Kæru vinir gangið á vegum almættisins, fram á veginn. Gæfan liggur þar falin bak við stein, eða undir steini.

Það er ennþá hlýtt, og hefur verið heilmikil rigning.  En það er hlýtt í kúlunni, og ungviðið hefur ekki rosalega áhyggjur af framtíðinni.  Reyndar hafa þessi eldri ýmsar spurningar, og fylgjast vel með líðan eldra fólksins, það er von. Þau vita ekki hvað er að gerast frekar en við hin.  Og þess vegna mótast ástand þeirra af framkomu okkar.  Við ættum að hafa það fastlega í huga.  Við viljum ekki meiða litlar saklausar sálir, þó reiðinn brenni inn í fólki.  Ekki láta hana lita heimilislífið.  Það er hægt að finna henni útrás með því að hitta annað fólk, og endilega taka þátt í mótmælum og láta í sér heyra opinberlega.  En inn á heimilinu, þarf að ríkja ró og friður, og kærleikur handa þeim litlu. 

Amma var rifinn upp klukkan sjö í morgun,

Þessar tvær gáfu engan grið.  Hér eru þær reyndar báðar búnar að borða morgunmat.

En það var rosalega gaman að hnoðast á ömmu sín. 

Jamm það er fjör.

Prinsessur eru nú samt alltaf settlegar.

En þetta er hr. róbót.  Hann er dálítið skerí, en ekki alveg strax.  Fyrst er ekki almennilega tekið eftir því hve hann er vondur.

En fólk áttar sig samt á því að hér þarf að fara með gát.

Og sumir átta sig fljótlega á því að trúðurinn er ekki endilega góður.

Já að lokum rennur það upp fyrir hverju mannsbarni, hvers lags skaðræðisgripur hann getur orðið.

En það má ekki fjarlægja hann, því enginn þorir að koma nálægt honum.  Sem er synd því þetta fólk er framtíðin.

Þá er nú betra að skoða kisubókina.

Fá sér ávexti..

Eða horfa á sjónvarpið.

Fá sér jafnvel lúr.

Eða vera í skjóli pabb og mömmu.

En ég skynja reiði í þjóðfélaginu, örvæntingu líka.  Þetta er eins og við fráfall, fyrst er fólk sjokkerað, síðan koma sárindi, og sorgin, síðan kemur reiðin.  Þessi reiði er að koma fram núna, eftir því sem lengra líður, og ömurlegheitin koma í ljós.  Eftir því sem ljósara verður að stjórnvöld eru ekki að gera það sem þarf að gera.  Hvar eru lækkaðir stýrivextir, af hverju er ekki búið að frysta lánin, og gefa sprautu í atvinnulífið með afgerandi hætti, svo hjólin geti farið að snúast aftur ?

Nei það eru bara haldnir fundir, þar sem enginn svör eru gefinn.  Það er verið að vinna í málinu, það er ekki hægt að svara þessu.  Ég ekki sagt um þetta en hugsanlega hitt.  Vek athygli á að það var hægt á einni kvöldstund að koma því svo fyrir að hægt væri að taka bankana trausta taki.  Svo það er engin afsökun að ekki sé hægt að vinna önnur aðkallandi mál jafn hratt.  Það er bara fyrirsláttur að mínu mati, svona svipað og olíufélögin, eru fljót að hækka bensín þegar heimsmarkaðsverð hækkar, en draga svo lappirnar þegar heimsmarkaðsverð lækkar, þá eru alltaf einhverjar fyrirstöður og fyrirsláttur.  Hér á sama við.

Nú hefði verið lag að auka kvóta bændanna, og smábáta, auka línu og krókaveiðar.  Nei það má ekki, það skal byrjað á að leita uppi lán út í heimi.  Þó það sé góðra gjalda vert.  Þá er það öfugur endi að mínu mati.  Hitt er forgangsverkefni.

Nú væri lag fyrir Samfylkinguna að rjúfa samstarfið við Sjálfstæðisflokkinn og taka höndum saman við stjórnarandstöðuna. 

Þetta blaður um að nú eigi allir að standa saman og snúa bökum saman og ekki leita að sökudólgum er kjaftæði.  Ég hef nefnilega ekki sömu sýn á það og þeir sem með völdin fara.  Ég held nefnilega að þetta sé gert aðallega til að flokksmaskínan nái vopnum sínum og geti farið að snúa öllu við sér í hag.  Þeir hafa sínar leiðir til þess, það hafa dæmin sannað.  Tannhjól þeirrar maskínu eru vel smurð, en hafa lamast í augnablikinu, vegna þess að það átti enginn von á þessum ósköpum.

Auðvitað eiga allir að standa saman á erfiðum tímum.  En ekki þannig að þeir sem ábyrgð bera sleppi við allt.   Nei hér þarf að rista upp ýmislegt, og það er nauðsynlegt að fólk fái að vera reitt, og hafa hátt.  Það er nauðsynlegt að það hittist og láti í sér heyra.  Reiði á aldrei að byrgja inni, því þá fer hún í líkamlega sjúkdóma.  Reiðin sem sýður í fólki beinist auðvitað að þeim sem komu okkur í þetta ástand.  En það eru auðvitað útrásarliðið, sem mér skilst að sé meira og minna flúið af landi brott, og ekki síður þeir sem hér hafa staðið vaktina síðastliðin 17 ár eða svo.  Þeir sem hönnuðu þetta ferli.  Þeir sem áttu að líta eftir hagsmunum okkar, og verja almenning í landinu.  Og eftirlitsstofnanir sem áttu að vinna vinnuna sína. 

Þessum aðilum hefði verið fyrirgefið, ef þeir hefðu strax brugðist við og bjargað því sem bjargað varð.  En nei því miður hefur hvert axarskaftið rekið annað.  Og menn gert ill verra með fljótfærni og kæruleysi, en ekki síður seinagangi og aðgerðarleysi.  Fólk er líka reitt vegna þess að því var sagt að hér væri allt í stakasta lagi.  Og það er að renna upp fyrir því, að auðvitað vissu menn miklu betur.  Sannleikanum var leynt.  Því menn vildu ekki rugga bátnum.  En það gleymdist að það var ráðstöfunarfé fólksins sem um var að ræða, en ekki persónulega vasapeninga viðkomandi. 

Nú vil ég sjá þetta gerast ekki seinna en strax á mánudaginn; Öll lán verði fryst, allar rukkanir frá ríkinu, gjöld og skattar, allt fryst.  Stýrivextir lækkaðir.  Eftirlaunafrumvarp alþingismanna og annara ráðamanna, svo sem eins og seðlabankastjóra sett í forgang og afnumið.   Uppsagnir seðlabankastjóra ásamt afsökunarbeiðni til landsmanna liggi á borði forsætisráðherra.  Einnig uppsagnir manna í fjármálaeftirliti og öðrum slíkum stofnunum.   Landbúnaðar- og sjávarútvegsráðherra gefi út yfirlýsingu um að aukin verði kvóti á þorski og fleiri tegundum, og því verði skipt niður á þá smábáta sem enn eru til og berjast í bökkum.  Einnig verði afnumdir kvótar á bændur, og hafin frekari niðurgreiðsla á landbúnaðarvörur. 

Ef þetta er ekki hægt.  Á ríkisstjórnin að segja af sér, og síðan á að  mynda þjóðstjórn með þátttöku manna sem kunna að fara með fjármál, og stjórnun.  Meðan lægðin gengur yfir, síðan þarf að kjosa upp á nýtt, og þá verður að gefa Sjálfstæðisflokknum frí næstu 20 árin eða svo. 

 Jamm þetta er svona í hnotskurn sem mér finnst að ætti að liggja fyrir í dag, og hefði átt að liggja fyrir í síðustu viku.  Ef menn virkilega vilja og hugsa um fólkið í landinu almenning.  En einhvernveginn læðist að mér sá grunur að hér séu menn fyrst og fremst að hugsa um eigin orðspor, reyna að fela sem mest, og hylja sporin, svo þeir missi ekki meiri virðingu en nú er.  Það er of seint.   Sagan mun dæma og hún mun dæma hart.  Eða eins og sagt er; neyðin kennir naktri konu að spinna, og lötum manni að vinna.  Ég hef enga trú á að fólk þegi og krjúpi fyrir valdinu, ef þeir ætla að halda áfram á þessari braut á hraða snigilsins. 

En elskurnar eigið góða nótt og megi allir góðir vættir vaka með ykkur öllum. Munið að það kemur dagur eftir þennan dag, og þó allt líti illa út núna, þá er um að gera að þreyja þorrann og góuna, og taka fram bjartsýnina, hún er þarna einhversstaðar inn í brjóstinu á manni, bara spurning um að opna réttu hilluna í minningabankanum.

Og svo smá haustlitur til að lyfta ykkur upp fyrir svefnin.

Gangið á vegum almættisins.  þangað er gott að leita, þegar allt virðist vonlaust.

Smá mömmublogg.

Þá er komin tími á smá mömmublogg.

Sumir eru nú flottar skvísur.

Og Sigurjón Dagur lítur við öðru hvoru með pabba sínum.

Og stubbur fékk leyfi til að mála jin og jan í herbergið sitt, en pabbi þurfti aðeins að hjálpa til við modelið.

En maður málaði alveg sjálfur.

Þetta eru taiqwondo litir segir hann.

En nú þegar það er dimmt á morgnana, þá er erfitt að vakna.  En Ásthildur er ágætis vekjaraklukka.

Og svo kemst maður af stað.

Og leikskólinn bíður.

Súgandafjörðurinn er sífelld uppspretta fegurðar.  Hér gæti verið heitt - kalt, ....... en þetta er bara þokuslæða.

Og þó hér rigni, er alltaf stutt í sólina.

Evíta lítur líka stundum við með pabba sínum.

Og svo rífast þær um dótið... auðvitað

Bara spurning um hvor er frekari hehehe.

Greinilega farið að vera dimmara á morgnana...

Í morgun var Indíjánadagur á leikskólanum og þessi flotta indíjánastúlka var umsjónarmaður í dag, og alveg tilbúin í slaginn.

Já það er ábyrgðarstarf að vera umsjónarmaður, enda er hún við öllu búin að verja indíjánabúðirnar.

Okkar prinsessa var þarna líka uppáklædd.

Klár í slaginn.

Og litla skottið mátti ekki vera að að líta við, því hún var að borða.

Þessar voru líka örugglega á leið í leikskólann sinn.

Og Evíta litla er hjá okkur núna, þær eru að borða ommilettu.

Og Hanna Sól indíjánaprinsessa sýnir okkur hvernig þau sitja. 

en Sigrún vinkona mín, hringdi í mig um daginn og bað mig um að semja texta um Fljótavíkina okkar.  En þangað eigum við báðar ættir að rekja, og komum þar eins oft og við verður komið. 

Ég setti því saman þennan texta, og er bara nokkuð ánægð með hann.

Fljótavík.

Einn á ég unaðsreit.

Engan ég betri veit.

Paradís, prýði slík.

Perla engu lík.

 Ég löngum þar legg mína leið.

Þar lífið er auðnan greið.

Í norðrinu fagra og falda.

Þú fryssandi hvíta alda,

syngur við kvöldsins kyrrð.

 

Mín fagra Fljótavík.

Af friði ertu rík.

Þögnin er eðal þitt.

 þakklætið er mitt.

Tiplar þar tófa létt um sand.

Tilheyrir henni það land.

Í ánni svo silungur syndir.

Sál mín þann unaðin fyndir,

að fylgja þar landvætta hirð.

 

Svo Dísir á ströndinni dansinn sinn stíga.

Stormurinn ógnandi brýtur þar land.

Öskrandi helkaldar öldurnar hníga

og ærslandi leika við fjörunnar sand.

 

Svo hljóðnar Ægisönd,

og andar sær við strönd.

Létt fer um vog og vík

volgran engu lík.

Hvíslar angurvær og hlý

hafsins golan enn á ný.

Og lýðurinn gleðst yfir ljóði

landsins, og biður í hljóði

um hollvætta hálægð og firrð.

 

Þú ert reyndar alls engu lík

mín ástkæra Fljótavík.

Og ég segi bara góða nott elskurnar megi allir góðir vættir vaka yfir okkur öllum. 

Vinarkveðja - Ást er auði betri.

Mitt í öllu þessu veseni er gott að fá hlýjar kveðjur.  Færeyingar hafa alltaf verið vinir okkar og vandamenn, bræður og systur.  Ekki bregðast þeir nú frekar en fyrri daginn.  Ég hugsa til þeirra í hvert skipti sem ég fer um Súðavík. Söfnun þeirra í erfiðleikum þorpsbúa þar var ómetanleg.  Skólinn stendur þar sem minnismerki um hvað lítil þjóð getur gert.  Það er ekki alltaf stærðin sem skiptir máli.  Það ættum við að hafa í huga líka. 

Þó margt virðist vera dimmt yfir í augnablikinu, þá mun birta upp, ég er sannfærð um það.   Og þá verðum við reynslunni ríkari, getum staðið fastar í bárunni, og höfum vonandi lært að það er alltaf best að hafa fast land undir fótum. 

En við skulum heldur ekki gleyma, hvers vegna við fórum þessa holskeflu, og við skulum muna það vel.  Þegar kemur að því að láta fjöregg sitt í körfuna, þá skal gæta vel að því hver á henni heldur.  Ég held að íslendingar hafi verið orðnir allof værukærir og haldið að þetta reddaðist allt saman einhvernveginn, enda var okkur sagt það stanslaust.  Sofandi flutum við að feigðarósi, og fossinn var ógnarhár, niðurinn hávær og argandi.  Niðurfallið skelfilegt. 

En við erum ennþá hér.  Og við erum sama þjóðin, sama fólkið.  Við erum öll í sömu súpunni, bara mismikið á kafi.  Það stendur upp á þá sem standa hærra, að draga hina upp.  Svo við getum öll staðið keik. 

Þetta á að kenna okkur að meta hið einfalda og smáa.  Kenna okkur að við þurfum ekki dýr málverk upp á vegg.  Meðan við höfum himnagalleríið ókeypis.  Þá er ég ekki að tala um þá fjölmörgu listamenn sem vilja koma list sinni á framfæri, heldur milljónaverk, sem bara skapa ótta um að missa þau. Við þurfum ekki sérhannaða galakjóla, þegar við getum alveg eins keypt okkur efni og saumað sjálf eitthvað fallegt, nú eða breytt gamla kjólnum sem hefur hangið inn í skáp síðan sautjánhundruð og súrkál.  Hvað um það, þó einhverjar vinkonur viti að hann var til áður ?  Við þurfum ekki að fara út að borða, þegar við getum keypt gourmemat út í búð, og eldað hann sjálf heima, og notið þess að vera til.  Þurfum ekki að fara út á barinn, þegar við getum alt eins setið heima við eldhúsborðið með kertaljós og ávaxtate, og spjallað saman. 

Lífið heldur áfram, fyrir okkur öll, ekki bara suma.  Og þó útlitið virðist svart í augnablikinu, þá skulum við hafa í huga að meðan við erum hraust og stöndum saman, þá vinnum við okkur út úr vandanum.  Og þó við séum ekki hraust, þá þarf bara að rétta út hönd, og það verður tekið í hana.  Að rétta höndina EKKI út eftir aðstoð er líka hroki.

Við skulum ekki láta eitthvað jafnómerkilegt og peninga, eða skuldabréf eyðileggja heilsu okkar, hún er allof dýrmæt.  Peningar geta verið óttalegt froðufé, og ef maður á of mikið af þeim, þá eru þeir beinlínis hættulegir.  Þeir geta komið manni í vandræði, því við þurfum þá sífellt að hafa áhyggjur af því að missa þá.  Eða þeir geta skemmt sálina í manni, með græðgi og öfund, sem alltaf eru fylgifiskar ríkidæmis.  Síðast en ekki síst eru sífelldar væntingar gerðar til þeirra sem hafa meira en aðrir, maður losnar við þá kvöð að standa eins og sökudólgur við að eiga meira en annar.

Það er auðvitað verst með þá sem hafa sparað saman af litlu, og ætlað að hafa í ellinni.   En þá er ráðið við því að hlú að mannlega þættinum, og læra að elska náungan eins og sjálfan sig.  Vera jákvæður og glaður.  Þá einhvern veginn kemur allt til manns.

Ég er líka að skynja að hugarfarið er þegar farið að breytast til hins betra.  Við erum að vakna upp sem þjóð væntumþykju fyrir hvort öðru.  Verið glöð, segja útvarpsmenn, þeir reyna að hressa landann við, og listamenn taka sig saman og sýna hvað í þeim býr.  Læknar og hjúkrunarfólk býr sig undir að taka við þeim sem ekki hafa orku að lyfta sér upp úr svartnættinu af sjálfsdáðum.  Allt þetta á eftir að aukast, og ég held að upp rísi sterk þjóð, samtaka og sameinaðri en nokkru sinni fyrr.

Verum því jákvæð og brosum.  Elskum hvort annað, og stöndum saman.  Um leið og við gerum það, skulum við samt ekki gleyma hvers vegna við erum í þessum sporum, heldur ákveða hér og nú, að treysta meira á okkur sjálf.  Sýna að við viljum breytingar á stjónun á velferð okkar.  Fara fram á að skipt verði um stjórnendur, en það er líka okkar sjálfra að halda fólki við efnið.  Við verðum að vera ábyrg og þora að refsa eða hrósa.  Við verðum að fara að nota það vald sem við höfum sem almenningur í landinu, og takast af ábyrgð við að veita aðhald. 

Vinarkveðja frá Færeyjum

Frá mínu brjósti, amen.

Einræðisherra riðar til falls.  Það má glöggt sjá m.a. hér á blogginu.  Loksins hefur runnið upp fyrir fólki að það er eitthvað stórkostlegt að á þeim bænum.  En það þurfti mikið til, og ef til vill er skaðinn svo mikill, að langur tími líði áður en hann er bættur. 

Það getur aldrei orðið til góðs þegar ein manneskja getur haft svona afgerandi völd að enginn þori að hrófla við henni.  En við verðum líka að hafa í huga, að manneskjan sjálf verður ekki svona áhrifarík ein og sér.  Þar þarf meira til.  Þeir aðilar sem sitja kring um hana, og þjóna dyggilega í allskonar verkum, bera meiri ábyrgð en manneskjan sjálf.  Því þeir veita valdið.  Svo eru aðrir sem læðast í kring um grautinn, taka mola sem falla af borðinu, og vilja ekki raska stöðunni, annað hvort af hræðslu við að fá ekki lengur mola, eða bara einfaldlega vilja halda friðinn.  Þeir bera líka stóra ábyrgð á því hvernig hlutirnir æxlast.  Síðast og ekki síst eru þeir sem veita þessum aðilum umboð sitt aftur og aftur til að halda áfram á sömu braut.

 Já ábyrgð liggur víða.  Ég get alveg skilið þá sem mesta ábyrgð bera nú á ástandinu, að vilja ekki að verið sé að leita að sökudólgum.  Þeir tala nú fagurlega um að nú verði allir að standa saman, snúa bökum saman og gleyma fortíðinni, horfa fram á veginn. 

Ég segi aftur á móti, það er ekki hægt.  Því miður, ef við greinum ekki vandann, og gerum okkur grein fyrir hverjir eru sökudólgar í þessu stærsta máli þjóðarinnar, þá getum við ekki horft fram á við.  Því þá er hætt við að sagan endurtaki sig.  Ef enginn þarf að bera ábyrgð, þá er ekki von til þess að menn lagi það sem þarf að laga.

Hversu erfitt það verður fyrir þá aðila að horfast í augu við sjálfa sig, og okkur hin, þá verður það að gerast.  Ég vona að sem flestir geri sér grein fyrir því.  Við erum bara mannleg öll sem eitt.  Og við lærum ekki af mistökum okkar, ef við neitum að þau hafi gerst.  Að sleppa með skrekkinn er eitthvað sem má ekki gerast núna.  Því ef við lærum ekki af þessu, þá er hætt við að okkur farnist illa.

Það er orðið nokkuð ljóst að þeir menn sem hafa varðað veginn síðustu tvo áratugina hafa siglt skútunni í strand, þeir hafa brugðist því trausti sem til þeirra var borið, og standa nú frammi fyrir þjóð sinni og reyna að fegra allt saman.  Öll stóru orðin um að hér væri góðæri, allar væntingarnar um útrásir og hagræðingu, einkavæðingu.... hvar eru þær núna ?  Þessir aðilar hafa teymt okkur hin út í forað sem ekki verður snúið við úr, nema með utanaðkomandi aðstoð. 

Það er ekki einu sinni hægt að kenna neinum utanaðkomandi aðilum um í þetta sinn.  Okkar menn hafa gjörsamlega klúðrað öllu á síðustu metrunum.  Allt blaður um hvað við erum rík þjóð, og hvað við eigum og höfum, hefur hefur klúðrast fyrir fáránleg mistök, eða röð af mistökum hér heima fyrir.  Og ekki bara af einum manni, heldur líka af þeim sem næst honum standa, og hefðu átt að vita betur.  Þeit hljóta að þurfa að axla ábyrgðina með honum. 

 Hér þýðir ekki að bölva viðskiptajöfrunum, þeir hafa aldrei gefið sig út fyrir neitt annað, en að vera slíkir, og græða sem mest.  Það hafa aftur á móti ráðamenn ekki gert, hvort þeir hafa trúað því sjálfir að þeir væru að gæta almannahags, með því að gefa auðlindir okkar, og gefa síðan vinum sínum algjörlega frálsar hendur, skal ósagt látið, en við verðum að skilja, að þeir bera stærstu ábyrgðina á því hvernig komið er.  Því þeir áttu að setja leikreglurnar, og þeir áttu að líta eftir því að hagur almennings væri ekki fyrir borð borinn.  Þar hafa þeir brugðist skyldum sínum, og eiga þvi að fara frá völdum, láta öðrum eftir að reisa landið úr rústum. 

Annað hvort með þjóðstjórn, eða með nýjum kosningum.  Við hljótum að gera þá kröfu að þannig verði það.  Á sínum tíma, neitaði forsetinn að skrifa undir fjölmiðlalög, vegna mikillar andstöðu fólksins í landinu.  Nú ber okkur að krefja forseta vor um að hann rjúfi þing, slíti ríkisstjórninni og boði til kosninga.  Ég veit ekki hvort hann hefur til þess umboð, en það kæmi ekki á óvart, þó það leyndust einhverjir neyðarlagakrókar einhversstaðar um það, þegar þessi staða kemur upp. 

Ég er að eðlisfari bjartsýn manneskja, og ég hef trú á manneskjunni sem hugsandi veru.  Ég geri mér líka grein fyrir því, að þegar okkur gengur allt í haginn, þá verðum við andvaralaus, þegar við gætum hags annara, og við fáum ekki aðhald, verðum við kærulaus, og að lokum dramsöm.  Þetta er mannlegt.  Þess vegna hef ég sagt gegnum tíðina, að það sé hættulegt lýðræðinu að kjósa alltaf sama fólki yfir sig aftur og aftur, hvernig sem það stendur sig.  Því ber þjóðin mestu ábyrgðina því miður, við sjálf, sem höfum endalaust, gagnrýnislaust hvernig sem fólk hefur hagað sér, endalaust veitt þeim umboð okkar aftur og aftur.  Er ekki komið nóg?

Ég veit að við  munum ná okkur á strik aftur sem þjóð.  Það mun taka tíma að þvo af okkur ósómann.  En eins og marg oft hefur komið fram, erum við kröftug þjóð.  Við höfum ennþá frumkraftinn í okkur, þó mörg undanfarin ár, höfum við verið í líki leiguþýja og trúgjarnra aumingja, látið plata okkur upp úr skónum endalaust.  Ég vona bara að eftir þessa holskeflu verðum við meðvitaðri um hvað lýðræðið snýst.  Það snýst fyrst og fremst um að vera ábyrgur þegn, vera gagnrýnin og spyrja spurninga.  Refsa þeim sem ekki stendur sig, og veita aðhald þeim sem hafa tekið að sér að sjá um okkar mál.  Ef við gerum það ekki, þá fer allt í sama farið aftur.

Vakna þjóðin mín, vakna og sjá

 

til vitundar um nýja daga.

 

Að mörgu skal hyggja, í mikið að spá,

 

margt sem við þurfum að laga.

 

 

Fátæktargrílan oss finnur sig hjá,

 

fólkið í móann þó maldi.

 

Hér þarf að taka til hendi og fá

 

hald á því ógnarvaldi.

 

 

Að bjarga sér fólki er bannað í dag.

 

Ei bein má úr Gullkistu bera.

 

Ráðstjórnarherrum finnst ríkisins hag,

 

ráðlegast lénsherrum gera.

 

 

Valdníð og hroki oft viðgengst hér nú.

 

Og veldið hans Mammons er mikið.

 

Makráðir forstjórar milljónir fá

 

og maka sinn krók fyrir vikið.

 

 

Já vakna þjóðin mín, vakna og sjá

 

því verst er í þessu skreimta.

 

því freistum þess koma þeim ráðstjórum frá,

 

Og frelsi vort endurheimta.

Ásthildur Cesil. 2005.

Á indíjánaslóðum.

Jæja má ég bjóða ykkur í ferðalag til Copper Canyon í Mexícó, svona mitt í öllu amstrinu og leiðindunum.  Þið þurfið ekki að borga neitt, ekki taka lán, eða nota kreditkortin ykkar.  Þetta er í mínu boði. 

Við þurfum að byrja í Mexico city, getum gist á Hollyday inn á Zócalotorgi, ráðhústorginu. 

Þar er einmitt verið að taka niður fánan,  þetta er sko enginn smáfáni skal ég segja ykkur, og þetta er gert með lúðrablæstri og gæsagangi.

Og það þarf fullt af mannskap til að bera fánan burtu.

Þetta er reyndar í janúar, á degi vitringanna þriggja, þá ganga þeir um og gefa börnunum gjafir.

Í Mexico citý dansa Aztekarnir á kvöldin, maður heyrir æstan trommusláttinn, og þeir eru í sínu fínasta pússi.  Þar má skoða gamlar rústir frá tímum Aztekanna, og þeir voru greinilega mjög grimmir, það eru minjar um mannfórnir og slíkt, óhugnanlegt. 

En það er langt að fara frá Mexico city til Copper Canyon, svo við komum við í Guadalajara, næst stærstu borg Mexico, falleg borg með mikið af útilistaverkum.  Hér fljúga hin frægu fiðrildi yfir á leið sinni til mökunar upp í fjöllunum, ég mun ef til vill seinna greina frá því. En svo aðeins að stoppa í Mazatlán..

Liggja smá á ströndinni þar og dvelja hjá mágkonu minni um tíma.

Fá sér ferskar ostrur á ströndinni, og halda síðan í upp í fjöllinn.

Eftir að hafa dvalið í nokkra daga í Mazatlán við baðstrandalegu og afslappelsi, var haldið upp í fjöllinn.  Copper Canyon er dýpra og meira um sig en Grand Canyon.  Þetta er í miðju sögufræga Sierra Madre mountains, í norðvestur Mexicó.  Þessi járnbraut gerir ferðamönnum kleyft að heimsækja indíjána sem þar búa.  Tarahumera, hinir fótfráu indíjánar.  Þeir eru aðeins um 45.000 talsins, og búa í allskonar kumböldum og hellum.  Líkt og þeir hara búið síðastliðin 400 ár. Þeir búa til allskonar muni sem maður getur keypt af þeim.  Handgerðar fiðlur, körfur úr furunálum, og pálmablöðum.  Þeir búa oftast niðri í dölunum, en koma upp 1000 metra upp í fjöllinn til að selja dótið sitt, sem þeir bera á öxlum og á höndum upp snarbrattar hlíðarnar.

Chihuahua al Pacifico railroad var fullgert 1961.  Hún er ein af furðum veraldar með 86 jarðgöng og 37 brýr á leiðinni 406 mílna leið.  í El Lazo göngunum fer hún í slaufu (loop) og svo 180° beygju inn í kletti við Temopis.  það tók 90 ár að fullgera brautina.  Readers Digest kallar þetta "the most dramatic train ride in the Western. á þessari leið er bara ein track eða spor, og verður því lestin sem er að koma neðan að að biða á einu hliðarspori sem er þarna á leiðinni eftir að lestinn sem kemur að ofan fari hjá. 

Á leiðinni má sjá yfirgefna brautarvagna sem hafa verið gerðir að íbúðum, ekkert til spillis þarna, og enginn íbúðalánasjóður, eða bankalán.  En fólki situr gjarnan á stoppistöðunum og reynir að selja túristunum dótið sitt.

Hér sitja indíjánakonurnar með fallegu munina sína og vilja selja okkur ferðamönnunum, þær hafa gengið 1000 metra upp snarbratt fjallið til að nálgast túristana, með allt dótið á höfði og herðum.

Og hér má sjá lest húsvagna, frá Canada, fólk sem er örugglega á leiðinni til Masatlán, til vetursetu.  En þetta er reyndar ekki á leiðinni upp í Pacifico railroad.  Þó ég setji hana inn hér.

Ég get sagt ykkur að hér er hrikalega fallegt, og ekki mjög gott fyrir lofthrædda, en ég lét mig hafa það.

Hamborgarastaðurinn í Creel, en svo heitir þorpið sem við gistum í.  Það er 2000 manna þorp, um 2000 metra yfir sjávarhæð, og maður verður ansi mæddur að ganga mikið hér.  Og við vorum með töluverðan hausverk meiri partinn af tímanum.

á leiðinni var stoppað nokkrum sinnum, og hér er indíjáni með fiðlu, sem hann hefur sjálfur smiðað og spilar á til að sýna okkur.

Við fórum líka að skoða listamennina, hér er mönnum margt til lista lagt.  og gaman að skoða.

Þetta er hrikalegt ekki satt.  En við vorum svo heppinn að fá innfæddan mann til að fara með okkur í ferð um indíjánaslóðir, inn á friðuðu svæðin.  Byrjuðum á að fara og skoða helli, hann kallast Sebastian hellir, eftir þeim sem fyrstur bjó þar. 

Hér sést hellirinn, og eitt af húsunum sem fólkið býr í.  Hér verður upp í 21°frost á veturna, og þau eru að mestu leyti berfætt, sumir eru í bandaskóm, sem eru gerðir úr skinnbotni og svo leðurbönd sem eru bundin upp eftir fótum þeirra.  Skinnið á þeim er orðið eins og á fíl.  þau fara ekki í neina skó aðra.

Hér er húsmóðirin við eldhúsborðið, og þarna má sjá hakkavélina.  Við ættum ef til vill að huga að því hvort við þurfum að hafa allt svo voðalega fínt, þegar maður kemst fullkomlega vel af með svona græjur.

Og máfastellinu er ekki fyrir að fara hér á þessum bæ.  og ég er viss um að þeim líður ekkert verr en mörgum okkar. Ætli kreppan nái nú inn á svona heimili ?

En húsmóðirin hefur gert ýmsa fallega muni, sem við skoðum.  Á kvöldin eru svo öll dýrin á heimilinu rekin inn í hellinn, því þarna eru púmur, fjallaljón og skröltormar á ferð, sem ekki er gott að verjast.

Það eru um 10% af ættbálknum sem býr í hellum, þeir lifa á akuryerkju og sjálfþurftarbúskap, með fiðurfé, kindur, geitur svín, hesta og asna. 

Það fer ekki mikið fyrir þvottavélum á þessum stað frekar en öðrum lífsins þægindum, sem við teljum okkur ekki geta verið án.  Ár og lækir eru góðir til að þvo í, og svo sér maður þvottin hanga á girðingum, og það sem er hvítt, það ER hvítt hjá þessum elskum.

Svona er tískan hjá telpunum.  að versta er sagði leiðsögumaðurinn, að krakkarnir vilja ekki tala tungumálið sem þau eiga.  Þeim finnst flottara að tala spænsku, svo hætt er við að tunga þeirra deyji út.

Það er ekki mikið um bíla, og þeir ferðast fótgangandi, hér er bóndi í þeim búningi sem menn hér kæðast.  En það er einskonar þríhyrnt pils, og mussa við, hann hefur svo farið í skyrtu utanyfir, hefur senniega verið kalt.  En þeir heita nú ekki "the people of the swiftly running feet" fyrir ekkert.

 

 

Hér má sjá ungviðið, og ekki er þessi unga stúlka gömul að burðast með litla systkinið á bakinu, þau eru bara nokkurra vikna, þegar systir er byrjuð að bera það á bakinu, vart farið að halda haus.  En hér voru þau að selja munu sem mamma hafði gert, og svo kom líka lítill lófi, Pesó! Pesó!

Hér er friðland.  Hér við Lago de Ararako bíður fólkið eftir að fá matarskammt.   Þau fá matarskammt frá ríkinu einu sinni í viku, þau vilja ekki vinna fyrir aðra, en vilja bara stunda sinn búskap og búa til ýmsa hluti. 

 

Næst lá leiðin að fallegu vatsfalli sem heitir Cusarare, (þar sem örnin býr)  við þurftum að ganga rúman kílómeter að fossinum, en þar sem Rafael fararstjóri þorði ekki að yfirgefa bílinn sinn, fékk hann litla indíjánastúlku til að fara með okkur.  Hvað er hún gömul, spurði ég?  Hér vita börnin ekki hvenær þau eru fædd, eða hvað þau eru gömul, sagði Rafael. Enginn afmæli hér.

Hér er Aníta litla, gæti verið svona 6 ára. 

Henni hefur áreiðanlega fundist við ganga hægt, því stundum var hún á undan okkur, og beið svo upp í tré eftir að við birtumst á stígnum.

Og hér bjuggu örugglega álfar og tröll, þetta gæti verið svarthöfði, eða hvíthöfði.

Hér er svo fossinn þar sem örnin býr.

Daginn eftir fórum við í skoðunarferð með Rafael fararstjóra til Rio Urique, upp í fjöll og niður í dali, ofsalega fallegt.

Hér rísa drangar upp úr fjallatindum eins og konungshallir í Evrópu, en eru bara grjót, svona fallegt í laginu. 

Síðan fórum við í dal munkanna, inn á landi indíjánanna, maður þarf að borga 15 pesó pr. mann til að fá að fara inn.  Þetta er algjörlega magnaður staður, klettadrangar heill skógur af klettum.

enginn veit almennilega hvernig þetta myndaðist, og staðurinn er segulmagnaður, þeir segja að hér hafi lent geimskip fyrir margt löngu. Klettarnir voru gulir rauðir og grænir af klettaskófum.

Þetta er maður og kona, sem standa þarna í faðmlögum.

Hér er sveppaballettinn, þetta eru steinar sem standa í hring, og eru allir svona eins og sveppir í laginu.

Þessir klettar heita Sombrero.

Hér sjáum við steingerðan fíl.

Þetta var alveg mögnuð ferð, og yndislegur fararstjóri hann Rafael, og sérstaklega af því að hann var innfæddur, og uppalinn í þessu frábæra samfélagi, og kunni inn á alla hluti, og þekkti allt.

Hér er aðaltorgið í Creel.

Þegar við komum aftur til Creel var farið að kvölda, og við orðin þreytt öll þrjú.  Svo það var notalegt að fara upp á hótel Sierra Bonita.  kveikja upp í arninum og eiga gott kvöld við að upplifa þessa daga.

Vona að þið hafið átt skemmtilegt ferðalag meðal indíjánanna, menn hinna fráu fóta.  En þetta er í leiðinni svona smáhugleiðing um að þó allt fari á hvolf, og maður eigi ekki mikið milli handanna, þá er alveg hægt að komast vel af, ef maður hugar að því einfalda og smáa.  Lætur sér nægja minna og setur markið ekki of hátt.

Eigið gott kvöld elskurnar.

Í ósigrinum er styrkur hvers manns fólgin... Frá mínum bæjardyrum séð.

Drottningin í Apalandi.

Þegar syrtir að, og menn komast í þrot, þá fyrst reynir á styrk hvers og eins. Hér hafa orðið umskipti, hamfarir segja sumir. Ég vil nú ekki taka svo djúpt í árinni, en samt vil ég segja að þegar Geir H. Haarde segir að ekki hafi farist nokkur maður, þá segi ég á móti, að það getur sá maður ekki fullyrt á þessari stundu, því að það er svo því miður að það brennur við að menn geri eitthvað afdrifaríkt, þegar þeir standa frammi fyrir óleysanlegum vanda. Einnig geta þeir sem eru veilir á einhvern hátt, átt erfitt með að þola svona álag.

 

Það skal því fara varlega með að fullyrða eitthvað sem menn geta svo ekki staðið við. En eins og svo oft vill verða, þegar kreppir að, þá fara menn að leita að sökudólgum. Og vissulega eru hér sökudólgar á ferð. En þeir eru margir og koma víða að. Ekki ætla ég að réttlæta peningagreifana, en mér finnst samt leitt að heyra þegar fólk hlakkar yfir óförum þeirra. Það lyktar af öfundsýki, sem er ein af dauðasyndunum sjö. Það sem mér finnst samt verst að hugsa til, er, að ef einn af helstu ráðamönnum þjóðarinnar, hefur notað þetta ástand til að freista þess að veita fólki náðarhöggið, fólki sem almannarómur segir að hann hafi notað stöðu sína á óþverralegan hátt til að koma höggi á áður . Sérstaklega ef sá sami maður hefur svo tipsað vini og kunningja, eins og ýjað er að.

 

Þeir verða að tapa sem eiga, sagði eitt sinn gamall maður hér, sem hafði orðið uppvís að því að taka ýmislegt nytsamlegt ófrjálsri hendi til eigin nota. Og í sjálfu sér er það alveg rétt. Þeir eiga að missa sem eiga. Málið er að hingað til, hefur það verið þannig að þeir sem EIGA hafa sankað að sér því sem þeir sem minna mega sín þarfnast.

 

Græðgin hefur verið þeirra leiðarljós, og kæruleysi fyrir lífi og limum fólks í kring um þá. Þeir hafa sólundað, og örugglega komið undan fullt af peningum, sem þeir geyma á reikningum erlendis, og bíða betri tíma. Margir þeirra allavega. Þó það sé fjarri mér að hlakka yfir óförum þessara manna, þá get ég ekki vorkennt þeim heldur. Þeir hafa farið eins og engisprettufaraldur yfir bæði landið og nágrennið, og eira engu.

 

 

En við skulum ekki gleyma því, að það voru stjórnvöld sem gerðu þeim þetta kleyft, þeir brutu engin lög, þeir kunnu bara að spila á kerfið. Það kerfi sem stjórnmálamennirnir bjuggu til. Stundum sniðið að þörfum greifanna. Eins og til dæmis sjávarútvegskerfið, sem er beinlínis í andstöðu við stjórnarskrána, og felur í sér gríðarlegt óréttlæti og eignaupptöku hins almenna manns í dreyfbýlí. Og jafnvel þótt Mannréttindadómstóll hafi dæmt kerfið óverjandi, þá er ekkert gert til að laga það. Vegna þess að það hentar ekki sjávarútvegsgreifunum. Þeir ætla að gleypa allan kvótann og gína yfir hverjum fisktitti sem í sjónum syndir, meðan stjórnarskráin segir að auðlindir þjóðarinnar séu eign þjóðarinnar. Nei þeim skal verða gert kleyft að drepa niður alla einyrkja landsins, þar til þeir hafa náð öllu í sínar gráðugu krumlur. Ætli þeim verði þá ekki gert kleyft að selja fiskimiðin til erlendra aðila ? Kæmi það ekkert á óvart.

 

Þess vegna finnst mér einhvernveginn falskur tónn í Geir H. Haarde þegar hann er að tala um að bjarga almenningi í landinu. Hve lengi er hann búin að horfa upp á fólk gert eignalaust úti á landi, án þess að lyfta litlafingri til bjargar. Ég er til dæmis alveg viss um að við værum ekki svona illa stödd, ef fylgt hefði verið eftir tillögum Frjálslynda flokksins um betri sjávarútvegsstefnu.

Er fólk í dreyfbýlinu ef til vill ekki almenningur. Er það það sem verið er að segja ? Spyr sú sem ekki veit.

 

Það er líka falskur tónn í Þorgerði Katrínu, þegar hún talar um sjávarútveginn sem traustan, þegar hann stendur eiginlega á brauðfótum. Skuldugur upp fyrir haus. Og meðan allir firðir eru fullir af fiski, er mönnum meinað að veiða hann, sér til viðurværis. Fólk hefur staðið uppi eignalaust, og rúið inn að skinni, án þess að forystan hafi haft af þvi minnstu áhyggjur.

 

Ég geri mér grein fyrir því að ástandið er alvarlegt núna. Og að það slær alla í landinu, og að stjórnvöld eru ekki öfundsverð af þeirri stöðu sem þau eru í í dag. En ég bendi líka á að þessi sömu stjórnvöld hafa haft tíma og ráðleggingar vísra manna nú um langa hríð til að bregðast við. Mjög langan tíma meira að segja, ef marka má orð nokkurra hagspekinga eins og Þorvaldar Gylfasonar og fleiri. En þau kusu að loka eyrunum og gera ekkert. Meira að segja var forsætisráðherran svo óforskammaður að hann stærði sig af því að hann hefði ekki gert neitt, og að það hefði bjargað öllu. Hversu andvaralausir geta menn orðið. Nú eða þessi hallærislegi eltingarleikur um að komast inn í Öryggisráðið, allar þær milljónir sem lagðar hafa verið í það, bæði kostnaður ráðamanna flandrandi um heiminn, svo og gjafir, og styrkir til hinna og þessara þjóða, til að kaupa sér atkvæði.

Og það á sama tíma, og aðstaða aldraðra og öryrkja er með þeim hætti að þeir draga fram lífið, á bótum sem eru ekki sæmandi þessari ríkustu þjóð heimsins, ef maður trúir stjórnvöldum.

 

Nei við skulum ekki að hlakka yfir óförum annara, en einbeita okkur að því að láta stjórnvöld á okkur skilja að við viljum ekki svona ríkisstjórn, sem situr bara og gerir ekkert, fyrr en út í foræðið er komið svo djúpt, að það þarf haldreipi langt að til bjargar.

 

Gamli faðir minn hefur tapað miklu fé, svo er um fleiri sem hafa treyst á þessi stjórnvöld að fara með valdið í landinu. Þetta gamla fólk, sem sumt er veilt fyrir, er ómögulegt að segja til um hvernig reiðir af í þessum ólgusjó. Ég óttast allavega um minn föður. Ég vona bara ef hann kemst heill út úr þessu róti, að hann læri að treysta ekki á Sjálfstæðisflokkinn og hans pótintáta endalaust. Að það sé ekki allt sem sýnist í frjálshyggjunni, og einkavæðingunni. Sem betur fer hefur sú stefna komist í þrot, og nú þarf að huga að nýjum leiðum. Það segir sína sögu, þegar orðið "hagræðing" er orðið ógnvaldur sem hríslast eins og kaldur straumur niður bakið á manni. Því það þýðir bara það eitt, að gera einhvern ríkari á kostnað annars. Herða að einum, meðan losað er um hinn. Hagræðing eins og hún hefur verið framkvæmd hér á landi og örugglega allstaðar, hefur ekki verið hagræðing fyrir fólkið í landinu, sem forystunni er svo umhugað um núna, heldur til að þeir sem fara með völdin fái meira í sinn vasa. Og gildir þá einu hvað verður um þá sem eru fórnarlömb hagræðingarinnar.

 

Nei það er vonandi að þetta ástand verði til að bæta siðferðið í landanum. Að það verði til að opna augu fólks fyrir því hve lánið er fallvalt. Og hvað græðgin getur áorkað, þegar hlúð er að henni með öllum tiltækum ráðum.

Ábyrgðin er fyrst og fremst stjórnvalda, sem hafa hagað sér eins og dansendur kring um gullkálfinn, hafa lokað öllum skynfærum fyrir hættunni sem allir áttu að vera löngu búnir að sjá. Ekki hlustað á varnaðarraddir. En hlustað vel á þá vini sína, sem hafa eignast Íslands smátt og smátt, á kostnað hins almenna borgara. Þess vegna segi ég enn og aftur, það er einhver falskur tónn í rödd sem núna allt í einu vill sátt og allir eiga að leggjast á eitt, til að bjarga málunum. Gegnum tíðina hefur fólkið í landinu lagt sitt af mörkum, með þolinmæði og þraustsegju. Þrælað í sveita sína andlitis, og ekki orðið vör við þetta góðæri sem alltaf er verið að tala um. Og svo núna þegar veislan er búin, þá eiga þeir sem stóðu fyrir henni, að þrífa sjálfir eftir sig, þeir eiga svo að gera meira, þeir eiga að segja upp og fara. Hér þarf fólk sem þorir og getur tekið á vandanum. Það er allavega komin tími til að skipta út liðinu, hleypa ferskari vindum inn í stjórnmálin og fara að skilja að afdankaðir pólitíkusar eru ekki hæfir til að gegna lykilembættum í þjóðfélaginu, meðan ráðamenn eru að stæra sig af því að eiga velmenntað og velgefið fólk, þá þarf líka að treysta þeim til að fást við þau verkefni sem þau hafa menntað sig til. Slíkt á að vera sjálfsagt í þjóðfélagi árið 2008.

Lifið heil og megi allir góðir vættir vaka með  ykkur öllum og vernda, á þessum hrollkalda haustdegi.  Við skulum muna að öll él birtir upp um síðir, og við skulum líka átta okkur á því, að nú sem aldrei fyrr er einmitt tíminn til að fara að huga að því einfalda og smáa. Hlú að hversdagsleikanum, og sjá að hamingjan er ekki fólgin í því sem mölur og ryð fá grandað.  Heldur í því að hlú að fjölskyldu og vinum.  Hætta að hlaupa eftir innantómum lífsgæðum, en þess í stað halda utan um það sem næst manni er, og svo brosa sig í gegnum þennan vanda.  Hann lagast, og vonandi kennir hann okkur sem flestum hve lífið er í raun og veru dýrmætt og hve það er mikilvægt að þekkja sjálfan sig, og sálina sem þar býr.  Knús á ykkur öll.

Ferði í Reykjanes.

Hæ komin heim frá Reykjanesi.  Sífellt fleiri bloggvinir tilkynna að þeir geti ekki staðið undir því að svara og koma við hjá bloggvinum sínum.  ég skl það mjög vel, því ég á líka í þessum erfiðleikum, reyndar tímabundið, því ég hef einfaldlega ekki nægan tíma til að fara sómasamlega gegnum mína bestu bloggvini, til að lesa og kommentera, og þó þykir mér svo vænt um svo marga hér, og hef tekið inn á mig sem yndislega vini og félaga, og hef áhuga á því sem þeir eru að segja okkur.  En ég veit líka að þegar vetrar að, þá verður meiri tími til að sinna ykkur mín kæru. 

En Reykjanesið var alveg frábært, við ætluðum reyndar að hætta við að fara, þar sem ælupest herjaði á fjölskylduna, bara daginn fyrir ferðalagið, byrjaði með Ásthildi litlu, og síðan Úlfur, og við hjónin bæði með slæman maga, Hanna Sól slapp við æluna, en fékk niðurgang í kaupbæti.  En ég er samt glöð að við skyldum drífa okkur af stað, því ferðin var alveg frábær.

Á fullu að pakka niður. Það þurfti að pakka öllu inn í plastpoka, því allt þurfti að vera á pallinum, og það var úrkoma.

Að vísu var veðrið falleg heima, en aldrei að vita hvað kemur í ljós.

Búið að hlaða bílinn og kerran með Kajökum til reiðu.

Við vorum komin inn í Seyðisfjörð, þegar uppgötvaðist að lyfin hans Ella míns höfðu gleymst heima, við þruftum því að snúa við og aka heim aftur, og það tók tímann sinn, með lítil börn skiptir tíminn miklu máli, en þau voru alveg frábær þessar elskur, og Drekasagan var spiluð þrisvar sinnum, og ég er ekki að plata.  Versta við þessa Drekasögu er að lögin límast einhvernveginn á mann, og söngla inn i hausnum á manni tímunum saman, ótrúegt alveg.  En hér erum við komin í Reykanes, og hér er afi að fara yfir ennibein og auga, nebbi flipi, munnhola og hálsakot, nefnilega að  þvo og bursta tennur í stuttu máli.

Jamm og járnbrautalesin frá Ikea, var eitt af leikföngunum sem tekin var með, hún er sígild og heillar jafnvel prinsessur.

Hér er hann Halldór Sveinbjarnar, gúrú kajakræðara á Ísafirði, meistari og kennari af fyrstu gráðu, flottastur í alvöru.

Sundlaugin í Reykjanesi er víðfræg, og einstök.

Meira að segja flott fyrir prinsessur.

Hér eru ræðararnir að leggja upp í ferð um Reykjafjörð

Eins og þið sjáið þá leikur veðrið við okkur þessa helgi.

En hér eru krakkarnir í lauginni að safna saman grænþörungum.  Elli sagði við mig einmitt í kvöld; Íja  er þetta ekki bara það heilbrigðasta sem til er, ég veit að fólk er farið að ganga um í laugunum í Reykjavík í ilskóm út af sveppasýkingum, en hér er ekkert slíkt, getur ekki verið að náttúran sjái um heilbrigðið ?Hér er þetta bara villt og enginn spáir í slíka mengun.  Guð láti gott á vita segi ég nú bara.  Botnin er hreinlega teppalagður með grænþörungum.

Úsinimínikrú á kajak í sundlauginni.

Já og svo er horft á Doru og Latabæ á kvöldin

Eða að máta sundhetturnar sem amma keypti.

Svo var farið í fjöruferð.  Marin sagði að strákarnir hefðu gert sér heitan pott ofan í fjöru, og vildi að við kæmum með myndavélina.  Og við vorum einmitt að leggja af stað í fjöruferð.

Þetta er fallegur staður og býður upp á svo margt.

Ætlarðu að setja þetta á bloggið þitt, spurðu stákarnir, nei sagði ég en var með lygamerki á puttunum, og segi nú bara þetta eru svo flottir gaurar, og fallegt umhverfi.  Þeir eru hreinlega bara flottastir.

Þetta er hreinlega alveg rosalega flott.

Já þetta virðist vera rosalega notalegt ekki satt?

Landið elds og ísa, heitt og kalt.  Hvað viljum við meira og betra?

Nei þetta er bara fyrir stráka, stelpur mega ekki vera með, kannast einhver við svona ??

Krabbaskinn sem lét blekkjast af ylnum, og hafnaði í eldheitum polli, svona getur lífið leikið einstaklinga sem eru of trúgjarnir, eða halda að allt sé gull sem glóir, hann bara soðnaði í þessum heita potti, þegar sjórinn hvarf út á haf.

Sjáið bara eldur og ís, heitt og kalt kallast á.

Eg við gætum sætt okkur við það sem náttúran hefur að gefa okkur, værum við ef til vill ekki í þeim sporum, sem við erum í í dag. Að geta metið það einfalda og smáa.

Virt fyrir okkur heimsins gæði, og glaðst yfir litlu, það er leyndardómurinn að velgengni, eða í það minnsta hamingju.

Falleg glerbrot, einu sinni fann ég hreinræktaða gleði í því að fara og safna fallegum glerbrotum.  Ég hefði ekki skipt þeim fyrir pening, hvað þá íslenska krónu, eða neinn annan gjaldmiðil.

Nú eða halda á fjársjóði í litlum lófa, sínum augum lítur hver á silfrið.  Ættum við ekki aðeins að stoppa við og gá hvað það er sem skiptir máli ?

Og hóprunninn kemur heim þegar húmið leggst að, eftir góðan róður.

Þetta er svona fyrir þá sem voru í Reykjanesskóla, það finnast ennþá leyniskot, sem eru alveg eins og þau voru, hér var örugglega kennd matreiðsla, eller hur ?

Og hér eru ennþá skólastofur, og allt sem til þarf, og myndir á veggjum.  Fyrir þá sem finna hjá sér hvöt til að halda upp á eitthvert afmæli, elskurnar þá er þetta allt ennþá til staðar !

en ef til vill ekki miki lengur, svo ekki hika við að fara að stað, og fara að gera eitthvað í málunum, áður en það er of seint.

Hér er verið að borða.  Maturinn var góður.

Sumir komu langt að til að vera með.

Ókey afi, þú ert flottur!

Það er verið að fara í hópsiglingu.

Veðrið er ákjósanlegt eins og sést.

Bátarnir klárir.  Og það er ennþá brunalykt af búningum kajakmanna, eftir brunan i haust.

Stubbar klárir í slaginn.

Svo þarf að æfa ýmislegt í lauginni, m.a. að hvolfa sér, og geta rétt sig við aftur, það er nauðsynlegt þegar út í alvöruna er komið.

Og þar er enginn betri kennari en Halldór Sveinbjarnarson, það get ég alveg sagt með sanni. 

En ég þarf að skreppa suður á morgun, á mikilvægan fund.  það kemur svo í ljós, hversu mikilvægur hann er.  En svo tekur bara við þetta venjulega.  Þangað til þá, hafið það gott, knús á ykkur, og ég segi bara góða nótt.

 

 

 

veður og annað.

Við skulum ylja okkur smástund við brosandi blóm í grámanum.

Falleg smárós í sínu fegursta pússi.

Þessi orðin klár til átu. slurb.

Prímúlurnar blómstra oftast þegar enginn annar er í blóma.  Og fallegar eru þessar elskur.

Drottning blómanna, að blómstra í þriðja sinn.

Veðrið var fallegt í gær, nú er snjókoma og allt orðið hvítt.

en það verður einhvernveginn allt svo skýrt í kuldanum.

Eins og sjá má.

Og nú er gott að hafa gerfigrasvöll, til að æfa sig á.

Þetta er svolítið skondið, við vinnufélagarnir erum búin að spá í það í allt sumar hvaðan þessi leki kemur, þarna eru engar leiðslur, eða opin rör, samt hefur lekið þarna út í allt sumar, meira að segja meðan ekki kom dropi úr lofti, rann þetta endalaust svona.  Hvaðan sem þetta kemur, er okkur hulin ráðgáta.

Haustlitirnir eru veisla fyrir augað og sálina.

Og hér eru rætur bloggvinar míns Jóns Steinars.

Og fjöllinn í Súgandafirði eru kraftmikil eins og önnur verstfisk fjöll.

Og hér er hann Trausti með ömmu sinni.

Maður þarf að fara í gó... þegar afi kemur að sækja mann.

En Hanna Sól þurfti að ljúka við að pússla, áður en hún fór heim.

Svo þarf maður úlpu, því nú er kalt úti.

Og maður þarf að fá sér klaka, þó það sé kalt.

Nammi namm...

Svo fengu þau Hanna Sól og Sigurjón Dagur að fara að veiða með Júlla. Og fengu fiska.

Jamm aldeilis veiði, hjá Sigurjóni Dag, en fiskurinn hennar Hönnu Sólar er náttúrulega fyrir Brand.

Svo þurfti að sýna afa aflann auðvitað.

Hér er svo Tinnfríður Fjóla, besta vinkona. 

Og Óðinn Freyr kom í heimsókn, taktu fyndna mynd af mér amma!!!

Hann var að gera verkefni í skólanum og vantaði mynd af sér, og það er náttúrulega enginn sem tekur myndir nema amma sín.

Hér er svo bleika prinessuherbergið.

Skottið í baði.

Svo þarf að þurrka manni, og þá er maður klár í svefninn.

Já þessar elskur eru flottastar.

Eitt gullkorn að lokum úr smiðju Matthildar bloggvinkonu;

Hrukkur, vinnulúnar heldur, slit og skalli sýna lífið. Undarleg þau skilaboð nútímans að reynsla og þekking séu góð en árin sem það tekur að öðlast reynslu og þekkingu skulu ekki sjást utan á okkur  

Wrinkles, vorking hands, boldness show live. Funny message that nowlegdes and experience is good, but the years it takes to earn theme must not show.

Eigið góðan dag elskurnar.  Ég er á leiðinni inn í Reykjanes á eftir, við förum öll fjölskyldan, það er Kajaksamkoma þar.  Og við ætlum að skella okkur, strákarnir með kajaka, við stelpurnar ætlum bara að hafa það notalegt saman. 

 

Veður og smá mömmukrúttfærsla.

Já það er ennþá kalt en fallegt veður.  Dálítið kuldalegt um að litast þó.

En fjöllin eru falleg svona svarthvít eins og tússlitamynd.

Hér er burstabær náttúrunnar.

Þið trúið mér ef til vill ekki.  En hér sést það betur, og hér sjást lika andlitsmyndir af vættunum, þær eru ef til vill ekki frýnilega, og sumar illúðlegar, en þær eru samt sem áður góðar.  Munið að útlitið segir ekki allt, ekkert frekar hér en hjá okkur.

eftir því sem ég ek oftar Súgandafjörðinn, þvi betur geri ég mér grein fyrir hve magnaður hann er.  Hér er aldeilis rosaleg orka, sem er á við stærstu virkjun, og sú orka er ókeypis.

Þess vegna eru Súfirðingar svona orkumikið fólk örugglega, og dálítið sérstök.

En hér er sólin við það að brjótast fram, komin núna reyndar.

Og ég þarf að fara að týna berin af trjánum, áður en fuglarnir gleypa þau öll.

Í gær var Úlfur í tölvunni, og Hanna Sól vildi horfa á.  þú mátt ekki horfa á, sagði Ulfur, þetta er ljótur leikur, það er blóð í honum.

En mig langar að horfa, sagði sú stutta og tók engum mótmælum.

Nú kemur blóð, nú verðuru að hætta að horfa, sagði Úlfur.....

Nei þetta er ekki nóg, sagði hann svo.

já svona þarf það að vera

Á meðan dundaði sú minnsta sér við ýmislegt.  Dúkkuna..

Hana þarf að hugga..

Skoða bók og svoleiðis.

En svo er líka gaman að púsla.

Segið svo að ég fái ekki hjálp við matseldina.  Var með steiktan fisk í fyrradag, setti hann í eldfast form, ástamt kartöflunum í gær, og svo stífþeyttar eggjahvítur ofan á og ost, þetta var bara mjög góður réttur úr afgöngum.  Nú þarf maður að fara að spara dálítið, og að búa til eitthvað gott úr afgöngum, er eitthvað sem ég þurfti að gera hér í denn, og get alveg ryfjað upp aftur.  Það er sparnaður sem maður þarf ekki að finna neitt fyrir, eða láta á móti sér.

En nú þarf að draga fram úlpur og svo þarf að kaupa vetrarskó á mannskapinn, og snjógalla. 

Afi fór með okkur á leikskólann í morgun..

Já þær hafa það gott á leikskólanum, það er alveg víst.

Eigið góðan dag elskurnar mínar.   

 

Veturinn gekk í garð í nótt.

Það er alhvítt hér fyrir vestan.  Litlu dúllurnar mínar eru heima, því Ásthildur ældi í alla nótt.  Svo skemmtilegt sem það nú er, og amman vakti og vakti.  Maður er því ekki í neitt sérstöku formi þennan daginn.

Vonandi bara smáskot.

Já heldur hráslagalegt ekki satt ?

Afi og Hanna Sól ræðast við fyrir matinn.  Hún þurfti að leita að Baby born dúkkunni sinni, og afi átti að hjálpa; ég hef svo miklar áhyggjur af henni, sagði Hanna Sól.  Hún fannst svo undir rúminu hennar.

Úlfur í fánahyllingu, meðan Vallander lék lausum hala í sjónvarpinu.

Sú stutta var hress í gærkveldi.

Það er gaman að leika hott hott á hesti með afa.

Hehehehe..

Ú og púrrað í hálsakotið.

Já ekki að sjá á henni mikinn veikindasvip þessari elsku.

Svo þurfti líka að greiða ömmu sinni.

Það var mjög vel gert eins og sjá má.

Svo þurfti að koma barninu í svefninn. 

Þessar prinsessur eru í herberginu hennar Hönnu Sólar.

En hún kemst ekki út að leika í snjónum, því stígvélin hennar eru á Suðureyri, og gallinn var orðin of lítill, svo nú þarf að kaupa nýjan vetrarfatnað.  Hver vissi að veturinn kæmi í dag

Sú stutta fór nú samt út í kerruna sína til að sofa. 

En nu þarf að sinna henni, því hún er vöknuð og voða lystarlaus, en samt svöng, skiljanlega. 

Eigið góðan dag elskurnar.