Boðið í ferðalag.

Við hjónin ákváðum að stytta okkur skammdegið og heimsækja barnabörnin okkar sem búa erlendis.  Við höfðum keypt okkur miða Kef. Salzburg þann 4. janúar, en komumst ekki lönd né strönd vegna veðurs og urðum að fresta ferðinni til 11. janúar.  Ferðin kostaði tæpar 10.000 kr. ísl.  með WOWair, sem er ekki dýrt þegar miðað er við að miði frá Ísafirði til Reykjavíkur getur kostað allt upp í 24.000.  Ég skil eiginlega ekki verðalagið á flugmiðum innanlands. 

En nóg um það.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Áður en við fórum kom Sigurjón Dagur í heimsókn með vini sínum, eins og hann gerir oft þessi elska.  Í dag lesa börnin ekki bækur, heldur leika sér með IPad.  Þau eru ekki gömul þegar þau hafa náð lengra en afi og amma, og jafnvel pabbi og mamma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og sjá má er heilmikill snjór hér, sem er reyndar hlýlegra en þurrafrost og kuldi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér á sjá mána gamla kíkja upp fyrir Ernirinn, þó kominn sé dagur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Naustahvílftin brosir gleitt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á þessum tíma er mikil litadýrð þegar sól skín á skýin og litar himininn með fallegum roðablæ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og kúlan kúrir hulin snjó og yl.  En nú erum við að leggja af stað, ekki eftir neinu að bíða með það.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rjúpurnar vappa alls óhræddar kring um hýbýli ísfirðinga, þær vita sem er að þær eru friðhelgar þar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þær eru algjör krútt, en systir mín sem elskar að borða þær á jólunum baðaði út höndunum og dæsti yfir þessari krás sem trítlaði fyrir framan nefið á henni og gaf henni örugglega langt nef. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veðrið sem sagt upp á það besta þegar við lögðum í hann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá bæði Snæfjallaströndina og Grænuhlíðina baðaðar í morgunbirtunni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég elska þetta land. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við að fara inn í Seyðisfjörð.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Hesturinn blasir við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést hann hinu megin frá, og Snæfjallaströndinn og Skarðið blasir við.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann er glæsilegur Hesturinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést Ytraskarðið betur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yndislegt að sjá sólina svona á þessum tíma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég elska svona sólarmyhndir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og mikið er nú skemmtilegra að ferðast í svona fallegu veðri, en að þurfa að berjast við snjókomu eða skafrenning.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mér finnst sorglegt hvernig Djúpið er að fara, svona fallegt land og mikið búfjárræktarland.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það á að gefa ungu fólki kost á að fá bújarðir fyrir lítið og afnema kvóta að mestu, þannig að það geti byggt upp eigin bústofn.  En það er víst alltaf þessi forráðahyggja ráðamanna sem heftir allt frjálst framtak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En svona er þetta, nú þegar farið er að flytja mikið út, og þegar staðarmerkingar byrja þá er alveg hægt að selja kjöt á hærra verði, með átaki og markaðssetningu um hreinleika.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ísafjörðurinn var ísilagður, og stóð undir nafni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Máni gamli enn og aftur, nú hálfur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Erum að fara niður af Steingrími og niður í Staðardalinn.  Merkilegir þessir ljósbjarmar í snjónum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er ekki viss en held að við séum hér að aka ofan af Þröskuldum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já einmitt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi sérkennilegu fjöll og strítur blasa einmitt við þegar ekið er ofan af Þröskuldum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi mynd er úr ævintýraheimi, þar sem álfarnir búa.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi fjöll finnst mér alltaf svo flott.  En bíðið þangað til ég pósta norsku fjöllunum, þá verða þessi íslensku eins og babyes við samanburð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En loksins vorum við svo komin til Njarðvíkur til barnabarnanna þar, Arnar Mílos með pabba sínum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elsku stubbarnir voru glaðir að sjá ömmu og afa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú er Arnar Milos orðin 6 ára, og litli stubbur er  hættur snuðið.

En nú er bara að hvíla sig eftir bílferð dagsins, og svo er það flug til Salzburg á morgun.  

Eigið góðan dag elskurnar.  

Hversu lengi ætlum við að berja höfðinu við steininn um að fíklar eru líka fólk?

Ógæfa þessarar ungu stúlku slær mann alveg í gagnum hjartað.  Ég hugsa til hennar sjálfrar, foreldra og annara skyldmenna.  Það er svo sorglegt að upplifa manns eigin minningar, gegnum annað ungmenni, og þau eru mörg sem þurfa á hjálp að halda.

Kerfið hefur algjörlega brugðist þessu unga fólki.  Það  þarf hjálp en ekki fordæmingu heldur hjálp og traust.  Lokuð meðferðarstofnun er eina úrræðið sem dugir þegar fíknin hefur algjörlega tekið yfir og þau ráða ekki lengur við kröfur líkans um fikn.  

Ég hef ekki kynnt mér nægilega vel  Tillögur stjórnvalda um aðhaldsaðgerðir í áfengis og fíkniefnamálum, en það slær mig að þegar talar er um að fá bestu upplýsingar um skilvirkni og hagkvæmni, þá sé ég hvergi minnst á að rætt hafi verið við fólkið sem mest og best þekkir til um hvar skóinn kreppir, en það eru aðstandendur fíkla, og jafnvel fíklarnir sjálfir.  

Það er nefnilega svo með svo margt að það er alltaf leitað til "sérfræðinga" og doktora allskonar sem hafa "lært" um þessi mál í bókum, en hafa ef til vill aldrei upplifað á sínu eigin skinni hvað þetta er í raun og veru erfitt.  Aðstandendur fíkla þekka þetta út og inn, og gætu örugglega lagt heilmikið til málanna, væri reynt að hafa samband og leyft þeim að fylgjast með og gefa ráð.

Kristján Þór sagði einhversstaðar að hann myndi geta hugsað sér að "afglæpavæða" fíkla ef nægur rökstuðningur kæmi fram.  

Það er ekkert lát á góðum rökum fyrir því að gefa léttari fíkniefni frjáls.  Fyrir það fyrsta myndi sparast heilmikill kostnaður við að hundelta fólk sem ekkert hefur gert af sér annað en að neyta kannabis eða sambærilegra efna og gera það fólk að glæpamönnum,  svo að það kemst aldrei almennilega inn í samfélagið aftur.  Með því að ríkið tæki yfir sölu á þessum efnum, rétt eins og alkóhóli og sigarettum, myndi mikið af svörtum peningum koma inn í opinbera peningakerfið úr höndunum á þeim sem nú hala inn milljónir á milljónir ofan af blóðpeningum sem eyðileggur margt ungt fólk til lífstíðar.  

Eitt er líka að um leið og foreldrar skynja að börn þeirra eru farin að fikta við svokölluð eiturlyf, sem sum eru ekkert verri en áfengi, nema vegna ótta fólks við þau, þá eru foreldrar varnarlaus, þau geta ekki leitað til lögreglunnar, því um leið og þau gera það, þá eru börnin þar með kominn á svartan lista hjá yfirvöldum. Meira að segja stundum þannig að þeim er eftir það kennt um allt sem miður fer í litlu samfélagi.  Þar með er tekið helsta vopn foreldranna tekið, til að grípa inn í neysluna.  

Hvað halda menn að kosti samfélagið mikið öll eltingin við þessa krakka, dæming í fangelsi, niðurbrot þeirra og aðstandenda, afbrot þegar lengra er komið í neyslunni, og áhrif þeirra á líf annars fólks sem verður fyrir þjófnaði eða líkamsárásum? Hvað ætli margir foreldrar séu á róandi lyfjum, blóðþrýstingslyfjum og öðrum slíkum, sem afleiðing af því að barnið er komið á götuna?

Hvað um öll sjálfsvígin sem eru framin þegar fíkillinn sér enga aðra leið út úr neyslunni?

Og hvað með stjórnarskrárvarinn rétt þeirra til að fá að lifa mannsæmandi lífi?

Ég hef bent á laust í mörg ár, en það er lokuð meðferðarstofnun fyrir fíkla, þegar fíknin hefur tekið öll völd og fólk ræður ekki neitt við neitt.  Þar þarf að vera öll meðferðarúrræði fyrir fólk sem komið er út úr hinnu mannlega samfélagi, bæði líkamlega og andlega, endurhæfing út í samfélagið og síðan langtíma aðstoð, þangað til þetta blessaða fólk nær að lifa sjálfstæðu lífi og taka þátt í samfélaginu.  

Það þýðir bara ekkert að segja að þetta kosti svo og svo mikið, og það séu ekki til peningar, þegar allt virðist fljóta í peningum til alls annars en að hlú að þeim sem minnst mega sín.  Alþingismenn og ráðherrar hafa hingað til haft skammarlega litlar áhyggur af þessum ummennum, og ef miðað er við margar lögregluaðgerðir, segi ekki alla, þá mætti halda að það sé litið á fiklana okkar sem úrkast, sem ekki þurfi að gæta mannréttinda, og þau vita það.  Þess vegna láta þau allt yfir sig ganga, gagnvart löggæslunni, því þau vita að það er ekki hlustað á þau.   

Nú þarf að bretta upp ermar og hjálpa okkar öðruvísi börnum til betra lífs, koma þeim úr klóm eiturlyfjabarónanna og afglæpavæða þau, ekki seinna en strax.  

Brynja Mist enn týnd

Að versla í heimabyggð.

Þetta er reyndar gömul saga og ný.  Auðvitað leggja sum fyrirtæki meira á en önnur, svo varan verður það dýr að fólk vill fara annað.  

En það er ekki heildarmyndin, heldur kaupendur, sem ekki versla í heimabyggð, þó þeir geti fengið sambærilega vöru fyrir sambærilegt verð.  Margir fara erlendis í verslunarleiðangra og kaupa jafnvel drasl í ódýrum verslunum.  Sérlega erfitt er fyrir sveitafélög í nágrenni Reykjavíkur, til dæmis er ekki hægt að halda úti bíóhúsum vegna þess að fólk fer bara til Reykjavíkur að sjá myndir.

Ef við viljum halda verslunum í heimabyggð, þá verðum við að versla þar eins mikið og hægt er.  Þó það sé eitthvað dýrara, þá þarf að huga að benzínkostnaði og tímaeyðslu við að aka lengri leið til að ná í herlegheitin.  Sérlega ógeðfellt finnst mér að heyra að fólk verslar í stórum stíl tól og tæki frá Kína, ódýr, en standast engan samanburð og eru jafnvel framleidd í þrælabúðum jafnvel af börnum.  

Þessi atriði ættum við að hafa í huga þegar við pöntum föt frá útlöndum í stað þess að skoða hvað er í boði heima hjá okkur.   

Of margir um hituna á litlum markaði

Það er auðvitað ekki allt í lagi með fólk.

Já, svo er verið að tala um biblíubeltið í Bandaríkjunum, Amish og menn sem einblína á biblíu og Kóran.  Þetta er af sama meiði, menn hafa sett hvali í dýrðlingatölu og blása á allar rannsóknir m.a. um að Hrefnustofninn er ekki í útrýmingarhættu.  Hjartansmál hjá fólki sem jafnvel hefur aldrei séð hafið, né veit nokkurn skapaðan hlut um hvað í honum býr og hvað er í útrýmingarhættu og hvað ekki. 

En að stjórnvöld í lýðræðisríki bregðist svona við er þvílíkur kjánaskapur að ég fæ hroll niður eftir bakinu.  Í rauninni ekkert betra en skoðun Pútíns á hommum, sem flestum finnst algjört hallæri sem það auðvitað er.  Menn eru menn hvernig sem kynhneigð þeirra er, hvalir eru hvalir, dýr sem lifa í sjónum og af því að maðurinn þykist nú deila og drottna yfir dýrunum þá er bara kjánalegt að velja út einn stofn frekar en annan af tilfinngalegum toga, í stað þess að fara eftir rannsóknum og staðreyndum.  Það er sjálfsagt að hlífa dýrum í útrýmingarhættu, en lengra nær þessi hlífð ekki að mínu mati. 

Fyrir nú utan að hrefnukjöt er herramanns matur, og betri en nautakjöt að mínu mati.  

 

Lögðu hald á hvalakjöt í Berlín

Íslenskir fjallvegir að vetri til.

Það er ekki árennilegt að fara á fjöll núna.  Ég hefði átt að vera komin til Salsborgar núna og jafnvel alla leið gil Steinbrunn, átti að fljúga út í morgunn. Að hitta elskulegu barnabörnin mín 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það má eiginlega segja að hér sé allt á hvolfi... eða þannig 

En við mátum það svo að betra væri að fresta ferðinni, heldur en að reyna að komast suður í spólvitlausu veðri.  Við reyndar vissum af jebbalest í fyrradag, með sérútbúnum bílum, en við ákváðum að betra væri að bíða en að fara einhverja glæfraferð um íslenskar heiðar í þessari færð og veðri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við höfum nokkrum sinnum lent í því að fara suður í erfiðum veðrum.  Ég lenti einu sinni afar illa í því, þegar ég fór suður alein um þetta leyti, það virtist ekki vera neitt vont veður hér á Ísafirði, en um leið og ég kom inn í djúp fór að kárna gamanið.  Og þegar ég kom upp á Steingrím var komið alveg kolvitlaust veður, sá ekki á milli stika, og snjóalög þannig að ég þurfti að gefa í út í sortan til að stoppa ekki bílinn.  

Þá var vegurinn um Arnkötludal komin og ég þurfti að aka strandirnar.  Það var ekki kræsilegt að aka Ennishálsinn og Broddaneshálsinn í algjöru myrkri.  Þegar ég var hæst á Ennishálsinum mætti ég snjóruðningstæki, þá fór ég aðeins út til að skafa ísinguna af þurrkunum, og sá að ég var komin út á kantinn hinu meginn, þar sem hátt er niður.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég sá aldrei hvenær ég fór framhjá Brú í Hrútafirði, því ég sá ekki ljósin þar, og vissi því aldrei hvenær ég komst upp á Holtavörðuheiðina.  

Hugsaði með mér að þetta myndi nú lagast þegar ég kæmi niður Svartárdalinn.  En þá tók ekki betra við, því þegar ég fór að fara niður í Borgarfjörðinn, var þvílík hálka og rigning eins og hellt úr föru svo að þurrkurnar höfðu ekki við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég var því allfeginn þegar ég kom að göngunum.  Og umferðin var meiri.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við vörum einu sinni á ferð að hausti til, og sáum að það var ekki skilti á Þorskafjarðarheiðinni, ákváðum því að stytta okkur leiðina.  Þegar við vorum komin nokkuð áleiðis fundum við að færðin var farin að þyngjast, Elli þurfi að fara mörgum sinnum út að moka, og Úlfur hjálpaði til, en alltaf versnaði færðin, svo kom að lokum, rétt áður en við vorum komin að Töglunum að við vorum alveg stopp.  Við bjuggumst við að þurfa að láta þarna fyrirberast um nóttina, en við sáum ljósin á bílunum sem óku um Þorstafjörðinn, svo mér datt það ráð í hug að senda með ljósunum svona SOS.  Og viti menn einn bóndinn þarna sá vandræði okkar og kom okkur til bjargar.  Þar sem hann þekkti vel leiðina og ók að mestu utan vegar.  Hann dró okkur upp úr skaflinum og ók á undan okkur niður í fjörðinn að mestu utan vegar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það má því segja að við ættum að þekkja hætturnar sem leynast á okkar íslensku fjallvegum, og því hvernig veðrið getur skyndilega orðið kolvitlaust án fyrirvara.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þarf því að mörgu að hyggja, svo sem að vera vel búinn, með góðan hlýfðarfatnað, skóflu og tóg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Enginn ætti að leggja á heiðar og fjöll án þessa.  Við eigum ekki algjörlega að stóla á að okkur verði bjargað af okkar frábæru björgunarsveitum, heldur þurfum við aðeins að hafa ábyrgðarfulla hugsun og gera okkar til að lenda ekki í svona vandræðum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Annað sem virðist vera að koma fram núna að þeir sem leigja útlendingum bíla til að fara á fjöll á þessum tíma, gæta þess ekki að hafa bílana þannig útbúna að fólk lendi ekki í vandræðum.  Því við verðum að skilja að margt fólk þekkir ekki íslenska veðráttu, tala nú ekki um fólk alla leið frá Ástralíu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fólk í ferðabransanum þarf að skilja að það er ekki þeim til framdráttar ef fólk á þeirra vegum lendir í lífsháska, eða jafnvel deyr vegna vanbúinna bifreiða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá vaknar spurningin um eftirlit.  Þegar húsmæður mega ekki baka kökur eða matreiða einhverskonar kræsingar í sínum eldhúsum, nema undir ströngu eftirliti og úttekt á eldhúsinu, þá er eitthvað mikið að ef slíkt eftirlit er ekki með fyrirtækjum sem beinlínis geta drepið kúnnana sína. Af vangá, eða "mistökum" eins og menn virðast komast upp með að segja endalaust.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér þarf eitthvað mikið að breytast áður en alverleg slys verða.  Því hér hafa vissulega ferðamenn lent í vandræðum, rútur hvolft og fólk slasast.  Göngustígar á hættulegum svæðum ekki sandaðir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þýðir nefnilega ekki að tala um einhvern ferðaskatt, ef umhverfið er þannig að fólki stafar hætta af að treysta ferðaskrifstofum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er allt í lagi að selja safariferðir að vetri til um landið okkar, en þá þarf aðgát og umhyggju fyrir ferðalöngum.  Margir þeirra eru ekki vanir því að ferðast um land eins og Ísland og fólkið treystir þeim sem það semur við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér þarf að taka til hendinni og setja á stofn eftirlit opinberra aðila.  Ef slíkt eftirlit er til staðar, þá er það einfaldlega ekki að virka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við getum ekki bara látið svona mál reka á reiðanum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þetta eru nú bara svona hugleiðinar vegna þess að ég sit hér heima í stað þess að hitta mín elskulegu barnabörn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það á ekki bara að hoppa inn í málin án þess að huga að afleiðingunum.

En þetta eru nú bara svona hugleiðingar um veður og færð og tilhlökkun að hitta barnabörnin mín fljótlega  

 

 

 

 

 

 

 

Kona meðvitundarlítil eftir bílveltu

Gleðilegt nýtt ár kæru vinir og vandamenn.

Virðing og traust eru afar þýðingarmikil í samskiptum manna, og verður að vera til staðar ef við viljum búa í góðu samfélagi.  

Sem betur fer eru þessi orð ofarlega hjá biskupnum og einnig forseta vorum.  Ég tók eftir að  hún minntist líka á kommentakerfi á bloggum og öðrum slíkum miðlum.

Ég held að við getum öll tekið undir þessi orð og reynt að vera jákvæðari og taka meira tillit til annars fólks og skoðana þeirra.  Allavega ætla ég mér að reyna það, hvernig svo sem það gengur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú byrjum við nýtt ár, og við skulum láta það verða eins jákvætt og gleðiríkt og við getum.

Málið er að við getum ákveðið sjálf alveg heilmikið hvernig líf okkar er, við getum byrjað daginn með að hugsa hve allt er nú neikvætt og leiðinlegt, eða byrjað hann á að brosa og ákveða að þetta verði góður dagur.  Ef okkur tekst að framkalla gleði í huga okkar, þá líður okkur vel.  Ekki dvelja í skugganum af því sem gæti orðið.  Það er alltaf einhversstaðar ljós.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það er okkar sjálfra að ákveða hvort við látum það ljós lýsa okkur, eða hvort við höfum það slökkt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er líka gott að eiga nána vini og fjölskyldu sem við getum treyst og elskað.  Enginn maður er eyland, og okkur nauðsyn að eiga einhverja að sem við getum leitað til.  Það má enginn hugsa að öllum sé sama um hann, því það er einfaldlega rangt.  Þá þarf að fara í naflaskoðun og leita eftir kærleikanum, og hann finnst jafnvel á ótrúlegustu stöðum, en þá verða menn að hleypa honum inn í líf sitt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það stendur einhversstaðar í bók sem margir trúa á og lesa, að betra sé að gefa en þiggja, og það er svo sannarlega rétt.  Stundum verður okkur á að muna ekki eftir þessu og jafnvel neitum að taka við því sem að okkur er rétt.  Yfirleitt gefur fólk af góðum hug, og verður sárt ef gjöfin er ekki þegin, við skulum muna það.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þarf líka að kunna að þakka fyrir allt það góða sem kemur til manns, því þakklætið stendur við hlið virðingar og trausts og með kærleikanum er þessis blanda fullkomin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég tók þessar myndir út um dyrnar hjá mér í gærkveldi, þegar skotið var upp flugeldum við bálið sem alltaf er kynnt á þessum stað á þessum tíma, og allir hugsa til Sigurðar á Góustöðum, því það var hann sem byrjaði á þessu.

Kæru bloggvinir og aðrir vinir og vandamenn ég óska ykkur gleðilegs árs, og

megi gæfan fylgja ykkur alla leið.   

Virðing og traust

Þegar frúin fór til læknis.

Ég tel mig sæmilega hrausta manneskju, en ég hlusta vel á líkama minn og er svona frekar á móti lyfjum.  Þó tókst honum Finnboga blessuðum að greina mig með vélindabakflæði fyrir nokkrum árum og lét mig hafa lyf sem léttu mér mikið þá verki sem ég fékk svona reglulega og hafði reynt að laga með matarsóda.  Hann, eins fær og hann er, athugaði líka blóðþrýstingin og komst að því að hann væri of hár.  En bæði hann og aðrir læknar höfðu svo ávísað á mig töflum sem áttu að gera mér lífið auðveldara, vegna þess að ég átti erfitt, bæði vegna óreglu sonar míns, síðan erfiðleikum í vinnunni og síðan sonarmissir og síðast hótum um að taka af mér húsið mitt.  Ég var svo farin að taka B12, B6, magnesíum og kalk, svo núna síðast að undirlagi annars læknis á fjórðungssjúkrahúsinu sem fékk svo að fjúka í átökum bólgueyðandi lyfi sem snarlagaði á mér bak og hné. 

Nú nú nóg um það, fyrir um það bil mánuði taldi ég að nú væri komið nóg af svona lyfjatöku, ákvað að hætta þessu bara.  

Það gekk bærilega, en ég fann samt að mér var farið að vera frekar þungt niðri fyrir í andardrætti.  En á móti kom að mér fannst ég ekkert afskaplega órótt, ég hafði gert margar tilraunir til að losna við "gleðipillurnar", því ég vil ekki þurfa að hafa of mikið af lyfjum í mínum kroppi, fannst mér bara takast vel upp, þó ég finni að ég er svona frekar pirruð dagsdaglega, meira en verið hefur.

Nú nú, þegar þessi mánuður var liðinn ákvað ég að fara nú til læknis og skoða bæði blóðþrýstinginn og svo andarteppuna.

Það var einn af þessum ágætu læknum sem ennþá eru eftir hér en er á förum, sem ég fékk tíma hjá.

Ég brunaði inn á stofuna til hans, og sagði, það er tvennt sem mig langar til að láta skoða.  Það er blóðþrýstingurinn og þessi þyngsli fyrir brjóstinu.  

Hann horfði á mig, og hafði sjúkraskýrsluna fyrir framan sig.  

Já sagði ég, til útskýringar,  ég ákvað að hætta að taka lyfin.

Nú af hverju? spurði hann.  

Af því að mér leiðist að taka lyf.  

Svo sat ég þarna eins og heypoki og stundi við og við í minni lungnaþembu.  Já sagði hann, ég heyri að þú andar þungt og ropar svo, sem er greinilegt merki um magasýruvandamál.

Ég veit að ég greindist með vélindabakflæði sagði ég kotroskinn en þessi þumba var byrjuð áður en ég hætti að taka lyfið.

Það er nú samt mín meining að það sé einmitt vandamálið, sagði hann rólega og ég sá að hann var farin að kíma.  

Svo! bætti hann við ég sé að þú hefur verið greind með geðröskunarvanda.

Og hvað er það? spurði ég.  

Jú það er þegar þú ert stundum upp í rjáfri og svo niður í kjallara. Og það er frekar óvenjulegt að fólk hætti að taka lyfin þega það er upp á sitt besta. Það væri nær að hreyfa sig eða fara út og hitta fólk og þess háttar.  

Ég er nú frekar löt, viðurkenndi ég, og svo hitti ég margt fólk, margir koma í heimsókn og það er ekki vandamál hjá mér.

Hann horfði  á mig og sagði, já það á ekki að hætta að taka lyfin, þó manni líðin þannig að allt sé í besta lagi.  

Upp á mitt besta? sagði ég, ég sem kemst ekki fram úr rúminu fyrr en næstum hádegi og þarf a.m.k. klukkutíma til að koma mér framúr.  

Nú sagði hann og hvað er langt síðan þú hættir að taka lyfið?

Svona mánuður, svaraði ég.

Nú þá ættir þú að vera komin yfir það versta.  Svo skulum við skoða blóðþrýstinginn.  

Jamm sagði hann svo, hann er alltof hár.  

Allt í lagi, ég skal halda áfram að taka lyfin.  En þetta með þyngslin fyrir brjóstinu? spurði ég.

Já, sagði hann ég held nú að þetta sé bakflæðið sem er að stríða þér.

En getur þetta verið ofnæmi eða asmi?

Hann hlustaði mig vel og vendilega.  Lungun eru alveg hrein, sagði hann, enginn asmi og ekkert ofnæmi að heyra.  En segðu mér; af hverju hættirðu að taka lyfin?

Af því sagði ég að ég taldi að ég þyrfti ekki á þeim að halda.   

 Þetta var nú orðið frekar fyndið.  Segi það satt. 

Já sagði hann svo, ég held að þú ættir að halda áfram að taka lyfin þín, vil reyndar að þú takir tvær af magalyfinu til að byrja með, og hin reglulega, svo vil ég sjá þig aftur 2. janúar.

Svona eftir á að hyggja, held að það sé ekki algengt að fólk fari svona til læknis til að fá staðfestingu á því að það eigi að halda áfram að taka lyfin sín

En sennilega er bara eðlilegt að við sem erum komin á þennan aldur viðurkennum að við þurfum á einhverju að halda til að viðhalda starfssemi líkamans, rétt eins og gamlar vélar þurfa meiri smurningu og betra eftirlit.  

Allavega þá er ég bara svona eins og ég er, og mér dettur ýmislegt í hug, sem sumum kann að finnast fáránlegt.  

Segi svo bara gleðilegt nýtt ár mín kæru og takk fyrir árið sem er að líða.  Allar góðu stundirnar sem ég hef átt með ykkur og hlýju kveðjurnar.  

 

 

Veður eða óveður? Vættir og óvættir.

Ég fór í bíó í gær, fór að sjá Hobbitan, Úlfurinn okkar gaf okkur "gömlu" boðsmiða í jólagjöf, og innifalið popp og gos.  Myndin er frábær og afar gott að komast aðeins upp úr svartnættinu sem umlykur mig á þessum tíma.  Það birtir ekki mikið á þessum tíma, en á móti kemur að það er eins og að búa í snjókúlu, því snjór hylur húsið mitt, og það er notaleg tilfinning, öryggistilfinning.  Ekkert heyrist í veðri. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veðrið er reyndar bara gott, en frekar hefur hækkað snjórinn kring um mig.  Hér næst fyrir innan mig er svæði 9, svokallað District nine... eða þannig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Óvætturinn hér í líki snjóflóða.  

En ég bý sennilega í district 8 og 4/5.  ekki alveg það sama og ákveðin lestarstöð í Harrý Potter, en ekki svo langt þar í frá

Reyndar var veðrið meira svona fjölmiðlaveður, ég leit út og hélt að það væri eitthvað alveg hræðilegt að sjá, en það reyndist ekki vera, veðrið var víst einhversstaðar annarsstaðar.  Hér fyrir neðan mig var rauðakrossbíll í viðbragðsstöðu vegna þeirra sem þurftu að fara Skutulsfjarðarbrautina, og er visst öryggi í því að vita af þessum elskum í viðbragðsstöðu.  

Ég bara átta mig ekki alveg á því hvernig við fórum að því að búa hér s.l. 30 ár og ég núna bráðum í 70 ár, án þess að allt færi á hvolf vegna þeirra húsa sem hér eru.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elsku Júllinn minn komin með ljósakrossinn sinn, okkur datt ekki einu sinni í hug að setja hann niður í jörð heldur límdum hann á krossinn hans.  

Að öðru leyti er allt búið að vera í rólegheitum hér hjá mér.  Við höfum það gott, ÚLfurinn, Ellinn kötturinn og hænurnar.  Líka Krummi sem er orðin vanur að fá að borða og lætur vita af sér ef það gleymist.  Smáfuglarnir eru líka komnir, en því miður er erfiðara með að nálgast fuglamat tilbúinn, þannig að ég greip gamla ráðið gaf þeim haframél, grjón og brauð sem þeir þáðu með þökkum.  

Nú á ég eftir að skrönglalst upp á lóð til að kíkja á plönturnar mínar, hvort þar vantar vatn eða eitthvað slíkt.  

Það verður annkölluð ævintýraferð, því ég býst við að þurfa að ryðja mér leið upp að nára eða hærra, gegnum snjóinn.  Það er á við tveggja tíma iðkun hjá Stúdíó Dan eða jafnvel meira.  Er að hugsa um að kaupa mér þrúgur til að auðvelda mér að komast þangað.  

Sem sagt ég er hér ennþá og líður eins vel og hægt er að láta sér líða í mesta skammdeginu.  En nú er farið að birta á ný, þó við megum ennþá bíða sólarinnar, en þetta líður samt alltaf.

Skapið mitt léttist við hvern dag sem sólin hnígur neðar í fjallinu mínu.  Þangað til hún loksins er komin niður að húsinu og síðan niður í Sólgötu, þá bökum við pönnsur og drekkum sólarkaffi.  

Eigið góðan dag  

 

 

  

Nú mega jólin koma fyrir mér.

Nú sit ég hér í rólegheitum, búin að sjóða hangikjötið, er að vinna í hamborgarahryggnum, og er meira að segja byrjuð að sjóða kartöflurnar ef rafmagnið skyldi fara.  Ætla fljótlega að byrja á Waldorfsaladinu.

Elli minn situr hér á móti mér líka í tölvunni, strákurinn okkar upp í sínu herbergi örugglega í tölvunni líka.

En þessi tími er einhvernveginn tími tilfinninganna, ég er búin að vera með kökk í hálsinum í marga daga núna yfir öllu því sem gott er og vel gert.  En um leið er hugur minn líka með þeim sem eiga um sárt að binda, fólksins sem á ekki fyrir jólunum, heimilislaust eða fátækt, til þeirra sem hafa misst sína nánustu nú í aðdraganda jólanna, eða fyrir nokkru, því þessi tími rifjar endalaust upp þann tíma sem við höfum átt með okkar nánustu ættingjum, og það gerir sorgina ennþá stærri.  

 Í ár verðum við sennilega í fyrsta skipti bara þrjú hér í kvöld, þó það sé yndislegt að hafa fjölskylduna í kring um sig, þá er líka afar friðsælt og notalegt að vera bara þrjú saman.  

Þessi tími hefur alltaf verið þannig að við höfum verið á haus við að ljúka við undirbúning, en núna þá er allt í rólegheitum, við erum bara að njóta þess að vera til. Ég meira að segja vaxin upp úr barnamyndunum sem sýndar eru á þessum tíma.  

Við erum búin að fara inn í kirkjugarð og tendra jólaljósin hjá syni mínum, signa yfir pabba og mömmu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reyndar veit ég vel að hann og þau er ekki þarna innfrá, það er bara svona táknrænt að fara þangað í heimsókn, hann er svo miklu nær mér en það.  

Hænurnar hafa verið heimsóttar og séð til að þær hafi vatn og mat.  Fuglar himinsins fengu brauð og haframjöl, vegna þess að ekki fékkst fuglamatur.  Krummi fékk lax frá því í gær.  Kisa á líka von á góðum mat, hún læðist um húsið og er hrifnust af jólatrénu, svona fyrir utan þegar hún nær í mús og kemur með hana inn til að leika sér og éta....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólatréð var skeytt í gær, og farið með pakkana sem ekki þurfti að senda.  Börnin mín í Noregi búin að fá pakkann með sögunni, og sennilega hafa þau fengið að taka hann upp í hádeginu til að geta lesið söguna hennar ömmu.  Vonandi líka börnin í Austurríki.  Hef samt grun um að þau hafi glaðst mest yfir harðfisknum hehehe.. 

Atli frændi búin að hringja með áhyggur af okkur út af sögum af óveðri hér á Ísafirði, sem fæstir hafa fundið fyrir hér.  Meira svona í fjölmiðlum þetta veður.   

 

Sem sagt nú mega jólin koma.  Jólin eru hátið ekki bara kristinna, því þau eru líka hátíð ljóss og friðar. Við ásatrúarmenn vitum að þetta er í raun og veru tími ljóssins, því nú byrjar að birta aftur. 

Gleðileg jól elskurnar og eigið gott og friðsælt kvöld í vændum.  Sendist héðan úr sælunni í Kúlu.  Sendi öllum sem þetta lesa kærleika, frið og rósemi.  Vildi setja inn hjörtu og allskonar, en það er eitthvað að hjá mér.  Svo hjörtun eru bara þarna einhversstaðar til að taka á móti.

Og þarna fór ég alveg með það, við að reyna að senda hjarta, því ég get hvorki tekið það út, né copy peistað þessu.  Svo hér er í boði mínu, risahjarta og líka stórt knús.

 

 

  

 

 

 

 

 

 

Jólalegar myndir úr kúlu.

Jólamyndir úr kúlu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bóndinn minn elskulegur er búin að setja upp jólaseríur í garðskálanum, mér til dýrðar <3

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Og þessi elska er að blómstra þar, fegurri en dýrustu jólaljós.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi mynd var tekin í gær, veðrið er fallegt og hvítur snjór yfir öllu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og trén mín sveipuð snjó, sem veitir þeim hlýju.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég hef verið að skima eftir rjúpnaförum, en hef ekki séð nein núna, þær láta oft sjá sig hér á þessum tíma, vita sem er að hér fá þær að vera í friði fyrir veiðiglöðum mönnum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já trén mín una sér vel í vetrarskrúða, hér er risafura, sem ekki er hægt að sjá vel vegna þess að hún ber í stafafuru, en hún er raunverulega ekki fura, sjaldgæf hér á landi, ég fékk fræ frá Canada, og hún hefur plumað sig afskaplega vel og hefur ekkert kalið. Verður gaman að sjá hvað hún gerir þegar hún stækkar meira.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En tré í vetrarham, eru svo sannarlega jólaleg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fyrir utan skjólið sem þau gefa okkur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hænsnakofinn, þær hafa fengið smá jólamat, en það þarf samt að fara á morgun og gæta að vatninu ef það hefur frosið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skemmtilegur tími þetta með sinn hvíta hödd.

 

 

 

 

 

 

 

 

Allt verður eins og í ævintýraveröld.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 En þó ekki sjáist rjúpnaför, þá má sjá för eftir litlar fætur músanna, sem skjótast milli runna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Já sannkallaður vetrarheimur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og tréð var skreytt í kvöld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það átti auðvitað að gleðja alla fjölskylduna, en Lotta taldi alveg víst að þetta væri eingöngu sett upp fyrir hana prívat og persónulega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svínið að tarna, og svo þar á ofan var hún nýbúin að leika sér að mús um um allt gólf og át hana svo upp til agna, nema trýnið og skottið.  

En svona eru jólin, þau eru allra ekki satt?