Í minningu Ástu Lovísu.

Þeir sem guðirnir elska deyja ungir, segir máltækið.  Ég álít að þegar við komum í þennan heim, höfum við markað okkur ákveðin tíma.  Tíma sem við þurfum á þroskabraut til sameiningar alheimsandanum.  Það er sárt að missa, en það er líka pínulítil sjálfselska, því þeir sem héðan fara, komast í betri heim, þeim líður vel, sérstaklega þeir sem hafa lifað við þrautir og erfiði.  Dauðinn sem ég vil kalla flutning milli heima, er þeim líkn.  Afi minn sem var skyggn, lýsti marg oft fyrir mér það sem hann upplifði við jarðarfarir.  hann sá fólkið í kirkjunni, prestinn og þann sem verið var að kveðja, en handan við þetta fólk allt, sá hann ættingja farna héðan, svo voru að koma og taka á móti þeim sem kvaddur var.  Þar var móttaka og endurfundir, ásamt kveðjustund.  Ég hugsa oft um þetta, og ég er alveg viss um að þetta er alveg rétt.  Þegar við förum héðan, þá fer sál okkar inn i aðra vídd, annan heim, og það fer eftir því hvaða mann við höfum að geyma hvar við lendum.  Ég er alveg viss um að Ástu Lovísu hefur verið tekið höndum tveim þarna hinu meginn.  Hún er laus við þrautir og angist, hún er frjáls.  Eina sem getur verið erfitt fyrir hana er sorg þeirra sem hérna meginn sakna hennar.  En sá söknuður er skiljanlegur.  Blessuð börnin, foreldrar og systkini.  Ég vil votta þeim samúð mína og senda þeim ljós og kærleika.  Munið bara að ekkert er endalegt.  Og það eru alltaf endurfundir.  Þið munið hitta ykkar ástkæra ættingja.  Það eitt er víst.  Og hún er með ykkur á þessari stundu.  Það veit ég.  Þó stundum sé erfitt að hafa samband milli heimanna.  Þá skiptir það ekki endilega máli, heldur sú mynd og minnig sem þið eigið með henni.  Allar þær stundir sem þið fenguð að vera með henni og upplifa.  Sá tími verður aldrei frá ykkur tekinn.   

Ásta Lovísa Vilhjálmsdóttir látin

Athugasemdir

[Grétar Pétur Geirsson, 31.5.2007 kl. 00:08]

Þetta er falleg hugleðing um konu sem var hetja og vekur okkur hin til umhugsunar um að lífið er í rauninni  dagurinn í dag .Ekki gærdagurinn því sýður morgundagurinn við vitum ekki hvað hann ber í skauti sér.Þess vegna er svo mikilvægt að kunna að njóta augnabliksins og beina orkunni að lýðandi stund

Blessuð sé minning Lovísu 

[Kristín Katla Árnadóttir, 31.5.2007 kl. 00:09]

Það geri ég líka ég votta samúð mina  til  fjölskyldu  Ástu Lovísu og guð veri með þeim, ég mun biðja fyrir þeim og  senda þeim ljós og kærleika.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 31.5.2007 kl. 00:12]

Já við skulum hafar hana og fjölskyldu hennar í bænum okkar í kvöld.

[Kristín Katla Árnadóttir, 31.5.2007 kl. 00:14]

Já það gerum við.

[Jenný Anna Baldursdóttir, 31.5.2007 kl. 01:22]

Yndislegur pistill.  Ég er svo sammála með hina víddina.  Ég ætla að hafa Ástu og fólkið hennar í bænum mínum í kvöld.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 31.5.2007 kl. 07:55]

Takk, ég vil bæta því við í þessu sambandi að ég sat yfir móður minni, þegar hún lá banaleguna, hún fékk að deyja heima og við skiptumst á að sitja yfir henni systkinin.  Hún talaði stundum um að þau væru að bíða eftir sér.  Síðstu dagana voru einhverjir komnir til að fylgja henni hjálpa henni yfir í hinn heiminn.  Ég hafði á tilfinningunni að það væru foreldrar hennar og barnið sem hún missti aðeins 7. mánaða gamlan. 

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 1.6.2007 kl. 20:29]

 Allir góðir vættir gefi fólkinu hennar styrk á þessum komandi tímum.