Ljós í myrkri.

Samdi þessa sögu fyrir nokkrum árum og hef sett hana inn hér oft fyrir jólin. 

 

Ljós í myrkri.

 

 

Hún sat í lítilli herbergiskytru, sem átti að kallast eldhús, smágerð stúlka. Hún sagði ekki margt en hugsaði því meira, og nú var hún að hugsa um jólin. Skammdegið þrengdi sér allstaðar inn, og ljósin í íbúðinni voru ekki nógu björt til að halda myrkrinu úti. Jólin ! það voru margir sem hlökkuðu til jólanna, en hvað hafði hún að hlakka til, hún vissi vel að það yrði ekki mikið um dýrðir á þessu heimili. Mamma og pabbi unnu myrkranna á milli, en það var alveg sama hve mikið þau unnu, það stóð ekkert út af til að geta gert neitt nema rétt að skrimta. Það sem kom upp úr launaumslaginu rétt dugði fyrir húsaleigu rafmagni og mat. Fötin sem þau gengu í voru öll keypt fyrir lítið hjá Rauðakrossinum. Mamma átti gamla saumavél, og stundum þegar hún var ekki of þreytt reyndi hún að breyta þeim þannig að það væri ekki eins auðsætt hvaðan þau kæmu. Þetta voru auðvitað góð föt, en bara að maður vissi sjálfur hvaðan þau komu var nóg til að maður var ekki eins ánægður með að fá nýtt. Litla stúlkan sat við gluggan og horfði út í myrkrið og snjókomuna fyrir utan litla gluggann. Það var napur næðingur og jafnvel Kári kuldaboli þrengdi sér inn um gluggann til hennar og hún vafði snjáðri peysu þéttar að granna litla kroppnum. Hún var oft ein, vegna þess hve pabbi og mamma unnu mikið. Hún vildi ekki bjóða neinum heim, því hún gat ekki hugsað sér að skólafélagarnir sæju hve heimili þeirra var fátæklegt. Og það þýddi auðvitað að henni var ekki boðið heim til annara. Jólin, það var eitthvað svo dapurlegt að hugsa til þeirra, allt umturnaðist einhvernveginn, allar skreytingarnar og auglýsingarnar, kaupið þetta, kaupið hitt, og jólagjafa auglýsingarnar, maður varð svo dapur, vegna þess að það voru engir peningar til að gera sér dagamun. Að vísu vissi hún að þær mamma myndu fara á skrifstofu mæðrastyrksnefndar á aðfangadag eftir fjögur, þegar mamma kom heim úr vinnunni og standa þar í langri biðröð til að fá jólamatinn. Veislumat sem þau fengu aðeins einu sinni á ári. Æ þetta er allt svo tilgangslaust hugsaði barnið, hún var níu ára og það var eins og allar heimsins áhyggjur hvíldu á henni. Hún hugsaði um skólafélagana, sérstaklega eina stúlku, foreldrar hennar voru mjög rík, þau áttu einbýlishús og þrjá bíla, Jórunn fékk allt sem hún óskaði sér. Hún gekk alltaf í fötum sem voru í nýjustu tísku. Hún kom meira að segja stundum í leigubíl í skólann. Ó hvað hún öfundaði Jórunni. Hve gott átti hún að vera svona rík og vinsæl. Allar stúlkurnar í bekknum vildu vera vinkonur hennar, og eltu hana hvert sem hún fór. Þær ekki svo mikið sem litu í áttina til hennar hvað þá meira. Hún var eins og lítil mús sem reyndi að láta sem minnst fyrir sér fara, þó þráði hún að vera með, vera ein af þessum glæsilegu glöðu stelpum. Bara ef við værum rík og allir vildu þekkja okkur hugsaði hún dapurlega. Ég vildi óska að við myndum vinna í lottói eða eitthvað kraftaverk gerðist.

 

Allt í einu var drepið á dyr, stúlkan hrökk upp úr hugsunum sínum. Hver gat verið að banka á dyrnar hjá þeim, meira að segja sölumenn sneyddu hjá þessari fátæklegu hurð. Hún fór hikandi til dyra og opnaði. Úti stóð Jórunn, hún var ekki svo snyrtileg núna, hárið allt í óreiðu og augun rauð og þrútinn.

 

Má ég koma inn spurði hún hikandi.

 

Já .. já auðvitað gjörðu svo vel, sagði stúlkan, hún var svo hissa að hún vissi ekki hvernig á sig stóð veðrið. Datt ekkert annað í hug til að segja.

 

Jórunn smokraði sér inn um dyrnar, fyrirgefðu að ég skuli koma svona en ég vissi ekki hvert ég ætti að fara, svo datt mér í hug að ég gæti komið til þín.

 

Hingað? spurði litla stúlkan undrandi; til mín?

 

Já sagði Jórunn, mér líður svo illa, ég var ein heima og það var einhver maður alltaf að hringja í númerið okkar hann var svo dónalegur að ég þorði ekki að vera heima. Jórunn gekk inn í íbúðina og litaðist um, litla stúlkan skammaðist sín fyrir hve allt var fátæklegt, en Jórunn virtist ekki taka neitt eftir því.

 

Hvar eru pabbi þinn og mamma? spurði stúlkan til að segja eitthvað.

 

Æ þau eru einhversstaðar úti að skemmta sér. Ég veit ekki hvar þau eru, og það er slökkt á gemsunum þeirra. Þau verða líka alltaf svo pirruð ef ég ónáða þau.

 

Pirruð, hugsaði litla stúlkan, og hún hugsaði með sér að aldrei voru pabbi hennar og mamma pirruð eða reið við hana, hversu þreytt sem þau voru og ergileg, þá fann hún aldrei annað en kærleik og hlýju frá þeim.

 

Já sagði Jórunn, ætli þau séu ekki einhversstaða í jólaglöggi, það er svo mikið um svoleiðis veislur fyrir jólin, og þau þurfa að mæta allstaðar til að fylgjast með.

 

Fylgjast með?

 

Já þú veist til að detta ekki út úr félagsskapnum, þau þurfa alltaf að passa sig á að umgangast rétta fólkið og móðga ekki neinn, pabbi segir stundum að það sé full vinna að hafa alla góða í kring um sig.

 

Þetta var undarlegt, þvílíkt fánýti hugsaði telpan. Hún þorði samt ekki að segja það upphátt. En af hverju komstu til mín, spurði hún, og hugsaði um allar fallegu vinkonurnar sem alltaf voru eins og suðandi bíflugur í kring um Jórunni í skólanum.

 

Æ þær! Þú skilur þetta ekki , en það er ekki hægt að leita til þeirra, því ef þær halda að eitthvað sé að, þá mega þær ekki umgangast mig lengur.

 

Hvað segirðu ? Lifið þið þá í einskonar glansmynd spurði litla stúlkan undrandi.

 

Já veistu ég hef oft hugsað um það, sagði Jórunn. Það má aldrei tala um það við neinn ef manni líður illa, og mamma og pabbi hafa alltaf svo lítinn tíma, þegar þau eru heima. En veistu að þegar ég fór að hugsa um hvert ég gæti leitað, þá fór ég að hugsa um þig. Þú ert alltaf svo alvörugefinn og róleg. Það er eitthvað svo raunverulegt við þig. ‘Eg hef öfundað þig lengi fyrir að geta bara verið þú sjálf.

 

Þetta hafði stúlkunni aldrei dottið í hug, að nokkur gæti öfundað hana. En kannski var glansveröldin ekki svo eftirsóknarverð þegar allt kom til alls, kannski var betra að geta verið maður sjálfur og hafa það sem maður á, heldur en að reyna að teygja sig sífellt eftir tunglinu. Það var einhvernveginn eins og ljósin yrðu bjartari, og hún heyrði ekki lengur gnauðið í vindinum. Hún brosti, ég ætlaði einmitt að fara að fá mér heitt kakó og brauð, viltu ekki fá líka, sagði hún.

 

Jú takk ég finn að ég er orðin svöng, sagði Jórunn og brosti á móti.

 

Þær þrengdu sér inn í litla eldhúsið og brátt sátu þær þar og gerðu kakói og brauðsneið góð skil. Stúlkan litla vissi einhvernveginn að héðan í frá myndi henni líða betur, hún hugsaði með ástúð til foreldra sinna og litla heimilisins, hér var öryggi og hlýja, þótt heimsins gæði vantaði, þá var eitthvað til sem aldrei yrði frá henni tekið og hún vissi líka að hún hafði eignast vinkonu og hún vissi að þær myndu styðja hvor aðra í lífsins ólgu sjó. Þær brostu báðar, þessar tvær níu ára stúlkur, svo ólíkar en höfðu svo margt að gefa hvor annarri.

 

Án þess að þær tækju eftir því leið bjartur ljósgeisli upp frá fátæklega eldhúsinu og alla leið til himins,

 

Guð! sagði björt og falleg ljósvera, ég hef gert góðverkið mitt fyrir þessi jólin.

 

 

 

 

 

Trúir þú á álfasögur?

Það má svo sem henda gaman af tilvist álfa og annara hulduvera, en það breytir ekki því að þeir eru raunverulegir fyrir þeim sem skynja þá. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Og það hefur nákvæmlega ekkert með Árna Johnsen að gera.  

Sem betur fer þá hef ég orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að skynja þessar verur og sumar hafa jafnvel strítt mér og falið fyrir mér hluti sem enginn skynsamleg skýring er á að mati slíkra.  Enda dettur mér ekki í hug að reyna að koma slíku inn í haus á fólki.

En við sem vitum af tilvist slíkra vera getum svo sannarlega verið hamingjusöm yfir að fá að búa að slíku.

 Ég reyndar hálfvorkenni fólki sem trúir á Guð sem enginn sér, en af neitar öðrum verum sem fáir sjá, en þó svo miklu fleiri.  

Íslenskir álfar og hraun í heimsfréttum

Önnur jólasaga til gamans frá Málverjalandi.

Hér er enn ein Málverja sagan, vegna óska málverja sjálfra, sagan var reyndar sett á myndform og hljóðútsetningu en það hefur glatast, nema að einhver málverji eigi þá upptöku, þá væri gaman að fá hana aftur.

 Jólaoratoría.


Það var mikið um að vera á Japansbar. Það hafði verið ákveðið að halda jólin þar með pompi og prakt.
Margir voru að undirbúa aðalsalinn undir veisluna, þau af stjórnmálaþræðinum höfðu tekið það verkefni að sér.
Missin var í eldhúsinu að stússast viðað baka og undirbúa veisluréttina. Einn rétturinn myndi vera grillaðar kanínur, sem henni hafði áskotnast. Hrafnhetta hafði beðið um rjúpur, en það var ekki nokkur leið að fá nægilega margar til að allir gætu fengið bita, svo ákveðið hafði verið að fá Pólinn til að koma með kanínur. Cctop aðstoðaði Missina í eldhúsinu. Ekki veitti af, því þetta átti að vera veisla ársins, jólahlaðborð, með glöggi og tilheyrandi. Enda enginn betri til þess en einmitt hún.
Einnig hafði málverjum hugkvæmst að hafa beljuket á boðstólum. En Búkollu leist ekki á það, og hótaði af vera að heiman um jólin, ef slíkt yrði gert. Svo það var hætt við slík áform.

Nokkrir málverjar voru að æfa leikrit. Þetta var nýmóðins útgáfa af jólasögu Dickens, um hr. Scrooge.

Andrésína krafðist þess að vera leikstjóri, það vildi Lazy Flower líka, þær rifust góða stund um þetta, að lokum varð samkomulag um að þær yrðu báðar leikstjórar. Þó vissar efasemdir væru uppi meðal hinna málverjanna.
Íbenholt var sjálfkjörin ljósa- og tæknimaður. Og Mathilda fékk það hlutverk að sjá um sviðsmyndina.
Halkatla fékk að vera aðstoðarleikstjóri. Það lenti því á henni, að stilla til friðar þegar leikstjórarnir tóku dramaköst. Og jafnvel elta þær heim og dekstra til að koma aftur. Þetta var ekki auðveldasta hlutverk sem Halkatla hafði tekið að sér, en frekar lærdómsríkt og gefandi.

Radar, Skellibjalla, Hjólastelpa og Jazz æfðu fjórsöng. Bæði áttu þau að syngja í byrjun hátíðarinnar, og líka í leikritinu. Þau voru þegar byrjuð að æfa sig, Fálki hafði tekið að sér, að stjórna þeim, og útsetja sálmana sem þau áttu að syngja.

Póllinn hafði verið valinn til að leika hr. Skrögg, og Búkolla, Minna og Moody áttu að leika anda fortíðar, komandi og núverandi jóla. (Future – Past – og -present.)

Mustrum var sjálfkjörinn í hr. Bob Chratchit, og MissM í eiginkonu hans, Litli Ópelinn fékk að leika Tomma litla ( Tiny Tom)og var hann heldur betur montinn. Gerpin hennar Lazy fengu hlutverk hinna barnanna, Mörtu, Belindu og Peter.
Glitnir var fenginn til að leika frændann Fred, og Óradís konu hans.
Fu2 hafði fengið hlutverk Marleys gamla viðskiptafélaga Ebenezer Scrooge.
Þau æfðu áhverju kvöldi, og allt gekk að óskum.

Það var líka verið að æfa skrautsýningu, þar voru Jenar, sem lék Jósef, Sibylle sem lék Maríu mey, Vísir var píndur í að leika jesúbarnið. Ég er alltof stór, mótmælti hann. Það gerir bara ekkert til, sagði Lazy, þú verður jesú og ekkert múður, annars færðu bara ekkert að vera með.
Vitringarnir þrír voru Mattý Groves, Malla og Human.
En við erum allar stelpur, sagði Mattý. Og................. spurði Lazy hvað með það ??
Æ sagði Mattý voru vitringarnir ekki karlar.
Allaf kemur þetta kjaftæði um karla og konur, sagði Lazy ergileg. Af hverju geta vitringarnir ekki alveg eins verið konur?
Jú svo sem.. alveg ... sagði Mattý.
Já og hættu þá þessu væli kona, sagði Lazy.
Mattý sagði ekki meira.

Ég ætla að koma með leikritið um Hans og Grétu, sagði Pallas Aþena, útgáfu sem ég hef gert sjálf, svona skólavæna útgáfu. Ég hef fengið Hnakkus og Möddu til að leika Hans og Grétu. Glitnir á að leika galdranornina.
Hvað áttu við með skólavæna útgáfu ? spurði Dimmalimm.
Jú mér finnst til dæmis alls ekki traustvekjandi, þegar vonda stjúpan er búin að hrekja Hans og Grétu í langa útlegð, ekki einu sinni heldur þrisvar, að þá fatti sauðurinn faðir þeirra ekki neitt. Það þýðir bara að hann er ekki fær um að ala upp börnin. Þess vegna breyti ég sögunni svolítið. Þannig að galdranornin ætlar ekki að éta börnin, heldur tekur hún þau að sér, og sér um þau. Miklu skynsamlegri lausn. Maður talar stundum um að einhver sé svo sætur að maður geti étið hann. Þetta táknar svona tilfinningar um eitthvað gott.
Þess vegna eru börnin auðvitað miklu betur kominn hjá hinni tilfinningaríku norn, en kaldlyndu stjúpmóður og algjörlega utanveltu föður.
Ó sagði Dimmalinn en………………. æ nei annars. Þetta er sjálfsagt alveg rétt hjá þér.

En hvað eigum við að gera ? spurði Ananda, sem sagt Harrý, Óradís, Roxanne, Hrafnhetta, Skortur og Dimmalimm, Kjarkaður, Dælt er heima hvað og Angel. Fáum við ekkert hlutverk ?
Og hvað með mig ? spurði Don Kikode fæ ég ekki einu sinni að vera með ?
Jú þið fáið öll eitthvert hlutverk, sagði Andrésína. Bíðið bara róleg, þangað til við finnum eitthvað handa ykkur.

Ég vil vera hetja, sagði Harrý. Ég vil ekki vera einhver Jósef eða Jesú, né draugur.
Nei ég veit, enda er búið að ráða í þær stöður, sagði Andrésína.
Ef það er enginn hetja, þá get ég ekki verið með, sagði Harrý snúðugt.
Þú gjörir svo vel að vera með, sagði Andrésína skipandi. Heyrirðu það kjáninn þinn addna. Ekkert svona sko. Það vantar kindur, og hunda og hirðsveina, þið getið leikið einhverja svoleiðis.
En ég vil ekki vera kind eða hirðir, sagði Ananda, hvar er Kibba, getur hún ekki leikið kind ?
Þið eruð nú meiri asnarnir, sagði Andrésína. Þið verðið bara það sem ég segi til um, það geta ekki allir leikið aðalhlutverkin.
Já en af hverju þau frekar en við ? Spurði Ananda, við erum búin að vera með jafnlengi. Svo vil ég ekkert vera asni heldur, bætti hún snúðugt við.
Ég get svo sem alveg verið asni, sagði Don Kikode, maður er ekki með neinar væntingar um stórar rullur í svona jólapartýjum. Það sem gildir er að vera með.
Ég get teiknað sagði Skortur.
Við erum búin að fá Mathildu til að teikna sviðsmyndina, en þú getur hjálpað henni Skortur, sagði Andrésína.
Mér finnst við vera útundan, sagði Roxanne.
Já af hverju fáum við ekki einhver hlutverk líka ? spurði Ananda.
Af því bara, sagði Andrésína snúðugt.

Meðan á æfingum stóð, voru Alex, Langbrók, Auður og Lax, að slást við strákana úti.
Þær voru búnar að koma sér upp virki, dágóðan spöl utan við Japanabar, og höfðu hnoðað fullt af snjóboltum.
Þrasi, Rubinstein og Grettir voru mestu dónarnir, og svo Feu. Þeir réðust mep offorsi á stelpurnar, og reyndu að gera allt sem þeir gátu til að vinna þær, án árangurs.
Þarna voru líka Ibenholt, Rage og fleiri, sem reyndu að tala við stelpurnar og fá þær á sitt band. En það var til lítils. Stelpurnar vissu alveg hvernig þær áttu að tækla strákana. Og léku sér að þeim.
Þetta fór rosalega í taugarna á strákunum, og hugsuðu þeim þegjandi þörfina.
Við náum þeim, og setjum einhversstaðar í fangelsi, sagði Þrasi, þær eiga ekkert betra skilið, þessar fjandans feministastelpur. Við lokum þær inni og losnum þannig við þær um stund, það ætti að hræða þær.
Góð hugmynd, sagði Grettir. Þetta er óþolandi, þær eyðileggja allt jafnrétti hér, og gera okkur erfitt fyrir.

Halló, kallaði Andrésína, andar jólanna, hvar eruð þið eiginlega ? þið gleymið ykkur alltaf að koma inn á réttum tíma.
Ég veit ekkert hvenær ég á að koma inn, sagði Moody.
Það er af því að þú gleymir alltaf stikkorðinu þínu, sagði Andrésína pirruð.
Og svo á andi liðinna jóla að koma fyrstur inn, en ekki andi komandi jóla.
Já ég veit, en Moody er aldrei klár til að fara inn, sagði Búkolla, svo ég hoppa inn í staðinn.
Já og þú heldur að það sé bara hægt að svissa svona yfir.
Það er að minnsta kosti betra en að allir bíði eftir jóla andanum, sagði Búkolla.
Iss og ég á svo ekkert að komast að sagði Minna. Annars langar mig miklu frekar til að vera andi framtíðar jóla, það er svo flott, sagði Minna, ég vil vera svona draugaleg, og benda ofan í opna gröfina, og svo get ég rekið upp illgirnislegan hlátur líka. Búkolla kann ekkert að hlæja svoleiðis.
Jú ég kann það víst, sagði Búkolla.
Af hverju hlærðu þá ekki svoleiðis ? spurði Minna.
Af því að mér hefur ekkert verið sagt að hlæja svoleiðis, sagði Búkolla móðguð.
Ég væri náttúrlega bestur í þennan drauga anda sagði Moody, ég hef þannig útlit sko.

Það hafði snjóað mikið, og þegar göturna voru mokaðar, staflaðist snjór upp í háa skafla með fram akbrautunum, og á gangstéttunum.
Eins og stráka er háttur, þá klifruðu þeir upp á binginn, og þá vildi svo til, að þeir sáu stelpurnar þar sem þær stóðu og biðu þeirra, og voru búnar að búa til marga snjóbolta. Þær bjuggust við þeim úr annari átt, svo þær snéru baki í piltana.
Eigum við ekki að loka þær einhvers staðar inni, spurði Þrasi.
Jú sagði Grettir, við skulum koma þeim að óvörum og kefla þær.
Ég veit hvað við getum lokað þær inni sagði Feu.
Já komum okkur, sagði Þrasi. Gerum árás!!!

Þeir ætluðu auðvitað ekki að loka stelpurnar inni lengi, bara rétt að hræða, en þeir vissu ekki að það myndi gerast, sem svo kom á daginn.
Þeir höfðu dröslað stelpunum ofan í gamlan ónýtan kjallara, langt frá alfaraleið, og fóru síðan að renna sér í einum skaflinum við aðalgötuna. Áður en þeir áttuðu sig á hvað var að gerast kom stór trukkur, þeir renndu sér í veg fyrir hann, og bílstjórinn gat ekki stoppað.
Það var mikið slys, og sjúkrabílar og læknar voru kallaðir til.
Drengirnir voru allir lagðir meðvitundarlausir inn á spítalann, á gjörgæslu.
Enginn þeirra hafðó þó hlotið lífshættulega áverka, nema Þrasi. En það munaði þó ekki miklu með hina. Og bílstjórinn var í sjokki.

Á Japansbar var æfingum stíft haldið áfram. Við verðum að reyna betur, sagði Lazy, þetta er alls ekki orðið nógu gott hjá okkur. Til dæmis situr María mey ekki svona útglennt, með hælana út og upp í loftið.
Ég sit ekkert svoleiðis, sagði Sibylle móðguð, ég er bara aðeins að hvíla mig, það er ekkert auðvelt að sitja svona grafkyrr, og Vísir er rosalega þungur.
Ég er ekkert þungur, sagði Vísir, ég held í mér andanum til að vera léttari.
Og Jósef, á ekki að standa eins og gamall heypoki, hélt Lazy áfram. Þú átt að vera háreistur.
Ég er viss um að Jósef var bæði gamall og þreyttur, sagði Jenar. En ekki einhver riddari. Megum við annars ekki hvíla okkur aðeins, maður er orðin þreyttur á þessari uppstillingu.
Það er víst best að taka pásu, sagði Lazy, við getum skoðað hvort þær eru búnar að sauma búningana, þær Dimmalimm, Frekjuskass, Roxanne og Hrafnhetta.
Þær höfðu verið fengnar í saumaskapinn, ekki voru þær neitt sérlega hrifnar af því, en einhver varð að gera það.
Harrý harðneitaði að sauma. Ég skal vera veiðimaður í fjárhúsinu, sagði hann.
Það er enginn fjandans veiðimaður þar, sagði Lazy.
En voru ekki ljón og svoleiðis skepnur þarna í Betlihem, spurði Harrý.
Nei það voru fé og fjárhirðar asninn þinn. Ég veit ekki hvernig þér dettur í hug að það sé hægt að pota einhverri veiðmannsdruslu þangað inn. Og svo heitir það ekki Betlihem, heldur Betlehem.
Alveg er Harrý sama hvað þetta heitir, sagði Harrý. Jæja ég fer þá bara bætti hann við. Fyrst þið hafið ekkert fyrir mig að gera. En Harrý sauma sko ekki.

Mattý, Malla og Human voru ekki heldur ánægðar með hlutverkin. Það voru frekar önugir vitringar sem komu í fjárhúsið. Lazy stappaði niður fætinum. Þetta gengur ekki lengur, þið eruð komnir langt að til að fagna jesúbarninu, og þegar þig loksins finnið það, þá eruð þið í algjörri fýlu.
Nei við erum bara svona þreyttir eftir langa gönguferð, sagði Mattý.
Já við erum örþreyttir, sagði Malla.
Já okkur liggur við aðsvifi af eintómri þreytu, bætti Human við.
Þið eruð alveg ómögulegar, sagði Lazy, og við skulum taka pásu.

Fálka gekk lítið betur með að æfa kvartettinn. Þetta er allt falskt sagði hann, og svo eruð þið ekki einu sinni í takt.
Já en það er ekkert auðvelt að syngja svona hver sitt lagið, sagði Radar.
Þetta eru milliraddir, sagði Fálki. Söngurinn á að stemma vel saman, og hver rödd þarf að vera hrein, svo þetta verði ekki falskt.
En getum við ekki bara sungið með einni rödd, sagði Hjólastelpa. Hitt er svo erfitt. Ég gleymi alltaf minni rödd, og fer að syngja eins og Skellibjalla.
Þá er það einbeitingin, sagði Fálki. Það þarf að einbeita sér að sinni rödd.
Ég hef aldrei sungið þessi lög áður, sagði Jazz, svo það er dálítið erfitt.
Þá er að læra þá rödd sem þú syngur, utanað, sagði Fálki. Ég held að ég verði að taka hvert og eitt ykkar í einkatíma, til að fá þetta fallegt á hátíðinni.

Svo var það stóra sviðið, aðalleikritið. Póllinn var fínn í Skrögg gamla. Hann var að vísu frekar eins og mafíósi, en Andrésína lét það eiga sig. Hann var svo ánægður með þessa túlkun sína. Og af hverju ætti Skröggur ekki að geta verið hálfgerður mafíósi, hugsaði hún. Hann hafði að vísu viljað fá að hafa byssu, og draga hana upp, þegar rukkararnir komu, en Andrésína hafði bannað það. Ekki til að tala um, sagði hún, Skröggur var ekki með byssu. Þetta er barnaævintýri, en ekki amerísk hasarmynd.

Það var erfiðara að fá Mustrum og MissM, til að leika saman.
Hún er alltaf að horfa á lærin á mér, nöldraði Mustrum.
En ekki hvað, sagði MissM.
Og þá verð ég svo slæmur á taugum, gleymi textanum og svoleiðis, sagði Mustrum við Andrésínu.. Ég veit ekkert hvað henni dettur í hug, ef þú skilur okkur eftir ein. Hann skotraði augunum í áttina að Missinni.
Það hnussaði í henni, og hún hnykkti til höfðinu.
Þú getur nú alveg reynt að vera svolítið góð við hann, sagði Andrésína. Þetta er ekki alveg að virka.
Góð við þetta græna slepjudýr, sagði Missinn. Hann fékk þetta hlutverk bara af því að hann er froskur. Ég er viss um það. Hann kann ekkert að leika. Munur eða Moi, sem er útlærð leikkona.
Jæja hvar lærðir þú að leika ? vogaði Mustrum sér að spyrja.
Í leikskóla lífsins, sagði Missin. Ég þarf sko ekkert að læra þetta, það er innbyggt í mig.
Látum það nú vera, tautaði Mustrum, prímadonnustælar er allt sem þú kannt.
Hvað varstu að segja Mussi ? sagði MissM.
Ekkert ekkert, sagði Mustrum, flóttalega.
Krakkarnir eru öll svo dugleg, sagði Andrésína, miklu duglegri en þið, búin að læra allann textan sinn, og Tommi litli er alveg frábær, líka Martha, Belinda og Peter. Ópelin og gerpin ljómuðu af stolti.

Þetta er að verða ágætt, sagði Pallas við Hnakkus og Möddu. Þið eruð nokkuð góð. En Glitnir minn, þú verður að muna að galdranorninn ætlar ekki að éta Hans og Grétu, heldur taka þau að sér, og vernda þau fyrir vondu stjúpunni.
Já en ….. sagði Glitnir, hvernig á maður að muna það ? Alla mína barnæsku, hlustaði ég á Hans og Grétu, þar sem nornin var vond, og ætlaði að éta þau, og þeim tókst að hrinda henni sjálfri í ofninn.
Já ég veit sagði Pallas, en það eru aðrir tímar núna. Við sendum annan boðskap til barnanna okkar. Við segjum við þau, að þegar foreldrarnir eru svona hugsunarlausir og fattlausir, þá er betra fyrir þau að eiga gamla galdranorn að.
Ég vildi heldur hafa þetta upp á gamla mátann, sagði Glitnir, en hvað veit ég svo sem, ekki er ég leikstjórinn, eða höfundurinn.

Alex, Langbrók, Lax og Auður voru týndar. Þetta barst eins og eldur í sinu um Málverjabæ. Þær höfðu ekki sést síðan í gær, höfðu ekki komið heim til sín um kvöldið.
Þetta er alvarlegt, sagði Fálki. Strákarnir lentu í alvarlegu bílslysi, og nú eru stelpurnar týndar. Við verðum að fara og leita að þeim.
Ertu eitthvað verri, sagði Andrésína, við erum í miðju kafi að æfa fyrir hátíðina.
Já en við getum ekki látið það eiga sig að stelpurnar séu týndar, sagði Fálki. Okkur ber að leita að þeim.
Hvert hafa þær svo sem farið, spurði Lazy. Þær hljóta að hafa skroppið til Raunheima Örugglega og gleymt að láta vita, sagði MissM.

Ég ætla allavega að leita að þeim sagði Harrý. Þar er þó þörf fyrir mig, bætti hann við, og leit ásakandi á Andrésínu og Lazy.
Heyrðu ég ætla að koma með þér, sagði Don Kikode. Ég er ekkert að gera í augnablikinu, svo ég hef tíma til að leita líka.

Fréttin um hvarf stúlknanna sló málverja út af laginu. Mitt í jólaönninni og undirbúningi jólaskemmtunarinnar, voru fjórar málverjur horfnar sporlaust.
Gonewiththewind, hafði farið og kannað allar leiðir til Raunheima, og staðhæfði að þær hefðu ekki farið neina þekkta leið þangað.
Eftir tvo daga, þar sem málverjar leituðu í dyrum og dyngjum, var sett á stofn leitasveit.
Grandvar var nýkominn heim úr löngum leiðangri, hann var fenginn til að stjórna leitinni. Frekjuskarð meldaði sig strax inn.
Ég vil endilega hjálpa til við að leita, sagði hún.
Roxanne og Ibenholt komu saman til að gefa sig fram. Ég hef fengið mig lausan úr æfingum, sagði Ibenholt. Þetta er þýðingarmeira en allt annað. Enda hef ég að mestu leyti lokið fagvinnunni með ljósin og effektana.
Með þeim komu Óradís og Skortur. Ég er að hugsa um að gefa mig fram núna, sagði Skortur, Óradís taldi mig á að koma með sér.
Ég frétti að einhverra væri saknað, sagði Hrafnhetta, ég vil endilega leggja mitt af mörkum.
Ég vona að hér sé þörf fyrir mig, sagði Harrý. Ég býð mig því fram hér með.
Og hér er ég líka sagði Don Kikode.

Gott mál sagði Grandvar. Við erum komin með góðan hóp. Við þurfum að skipuleggja leitina vel. Hér getur skipt sköpum að við finnum málverjurnar sem fyrst. Ég vona að þær séu ekki í einhverskonar sjálfsheldu, þar sem þær komast ekki í vatn. Nú þegar eru liðnir tveir dagar, það hefur verið nístandi kuldi á næturnar.
Við þurfum að finna út, hvar þær voru síðast, og reyna að rekja ferðir þeirra þaðan.

Grettir, Feu og Rubinstein voru að hressast, en ástand Þrasa var ennþá slæmt. Hann hafði hlotið þungt höfuðhögg, og var haldið sofandi í öndunarvél. Ópel Safíra hafði verið beðin um að búa til seyði þeim til handa. Það hafði komið þeim þremur til góða. Það virtist samt hrjá þá tímabundið minnisleysi. Þeir mundu allt sem gerst hafði fyrir atburðin, eða svo héldu þeir, en lítið sem hafði gerst eftir á.
Þeir mundu samt óljóst eftir einhverju snjóboltakasti við stelpurnar. En það var allt í þoku.

Það er svo, sagði læknirinn, að stundum gleyma menn einhverju sem þeim þykir óþægilegt að muna, þegar þeir verða fyrir áfalli. Það er mjög algengt. En Grettir, Rúbinstein og Feu fá bráðum leyfi til að fara heim til sín.
Grandvar hafði fengið að yfirheyra þá. Ekki hafði komið neitt meira út úr því viðtali.
Þeim fanns leiðinlegt að geta ekki hjálpað til.




Andrésína gaf ekkert eftir við æfingarnar. Hún herti á þeim ef eitthvað var.
Við þurfum að hafa þetta allt saman fínt og fágað, sagði hún. Leitin að málverjunum er í höndum góðra manna, og við getum ekkert gert til að hjálpa til, svo það er eins gott að vinna að því sem við erum að gera.
Er þetta ekki bara að verða of æft, vogaði Mustrum sér að spyrja. Ég las einhverstaðar…………..
Mussi, hættu þessari vitleysu strax, sagði Andrésína höstug.

Ég veit ekki alveg hvað ég á að gera af mér núna, sagði Mathilda, Íbenholt er farinn í leitarsveitina, og við vorum í mikilli samvinnu.
Geturðu ekki teiknað þó Ibbi sé ekki hjá þér ? spurði Andrésína.
Jú en…………
Haltu þá áfram að teikna, andarkjáni, sagði Andrésína. Fáðu Skort til að hjálpa þér.
Þú getur sjálf verið andarkjáni tautaði Mathilda, en gætti þess vel að Andrésína heyrði ekki í henni.

Á þriðja degi hélt Grandvar fund með leitarflokknum. Þau fóru yfir leitarsvæðið, og Skortur teiknaði upp staðina sem þau höfðu farið yfir. Leitinn hafði engann árangur borið.
Ég hef grun um að strákarnir viti eitthvað, sagði Grandvar. Ég þarf einhvernveginn að fá þá Feu, Rúbba og Grettir til að koma með mér, og reyna að rifja upp það sem henti þá. Þeir eru að vísu ennþá svolítið eftir sig, en fá að fara heim í dag eða á morgun. En við erum að brenna út á tíma.
Ég sá staðinn þar sem þeir lentu í slysinu, sagði Harrý, ég skoðaði hann vel. Og þar nálægt sá ég hrúgu af snjóboltum. Ég veit ekki hvort það hefur einhverja merkingu eða ekki.
Það gæti verið merki um einhver átök milli þessara aðila, sagði Skortur. Við ættum að fara þangað og skoða verksummerki.
Já sagði Frekjuskass. Ef til vill segja þessir snjóboltar okkur, það sem vantar upp á sögu strákanna.
Já við skulum drífa okkur á staðinn, sagði Óradís, og Roxanne tók undir það.
Ég ætla að vita hvort Feu Rúbbi og Grettir eru ferðafærir, sagði Grandvar. Ef til vill fæ ég að taka þá með mér.

Er nokkuð of seint að vera með ? spurði Keli, þau Agný komu inn á Japansbar, með þeim var JónFr. Við erum búin að æfa smá atriði, sem við viljum gjarnan sýna.
Nei auðvitað eruð þið ekkert of sein, sagði Lazy. Bara gaman að þið skylduð koma.
Megum við fá að sjá hvað það er ?
Ég orti smá jólaljóð, sagði Agný og Keli samdi lag, Við flytjum það svo öll saman. En JónFr. hljóðsetur með tölvunni.
Já ég hafði nú gítarinn með líka sagði Keli.
Þetta verður örugglega flott, sagði Lazy hlýlega. Komið bara inn, og finni ykkur pláss til að æfa ykkur.
Þið komið ekkert fram án mín, þrumaði Móri, sem hafði lætt sér á eftir þeim. Ég ætlaði að reyna að fresta þessari sögu, til að refsa þessum frekjulegu málverjum.
Æ Móri sagði Agný, hættur þessu þrasi, og komdu þér í jólaskapið.

Fálki stóð sig að því að vera utangátta á æfingunum. Hann var hættur að hlusta á raddirnar, en lét þau syngja aftur og aftur.
Fálki, sagði Skellibjalla í þriðja sinn. Var þetta allt í lagi ?
Hann heyrir ekkert í okkur lengur, sagði Hjólastelpa.
Kannski erum við svona ömurleg, sagði Jazz áhyggjur fullur.
Getur verið sagði Radar. Hann er allavega mjög svo annars hugar.
Afsakið mig, sagði Fálki. En ég hef miklar áhyggjur af stelpunum, sem eru týndar, þeim Alex, Lax, Langbrók og Auði . Það eru nú þegar liðnir tveir dagar, og sá þriðji runninn upp. Ef til vill þurfum við hætta við skemmtunina. Ef við finnum þær ekki, verður enginn jólahátíð í Málverjabæ.

Ég veit ekki hvort það er ráðlegt að leyfa sjúklingunum að fara út, sagði læknirinn. Þeir eru ennþá of veikburða.
Málið er, sagði Grandvar, að það getur verið að þeir geti gefið okkur upplýsingar sem hjálpa okkur að finna nokkra einstaklinga sem eru týndir.
Ég skal fara með og gæta þeirra, sagði Ópel Safíra.
Þá ætti það að vera í lagi, sagði læknirinn. En þú verður að gæta þeirra vel.


Ástand Þrasa var ennþá mjög alvarlegt. Hann hafði ekki komist til meðvitundar enn. Nokkrir málverjar voru komnir á sjúkrahúsið til að vera þar til staðar ef hann vaknaði. Aðallega voru þetta vinir hans og skoðanabræður, eins og 410150, Rage, Nastý og Karl44. Þeir vildu sýna strákunum samstöðu.

Hjálparsveitinn var öll með í för, þegar Grettir, Rúbínstein og Feu voru leiddir á staðinn, þar sem Harrý hafði fundið snjóboltana. Nokkur þeirra stóðu þarna þögul og fylgdust með. En Óradís, Hrafnhetta, Roxanne og Frekjuskarð voru ekki í sjónmáli.
Þeir litu yfir svæðið. Svo hristi Grettir höfuðið. Þetta rifjar ekkert upp fyrir mér, því miður sagði hann.
Við skulum koma hér upp á hraukinn, sagði Grandvar, og skoða niður hinu meginn.
Þau skriðu upp á hraukinn, þar fyrir neðan við hlið snjóboltanna, voru stelpurnar fjórar búnar að stilla sér upp. Þær snéru baki í þau sem uppi voru.
Allt í einu tók Feu viðbragð. Hann leit á Gretti. Ég hef séð þessa sjón áður, sagði hann æstur. Ég man það vel.
En manstu eitthvað meira, sagði Grandvar. Manstu hvað gerðist svo ?
Nei því miður, sagði Feu, ég get bara ekki munað meira. Því miður.
Ég er kominn með alveg hræðilegan höfuðverk, stundi Grettir.
Já við verðum að fara með þá til baka, sagði Ópel Safíra.
þá vitum við að minnsta kosti, að hér hefur eitthvað gerst. Stelpurnar hurfu héðan, sagði Ibenholt.
Við verðum að leita hér um allt nágrennið aftur, sagði Harrý. Við verðum að slæða alla kjallara og húsarústir.
Grandvar var orðinn verulega áhyggjufullur.

Vitiði að þetta gengur ekki lengur sagði Malla, á einni æfingunni. Við erum ekkert að hugsa um það sem við erum að gera. Við skulum bara segja hlutina eins og þeir eru, við erum að hugsa um málverjurnar sem eru týndar, og þá sem eru veikir á spítalanum.
Það er sennilega alveg rétt hjá þér, sagði Lazy en hvað er til ráða ?
Ég veit að margir hlæja að fyrirbænum, og andlegum málefnum, sagði Malla. En mér er hreinlega alveg sama. Ég vil að við förum öll niður á sjúkrahús og biðjum fyrir þeim öllum. Bæði stelpunum og strákunum.

Það varð þögn í hópnum. Æfingin hafði gengið mjög illa, þetta átti að vera generalprufa, en flestir höfðu gleymt því hvað þeir áttu að segja, og sumir voru gráti nær.
Jólin eru að koma, sagði Halkatla, og við höfum áhyggjur af félögum okkar. Það er ekkert sem við getum gert, nema að biðja fyrir þeim öllum.
Okkur líður þá ef til vill sjálfum betur, sagði Hjólastelpa. Þó ekki væri annað.
Ókey Malla, ég gefst upp, sagði Andrésína. Æfingin er hvort sem er í molum.
Þau fóru öll í einni halarrófu niður á spítala. Það var varla pláss fyrir allt þetta fólk, en þeim tókst að troða sér inn í móttökuna og á gangana.

Ætlar þú að leiða bænina Malla ? spurði Fálki.
Ég ætlast eiginlega til að við biðjum hver með sínu nefi. En mikið væri nú samt gott ef þú vildir spila fyrir okkur á orgelið sem stendur þarna á ganginum, hún benti á gamalt orgel sem þar stóð. Og mér þætti ekki verra, ef Jenar væri hér við hliðina á mér.
Ekkert mál, sagði Jenar.
Þetta er að vísu eitthvað gamalt hljóðfæri, sem ég er ekki vanur að fást við sagði Fálki, en ef það hjálpar, skal ekki standa á mér.
Hann gekk að hljóðfærinu, og brátt ómaði jólasálmurinn "Guðs í Kristni" í hans eigin útsetningu um sjúkrahúsið.
Og upp frá hverju brjósti steig hljóð bæn. Þau báðu Guð um að vernda og hjálpa málverjunum bæði þeim sem voru týndir og þeim sem voru veikir. Þessi hljóða bæn, sem steig upp frá hverju brjósti liðaðist upp í himinhvolfið, sameinaðist þar og varð að sterkum titrandi kór, með undirspili Stefáns “Guðs í Kristni”. Enginn var ósnortinn á þessari hátíðarstundu. Meira að segja hörðustu jaxlarnir fundu viðkæman sting í brjóstinu.

Svo gerðist það bara allt í einu. Enginn hefur útskýrt hversvegna, en það bara gerðist, Þrasi reis allt í einu upp af sjúkrabeðnum, hann virtist vera alheill, og heimtaði að fá að fara fram úr. Grettir, Rúbinstein og Feu komu líka, og þeir í sameiningu, gátu púslað saman hvað hafði átt sér stað fyrir slysið.

Boð voru sent til Grandvars, með lýsingu á staðnum þar sem stelpurnar höfðu verið settar.
Við ætluðum alls ekki að láta þær dúsa þarna lengi, sagði Feu. Við ætluðum bara að hræða þær aðeins.
Já og svo gerðist þetta, sagði Grettir. Það er skelfilegt að vita til að þær séu búnar að dúsa þarna næstum því í fjóra sólarhringa.
Ég vona að það sé allt í lagi með þær sagði Þrasi. Þetta kennir manni víst, að við vitum aldrei hvað gerist. Enginn veit sína ævina fyrr en öll er.

Ef þetta er ekki kraftaverk þá veit ég ekki hvað sagði Jenar. Svo sannarlega hefur hér gerst eitthvað sem ekki verður útskýrt nema á þann hátt að hér höfum við upplifað kraftaverk.

Þrasi leit á Jenar. Jenar ég bið þig að fyrirgefa mér þessi orð um Jesúbullara og biblíusauð.
Jenar hló, no hard feelings gamli minn. Ég tók þetta ekkert nærri mér.
Ef til vill ekki, sagði Þrasi, en þessi orð voru mér til skammar.
Og fleira sem ég hef látið út úr mér, ég ætla að gæta mín betur í framtíðinni um hvernig ég tjái mig.
Það mættu víst fleiri gera, sagði Glitnir. Við höfum öll misst okkur einhverntímann.
Já ég veit að ég er illmenni og fól, sagði þrasi, það er nú bara svo.
Þess meiri er dýrð drottins, sagði Jón Arnarr, hann fer ekki í manngreiningarálit við kraftaverk sín.

Svo kom hjálparliðið með stúlkurnar. Þær voru að vísu orðnar mjög kaldar, og hraktar, svangar en aðallega þyrstar. Þær voru lagðar inn á sjúkrahúsið til aðhlynningar.
Þær verða að öllum líkindum komnar í stand fyrir hátíðina, sagði Ópel Safíra. Ég skal sjá til þess.

Japansbar var fallega skreyttur. Málverjarnir voru allir samankomnir þar. Skemmtunin var um það bil að hefjast. Bak við tjöldinn á sviðinu stóðu skemmtikraftarnir, taugaóstyrkir og alveg á nálum.
Ég er búin að gleyma öllum setningunum mínum stundi Póllinn. Eina sem ég man er; grilluð Kanína, og ég á ekki einu sinni að segja svoleiðis.
Þetta kemur þegar þú ferð á sviðið, sagði Jenar hughreistandi. Ég hef allavega heyrt að maður gleymi svona áður en maður fer inn, en svo muni maður rulluna, þegar maður kemur á sviðið. Þetta kallast sviðskrekkur.
Þú getur trútt um talað, sagði Póllinn, þú þarft ekkert að tala í þessari Skrautsýningu.

Svo byrjaði sýningin. Hún hófst með undirspili Fálkans við jólalagið “Í dag er glatt í döprum hjörtum” og allir sem einn stóðu Málverjarnir upp og sungu hástöfum. Söngurinn kom frá þeirra innstu hjartans rótum. Þetta var hinn eini sanni jólaandi, sem ómaði frá auðsveipum hjörtum, hátt hátt upp í himininn. Alla jólanóttina mátti sjá þetta ljósblik. Eins og óþekkta stjörnu sem enginn vissi nein deili á. Og vísindamenn eru enn þann dag í dag að reyna að finna út, hvaðan hún kom og hvert hún fór. En þeir sem skópu hana, vissu ekki af henni. Og fá víst ekki að vita um hana héðan af. Enda eru þeir ennþá að rífast og hæða hvorn annann. Þó tónninn í þeim sé góðlátlegri, og orðavalið kurteisara en fyrr.




Undir laginu;

Kæru málverjar nær og fjær. Megi heillastjarna lýsa yfir ykkur og vekja gleði og hamingju yfir jólahátíðina.
Við skulum muna að það er betra að gefa en þiggja.
Og gjöfin þarf ekki að vera stór.
Hrós getur gert ótrúlega mikið fyrir þann sem er ekki viss um sjálfan sig.
Bros getur bjargað deginum fyrir þeim sem er dapur.
Umbun fyrir vel unnið verk, gerir kraftaverk.
Snerting gefur gleði.
Hlý orð, veikum von.
Besta gjöfin er kærleikurinn. Hann skulum við aldrei spara, því hann er óþrjótandi uppspretta.
Lind sem aldrei þornar.

GLEÐILEG JÓL OG FARSÆLT KOMANDI ÁR !
Þess óska ykkur Cesil, Mathilda Mc Duck og Fálki og Ibenholt.

Cesil uppeldirráðherra Málverja. Virðist alltaf í góðu skapi, en getur orðið skaðræðisgripur, ef hún reiðist.Skipuð talsmaður Málefnanna af Falkoni fyrsta. Verndari villihestafélgsins og Núllarafélagsins.
Ef þú verður einhvern tíma strand
og áttavillt í fári stormsins svarta.
Þá máttu þinni fleytu leggja á land
við lygna vík í mínu bljúga hjarta.Grandvar 15.07.05.

 

Bæjarstjórarnir mínir gegnum tíðina og aðrir yfirmenn.

 Ég fór að hugsa um yfirmenn mína síðastliðin 30 ár hjá bænum, vegna bloggsins um núverandi bæjarstjóra. http://asthildurcesil.blog.is/blog/asthildurcesil/entry/1338723/

Ég byrjaði á bæjarskrifastofunni árið 1966, þá nýkomin frá Glasgow þar sem ég dvaldi í tvö ár.  Þegar ég var unglingur datt mér í hug að fara á námskeið í vélritun og uppsetningu bréfa hjá tveim eldri konum í Reykjavík og hafði mikið gott af þeirri reynslu, því áður en ég sótti um stöðuna hjá bænum hafði ég einungis unnið í frysthúsum, eins og unglingum á landsbyggðinni er tamt, þá aðallega í Íshúsfélagi Ísfirðinga og Hraðfrystihúsinu í Hnífsdal, svo í rækju bæði hjá föður mínum og Böðvari Sveinbjarnar.

En sem sagt ég byrjaði að vinna á skrifstofu bæjarins í ágúst 1966 og þá var bæjarstjóri Jóhann Einvarðsson, traustur maður og góður drengur.  Ég bar mikla virðingu fyrir honum.  Þá unnu á skrifstofunni bæjarstjórinn Jóhann, gjaldkeri var ágætur vinur minn Kristinn D. Guðmundsson, rukkari var Stefán Stefánsson, Stebbi skó, eins og hann var alltaf kallaður, Guðmundur Karlsson bókari, skrifstofustjóri var Gylfi, mig minnir Gunnarsson, ungur maður, og svo Daníel Sigmundsson byggingafulltúi, Danival, eins og Stebbi gamli titlaði hann gjarnan, um leið og hann spýtti í hrákadallinn sinn, því jú, hann átti aktúalli hrákadall sem hann notaði mikið.

Ég var sem sagt skrifstofudaman, sem skrifaði öll bréf bæjarstjóra og annara, á gamla ritvél, og svo kom rafmagnsritvél, sem var aldeilis framför, svo þurfti ég að rita allar fundargerðir bæjarins, og skrifa þær á svokallaða "Stensla " sem voru síðan rúllaðir gegnum vél sem með bleki, þannig að hægt var að "prenta" út mörg eintök, sem síðan voru send út til bæjarfultrúa og annara áhrifamanna í bænum.  Þetta var ærin vinna, enda varð það svo að það var aukið við starfskraft á skrifstofunni annar ritari í hálfu starfi. 

Næsti bæjarstjóri var svo Jón Guðlaugur Magnússon, sem yngdi heldur betur upp á skrifstofunni, því hann var bara rúmlegal tvítugur, nokkrum árum eldri en ég.  Á þessum árum var Björgvin Sighvatsson skólastjóri, forseti bæjarstjórnar og hann eyddi miklum tíma inn á skrifstofu bæjarstjóra bæði þegar Jóhann var bæjarstjóri og ekki síður eftir að hinn ungi Jón kom.  Það þurfti jú að hafa eftirlit með þessum unglingum, þar sem nýjir tímar virtust í uppsiglingu.   

Þegar þarna var komið sögu hætti ég að vinna á skrifstofunni, var að eiga börnin og byrjuð að búa og við vorum að byggja hús.  

Það var svo Bolli "Kjartanson" minnir mig að hafi verið, sem hringdi í mig árið 1978 og spurði hvort ég vildi koma og vinna við að laga skrúðgarða bæjarins, sem þá voru kallaðir efri garður og neðri garður.  Ég hafði þá verið að vinna í frystihúsi og rækjuverksmiðju föður míns í nokkur ár.  Ég sló til og byrjaði, það var mikil vinna að koma görðunum í lag því þeir höfðu verið vanræktir í 10 ár, eða allt frá því að Jón klæðskeri hætti að geta sinnt þeim, áburðarsnauðir og aldrei klippt tré og ég þurfti að "finna beðin" sem áður höfðu prýtt þá.  En það var gaman.+

Reyndar sagði ég Bolla að það dygði engan veginn að vera bara 3 mánuði á sumri við þessa vinnu, og hann framlengdi því vinnu minni upp í 6 mánuði og ég fékk að ráða fólk mér til aðstoðar.

Næsti bæjarstjóri var svo Haraldur Líndal.  Hinn  vænsti maður og traustur, frekar var hann samt njörvaður niður að mínu áliti.  Ég man þegar ég hafði farið 500 krónur yfir fjárlög við kaup á sumarblómum, og hann kallaði mig inn til sín út af því tilefni.  Ég sagði við hann að menn yrðu að átta sig á því að það skipti miklu málið að bærinn liti vel út.  En það má ekki fara svona framyfir, sagði hann. Ókey sagði ég, komdu með mér út á Austurvöll og segðu mér hvaða blómum er ofaukið og ég skal taka þau upp og selja upp í kostnaðinn.  Nei svaraði hann svoleiðis gerir maður ekki.  Þá dró ég upp ávísanaheftið mitt, allt í lagi þá skal ég skrifa ávísun upp á 500 krónur sagði ég,  og gerði mig líklega til að skrifa. Hann spratt upp sótrauður í framan og allreiður.  Síðan var ekki minnst einu orði á þennan fimmhundruð kalla, né gert veður út af þó ég væri aðeins yfir.

Haraldur hugsaði vel um fólki sitt á bæjarskrifstofunni, og í hans tíð var afar góður mórall meðal fólksins og sáralitlar mannaskiptingar.  Hann varði sitt fólk ef það fékk gagnrýni sem átti ekki rétt á sér.

Ég man ennþá kosningabaráttuna þegar Haraldur ákvað að taka slaginn og í þetta skipti leiða lista sjálfstæðisflokksins, þá voru vinstri menn með sameiginlegan lista.  Sjálfstæðisflokkurinn tapaði þeim slag, og Smári Haraldsson varð bæjarstjóri.

Smári er einn af þeim yndislegustu mönnum sem ég þekki.  Hann var ef til vill ekki besti bæjarstjóri í heimi, en hann vildi öllum vel.  Hann bjargaði mér svo, þegar ég fór fram úr sjálfri mér (ekki í fyrsta skiptið)  Þegar ég á 80 ára afmælis eftir garðsins, vildi gefa honum nafnið Jónsgarður tio heiðurs Jóni Jónssyni klæðskera.  Ég fékk líka listamann Jón Sigurpálsson til að hanna og vinna að minnisvarða þeim til heiðurs, sem settur skyldi í garðinn.  Þegar svo leið að því að það ætti að gera þetta opinbert, kom í ljós að það var ekki mikill vilji hjá stjórnvöldum að gera þetta.  Í fyrsta lagi þá harðneitaði aðal verkalýðsforinginn Pétur Sigurðsson að láta garðinn heita  Jónsgarð,  hann vildi láta hann heita bæjarstjóragarðinn.  Svo fannst þeim 100.000 kall allof dýrt fyrir listaverkið.  Smári kom oft til mín í aðdragandanum að þessu, og vildi leysa málin. Mér datt ekki í hug að bakka með þetta, því ég hafði líka fengið börn Jóns og Karlinnu Grein til að koma og vera með í hátíðahöldunum, en þau áttu að fara fram 17. júní.

Til að gera langa sögu stutta þá heitir garðurinn í dag Jónsgarður, og listaverkið var afhjúpað 17. júní, og allir voru glaðir.  

Eftir hinn mjúka Smára var ráðin hingað bæjarstjóri frá Akureyri, sá heitir Kristján Þór Júlíusson. Þvílík breyting sem varð á öllu, hann var glæsilegur maður og gat verið fyndinn og skemmtilegur, en einhvernveginn tókst honum ekki að laða að sér starfsfólkið, það sýnir meira en nokkur orð að þegar hann svo kvaddi og fór á miðju öðru kjörtímabili sínu, enda búin að fá Gugguna og kvótann norður, þá mættu einn eða tveir starsmenn af skrifstofunni á kveðjuhófið.

Á þessum tíma var ég búin að fá svo mikinn vinnuleiða að ég ákvað að taka árs frí án launa, meðan það varði hafði einn af okkar bestu yfirmönnum tæknideildar verið hrakinn burtu og ráðin nýr yfirmaður sem nefnist Ármann að mig minnir Jóhannsson.  Ármann verð hinn besti maður, en við áttum ekki skap saman.  Strákarnir á tæknideildinni voru búnir að hræða úr honum líftóruna í fjarveru minni, um hversu mikill vargur ég væri og hvernig ég myndi taka á honum.

Allavega þegar karl greyið kallaði mig svo fyrir áður en ég hóf vinnuna eftir fríið, þá hallaði ég mér fram á borðið hans og spurði bara, hve lengi ætlar þú að vera hér?

 Það var á þessum tíma sem fræðslunefnd ákvað að gera Austurvöll að leiksvæði fyrir skólann.  Ármann bað mig um að koma með sér út á Austurvöll og ákveða hvaða tré  skyldi fjarlægja og hvað ætti að taka burt.  Ég sagði honum bara að þetta kæmi ekki til greina. 

Þú ræður engu um það, svaraði hann.  Við skulum nú sjá til með það svaraði ég.  Það mikið þekki ég til stjórnsýslumála að það þarf meira en ákvörðun fræðslunefndar til að breyta skipulagi.  Þetta hefur verið samþykkt af bæjarstjórn, svaraði hann.

Það getur verið sagði ég, en ég veit að til að breyta skrúðgarði í leikvöll, þarf ákveðið ferli að eiga sér stað, m.a. ákvörðun skipulagsnefndar, grenndarkynningu og slíkt.

Ég tilkynnti svo yfirmönnum bæjarins að ef þetta kæmi til framkvæmda myndi ég kæra þau fyrir brot á stjórnsýslulögum. Austurvöllur er systurgarður Hallargarðsins í Reykjavík og teiknaður af sama arkitekt.  

Á eftir Kristjáni voru fengnir tveir dánumenn og öðlingar (dugði ekki minna) til að sætta bálreiða atvinnurekendur og fleiri bæjarbúa sem töldu sig hafa farið halloka gagnvart stjórnsýslunni hér, ég veit fyrir víst að þeir áttu erfiða daga blessaðir frændi minn Kristinn Jón Jónsson og Jónas Ólafsson fyrrverandi sveitarstjóri á Þingeyri.  

Halldór Halldórsson frá Ögri tók því við góðu búi á kærleiksheimilinu.  Halldór er ljúfmenni og vill allt fyrir alla gera, það er bara þannig að það er ekki hægt að gera öllum til hæfis.  

Það kom svo fljótlega í ljós að þeir vildu svona frekar losna við gamla skarfinn og skaðvaldinn garðyrkjustjórann.  Ekki vegna þess hún ynni ekki heimavinnuna sína, heldur vegna þess að hún fór að brölta í pólitík sem var ekki þeim að skapi.  (það er reyndar mín prívat og persónulega skoðun)  En það eru margir sem geta vottað það að það var markvisst verið að reyna að bola mér burt, ég þraukaði þó frekar lengi, því ég hafði áhyggjur af grænu svæðunum mínum.  Það var þó ekki þrautarlaust, því það kostaði mig læknisferðir og róandi lyf, enn og aftur.  Það sem bjargaði geðheilsu minni var fólkið í bænum, og fólkið sem ég vann með.  

Halldór gekk einhverju sinni upp að mér þar sem ég var að klippa rósarunna framan við Hótelið og spurði mig, ertu ennþá garðyrkjustjóri eða ertu verktaki?

Ég hef ekki fengið uppsagnarbréf, svaraði ég.  Þá ertu ennþá garðyrkjustjóri svaraði hann.

Mér líkaði samt alltaf vel við Halldór, það er eiginlega ekki hægt annað.  Þó var þarna farið að bera töluvert á klíkuskap og ráðningum með flokkskírteini, sem ekki má tala um, nema fá bágt fyrir.

Svo kom Daníel.  Daníel ólst upp í Miðtúninu, í nágrenni við mig, bræður hans voru heimagangar heima hjá mér.  Man samt alltaf að við vorum með hundinn Lubba sem var einn af fjölskyldunni, Daníel var eitthvað að stríða Skafta syni mínum, og hafði hann undir, Luppi stökk því á hann og greip hann í rassin með kjaftinum og skellti honum ofan af Skafta mínum.   Það var samt ekkert gert í þessu máli af séra Jakobi og konu hans, sem ég var ákaflega fegin útaf.  

Svo var þessi drengur komin heim aftur og núna sem bæjarstjóri.  Hann ef afskaplega þægilegur drengur og vill vel.  En þau mál sem nú eru að þróast með þennan snjóflóðagarð og uppkaup og læti eru að ganga ansi illa fram af mér.

Daníel var í bankageiranum áður en hann kom hingað, og einhvernveginn held ég að þeir sem þar vinna, ítem lögfræðingar og hagfræðingar og slíkir missi tengslinn við hjarta sitt og samvisku.  Þess vegna leist honum svo vel á þegar Jóhanna og Steingrímur komu hingað færandi hendi, með að byggja snjóflóðavarnargarð, til að auka fjármagn inn í bæinn, sérstaklega með tímabundinni vinnu verktaka.

Ég held að Daníel hafi ekki gert sér grein fyrir því hvað þetta innibar.  Að þetta yrði til þess að rústa sálarró minni og fleira fólks, því svo sannarlega hefur þetta haft gríðarleg áhrif á fullt af fólki.  Þarna var bara horft á exelskjal þar sem stóð Peningar.   Og peningar hjá bankamanni, og lögfræðingum andskotans þýðir bara eitt ÁHRIF.

Ég held að enginn sé alvondur, eða vil trúa því allavega, en sumt fólk er frekar hugsunarlaust og skilur ekki alveg þegar það er að traðka á sálarlífi annara.  Ef okkur auðnaðist að skoða málin alla leið, og hugsa út í hvað er ég að fara, áður en tekinn er ákvörðun sem getur rústað heimilislífi og sálarlífi annarar manneskju, þá held ég að við gætum lifað í meiri sátt.

 

Og hvað svo Unnur Brá?

Mér fannst Unni vefjast tunga um tönn við að reyna að útskýra hvers vegna var gert upp á milli flóttafólksins, sem allt kom hingað á saman tíma og var boðið af íslensku ríkisstjórninn hingað.  Fyrir leikmanninum mér er þetta óskiljanlegt.  Ég veit að þetta hefur verið mikið áfall fyrir þá sem var hafnað, og þau hljóta að vera í sjokki yfir málsmeðferðinni.  Og hvað svo Unnur? ætlið þið að senda þetta fólk til baka í flóttamannabúðirnar?

Það þýðir ekkert að reyna að segja okkur að hér sé bara hver og einn tekinn sér og skoðaður.  Annað hvort tökum við á móti þessu fólki alla leið, eða ekki.  

 Ég verð  bara svo reið þegar ég sé svona mismunun á fólki.  Þið eruð þarna nokkur innan ríkisstjórnarinnar sem ég held að hafi ekkert hjarta.  Það er allavega mín meining.  Ég vona að samviska ykkar vakni yfir jólin og nagi ykkur vel að innan.   Og skammist ykkar svo. 

Fær ríkisborgararétt í fyrsta sinn

Að láta fólkinu sínu líða vel.

Af ýmsum ástæðum finnst mér ekki mjög gott að búa hér núna Daníel minn,  segi og skrifa.  Aldrei datt mér í hug að það yrði gerð sú aðför að mér og mínu heimili svona á síðustu metrum ævi minnar að það væri reynt að bola mér burtu héðan.  En ef svo fer að þið hendið mér út af mínu heimili þá mun ég hrökklast burtu héðan, frá þeim stað sem ég hef elskað mest og haft brennandi áhuga á að vinna sem best og mest fyrir, það varð þó ekki til þess að ég ynni út starfsaldur minn, því það var ekki áhugi á því að ég fengið að vinna út starfstímann. Það þurfti að koma öðrum að ekki satt?

Þú ert vænsti piltur, en ég held að þú þurfir að kafa aðeins ofan í grasrótina til að sjá að það er bara ekki allt í lagi hér hjá okkur.   Það er bara enganveginn allt í lagi, og reiðin sem er í mínu brjósti þegar eyðileggingin blasir við mér hér fyrir ofan mig er mikil, og mikið af þeirri vinnu sem ég lagði á mig þar í 30 ár, þá er ég döpur.  Hlustandi á búkollur á hraðferð gegnum fyrrverandi skóginn minn, með látum, ílið í bakkgírnum og hávaðin í gröfunum, þegar þær voru að fara yfir gróðurinn og eyðileggja allt sem fyrir var.  Að vísu hefur það þroskað mig á ákveðin hátt, því djúp sorg og reiði eru ágætis efniviður í sjálfskoðun og sjálfsaga, því ég vil ekki láta reiðina eyðileggja heilsuna mína, það hefur samt sem áður verið fjandi erfitt.   Það verður þó að segjast eins og er, að þú hefur reynt að vera góður og haft áhyggjur af málinu, svona eftir á, þegar það var sennilega úr þínum höndum... eða hvað?  

Að mínu mati var þetta rask algjörlega óþarfi og bara til þess að fá inn fjármagn til að skapa vinnu fyrir verktaka, og meira að segja ekki verktaka héðan heldur þá verktaka sem virðast sitja að öllum verkum á Íslandi í dag,  Íslenskir aðalverktakar.

Og ég er ekki ein um þessa skoðun, svo það komi fram.  

Það er ljótt að eyðileggja svona gjörsamlega allt sem ég og fleiri  hafa unnið að og að fá ekki að vera í friði hér, eins og ég hélt að ég fengi að vera.  Í ljósi þessa átt þú og þitt fólk mikla vinnu framundan við að sætta sjónarmið.  Þú og þessir menn vita ekkert um andvökunæturnar sem ég hef þurft að upplifa, ekki angistina og ferðir til lækna til að fá róandi töflur bara til að komast yfir daginn, rétt þegar ég var að komast yfir sorgina með son minn.  Reiðina og óttann sem ég hef þurft að berjast við til að halda heilsunni í lagi.  Stundum þarf að hugsa um meira en peninga Daníel minn, þú ert reyndar úr bankaelítunni, svo það er von að þú sjáir ekki svona hjartansmál í réttu ljósi.  

En ég segi bara ég ætla ekki að gefast upp, fólk er að spyrja mig endalaust hvernig þetta gangi, og ég segi ég er ekki á förum eitt eða neitt, þið þurfið þá að draga mig burt frá heimili mínu í böndum, því ég vil ekki fara.  

 Þannig virkar þetta fyrir mér.  

 

Daníel í framboð fyrir Sjálfstæðisflokkinn

Til hamingju nýjir íslendingar.

Um leið og ég óska hinum nýju íslendingum til hamingju með ríkisborgararéttinn, þá vil ég spyrja, er ekki hægt að veita fleira fólki það skjól að fá þennan rétt.  Það sker líka í augun að einn nýji íslendingurinn er sagður frá Íslandi? Fædd 1994 og ber íslenskt nafn.  Er hún þá ekki sjálfkrafa íslendingur? 

En ég þekki fólk sem hefur þurft að bíða eftir að fá þennan rétt og fengið sem betur fer, og fleiri sem ennþá bíða eftir honum, gott fólk sem hefur ákveðið að setjast hér að og er svo sannarlega sannkallað fengur í.  Ég þekki því léttin og gleði fólksins þegar það fær íslenskt vegabréf og tilheyrir þessari þjóð.  Það er sannarlega mikil gleði í því fólkin að upplifa slíkt.  Þau sem eru búin að sækja um, fylgjast með þessu eins og við í stóra vinningnum í lottóinu, eða jafnvel ennþá ákafar, því það skiptir öllu máli að tilheyra þeirri þjóð sem fólk hefur valið sér að dvelja hjá.  Við skiljum þetta oft ekki, vegna þess að okkur finnst alveg sjálfsagt að geta farið hvert sem við viljum, og hugsum jafnvel ekki mikið um að það er fullt af fólki sem ekki hefur þennan rétt.  En það er nú einmitt málið, nú þegar jólin nálgast ættum við að hugsa aðeins um þá sem hvergi eiga höfði að halla, ekki bara fátækt útigangsfólk, sem aldrei ætti að vera hægt í okkar velferðarsamfélagi, heldur fólk sem hingað leitar að betra lífi og jafnvel er einasta vonin um eitthvað líf.  

Í okkar fámenna landi þar sem landrými er nóg, og flestir sem vilja bjarga sér geta það, er þá ekki bara gott mál að veita fleiri einstaklingum leyfi til að vera í okkar hópi án takmarkana?

Ef menn ætla að fara að vísa í útigangsfólkið okkar, þá er það bara þannig að sumir hafa orðið illa undir í lífinu og þurfa hjálp á annan hátt.  Sumt fólk þarf lokaðar meðferðarstofnun, þar sem hægt er að hjálpa því til betra lífs, það á við um þá sem hafa villst af leið og finna ekki leiðina heim aftur.(og þeir eru ótrúlega margir sem hægt er að bjarga)  Og síðan skjól fyrir þá sem eru svo illa farnir að þeir ráða ekki neitt við neitt og eru orðnir svo veikir á sál og líkama að það er orðið of seint að koma þeim heim aftur.  Þá á ég við gamalt fólk og veikt sem hefur hrakist um í okkar samfélagi, með aðstoð frá allskonar líknarsamfélögum og stofnunum, sem er auðvitað frábært, en það einfaldlega á ekki að þurfa í samfélagi þar sem allt virðist fljóta í peningum og velmegtugheitum, ef fréttir eru réttar af allskonar bruðli með fé og fyrirtæki.

Það fólk sem hlýtur náð fyrir augum yfirvalda um íslenskt vegabréf er fólk eins og við hin með breið bök og mun hjálpa við að aðstoða velferðarkerfið og þá sem minna mega sín, því aðrir fá örugglega ekki að koma en þeir sem eru fullfærir um að bjarga sér.  

19 manns er skammarlega lítið, þegar horft er til þeirra sem bíða og vona, og í okkar samfélagi þar sem við gætum gert svo miklu betur.  Sumt fólk skammast sín fyrir hve lítið við setjum í þróunaraðstoð til útlanda, en er þetta ekki ákveðin þróunaraðstoð líka?  Þegar við veitum fólki rétt til að lifa með reisn? 

 

19 fái íslenskan ríkisborgararétt

Aðventutónleikar Karlakórsins Ernis.

Ef þetta kemur ykkur ekki í jólaskap, þá veit ég ekki hvað.  Hér er uppáhaldskórinn minn með konsert.

 http://www.youtube.com/watch?v=Bth1rsvK9iw&feature=youtu.be

Jólabókaflóðið mitt.

Ég er búin að vera að pakka niður jólagjöfum í dag.  Ég var búin að bíða í marga daga eftir að fá nýju ævintýrabók barnanna, var orðin frekar óróleg, því ég veita að sum þeirra fá að opna pakkan frá ömmu á hádegi á aðfangadag, til að lesa söguna um börnin í kúlunni. 

En hún kom í dag  sem betur fer.  Þetta er sjötta sagan sem ég sem fyrir þessar elskur.  Þau eru orðin svo mörg að ég fór að semja sögur um þau til að gefa í jólagjöf.  Og það hefur heppnast bara allveg, og þau og miklu fleiri hafa gaman af.

 Fyrsta sagan var ævintýri um Loðfílsunga og geimverur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar ég fann að börnunum fannst gaman að bókinni ákvað ég að halda áfram og næsta bók var svo ævintýri í Hulduheimum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þar þurfa þau að bjarga álfum og öðrum hulduverum frá útrýmingu.

Þriðja sagan var svo ævintýrið um Gaggalaggáland sem er eyja undir haffletinum, þar sem búa verur sem eiga í stríði við illar verur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ævintýrið í Gaggalaggálandi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Barátta blómálfanna var saga númer fjögur, þar þurfa börnin að bjarga blómálfum og öðrum verum í garðinum hjá ömmu.  Eitt barnabarnið teiknaði forsíðumyndina.  Sóley Ebba.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sagan um Bóseindina segir frá því hvernig börnin þurfa að koma í veg fyrir að mennirnir geti einangað Bóseindina, eða Guðseindina sem er smæsta en áhrifaríkasta eindin í geimnum.  Þar fá þau aðstoð geimvera sem einnig hafa áhyggjur af þessum skrefum mannsins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í þetta sinn þarf að skipta börnunum niður, því sum eru orðin svo stór, þannig að þau eldri fara til að bjarga fólki á stað sem kallast Shangri-La, sem er í Tíbet, þar sem óprúttnir ræningjar herja á, og svo þau yngri að bjarga tækjum í stærsta skemmtigarði í Austurríki, þegar þau fara í verkfall.  

Sóley Ebba teiknaði allar síðustu þrjár síðurnar, hún er frábær stelpa, víg á allt bæði tónlist, teikningar og bara allt, reyndar eins og þau eru öll elsku barnabörnin mín.

Ég vona svo sannarlega að pósturinn nái að senda þeim öllum bókina sína fyrir jólin.

En nú mega jólin koma fyrir mér.   

Þessi ævintýri mín eru lesning fyrir alla, og ef einhver vill ná sér í ódýra bók fyrir jólin þá er allt í lagi að hafa samband, mér sýnist að þessar sögur séu fyrir alla, bæði börn, foreldra og ömmur, þó ég segi sjálf frá.   

Að standa við skuldbindingar sínar.

Mér finnst satt að segja frekar skondið að heyra helstu stuðningsmenn þess að við greiddum Icesave, af því að við yrðum að standa við skuldbindingar okkar, hamast núna á því og hneykslast á utanríkisráðherra yfir að hann vill kanna hvort ESB sé ekki skylt að standa við sínar skuldbindingar það er að segja að ljúka þeim verkefnum sem þegar hafði verið samþykkt af þessum IPA styrkjum.

Nú var ég alla tíð á móti þessum styrkjum og fannst að þar væri helst um mútugreiðslur að ræða.  En fyrst þeir komust á koppin og voru samþykktir og ýmis samtök byrjuð að vinna samkvæmt þeim, má þá ekki segja að verið sé að brjóta samkomulag? 

Ég veit ekki betur en að það hafi ekki verið formlega sagt upp samningnum við ESB því miður reyndar, heldur settur á ís og það af fyrrverandi utanríkisráðherra Össuri Skarphéðinssyni.  Að vísu var samninganefndin leyst upp og núverandi stjórn hefur lofað að ekki verði teknar upp samningaviðræður aftur nema að undangenginni atkvæðagreiðslu.  Og þar stendur nefnilega hnífurinn í kúnni.  Því bæði ESB og fyrrverandi utanríkisráðherra vita sem er að meiri hluti íslendinga er á móti inngöngu í sambandið. Eins og er alla vega. 

En menn verða nú að vera samkvæmir sjálfum sér, þeir sem vildu að við greiddum Icesave, af því að við værum skuldbundinn til þess,  hljóta að vilja fá úr því skorið hvort ESB eigi þá ekki að standa við sínar skuldbindingar um þá styrki sem þegar hafa verið veittir, rétt eins og eftirlitsstofnun nokkur fór með okkar Icesave fyrir dóm.  Eða hvað.... gengur þetta bara á annan veginn?

Mér finnst stundum eins og það fólk sem endilega vill inn í ESB treysti ekki landinu sínu eða íslendingum til að vera sjálfstæð þjóð.  Þeirra von er að við verðum tekinn í fóstur, og telja að við verðum þar borin á höndum kommisera í Brussel og þeir lagi allt sem aflaga hefur farið á Íslandi. Ég tel reyndar alveg auðsjáanlegt á þessum málum öllum, Icesace, afturköllun IPA, Makríldeilunni og fleiri málum að það sé alveg ljóst að við erum þarna ekki að eiga samskipti við skilningsríka vini, heldur grímulaus hagsmunasamtök.   

 Ég hef fulla trú á landinu mínu og íslendingum, svona að mestu.  Við þurfum bara að kenna stjórnmálamönnunum að bera ábyrgð, við þurfum að þora að hætta að kjósa eftir flokkslínum, hvernig sem forystumenn standa sig.  Við verðum að þora að velja nýtt blóð, og þá á ég við nýja flokka en ekki sömu gömlu forritin og afritin aftur og aftur og aftur og aftur.

Eigið góðan dag elskurnar.