Nokkrar myndir undir svefninn.

Pípí finnst gott að sitja hjá mér þegar ég er í tölvunni.  Annars er hann mikið úti núna, og heimsækir nágrannana og líka vinnufélagana fyrrverandi.  Þau taka honum öll ljúfmannlega.  Svo þarf ég bara oftast að sækja hann niður á götu þegar fer að skyggja, en oft kemur hann líka heim sjálfur, voða duglegur.

Stundum þarf hann bara að fá sér smá sundsprett.

Skömmin er búin að skemma allar nykurrósirnar mínar.

Svo nú hefur hann alla tjörnina út af fyrir sig.

Fiskarnir láta hann samt ekkert trufla sig, enda hefur hann engan áhuga á þeim.  Kjáninn er búin að missa af hinum gæsunum, svo hann verður hjá mömmu sinni í vetur.  Merkilegt hvað þessi börn endast hjá manni

Svo finnst honum notalegt að koma aðeins inn.

Sérlega notalegt að fá að vera með mömmu sinni við tölvuna.

Það er bara svo notalegt.

Það er búið að vera drunglegt veður undanfarið, en nú er greinilega farið að hlýna aftur.

Nú er tími rósanna.  Hér er Harrison Yellow svo falleg og ilmar svo vel.

Dverg hvítþinurinn minn allur í knúppunn enn eitt árið.  Þennan fékk ég sem hliðargræðling frá Guðmundi í Núpum og hann frábær, kelur aldrei og ber rekla á hverju ári.

Rauða lúpínan mín, og nokkrar sem ég hef sáð fyrir og er spennt að vita hvort lifa einhver ár, þetta er þriðja árið þeirra, en svona sánar lúpínur lifa sjaldnast lengi, en þær eru skemmtilega litfagrar.

Þokkarós og brúðurós í fullum blóma.

Sjálfsáin reynihrísla við álfastein, þetta er sennilega sorbus decora, því slíkt tré er þarna rétt hjá.

Drottningin mín svo falleg.

Gerði þau mistök fyrir nokkrum árum að koma heim frá Fljótavík með umfeðming,  hann var svo lítill og sætur í sandinum fyrir norðan, en hér er hann eins og villidýr og er að taka yfir beðið mitt.  Ég verð að taka þetta allt upp í haust og bjarga blómunum mínum úr klóm vargsins. En hann er fallegur, svo ég mun pota honum einhversstaðar þar sem hann má vaða að villd.

Í góðum sumrum gefur hann baunir sem eru afar svipaðar grænum baunum bara aðeins smærri. 

En þetta var nú bara svona undir svefninn. Og við Pípí bjóðum góða nótt. Hann er komin með höfuð undir væng, svo ég tími ekki að setja hann útfyrir.  

 

Ja hérna hér Jóhanna.

Duttu nú allar dauðar lýs úr höfði.  Þetta kom nú alveg úr hörðustu átt verð ég að segja.  Þú getur auðvitað andmælt þessu en þá þarftu líka að sanna mál þitt.  Og við sem héldum að þið Steingrímur væruð undir hælnum á AGS, þegar það voruð þið allan tímann sem stýrðu skútunni.

Var þetta hégómagirni hjá þér, að óttast um íbúðalánasjóðinn?  Þú er nú einhverskonar ábyrgðarmaður að honum.

Ef nú verður ekki allt vitlaust þá veit ég ekki hvað.  Reyndar sýnist mér vera farið að molna ískyggilega undan norrænu velverðarstjórninni.  En ef þetta er rétt þá verður það endanlegt rothögg á hana. 

Fólkið sem þið eruð búin að rifta eigum sínum, og berstrípa mun ekki fyrirgefa þér þetta.  Hvernig gastu komið svona fram við fólkið þitt?  Sérstaklega í ljósi allra yfirlýsinga um velferð og að vernda þjóðina skjaldborgina manstu?, meðan þú allan tíman virðist hafa hugsað mest um að þinn elskulegi íbúðalánasjóður færi ekki illa út úr þessu.

Ef til vill ertu ekki mennsk heldur gerfimanneskja án tilfinninga, einhversstaðar á leiðinni hefur þessi Jóhanna sem var þekkt sem bjargvættur lítilmagnans týnst á leiðinni og gerfibrúða komið í hennar stað. 

En nú er þetta að öllum líkindum búið spil.  Hvað sem tekur við er ekki gott að segja.  En allavega verða íslendingar að velja vel eftirmenn ykkar.  Það er ekki nóg að hlusta á fagurgala og gullin loforð. Það þurfa að fylgja efndir og heiðarleiki opin stjórnsýsla og gott siðferði.  Það verður ekki nema við losum okkur við alla gömlu pólitíkusana og styrkþegarna og lygamerðina.  Hér þarf að byrja upp á nýtt, bretta upp ermar og gefa nýjum öflum tækifæri til að sanna sig. Einhver sagði einhverntímann að landinu væri ekki verr stjórnað þó nöfn hefðu verið týnd upp úr símaskránni.  Ef til vill verður það síðast ráðið.  Og svei mér þá ég held að það gæti bara ekki orðið verra.

Af öllu þá hefði ég aldrei átt von á þessu, svei mér þá.  Svo bregðast krosstré sem önnur. 

Bæti hér inn svari af einu blogginu frá Guðmundi Andra, vona að mér leyfist það:

1

Sæll Axel,

Þetta er góð ábending hjá þér og skiljanleg. Sannleikurinn er aftur á móti sá að ég setti þetta fram um leið og fundi lauk, sbr. http://lanthegar.is/?p=322

Fjölmiðlar sýndu þessu hins vegar ekki áhuga þó ég hafi bent þeim á þetta oftar en einu sinni og örugglega oftar en tvisvar.

Eg held líka, svo allrar sanngirni sé gætt, að þessar upplýsingar hafi komið fram áður þó ég muni ekki í augnablikinu hvaðan þær komu. En fullyrt hefur verið að Jóhanna hafi bannað fulltrúum bankanna að senda sér skýrslu þar sem fram kom að bankarnir vildu skuldaleiðréttingu.

Ég held því að hér hafi ekki verið um upplýsingaleynd að ræða, heldur var um að kenna áhugaleysi fjölmiðla.

Kveðja,

Guðmundur Andri

Guðmundur Andri Skúlason (IP-tala skráð) 30.8.2011 kl. 23:16

Jóhanna vildi ekki afskriftir

Til varnar bændum.

Það haustar að og senn líður að uppskeru bænda, sláturtíð og haustverkum. 

Margir hafa talað illa um bændastéttina undanfarið, sagt þessa stétt manna vera baggi á þjóðfélaginu, tíundað styrki og allskonar illskeyttar athugasemdir og færslur. 

Meira að segja blöðin hafa tekið þátt í þessum óhróðri. 

Í þessum ósmekklega stíl.  Ég hef ekki séð neinn hneykslast á þessari teikningu, en ég hef séð rætin blogg um hana, þar sem menn hlæja að bændastéttinni.

Verstir sýnist mér þeir vera sem vilja endilega komast inn undir væng ESB.  Um leið og bændur snéru til varnar var gefið skotleyfi á þá af þessu fólki. 

Áður fyrr var Reykjavík að mestu byggð upp af fólki sem kom utan af landi, þarna bjuggu samt manneskjur sem áttu sínar rætur þar.  Síðan hafa kynslóðir manna komist á legg sem þekkja ekkert til sveita eða þorpamenningar.  Jafnvel fólk sem samsamar sig öðrum borgum og útlandinu, og vilja bara vera eins og menningin er þar. 

Áður fyrr voru krakkar í höfuðborginni sendir í sveit og lærðu þar að meta, íslenskar sveitahefðir og menningu. Í dag eru börn ekki send í sveit og þar af leiðandi hefur verið skorið á þau tengsl.  Þetta má glögglega sjá á umræðunni um bændur, þar sem þeir sem mest tala illa um stéttina er einmitt fólk í Reykjavík.  Fólk sem talar um torfkofa, lopapeysurlið og dreyfbýlistúttur.  Fólkið sem segir að við getum ekki lifað á Íslandi ef við göngum ekki í ESB.

Samt erum við búin að lifa hér í yfir 1000 ár, oft hokrandi, en svo alveg glimrandi vel, þangað til menn urðu of gírugir og ákváðu að betra væri að taka sér afkomulaun en að vera með í samfélaginu. Margir dönsuðu svo með. 

Það hefur líka sýnt sig að lopapeysur eru eitthvað það vinsælasta sem útlendingar kaupa sér þegar þeir eru hér.  En það er fleira sem þeir hafa lært að meta og taka helst með sér heim.  Til dæmis lambakjöt, smjör, harðfisk og margt fleira.

En að myndinni, þetta er ömurleg mynd og sýnir þvílíka lítilsvirðingu við það fólk sem vinnur í sveita síns andlitis til að afla okkur fæðunnar sem við neytum.  Hvergi er hreinna kjöt, eða betra grænmeti og ávextir. Og það væri hægt að rækta miklu meira, ef til dæmis rafmagn væri lækkað og tekið tillit til þess að gera mönnum kleyft að byggja betri og stærri gróðurhús.  Það eru fluttar inn allskonar vörur sem hægt væri að rækta hér fyrir milljarða, þar er flutningskostnaður ekki svo lítill.  Þarna er því sannarlega matarhola sem hægt væri að nýta sér okkur öllum til hagsbóta.

Og þegar verið er að tala um matarverð á landbúnaðarvörum má segja að  bændur fá ekki mikið fyrir sinn snúð, það eru aftur á móti milliliðir, svona svipað og L.Í.Ú. sem mergsjúga samfélagið.  Á sama hátt og sægreifar fengu nýtingarréttinn á sjávarauðlindinn gefins, hafa sláturleyfishafar komið því svo að örfá sláturhús eru á öllu landinu.

Sláturdýr eru því flutt landshorna á milli, á algjörlega óforsvaranlegan hátt.  Sannkallað dýraníð.  Ég sendi landlbúnaðarráðherra bréf um þetta atriði þegar verið að að fara í gegnum verndun dýranna, en það bréf hefur örugglega verið sett undir stól. 

Ekki bara er þeim þjappað inn í tveggja hæða flutningabíla, heldur þar á ofan í aftanívagn á tveimur hæðum.  Svo er ekið með þennan "farangur" yfir fleiri sauðfjárveikivarnargirðingar, með drullu og hland lekandi niður milli hólfa.  Stoppað jafnvel við vegasjoppur og aðrir bændur stjáklandi í kring til að forvitnast. Af hverju í ósköpunum er þetta leyft?  Gamlar kýr settar inn í svona grindarvagna vanar að vera í hlýju fjósi, sendar út í kulda og jafnvel hret.  Hvar er umhyggjan fyrir dýrunum?

Hér áður þegar sláturhús voru hér á þessu svæði ekki bara eitt heldur fleiri, var hægt að kaupa bæði skrokka og aðrar afurðir beint frá sláturhúsinu.  Þá voru dilkarnir flokkaðir í það að minnsta kosti 14 flokka.  Og verðin eftir því.  Þegar kjötið hefur svo farið gegnum sláturhús og vinnslur er enginn flokkur til.  Allt selt á sama verði, og vei þeim sem heldur að þar sér eitthvert milliverð.  En mér skilst að verðin séu fellt niður til bændanna á 0 kjöti og fleiru.  Þeir fá ekki fyrir sinn snúð það sem vinnslan fær.

Það er mín bjargfasta trú að með því að leyfa meiri heimaslátrun, og gera bændum kleyft undir eftirliti dýralækna auðvitað að selja sínar eigin vörur, eða stilla saman strengi og sameinast um slíka bændamarkaði, myndi kjötverðið lækka.  Þar myndi myndast heilbrigð samkeppni um besta og ódýrasta kjötið.  Fyrir utan að fólk gæti fengið afurðir sem nú er erfitt að fá eins og vélundu og vambir.

En það er allstaðar sami klíkuskapurinn og stjórnvöld þora ekki að taka á honum, eða eru of invinkluð í klíkurnar til að gera neitt í málinu. 

Ég hef trú á bændum og ég kaupi íslenskt. 

Og ég á marga vini erlendis, þeir eru á sama máli og ég með íslenskan landbúnað.  Og meira að segja flestir þeirra vilja sneiða fram hjá Reykjavík, þar sem þeir segja hana vera smáborg með alla lesti stórborgar. Sel það ekki dýrar en ég keypti.

Ég þekki líka marga bændur, frábært fólk og traustara en margur malarbúinn sem heldur að það sé hallærislegt að vera stoltur af landinu sínu.  Og vilja hag þess sem bestan. 

Best væri auðvitað að við sameinuðum krafta okkar við að leiða landið út úr því ástandi sem misvitrir businessmenn hafa leitt okkur í með dyggri aðstoð misviturra stjórnmálamanna.

En eins og staðan er í dag og eins og sumir veitast að bændastéttinni sé ég ekki að það sé hægt.  Málið er að töffararnir sem þykjast vera klárari en aðrir, eru oftar en ekki litlar pissidúkkur þegar til alvörunnar kemur.  Þá er gott að hafa staðfastar drenglundaðar dreyfðbýlistúttur sem þora að taka á málunum. 

 Eitt að lokum þegar ég hef dvalið vikur eða mánuði erlendis, og keypt í matinn á hverjum degi í verslunum, er ég orðin svo leið á því endalaust sama kjöti sem boðið er upp á að ég dansa fyrir framan kjötborðið í Samkaupum á Ísafirði yfir úrvalinu sem þar er og kjötvinnslumaðurinn er einstaklega flottur í að vera með allskonar rétti ofan á beina úrvalið.

Ísland það er landið mitt og ég er stollt af því og þeim sem það yrkja.

Þið verðið að koma höndum yfir þessa útrásarvíkinga, sagði þýskur vinur minn.

Ég bauð þýskum vini mínum í mat í gær, sem ekki er í frásögur færandi, en yfir nýveiddri lúðu og nýuppteknum kartöflum og rauðvínsglasi ræddum við hitt og þetta.  Þar á meðal Icesave sem hann hrósaði íslendingum mikið fyrir neiið.  Síðan ræddum við um hrunið og það sem verið er að gera í því.  Þá sagði hann; þið verðið að ná þessum útrásarvíkingum og ná af þeim þeim peningum sem þeir hafa tekið ófrjálsri hendi.  Hann lagði mikla áherslu á þetta og hristi hausinn til að leggja áherslu á mikilvægi þess að það væri gert hreint í þessu máli. 

Það er nú málið, við sem þjóð verðum ekki trúverðug ef við gerum ekkert í að ná þessum mönnum dæmum þá og látum þá afhenda okkur þá fjármuni sem þeir stálu. 

Þegar rætt er um að hækka skatta eða skera niður, þá er það nú bara svo að það þarf ekki ef ríkisstjórn og saksóknarar sameinast um að ná þessu fé inn í hagkerfið.  Og svo má benda á ótal aðrar sparnaðarleiðir, til dæmis má yfir fara allar nefndirnar sem til eru á vegum ríkisins, bruðlið í stjórnarliðum og ferðir um heiminn á tímum internetsins.  Það má auka fiskveiðar eins og Guðjón Arnar benti ítrekað í á kosningabaráttunni. 

En þennan vansa megum við alls ekki láta viðgangast öllu lengur að þessir menn berist á og eigi ógrynni auðæfa og eigna, sem þeir tóku sér úr sameiginlegum sjóðum landsmanna, meðan almenningur er skorin niður við trog.

Svo er bara að taka saman höndum og vinda sér í þessa krossför. Síðan má ræða einhverjar aðrar úrlausnir. 

Björgólfur Thor enn umsvifamikill

Að skoða hlutina.

Ég er ekki stuðningsmaður þessarar ríkisstjórnar, ég er heldur enginn aðdáandi umhverfisráðherra, en ég get vel skilið að það þurfi að skoða svona mál vel.  Það stendur einhversstaðar að ef eitthvað er of gott til að vera satt, þá er það yfirleitt svo.  Stundum vilja menn ana áfram eftir gulrótinni og skoða ekki hvað liggur á bak við.  Það getur leitt til hörmunga, þó það þurfi auðvitað ekki að vera þannig.  En allt kapp er best með forsjá.

Menn muna ef til vill eftir konu nokkurri sem neitaði að selja útlendingum Gullfoss.  Sjálfsagt hefur henni verið bölvað í sand og ösku fyrir að vilja ekki fá peninga inn.  Í dag er þessarar konu minnst sem sérstakrar náttúruverndarkonu, þegar fólk áttaði sig á því hvað það var í raun og veru sem stóð til að selja.

Það er alltaf auðvelt í byrjun að hlaupa á einhver risatilboð, og víst erum við vön allskona gylliboðum, sem oft reynast svo orðin tóm.   Því það er einhvernveginn svo að það er ekki allt sem sýnist.

Þess vegna finnst mér allt í lagi að skoða málin.  Skoða hvað þetta tiltekna tilboð felur í sér, og hvað kemur á eftir.  Hvað er auðkífingar koma hér fleiri og fleiri og vilja kaupa land og hlunnindi?

Þarf ekki að skoða þetta mál í samhengi við annað?

Með þessu er ég ekki að segja að þetta sé ekki ágætt og lyftistöng fyrir norðurland, vissulega gæti það verið.  En má ekki skoða heildarmyndina fyrst?

Stór plön þarf að skoða vel

Opið bréf til Össurar.

Vil benda fólki á þessa færslu. http://jonl.blog.is/blog/jonl/entry/1186735/#comment3198000 

Þetta er opið bréf frá Umbótahreyfingunni, formanni hennar Jóni Lárussyni. Þeir gefa utanríkisráðherra 14 daga frá dagsetningu bréfsins til að svara.

Þessar spurningar hljóta að brenna á íslendingum í dag.  Svo það væri þarft verk og gott að styðja við bakið á fyrirspyrjendum og fylgjast með því hvernig svörin verða.

 

Já spurning um hvort menn vilja hætta að kenna börnum að lesa og skrifa.

Það er einmitt það sem ég var að segja hér: http://asthildurcesil.blog.is/blog/asthildurcesil/

Ótrúlega slæleg viðbrögð við þessum ummælum borgarstjórans.

Undrast ummæli borgarstjóra um skólamál

Að læra að lesa og skrifa.

Ég hlustaði á viðtalið við Jón Gnarr í morgun.  Ég er satt að segja á báðum áttum um hvað mér finnst um það sem hann sagði.  Sérstaklega þetta að leggja niður skólaskyldu. http://eyjan.is/2011/08/23/jon-gnarr/

Ég er með ungling í grunnskóla sem er ofvirkur með athyglisbrest, honum leið stundum illa í skólanum því hann átti erfitt með að höndla þá sem í kring um hann voru.  Það breyttist þegar hann var meðhöndlaður rétt.  Þó hann sé enginn fyrirmyndarnemandi svo sem, þá er hann bráðklár og unir sér vel í skólanum í dag. 

Ég fór að hugsa um hvað ef skólaskylda væri afnumin.  Þá myndu einhverjir hugsa sig um, það kostar heilmikið að hafa börn í skólum, það kostar bækur og það sem til þarf, svo þarf að koma þeim í mötuneyti og svo ekki sé talað um skólafatnað.  Hvað ef við tækjum Jón Gnarr nú á orðinu og skólaskylda væri afnumin.  Hve mörg ár myndu líða áður en tungumálið færi forgörðum.  Áður en blöð hættu að koma út og bloggarar hyrfu af sjónarsviðinu?  Áður en grunnstoðir samfélagsins hreinlega myndu gliðna sundur?

Það er viðurkennt að grunnundirstaða móðurmáls er þekkingin á því.  Og grunnundirstaða þess að læra önnur tungumál er að menn séu góðir í sínu eigin tungumáli.  Vill ekki borgarstjórinn einmitt ganga í Evrópusambandið?

Hvað með reikningin?  Þegar menn gætu ekki einu sinni reiknað út hvort þeir eru að fá rétt laun á launaseðlinum?

Ég skil vel að Jóni Gnarr hafi liðið illa í skóla, hann talar um að sér hafi verið hótað öllu illu, að það yrði ekkert úrhonum og hann jafnvel næði sér ekki í konu. En sem borgarstjóri getur þessi maður ekki leyft sér að tala svona. Því þó upp komi vandamál þá eru þau til að leysa þau en ekki til að bara hætta við og gefast upp. 

Ég hef reyndar aldrei skilið fyndni hans.  Og reyndar fer hann oftast í taugarnar á mér.  En ég verð að viðurkenna að í svona einlægum viðtölum þá berjast í mér tvær tilfinningar, önnur er að það sé gott að til séu menn sem þora að tala á þessum nótum þó þér séu borgarstjórar, og svo hneykslunin yfir því að borgarstjóri tali svona óábyrgt.

Þá er ég að spá í fyrir utan ábyrgðarleysið að láta svona vitleysu út úr sér, þá er hann samt að segja eitthvað sem er öðruvísi og vekur fólk upp úr andvaraleysinu sem er daglegt brauð á Íslandi.

Ef til vill var hann bara í viðtali sem Jón Gnarr skemmtikraftur en ekki sem borgarstjórinn Jón Gnarr.

 Ég get reyndar sagt honum að að hefur margt breyst í grunnskólum landsins síðan hann sat þar óviljugur á bekk.  Í dag er meira lagt upp úr því að hlú að nemendum, gera ýmislegt annað  til dæmis að fara í náttúr- og skoðunarferðir, temadagar og ýmislegt sem er gert til að létta þeim innisetur.  Vandamálin eru rædd ef upp koma.  Þ.e. ef foreldri fylgist með því hvað er að gerast með barnið þeirra í skólanum.  En oft hafa skólastjórar og kennarara frumkvæði að því að ræða við foreldra ef þeir sjá eitthvað sem betur má fara. Þannig er það allavega hér í þessum skóla hér. 

En ég get líka sagt honum að grunnurinn undir það að verða einstaklingur sem þarf að takast á við lífið er einmitt að læra að lesa og skrifa.  Allt hitt kemur svo sem ábót á það. 

Þess vegna vona ég að þetta hafi bara verið einn af Tvíhöfðaviðtali við skemmtikraftinn Jón Gnarr

Safariferð til Keldudals og matur í Tjöruhúsi.

Ég fór með vinnufélögum mínum fyrrverandi í ansi skemmtilega ferð í gær, dagsferð og grill í Keldudal í Dýrafirði.

Þetta var fróðleg ferð og dálítið óhugnanleg á köflum.

Ekið er gegnum Þingeyri og út fyrir Haukadal, svið Gísla Súrssonar, og yfir ófæru sem er all ófrýnileg til Keldudals.

Vegurinn er torfarinn slóði, hér áður var gengið fjaran, en háls einn gengur út í fjörðin, svo ekki er hægt að fara fyrir hann á fjöru, heldur var sett vað sem menn hífðu sig upp á hann til að komast leiðar sinnar, það hefur verið þrekvirki þegar þurfti að bera byrðar heim, þar sem ekki er gott að komast að frá sjó.

Við komumst samt klakklaust á leiðarenda, og fórum að leita að góðum stað til að grilla á.

Besti staðurinn reyndist vera í skjóli við Hraunskirkju, sem er gömul kirkja byggð á annari árið 1880.  Hefur þarna staðið af sér öll veður og er í sjálfu sér afskaplega merkileg, var afhelguð, en hefur síðan fengið að þjóna fólki við ýmsar athafnir.  Er í eigu Þjóðminjasafns Íslands.

Þær leynast víða perlurnar.

Fararstjórinn okkar var Gunnhildur Elíasdóttir.  En hún er bæði fædd og uppalin til unglingsára hér í dalnum, og gat frætt okkur vel um búskaparhætti og dugnað fólks á þessu harðbýla en fallega svæði. Að vísu ekki mjög harðbýlt þannig, því dalurinn teygir sig langt iðagrænn og miklar sláttur, en vegna samgangna illbúandi. 

Forláta gamlir munir eru þarna.  Handverk liðinnar tíðar, sem ber fólki sveitarinnar fagurt merki.

Gunnhildur heklaði þennan altarisdúk, hún er eins og hennar ætt öll sömul sannkölluð handverkskona.

Hér les hún ljóð um kirkjuna eftir föður sinn Elías Michael Vagn Þórarinsson frá Hrauni í Keldudal, og það var dýrt kveðið.  Það stóð til að rífa kirkjuna, en heimamenn gátu komið í veg fyrir það, og nú stendur þessi fagri minnisvarði sveitungum til heiðurs. Þó allir séu fluttir burtu.

Predikunnarstóllinn vakti greinilega mesta athygli okkar fólks.

Svo og gamla kirkjuklukkan. Sem er annað hvort gömul skipsklukka eða upprunalega kirkjuklukka.  En hún hefur fögur hljóð.  Við fengum að heyra það.

En þá var að huga að veraldlegum hlutum eins og að fá sér að borða.

Það var ósköp notalegt að vera í skjóli kirkjunnar, því það var dálítill vindur þó ekki væri kalt.

Hér er gamall kirkjugarður, og hér eru stórar sögur og sumar all hrikalegar.

Eins og sagan um hana Gunnhildi Sumarliðadóttur.  Hún varð ófrísk og sagan segir að faðirinn hafi ekki viljað gangast við barninu.  Bræður Gunnhildar en þau bjuggu á Sveinseyri, þurftu að fara yfir fjörðin til að heyja, hún fékk að fara með, en var þá barnshafandi.  Sagt er að þegar þau voru á heimleið fór veður versnandi, og þegar þau voru komin í fjöruborðið valt báturinn, bræðurnir huguðu fyrst að heyinu, en fóru svo að svipast um eftir systur sinni.  Hún fannst svo í fjörunni og þeim sýndist hún látinn, báru hana heim í skemmu.  En hún rankaði við sér, og urðu þeir þá svo hræddir að þeir gengu frá henni, héldu að hún væri draugur. 

Nema að svo gerist það að eftir jarðarförina fer hún að ganga aftur í ljósum logum um sveitina.  Þessu er reyndar lýst í kvæði eftir Elías.  Hún vitjaði hans þegar kona hans bar barn undir belti og vildi að barnið bæri nafn hennar.  Og það var gert, og er það sú sama Gunnhildur sem var fararstjóri okkar þessa ferð.  Ég ætla að láta ljóðið fylgja, því það er svo magnað.

 

 

Septembermyrkrið er svart og napurt

Sumri er brugðið, fólkip dapurt,

Á Brimnesi og Hálsum brotnar aldan

Blakta stráin við norðankaldann.

 

Við Sveinseyrarkambinn er súgur þungur

Svarrandi sleikja hann löðurtungur.

Dagsbirtan kafnar í kvöldsins grána

Kembir brimsjórinn Oddatána.

 

 

Bóndinn á Eyri er aldurhniginn

Eitthvað finnst honum vindleg skýin,

Hann eirðarlaus reikar og yfir fjörðinn

Augunum starir, en sjór og jörðin

Renna saman í rökkurmóðu

Regnskýjabólstrarnir upp sér hlóðu.

Skyldi ekki báturinn bráðum lenda

Þessir bölvuðu flutningar taka enda.

 

 

En hvað er að tala, það telst nokkur vandi

Þegar tún eru varla ljáberandi,

En úthaginn nálega yfirsetinn

Og ekkert sem getur jafnað metin.

Þeir höfðu því slegið handan fjarðar

Og heyskapinn, þennan gróður jarðar

Bundið og flutt til bjargar knúðir

Borið á skip við Helluflúðir.

 

Já, bræðurnir fóru í bítið í morgun

Að binda restina og inna borgun

Af höndum, fyrir það hey sem náðist

En hins ber að geta sem áður láðist:

Að með þeim hún Gunnhildur fékk að fara

Og fyrir það ætlaði hann að svara.

 

Því henni var erindið mjög í muna

Og meira en fólkið skyldi gruna.

Hann leyndist nú ekki sá ljóðurinn arni

Að líklega átti hún von á barni.

 

Sinn verðandi barnsföður vildi hitta

Og við hann í eitt skipti reikninginn kvitta.

Ef þráaðist hann yrði þungt í sinni

Þekki ég skapið í Gunnhildi minni.

 

Í Alviðru hafði sá vistina valda

Og vænti sér ríflegra endurgjalda.

Að setjast í búið mun beinlínis kæt‘ann

Af barnsaldri þó væri heimasætan.

 

 

En hvað sem því líður er löng orðin biðin

Hún leggst eins og mara á sálarfriðinn.

Eitt er þó víst að eitthvað tefur

Um sig í hjartanu myrkrið grefur.

 

Vaxandi brimhljóð til bæjar greinist

Bak við það óttinn og hættan leynist.

Að lenda með háfermi heys í slíku

Er hæpið að treysta, og því um líku.

Er betra að sinna á björtum degi

Svo bátur og mannafl duga megi.

 

 

Og fólkið á Sveinseyri situr og bíður

Samræður hljóðna en tíminn líður.

Þekjan á bænum er stormhviðum strokin

Það er stigið um hlaðið í vökulokin.

Hér voru þeir mættir bræður báðir

Blautir og kaldir, soltnir og hrjáðir.

Örþreyttir menn frá önn og striti,

Óskadraumurinn hvíld og biti.

Vel er að brimið ei varð til saka

En var ekki Gunnhildur komin til baka?

 

 

Spurningin féll líkt og högg frá hendi

Heimilisfólkið þeim bræðrum sendi-

-augnatillit sem andsvara krafðist,

En eitthvað fyrir þeim báðum vafðist.

Að lokum kom svarið nú seig á þorið

Menn sáu að hér hafði slys að borið.

 

 

Báturinn hjá okkur fór með flötu

Féllu brotsjóar upp í götu.

Gunnhildur sat upp við sátuhlaðann

Við sáum það eitt, hún var farin þaðan

Og héldum að heim þá hefði hún gengið,

Hita og hvíld eftir volkið fengið.

Við sinntum því einu að bjarga í bili

Bátnum og halda á réttum kili.

 

 

Þeir fóru um nóttina líksins að leita

Lagðist á hugina sorg og þreyta,

Með fjörunni gengu þeir gripnir kvíða

Geigþungt er myrkrið við að stríða.

Í Bótinni hafð‘ana borið að landi

Biksvarta hárið var orpið sandi.

Þar lá hún og starði opnum augum

Annarleg, fögur, með köldum taugum.

 

 

Til naustsins þeir báru líkið og lögðu

Á líkfjöl, en fátt hvor við annan sögðu.

Þá slokknaði ljóstýran allt í einu

Eins og nú væri fátt á hreinu.

Til bæjar þá annar bróðirinn gengur

Að bjarga við ljósinu, óttans strengu

Bærðist hjá hinum sem beið hjá henni

Bogaði svitinn af fölu enni.

 

 

Þá reis hún upp það var reginkraftur

Hver ræður þessu, hún gengur aftur.

Hann greip þá exi og gekk til hennar

Ganga um þetta sögur tvennar.

En líkið þá niður seig að seti

Sem hún í bili undan léti.

 

 

Að Hrauni skyldi nú Gunnhildi grafa

Það gat ekki leikið á neinum vafa.

En kirkjusókn þangað Eyrarmenn áttu

Og embættisverka þar krefjast máttu.

Þeir lögðu af stað í logni og blíðu

Og lentu í dalnum í veðri fríðu.

Já, kistuna skyldi til kirkju bera

En karlmenn einir það máttu gera.

 

 

Um hálfnaða leið var sem heljarþungi

Í hendurnar sigi, en kaldur drungi

Bugaði alla, þeir báru sig miður,

Best var að setja kistuna niður.

Þeir hvíldust um stund og úr limum líður

En líksins í Hraunsgarði gröfin bíður.

 

 

Er kistuna aftur í hendur þeir hefja

Hugsuðu: Númá ei lengur tefja.

Þeim brá, hún var létt eins og léki á vafa

Að lægi þar nokkur sem þyrfti að grafa.

Í Hrauni sjá menn að upp holtin hendist

Og heim yfir túnið sem örskot sendist.

Konu í líkhjúpi, kræfan anda,

Kuldi frá henni þeim virðist standa.

Inn yfir garðsvegginn kona sú hverfur

En klukknahljómurinn eyrun sverfur.

 

 

Vaxa í skuggunum vofur bleikar

Varið þið ykkur, Gunnhildur reikar.

Áratugir og aldir renna

Atvikin mark sitt í hugann brenna.

Í Hraunsgarði liggur hún loks í friði

Leiktjöldin fallin kyrrt á sviði.

Græðlingskvistur á gröfinni stendur

Gróðursettu hann vinahendur.

 

Höfundur: Elías Mikael Vagn Þórarinsson

Hrauni Keldudal Dýrafirði.

Við urðum Gunnhildar ekki vör, enda hafði verið settur kross á leiði hennar nýlega.  Og ef til vill hefur hún bara fagnað fjölmenninu.

Hraunshúsið hefur mátt muna sinn fífil fegri, aðeins lengra niðurfrá var svo annar Hraunbær en af honum var ekkert eftir nema grunnurinn og hluti strompsins, í því húsi fæddist Gunnhildur fararstjóri.  En hér er mikið veðravíti á vetrum.

Rútubílstjórinn Elías Sveinsson og hans elskulega kona.

Fólk gerði sér gott að matnum og félagskapnum.

Hér les Gunnhildur upp hið magnþrungna ljóð um Gunnhildi Sumarliðadóttur.

Við skoðuðum svo sumarbústað sem er rétt þarna hjá. Fólkið sem hann á hefur plantað hér ýmsum áhugaverðum trjám, sá ekki betur en hér væru nokkrar steinbjarkir m.a.

Átta mig ekki alveg á þessari plöntu, það væri gott að fá nafn yfir hana.  Kannast samt við ættina, en kem henni ekki fyrirmig.

Þessi horfir svo hraukfránum augum yfir landið og gætir þess örugglega.

Svo var slegið á létta strengi eins og okkar er von og vísa.

Margt að ræða og margir brandarar sem fuku.

Þegar hér var komið sögu var farið að rigna, svona léttum úða lóðréttum, þó var hlýtt.

Man ekki nafnið á fjallinu en tignarlegt er það með sinn gráa trefil.

Skemmtilega staðsettur bátur.

Fjölskyldan bjó svo hér uns þau þurftu að flytja þegar barnamegðin þurfti að fara í skóla.  Þá var flutt í Haukadal þar sem var skóli og félagsheimili og sannkölluð menning.

Gunnhildur sagði mér að vinnukona á bænum hefði fundið þennan stein upp í fjalli, og komið með hann heim í svuntu sinni.  Í fyrsta lagi hefur svuntan verið úr ansi sterku efni og svo er líka spurning hvort vinnukonan hafi ekki líka verið að tröllakyni. En þessi steinn var notaður til að gefa hundunum mat.

Hér eru svo bændurnir í ferðinni að skoða fornfálegt vinnutæki.

Ég lýk svo þessari dulúðugu sögu á ævintýraskipinu, ef til vill er þetta hinn eini og sanni Hollendingurinn fljúgandi, hver veit.  Í íslenskum sveitum getur allt gerst.

Og innilega takk fyrir mig kæru vinnufélagar og eiginkonur.  Þetta var frábær ferð.

Vinur okkar fjölskyldunnar Stefan Abright bauð okkur að borða í Tjöruhúsinu hjá Magga Hauks.  Þessi staður er löngu orðin heimsfrægur og þangað flykkjast útlendingar allstaðar að úr heiminum og svo ísfirðingar sem vel kunna að meta þennan dýrðarstað.  Og nýveiddan fiskinn sem þar er boðið upp á.

Það var yfirfullt út úr dyrum, en allir þolinmóðir og glaðir.

Takk fyrir matinn Stefan minn.

 

 

Vont karma Hörpu.

Verð að segja að áhugi minn á Hörpu er nú ekki meiri en svo að ég missti af öllu þessu umstangi með tendrun ljósa og væntingar sem fólk hefur talað um hér.  Ég hafði því engar væntingar hvað þá að ég vissi að það ætti að tendra þessi ljós.

Ég skildi ekkert í þessari útsendingu í gær.  Fyrst þessi fáránlegu fíflalæti í niðurtalningunni sem var reyndar illa æft og útsendingin klikkaði oftar en einu sinni.  Og svo flugeldasýningin sem hefur örugglega verið flott, en var klippt á í miðju kafi, þegar búið var að segja manni að það yrði rúsína í pylsuendanum, og ég beið spennt eftir síðasta flugeldinum sem alltaf er sá flottasti.  Nei þá kom gamalt myndband af AC/ DC?  Lá þeim svona mikið á að komast í jammið starfsmenn að hætt var í miðjum klíðum?

En aftur að Hörpu og ljósadýrðinni.  Ég hafði sem sagt ekki hugmynd um að það ætti að tendra ljós, og skildi því ekki hvað var alltaf verið að sýna Hörpu og einhver blikkandi smáljós. 

Mín skoðun er sú að Harpa hafi vont karma.  Hver vandræðagangurinn eftir annan hafa elt bæði hús og starfsfólk. 

Fyrst fannst fólki bruðl að halda áfram með byggingu hússins eftir hrun.  Og mörgum fannst þar á meðal mér að það hefði mátt nota peningana í eitthvað þarfara en þessa kirkju elítunnar í Reykjavík.

Síðan kom í ljós að póstar pössuðu ekki og varð að rífa niður hluta hússins.  Þá kom í ljós að byggingin er meira og minna ryðguð. 

Svo hefur kviknað tvisvar sinnum í.  Reiði vegna bílastæða, reiði hljómlistarmanna vegna ráðsemi stjórnar í sambandi við tæknimál og hljómlistagræjur.  Reiði þeirra sömu vegna óréttlátra krafa um hvernig beri að greiða fyrir húsið og að ekki  megi selja sínar vörur þar inni. 

Allt þetta ber hrein merki þess að þarna er fólk að störfum sem ekki ræður við almannatengsl.  Fólk sem hefur verið ráðið þarna út af klíkuskap en ekki hæfni.  Hroki og yfirgangur er oft það sem einkennir slíkt fólk.

Þess vegna kom mér ekkert á óvart að fólk yrði fyrir vonbrigðum með ljósadýrðina sem átti eftir því sem fram hefur komið að ríkja þarna, endapunktur menningarnætur og ég veit ekki hvað. 

Það hlýtur að vera erfitt að floppa svona gjörsamlega frammi fyrir alþjóð í beinni útsendingu.  Ég sendi því þeim sem að þessu mannvirki hafa staðið og borið hita og þunga af þessu öllu saman mínar innilegustu samúðarkveðjur.  Eina sem ég vona er að þið hafið lært eitthvað af þessu.  Og hugsið ykkur um næst þegar ykkur verður trúað fyrir svona hlutum að allt kapp er best með forsjá, og að enginn kemst lengra en þangað sem honum er leyft að fara.  Það þýðir ekki að vaða yfir þá sem eiga að fylla húsið af list sinni, hrekja burtu fleiri listamenn með snobberíi.

En ef karma Hörpu verður ekki breytt með nýrri hugsun, umburðarlyndi og hógværð, verður þetta hús aldrei annað en það sem hún sýnist í mínum augum ryðhrúga til merkis um græðgi, bruðl og dansandi gullkálf og hananú! 

Glerhjúpur Hörpu tendraður