Ferð til Gardavatns, Lazise, Sirmione og San Marino dell Battaglia.

Það fer nú að líða að lokum þessa ferðalags.  Nú förum við að Gardavatni, sem er stærsta vatn í Evrópu, hér fyrir nokkru fórum við að Dýpsta vatni í Evrópu í Noregi, Horningdals vatn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá að það er yfir 500 metra djúpt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Kuldalegra þar um að litast því við vorum þarna um vetur.

 

En sem sagt. Gardavatnið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá vínvið í löngum bunum.  Á leiðinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Aftur farið gegnum Brennerskarðið hér er virki, en þetta var vígvöllur í stríðinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hugsið ykkur vinnuna við að byggja hús á svona stað, jafnvel þó það sé kirkja ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Já þær eru víða stríðsminjarnar, vonandi verða þær aldrei teknar í notkun aftur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Já ef til stríðs kemur í dag, verður ekki not fyrir svona hús, þá verða það langdrægar eldflaugar og drónar sem heyja stríðið, og það verða almennir borgarar sem verða drepnir meðan elítan situr í öryggi og fylgist með á skjánum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En við erum komin að Lago Di Garda. Það er stærsta vatn á Ítalíu og jafnvel Evrópu 370 km. Vatnið er einungis 65m yfir sjávarmáli, og loftslagið þar afar hagstætt og notalegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En fyrst gafst tími til að fá sér að borða. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var að koma sér um borð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við Gardavatnið á eða átti Kristján Jóhannsson stórsöngvari sumarbústað og bát.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Beðið á bryggjunni, hér má sjá kónginn okkar Kristján 10. Hann er í hjólastólnum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kastalar allstaðar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Og þá er það sjóferð til Lazise.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sigling. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það eru margir fallegir bæir við Gardavatnið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin til Lazise.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá þessa fögru styttu, sennilega annað hvort minning um stríð eða pláguna miklu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er vinalegur bær.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og menn stunda hér allskonar sjósport 

 

 

 

 

 

 

 

 

En það er ekki bara mannfólkið sem kann að meta vatnið, þetta álftapar með sína átta unga var líka að leika sér, við furðuðum okkur samt á því að fjórir unganna voru ennþá gráir, meðan hinir fjórir voru orðnir hvítir.  Þau hljóta að hafa tekið að sér aðra unga.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Álftapabbi var ekki glaður með alla umferðina, hann varði sína fjölskyldu af miklum móð.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Einhverjir gárungar á sjóköttum voru að áreita hann, en þessi glæsilegi fugl hratt þeim í burtu, enda ekki árennilegur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Einhverjar rústir þarna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En nú erum við að nálgast Sirmione, þar sem strákarnir ætla að taka lagið á torginu og við að fá okkur í svanginn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bátarnir ganga hér eins og strætó á milli staða.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á torginu í Sirmione.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér var tekið lagið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessir litlu fuglar voru víða á veitingastöðum, sennilega finkur, en þeir voru ekkert að tvínóna við að taka stóra bita, og þarna voru líka dúfur en þessir litlu fældu þær umsvifalaust frá.  Margur er knár þótt hann sé smár. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við settumst svo niður hér við Hótel Sirmione og fengum okkur að snæða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta var ósköp notalegur dagur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jamm ég sagði borða, en auðvitað þurftum við líka að drekka   Og þar sem við höfðum verið svona mikið á ferðinni, þurfti að vinna upp tíma. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þetta var gaman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekki satt Sigga Lúlla mín 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo gerðist svolítið óvænt og reyndar merkilegt.  Allt í einu var kallað; Elli!

Og viti menn voru ekki lúðrasveitarfélagar hans frá Osló einmitt stödd þarna í Sirmione, þar sem hann stoppaði bara í einn tvo tíma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það varð fagnaðarfundur meðal félaga hans frá Nittedal lúðrasveitinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skál Óli minn 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skoðuðum gömul virki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við borðuðum svo kvöldverð í San Martino della Battalgía, þar var ein blóðugasta orrusta sem háð hefur verið í Evrópu fram að þessum tíma sem leiddi til þess að Ítalía sameinaðist i eitt ríki 17. mars 1861 og þess að rauði krossinn var stofnaður.  Orrstan stóð í einn dag og um 40.000 manns dóu þann dag. Hér eru tvær svokallaðar beinakirkjur, og við ætlum að skoða aðra þeirra og syngja fyrir hina dánu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frekar óhugnanlegt ekki satt?  en þeir eru þó geymdir á helgum stað blessaðir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er sungið þeim til heiðurs.  

 

En svo var komin tími til að halda heim á leið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er verið að matast í San Martino della Battaglia.  Áður en haldið er heim á hótel.

 

Vona að ykkur hafi ekki leiðst, en það er ein færsla eftir og hún mun fjalla um kastalaferð og um snjómanninn Ötzi sem hefur umbylt sögunni um manninn, eins og hún var talin uns hann fannst.

Eigið góðan dag elskurnar.  

 

 

Tónleikar Ernis og Coro Paganella.

Þennan dag var farið í tónleikaferð til Lamar Vatnasvæðisins.  En þar er karlakór, sem rétt eins og Karlakórinn Ernir heitir eftir fjalli í heimabyggð.  Coro Paganella kórinn heitir eftir fjalli sem gnæfir yfir félagsheimilinu þar sem okkur var boðið til matar eftir sönginn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En fyrst er auðvitað gott að stoppa aðeins á hótelbarnum og fá sér snaps.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo er lagt af stað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meðfram öllum vegum og hraðbrautum, þ.e.a.s. þeirra sem ekki eru byggðir á stöplum eru endalausir akrar, eplarækt, jarðaber maís og slíkt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við erum komin upp í þorpið, og þar eru sumar götur frekar þröngar eins og sjá má.  Þessi vegur er örugglega síðan á dögum hestakerrunnar

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En okkar menn eru náttúrulega snillingar í rútuakstri. Svo allt gekk slysalaust fyrir sig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bærinn er svipað stór og Ísafjarðarbær að íbúatölu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tónleikastaðurinn er fyrir utan bæinn við vatnið Lamar.  Hér erum við komin þangað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var ósköp svalandi og notalegt að kæla þreytta fætur í Lamarvatninu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tvær flottar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En sumum nægði ekki að vaða, Dagný og Ása stungu sér til sunds, það gerði líka sjúkrahúsforstjórinn Þorsteinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hér er svo okkar elskulegi fararstjóri Jóna Fanney, sem er algjör perla.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna var náttúrulega bar og við flest settumst þar niður til að væta kverkarnar áður en við þyrftum að þramma aftur upp að samkomuhúsinu sem var talsvert labb í brekku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En upp komumst við nú samt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru hjón, framámenn í kórnum Coro Paganella.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fararstjórar með fréttamanni, þetta þótti auðvitað fréttnæmt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Okkur var boðið upp á kokkteil bæði áfengan og óáfengan, hér er prakkarinn hún Dagný, sniðug að fá sér stærra glas en plastglösin sem stóðu tio boða

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það væsti ekki um okkur hjá þessu yndæla fólki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tónleikarnir fóru fram undir beru lofti.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Um leið og þeir byrjuðu að syngja fór solin, svo það kólnaði aðeins, og síðan dróst konsertinn, okkar menn vildu velja einhver lög úr, en það var ekki við það komandi Paganella menn vildu heyra allt prógrammið.  

En þetta var nú bara æfing.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var yndælt að sleikja sólina við Lamarvatnið, það var augljóslega vinsælt af heimamönnum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já svona rétt áður en við leggjum í brekkuna 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jamm upp komumst við og ég sem var að kvarta, Lóa mín er frekar fótafúin en upp komst hún samt og Sigga Lúlla.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér syngur coro Paganella nokkur lög.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Okkar menn tóku síðan sitt prógramm, takið eftir íslenska fánanum, þeir höfðu til skiptis íslenska og ítalska fánann uppi eftir því á hvoru málinu þeir sungu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Að lokum sungu svo báðir kórarnir saman.  Þá var sumum orðið kalt, því þegar sólin hvarf kólnaði frekar.  En okkar beið dýrðar máltíð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var þröngt setinn bekkurinn í litla félagsheimilinu í sveitinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Man ekki hvort það var fjór- eða fimmréttuð máltíð.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo sannarlega áttum við þarna yndæla stund með félögum okkar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þarna voru mæður og verðandi mæður sem þurftu auðvitað að ræða málin á sínum forsendum 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var komið að því að gefa gjafir til og frá, eins og venjan er.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hátíðleg stund þar sem fólk nær vel saman hvaðan sem það kemur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allir glaðir með sitt, og vinátta innsigluð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo var tekið lagið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er gaman að segja frá því að það voru karlarnir sjálfir sem uppvörtuðu, hér er verið að bera fram pönnukökur með sultu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi snaggaralegi kórmaður virtist vera driffjöðurinn í coro Paganella.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hressir Týrólar, þeir tóku líka hressilega lagið  og það var sungist á eins og gengur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo var sungið saman, eins og O sole mio og Bjössi á mjólkur bílnum, það er alltaf hægt að finna lög sem allir kunna, þó hver hafi sitt tungumál, þá er söngurinn alþljóðlegur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En allt tekur enda og komin tími til að halda heim á leið á hótelið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi fjöll heilla mig mikið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það voru syngjandi glaðir ferðalangar sem komu heim á hótel eftir þennan dag.  Hér eru Ásta Gríms og Beata Jo, reyndar áður en við lögðum af stað, en eins og ég sagði þetta er ekki endilega í tímaröð.

 

Svo kemur hér mynd neðst, vegna þess að annað hvort er það ég, tölvan eða vafrarnir sem eru eitthvað skrýtnir, því ég get ekki tekið út myndir sem eru settar inn, og ég get heldur ekki sett inn myndir núna nema í Google Crome, ekki í Óperu og ekki heldur í Internet explorer.  Þess vegna fylgir þessi mynd með núna af "þjónunum" í uppákomunni á hótelinu, ekki svo sem að þeir hefðu notið sín vel að uppvarta í veislunni áðan  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þá eru bara tvö ævintýri eftir, það er ferðin til Gardavatns, og svo kastalamáltíðin.  Vona að þið hafi notið þessa, því þetta var algjör upplifun fyrir mig og ég vildi deila þessu með ykkur.  Sem sagt næst förum við til Gardavatns og þvínæst í kvöldverð í gömlum kastala, og svo nokkrar myndir úr beinakirkjunni þar sem mörg þúsund höfuðkúpur eru geymdar í skáp.

 

Hér má hlusta á okkar menn. http://www.valledeilaghi.it/cms/201406075770/ultime/coro-islandese-karlakorinn-ernir-lago-lamar.htm  

 

 

 

En eigið gott kvöld elskurnar   

Ég hef ekkert með þessi mál að gera lengur.

Það er alveg með ólíkindum hvað fólk getur verið ósvífið, nú eða spillt þegar það hefur gert eitthvað af sér, og málið komist upp.  Hvað með að viðurkenna mistök sín og biðjast afsökunar?

Spyrill: Hefði ekki verið rétt að spyrja bankaráðið fyrst.

Lára.  Bankaráðið var ekki spurt, og nú hefur komið í ljós að það var ólöglegt.

Og svo framvegis.

Spyrill, svona eftir á að hyggja var þetta ekki röng ákvörðun?

Kom þessi gullkorn: Ég er ekki lengur í bankaráði og hef ekkert að gera með þessi mál lengur.

Kemur opinberum starfsmönnum sem sagt ekkert við lengur, þegar ólögmætar ákvarðanir eru teknar af þeim sjálfum?  

Fellur sem sagt ábyrgðin niður um leið og viðkomandi hættir starfi?

Hverslags réttarkerfi búum við eiginlega við?

Gera yfirvöld sér ekki grein fyrir því að starfsfólk og stjórnendur eru undir sömu lög sett og almenningur.  

En sennilega ekki við miklu að búast þegar sjálfur dómsmálaráðherrann og aðstoðarmenn hennar sem eru með réttarstöðu sakborninga er ekki vikið frá tímabundið meðan verið er að rannsaka málin.

Málið er að allar svona uppákomur koma óorði á stjórnvöld, og vekur reiði fólks sem þarf að horfa upp á jón og Séra Jón, og að ekki gildi sömu reglur um alla.   

 

Við mættum margt læra af dýrum, stórum og smáum. Þau sýna stundum meira umburðarlyndi og greind en mannskepnan.

Skemmtileg frétt.  Já við mannfólkið megum margt læra af dýrunum.  Læra að góðmennska er eitthvað sem býr í öllum, en getur verið eyðilögð af ýmsum ástæðum.  

Ég átti tvo páfagauka fyrir mörgum árum Gára, annar þeirra veiktist og missti gogginn, hinn tók þá til við að mata hann og gerði alla tíð þar til sjúklingurinn dó.  Það var fallegt að horfa á.

Dísarpáfagaukshjón sem ég hafði í minni umsjá voru afskaplega ástfanginn, kvenfuglinn flaug svo burtu og þrátt fyrir margítrekaðar tilraunir til að ná henni tókst það ekki.  En karlinn fékk holu í hjartarstað, það var ótrúlegt, þessi hola var vel sýnileg, eins og hjartasár.

Músapar á inni í hænskankofanum hjá mér.  Eitt sinn er ég kom inn í kofann sá ég aðra músina liggja útflatta á bakinu með allar lappir upp, ein hænan var eitthvað að goggast í henni, en ég sá að músin var ósærð.  Ákvað að láta hana vera til að gá hvað gerðist.  Þegar ég gáði aftur var hún horfinn, hún hafði þá bara látist vera dauð til að sleppa við árásina sem var yfirvofandi.  

Ég fann líka eitt sinn hreiður með ungum í liggjandi á jörðinni, ég hafi enginn önnur ráð en að taka hreiðrið með mér heim og setti það inn í garðskálann í tré sem þar var, var að reyna að gefa þeim snigla og ýmislegt, en svo tók ég eftir því að þrastarmamma var farin að venja komur sínar inn í garðskálann gegnum bréfalúguna.  Og hún ól upp þessa unga, uns þeir flugu úr hreiðrinu.   

 

 

Stari gaf maríuerluungum í gogginn

Söngleikurinn á Hotel Citta.

Já nú var búið að æfa og menn fá búninga til að klæðast. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessar tvær brosandi stúlkur höfðu ekki hugmynd um að þær voru umkringdar íslendingum 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meðan strákarnir fara í búningana sína skulum við aðeins skoða fornbílana á torginu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þeir voru margir skrautlegir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frekar virðulegur þessi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég verð að segja að þessi saga er ekki í tímaröð, heldur eftir því hvað ég man hverju sinni 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En nú byrjar spennan, hér er virðulegur yfirlögregluþjónn orðin að blómasala á aðaltorginu í Bolzano.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pósturinn mættur á svæðið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ferðalangur á hjóli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SLökkviliðsmaður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"Gestir" á barnum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þjónar vappandi um.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fólk tók svo sem ekki eftir því að fjöldi þjóna margfaldaðist snarlega

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tók heldur ekki eftir því að "þjónarnir" voru svolítið ófaglegir, héldu báðum höndum um bakkana eða horfðu á glösin 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þá er staffið úr eldhúsinu komið á stjá líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En fólk var byrjað að safnast fyrir á götunni, því það var augljóst að eitthvað skrýtið var að gerast.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hvað skyldi það vera?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo byrjaði söngurinn, fyrst einn, síðan tveir, fjórir og alltaf bættust við í hópinn, gestir af götunni, bjórþambandi karlar við barinn og einn af öðrum bættust þeir við. 

Á ákveðnum tímapunkti stóðu þeir svo allir upp og fóru í hóp, og þetta vakti mikla hrifningu og ánægju fólks sem hafði safnast saman.  Ég verð víst að láta hér staðar numið í bili, því bendilinn harðneitar að fara niður fyrir myndina hér að neðan.  Ætla samt að reyna að birta þetta og bæta svo við, og sjá hvað gerist.

Því miður tökumst við á talvan og ég með þessa mynd, svo ég set hana bara inn aftur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sem sagt á ákveðnum tímapunkti í laginu standa þeir upp og hópast saman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo klæddu þeir sig úr búningunum og voru þá í bol frá hótelinu þar fyrir innan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég verð að segja það af því að ég hef svolítið dútlað í leiklist og söng, að það er alveg stórkostlegt að láta allt ganga upp í svona stórum hópi, margir litla sem enga reynslu í að koma fram, á þennan hátt, en það gekk allt snuðrulaust fyrir sig og okkar mönnum og stjórnendum til miklis sóma.

Hér er svo upptakan af sama lagi, þegar þeir sungu það dagínn áður, en ég hef ekki ennþá fundið upptöku af þessari uppákomu.https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1421493624796075&id=100008063530650

  

  Eigið góðan dag.  

Þegar karlakórinn sló í gegn í Bolzano.

Jamm eða þannig.  Hótel Sitta átti afmæli og það hafði verið beðið um að kórinn héldi smá tónleika, og í staðin var kórnum og eiginkonum boðið í kvöldverð. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hér bjuggum við við torgið, rétt í hjarta Bolzano.  En nú er eitthvað að gerast sem karlarnir okkar sáu ekki alveg fyrir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Víst var búið að ræða það svona fram og til baka en ég held að okkar menn hafi ekki alveg gert sér grein fyrir hvað hékk á spítunni, en nóg umk það.  Hér átti að fara fram tónleikar á torginu og það var bara gaman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessar elskur voru búnir að hanna sér búninga fyrir Ítalíuferðina, ekkert svona smaladæmi.. eða þannig

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þeir sómdu sér vel þarna niður í Bolzano okkar menn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fararstjórarnir okkar voru með lífið og sálina í öllu sem við gerðum, þau eru algjörlega einstök, stofnuðu þettar Eldhúsferðir til að framfleyta sér í söngnámi í Bolzano og ég hef oft farið með farartjórum víða, en ég verð að segja að þessi tvö standa algjörlega upp úr því öllu saman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vestfirsk glæsimenni algjölega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stoltar eiginkonur fylgdust svo ákafar með.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er hann Hrein einn af einsöngvurum Karlakórsins. Og söngurinn vakti mikla athygli bæjarbúa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ójá við elskum okkar menn algjörlega 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ömmuhjartað í mér er alltaf á varðbergi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Litlar skottur eiga greiðan aðgang að mínu gamla hjarta 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tala nú ekku um ef þær eru tvær.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þær kunnu ekki síður að meta kórinn en við eiginkonurnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Því þær fóru að dansa með söngvum kórsins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hvað er eiginlega hægt að biðja um meira en barnslega einlægni og aðdáun?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Því bragð er að þá barnið finnur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Flottir aðdáendur karlakórsins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Við hefðum auðvitað átt að fara og dansa líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ef til vill ekki alveg með svona miklum tilþrifum 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er nú ekki ónýtt að eiga svona flotta aðdáendur.  Segi nú bara.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá stóðst amman ekki málið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það er nú það 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var kvöldverður í boði hótelsins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og við vorum frekar spennt hvað borið væri á borð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það sem er svo skemmtilegt við þennan stóra hóp er að það eru allir samtaka um að skemmta sér, aldrei neitt vesen og enginn klíkuskapur.  Þetta er eiginlega ótrúlegt eins ólík og við erum, eða ef til  vill er það einmitt þess vegna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Beðið eftir matnum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eigendur hótelsins Eru miklir músik aðdáendur og upp um alla veggi eru frægir stjórnendur, og auðvitað er hér mynd af Ashkenazy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allavega maturinn smakkaðist bara vel, þó sumt væri frekar torkennilegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ef þið eruð að undra ykkur á yfirlýsingunni á myndumum, þá bilaði vélin mín þannig að ég get ekki notað flassið, og þá verða myndirnar svona, sorrý.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En við nutum matarins og skemmtunarinnar mjög vel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jóna Fanney í öllu sínu tvíveldi svo falleg og háólétt, en samt svo dugleg og ákveðn þessi stúlka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En það var ýmislegt sem átti eftir að koma í ljós, óvæntur gestur að mæta og svoleiðis. En enginn var með neinar áhyggjur út af því... eða þannig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Því miður man ég ekki nafnið á þessum ágæta manni, en hann er víst vel þekktur þarna í suður Tíról sem leikstjóri. Og nú átti að taka það hehehe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hann þekkti strax Gróu á Leiti.. eða þannig hahaha.  Og þarna var planað hvernig átti að gera stóra hluti á torginu á morgun. Allir glaðir og fullir sjálfstraust, auðvitað væri þetta ekkert mál hehehe

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekkert mál fyrir Jón Pál, handritið klárt og bara eftir að æfa sig daginn eftir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leikstjórinn meðita algjörlega og okkar menn fullir sjálfstraust.. enda nokkuð óskírir í hugsun eftir góða drykki og mat, sagði ég nokkuð um að drykkirnir voru fríir?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hana þarna kemur villupúkinn aftur að manni, ekki hægt að taka út myndir, þannig að þið verðið bara að dást að Ásu og öllum hinum aftur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það var spekulerað í hver ætti að leika hvað, og hlutverkin valin þetta kvöld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var óskaplega spennandi að upplifa hvernig listaverk verður til á núll komma núll tíma, en leikstjórinn var fullur traust á að okka menn myndu standa sig, svo ég tali nú ekki um þá sjálfa, frekar hálfa hahaha

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þá gerðist nokkur óvænt, fararstjórarnir okkar og uppvörtunardaman sem reyndist vera í söngnámi upphófu söng, Þessi skemmtilega stúlka heitir ... nú man ég ekki Rósa? En hún söng fallega og faglega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Síðan kom yndislegur ástardúett fararstóranna okkar, eitthvað svo fallegt og frábært með litla barnið þarna á milli 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daginn eftir fór fram æfing á handritinu sem hafði verið kynnt kvöldið áður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá fór nú að renna tvær grímur á okkar menn, svona þegar málin voru kryfjuð til merkjar hehehe

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já alvara lífsins blasti við, það sem í gær virtist vera svooo einfalt og skemmtilegt, fór eiginlega að renna upp fyrir okkar mönnum að ef til vill gæti leynst þarna eitthvað sem þyrfti að ræða betur.  Menn fóru yfir rulluna sína og sumir vildu helst bara láta sig hverfa, sérstaklega í ljósi þess að þetta var allt tekið upp af bæði pressunni og sjónvarpinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En æfingin gekk vel og leikstjórinn var algjörlega harður á sínu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og auðvitað var enginn leið til baka 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta var ströng æfing og margir stöldruðu við til að horfa á uppákomuna, en þetta var jú bara æfing, og nú átti eftir að koma búningar og allskonar skemmtilegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Konsertmeistarinn Margrét og leikstjórinn ráða ráðum sínum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já spennan í hámarki og saklausir gestir vita ekkert hvað er í vændum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En plottið helsur áfram þið eruð gestir og fáið hlutverk segir leikstjórinn allt leyndól

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það sem hér á að gerast eftir hádegið, er að kórinn ætlar að syngja Bjössi á mjólkurbílnum eða Papaveri & Papere í leik, þannig að karlarnir okkar koma fram í ýmsum búningum og í hópum og byrja að synga algjörlega óvænt, svo gestirnir vita ekki á hvað þeim stendur veðrið.  Og svo er að sjá hvor þetta heppnast.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo er að sjá hvort þetta heppnast, en það verður bara næst, svo var líka bílasýning á torginu þennan sama dag, og ég ætla að sýna myndir af nokkrum þeirra, en alveg bara næst. Eigið góða helgi elskurnar 

Dólómítafjöllin- Ítalíuferð framhald.

Við fórum frá Bolzano upp Eggenthal- dalinn og upp að Karersee-vatni, svo gegnum Karerpass-skarðið og yfir pordoijoch-skarðið, þaðan er svo farið með kláfi upp á Sass Pordoi - fjallið sem erí 2.950 metra hæð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er afskaplega fallegt í sveitunum kring um Bolzano. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Vatnið þeirra er drykkjarhæft sem er kostur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við stefnum á þessi háu fjöll sem þarna blasa við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sjáið þið skíðabrekkurnar von að margir fari á skíði í Alpafjöllin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og upp er klifrað hærra og hærra, Þau eru sérstök á litin Dolomitafjöllin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og vegirnir eru nú ekki alltaf jafn breiðis, hér munaði minnir mig 5 cm á milli bílanna, en bílstjórarnir okkar voru eldklárir og þekktu sínar rútur út og inn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bergir gnæfir hátt yfir.  Það fer um mann smá hrollur að hugsa til að eiga að fara að klifra þarna upp í kláf.  Elli fararstjóri sagði að stundum mætti sjá ljós í klettaskorum, það væru fjallgöngumenn, sem hengdu hengirúm í klettunum og svæfu svo þar yfir nóttina.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og nú erum við komin upp í snjólínu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já komin upp í snjó, og lítill gróður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hrikalega falleg fjallasýn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekkert smáflott.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var smástopp svo við gætum tekið myndir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er svona stopp fyrir skíðamenn, svo þeir bruni ekki út í ógöngur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kláfur á ferð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jæja þá er komið að því.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nokkrir lögðu ekki í uppförina. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi heilsaði okkur þegar við komum upp í kláfaðstöðuna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Þá er að draga andann djúpt og fleygja sér í dúpu laugina.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekki myndi ég fara þarna upp þó mér væri borgað fyrir það 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og maður sé í flugvél.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vona að þið séuð ekki leið á fjallamyndum, en þetta er bara svo stórkostlegt, til dæmis verða Ernirinn og Eyrarfjall eins og litlir fjólubláir draumar í samlíkingunni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jamm hrikalegt en fallegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin upp og hér fengum við okkur hádegismat, og áttum góða stund í frábæru veðri.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mynd af okkur Ella í ítölsku ölpunum í 2950 metra hæð yfir sjávarmáli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þetta er lofthrædda konan, og ég þorði meira að segja að kíkja fram af brúninni.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já sumir eru lofthræddari en aðrir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi vakti athygli gesta, múrmeldýrið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessir kappar eru að undirbúa klettaklifur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þá er að fara niður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Einhverjir að klifra upp á klettinn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo koma fleiri  Ótrúlegt að sjá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alveg að komast niður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin niður og getum slakað á.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þá erum við búin að skoða það.  En eins og þið sjáið er töluð jöfnum höndum ítalska og þýska í Suður Tíról, og allar merkingar bæði á þýsku og ítölsku, sagt er að nú eigi að afnema styrki til að halda þessum sið, og að þá verði margir hér sem vilja segja sig út ESB.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ef þið haldið að þetta sé brú, þá er það misskilningur, þetta er nefnilega skíðabraut. Þeir gera skíðabrautir yfir vegi og aðrar ójöfnur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Karersee- vatnið, það var hægt að ganga kring um það, á góðum degi speglast fjöllinn í því, en þetta sérstaka svæði heitir rósagarðurinn.  Sagan segir að dvergur einn lagði ást á prinsessu, en þegar hún giftist öðum varð hann reiður og lagði á að enginn skyldi sjá fallega rósagarðinn hans, sem var þarna upp í fjöllunum hvorki að degi né nóttu.  En hann gleymsi sólarlagi og sólarupprás, og þá má sjá rósagarðinn bleikan og uppljómaðan.

En ég vona að þið hafið notið Dólómítafjallanna eins vel og ég og ekki sakar að þið hafið orðið örlítið lofthrædd.  'Eg hef verið að hugas um ferðalanginn sem ég tók upp í á leiðinni suður, sem kom frá Mont Blanc til að skoða vestfirsku fjöllinn.  

Eigið góðan dag.  

Ítalíuferð framhald. .

Á mánudeginum var ferðinni heitið upp í Dólómítafjöllinn, sem eru með hæstu fjöllum í Evrópu eða allt að því 3000 metra yfir sjávarmáli.  En við förum ekki þangað alveg strax, því við ætlum að koma við í Ortisei, fæðingarbæ Sigurðar Demetz söngvara og söngkennara sem margir þekkja.  En fjölskylda hans á fyrirtæki sem sker út helgimyndir og sendir um allann heim.  Bróðir hans tók á móti okkur og nokkrir kórfélagar höfðu þekkt Sigurð, og ein kona í hópnum Guðný hafði verið í söngtímum hjá honum.  Gamla manninum þótti vænt um að heyra það.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er reyndar götumyndin út um glugga á hótelherberginu mínu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En vegirnir þarna eru svo sannarlega krókóttir og þröngir, en algjört meistaraverk að hengja þá svona upp í fjöllinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og sjá má, er ekki mikið pláss, svona í dalbotnum hér.  Áður fyrr voru íbúar einangraðir hver í sínum dal, og þeir töluðu sérstakar mállískur eftir því í hvaða dal þeir bjuggu.  En svo kom vegurinn og ástandið batnaði, því hér er mikil ferðamannaparadís.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En við vestfirðingar þekkjum vel svona mannvirki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá stöplana sem hraðbrautinn stendur á. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En vegirnir þarna eru svo sannarlega krókóttir og þröngir, en algjört meistaraverk að hengja þá svona upp í fjöllinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og sjá má, er ekki mikið pláss, svona í dalbotnum hér.  Áður fyrr voru íbúar einangraðir hver í sínum dal, og þeir töluðu sérstakar mállískur eftir því í hvaða dal þeir bjuggu.  En svo kom vegurinn og ástandið batnaði, því hér er mikil ferðamannaparadís.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér má sjá hrikaleika þessa vegar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fallegt ekki satt?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En hér erum við komin á safnið, og þetta er bróðir Sigurðar, nú man ég ekki lengur hvað hans nafn er 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

hér er gaman að skoða, og margt gríðarlega fallegt, hér er tálgað úr tré, linditré er notað í útskurði, en fura til að búa til kassana sem gripirnir eru lagði í, þegar þeir eru sendir út um allan heim.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er jesú kristur í frumformi.

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Áhugasamir kórfélagar hlusta á sögu þessarar verskmiðju, þar sem allt er búið til af umhyggju og alúð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er svo Jesú kominn fullmótaður, bara eftir að mála hann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessar spýtur eiga eftir að verða að fögum styttum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og sjá má hér. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hérna. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hver listamaður gerir sína styttu frá A til Ö, og er hanbragð þeirra á styttunum. Enginn stytta er nákvæmlega eins. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þær eru margar flottar og líka konan sem þarna stendur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Raunar vantar ekki hendurnar á Jesú, heldur eru þær skrúfaðar á sérstaklega, því það er erfitt að ferðast með hendurnar út í loftið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er frumteikning af stærstu styttunni sem þau hafa gert.  Nú man ég ekki lengur hvað hún var stór. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Móðir Theresa með lítið barn í fanginu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já við erum sem sagt í málingadeildinni, en eins og ég sagði þá fylgir listamaðurinn sinni styttu frá byrjun til enda. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Með umhyggju og ástúð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Jesú tilbúinn til að fara í kirkju eða einhverja byggingu aðra.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er hún Jóna Fanney fararstjórinn okkar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það væri nú gaman að eiga eina sona í stofunni hjá sér 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru líka gerðar lágmyndir, og allskonar flotterí.  Mæli með að fara og fá að skoða þetta safn ef þið eigið leið um Val Gardena.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hér var gaman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En Óli hreyfst auðvitað mest af Díönu prinsessu 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og auðvitað tóku karlarnir lagið.  Þeir sungu á ítölsku og það var gama að sjá svipinn á starfsfólkinu þegar það fattaði það.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og varið ykkur svo á hundinum... Nei reyndar hann hvorki bítur né geltir þessi elska, því hann er úr trá 

 

Vona að þið hafið skemmt ykkur í þessari ferð, en hún er ekki búin, því við ætlum upp í Dolomitafjöllinn upp í Sassa Pordoi fjallið í kláf, en það er 2950 metra hátt frá sjávarmáli.  

Þangað til næst.  Eigið góðan dag. 

Afmæli.

Elli minn varð sjötugur í gær.  Ég ákvað að halda honum veislu, en það átti að vera leyndarmál, því ég vildi koma honum á óvart þessari elsku.  

Allt gekk vel, hann hélt að það yrði ekkert um að vera og fór í vinnu um morguninn eins og ekkert væri.  

En ég og systurmínar og einn bróðir og mákona vorum búin að undirbúa veislu án þess að hann hefði hugmynd um. Þetta var skemmtilegt og ég auglýsti á facebókinni þar sem ég veit að þangað fer hann sjaldan eða aldrei.  Og fullt af fólki tók þátt í leyndarmálinu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ég pantaði snittur frá Hamraborg og Dóra systir bakaði þessa líka flottu brauðtertu og Inga Bára litla sys kom með flatkökur með áleggi, Guðbjörg mágkona kom með ídýfur og Dísa Guðmunds sendi karlinn sinn með ýmislegt góðgæti.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það gerir engin flottari brauðtertur en Dósa systir mín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Úlfur og Júlíana Lind létu sig ekki vanta.  elsku barnabörnin mín og líka Daníel, Sigurjón og Ólöf Dagmar 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Addi minn kom líka og hér er einnig Jorge frá El Salvador, sem hefur verið hér hjá mér í þrjá mánuði.

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo margir yndislegir vinir og fjölskylda eins og Tóta mín, Hafsteinn og Halla, sem kom með flösku af Asti Cancia. Mér fannst það svo vel við hæfi sagði Halla og hló, því þessi drykkur varð til að nafnið á hljómsveitinni ykkar Halla, Dúdda, Steina og Rósa varð kveikjan að því nafni.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vinnufélagar og vinir, hvað er hægt að fá það betra? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þetta var sannarlega notaleg stund í ofsalega góðu veðri, sem lék við okkur allan tímann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En svo birtust syngjandi karlar, Hann á afmæli í dag....

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessu hafði karlinn minn ekki búist við 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þarna var fagnaðar fundur hjá félögum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dóri var mættur, sem kajakfélagi og með myndavélina, enda flottur ljósmyndari fyrir bb.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo var sungið áfram, hér er Viðar ærslabelgur að stjórna kórnum í Veifa túttum vilta Rósa, sem er eitt skemmtilegasta atriði sem einn kór getur framkvæmt, get svo svarið það. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er verið að ræða málin af alvöru Guðrún Jóns okkar frábæra söngkona, Magga og Þorsteinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta aftur á móti eru mínir skólabræður, Addi, Jónas og Nonni Láka, flottir strákar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við svo systkinin, Daddi, Ég Inga Bára og Dóra, en litli bróðí fann hjá sér þörf fyrir að láta eins og asni 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En hvað um það við erum auðvitað flottust, hér vantar auðvitað, Nonna bróður, Siggu systur og Gunnar sem sá sér ekki fært að mæta því miður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Litla sys doktorinn og Elli ræða málin af alvöru 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru svo strákarnir mínir, Úlfur og Sigurjón synir Júlla míns, Jorge frá El Salvador og Matteus frá Ítalíu.

Ég vil að lokum þakka öllum þeim sem tóku þátt í þessu litla gamni mínu, og hjálpuðu mér á einn og annan hátt, það er svo gott að eiga góða vini og vandamenn, sem elska mann jafn mikið og ég elska þau.  Það er alveg ómetanlegt að finna hlýju og kærleika frá fólki sem maður deilir þessu lífið með, það ber að rækta þann kærleika, því hann er ekki ókeypis.

Elskurnar innilega takk fyrir mig  Og bestu kveðjur frá Elíasi.  

Já er það ekki?

Jamm hverjir eru rasistarnir núna?  Það er nefnilega vandmeðfarið réttlætið, og þetta sem þarna er að gerast er hreint út sagt með ólíkindum og setur fólkið sem hér um ræðir á nákvæmlega sama level og þeir eru að gagnrýna Forsvarsmenn framsóknar fyrir.  Þetta er líka kallað einelti og er ógeðslegt.  Þeir þurfa því að fara að fægja geislabauginn sinn hinir flokkarnir.  

Gagnrýnir útilokun Framsóknar