Stundum er bara komið nóg.

Ég hef ekki verið mikið hér undanfarið. Það er einfaldlega vegna þess að ég hef verið í ákveðnu sorgarferli út af því sem er að gerast hjá mér vegna þessa fjandans skjólveggs, svokallaðs hér fyrir ofan mig.  Það er búið að eyðileggja fullt af trjám og í dag vorum við Elli minn að merkja trá sem þurfti að færa og svo þau sem ekki yrði bjargað, til að hægt sé að grafa skurð til að leggja vatn yfir svæðið, c..a. 10 metra breiðan sem fer yfir það svæði sem ég fékk sem útplöntunarsvæði fyrur tæpum 3o árum.   Ég er með myndir sem ég mun setja inn síðar, en þetta tekur á og sálarlífið mitt er í botni algjörlega.  Það virðist vera að maður sé algjörlega réttlaus þegar kemur að ægivaldi kerfisins, en þó verð ég að segja að þeir sem að þessu standa séu að gera það sem hægt er til að gera mér lífið léttara.  Það er bara einfaldlega erfitt, því ég tek þetta ótrúlega nærri mér. 

Ég og Elli minn þurftum að ganga í gegnum svæðið í dag til að setja merki á plöntur hvað mætti færa og hvað ætti að drepa og það var einfaldlega eitt það versta sem fyrir mig gat komið.  Það er búið að vera ákveðin aðdragandi að þessu sem hefur lamað mig og gert það að verkjum að allt það skemmtilega og góða sem ég ætlaði að miðla ykkur svo sem eins og konsert lúðrasveitar tónlistarskólans, fermingar barnabarnanna minna og heimsókn á Hellu að hitta elsuleg barnabörnin mín, hefur einfaldlega bara ekki komið fram.  Í því er ég lömuð, og svo öll vinnan í að koma sölunni á koppinn fyrir kúnnana mína, sem vilja bara versla hjá mér sín sumarblóm og koma hér og hlaða mig orku og gleði. 

En ég segi það alveg satt mín elskuleg, ég á eiginlega ekki mikla orku eftir, því það versta við þetta er  að þar er við að eiga apparat sem lýtur engum lögmálum nema einhverri óskiljanlegri þörf fyrir að "vernda" þar sem engrar verndar er þörf, og einungis peningasjónarmið ráða för, og allt það sem við Elli minn höfum verið að vinna s.l. tæp 30 ár er lítils metið, af því að fyrrverandi stjórnvöld ákváðu að koma hér til uppbyggingar á svæðinu og það sem kom út úr því var snjóflóðavarnargarður al a Siglufjörður og Bolungarvík með eitt markmið, að mínu mati og það er; tímabundinn verkefni verkaka, nema sorrý það eru engir verktakar eftir á Ísafirði, þannig að sú tímabundna vinna fer til annarra.  En ég mun fjalla um það síðar með myndum.  

En þetta hefur vomað yfir mér núna lengi og dregið mig niður, og stundum bara er ekkert eftir. 

Mér finnst einhvern veginn þegar maður er að verða sjötugur að það sem maður hefur gert gegnum tíðina ætti að vera manni til friðar.  Og að það ætti frekar að virða það sem hefur verið gert, en ekki bara draga það niður og eyðileggja.

En ég mun skrifa betur um þetta á morgun eða hinn, þegar ég finn smá orku til að segja frá, ég hef hana ekki núna, er með sorg í hjarta því sem garðyrkjumaðuð veit ég að stærstu og flottustu trén munu ekki lifa af flutning, þó það verði reynt, eins og tildæmis stórar og fallegar furur.

Einungis tíminn mun leiða í ljós hvaða tré lifa flutningin af.  Og svo er eftir að meta þau tré sem deyja, og svo auðvitað allan sársaukan sem þetta er búið að valda mér, með tilheyrandi róandi lyfjum og innilegum innri sársauka.

Og þar með vona ég að öll sagan sé sögð, þó mig gruni að svo sé ekki.   En nóg um það síðar.

Er einhver þarna úti sem vill stofna hollvinafélag kúlunnar og hjálpa mér að berjast við þetta kerfi, því ég er um það bil að fá nóg.

Óvæntur bandamaður.

Já sumt getur komið manni þægilega á óvart.  Hér talar maður með reynslu og þekkingu á málefnum fíkla, en frá öðru sjónarhorni en við foreldrar og vinir.

Ég fagna þessum ummælum Jóns Steinars og tek undir hvert einasta orð.  Það er löngu komin tími til að viðurkenna að stríðið er tapað á þeim nótum sem unnið hefur verið að, og það þarf að hugsa upp á nýtt. 

Mæl þú manna heilastur í þessum málum Jón Steinar.

 http://visir.is/section/MEDIA99&fileid=CLP18872

 

 

Vinir og viðskiptavinir.

Ég hef verið upptekin við að vinna að opnum garðplöntustöðvarinnar minnar.  Ég ætla að opna söluna á morgun fimmtudag kl. tvö. 

Ég hef minnkað mikið við mig, og hef ákveðið að hafa þetta allt á góðu nótunum, njóta þess að vera þarna fyrir ykkur og gefa góð ráð og spjalla, og ekki sakar ef þið finnið eitthvað við ykkar hæfi hjá mér.

En svona er  lífið, ég á í vök að verjast með umhverfið mitt og þar gengur á ýmsu.  En það er allt til að spjalla um.

Vonandi sé ég sem flest ykkar mínir föstu kúnnar á morgun.  Love je.

Fíkniefnavandamálin enn og aftur.

Þetta er alveg dæmigert um hvernig þessum málum er háttað í dag.  Peðin tekinn en aðalmaðurinn hvergi nærri.  Ef þessi maður hefði ekki dáið þá hefði nafnið hans ekki komið upp.  Það er vegna óttans sem menn hafa fyrir aðalglæpamönnunum, og þessi er örugglega ekki sá eini.  Lögreglan virðist vera jafnhrædd við þessa glæpamenn eins og þeir sem vinna með þeim og fyrir þá.

Það er ekki von að þessi markaður fáist uppskorinn með svona vinnubrögðum.  Það er einmitt þess vegna sem þarf að skoða þessi mál upp á nýtt og virkilega spá í hvort ekki sé réttara að leyfa léttari efnin og hin fari gegnum apótek eða heilsugæslu.  Það er trompið sem getur slegið botninn í málið. 

En það skyldi þó aldrei vera að það væri ekki vilji fyrir því?

„Höfuðpaurinn“ ekki rannsakaður

Stríðshanska kastað í landsbyggðina..... og hvað svo?

Þá veit maður það, það á á leggja niður Reykjavíkurflugvöll, yfirlýst stefna skipulagsnefndar Reykjavíkur.  Þessu er dengt yfir mann, eins og ekkert sé.  Tímasett nákvæmlega hvenær á að leggja niður lið fyrir lið.  Enginn viðbrögð hafa orðið við þessum tíðindum, og finnst mér það merkilegt.  Eða heldur fólk virkilega að þetta sé bara sona út í loftið?

Ef til vill er þessi árás á landsbyggðinga ákvörðun vegna þess að Hanna Birna er orðin innanríkistáðherra, svo menn ætla að nú sé lag að knésetja þá sem vilja hafa flugvöllinn áfram í Vatnsmýrinni.

Í fyrsta lagi þá tel ég að það sé ekki í verkahring borgarinnar að leggja af aðalflutningsleið landsbyggðarinnar á höfuðborgarsvæðið.  Það á eftir að samþykkja til dæmis þessa "sölu" á landinu frá ríkinu.  Og ég efa það að Hanna Birna geti ráðið því ein hvort svo verði. 

Í öðru lagi mun þetta smám saman leiða til þess að Reykjavík missir forræði sitt sem höfuðborg.  Ef innanlandsflugið færist til Keflavíkur, mun það kalla á alla þá þjónustu þar sem Reykjavík hefur nú við við landsbyggðarfólk.  Þ.e. flestar þjónustumiðstöðvar stjórnsýslu, heilsugæslu og bráðasjúkrahús.

Þar með hafa þeir sem þurfa á þjónustu að halda í höfuborginni smátt og smátt leita til Keflavíkur í þá þjónstu sem þeir þurfa, sem verður svo til þess að í fyrstunni verða opnuð útibú, og síðan færast aðalstöðvarnar þangað sem flestir þurfa að njóta þeirra, til Keflavíkur.  Svo verður að segjast að þá er hægt að fara beint þaðan til allra átta erlendis, viðkoma í Reykjavík verður óþörf.

Svo er nú það, og hverjir eiga svo að búa í öllum þessum þúsunda íbúða sem byggja á í Vatnsmýrinni?  Hvað eru margar íbúðir núna á lausu í Reykjavík, og hversu margar á mismunandi byggingarstigi?

Síðast en ekki síst, ef Vatnsmýrin verður þurrkuð upp, hvaðan kemur þá vatn í tjörnina?

Það gæti nefnilega farið svo að Reykjavík missti ekki bara túrista og landsbyggðaviðkomu, heldur myndu þeir að öllum líkindum missa tjörnina líka, og sitja uppi með óseldar íbúðir í þúsundatali.

Allavega meðan stjórnvöld eru að senda heilu flugvélarnar burtu af fólki sem vill setjast hér að. 

Eins og ég hef margsagt mér er alveg sama þó flugið fari til Keflavíkur að því skiptu að hún verði höfuðstaður landsins.  Ef öll sú aðstaða sem landsmenn þurfa að sækja í höfuðborgina væri komin til Keflavíkur, þá er enginn spurning um að það er einmitt það sem mun gerast jafnvel þó það sé ekki meiningin. 

 

Ný ríkisstjórn í burðarliðnum.

Ég vann ekki í síðustu kosningum á undan þessum, minn flokkur nánast þurrkaðist út.  En úr því sem komið var, þá var ég sátt við þá ríkisstjórn sem tók við.  Þau höfðu lofað okkur skjaldborg fyrir heimilin, að ekki yrði gengið í ESB, að AGS myndi enginn áhrif hafa hér og ég veit ekki hvað og hvað.  Þess er skemmst að segja frá, að þetta var allt svikið, í stað skjaldborgar var fólki hent út á guð og gaddinn, og ennþá eru þúsund uppboð á dagskrá þannig skilur sú ríkisstjórn þjóðfélagið eftir í rúst, langar biðraðir í heilsugæslu, sjúkrainnlagnir og aðgerðir, langar biðraðir eftir mat, sífellt hefur verið þrengt að öryrkjum og öldruðum, ég þarf ekki að telja þetta upp, það vita þetta allir þeir sem hafa fylgst með.  Þó kallaði þessi ríkisstjórn sig Norræna velferðarstjórn.  Þvílík öfugmæli.  Ég verð því að segja það, að mér er mikið létt að vera laus við þetta fólk úr forsvari, ég vil ekki forræðishyggju stjórnvalda á öllum sviðum, þó ég vilji ákveðið aðhalda í að ganga ekki á auðlindir náttúrunnar, og að velferð manna, dýra og náttúru sé tekin fram yfir auðhyggjuna sem öllu tröllríður núna  bæði hér á landi og erlendis.

Ég vann heldur ekki í þessum kosningum.  En ég fylgist með því sem er að gerast.  Og mun leyfa mér að vona betri daga uns annað kemur í ljós. 

Ég treysti forsetanum okkar, og held að hann hafi stigið gæfuspor þegar hann veitti Sigmundi Davíð keflið til að mynda ríkisstjórn.  Hann hafði lofað ýmsum breytingum sem voru samkvæmt væntingum almennings.  Það sást líka að með því að einmitt velja hann, þá styrkti hann þær væntingar sem almenningur hefur.  Og undir það þurfti Bjarni að beygja sig.  Það getur vel verið að þeir klúðri þessu og geri einhvern andskotan af sér, sem vekur reiði almennings.  En trúlegra er að þeir fari varlega, eing og þeir hafa gert undanfarið við stjórnamyndunarstörfin, þar hafa þeir gætt þess að leita ráða fagmanna, og ekki hleypt sínum klíkum að ferlinu, sem ætti að sýna að þeim er full alvara. 

Mér er mikið létt ef þeir hætta við ESB aðlögunina, í það hefur farið öll sú orka fyrrverandi ríkisstjórnar sem átti að fara í skjaldborgina. Ég er líka sammála því að stjórnunarstíll Jóhönnu og Steingríms einkendist af frekju og yfirráðasemi, sem þau svo kenndu öllum öðrum um.  Þau hafa nú fengið það allt saman ofan í sig aftur blessuð með þvílíku afhroði að þess verður lengi minnst.  

Svo er bara að bíða og sjá hvað verður.  En sem betur fer hefur almenningur vaknað upp við vondan draum og er ákveðin í að láta ekki traðka meira á sér, enda komin tími til. 

Við verðum örugglega á verðinum og svo er alltaf hægt að leita til forsetans ef stjórnin ætlar að vaða yfir okkur með skítugum skóm.  Hann hefur sýnt að hann tekur marg á fólkinu í landinu. 

Heimilin finna breytingar í sumar

Eyþór Ingi og Júróvisjónin.

Ég var stödd á BSÍ í gærkvöldi þegar keppnin stóð, var á leiðinni austur á Hellu. Sat þar með vinkonu minni og fengum okkur fisk og franskar.  Ég var að bíða eftir dóttur minni sem var á leiðinni til Austurríkis, en ég hafði lofað henni að passa litlu krílin mín fyrir hana á meðan.  Því tengdaforeldrarnir voru að fara í hestaferð, en það er allt önnur saga. Hún ætlað sem sagt að hitta mig þarna og ég átti svo að taka bílinn og aka til Hellu.

Þarna sat ég  nú niður á BSÍ með vinkonu minni þegar keppnin hófst.  Og ég verð að segja það að þegar Eyþór Ingi hafði lokið söng sínum var ég alveg viss um að hann kæmist áfram.  Fyrir því eru nokkrar ástæður.  Sú fyrsta er framúrskarandi framkoma hans, einlægur, flottur allt komst vel til skila, hvert orð skilaði sér.  Sviðið var einfalt en óskaplega fallegt, og þegar Eyþór tók háu tónanna sem voru síðan uppfærðir í ekkói, þannig að það var eins og hann væri ekki af þessum heimi, en færi með röddinni í ferðalag um sálir mannanna, (bein lýsing á minni upplifun), og myndatakan var þannig að stórt hvítt ljós á sviðinu bak við hann, kom eins og stjarna yfir honum, vissi ég að hann myndi komast áfram, og reyndar ef honum heppnast svona vel á laugardaginn er ég bara ekkert viss um nema að hann vinni.  Reyndar var annað sem hjálpaði til, á móti einlægum og tærum flutningi Íslands, voru sitt hvoru megin við hann fjörug og litamikil atriði, sem undirstrikuðu algjörlega sérstöðu hans.

Við megum sannarlega vera stolt af okkar fólki þarna úti.  Ég er líka afskaplega glöð yfir að allar norðurlandaþjóðirnar komust áfram, því upphaflega leit út fyrir að það yrðu aðeins austurevrópuríki sem myndu dominera í Malmö.

Ég ætla því að fylgjast spennt með á morgun og krossa putta fyrir okkar mann.   Til hamingju Ísland. 

Tek það fram að ég var bláedrú, því ég átti eftir að aka bíl til Hellu. Þannig að þessi hughrif komu beint frá ámengaðri sálinni minni.

Eyþór Ingi nítjándi á svið

Tónlistarbærinn Ísafjörður.

Ísafjörður er menningarbær, bæði hvað varðar tónlist, leiklist og aðrar andlegar listir.  Íþróttir eru líka í hávegum hafðar.  Þetta er bara svona og fólkinu hérna eðlilegt. 

Hér eru tveir tónlistarskólar, annar þeirra er listaskóli Rögnvaldar, þar sem kennir ýmissa grasa, bæði tónlistarnám, leiklist, ballett, myndlist og ýmislegt sem langt mál er upp að telja.  Edinborgarhúsið var ásamt Hömrum gert að menningarhúsi á sínum tíma, í stað þess að byggja risabyggingu eins og Hörpu og Hof, fengum við tvö menningarhús, bæði vel fallinn til þess verkefnis sem þau áttu að sinna.  Margrét Gunnars stjórnar listaskóla Rögnvaldar, ég var á tímabili í nánu samstarfi við systir hennar Elísabetu svona um það bil sem verið var að koma salnum í Edinborg á koppinn, Elísabet er arkitekt og á sinn hlut í því erfiða verkefni sem var að vinna faglega að því að innrétta Edinborgarhúsið og varðveita það sem þar skipti mestu máli.  Ætla ekki að fara í þá sögu hér, enda aðrir miklu betur til þess fallnir, en það þarf virkilega að skrá þessa sögu meðan hún er fersk og hlú að þeirri sögu og þeim aðildum sem mestan þátt áttu í endurbyggingu og uppbyggingu þeirrar fögru byggingar.

Ég ætlaði að tala um Tónlistaskóla Ísafjarðar.

Ég var á nemendatónleikum í gær, og um daginn í Ísafjarðarkirkju á konsert með lúðrasveitum tónlistarskólans, meira um það seinna.  En sem sagt í gær fylgdist ég með nemendum fremja tónlist sína í Hömrum hinu menningarhúsinu á Ísafirði.

Og hugurinn reikaði, þegar ég man eftir var Ragnar H. Ragnars skólastjóri tónlistarskólans, hann var líka tónlistarkennari við Gagnfræðaskólann á Ísafirði.  Í þá daga vorum við alltaf látinn syngja morgunsöng í skólanum þegar við mættum, með undirleik Ragnars, man eftir lögum eins og; ég hef fengið af því nóg, oft með sára lófa, út á lífsins ólgusjó, einn á báti að róa.  Þetta var til að fríska okkur upp og sameina í vinnu dagsins, ef til vill skilaði það einhverju og ég hugsa bara að það hafi gert það.

En ég fór líka oft á lokatónleika tónlistarskólans, held jafnvel að það hafi verið að áeggjan Ragnars H.  Hann minnir mig krafðist þess að við kæmum á tónleikana, ég sé ekkert eftir því, því þó ég væri ekki að læra á hljóðfæri, nema gítarinn minn sem ég fékk þegar ég var 11 ára, þá fékk ég nasasjón af agaðri tónlist.  Ég man líka eftir þeim ungmennum sem voru að stíga sín fyrstu skref á tónlistarbrautinni heima á Ísafirði, Önnu Áslaugu Ragnars, Láru Rafns, Hólmfríði Sigurðardóttur og mörgum fleiri, allar þessa hafa náð langt.   Ég man líka að Ragnar var af gamla skólanum í vali á hljóðfærum, hann lét okkur til dæmis gera klippimyndabók af uppáhaldshljóðfærinu, ég sem var algjörlega heilluð af gítarnum safnaði myndum af slíkum hljóðfærum og var ansi stolt, en fékk svo að vita hjá Ragnari að gítar væri ekki hljóðfæri

En kona hans sem tók við af honum leiddi skólan inn á aðrar og nútímalegri brautir, þar sem meira var leyft, þar komu líka við sögu jassnámskeið og fleira í nútímanum.  Sigga Ragnars dóttir þeirra hjóna hefur fetað þá braut áfram sem móðir hennar fór, og hefur gert skólann að virkilega spennandi og skemmtilegum skóla fyrir alla nemendur og hafi hún þökk fyrir.

Hér áður og fyrr man ég að oft töluð skólastjórarnir um að foreldrar ættu ekki að labba sig út í hléi þegar þeirra barn var búið að spila, það væri dónaskapur við hina nemendurna.  Í dag heyrist það ekki lengur, því fólk einfaldlega vill ekki missa af því sem á boðstólum er. 

Og nú ætla ég að bjóða ykkur á einn slíkan konsert í Hömrum.

Tek fram að þessi konsert er bara einn af fjölmörgum, en ég var þarna vegna Úlfsins sem var að koma fram einmitt þetta kvöld.

Hér eru börn úr forskólanum að stíga sín fyrstu skref á tónleikum undir stjórn Bjarneyjar Ingibjargar Gunnlaugsdóttur.  Full tilhlökkunar að koma fram.

Það var eftirvæntin í loftinu, bæði börnin sem áttu að koma fram og foreldrar, ömmur og afar biðu spennt.

Sigríður Ragnars setur tónleikana, og ítrekar að sumir séu að koma fram í fyrsta skipti og að það þurfi að sýna öllum börnunum virðingu. Hún þekkir þetta vel, því hún var sjálf ekki há í loftinu þegar hún byrjaði að spila fyrir fullum sal í Alþýðuhúsinu.

Og hér byrja þau Dagur Atli Guðmundsson, Hákon Ari Heimisson, Mathilda Harriet Mäekalli og Pétur Örn Sigurðsson. Þau spiluðu fyrir okkur Snemma Lóan litla í.

Næst kom Sólvegi Perla Veigarsdóttir með ; í hlíðum Andesfjalla.

Arnar Rafnsson spilaði fyrir okkur Í Hlíðarendakoti.

Sara Lind Jóhannesdóttir spilaði með kennaranum sínum Madis Colours Dow.

Arney Urður Guðmundsdóttir með Bjöllur og trommur.

Jón Darri Reehaug spilaði Signir Sól.

Kári Eydal tók Ryksugulagið.

Arndís Magnúsdóttir spilaði Trompetmenúett reyndar á píanó.

Hrafnhildur Una Magnúsdóttir, spilaði Menúett í G- Dúr.

Jóel Ýrar Kristinsson tók trommurnar á Sóló nr. 1.

Robert Mical Palkowski spilaði Krummavísur.

Sveinbjörn Orri Heimisson tók Espanioleta.

Lilja Ósk Ragnarsdóttir spilaði fyrir okkur á píanó, Indíánadans og það sést að kennarinn er ánægð með hana.

Rebekka Skarphéðinsdóttir ákveðin á svip tók Sónata. op 36 nr. 1.

Það er þroskandi að sitja og fylgjast með þeim sem lengra eru komnir, og vita að ef maður heldur áfram, þá getur maður gert ýmislegt flott.

Rakel María BJörnsdóttir er ein af þeim sem ég hef fylgst með, fyrir utan að þekkja mömmu hennar vel, þá var hún afar veik þegar hún fæddist og þurfti að fara margsinnis til Ameríku í uppskurði, þessi fallega efnilega stelpa á tækninni að þakka að hún er það sem hún er í dag.  Og hve gott er að vita að það er hægt að bjarga svo mörgum í dag. Ég er búin að fylgjast með henni síðan hún var smátryppi og náði ekki niður úr stólnum sínum á tónleikum.

Snjólaug Ásta Björnsdóttir flutti okkur.Skoj för helda slanten.

Þessari hef ég líka fylgst dálítð með. Guðný Ósk Sigurðardóttir, spilar hér Colors Down. eftir kennarann sinn Madis Mäekalle.

Og allir sátu stilltir og prúðir og fylgdust með, bæði stórir og smáir. Þau hafa virkilega gott af svona tónllistaruppeldi, eins og ég minntist á áðan.

Eva Karen Sigurðardóttir, spilar Etýða á gítarinn.

Gerður Elsabet Sveinsdóttir spilar THe Brownies op. 58 nr. 8.

Þessi elska er ein af krökkunum kring um kúluna, Laufey Hulda Jónsdóttir, spilar hér My heart will go on, í eigin útsetningu.

Litla Matthilda sá ekki mömmu sína þegar hún var búin að spila svo ég kippti henni í stólinn við hliðina á mér og þar sat hún þessi elska.

Melkorka Ýr Magnúsdóttir spilaði fyrir okkur Valse lente.

Tveir flottir töffarar, Gunnar Þór Valdimarsson og Sigþór Hilmarsson tóku Metallicalag, One.

Mamma Sigþórs að rifan úr monti, ég var verri skal ég segja ykkur þegar minn byrjaði.

Jón Hjörtur Jóhannesson spilaði I´ll be there, og í mörgum svona lögum var spilað backplay, þannig að þau fylgdu upptöku, og gerðu það ljómandi vel, en það má ekki ruglast í svoleiðis þá fer allt í voða, en það gerðist aldrei á þessum tónleikum.

Þá er nú komið að minum mönnum, þeim Kolmari Halldórrsyni, Ragnari Óla Sigurðssyni og Úlfi, hann söng þarna lag sem heitir Diggety, og gerði það ljómandi vel, strákarnir voru líka flottir.

Þeir eiga eftir að gera það gott strákarnir, eins og flestir hér ef þau halda áfram.

Og tónleikagestir tóku strákunum afar vel.

Davíð Sighvatsson lék Prelúdía í e-moll op. 28 nr. 4 og gerði það þrusuvel. Hef líka fylgst með honum frá því að vera smágutti.

Gott að kúra í fanginu á mömmu eftir að hafa staðið sig vel í spileríinu, en engar myndir takk

Kristín Harpa Jónsdóttir spilaði Vald í Des-dúr op. 64 nr. 1. Kristín er ein af þessum krökkum sem getur spilað á hvað sem er, enda er tónlistin henni í blóð borin, því pabbi hennar er alveg eins, alveg sama hvaða hljóðfæri hann er með það leikur allt í höndunum á honum.

Ég vil þakka fyrir mig. Það er hrein unun að fá að fylgjast með börnunum koma fram og þroskast á þessari braut. Það er alveg víst að það mun leiða þau áfram til skemmtilegra lífs og hjálpa þeim út í lífið. Það er því ómetanlegt allt það góða starf sem unnið er, bæði í Tónlistarskóla Ísafjarðar, Listaskóla Rögnvaldar og í öllu því góða menningarlífi sem er ástunduð hér. Enda hvaðan halda menn að hátíðir eins og Aldrei fór ég suður hafi sprottið?

Innilega takk fyrir mig. Og ég gat ekki hugsað mér að skilja neinn eftir útundan, því öll lögðu þau mikið á sig, voru stillt og prúð öguð og góð, kennararnir sömuleiðis eiga heiður skilinn fyrir að skila af sér svona yndislegum nemendum eftir veturinn.  Vonast til að sjá þau öll aftur næsta vor.

Brynjar Níelsson og "frekjan"

Vá Brynjar Níelsson hvar liggur frekjan?  Hún getur allt eins legið hjá þér.  http://eyjan.pressan.is/frettir/2013/05/15/er-eg-a . Þú hefðir átt að skoða stöðu þína áður en þú sóttist eftir þeirri "upphefð" að gerast alþingismaður.  Þú hefur sjálfur líkt þér við Björn Val, ætli þú sért ekki á svipuðum kaliber?  Annars er "upphefð" manna á alþingi ekki mikil, skal ég segja þér, hún er í frosti eins og er, og er mest megnis alþingismönnum sjálfum að kenna og hvernig þeir hafa höndlað "upphefðina" og málefni þjóðarinnar. 

En ef til vill þarft þú sjálfur að komast á námskeið í lítillæti og þjónustu við þjóðina, því það er það sem alþingismenn eiga að sinna, að vera þjónar landsmanna, en ekki einhverjir yfirboðarar sem ota sínum tota. 

Ég er nefnilega alveg á því að almenningur sé búin að fá upp í kok af svona stjörnustælum elítunnar sem heldur að bara að komast á alþingi sé greið leið að upphefð og kjötkötlum.  Ég vona innilega að okkur muni takast að breyta þessu og hafa ykkur í aðhaldi ef þið ætlið ykkur að svíkja enn og einn ganginn þjóðina um það sem hún á rétt á. 

Það hefur sýnt sig að við verðum sjálf að fara að taka málin í okkar hendur og veita ykkur það aðhald sem þarf, en það er að sýna ykkur að ykkur mun ekki líðast að hugsa fyrst og fremst um eigin hag, og láta þjóðina reka á reiðanum.  Það er komið nóg af frekjudósum þá er EKKI að finna meðal almennings, það má finna þá meðal þeirra sem setjast á alþingi og segjast oftast í orði en ekki á borði vilja þjóna þjóð sinni. 

Ég held að miklu fleiri en ég séu komnir með upp í kok af pólitíkusum og pólitík sem engu eirir sem heitir sameiginleg virkni alþýðunnar.

En

Vandræðin eru báðum megin við borðið þ.e.fjórflokkurinn sjálfur sem er í vandræðum og tilvistarkreppu.

Er ekki rétt að sjá hvað kemur út úr þessum viðræðum, áður en menn mála skrattann á vegginn.   Það er alveg ljóst að þar eru atriði sem ekki eru góð, eins og afstaða þessara flokka beggja til sjávarútvegsmála, þar sem þeir eru báðir og reyndar allur fjórflokkurinn á spena hjá L.Í.Ú.  Hætt er líka við að einhver vinnubrögð verði við bankamálin.

En ég held að miðað við fráfarandi ríkisstjórn sé ekkert um annað að gera en að treysta á að þeir Sigmundur Davíð og Bjarni hafi ákveðið aðhald frá almenningi um að þeir geti ekki gengið eins langt og fyrrverandi ríkisstjórnir í helmingaskiptamálum og spillingu.

Reyndar sé ég ekki að fráfarandi ríkisstjórn hafi staðið sig svo vel, þó reynt sé að skrifa söguna eftirá.  Aldrei fleiri matarþurfi íslendingar, aldrei meiri uppboð á húseignum, aldrei meiri gjaldþrot á alla kanta, skýrsla sem sýnir að miðstéttin fékk bestu hagræðinguna, ekki þeir sem mest þurftu á því að halda, það er því ekki rétt að ríkisstjórnin hafi hlíft þeim sem mest þurftu á því að halda.  Þá væri heldur ekki biðraðir í fátækraskjól, og stundum eina úrræðið að fá að liggja í fangaklefa, því það er ekki hægt að taka inn fleiri útigangsmenn.  Lengri biðraðir á heilsugæslustöðvar og það má lengi telja.

Ég verð nú líka að segja það af því menn eru að ræða skattalækkanir, að þá hefur komið í ljós að það hefur komið minna inn í ríkissjóð vegna skattahækkana ríkisstjórnarninnar sem er gengdarlaus.  Þar er því tækifæri til að lækka neysluskatta, til dæmis virðisaukaskattinn, og fá jafnframt meira í ríkissjóð með meiri neyslu. 

Það eru margskonar skattar og sumir afar flóknir, til dæmis mætti lækka skatta á eldsneyti sem nú þegar er komið út úr öllu korti fyrir landsbyggðina. 

Við eigum að fylgjast vel með, og veita aðhald, við eigum að skoða hvað þessir herramenn hafa fram að færa, þegar þeir koma sínum málum á hreint. Og við eigum að bregðast hart við ef okkar verstu martraðir koma í ljós. En það er fyrst þá sem við þurfum að skoða málin, ekki vera með ágiskanir og tröllasögur allt eftir því hvar við stöndum í pólitíkinni.

Vandræðalegt fyrir Sigmund Davíð