Má ég bjóða ykkur í ferð til Mexícó?

Jamm í þessu leiðindaveðri langar mig að bjóða ykkur í ferð til Mexico. Nánar tiltekið til Valle de Ceroca, í Chihuahua héraði. 

Þar er Copper Canyon sem er í miðju sögufraæga Sireea Madre mountanis í norðvestur Mexico.  Járnbraut fer upp í fjöllin og gerir ferðamönnum kleyft að heimsækja hina innfæddu Tarahumera.  Smáu fórfráu indíjána.  The people of the swiftly running feet.  Þeir búa í hellum og frumstæðum kofum eins og þeir hafa búið síðastliðin 400 ár.  Þeir eru aðeins um 40.000 manns, og lifa og starfa eins og þeir gerðu og hafa gert alla tíð. 

Chihuahua al Pacifico railroad var fullgert 1961, og sýndi umheiminum síðustu undur Mexico.  járnbrautin er ein af furðum veraldar með 86 jarðgöng og 37 brýr með 406 mílna leið.  Tvennt annað er merkilegt við lesina " the train looping over it selv" við El Lazo (the loop)  fyrir utan Creel og 180° snúningur inni í bergfjallinu Temoris.  Það tók 90 ár og 90.000.000 kr. að fullgera brautina.   Readers Digest kallar þetta " the most dramatic train ride in Western vorld   Júlí 1999 vor gerðar endurbætur á lestum brautarstöðvarinnar. 

Copper canyon, 1/4 sinnum dýpra en Grand Canyon. 

Hér er lestin, það er einungis eitt spor alla leiðina, nema á einum stað, þar sem lestin getur mætt annari sem kemur á móti, en þær eru einungis tvær sem ganga til og frá.  Hér má sjá í Canadíska húsvagna, en þeir ferðast mikið um í Mexícó og eiga þar íbúðir og dvelja langdvölum þegar vetur er hjá þeim.

Hér er lestin skömmu áður en hún fer inn í fjallið.

 

Götumarkaður indíjánakvenna á leiðinni þar sem lestin stoppaði í smátíma.  Þær hlaupa 1000 metra upp þverbratt fjall með heimagerða hluti sína á hverjum degi til að selja túristum.  Karlarnir líka.

Hér er einn að spila á fiðlu sem hann hefur sjálfur smíðað.

Aðaltorgið í Creel.  Kirkjan er aldrei langt undan.

Hér fundum við líka fararstjóra sem fór með okkur um ýmsa staði sem ekki margir fara um.  Til dæmis inn á verndarsvæði indíjána, og í heimahús þeirra. 

Hér erum við hjá Tarahumer Indíjánum, þetta eru unglingsstúlkur þessi litla stúka er ekki með brúðu á bakinu heldur litlu systir eða bróður, sem er bara nokkura vikna. 

Hér er auðvitað komin hugmyndin af svarthöfða

Hér erum við ég fararstjórinn og einn indíjáni í búningi sínum, þeir hlaupa á milli staða eins og ekkert sé, hann er reyndar í skyrtu utanyfir búningnum.  En þessir indíjánar ganga aldrei í skóm, þeir eru í ylskóm með reimum.  Fæturnir á þeim eru orðnir eins og á fílahúð.  Hér getur kuldin farið niður fyrir 23 °c.

Hér erum við komin inn á verndarsvæðið.  Hér eru ótrúlegir steinar.

Þetta eru hjón sem urðu að steinum.

Hér erum við inn í einum hellinum, hér býr fólk allan ársins hring, jafnvel í yfir 20°frosti.  Þau þurfa líka að hafa húsdýrin inni við, því hér eru fjallaljón, púmur og allskonar rándýr sem geta drepið húsdýrin. Hér virðast allti geta unni fallega muni úr því sem hendi er næst, fléttað krukkur úr pálmalaufum svo unun er á að horfa.

Hér bíða indíjánarnir inn á verndarsvæðinu, þeir eru að bíða eftir mat.  Þegar allt sjálfstæði var tekið frá þeim, hættu þeir að vinna og sjá fyrir sér sjálfir.  Tvisar í viku koma þeir hingað og bíða eftir matargjöfum.  Ætli þetta verði svona hjá okkur þegar stóri bróðir hefur tekið yfir allar okkar auðlindir?

Ef til vill verður svona orðsending á Keflavíkurflugvelli.

Við fórum til að skoða fossana í La Bufa.  Þar sem bílstjórinn þorði ekki að skilja bílinn sinn eftir, fékk hann litla indíjánastúlku til að fara með okkur.   Hann sagði okkur jafnframt að börnin hér vissu ekki hvað þau væru gömul, hvað þá að þau ættu sé afmælisdag.  Þau bara eru.

Eins og ég sagði er fólk hér afar listrænt og málar, vefur og gerir allskonar listaverk og klæði. 

Hér erum við í einni slíkri verslun.

Hér er hamborgarastaðurinn í Creel.  Þetta er sko engin Mc Donalds.

Creel í kvöldhúminu.

Við gistum aðeins utan við bæinn á þessu glæsilega hóteli.

En svo lá leiðin til Mexicocity.

Komum aðeins við í Mazatlán og lékum okkur á ströndinni.

Átum ferskar ostrur, sem veiðimennirnir komu með beint af hafinu og kostaði 1 peso að smakka nýveitta með sítrónu.

Komum líka við í Guadalajara, en þar flykkist fólk á ákveðnum árstíma til að sjá fiðrildin fljúga hjá, en það er önnur saga, sem ég segi ef til vill seinna.

Svo er það Mexico Sity þetta torg heitir Zocalo og er í miðborg Mexico.  Fáninn er dregin niður kl. 6 á kvöldin og það þarf heila hersveit til að draga hann bæði upp og niður.

Forseta höllin og flestar stjórnarbyggingar eru við þetta torg. Við gistum á Holliday inn, sem er á horninu á torginu.

 

Hér bera þeir fánann inn.

Og Astekarnir dansa hér á kvöldin í fullum skrúða.  Þeir voru sennilega hvað blóðþyrstastir indíjána, og hér má skoða gamlar rústir frá þeirra aðaltíma, þar sem má sjá fórnarstallinn og blóðleiðslurnar það fer sannarlega um mann hrollur að hugsa þá hugsun til enda.

Þetta er nú bara svona undan og ofan af þessu merkilega ferðalagi sem við fórum árið 1999.  En ég hef nóterað þetta niður og ætla mér að skrifa um þessa ferð einhverntíma.  Eins og reyndar fleiri ferðir sem ég hef farið sem eru spennandi og skemmtilegar.

En þetta var nú bara í boði vegna leiðinda veðurs og fá ykkur og mig til að gleyma hríð og kuldahrolli.

Njótið vel.

 

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 27.2.2010 kl. 21:58]

Takk kærlega fyrir mig, þetta var gaman. Merkilegt kvöld, bæði búin að skoða Mexico, allavega hluta og fá Edduna. 

[Helga Kristjánsdóttir, 28.2.2010 kl. 00:20]

Gaman að þessu meðan maður er í stofufangelsi. Alltaf áhugavert að skoða menningu annara landa,merkileg mannvirki og fallegt landslag. En einu hefði ég ekki sleppt í Mexico,væri þess nokkur kostur að fara á knattspyrnuvöll. Þeir eru auðvitað ekki til sýnis,en fari knattspyrnukeppni fram er hægt að kaupa sig inn. Takk fyrir kæra.

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 28.2.2010 kl. 00:45]

Fallegar myndir og skemmtileg frásögn.  Takk fyrir mig.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 28.2.2010 kl. 02:37]

Takk stelpur mínar, mín er ánægjan að sýna ykkur smábrot af því stórkostlega landi Mexícó.  'Eg hef reyndar ferðast þar um bæði norður hlutann og svo suður hlutann.  Meiriháttar land. 

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 28.2.2010 kl. 04:26]

Takk fyrir mig elsku ljúfa.......

[Maddý (IP-tala skráð) 28.2.2010 kl. 10:39]

Takk fyrir ferðina elsku Ásthildur....

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 28.2.2010 kl. 11:35]

Mín er ánægjan mínar kæru.

[Jónína Dúadóttir, 28.2.2010 kl. 12:24]

Hjartans þakkir, þetta var ánægjuleg ferð með þér

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 28.2.2010 kl. 13:00]

Takk Jónína mín.

[sandkassi (IP-tala skráð) 28.2.2010 kl. 19:52]

Takk fyrir þetta, ég var alltaf á leiðinni þarna upp til Sierra Madre þessi 4 ár sem ég bjó í Mexíkóborg, varð því miður aldrei af því sökum anna. Þetta gil er miklu stærra og dýpra en Grand Canyon og er þar að auki þurrt. Magnað alveg,,,,kærar þakkir fyrir þetta!!!

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 28.2.2010 kl. 20:58]

Já Gunnar, þetta er magnað,  uppi er snjór en niður í dölunum vaxa bananar.  Og Indíjánarnir hlaupa upp 1000 metra fjallshlíð á hverjum degi með söluvöru sína, og til baka aftur að kveldi.  Þetta er dásamlegt upplifun að fá að vera þarna, sérstaklega eins og við fengum að fara í heimsókn á heimili þarna.  þar eiga menn fjórar eða fimm konur og semja gjarnan um að eigna sér konu strax á unga aldri.  Ekki að ég mæli með þessu, en þarna er mikil fátækt og konurnar virtust una vel sínum hag.  Þær sáu um heimilið og heimilisiðnaðin meðan karlinn fékk sér í aðra tána með vinunum.  Ég á eftir að fjalla um þetta nánar síðar.  Þetta er bara allt annar heimur en við lifum í.

[sandkassi (IP-tala skráð) 28.2.2010 kl. 21:19]

já, öðruvísi:) fæ að fylgjast með.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 28.2.2010 kl. 23:13]

Já örugglega. 

[Helga Kristjánsdóttir, 1.3.2010 kl. 01:04]

 Sæl aftur,sendibréf til þín.

[Dísa (IP-tala skráð) 1.3.2010 kl. 08:45]

Takk fyrir frábæra ferðasögu og myndir. Knús.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 1.3.2010 kl. 11:36]

Mín er ánægjan Dísa mín.

búin að fá bréfið Helga mín og er sammála þér.