Vímuefnalaust Ísland 2002?

Ekki ætla ég að fara að skammast út af svona reglum, EN hafa menn ekkert lært?  Erum við búin að gleyma vínbanni bæði hér heima og í Bandaríkjunum.  Eitt er að lækka áfengismagn í blóði ökumanna, hvort heldur sem eru bílar, bátar eða flugvélar annað er bann.  Auðvitað er þessi stefna afar góð, en málið er að um leið þá blómgast undirheimastarfssemin, eða halda menn virkilega að með því að yfirvöld banni eitthvað hætti menn einfaldlega neyslu?  Hvað með vændið sem var reynt að gera saknæmt og fór umsvifalaust bara í undirheimana. 

Siv er svona dæmigerð forsjársmanneskja, af því að hún notar ekki tóbak og vín, þarf að banna öllum hinum.  Ég veit ekki, ég reyki ekki en fæ mér oft í glas, og finnst rauðvín gera mér gott.  Sé fyrir mér að danir hætti að reykja.  Sé líka fyrir mér að þeir hætti að koma með bjórkassann á föstudegi, til að slaka á eftir vikuna og sitja og fá sér öllara eftir vinnuna, og jafnvel í vinnunni.  Margir eru auðvitað á hjóli, en það er nú búið að gera það saknæmt líka að hjóla undir áhrifum.

Forvarnir eru af hinu góða, boð og bönn skapa bara meiri vandræði en þau leysa.  Það er mitt mat. 

Norræn áfengis- og tóbaksstefna samþykkt

Snjór í október.

Dagurinn í dag leið kyrrlátur og notalegur ég og kettirnir höfðum það huggulegt meðan drengurinn var í skólanum.  Ég var samt fegin þegar henn kom heim.

Veðrið er svo sem ekkert svo slæmt hér ennþá hvað sem verður.  En það er æði kuldalegt, og þess vegan var ég fegin að hafa hugað að öllu vel í gær.

Það er samt aldrei of varlega farið sérstaklega þeir sem ætla að ferðast yfir fjöll og firnindi.  Það er ekkert íhlaupaverk fyrir björgunarsveitirnar okkar að halda út í svótsvarta nótt til að leita að fólki.  Þó þeir bregðist alltaf vel við og séu boðnir og búnir, þá þurfum við líka að sýna ábyrgð og aðgæslu. 

Þessar myndir voru teknar í hádeginu í dag, það birti varla vegna snjókomunnar.

Svo er að sjá á morgun hvort sá rauði fer í gang, efast um að ég geti látið hann renna eins og ég ætlaði mér, það er bæði snjór og ruðningur framan við hann. En þá eru það karlarnir mínir í áhaldahúsinu sem vonandi bjarga mér út.

Ekki fer ég hjólandi svo mikið er víst.

En nú er tími á nætursvefn. Vona að þið eigið góða nótt og sofið rótt.

Stormviðvörun fram á föstudag

Sandý og Mandý... eða þannig.

Ég vil byrja á að votta fórnarlömbum Sandý samúð mína, það er hræðilegt að nánast sjá eyðilegginguna í beinni.  Var að horfa á beina útsendingu frá óveðrinu í gær og í morgun.  Ég horfði á húsin sem fólk var að lappa upp á í forvörn og hugsaði með mér´; þvílíkt klandur þetta er sumstaðar, ætli það séu engar byggingareglugerðir og eftirlit með því að fólk byggi hús sem eiga að þola  blástur refsins?

Sennilega þess vegna hef ég í dag verið að undirbúa okkar eigið óveður, ef þannig má að orði komast.  Ég gaf hænunum stóran skammt af mat og bætti vel á vatnið, lokaði lúgunni út í gerðið, svo þær mættu hafa það huggulegt, búin að ganga frá öllu lauslegu upp í garðplöntustöðinni og fór síðan og verslaði vel inn, gerði fullan pott af kjötsúpu fyrir okkur stubbinn minn, og nú bara bíð ég í rólegheitum eftir að veðrið bresti á, og svo linni.  Ég varð fyrir því óhappi í dag þegar ég fór að versla að bíllinn minn varð rafmagnslaus niður við Samkaup, og þá áttaði ég mig á að ég var í vandræðum hvern ætti að hringja í þangað til ég mundi eftir mínum ástkæru fyrrverandi vinnufélögum í áhaldahúsinu og hringdi í þá, en á sama tíma brunaði einn góður maður upp að mér, Úlfur hafði fengið lánuð straumtæki úti á slökkvistöð svo hann gat gefið mér stuð, en þá er málið hvort bíllinn fer í gang á morgun.  Lagði honum reyndar upp í heimkeyrsluna þannig að ég gæti látið hann renna í gang.

En sem sagt ég er viðbúin, tilbúin til að taka á móti því sem koma skal.

En það er langt síðan ég hef birt myndir af fjöllunum í kring, og þannig vanrækt fjallafólkið mitt að vestan, en ég bæti nú úr því hér með.

Þessi mynd var tekin í gær, himnagalleríið á fullu.

Það er ótrúleg litadýrð þegar kvölda fer hér á þessum tíma, þegar kvöldsólin nær ekki yfir fjöllin en litar skýin svo fallega. Gísli og þið hin sjáið snjóstöðuna núna.

Ekki mikill snjór eins og þið sjáið, en það mun sennilega koma meira í nótt.

Snjólínan var komin neðar, en það hefur tekið upp snjóinn undanfarið í góða veðrinu.

Þessi mynd var svo tekin í dag, ótrúlegir litir.

Fallegt veður, lognið á undan storminum.

En það skipast fljótt veður í lofti hér á Íslandi stundum.

Og nokkrum klukkustundum síðar blasti þetta við.

Já svona er lífið.

Og þessa fjörkálfa vantar ennþá heimili, annars blasir ekkert gott við þeim, svo er einhver þarna úti vill bjarga litlum fallegum yndislegum kisum, þá er tækifæri til þess

En ég býð ykkur góðrar nætur elskuleg.

Slóð eyðileggingar í Ameríku

Í hverskonar þjóðfélagi ERUM við.

 

Í hverskonar þjóðfélagi erum við? Sagði Sr. Halldór Gunnarsson í Silfri Egils í gær.  Þetta Silfur var algjör gersemi.  Ég er búin að hlusta á það þrisvar.  Þarna var alvöru fólk sem talaði tæpitungulaust um það sem að er í þjóðfélagi.  Sr. Halldór Gunnarsson frambjóðandi Sjálfstæðisflokksins, María Jónsdóttir sem nýlega vann dóm í undirrétti um lánamál sín, verkalýðsforinginn Vilhjálmur Birgirsson og svo Björn Valur.

Að hlusta á þennan þátt er hreinlega sáluhjálparatriði og sálarhreinsun.  Að sjá þarna greinilega mismuninn á því hvernig almenningur hugsar og svo alþingismenn, sem þykjast ekkert geta gert.  Við lentum í þessu segir Björn Valur. 

Eigum við almenningur í landinu að taka til í þessari spillingu? spyr María. 

Það er himin og haf milli hugsunargangs Björns Vals og þeirra sem með honum sátu.  Og sýnir í hnotskurn af hverju ekkert hefur verið gert af hálfu ríkisins.  Þetta kemur ekkert upp á borð ríkisstjórnarinnar að þeirra mati, þau lentu bara í þessu.

 http://www.ruv.is/sarpurinn/flokkar/silfur-egils

Viðtalið við Má seðlabankastjóra var líka afskaplega gott.  Þar kveður við nýjan tón því hann hefur verulega dregið úr áhuga sínum á evrunni, jafnvel dró meira frekar í land, og sagði að eins og væri, sé það ekki fýsilegur kostur að taka upp evru þar sem hún væri brennandi. 

Seðlabankastjórinn talaði afskaplega jákvætt og var raunsær um stöðu mála.

Ég ráðlegg þeim sem ekki hafa hlustað á þáttinn endilega gera það.  Því það er svo margt þarna sem þarf að skoða.  Og það þurfum við sjálf að gera.  Það gerir það enginn fyrir okkur, alþingismenn og ríkisstjórn hafa víst bara lent í þessu óvart.  Þau hafa víst gleymt því ríkisstjórnin að þau eru í meirihluta og eru þess vegna í aðstöðu til að setja lög til að gera málin hrein og klár. 

Hressilegt og rosalega flott Silfur Egils, megi hann hafa þökk fyrir, og endilega meira svona Egill. 

Um Nýja og Gamla Ísland.

 

Það er auðvitað ágætt að tala hreint út Jóhanna, þið mættuð gera það oftar.  Minnir nú samt að þið hafið samþykkt í gær eða fyrradag að ríkisstjórnarfundir yrðu ekki teknir upp.  Sama gamla leyndarhyggjan þar á ferð, telur þú það ef til vill vera "nýja Ísland"?

Á fundinum kom þetta fram:

Jóhanna sagði við flokksmenn sína að Samfylkingin gæti svo sannarlega borið höfuðið hátt núna þegar líður að lokum þessa kjörtímabils. „Í næstu kosningum verður kosið um það hvort þjóðin vill halda áfram á þeirri braut sem við jafnaðarmenn höfum nú markað í átt til nýja Íslands, eða hvort horfið verður til baka til gamla Íslands áranna fyrir hrun,“ sagði Jóhanna.

Eitt er að fullyrða um hluti, annað er að þegar fullyrt er út í loftið, verður holur hljómur í fullyrðingunni.  Veit ekki um þig, en mér finnst harla lítið hafa gerst, og staða almennings hefur lítið batnað því miður, og niðurskurðurinn að skapa öngþveiti í heilbrigðisgeiranum og allstaðar í samfélaginu.  Kom fram í fréttum áðan að vegna niðurskurðar á hjúkrunarheimilum þarf að kalla til lögreglu ef eitthvað gerist um nótt á slíkum, því aðeins einn starfsmaður er til staðar yfir nóttina.  Er þetta ef til vill nýja Velferðin sem þú lofaðir svo fallega fyrir kosningar?  Eða heldurðu að fólk sé búið að gleyma skjaldborginni og velferðinni sem áttu að vera inntakið í gjörðum  ykkar eftir kosningar, fyrir jú utan ESB, sem reyndar hefur verið það eina sem þú hefur staðið á af þessum loforðum. 

Jóhanna sagði að með niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslunnar um síðustu helgi hefði verið stigið risavaxið skref í því stóra baráttumáli jafnaðarmanna að þjóðin fengi nýja stjórnarskrá, „nútímalega og sprottna úr íslenskum jarðvegi dagsins í dag“.

Tek reyndar undir þetta, það hefur verið gott starf unnið af þjóðinni sjálfri, og þið eigið ykkar þátt í því en:  Hverslags rugl er þetta Jóhanna með nútímalega íslenska stjórnarskrá, til að fara með inn í ESB, þar sem vitað er að allar reglur verða aðlagaðar ESB og lög ESB verða æðri íslenskum lögum.  Þetta er í meira lagi mótsagnarkennt.

Jóhanna sagði að ein afdrifaríkasta ákvörðun þjóðarinnar á næsta kjörtímabili myndi lúta að mögulegri aðild Íslands að ESB. „Þar er um slíka hagsmuni að tefla fyrir heimili og fyrirtæki þessa lands að fátt eitt mun breyta eins miklu um lífskjör á Íslandi næstu áratugina og sú ákvörðun.

Enn er ósamið um nokkra mikilvæga kafla í ferlinu, svo sem í gjaldmiðlamálum og sjávarútvegsmálum, en það sem þegar hefur komið fram í viðræðunum gefur okkur fullt tilefni til bjartsýni um að samningamönnum okkar takist að ljúka góðum samningi fyrir Ísland.

Öll þekkjum við þá stórauknu möguleika sem aðild að ESB myndi færa ungu fólki og vísindasamfélaginu, þau hagstæðari rekstrarskilyrði sem fyrirtæki myndu njóta, bæði til fjárfestinga hér á landi og ekki síður til að sækja fram á nýja markaði.
Og öll þekkjum við þær samfélaglegu umbætur, frið og farsæld sem ESB hefur haft í för með sér og hafa nú orðið til þess að sambandinu hafa verið veitt friðarverðlaun Nóbels. Allt mælir þetta með aðild Íslands að ESB þegar til framtíðar er litið.

Möguleg aðild að ESB og upptaka evru er háð því að Samfylkingin verði áfram í forystu við ríkisstjórnarborðið á næsta kjörtímabili. Samfylkingin er og hefur verið brjóstvörn allra þeirra sem hafa viljað láta á aðild að ESB reyna. Vegna Samfylkingarinnar erum við komin þangað sem við erum komin í því ferli,“ sagði Jóhanna.

Þú ættir að skammast þín fyrir þessi orð Jóhanna.  Það getur enginn fullyrt að okkur sé betur borgið innan ESB, og flestir eru sammála um að við viljum ekki fara þarna inn.  Þú ert að stríða gegn straumnum.  

Hagstæðu rekstrarskilyrðin eru þau að erlend fyrirtæki og fjölþjóðleg ættu greiða leið að yfirtaka þau fyrirtæki sem eru gróðavænleg hér á landi, þetta hefur gerst á Spáni, Grikklandi og í fleiri löndum. Það hefur verið gefið út af Seðlabanka Íslands að eins og er sé raunhæfasti möguleiki okkar að halda íslensku krónunni.

Og þessi lokasetning: Vegna Samfylkingarinnar erum við komin þangað sem við erum komin í því ferli. VIrka á mig sem skammaryrði en ekki hrós.

Þess vegna vona ég innilega að Samfylkingin verði utan næstu ríkisstjórnar, ég vona að við fáum nýtt fólk, nýja flokka og meira þingræði, sanngirni, réttlæti, virðingu og um fram allt meira lýðræði. Sýn þín nær reyndar ekki mjög langt ef það eina sem þér dettur í hug sé að það séu bara tvær leiðir, Sjáflstæðisflokkurinn og gamla Ísland og Samfylkingin og nýja Ísland. Fyrir mér er þetta brandari að vísu frekar sorglegur. Í fyrsta lagi þá eru nú þegar fimm flokkar á þingi, og á annan tug nýrra framboða í farvatninu eða komin af stað til að leggja sitt af mörkum.

 

Barist um nýja og gamla Ísland

Ferðasaga - Frá Palenque til Guatemala.

Elskurnar hér kemur framhald af ferðasögunni minni.  Vona að þið hafið gaman af þessu, og getið upplifað smávegis af þeirri skemmtun sem við fengum í þessari ferð.

Frá Palenque til Guatemala. 

 

Við lögðum af stað kl. 6 um kvöldið til Palenque.  Vorum kominn þangað um miðnæturbil, tókum leigubíl og báðum hann að aka okkur á gott hótel í miðbænum. Þetta var sæmilegt hótel, en við ákáðum að vera þar aðeins eina nótt, vorum reyndar ekki viss hvort við ætluðum að dvelja lengur.

 

Vöknuðum snemma og fengum okkur morgunmat.  Fórum á nokkra matsölustaði, en hvergi fékkst bjór svo ég varð að láta mér nægja að vatn með matnum, þvílíkir púrítanar. Vorum búin að ákveða að halda áfram að landamærunum. 

 

Við tókum leigubíl upp að Mayarústunum.  Þær voru stórkostlegar allt öðruvísi en í Teotihuacan.  Svæðið hefur verið skannað með infra rauðu ljósi og þar sést að um 1500 byggingar eru á svæðinu, en einungis 5%  þeirra eru á yfirborðinu, sumar eru faldar í frumskóginum, aðrar undir jarðvegi.  Þarna voru listamenn með verk sín, áteiknaðar fjaðrir, og leðurmyndir.  Auk allskonar hálsmena og armbanda.  Eyddum góðum hluta dagsins að reika þarna um og skoða.

 

Frá rústunum í Palenque Þetta er drottningarhofið.   

Glæsilegar byggingar.

Og svo allt öðruvísin en í Teotihuacan.

 

Við ákváðum að fara ekki að landamærunum þennan dag,  fórum og fengum okkur annað hótel, gott hótel með sundlaug og alles sem nefnist Casa inn. 

Skruppum í laugina og fórum svo í miðbæinn.  Þar sem hótelið er aðeins fyrir utan miðbæinn, fengum við okkur leigubíl.  Mágkona mín, lummaðist við að skrifa niður númer bílsins og nafn leigubílstjórans, vegna aðvarana bílstjórans í San Cristobal.  Ég bað hana að fá nafnið á hótelinu og heimilisfangið svo við kæmumst nú aftur þangað um kvöldið.  leigubílstjórinn skrifaði þetta samviskulega niður á gulan miða, sem mágkona mín passaði upp á, sem betur fer.  Svo röltum við um í bænum, og fengum okkur bjór og Tequila eins og gengur, vorum að vandræðast yfir því að Elli hefði gleymt myndavélinni upp á hóteli. Ég keypti mér teppi til að hafa í rútunni, það er gott ef maður ætlar að leggja sig, því þeir erum alltaf með loftkælinguna á fullu. 

 

Flottar í rútunni. Rútur í Mexico eru miklu þægilegri og flottari en í Evrópu.  Meiri lúxus.   

 

Þegar við ætluðum heim á hótel, gengum við aðeins áleiðis og veifuðum næsta leigubíl, hann opnaði rúðuna og við sáum að hann er með farþega, hann stoppaði og sagði “þið eruð fólkið með myndavélina”.  “Nei nei” sagði Elli “við gleymdum henni á hótelinu.”  “Nei” sagði maðurinn “þið eruð fólkið sem gleymdi vélinni í framsætinu hjá mér, ég þekki gula miðan sem Senjora heldur á.  En ég þarf að fara með þessa farþega, og kem síðan aftur.  Ég fór með myndavélin niður á stöð, og við verðum að sækja hana þangað, bíðið bara.”  Og við gerðum það.  Kom svo ekki gæinn ók okkur niður á stöð, og þar var digitalmyndavélin með öllum myndunum sem við vorum búin að taka á ferðalaginu. Og án hennar hefð þessi saga nú verið heldur litlaus.

 

Hér sjáum við hinn heiðarlega bílstjóra.

 

Við vorum búin að kaupa miða til Guatemala, fórum með sendiferðabíl, sem sótti okkur upp á hótel um 6.20. Hann tók okkur til landamæranna.  Létt rigning var eða súld.  Við  ókum gegnum lítil þorp, þar sem börnin þustu út á götuna með lófan á lofti Peso Peso..., grísir, hænur, endur og kalkúnar vöppuðu um moldarhlað.  Húsin timburkofar eða hlaðin hús.  Göturnar bara leir og drulla eins og allt í kring um húsin.  Landslagið var fallegt háir hólar grænir upp í topp.  Við stoppuðum á bóndabæ til að borða morgunverð, þar var farið inn í skógin til að borða. 

 

Morgunverður í skóginum.

 

Þarna voru fleiri túristar á ferð, mest bar á ítölum og bandaríkjamönnum.  Loks komum við að landamærunum þau eru við fljótið Rio Usumacinta. Þar voru hermenn í dálitlu skýli og skoðuðu þeir farangur okkar og passana.  Svo var haldið út í langan mjóan bát, og haldið á fljótið.  Það var um klukkutíma sigling.  Siglt var upp með fljótinu,  fljótið var kolbrúnt, og í því voru allskonar hringsog og boðar.  Gróður og frumskógur til beggja handa.

Landamæra stöðin í Beten.

 

 

 

Klár í bátana.

 

Komin um borð. Norðmaður þarna fremst. Elli þessi myndarlegi við hliðina á skippernumog Kristín mágkona mín .

 

Þegar við komum til Guatemale virtist það vera í miðju einskisins.  Aðeins sáum við einn ungan pilt sem bauð okkur velkomin.  Nokkrar litlar telpur svona sjö átta ára sátu niður við fljótið og þvoðu þvott og vöskuðu upp leirtau upp úr brúnleitu fljótinu, þvott og leirtau báru þær svo á höfðinu uppeftir aftur. Þegar við komum upp á bakkan blasti við býli, þar sem bóndinn lá í hengikoju, á patíóinu var einhverskonar veitingastaður, nokkur timburborð og stólar.  Ein gömul rúta var þarna, og tveir menn sem buðu okkur að skipta Pesóum fyrir Guatemalamyntina Cien Quetzales heitir hún.  Við þurftum að bíða í þrjá tíma þarna út í miðjunni á engu eins og mágkona mín kallaði þennan stað.  Það var verið að bíða eftir næsta hópi.  Loks var svo haldið af stað á gömlu rútunni sem við höfðum haldið að væri aflóga rúta, sem notuð væri sem skrifstofa.  Fyrst var stoppað við landamæraeftirlit, þar þurftum við að borga 10 dollara til að fá vísa. Hörkulegar dömur sem tóku ekki neinar mótbárur gildar, og heldur ekki Pesos. Bara dollara takk. 

Í miðjunni á engu.

 

Svo var haldið af stað til Flores.  Vegurinn var eins og tíu Þorskafjarðarheiðar.  Þess ber að geta hér, að um alla Mexócó og Guatemale, eru með reglulegu millibili hraðahindranir, í Mexícó norðantil eru malbikaðar hindranir, en sunnar þar sem eru bara malarvegir og í Guatemala voru hraðahindranirnar gerðar úr því sem tiltækt var, trjábolum eða bara grafinn skurður í veginn.

 

Fyrst var ekið í gegnum frumskóg, síðan tók við lægri gróður og akurlendi, skrýtið að sjá stofuplönturnar okkar sem villigróður í skóginum.  Lítil þorp með timburkofum, og svo flottum húsum inn á milli. Þarna voru líka börn, hænur, kalkúnar, svín, nautgripir og geitur á vappi umhverfis híbýli manna. 

 

Í einu þorpinu kom lítill ellefu ára snáði upp í strætóinn.  Hann var að fara í kaupstaðinn að kaupa 3 tommu nagla, klukkutíma ferðalag.  Minn var uppáklæddur í fínni skyrtu, pressuðum buxum og blankskóm.  Hann sagði okkur að hann væri þrjá tíma í skólanum, og svo væri hann að hjálpa pabba sínum sem var smiður og verktaki. Þeir voru að smíða hurðir, sagði hann hreykinn og voru á undan áætlun.  “bærinn” reyndist vera þorp með lítilli verslunargötu.

 

Á leið í kaupstaðinn að kaupa 3”nagla.

Naglakaupstaðurinn.

 

Loks komum við til Flores.  Fórum á gott gistihús og ætlum til Tíkall á morgun.  Gista hér aðra nótt og fara svo til Belize.

 

Okkur var sagt að Best væri að fara snemma og vera í Tíkall við sólarupprás, þá myndi maður heyra í dýrum skógarins.  Við vöknuðum því kl. fjögur til að vera ferðbúin kl. fimm.  Rútan kom náttúrulega ekki fyrr en kl. hálf sex, og það er klukkutíma akstur upp í regnskóginn, svo það var ljóst að ekki myndum við heyra mikið af náttúrulegum dýrahljóðum. 

 

Þegar við komum til Tíkall voru þar veitingastaðir svona frekar frumstæðir, sem sagt einhvers skonar skúrar með tjaldyfirbreiðslum og langborðum.  Ekki var mikið lagt í borðbúnað, og voru bollar og undirskálar sitt af hvorri gerð, sumir bollarnir skörðóttir, og meira að segja þegar við fengum okkur ávaxtasafa þá var ljóst að rörið sem fylgdi hafði verið vaskað upp og endurnotað.  En maður lætur nú ekki svona smámuni á sig fá. 

Byggingar við Grand Plaza.

 

Hið glæsilega hof Stóra Jagúarsins.

 

Rústirnar í Tíkall voru alveg meiri háttar.  Byrjuðum á að skoða the Great Plaza Þar sem hof I og II standa hvort á móti öðru eins og tveir risar.   Hof I er talið kennileiti Tíkall þekkt sem Temble of the Giant Jagúar. Hofið sem er týpiskt Mayahof var byggt um það bil Anno Domino 700. hæð þess er um 145 fet, þar sem það gnæfir yfir stóra torginu.  Beint á móti hofi I stendur hof II.   Temple of the Masks. Hæð þess er um það bil 125 fet. Byggt á sama tíma. Talið er að Mayar hafi komið þarna fyrir um það bil tvöþúsund  og fimm hundruð árum að minnsta kosti.  Svæðið sem þeir byggðu á var stórt og margar veglegar byggingar standa upp úr frumskóginum og má sjá enn þann dag í dag.  Margar byggingar eru samt huldar bæði skógi og jarðvegi. Flestar byggingarnar voru byggðar frá 550 til 900 A.D. Um 3000 byggingar bæði stórar og smára hafa fundist á svæðinu, en erfitt er að halda þessu við og grafa upp, því skógurinn eirir engu.  Athygli vekur steinar líkt og grafsteinar útskornir og með hringlaga stein fyrir framan.  Mikið er af þeim þarna.  Sumstaðar inn í skóginum má sjá leifar að slíku, þar sem gróðurinn hefur lagst yfir steinana og njörvað þá niður, eða sprengt sér leið gegnum þá.  Mjög merkilegur staður og gaman að ganga þarna um og skoða.  Ekki spillti fyrir að hitta fyrir ættingja mína (Apana)sem sveifluðu sér kátir  í trjátoppunum.

 

Við fórum svo til baka til Flores um eftirmiðdaginn, fórum í sturtu og gengum í bæinn og fengum okkur bjór.  Fólkið hér er afar vingjarnlegt og elskulegt.  Hér er fólkið fallegra en í Mexícó, fíngerðara.  Indíjánarnir eru þó svipaðir.

Gengið um í frumskóginum að skoða minjar.

 

Hótelið sem við gistum á heitir Beten.  Svæðið í heild heitir Beten,  hér eru ekki héruð, heldur eru nokkrar borgir í samstarfi.  Floresbær er eyja með 9000 íbúum.  Höfuðstaður borgarkjarnanna heitir líka Beten.  Í þessu bæjasamfélagi eru 12 bæir.

 

Svarti kristur er upprunnin í Beten.  Þegar við vorum þarna var Karnival í gangi, til heiðurs Svarta Kristi.  Við vorum þarna síðasta dag Karnivalsins, og þá var skotið upp flugeldum, og mikið um dýrðir. 

 

Hótel Beten.

 

 

Horft út yfir vatnið í ljósaskiptunum frá hótelsvölunum.

Fiskur úr vatninu.  Hann bragðaðist vel.

 

Við fengum okkur ljúfengan kvöldverð á hótelinu, fengum okkur fisk úr vatninu sem umlykur Flores, auðvitað skolað niður með eðalrauðvíni, og herlegheitin á hlægilegu verði.

Við fórum samt snemma í háttinn því rútan átti að koma klukkan fimm um morguninn til að ná í okkur og fara áleiðis til Belize.

 

Hún kom 5.30 latneskt tímatal, til að ná í okkur.  Okkur hafði verið lofað lúxusrútu, en þetta sem kom var nú samt einhver endemis garmur.  Það er tveggja tíma akstur að landamærunum, og annað eins til Höfuðborgarinnar Belíze.  En við ætluðum ekki að stoppa þar heldur fara út á eyju sem heitir Kaye Caulker.

Meira um það næst. 

Löng og erfið færsla.

Bloggvinkona mín bað mig að vekja athygli á órétti sem ung móðirLára Kristín  hefur verið beitt. 

Fyrst þetta:

Ísafirði 1. Ágúst 2002

Geðdeild Landspítala Háskólasjúkrahúss

Hringbraut Reykjavík

B.t. Jóhannesar Bergsveinssonar.

Varðar Júlíus Kristján Thomassen.

Ég sendi Júlíus til ykkar í þeirri von að hann verði lagður inn og „trappaður“ niður.  Vegna þess að hann hefur fengið inni hja Krýsuvíkursamtökunum, þar sem hann hefur samþykkt að fara í langtíma meðferð.

Júlíus er kominn mjög langt í fíkniefnaferli sínu og er ekki lengur sjálfráður gerða  sinna.  Hann virðist ekki vita hvað hann gerir.  Hann er á geðyfjum og verkjalyfjum og svo drekkur hann ofan í það og þá veit hann ekki hvað hann gerir. Ég móðir hans hef tekið þá þungbæru ákvörðun að eina leiðin til að bjarga honum sé að svifta hann sjálfræði.  Það er síðasta úrlausn sem móðir getur haft til að bjarga barni sínu.  Ég fór því í það ferli að svipta hann, en fyrir dómaranum samþykkti ég þá ósk hans að hann færi sjálfviljugur í langtímameðferð. Þó með þeim fyrirvara að ef hann á einhverjum tíma í ferlinu ætlar að losa sig undan þeirri kvöð mun ég grípa strax þar inn í með sviptingu, þetta er gert með vitun og vilja héraðsdómara.  Ég hef eins og áður sagði fengið pláss fyrir hann í Krýsuvík, eftir tíu daga/hálfan mánuð, en þeir vildu að hann færi fyrst í afeitrun. Hann hefur einnig samþykkt að ljúka því ferli hjá ykkur.  Allt þetta hangir saman og ef eitthvað brestur þá er allt ferlið í uppnámi.  Vegna þess að í því ástandi sem hann hefur verið undanfarið hefur hann bortist inn í ýmsar stofnanir án þess að muna eftir því og sýslumaður lítur svo á að vert sé að reyna þessa leið til að freista þess að bjarga honum.  Hann fór suður á geðdeild um daginn í viðtal við geðlækni, og hvar eftir það í Reykijavík í nokkra daga og fannst við innbrot af lögreglunni í Reykjavík.  Þess vegna sendi ég núna með honum mann sem mun koma honum alla  leið til ykkar.

Í Guðsbænum takið drenginn minn inn og hjálpið okkur að bjarga honum svo fremi sem það er hægt, ég er alveg að gefsat upp og hann á ekki í neitt hús að venda lengur.  Þannig að ef þetta líferni heldur áfram þá enda það bara með því að hann deyr annað hvort af ofneyslu lyfja eða hann gerir eitthvað sem ekki verður aftur tekið. 

Virðingarfyllst Ásthildur Cesil Þórðardóttir.

Þetta var ákall til Geðdeildar Háskólasjúkrahúss árið 2002.  Þegar ég sá ekkert nema svartnættið.  Þeir tóku við syni mínum, ég sendi mann með honum til að sjá til þess að hann kæmist örugglega alla leið.

Daginn eftir hringdi hann í mig og vantaði tannkrem og eitthvað smávegis og peninga fyrir sigarettum.

Ég hringdi inn á stofnunina og þau sögðu mér að ég mætti alls ekki senda honum neitt, hann fengi tannkrem á stofnuninni, en ef hægt væri mætti senda honum sigarettur.

Pabbi minn var á leiðinni suður og ég sendi sigarettur með honum.  Pabbi fékk ekki að hitta drenginn, því hann var jú inn á lokaðri stofnun.

Svo liðu tveir dagar.  Þá frétti ég af honum í Hafnarfirði hjá lækni sem þekktur var fyrir að selja fíklum töflur.  Ég hringdi þá inn á Geðdeildina og spurði eftir syni mínum.

Jú sagði sá sem svaraði; " hann er í bæjarleyfi og á að koma aftur kl. sex."

Mér féll allur ketill í eld og vissi um leið að hann myndi ekki láta sjá sig þarna kl. sex og nú væri allt í uppnámi, sem líka varð.  Hann missti af plássinu og var "týndur" í fleiri vikur. 

Þetta er mín upplifun af Geðdeild Landspítalans.

En ég ætlaði að ræða um Láru Kristínu.  Og það má spyrja sig hvað kemur þessi saga mín sögu Láru Kristínar við?

Jú ef eitthvað er að á einum stað hjá stofnun er alveg viðbúið að eitthvað sé líka að á öðrum sviðum. En ég ætla að segja í stuttu máli frá því sem komið hefur fram um þessa blessuðu stúlku sem nú hefur misst forræði yfir syni sínum vegna algjörlega rangrar stefnu og broti á stjórnarskrá og bara brot á öllum mannlegum samskiptum.  Með ósk um að þessu verði kippt í lag.

Og þá að Láru Kristínu.

http://www.dv.is/frettir/2012/9/29/lara-kristin-saga-um-fordoma-saga-um-utilokun-saga-um-ofbeldi/

„Þegar ég óskaði eftir greiningu árið 2012 þá var ég töluð frá því. Það var rætt um að ég væri að fiska eftir einhverju sem væri ekki í boði, og að ég væri komin á þann aldur að greiningin skipti ekki máli. Ég var að ganga inn í svarthol heilbrigðiskerfisins,“ skrifar Lára Kristín Brynjólfsdóttir, en hún var síðastliðið sumar greind með dæmigerða einhverfu. Lára Kristín Brynjólfsdóttir sem var í viðtali í DV á dögunum þar sem hún greindi meðal annars frá margra mánaða nauðungarvistun á geðdeild Landspítalans, en hún var margoft ranglega greind með geðsjúkdóma. Hún hefur nú fengið löggilda greiningu; dæmigerða einhverfu.

„Ég hef verið ranglega lokuð inni á spítala í samanlagt 1 ár, ég hef fengið alvarlega rangar lyfjagjafir og meðferðir – vegna þess að Landspítali veit varla hvað einhverfa er. – Einhverfur einstaklingur í verulega miklu uppnámi líkist oft fólki í alvarlegu geðrænu ástandi,“ segir Lára Kristín.

http://www.dv.is/frettir/2012/7/7/lara-kristin-gedveik-var-eg-ekki-en-einhverf-mjog/

Mikið rosalega er ég þakklát því góða fólki sem hefur stutt við bak mitt í gegnum greiningarferlið, sem er nú formlega lokið. Ég var greind með dæmigerða einhverfu.

Ég er heppinn með það fólk sem tók mig að sér og sýndi veikleikum mínum áhuga – en að sama skapi bitur þeim sem hundsuðu mig og stimpluðu sem lélegt eintak mannveru,“ segir Lára Kristín Brynjólfsdóttir sem var í viðtali í DV á dögunum þar sem hún greindi meðal annars frá margra mánaða nauðungarvistun.

Lára Kristín var ranglega greind með geðsjúkdóma en hefur nú fengið löggilda greiningu; dæmigerða einhverfu.

http://www.dv.is/frettir/2012/8/24/lara-kristin-rekin-vegna-vidtala-um-einhverfu/

„Ég er rekin vegna viðtala sem hafa verið tekin við mig upp á síðkastið, vegna einhverfunnar og baráttu minni við kerfið sem ég í raun vann. Ég var rekin fyrir videomyndbandið mitt þar sem ég segi frá lífi mínu sem einhverf stelpa!“ Þetta er á meðal þess sem við Lára Kristín Brynjólfsdóttur ritar á bloggsíðu sína nú í kvöld. Lára Kristín sem hefur síðustu mánuði rætt opinskátt um einhverju sína og ranga greiningu, meðal annars í viðtali við DV, segir ástæðu uppsagnarinnar vera þá hversu opinská hún hefur verið

http://www.pressan.is/Frettir/Lesa_Innlent/einhverf-modir-langar-ad-deyja-eftir-ad-hun-missti-forraedid-eg-er-god-mamma?Pressandate=20090416%2band%2buser%253d0%2band%2b1%253d1%2fleggjumst-oll-a-eitt%2fleggjumst-oll-a%2fleggjumst-oll-a-eitt

23. okt. 2012 - 12:08

Einhverf móðir vill deyja eftir að hún missti forræðið: „Ég er góð mamma“

Lára Kristín Brynjólfsdóttir missti í gær forræði yfir syni sínum. Hún segir að veröld hennar sé hrunin og hana langar til að deyja. Sérfræðingar báru vitni fyrir dómi og samkvæmt heimildum Pressunnar vildi enginn þeirra láta taka barnið frá móður sinni.

Lára Kristín er 28 ára og hefur verið dugleg við að vekja athygli á sjúkdómnum í fjölmiðlum til að opna augu almennings gagnvart einhverfu. Í viðtali við Pressuna í sumar sagði Lára frá því að hún hefði ekki fengið greiningu fyrr en á þessu ári. Þrátt fyrir erfiða glímu við þessa röskun menntaði hún sig sem sjúkraliði.

Nú segir Lára að hún hafi misst forræðið yfir syni sínum sem einnig er einhverfur vegna röskunarinnar. Hún bendir á að sérfræðingar hafi mætt í dómsal henni til stuðnings og hún sé ekki skert á neinn hátt. Hún sé fullfær um að ala upp son sinn, það hafi sérfræðingar staðfest fyrir dómi. Föður drengsins var dæmt fullt forræði.

Nú spyr ég, og ég er ekki að leggja þessi tvö dæmi saman, en samt sem áður þá er allt sem bendir til þess að þarna sé eitthvað sjúsk á ferðinni á hvorn veginn sem er, sem virkilega þarf að skoða og kanna, því hér er í báðum tilfellum um að ræða einstaklinga sem brotið hefur verið á.  Og það er að mínu mati hreinlega ekki ásættanlegt.

Við viljum ekki hafa þetta svona. 

Alþingismenn og ráðherrar eiga að setja þjóðarvilja og þjóðarhag ofar flokkadráttum og persónulegum metnaði.

Sýnist þessi blessaða þjóðaratkvæðagreiðsla vera að fara í hund og kött á alþingi.  Nú er aðallega rifist um það hvað þeir hefðu verið að hugsa sem sátu heima, hvort ekki væri betra bara að lappa upp á gömlu stjórnarskrána, eða mikilvægi þess að vinna málin í algjörri sátt. 

Hér er ágætis greining á allavega einu heimasetu atkvæði:

Taki þeir til sín sem þurfa.

Ég greiddi ekki atkvæði í nýafstöðnum kosningum - ég sat heima.

Þið - kæru þingmenn - eigið ekkert í mínu ógreidda atkvæði. Ég tók ákvörðun um að mæta ekki á kjörstað og var fyllilega meðvitaður um ég gæti séð eftir þeirri ákvörðun. Ég átta mig algerlega á að í ógreiddu atkvæði felst ekkert - nákvæmlega ekkert - annað en afsal á réttinum til að hafa bein áhrif á niðurstöðuna.

Vinsamlegast hættið því að líta á atkvæði mitt líkt og "fé án hirðis" sem bjarga þarf frá heimskum almúgamanni; hættið að ráðskast með það, túlka og teygja eftir því sem hentar siðblindum metnaði ykkar á þessum tímapunkti!

Ég var hirðirinn.

Atkvæðið var mitt.

Ég sólundaði því.

Það er ekki til lengur.

Það er ekki hægt að "hlusta" á þetta atkvæði.

Það er dautt.

http://www.dv.is/blogg/baldur-mcqueen/2012/10/23/aumir-thingmenn-heimta/

Málið er að sennilega getum við ekki komið okkur saman um nokkurn skapaðan hlut.  Og hvað meinrar stjórnarandstaðan með "sátt"?  Auðvitað þarf að ná sem breiðastri samstöðu um orðalag og rúnna af vankanta, en það á ekki að útvatna ákvæði eins og saltfisk til að gera þau ómarkviss og þannig að hægt sé að túlka þau á alla kanta.  Til dæmis auðlindaákvæðið, sem flestir gera sér grein fyrir að stendur í Sjálfstæðismönnum vegna L.Í.Ú. 

En einmitt þetta atriði er eitt af aðalmálunum meðal almennings í landinu, það hefur sýnt sig gegnum árin að landsmenn hafna því að sægreifar eigi fiskinn í sjónum. 

Þetta mál á eftir að fara í ferli fyrst að fá niðurstöður lögvarða sem eru að yfirfara tillögurnar, síðan verða þær lagðar fyrir alþingi og ræddar þar í þremur umræðum að ég held, síðan greidd atkvæði um þær og að lokum fær almenningur að greiða um þær aftur atkvæði um leið og alþingiskosningar fara fram, þetta er allavega ferlið sem á að fara.  Síðan þarf næsta þing að samþykkja þær líka.

Það er frekar leiðinlegt að horfa upp á stjórnarandstöðuna tvo stóru flokkana hanga á kjörsókn eins og það sé aðal atriðið.  Því fólki þykir ekki mikið til þess koma sem þeir sem tóku þátt í atkvæðagreiðslunni voru að segja. 

Við skulum fylgjast með umræðunni, bæði hvað varðar þessar tilraunir til að breyta umræðunni, breyta áherslunum og koma að sérhagsmunaþáttum, sem þjóðin hafnaði.  Við skulum líka vera vakandi ef á að breyta í einhverju í því að slakað verði á því að taka á að ekki verði gengið inn í ESB án beinnar aðkomu þjóðarinnar.  Þeim viðræðum ætti eiginlega að hætta strax. 

Er ekki möguleiki á því að kjörnir alþingisþjónar eins og einhver nefndi þau geri sér grein fyrir að þau eru í vinnu hjá þjóðinni, og að hún hefur gefið út sínar áherslur, þeir sem sátu heima misstu einfaldlega af tækifærinu.   Og að þið farið að vinna að þessum málum af heiðarleika.  Við viljum nýtt Ísland, við viljum heiðarleika, sanngirni og gagnsæi.  Við viljum loka á spillingu og klíkuskap, einkavinaráðningar.  Það sem ég sá í þessum tilllögum var einmitt það að þjóðin sjálf hefði meira um það að segja hvernig stjórnmálamenn hegðuðu sér gagnvart fólkinu í landinu.  Þannig að þið skuluð fara varlega í að túlka þetta á einhvern annan hátt en þann sem kom upp úr atkvæðagreiðslunni. 

Og að segja að alþingismaður eigi einungis að vera trúr samvisku sinni, ættum við að hlusta vel á, því ef samviska alþingismanna fer ekki saman við þjóðarvilja, þá eiga menn ekki að kjósa slíkt fólk aftur á þing. 

Það er mín meining. 

Alþingismenn og ráðherrar eiga að setja þjóðavilja og þjóðarhag fram fyrir flokkadrætti og persónulega hagsmuni. 

Þessu kvöldi gleymi ég aldrei.

http://www.ruv.is/sarpurinn/frettir/22102012/heimurinn-hekk-a-blathraedi Á þessum tíma var ég í sænskum lýðháskóla.  Ég held að unglingar á Íslandi hafi ekki upplifað það sem þarna var að gerast.  En margar stúlknanna sem voru með mér á heimavistinni áttu unnusta feður eða bræður sem voru á svæðinu.  Það var því afskaplega mikið um að vera og upphlaup á heimavistinni.

Þessi mynd að vísu ekki tekinn það kvöld, en við vorum ærslafullar stelpur á þessum árum.

En það gerðist fleira dálítið merkilegt þetta kvöld, ég átti hálsmen kross sem ég geymdi í glerkönnu inn á herberginu mínu. Þar sem við vorum allar frammi á gangi sumar grátandi, heyrðist strokið yfir strengi á gítarnum mínum, við þustum allar inn á herbergið mitt, þar var enginn, svo tók ég eftir því að kannan var sprunginn eins og krossinn lá.  

Sem betur fer rættist betur úr þessu en áhorfðist, en sem sagt eftir fimmtíu ár, fer þetta kvöld ekki úr huga mér.

Tvær af mínum bestu vinkonum sænskum sem ég kynntist þarna úti Christine og Åsa Lilleström nú Krister, við höldum ennþá sambandi.

En eftir fréttum að dæma hefur heimurinn aldrei verið nær því að fara í rúst og stríð sem hefði getað endað ansi illa. Skilst reyndar að það hefi verið rússneskur sjóliðsforingi sem hafi bjargað því sem bjargað varð, með því að treysta á eigin dómgreind en ekki fyrirskipanir. Svo er nú það.

Maður hefur auðvitað rétt til að væla en..............

Hann ætlaði sér stóra hluti að siðvæða hæstarétt, málið er það þessi elska komst inn í hæstarétt með klíkuskap það er mitt álit.  Og hver gaf honum eiginlega ástæðuna fyrir því að siðvæða þessa stofnun? Ef hann hefði komist þarna fyrir eigin verðleika, sem vissulega hann átti skilið þannig séð, þá hefði hann örugglega verið meðtekin inn í félagsskapinn.  En það er nú svo að flestir dómarar í hæstarétti eru sjálfstæðismenn, að minnsta kosti hefur það alltaf verið sagt að Sjálfstæðisflokkurinn ætti alla dómara hæstaréttar.  Og hver er þá ástæðan fyrir eineltinu?  Greinilega ekki pólitískar ástæður ef þannig séð sé það rétt.  Og hvað er þá málið?  Jú það er nefnilega hvernig tilkoma hans bar að  inn í hæstarétt.  Þar sem hann er jú einn af nánum fylgismönnum Davíðs, og að Björn Bjarnason treysti sér ekki til að setja hann inn í embættið og var það ekki  fjármálaráðherrann dýralæknirinn Mathiesen sem réði hann, eða er ég að rugla með frændann..... Þetta segir mér bara að réttsýnu fólki hefur blöskrað þessi embættisveiting.  Og þess vegna látið í ljós andstyggð sína á þessum gjörningi.  Mér prívat og persónulega hefur oft blöskrað sératkvæði Jóns Steinars, þar sem honum hefur að mínu mati verið meira hugleikinn réttur geranda heldur en fórnarlamba.  Þess vegna gleðst ég yfir því að hans áherslur urðu ekki ofan á hjá Hæstarétti, nóg er nú samt um dóma þeirra um nauðganir og hverskyns nauðungar. 

Skrifi hann sína bók og allt í lagi með það.  En ég segi bara fyrir mig með fullri virðingu, þessi maður ætti að skoða sjálfan sig og fara í naflaskoðun á því hvers vegna hann er nú að væla yfir einelti.  Það skyldi þó aldrei liggja í hans eigin ranni?

Fann fyrir mótbyr og andúð