Smá hugleiðing frá því fyrir nokkrum árum. Þetta er spurning um góða vísu sem má kveða oft og mörgum sinnum.

Er svona að taka til í mínum ranni áður en ég hætti hér.  Og rakst á þennan pistil sem er skrifaður fyrir nokkrum árum.  Datt í hug að setja hann hér inn aftur.

 

Fyrir Icesave

Ég er að hugsa um mannlegan hugsunargang kosti og breyskleika.  Þar kennir ýmissa grasa og margt fer í gegnum kollin á mér.  Það er svo sem ágætt að ég er komin svo langt að geta farið að huga að öðru en sorginni.  Mér finnst ég vera að vakna og vera meira lifandi en í langan tíma.  Þó er framkvæmdaleysið ennþá til staðar.  En smátt og smátt eykst mér orka til að gera hlutina.  Og ég verð glaðari og ánægðari með sjálfa mig, þegar mér eykst þrekið.

 

En nú er ég sem sagt að hugsa um ástandið í samfélaginu okkar og hugleiða út frá því.  Við erum einkennilegt samfélag.  Það hef ég gert mér grein fyrir í langan tíma.  Eða allt frá því að ég fór utan 17 ára gömul í lýðháskóla í Svíþjóð.  Og síðan dvaldi 2 ár í Glasgowborg sem au pair. 

 

Þar uppgötvaði ég að fólk er bara fólk, þeir sem eru duglegir komast áfram, hinir sitja eftir.  Enginn ofan í hvers manns koppi.   Svona heilt yfir.  Auðvitað eru alltaf frávik og ég er ekki að segja að þar ríki ekki afbrýðisemi þess sem minna má sín til þeirra sem fleyta rjómann.  Og ég er heldur ekki að segja að menn komist ekki áfram á óheiðarleika og misnotkun á trausti.  Þetta er bara allt einhvernvegin fjær og utar en hér heima.

 

Við aftur á móti erum í eintómum klíkum.  Og oft kemur það fyrir að haldið er aftur af fólki með mikla hæfileika á einhverju sviði vegna þess að öðrum finnst að þeir eigi ekki skilið að komast að.  Öðrum er lyft upp og fá ótrúlegustu tækifæri af því að þeir þekkja rétta fólkið, eða eru í réttu klíkunni.  Auðvitað eru undantekningar, en þær eru færri en tilefni gefur til.  Og þeir sem þannig brjótast fram skara oft það mikið fram úr að þeir vekja eftirtekt langt út fyrir litla Ísland. 

 

Þetta leiðir svo til þess að það er ekki endilega færasta fólkið sem situr í bestu stöðunum, eða er í forsvari eða jafnvel bara bestu listamennirnir.  Af því að við viljum einhvernvegin ráða því hverjir sitja þar.  Eða einhverjir vilja ráða.  Það eru mörg dæmi um svona.  Þarf ekki  að leita langt. 

 

Þetta háir held ég líka stjórnvöldum, þegar nýir aðilar komast til valda.  Því þá situr klíkulið frá fyrri ráðamönnum og sjá til þess að hlutirnir gangi eins og þeir vilja.   Hver man ekki eftir skemmtilegu þáttunum bresku „Já ráðherra“  Ansi er ég hrædd um að þar leynist mikill sannleikur falin í spaugi að hætti spaugstofunnar.

 

Þetta er svo sem engum að kenna, heldur er þetta afleiðing af fámenninu og heimóttarskap okkar allra.  Þetta lýsir sér m.a. í því að hér eru kosningar nánast skrípaleikur, því við höfum gefið leyfi til að hér starfi einungis fjórir stjórnmálaflokkar, flokkar sem sitja á gömlum merg, eða nýtt vín á gömlum belgjum.  Okkur dettur ekki í hug að breyta til þó allir fjórir flokkarnir hafi einangrast og eru nánast úr öllum takti við þjóðina.  Það má ekki breyta út af þessu hvað sem tautar og raular.  Þó ný framboð komi og reyni að breyta, þá leggst allt á eitt að rífa niður og liggja yfir hverju smáatriði til að sundra og drepa niður.  Fólkið sem kom inn fullt af hugsjónum og góðum áætlunum um að gera góða hluti er úthrópað sem tækifærissinnar og fábjánar eða ég veit ekki hvað.  Við tökum Lúkasinn á hvert nýtt framboð sem vogar sér að storka fjórflokknum.

 

Og það merkilega er að þetta sama fólk er hundóánægt með ástandið og traust almennings virðist vera ansi lítið á stjórnmálamönnum.  Og  þá hugsa ég, hvað er hægt að gera í málinu. 

 

Ef fólk virkilega vill breytingar, verður það að gefa öðrum tækifæri, gefa þessum fjórum flokkum frí, og þora að taka slaginn með öðrum framboðum.   Í mínum huga er ofarlega bæði Frjálslyndi flokkurinn, þar sem ég var innanbúðar og veit að flestir þar vildu virkilega breyta áherslum.  Og það sést í dag að allt sem við töluðum um hefur annað hvort orðið ljóst að þurfti, eða stjórnvöld hafa tekið það upp á sína arma vegna þess að það var rétta leiðin.   Og síðan Borgarahreyfingin sem var af sama meiði, fólk sem vildi leggja sitt af mörkum til að bæta ástandið.   Fólk gerir það sér til dundurs að kalla þessa flokka og fólkið sem þar er innanbúðar allskonar nöfnum,  eins og krakkar í sandkassa,  einn er fitubolla annar dvergur. 

 

Meðan við komumst ekki upp úr þessum sandkassa breytist ekki neitt.  Meðan við samþykkjum allt og verjum sem OKKAR FLOKKUR gerir ekki af því að okkur líkar endilega það sem þeir gera, heldur bara af því að þetta er mín klíka.  Þá er enginn hvati til að breyta neinu.   Menn ganga að því vísu að EIGA svo og svo mikið fylgi, og geta raðað sínum mönnum upp í goggunarröð samkvæmt því, og lofað öðrum feitum bitum til að halda þeim góðum.

 

Nú þegar fólk kallar á nýtt Ísland, og krefst : Heiðarleika, virðingar og sanngirni, þá verðum við að skilja það, að það fæst aldrei fram nema við tökum málin í okkar hendur og  þorum að treysta nýjum einstaklingum fyrir fjöregginu.  Við verðum að losna af þessum fjórflokkapólitíska klafa.   Ég er ekki að segja að forystumennirnir séu ekki gott fólk, en vald spillir, og þegar menn gera sér grein fyrir að þeir þurfa ekkert að vanda sig, og það er nánast sama hvernig þeir haga sér, þjóðin nöldrar bara út í horni og að svo er það búið, þá er ekki von til að þeir fari að leggja á sig að gera betur.  Þetta er bara hrákaldur sannleikur.

 

Það var augnablik sem þessir herrar skulfu, og það var þegar búsáhaldabyltingin stóð sem hæst.  Þá urðu þeir virkilega hræddir, en bara augnablik.  Því alveg eins og þeir vonuðu, þá var þetta bara enn ein bólan.  Fólk hætti að nenna að mæta, bara örfáir einstaklingar sem virðast vera vakandi og hrópa ennþá í eyðimörkinni.  Hinir hafa sofnað aftur svefninum langa.

 

Ekki af því að ástandið sé orðið betra, og ekki af því að stjórnmálamennirnir hafi tekið sig á, og ekki heldur af því að það sjáist nein merki um iðrun eða sjálfsásökun þeirra um hvað þeir gerðu rangt.  Nei þetta versnar ef eitthvað er.

 

Eitt er líka og það er fréttaflutningur, sem er með ólíkindum.  Það virðist enginn blaðamaður þora eða mega rannsaka eitt eða neitt.  Það er bara vasast í smáatriðum og talað um það sem „má“  ef einhver reynir að opna á einhver mál, þá rísa sérhagsmunagæðingarnir upp til handa og fóta og þessi skal burt.  Við viljum ekki að fólk fari að hugsa um annað en það sem við viljum mata þau á.  Það gengur ekki.  Þau gætu farið að rísa upp og breyta þessum hlutfjöllum.   Eins og í frönsku byltingunni. 

 

Ég hef líka velt því fyrir mér hvernig útrásarliðinu líður á sálinni.  Að vísu eru þeir verndaðir í bak og fyrir sumir af einni klíkunni, aðrir af hinni.  Og grátkórar kyrja á víxl um óréttlæti yfir  því af hverju þeirra maður fær á baukinn þegar hinir eru miklu verri.  Og almenningur kyrjar með.   Þá hlýtur það samt að svíða í sálinni að vera orðin ómerkingur og óbótamaður í eigin landi.  Jafnvel þó menn geti sprangað um í útlöndum með öðrum auðkýfingum og þóst menn með mönnum.   Þá vita þeir að ef þeir ætla að nálgast það sem þeir hafa sölsað undir sig hér heima, verða þeir fyrir allskonar aðkasti og leiðindum af afbrýðisömum almenningi, sem auðvitað eiga bara að þegja og þrauka og borga skuldirnar.

 

Ætli þeim líði hótinu betur en þeim sem hefur misst allt sitt vegna útrásarinnar, á einn veginn eða annan? Eini munurinn er sá að þeir hafa það val að skammast sín og koma til baka með ránsfenginn og biðjast afsökunar.  Það er nokkuð ljóst að almenningur sem er almennt séð afskaplega undirgefinn og auðmjúkur þegar valdamenn og auðkýfingar eiga í hlut, munu strax fyrirgefa þeim og bugta sig og beygja í auðmýkt og undirgefni. 

 

Víkingar hvað!

 

Nei þetta er auðvitað orðið ansi langur pistill sem enginn nennir að lesa.  En það er ágætt að setja þetta svona á blað, það hverfur þá ef til vill úr undirmeðvitundinni, því ég satt að segja hef miklar áhyggjur af ástandinu og ekki síst af því að við erum svona þröngsýn og ég geri mér grein fyrir að ástandið mun ekki breytast.  Því fyrr frís í helvíti en fólk hættir að kjósa flokkinn SINN og verja SÍNA MENN, af því þeir eru í sömu klíkunni, heldur en að fólk fylki sér til nýrra afla sem vilja vinna þjóðinni vel.  

 

Og þetta er sama fólkið og er alveg til í að færa einhverjum lokuðum klúbbi fyrirtæki annars á silfurfati, bara af því hann er svo ömurlegur.   Án þess að vilja fá að vita hver hinn aðilinn er, og hvort hann er ekki alveg jafn sökóttur og slæmur. 

 

Hvenær ætlum við að komast upp úr þessu hjólfari?  Eða viljum við ef til vill engar breytingar?  Við höfum nú haft tækifæri til þess í tíu ár að refsa fjórflokknum, sem er hver um sig jafnsekur um ástandið sem er hér í dag.  En við höfum ekki þorað því, og hætt og smánað það fólk sem hefur viljað ganga fram fyrir skjöldu og breyta.   Það þarf nefnilega ekki nema að byrja á kviksögum, þær byrja venjulega í afkimum núverandi flokka, af því að menn eru ennþá dálítið smeykir um að missa stólinn sinn, og við tökum Lúkasinn á það og æpum og skrækjum eins og vitleysingar tökum undir og flytjum söguna áfram.   Og svo endar það með því að enginn, ekki nokkur maður hefur minnstu löngun til að reyna að bjóða sig fram til að laga ástandið.   Til hvers að leggja persónu sína í flórinn bara fyrir hugsjónina um að bæta ástandið?  Þakkirnar sem fólkið fær er bara skítkast.  

 

Ég segi það alveg satt, þetta er ósköp andstyggileg skrif, og eflaust les enginn alveg niður að þessum orðum, fyrr en við tökum til í okkar eigin ranni, og tökum leppana frá augunum, reynum að horfa allra átta og láta skynsemina ráða, gerist nákvæmlega ekki neitt.  Ekkert nýtt Ísland, enginn ný hugsun,  engin upprisa lýðræðis.  Og við getum bara sjálfum okkur um kennt.  

 Þannig er nú það. 

Og eitt að lokum svona dagsins í dag.  Sum okkar ætla svo að leggja nafnið sitt við að taka á sig ábyrgðina á skuldum þessara auðmanna með því að játast undir ríkisábyrgð á skuldum þeirra, svo þeir geti haldið áfram sigri hrósandi.  Hverslags vitfyrring er það?

Hitt og þetta til umhugsunar.

ég var að leita í dag að fréttum þar sem Árni Páll Árnason viðskiptaráðherra var spurður um íslensku krónuna og hann sagði að hún væri handónýt og þyrfti að taka upp evru sem allra fyrst.  Fann reyndar ekki þetta viðtal, en það hefur dunið í vitum mínum síðan ég sá það.  Sá svo í fréttum í kvöld að þar var fjármálaráðherra spurður út í þessu ummæli ráðherrans, og að hann hefði ekki bara sagt þetta hér heldur í erlendum viðtölum.  Nú kann ég ekki alveg reglurnar um landráð, en ég er nokkuð viss um að þessi ummæli ráðherra eru ekkert minna en það.  Ég vil minna á að ráðherrar annara ríkja hafa verið látnir víkja fyrir að nota ríkiskortið sitt í smá matarinnkaupum, nýlega sagði ráðherra af sér í Þýskalandi fyrir að hafa notað sömu tækni og Hannes Hólmsteinn, hann missti líka doktorsnafnbót.  Í Ameríku var háttsettur maður látinn fjúka fyrir það eitt að bera blak af Manning sem er í haldi af afar sérkennilegum ástæðum, sem reyndar tengir USU beint við alþýðulýðveldið Kína og Kóreu og fleiri einræðisríki. 

Í því ljósi fer ég fram á það sem íslenskur ríkisborgari að Árni Páll Árnason segi nú þegar af sér ráðherradómi og biðji þjóð sína afsökunnar á því að hafa framið landráð og tekið afstöðu gegn mynt landsins.  Slíkt er ekki hægt að fyrirgefa, og ef hann gerir það ekki af sjálfsdáðum, fer ég fram á að hann verði látinn víkja fyrir að svíkja þjóð sína.  Önnur eins lágkúra hefur ekki sést lengi, og ég er reyndar afar hissa á að hafa ekki séð nein viðbrögð við þessu uppátæki ráðherrans fyrr en Sigmundur Davíð vakti máls á því.

Ég vil líka ræða um Júróvisjón lagið Aftur heim, Coming home, ég hafði að vísu vilja sjá annað lag vinna, þ.e. lagið með Jóhönnu, en ég verð að segja það að það kemur við hjartað í mér sá kærleikur sem þetta fólk sýnir hvert öðru, bæði vinir og fjölskylda Sjonna heitins.  Og það ætti að vera okkur öllum hvatning til að læra að kærleikurinn er sterkasta aflið í heiminum.  Það ætti að kenna okkur að við eigum að reyna að stilla saman strengi og finna sameiginlega lausn á okkar vandamálum, þ.e. sjálf en ekki að hlaupa upp og reyna að komast undir næsta konung eða keisara.  Þeir eru nefnilega allir berrassaðir þegar pellinum og purpuranum hefur verið svipt af þeim.  Ég ætla að halda með okkar lagi og sýna minn kærleika á þann hátt. 

Þessa skemmtilegu mynd fékk ég senda á facebook af einum skólafélaga mínum Ásgeiri Överbý.  Þarna erum við svo ung og saklaus, allavega ung

Sigurjón Dagur er alveg til í að taka myndir á myndavélina hennar ömmu, þessa mynd tók hann af teikningu frá föður sínum. 

Svo fékk ég heimsókn í dag af yndislegri frænku minni, sem er eiginlega næstum því dóttir mín, og litlu skottunum hennar.

Þau eru alveg frábær og undu sér vel með allt dótið sem er í kúlu hjá "ömmu"

Alltaf eru þau jafn yndisleg þessi börn.

Svona brostu fyrir Íju frænku En sú stutta er alveg ákveðin, hún minnir mig á Sólveigu Huldu frænku sína, sömu taktarnir og ákveðnin.

Þetta gæti sem best verið Sólveig Hulda, en nei þetta er sko Auður Lilja

Og maður situr í stiganum rétt sisona.

Og svo fer maður aðeins yfir strikið.  Æ Æ  Þetta fór samt allt vel, og enginn meiddist.

Svo þarf að hjálpast að að taka saman dótið í ömmukúlu. Takk elsku Sunna mín fyrir innlitið, það var svo gaman að fá ykkur í heimsókn.

Og ég segi góða nótt úr rokinu og rigningunni hér á Ísó.

Af hverju mun ég segja NEI við Icesave?

Þeir sem endilega vilja borga þessa kröfu englendina og hollendinga segja gjarnan að nei-sinnar hafi enginn rök bara upphrópanir. 

Ég verð nú að segja að þvert á móti hafa nei-sinnar heilmikið til síns mál, en aftur á móti já-sinnar eru með upphrópanir, mest um hvað við hin séum heimóttarleg og heimsk, og skiljum ekki alþjóðlegar reglur og skyldur.  Þeir segja gjarnan að okkur beri að greiða þetta og áróðurinn er yfirþyrmandi í öllum fjölmiðlum, þar er ranglega talað um skuld en ekki kröfu. 

Nú hafa sjö hæstarréttardómarar tekið sig til og andmælt að við borgum Icesave, tveir aðrir viðurkenna að vissulega sé dómstólaleiðin fær, en vilja samt að við borgum.

Ég er svona að spá í hvers vegna fólk vill endilega leggja þetta farg á þjóðina ofan á hrunið og allt sem fólk þarf að leggja á sig aukalega bara vegna þess. 

Og til hvert? jú til að borga skuldir auðmanna, sem ennþá eiga alla sína peninga falda einhversstaðar og bíða þangað til þjóðin tekur á sig ábyrgðina á þessu öllu saman.  Því það er einmitt það sem þeir vilja. Hvað veit ég um hvort þeir hafa keypt sér aðstoð ýmissa stjórnmálamanna, sem hafa enginn prinsipp nema peningaveskið?  Svo eru hinir sem vilja endilega borga af því að það er eina vonin til að komast inn í ESB.  Sem er ennþá undarlegra, því ég þekki fullt af Evrópubúum sem vilja gjarnan komast út úr þessu apparati. Þeir segjast ekki vilja nota skattpeningana sína í að púkka undir þjóðir sem standa höllum fæti, og virðast ekki nenna að vinna. 

Af hverju vilja svona margir bara taka upp buddu barnanna sinna og borga?  Ég einfaldlega skil það ekki. Með þá vitneskju sem við höfum núna, þar sem nú liggja fyrir miklu meiri upplýsingar um málið en áður.  Til dæmis var okkur sagt að við yrðum að borga, nú er hætt að reyna að telja okkur trú um það, heldur er okkur sagt núna að ef við semjum ekki, verðum við þrælar og fáum enga fyrirgreiðslu og svo framvegis. Þetta er allt sama bullið og fyrir fyrri samninga. Blygðunarlaust logið ofan í kokið á okkur.

Málið er að bæði bretar og hollendingar og fleiri ESB ríki eru skíthrædd um að litla ísland segi nei, og þá fer bylgja um þjóðir Evrópu, fólkið fer að heimta að sama gildi um þær þjóðir eins og okkur.  Við gætum orðið til að gera bylgju frelsis fyrir þjóðirnar í ESB.  Þetta er mitt álit.

En ég ætla svo að setja hér inn nokkrar færslur sem ég tek mark á og segi, af hverju vill fólk endilega leggja á sig og börnin sín skuldaklafa ef það er einsýnt að það verður okkur bara til þess að falla á hnén  og láta kúga okkur í 35 ár?

 

http://www.inntv.is/Horfa_á_þætti/Nei$1299628860

 

http://helgatho.blog.is/blog/helgatho/entry/1150120/#comments

 

http://www.svipan.is/?p=22349

 

http://bjarnijonsson.blog.is/blog/bjarnijonsson/entry/1149986/

 

http://tilveran-i-esb.blog.is/blog/tilveran-i-esb/entry/1149547/

Hvar er stoltið og sjálfstæða skoðunin sem við ættum að hafa smáþjóð úti á hafsauga?

Ísköld fegurð.

Hér er fallegt veður dag eftir dag.  Þessi vetur hefur verið óvenjulega góður og snjóléttur.  Við erum sennilega að sigla inn í hlýindakafla hversu lengi sem hann varir.  Það sést líka á gróðri sem áður rétt lifði en er nú státin og glaður.  Sumar plöntur hreinlega orðnar illgresi eins og dúnyllirinn. 

En ég tók nokkar myndir af fossunum mínum litlu sem eru í klakaböndum.  Eru ekki náttúruverkin mestu listaverkin þegar allt kemur til alls?

Það er einmitt svona fegurð sem er svo algeng að við erum hætt að staldra við og dáðst að.

Um að gera að leyfa gleðinni að umvefja mann meðan horft er á þessa viðkvæmu fegurð.

Fylla tankinn af orku og finna hvað lífið getur verið dásamlegt.

Þessi listsýning er líka alveg ókeypis.

Og meðan maður dáist að þessari fegurð, getur maður gleymt leiðindunum, sorginni og ástandinu.

Bjóða íslenskri fegurð inn í sálina.

Njóta þess sem er.

Á morgun kemur nýr dagur sem þarf að takast á við. Því er best að leyfa þeim degi að hafa þær áhyggjur, og bera einungis áhyggjur dagsins í dag í dag.

Og morgundagurinn er framtíð barnanna okkar. 

Eigið góðan dag.

Smá gigg frá mér.

Eins og ég sagði í gær þá var ég í upptöku hjá nokkrum Ísfirðingum sem eru að taka upp þætti með ísfirsku tónlistarfólki, til dæmis við Villa Valla og fleir slíka sérfræðinga.  Svo datt þeim í hug að ræða við mig.  Það var reyndar í Janúar, en þá var ég á leiði til Austurríkis og hafði ekki tíma.  En svo í gær fór ég í umrætt viðtal.  Þetta er elskulegt fólk með áhuga á vestfirskri músik og aðallega að halda til haga því sem hér hefur verið gert.  En sem sagt þarna var ég spurð spjörunum úr.

Ég ætla auðvitað ekki að fara út í viðtalið nánar, en það er gaman að rifja þetta upp, hér er ég 14 ára að skemmta á þorrablóti og fékk að syngja með hljómsveitinni. 

Um 13 ára aldur höfðum við vinkonurnar stofna tríó og skemmtum ísfirðingum í nokkur á ár þorrablótum, árshátíðum og allskonar skemmtunum, við vorum stjörnur.

Þá var lífið afar einfalt og skemmtilegt.

Hér var heilmikil skemmtur á vegum BG, og var heitið fimm söngvarar frá fyrri tíð. Hér erum við Árni Búbba, ég, Barði Ólafs, Ingibjörg Guðmunds, Óli Guðmunds sem er látinn blessuð sé minning hans,

Ogh svo hljómsveitin.  Við skemmtum í Sjallanum á Ísafirði og var einstaklega velheppnuð skemmtun.

Hér er ykkar einlæg á góðri stund.

Þetta var kaparett með BG og gestur var Ómar Ragnarsson, skemmtileg uppákoma og gaman að taka þátt. Ég þarna í miðjunni með gítarinn.

Þegar ég var í Glasgow aupair, voru tvær vinkonur mínar frá SÍS Austurstræti líka þarna og við stofnuðum tríó og skemmtum á þorrablóti íslendingafélagsins, meira að segja saumuðum okkur búninga, sem litu svona út.

Og svo er það Sokkabandið í allri sinni dýrð.

Tekið á tónleikum Sokkabandsins í Sjallanum og hér er Bára mín að syngja eigið lag um Fidda feita.

Jamm þetta var rosalega góður tímin.

Svo kom platan mín í kjölfarið.

Sem var afar skemmtilegur tími.

Reyndar var ég í nokkrum hljómsveitum áður en Sokkabandið kom til, fyrst Hljómsveit Ásgeirs Sigurðssonar. Hér eru Örn Jónsson, Dúddi, Geiri, ég og Rúnar Pétur Geirs sem ég kallaði oft lyklabarnið mitt, því ég reyndi að vernda þessa drengi sem voru með okkur í hljómsveitinni óttalegir fjörkálfar.

Hehehehe..

Síðan kom hljómsveit sem kallaðist Aðild og Ásthildur,  svo Ásgeir og félagar, Líparít, síðan þessi hér Gancía.

Svo kom hlé hjá mér uns Sokkabandið varð að veruleika.

Og að lokum Gömlu brýnin.

Reyndar stálu nokkrir frægir hljómlistamenn úr Reykjavík nafninu síðar.  En það er önnur saga.  En þetta var bara skemmtilegur tími. 

Jamm elskurnar ef þið viljið heyra meira þá þarf að horfa á þessa nýju ísfirsku sjónvarpsstöð.  Segi ég bara svona. 

En eigið annars góðan dag.

Svona undir svefninn.

Smáfuglarnir eru svangir núna, þeir vita sem er að það er von á vetrarhörkum. Dýrin eru næmari ein við og þegar fuglarnir þyrpast að til að borða, og jafnvel heimta sífellt meira þá er nokkuð ljóst að það er von á hreti eða frosthörkum. Ég virði þessi litlu dýr afar mikils og elska að gefa þeim að borða og horfa á þá njóta matarins alveg í botn. Í gær gaf ég þeim fjóra stóra poka af kurluðum maís og ég get svarið það að ég naut hvers augnabliks að vita hve vel þeir nutu þess að koma og borða.  Sælla er að gefa en þiggja.

Þeir eru varir um sig þessar elskur, en líka afar gráðugir enda svangir.

Þeir eru með system sem ekki klikkar, því þeir hafa útverði sem vakta svæðin sem þeir vanalega fá eitthvað frá.  Nokkrir eru á verði og þegar maturinn kemur fara þeir og gera viðvart og eftir augnablik birtist allur skarinn.

Og svo er etið og etið.....

Veðrið leikur við okkur núna, þó sé dálítið kalt þá er ekki hægt að kvarta yfir veðrinu.

Jamm komin aftur skottin litlu.

En það er farið að vora í kúlunni, brumin að springa út og eftir nokkra daga má sjá allskonar blómstur.

Sumt er reyndar farið að blómstra.

Mansúríu rósirnar mínar farnar á stjá og auðvitað blómálfarnir.

Og svo blómstra ég líka Þessi mynd var tekin rétt áðan.

Ég segi bara góða nótt og sofið rótt í alla nótt.

P.S. langar til að vekja athygli á vef vinkonu minnar hversdagshetjunnar sem er að berjast af alefni fyrir lífi sínu og heilsu.  Þar sem kemur fram sorglegar ásakanir á hendur geðlæknum sem hugsa um það eitt að gefa geðlyf en gleyma manneskjunni.  Þetta er holl lesning öllum, og svo er líka gott að senda inn hlýlega kveðju til hennar til að hjálpa henni til heilsu. http://tilfinningatorg.wordpress.com/2011/03/10/sma-frestun/#comment-56

Til hamingju með afmælið Úlfur minn.

Í dag 8. mars á stubburinn minn afmæli. Hann varð 14 ára í dag. 

Með mömmu sinni nýfæddur, ég var viðstödd fæðinguna.

Alltaf svolítill prakkari.

Með Aroni bróður sínum og Júlíönu frænku sinni.

Með Ásthildi.

Einbeittur ungur maður.

FLottur.

Með pabba sínum og bróður á góðum degi.

Flottir feðgar.

Á góðri stund.

Elsku Úlfur minn innilega til hamingju með afmælið þitt.  Og vertu alltaf sami góði drengurinn okkar. 

Bankastjórnendur senda okkur fingurinn.

Nú hafa bankastjórnendur sýnt okkur löngutöng.  Þetta fólk hefur spilað með peninga almennings og sett margan manninn á hausinn.  Gert aðra að öreigum vegna óbilgirni og græðgi, meðan sjálfir fá þeir og þeirra kúlur afskriftir upp á milljónir.

Þetta er auðvitað dónaskapur við viðskiptanefnd Alþingis, og þingsins, en ekki síst hafa þeir með þessu framferði sýnt okkur landsmönnum löngutöng. 

Ég vona að ríkisstjórnin standi í lappirnar og krefjist launalækkunnar hjá þeim sem eru svona yfirborgaðir, eða segi þeim upp ella.  Ríkið á hlut í bönkunum og hlýtur að geta nýtt þann eignarhlut til að krefjast þess að bankastjórnendur taki á með almenningi í landinu. 

Þegar maður heyrir setningar eins og þessa hér; Við vildum laða hann að þessu starfi og þess vegna þurfti að borga honum þessi laun.  MÁLIÐ ER SVONA EINFALT.

Þvílíkt siðleysi og algjörlega úr öllum takti við þjóðina sjálfa, þar sem komið hefur í ljós að foreldrar svelta sig til að börnin geti borðað.  Hvernig getur þetta hvíta pakk horft framan í nokkurn samlanda sinn með þessari græðgi?

Ég segi nú bara fyrir mig að heldur mega þessir menn hrökklast burtu, en læknarnir sem flosna upp hver um annan og fara, svo heilsugæslunni er hætta búin, þarna er ekki verið að forgangsraða, heldur ríkir hér græðgin ein á kostnað almennings í þessu landi. 

 

Bankastjórarnir mættu ekki

Lag við ljóð.

Ég var að rekast á lag við ljóðið mitt um Fljótavík. Lagið samdi Baldur Geirmundsson og sú sem syngur er Margrét Geirsdóttir sem hefur sungið með BG í mörg ár.  Ég er afar stolt af þessari samvinnu okkar frændkynanna. http://www.youtube.com/watch?v=GO8NoJq-tJg

Hér er veðrið orðið aðeins skárra sólin hefur brotist fram en ég held að það eigi eftir að versna, því fuglarnir eru svo æstir að borða.  Ég er búin að gefa þeim marg oft í dag, og þeir koma alltaf aftur og aftur. Munið eftir smáfuglunum.

HItt og þetta af mér.

Ég hef verið frekar döpur þessa dagana.  Frá því að ég heyrði fyrst um þetta snjóflóða- og aurkriðudæmi.  Mér finnst einhvernveginn að hér sé ekki verið að hugsa um íbúana, heldur peninga sem geta komið inn í samfélagið.  Þó það sé af hinu góða oftast, þá er þetta dæmi frekar vanhugsað að mínu mati.  Í fyrsta lagi hefur þetta mikil áhrif á Eyrarhlíðina, og hlýtur að þurfa að fara í umhverfismat.  Í öðru lagi hefur komið í ljós bæði hér og á Siglufirði og ef til vill fleiri stöðum að þegar brattar hlíðar eru skornar svona niður, þá skríður neðri hlutinn fram með meiri hraða en ella.  Ef svo auk þess kemur fleiri tonna veggur fyrir neðan þennan skurð, þá hlýtur álagið að aukast og hvað þá með blokkir og hús sem standa þarna fyrir neðan?  Spyr sú sem ekki veit. 

´Nágranni minn til margra ára, sem er alin upp á Engi sem er annað húsanna sem um ræðir, hringdi í mig í gær.  Hann var alveg gáttaður á þessu. Sagðist aldrei muna eftir að hér hefði fallið snjóflóð, það féll einu sinni aurskriða á lóð innra hússins, og þá var grafinn heljar skurður þar ofan við.  En aldrei hefur reynt á þann skurð, því ekki hefur skriða af neinu tagi fallið síðan.

Ef menn ætla að fara með svona kúnstir um landið allt, þá vil ég líka að stöðluð sé hættan á suðvestur horninu með tilliti til jarðskjálfta og eldgoss.  Hef svo sem grun um að með þeim reiknikúnstum sem hér eru notaðar og fræðingunum gert ljóst að þeir beri ábyrgðina, að þá myndi allstór hluti borgar og nálægra bæja vera óbyggileg.  En á ekki jafnt yfir alla ganga?  Eða á bara að eyðileggja bæi á landsbyggðinni?

En nóg um þetta. Ég ætla mér að komast yfir þetta á einhvern hátt.  Með góðri hjálp fólks í kring um mig og allra sem hugsa hlýlega til okkar.  Lífið er til að takast á við það, og reyna að gera það besta úr öllu. 

Upp úr 70 áttum við stórt hús með kjallara.  Þá var sokkabandið að æfa sig þar, og einnig leyfði ég nokkrum ungum hljómlistarmönnum að æfa sig þar, helst þegar ég var ekki heima, þá var nefnilega pönkið á fullu.  Og oft meiri hávaði en músik.

En nú eru ungir menn að byrja að æfa í kjallaranum hjá mér. Þeir eru allir í tónlistarskólum og tónarnir miklu þýðari en hjá þeim í fyrri tíð.

Veit svosem ekki hvort eitthvað verður úr þessu.  En það verður bara að koma í ljós.

Okkur til mikillar ánægju kemur stubburinn stundum í pössun.

Flottastur.

Og orðin svo stór að hann hefur misst tvær barnatennur.

Óhó svarthöfði. 

Amma má ég líka taka myndir? spurði snáðinn.  Já sagði amma.

Mynd af afa!!!

Mynd af mömmu og afa.

Svo falleg saman.

Amma taktu mynd af mér.

 Já það er oft lítið ungs manns gaman.  Og auðvelt að hafa ofan af fyrir þessum elskum. 

Bára mín sendi mér þessa blaðaúrklippu frá Austurríki, tekin af Báru, stelpunum, Eriku og ég er þarna í bakvið hana.

Svo vil ég minna á vinkonu mína og hennar baráttu, sem hún skrifar um hér: http://tilfinningatorg.wordpress.com/2011/03/04/of-kurteis/  Það ættu allir að lesa það sem hún skrifar og miðlar af reynslu sinni.  Það er öllum þarft.

Eigið góðan dag elskurnar. Hér er skítaveður og lítið annað við tíman að gera en sitja hér og skrifa.