Ferðasagan mín.

Ferðin okkar Ella gekk vel suður, vegirnir voru góðir alla leið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og tússfjöllinn eru svo falleg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meira að segja Steingrímur tók vel á móti okkur, og um þetta leyti er venjulega miklu meiri snjór en núna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við vorum búin að hafa mikið fyrir því að sækja um ESTA  það er visa til Canada, okkur var sagt að eftir áramótin yrði þess krafist.  En í flugvélinni þurftum við að fylla út þetta venjulega. Svo kerfið er sennilega ekki komið í gang, en við borguðum samt 7b dollara per mann í þessari umsókn.  En inn komumst við og sluppum sem betur fer við biðraðir.  Síðast þegar við komum þurftum við að bíða klukkutíma úti í flugvél, en þetta gekk betur núna.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kuldalegt um að litast í Keflavík. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Flogið yfir Grænlant, sem er afskaplega fallegt að líta á.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin yfir til Canada.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já í flugstöðinni í Toronto, hér er trendið að allir matsölustaðir eru með IPAD, og það er pantað í gegnum síma eða netið.

Við höfðum pantað hótel vegna þess að við komum síðdegis til Toronto, en þurftum að fara mjög snemma í flug morguninn eftir.  Í Toronto var 7 °frost.  Okkur hafði verið sagt að það kæmi skutla að sækja farþega.  Hótelið heitir Comforth inn, airport West.  þegar skutla með þessu nafni kom, hljóp ég til, en ökumaðurinn sagði mér að við værum ekki á þessu hóteli.  Það gekk svo um nokkra hríð og við vorum að drepast úr kulda og þegar sama skutlan hafði komið þrisvar, gáfumt við upp og tókum leigubíl.  En frú Ásthildur sem hafði pakkað öllu niður, skrifað tossamiða og alles, hafði sett útprentað blað með nafni og heimilisfangi hótelsins í töskuna sem á að fara með til Evrópu, svo hún var ekki með  Svo við vorum ekki með heimilisfangið, sem betur fer hafði ég þó skrifað nafn hótelsins á blað.  Þá var að ná í leigubíl, það þurfti að bíða í röð, því það var bara ekki hægt að pikka upp slíkan.  Fengum loks leigubíl og sýndum honum nafnið á hótelinu, en hann vissi ekkert hvað það var, greinilega, jæja sagði Elli nú ekur hann okkur eitthvað út í buskan og við sjáumst ekki meir.  En svo ók hann okkur á eitthvert hótel, og við fórum bara út og inn í móttökuna.  Þar var elskulegur maður í móttökunni og þegar í ljós kom að við vorum á röngu hóteli, hringdi hann í það rétta, og fékk staðfest að við værum bókuð þar. Þá var bara að taka annan leigubíl og nú með heimilisfangið rétt.  Fyrir utan var svo leigubíll, ungur skemmtilegur maður sem sagði að hann hefði séð okkur koma þarna og svo aftur út.  Þetta hótel er ekki langt héðan, bara handan við hornið, en okkur var orðið svo kalt að við sögðumst samt vilja að hann skutlaði okkur. 

Við vorum bæði svöng og köld loksins þegar við komum á hótelið, sem betur fer var matsölustaður í hótelinu,  þegar við höfðum aðeins jafnað okkur fórum við svo og fengum okkur fish and ships.  Og svo beint í rúmið, því við þurftum að vakna kl. 3 um nóttina til að komast á flugvöllinn, þar sem við áttum að fljúga til Minneapolis.  Skutlan kom svo kl. 3.45 og það var bara troðið í hana fólkinu eins og fé, sumir þurftu að standa.  'Eg er ekki viss um að það hefði gengið heima, þó ekki væri leiðin löng.

Sem betur fer vorum við tímanlega, og þó enginn væri biðröðin, þá var tékkið all svakalegt, ég taldi mig vera með svona ESTAvísa, en lentum í vandræðum þar líka, þurftum að fylla út enn eina skýrsluna um allt þetta með hvar og hvenær og allt það.  Við fórum svo í gegnum svona 5 - 7 leitarstöðvar og tékk áður en við komumst að vélinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á leið til Mazatlán.  Það var snjór langt niður eftir USU. Eins og ég sagði var 7°frost í Toronto, en í Minneapolis var 24 °frost.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við hjónin vorum að furða okkur á þessum hringlaga blettum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sérstaklega hér, getur einhver frætt mig um hvað hér er verið að rækta?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þegar við nálguðumst Mexico var ekki lengur snjó að sjá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Held einhvernveginn að hér fljúgum við yfir Copper Canyon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mazatlán og hér komum við ðí 24°hita, ekkert smá mismunur á kulda og hita.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kristín mágkona og Jaime mætt á flugvöllinn til að taka á móti okkur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta hafði gengið bara vel þrátt fyrir allt, og við vorum komin.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hjá katólikkum og orthodox er þrettándinn eiginlega meiri hátíð en jólin.  Þá koma vitringarnir þrír og færa gjafir.  Það er líka siður að fjölskyldan borðar saman og drekkur súkkulaði og kökur.  Þessar kökur eru spes, vegna þess að inn í þeim er eitthvað, í þessu dæmi engill, en annarsstaðar eins og til dæmis í A_Serbíu er mandla eða eitthvað slíkt.  Sá sem fær engilinn þarf að bjóða öllum við stöddum í veislu viku síðar.  Hér er Kristín með yngsta barnabarnið sitt, yndislega litla stúlku, dóttur Jaime Elíasar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru báðar ömmurnar stoltar með litlu prinsessuna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jaime Elías sker kökuna og nú er að sjá hver fær engilinn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá Önnu eiginkonu Jaime, Rósu Maríu systir hans og jaime, Elías og Jaime faðirinn, faðir Önnu og systursonur. Yndislegt kvöld Mujo gracias  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo fórum við niður á torg, þetta er aðaltorgið í Mazlán, allt skreytt ofboðslega fallega, en þar sem þetta var síðasti dagurinn sem skrytingarnar voru, ákváðum við að kíkja við og upplifa fegurðina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er sko mikið í lagt, það get ég sagt ykkur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi unga kona býr til fallegar styttur úr laufum úr maisplöntum. Og gerir svona fallegan klæðnað á þær líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ekki vantar jólapakkana á svæðið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér var mikill mannfjöldi og margir sátu og nutu bæði veðursins og matarins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við ætlum ekki að láta þessa tónleika fram hjá okkur fara, það er nú þegar búið að kaupa miða, og allt er uppselt. Hlakka til. En við vorum líka ákveðin í að fara aftur þarna kvöldið eftir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Patíóið hennar Kristínar, og sjáiðið bara Bouganvillea eða þríburablómið hvað það er fallegt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fórum og fengum okkur hádegismat niður við ströndina. Hér eru dúfur í aðalhlutverki, þær kláruðu á svipstundu allar leifar af næsta borði, þær voru jafnvel svo kræfar að stela sykurbréfum sem voru óvarðar sumstaðar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er bara yndislegt líf, segi og skrifa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rosa María og Fernanda komu í heimsókn, Fernanda er læknir yndisleg stúlka eins og þau eru öll, 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru þær þrjár amman, mamman og unglingurinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afinn og unglingurinn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kósý kvöld á patíóinu í Jesúgötu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við aftur komin niður á torgið, og í þetta sinn til að fá okkur að borða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sagði ykkur það, þetta er dásamlegt líf. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég og Rosa María.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jaime og Elías, þeir ná rosalega vel saman, Jaime talar bara heilmikla íslensku, svo þeir mágarnir geta alveg ræðst við.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna spilaði hljómsveit, sennilega fjölskylda, ungur drengur og sennilega mamma hans sööngkonan og tveir gítarleikarar, annar sennilega pabbinn og hinn í ættinni.  En þau voru flott.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maturinn hér er góður, hér er mikið um rækjur og ostrur og annað sjávarfang, þar sem Masatlán er fyrst og fremt fiskibær, þó túrismninn hafi tekið yfir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og já, Ég keypti brúður af þessari hagleiks konu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli tók þessa mynd, var að spá í hvað þeir væru að skoða piltarnir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það var auðviað matseðilinn 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Að borða morgunmat.  Það vantar ekki. við erum eins og kóngafólk hjá elskulega fólkinu okkar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ströndin er bara svona tuttugu mínútna gangur frá heimili Jaime og Krístínar.  Það kostar 15o pesó að leigja stóla og sólhlíf. Og svo er bókin ómissandi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Falleg og hrein strönd sjórinn ylvolgur, bara dásamnlegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En það voru meiri veisluhöld eftir, fjölskyldan öll kominn í Jesúsgötu.  Þetta er Mark maðurinn hennar Rosie, hann og Elli ná líka vel saman, enda er Mark frábær drengur og duglegur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Búið að setja upp borð og stóla fyrir veisluna og systurnar spila saman. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maturinn ekki af verri endanum rækjur og meðlæti, hér eru systurnar og Anna. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Áhugasamir karlarnir skoða myndir frá Íslandi og Noregi.  Þar sem þeir allir eiga sameiginlega fjölskyldu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi litla dúlla er uppáhald allra í fjölskyldunni, hér ef afi að gefa henni pela.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Brosmild og yndisleg fjölskylda og það er bara svo gott að finna að maður tilheyrir henni.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það er svo sannarlega gott að eiga þetta fallega og góða fólk að.  

En nú er ég búin að segja það mesta sem á dagana hefur drifið frá því að við lögðum af stað.  Ég vona að þið hafið notið ferðalagsins.  Hér eru allir farnir að sofa og ég sit hér ein í Patíóinu og skrifa þetta, fékk mér örlítið af Tequila og skemmti mér vel við að ryfja upp ferðasöguna. 

Góða nótt elskurnar.  

......

Já og hvað svo?

Það er nú svo sem gott og blessað þegar menn - náttúrunnendur- vilja vernda, en hvað svo, hvað verður þegar hann fellur frá? koma þá ef til vill gráðugir ættingjar sem öllu vilja breyta í gull og gullkálfa? Ef þetta vakir fyrir honum einlæglega vona ég að hann arfleiði náttúruverndarsamtök íslensk að jörðinni.  

 

Ratcliffe vill vernda á Grímsstöðum

Ötulir liðsmenn útgerðarmanna.

"Björn Val­ur sagði að fólk sæi þar ákveðna snertifleti í mál­efn­um sem tengd­ust lands­byggðinni. Til að mynda í sjáv­ar­út­vegi, land­búnaði og sam­göngu­mál­um. Þar væru snertiflet­ir. Fyr­ir vikið ætti að vera auðveld­ara að ná sam­an við Sjálf­stæðis­flokk­inn í þeim efn­um en til að mynda Viðreisn eða Bjarta framtíð".

 

Já einmitt Björn Valur, þarna eru snertifletir sjálstæðisflokks og V.G.  Þið Steingrímur eruð nefnilega báðir varðmenn kvóta bæði í sjávarútvegi og landbúnaði.  Að mínu mati bara tækifærismenn dauðans.  

Sennilega báðir á mála hjá Samherja og kaupfélasstjóranum í Skagafirði.  

Svo langar mig að benda þér á að það er Katrín sem er í þessum samningaviðræðum og hún er örugglega nær því sem almenningur vill heldur en þið tveir.  Þið ættuð eiginlega betur heima í Sjálfstæðisflokknum.  Ég er til dæmis alveg viss um að Lilja Rafney deilir ekki þessari ást ykkar á kvótagrefunum.  

Þið eruð að mínu mati undirróðursmenn sem eigið sennilega stærstan hlut í því að .þessi stjórn er ekki kominn á koppninn, þ.e. fimm flokka stjórn til vinstri.  

Sjálfstæðisflokkurinn nær en Viðreisn

Já já brúneggjabændur, þannig er nú það.

Svona ykkur að segja ágætu brúneggjaframleiðendur þá eru til íslensk fyrirtæki sem votta góðan aðbúnað dýra.  Það þarf ekki að leita erlendis til þess.  

 

"Krist­inn Gylfi sýn­ir blaðamanni og ljós­mynd­ara fyrst inn í hólf 7 á Teigi, þar sem rúmt virðist vera um hæn­urn­ar, gólfin þurr og yfir litlu að kvarta varðandi aðbúnað, þó húsið sé gam­alt. „Svona eru öll okk­ar hús,“ sagði Krist­inn Gylfi og bend­ir ljós­mynd­ara á hænu sem er í rykbaði".

Að sýna Blaðamanni öll ykkar hús núna og meira að segja hænu í rykbaði (vá)  hvar ætli hún hafi lært það? gerir ykkur ekki að trúverðugum aðilum svo langt í frá.  Þið sáuð algjörlega sjálfir um að eyðileggja orðstýr ykkar gjörsamlega með því sem kom fram bæði hjá Mast og Kastljósi.  Og við erum að tala um NÍU ár sjáðu til.  

Skoða að fá utanaðkomandi vottun

Egg.

Ég er bara að hugsa um hvað verður um þessi egg, sem verið er að taka úr sölu.  Mér finnst afar skiljanlegt að fólk bregðist illa við, og getaur eggjabóndinn engum kennt um nema sjálfum sér.  

En sem sagt hvað verður um eggin?  Ég vil benda á að það eru margir svangir munnar sem myndu gjarnan þiggja nokkur egg, svona fyrir jólin, bæði fátælir og hælisleitendur.  

Það væri rosalegt að henda öllum þessum eggjum þegar þarna úti er fólk sem gæti átt betri daga augnablik við að fá þessi egg.  Fyrir nú utan að bóndinn gæti svolítið lyft sér upp með því að gera einmitt það, færa mæðrahjálpinni og fleiri slíkum egginn.  

Eigið annars góðan dag.  

Munu heimsækja Brúnegg

Ferðin okkar Ella til Kanada.

Er ekki tilvalið að leggjast í smá myndasyrpu þegar verðið er svona leiðinlegt.  

 

Já við vorum búin að skoða Niagarafossana, svo leiðin lá aftur til Toronto.  Þar sem allar rútuferðirnar voru upppantaðar urðum við að taka lest og skipta um á einum stað.  Það tók 4 tíma í stað 2ja. En hvað um það.

Við héldum að við ættum ekki að fara fyrr en á þriðjudegi, en það kom ðí ljós að við áttum flug heim á mánudagskvöldið.  Okkur hafði verið boðið í "Thanksgiving" á mánudeginum hjá David syni Sissa, en þar sem svona lá í hlutunum var ákveðið að flýta veislunni fram á sunnudag.  En þau áttu flest frí í vinnunni á mánudeginum.  En þetta varð úr.

,

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin aftur heim til Sissa og Móses, það var notalegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kanadamenn gera meira en að setja aðvörun á sigaraettupakkana,  svona lítur það út. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Móses spilaði á gítarinn sinn, hann bæði spilar ágætlega og syngur vel, en hann notar einungis fjóra strengi sennilega af því hann hefur ekki efni á að kaupa sér fleiri :)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En hér erum við aftur komin til Diane og Mark, Mark ætlar að grilla nautasteik.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Notaleg stund að bíða eftir steikinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sjáið þið ekta nautasteik eins og nautasteik á að vera, fitusprengd og flott. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og lungnamjúk eins og hún á að vera.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ykkar einlæg að bíða með tilhlökkun. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá er að njóta. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Namminamm.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Diane og Mark.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo auðvitað slaka á eftir góða steik.  Hvað er notalegra?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann semur sín lög sjálfur og textana líka.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Notó.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Móses heitir í raun og veru Cheysy, en hann tók sér nafnið Móses sem gyðingur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þá erum við komin í aðra veislu, þakkargjörðardaginn, að vísu var honum flýtt um einn dag okkar vegna.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sissi með afabarninu sínu honum Eric, eða Eiríki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sannarlega girnilegt framreitt af Mutsuke Skaftason.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Öll fjölskyldan samankomin á þessum árlega hátíðisdegi, sem systir mín staðhæfir að hafi verið fundinn upp til að geta selt kalkúna, því þeir eru algjörlega bragðlausir segir hún og bara upp á punt og hefð sem ekki er til. En hvað veit ég 

En maturinn hennar Mutsuki var svo sannarlega gómsætur með öllu melæti. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er þessi yndislega fjölskylda sonur Sissa David, Mitsuki og Eric. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má svo sjá vatnið sem er risastórt og þarna má sjá gömlu Torontoborg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er svo smáhugmynd að dvergbókasafni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má svo sjá blokkina sem Sigþór býr í, og allskonar smáverslanir þarna fyrir framan, þ.a.m  besti fish and chips matstaður í Canada það segja strákarnir allavega.  

En hér endar þessi ferðasaga mín, þetta var afskaplega skemmtileg ferð og yndislegt að hitta ættingjana hans Ella og kynnast þeim betur.  Held að þau hugsi sér til að koma hingað næst sumar það verður gaman. 

So thanks for us folks, this trip was really something, and we look forward to see you again.  

Hér eru fyrri færslur.

 Eigið svo góðan dag. 

 

 

http://asthildurcesil.blog.is/admin/blog/?entry_id=2183984

http://asthildurcesil.blog.is/admin/blog/?entry_id=2182679 http://asthildurcesil.blog.is/admin/blog/?entry_id=2182679

Já þetta kemur svo í ljós ekki satt?

„All­ir sem mæta til borðs eru heiðarleg­ir og það er það sem skipt­ir máli. Það er rætt um mál­efni og allt egó dregið til baka því við vit­um að þjóðin sem heild þarf sátt.“

 

Það mun svo sannarlega koma í ljós þetta með heiðarleikan.  

Ákvað sjálf að taka ekki sæti í vinnuhópnum

Niagara.

Við vorum á leiðinni til Niagra þegar síðast var ritað.  

 Niagrafossarnir er stærsta vatnsfall fyrir utan Virginíufossar í Afríku. 

Áin Niagra deilist í tvennt og fellur annar hlutinn Bandaríkjameginn en hinn í Kanada.  

Kanadameginn er fossinn kalaður hestskóarfossinn.  Um 12 milljón manns koma árlega til að skoða fossana. 

Hótel, veitingastaðir og allskonar aflþreying hafa risið í bænum Niagara.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frá Toronto tekur tvo tíma með rútu til Niagara.  Það er líka gaman að ferðast með rútu, því það er margt að sjá á leiðinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Borgin er ekki stór, en hingað koma samt um 12 milljón ferðamenn árlega til að skoða fossana. Rútustöðin er svona um hálftíma gang frá borginni, ágæt ganga, en ef menn eru fótafúnir er hægt að taka svokallaða græna rútu sem fer þessa leið á ákveðnum fresti.  Við ákváðum að labba. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar við vorum rétt ókomin stoppað glaðlegur leigubílstjóri og bauð okkur far, sagði að hann sæi á mér að ég væri þreytt. Elli var nú ekki alveg á því, en ég sá að þarna væri tækifæri til að fá aðstoð með gistingu.  Kostar ekki neitt, sagði hann. Svo við fengum far.  Hann ók okkur á mótel, ágætis stað alls ekki dýrt, kostaði 78 canadadollara, kingsise bed eins og á flestum stöðum hér vestra.  Ég gaukaði að honum 6 dollusum og hann ók glaður á braut.  

Við komum okkur fyrir á mótelinu og fórum svo að skoða okkur um. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skemmtanabransinn er alveg á fullu hérna, minnti mig á Las Vegas, þó ég hafi ekki komið þangað.  En allavega var hér líf og fjör.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já kingsise það vantaði ekki 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fórum og fengum okkur að borða. Leist best á Fridays, eftir reynslu af matsölustöðum í Toronto, þarna var þó allavega steik en ekki bara eitthvað hamborgarasull, nei segi bara sona

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En fossarnir stóðu algjörlega fyrir sínu, þvílík fegurð, og drunurnar voru magnþrungnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er Bandaríkameginn, það færi enginn niður í tunnum þarna meginn svo mikið er víst.  Og sem betur fer fyrir Kanadamenn blasir fossinn miklu betur við þeim meginn frá. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skýt svona að þeim sem hyggjast fara að það er ágætt að vera með eyrnatappa því hávaðinn í tækjum, tólum, horrorhúsum og slíku er ærandi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna sést í þá kanadisku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna sigla bátar með ferðamenn að fossunum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er bara fegurðin ein.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bátar sigla með fullfermi af ferðamönnum, mest voru þetta litli gulir kínverjar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á bakkanum var allskona skemmtun, hér er par að spila og syngja kúrekalög.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í skóginum hoppaði fallegur íkorni örugglega að safna vetrarforða, þeir eru margir hér, sumir gráir aðrir brúnir en alltaf fallegir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hér er sko nóg um að vera. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svona má skoða vel. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leikjaheimurinn heillaði börnin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og að fá sér ís er ekkert slor. Ísinn er samt betri í Hamraborg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mikið um að vera og margar fjölskyldur leggja hingað leið sína í frí. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér má sjá ýmsar þjóðþekktar persónur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

King Kong í öllu sínu veldi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og lífið heldur áfram. Allt í göngufæri.Ekki hafa áhyggjur af  bjórnum hann er á leiðinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ég ákvað allt í einu að við færum í Parísarhjólið.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veit ekki alveg hvað er að gerast með lofthræðsluna mína, en þetta var dásemdar ferð hátt upp í loftið með allskonar tryllingi til viðbótar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Öðruvísi sýn á Niagraborg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og fossarnir eru upplýstir á kvöldin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er meira að segja eldfjall, gerfi eins og allt hitt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var svo notalegt að leggjast í stóru rúminn eftir skemmtunina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli fór svo í göngutúr daginn eftir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést glöggt hvað þetta er gríðarlega mikið vatnsmagn, sem rennur til sjávar.  Þeir eru reyndar með virkjun þarna fyrir ofan, en það virðist ekki hafa áhrif á vatnsmagnið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést greinilega hvað kanadamenn leggja mikið upp úr fagurmótuðum arkitektur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er líka allt snyrtilegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skógarsýn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Var að hugsa um hvort þetta væri eiginlega ??? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar við ætluðum að taka rútuna til baka kom í ljós að allar rútur foru fullar fram að 10 um kvöldið, svo það var ekki um annað að gera en að taka lest til næstu borgar og svo þaðan til Toroto.  Það tók 4 tíma, en var vel þess virði.  Og allt þetta ferðalag var dásamlegt. 

Á svo eftir að tala um thanksgifing og slíkt,  en eigið góðan dag elskurnar. 

 

...

Vekanaktívistarar.

Hlustaði á viðtal við unga konu í gær um Antivegan. http://www.dv.is/frettir/2016/11/7/brotnudu-saman-og-gretu-fyrir-utan-ss-thetta-eru-utrymingarbudir-mordingjar/ Þessi hópur hefur verið að mótmæla við sláturhús SS á Selfossi.  

Ég verð að viðurkenna að ég hef aldrei á minni löngu ævi heyrt aðra eins vitleysu.  

Auðvitað er sárt þegar blessuðum lömbunum er slátrað að hausti.  Ég er alinn upp við að slíkt gerðist.  Flestir nágrannar mínir áttu kindur, kýr og hænur, þegar ég var að alast upp.  Og það kom alltaf að þessum sorglega punkti að það þurfti að slátra.  Til þess var leikurinn nefnilega gerður.  Bændur slátruðu heima og unnu afurðirnar til vetursins.  

Þessi blessuð kona sagði að við værum komin svo langt frá náttúrunni með þessum "verksmiðjubúskap" sem henni var tíðrætt um.  

Það ætti ekki að drepa dýr það væri  morð.  Spyrillinn vildi þá vita hvort þessi dýr myndu þá yfirleitt verða til.  Bændur væru ekki að rækta dýrin til skemmtunnar. 

Hún spurði þá á móti: Hvað með til dæmis svínin enginn sér þau þau eru höfð í búrum, þar sem enginn sér þau, þess vegna væri fólki sem sem alveg sama um hvort ´þau væru til eða ekki.  Lömbin eru náttúrulega algjöðr krútt.  

Þessi ágæt kona gat ekki skilið að ef enginn borðaði kjöt, nýtti ekki ull eða klæddi sig í skinn, þá væru enginn húsdýr lengur.  Það yrðu heldur engir bændur, sveitirnar myndu leggjast í auðn.  Það má ekki einu sinni drekka mjólk, svo kýrnar yrðu slegnar af líka. 

Ég veit svo sem ekki hvað við hin erum komin langt frá náttúrunni, eflaust eitthvað áleiðis í ranga átt.  En þessi stefna er svo mikill kjánagangur að það hálfa væri nóg. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kindin hefur lifað með okkur í sátt og samlyndi frá upphafi.  Þær hafa fætt okkur og klætt gegnum tíðina.  Lömbin fæðast að vori og eiga gott sumar í umsjá mæðra sinna.  Þegar haustar þarf að setja á og slátra.  Það er lífsins gangur.  Ef það væri ekki, þá væru engar rollur til, því það fer ekki nokkur maður að ala upp kindur sem gæludýr, enda væri það í sjálfu sér dýraníð, því þær vilja ganga frjálsar um fjöll og firningi sumarlangt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kýrnar hafa líka séð okkur fyrir mjólk, smjöri, skyri,osti og allskonar lostæti, ef ekki má nýta þessar fæðutegundir yrðu engar kýr, það fer enginn að leika sér að því að hafa kýr sem gæludýr.  

Það ljótasta við þessa vitleysu er að þetta fólk er að afvegaleiða börnin og ungviðið í þessum asnaskap til að vinna sér inn málstað.  

Auðvitað má svo ekki borða fisk, og þar með væru engir sjómenn heldur, engar útgerðir og engin gjaldeyrir af fiskveiðum.  

Hvað yrði þá um allt þetta fólk sem lifir af langbúnaði og sjávarútvegi.  Og þá kemur spurningin hverjir eru svo komnir langt frá náttúrunni?

Það væri fróðlegt að fá svör frá þessu fólki, hvernig það heldur að við getum dregið fram lífið á því að neyta einungis grænmeti og ávöxtum.  Þau hafa sennilega heldur ekki lesið að bæði ávextir og grænmeti eru tilfinningaverur, svo það er morð að éta slík.  Þá fer nú hringurinn að þrengjast. 

Já það væri gaman að heyra hvernig þau ætla að höndla þessi mál ef þau ná markmiðum sínum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Því má segja að þetta sér framtíð Vekanaktívista.  Verði þeim að góðu, við hin verðum örugglega löngu farin eitthvað annað.  

 

Kosningaúrslit.

Þessar kosningar fóru ekki eins og ég hafði vonað, en hvað um það.  Maður þarf að læra að taka tapi eins og sigrum.  

Við þá flokka sem eru að tala um sigur eins og Sjálfstæðisflokkinn vil ég segja þetta kjörsókn er með því allra minnsta í sögu kosninga frá upphafi það er því rangt að þið hafið unnið sigur, og ef þessi fáránlegu kosningalög væru ekki, þá hefðu Flokkur fólksins fengi inn jafnvel 2 menn og Dögun einn.  

Það segir líka sögu um að fólk er hreinlega búið að gefast upp á íslenskum stjórnmálum.  

Það vekur athygli mína hvað Bjarni er æstur í að fá umboðið.  Hann óttast sennilega tillögu Katrínar Jakobsdóttur um stjórn frá miðju til vinstri.  

Reyndar telur Benedikt sig líka eiga að fá umboðið.  Sennilega ákveðin frekja í ættinni. 

Ég held nefnilega að almenningur hafi hafnað Sjálfstæðisflokknum, það var frekar óþrifaleg kosningabarátta með að hringja í fólk og hræða það frá því að kjósa til vinstri sem réði úrslitum meðal annars, og sýnir einnig hversvegna sumt fólk sem ekki hafði geð í sér til að kjósa sat heima. 

En þetta er nú reyndar vitað og ekkert nýtt.  

Annars var kosningabaráttan mest heiðarleg og málefnaleg.  Mér hugnast betur úr því sem komið er að forsetinn veiti Katrínu Jakobsdóttur umboðið.  (vona samt að Steingrímur hafi vit á að vera áfram í felum) Það verður ríkisstjórn meira í anda þess sem fólk var að biðja um, breytingar og betra siðferði í stjórnmálum. 

Mér finnst líka eftirtektarvert að Píratar buðust til að styðja minnihlutastjórn í stað þess að krefjast að fá umboð til stjórnarmyndunar.  Mér finnst það vera afskaplega sterk ábending frá þeim um að þau virkilega meini það sem þau eru að segja. 

Svona á heildina litið held ég að ríkisstjórn sem nú verður  mynduð sitji ekki lengi, fólk er sárrétt, ekki síst eftir nýjasta útspil kjararáðs sem nóta bene er skipa meirihluta Sjálfstæðismanna og Framsóknar.  Vonandi hef ég samt rangt fyrir mér, því við þurfum að leiða ýmis mál til lykta sem ekki geta beðið mikið lengur.  

Málefn sem ég tel algjörlega forboðið að verði ef Sjálfstæðisflokkurinn verði það í fyrirrúmi, þeir hafa sýnt að þeir hafa engan áhuga á kjörum eldriborgara, öryrkja, heilbrigðismálum, eru auk þess útverðir Kvótagreifanna,  eða kjaramálum, nema þeirra eigin.  Þessi hækkun sem nú á að koma til, er mörgum sinnum hærri í krónum talið en Bjarani Benediktsson taldi að hægt væri að veita öldruðum og öryrkjum, þá voru ekki til neinir peningar en nú hefur ekki heyrst múkk.  Hver er stöðugleikinn nú?  

Hvernig sem allt veltur held ég að nú snúist samfélagið á hvolf, púðurtunnan sem stóð full af sviknum loforðum áhugaleysi á þörf almennings, misskipting milli hópa, þeirra sem rétt skrimta og hinna sem geta bara verið áskrifendur að kaupinu sínu, sé um það bil að springa.  Og ég held reyndar að hún þurfi að springa, til að breytingar náist fram.  Þetta er orðið svo óþolandi að það er hingað og ekki lengra. 

Eigið góðan dag elskurnar. 

Enginn meirihluti án Sjálfstæðisflokks