Nokkrar kúlumyndir.

Samviska mín er sótsvört í dag.  Að vísu afrekaði ég heilmikið vinnulega séð, en á móti missti ég af skírn næst yngsta barnsins míns hans Símons Dags.  Son frumburðar míns.  En ég ætla að fara á morgun og hitta hann og taka myndir jafnvel fá að klæða hann í skírnarfötin og taka myndir.  Það er bara svona, ég er ekki bara að neglekta ykkur mín kæru, heldur líka þá sem mér þykir vænst um, börnin mín og barnabörnin, og þá er spurningin er maður ekki bara að fara að taka hlutina í réttu ljósi. Alla vega er ég ósátt við sjálfa mig að mæta ekki á þeirri stundu, ekki hans vegna, heldur foreldranna, sem að væntu mín við þessa athöfn.  En sem betur fer þá er fjölskyldan mín umburðarlynd í meira lagi.  Og ég er þakkláta fyrir það.  Elsku Matta og Ingi þór innilega til hamingju með skírnina.  Og það munu koma myndir á morgun af litla Símoni Degi, sem ég er þess nokkur megnug, og vonandi tekst mér að fá foreldrana til að klæða hann í skírnarkjólinn, sem ég veit að er rosalega flottur, og fá að taka myndir til að setja hér inn.   Og svo megið þið bara skamma mig af öllum lífs og sálarkröftum, því ég á það skilið.  Það er samt ekki af því að ég elski þetta barn ekki út af lífinu, eða foreldrana. Því það geri ég svo sannarlega.

Þessi er fyrir fjallafólkið mitt sem kíkir hér við daglega til að skoða fjöllin og veðrið.  Ég er sífellt að hitta fleiri og fleiri sem það gera, og ég er þakklát fyrir að geta gefið ykkur þetta að þið getið séð fjöllin okkar og veðrið, það er það minnsta sem hægt er að gera fyrir brottflutta ísfirðinga 

Amma Hanna Sól tók afmér.....

Hvað tók hún af þér?  Orm

Jamm hér er ormurinn, ég tók bara einn!!!

Þessi stelpa er bara svo flott, hvernig sem á hana er litið

Týpisk kúlusamvera um kvöldmatarleytið.

Og það er púslað.

Smá blues svona í tilefni kvöldsins.

Hér er lifra segir Hanna Sól, ókey þið sjáið hana ekki, því hún er samlit Koresíu, en þar lifði hún, þangað til við tókum eftir henni, og Ásthildur Cesil fékk hana frá afa.  En málið er að Ásthildur Cesil, étur flugur og lirfur og önnur slík dýr og segir að þau séu góð.   Litla systir mín Halldóra þegar hún var á aldri við Ásthildi sat í glugganum hjá ömmu og veiddi flugur sér til matar, ég get svarið það hún veiddi stórar maðkaflugur og át með góðri lyst.  Halldóra mín ef þú lest þetta, hehehehhe þá er það bara þannig, þú ert örugglega búin að gleyma þessu, en svona var það bara.  

Þetta er svona skrípó við vorum svolítið að ærslast.

Svona smádjók.

Það er nefnilega gaman að fíflast.

Eða þannig

Svo ákváðum við Hanna Sól að setja fléttur í hárið.

Hún fékk fléttur og ég fékk nudd á bakið, hún er snillingur að nudda bakið á ömmu, og reyndar er Úlfur það líka. 

Og ég segi bara góða nótt og sofið rótt.

 

Áhugaverð tillaga frá Lilju Guðrúnu og pistill Sverris Jakobssonar, skyldulesning okkar sem eigum að bera allann pakkann.

Lilja Guðrún bloggvinkona mín ritar pistil á bloggið sitt og er með áhugaverða hugmynd um að allir þiggi sömu laun meðan við erum að ná okkur út úr kreppunni.  Sjá hér; http://lillagud.blog.is/blog/lillagud/entry/889789/#comment2445340.  Ýmsir hafa talið þetta vera hið mesta feigðarflan að hugsa svona og tala um að það gangi aldrei upp að allir hafi sömu laun. 

Ég er því ósammála.  Ég hef alltaf talið að laun skipti minnstu máli í sambandi við vinnuna.  Það sem skiptir mestu máli að mínu mati er að manni líði vel í vinnunni, og að maður hafi nóg til að lifa sínu lífi og sjá fyrir fjölskyldunni.  Það skiptir líka máli að starfið vekji áhuga manns og það sé gaman að vinna.  Þannig hef ég til dæmis hagað mínu vinnulífi.  Ég er að vinna að uppgræðslu gróðurs, og núna eftir nær 30 ára starf, get ég gengið um og glaðst yfir trjálundum og gróðri hér og þar og  veit að það voru hendurnar mínar sem stungu þessu niður, sumu rótarlausu öðru sem smáplöntum, og líka sumt sem ég fékk íbúana í lið með mér að gróðursetja, eins og limgerðið neðan Sætúns, þar sem við fengum greni úr skóginum og allir íbúarnir lögðust á eitt að koma trjánum niður.  Þetta er orðin hin fínasta hljóðmön fyrir íbúana gegn SKutulsfjarðarbrautinni sem er aðal vegurinn inn í bæinn.

En hvað með það.  Allof margir telja að menn fái besta starfskraftinn með því að borga nógu vel fyrir.  Ég tel og þá reikna ég út frá sjálfri mér og mörgum sem ég hef haft í vinnu, að það sé alls ekki það sem skipti máli, heldur afstaða einstaklingsins til vinnunnar og sjálfs sín.  Þegar þú hefur gaman af vinnunni og líkar vel við atvinnurekandann, ertu miklu tilbúnari að leggja ýmislegt á þig aukalega til að allt gangi upp.  Þá skiptir ekki máli krónufjöldinn í umslaginu.  Þetta þurfa menn að hafa í huga og ryfja upp.  Því það er búið að segja fólk svo oft að góð laun skapi góðan starfskraft.  Að fólk er farið að taka því eins og sjálfsögðum hlut.  Það er hins vegar al rangt, eins og menn geta séð ef þeir skoða útrásarvíkingana og ofurlaunakálfana sem hafa dúkkað upp allstaðar í þjóðfélaginu og eru svo sannarlega ekki verðir launanna.

Þess vegna vil ég líka benda á bloggið hennar Hönnu Láru í dag, þar sem hún birtir grein eftir Sverrir Jakobsson sem heitir Kreppan og endurmat.  Svo sannarlega skulum við líta til baka og skoða málin frá öðru sjónarhorni en við höfum hingað til látið mata okkur á. http://larahanna.blog.is/blog/larahanna/entry/890365/#comment2445339

Núna er tíminn til að fara til baka til upphafsins, til að gera ekki sömu mistökin aftur.  Og við eigum ekki bara að hlusta á það sem að okkur er rétt. Heldur verðum við að fara að láta í okkur heyra og gera okkar til að breyta því ástandi sem ríkir.  Við almenningur í landinu erum ekki bara þátttakendur í samfélaginu heldur fórnarlömbin sem eiga að axla mestu ábyrgðirnar fyrir því sem við höfum aldrei verið spurð að, né gefið samþykki okkar til. 

Það er komið nóg.  Þeir sem hafa breiðu bökin og mesta peningana eiga að reiða fram sinn hluta, og þar eru bankar og fjármálastofnanir ríkisins og aðrir ekki undanskilinn.  Og hana nú.

Eigið góðan dag.

 

 

Nokkrar myndir.

Ég er bókstaflega á haus þessa dagana.  Get svo svarið það.  En svo hægist um þegar líða tekur á júní.  Núna þarf ég eiginlega að gera allt í einu og vera allstaðar.  En svona er lífið.

Ég er sár vegna Júlla míns, pabbi hans þurfti að fjarlægja hluti sem hann átti upp á lóð, þegar við opnuðum garðplöntustöðina.  Hann fór með þetta niður að Ásel steypustöðinn.  Og þar hafa óprúttnir aðilar eyðilagt og skemmt mikið fyrir honum.  Einnig hafa horfið fiskar frá honum.  Hann er að vonum sár og eyðilagður.  Strákgreyið, sem er að reyna að bjarga sér bæði upp úr fyrra lífi og svo fjárhagslega.

Hér er eitt blómið hans mölbrotið og búið að rjóða rauðri málningu yfir steinana.

Hellur sem hann keypti til að smíða plattfiska úr, hér með rauðri málningu og margir brotnir.

Það hefur þurft virkilega ákveðni til að brjóta sporðinn af þessum fiski.  Hvað gengur fólki til að gera svona lagað?

Hann saknar líka nokkurra stórra fiska, ég á einhversstaðar myndir hef bara ekki tíma til að setja þær inn núna.  Það væri ágætt ef einhver veit hver hefur verið hér að verki, eða jafnvel tekið eitthvað af verkunum hans.

en að heldur glaðlegi hlutum, hér er enn ein drottningin Koresia heitir hún.  Í dag bjargaði ég líka litlum þrastarunga frá Brandi.  Og lét hann í hendurnar á Hjörvari, dreng sem vinnur hjá mér upp í garðplöntustöð hann tók að sér einn unga um daginn og sá er orðin aldeilis pattaralegur, vona að þessi nái sér, hann var dálítið særður eftir kattarfjandann.

En hér koma ferðalangarnir heim aftur, hressar og kátar.

Jamm það er notalegt að vera komin heim.

Alltaf sami dugnaður í Hönnu Sól.  Hér er hún að renna til borðinu, því þau eru að fara að borða skyr.

Í kvöld sagði hún við afa sinn, að hún yrði að drekka vatn til að líkaminn þornaði ekki upp, og það ætti ekki að drekka kalt vatn og ekki heit, og millistigið þar væri volgt vatn. 

Hún var líka dálítið einmana, sagði hún við afa, svo hann varð að leggjast hjá henni smástund, amma var að reyna að svæfa hitt litla dýrið, sem var aldeilis ekkert á því að fara að sofa.  Hún söng og söng, m.a. þrír litlir apar sitja upp í tré, þeir eru að stríða krókódíl, þú nærð ekki mér, þá kom hann herra krókódíll svo hægt og rólega og AMM.....  Svo byrjaði hún að syngja Ó pabbi gef mér rós í hárið á mér, því tveir litlir strákar eru skotnir í mér.   ég hélt að ég yrði ekki eldri.

En það var sumsé við að borða skyr.

En ég skrapp líka aðeins út í gærkveldi, við hittumst nokkur skólasystkin, og fermingar.  Lára Oddsdóttir sem býr fyrir austan og Elínóra sem býr í Borgarnesi voru staddar í bænum, svo okkur datt í hug að hittast og spjalla.  Það var gaman að rifja upp ýmislegt skemmtilegt frá skólaárunum.  Þessar eru reyndar settar inn fyrir hana Dísu mína.

Já við hlógum mikið og spjölluðum.  Þau voru reyndar í kaffi og vatni en moi fékk mér rauðvín.

Held svei mér þá að ég hafi kippt aðeins, því ég var svo þreytt.  en við verðum alltaf einhvern veginn nánari eftir því sem tíminn líður.  Við vorum rosalega ósamstæður hópur í skólanum, en með hverjum hitting verðum við meiri vinir og meiri væntumþykja, það er notalegt.

En ég sá myndasýningu þarna á Edinborg.  Ágúst Atlason er með ljósmyndasýningu, myndir þrykktar á striga sýndist mér.  Þetta eru gífurlega flottar myndir, hann er snillingur.

Datt í hug að setja hér inn tvær myndir eftir hann til að sýna ykkur.  Þeir sem vilja sjá fleiri verða að skoða þær niður í Edinborg.

Þetta er reyndar gamalkunnugt myndefni ekki satt!!  Hvet fólk til að fara og skoða.

En í dag var stóri dagurinn hjá Ásthildi Cesil, hún var að fara í fyrsta sinn á Sólborg, og amma fór með.

Það þarf náttúrulega að máta töskuna og svona.

Hér eru þær komnar í leikskólann.  Amma fékk leyfi til að taka nokkrar myndir af þeim til að sýna.

Hér er allt nýtt fyrir manni, og sú stutta dálítið varfærin.

Hún fékk að púsla hún elskar púsluspil.  Hér er verið að leggja lokahönd á hehehe..

Í útiverunni kom stóra systir strax til aðstoðar.

Hún er svo hjálpleg við litlu systur sína

Það er nú munur að eiga slíka stóru systur.

Svo má auðvitað hafa gaman af þessu líka.

Leika leika leika.

Þetta er bara skemmtilegur leikskóli.

Svona er inngangurinn, það er til að fá smá ævintýrablæ á allt þegar þau koma inn, þau koma inn í ævintýraveröld.  Mér finnst það mjög skemmtileg hugsun.

ein algjörlega búin eftir heimkomuna úr aðlögun. 

Svo eru nokkrar myndir sem pabbi þeirra tók í Þórsmörk.  Læt nokkrar fljóta með.

Hanna Sól er vön hestum, og sú litla var orðin ansi kræf svona í lokin.

Það er gaman að klappa hestunum.

Og vera á baki. 

En ég segi bara góða nótt elskurnar, og vona að þið hafið þolinmæði með mér, ég lofa að vera miklu duglegri að kíkja við hjá ykkur, þegar þessari törn líkur.  Góða nótt og sofið rótt.  megi allir góðir vættir vaka með ykkur öllum og vernda. 

 

 

Stelpur á leið heim.

Ég er bókstaflega á kafi, núna er aðlögun fyrir Ásthildi litlu á Sólborg.  Ég ætla að setja inn nokkrar myndir í kvöld. 

En Þói vinur minn sendi mér þessa mynd af stelpunum að koma heim, með pabba sínum á flugvellinum.  En þær eru rosalega ánægðar með að vera komnar heim aftur. Það gekk vel með Ásthildi í aðlögun í dag, svo vonandi slepp ég fyrr, nóg er að gera.

Pabbi greinilega dálítið stressaður, en það þurfti að greiða og gera sig fínar fyrir ömmu í kúlu. 

Takk fyrir myndina Þói minn.

Daglegt kúlulíf.

Það er gott veður núna upp á hvern dag.  Ég á kafi í að vinna í garðinum og upp á garðplöntustöðinni.  Það er gott að róta í moldinni, bara ef bakið á mér væri ekki orðið svona ónýtt og hnén erfið.  Kemst tæplega niður á hækjur mér.  En svona er þetta bara. 

En fólkið mitt kíkti við í gær.

Úlfur setur plástur á afa.  Hann fékk líkþorn undir tábergið og það er ekki notalegt.

Og Sigurjón reynir að brjóta spýtu eins og stóri bróðir. 

Skal takast hehehe...

Úlfurinn tálgar...

Símon litli Dagur og fjölskyldan kom í heimsókn. 

Það var voða notalegt.

Evíta Cesil voða stollt með litla bróður sinn.

En það er líka gott að vera hjá afa.

Og ömmu líka.

Og þeim stutta þykir ekkert amarlegt að kúra á brjóstunum á ömmu sín.

En svo þurfti hann náttúrulega að fá sér að drekka.

Og Evítu fannst komin tími á að gefa hinum smá kaffisopa  Hún er svo mikil búkona í sér. 

En góða veðrið býður mín þarna úti.  eigið góðan dag elskurnar.

 

Mín elskuleg... Þannig er það bara.

Ég er algjörlega að krepera á vinnu, en vildi bara senda ykkur link á viðtal sem amerískur háskólaprófessor tók.  Hann er hér að skanna Vestfirði og ræða við það sem hann segir áhugavert fólk.  Með honum í för er ísfirðingurinn Ágúst Atlason, ljósmyndari og alltmúlígmann.  Þeir kynntust einmitt í gegnum ljósmyndir, sem þeir báðir hafa mikinn áhuga á.  En við áttum góða stund saman og út úr því kom þetta viðtal.  Og það verður framhald á því, hann hefur fengið styrk til að safna upplýsingum um fólk og líf á Vestfjörðum.  Það verða a.m.k. fjögur viðtöl við hvern og einn af hans viðmælendum.  Þannig er það bara.

En elskurnar mínar hér er slóðin;  http://www.focuswestfjords.com/people/asthildur_thordardottir/

Vona að þið hafið gaman af þessu.  Knús á línuna og munið að brosa og vera góð við hvort annað.  Það skiptir óendanlega miklu máli, sérstaklega núna þegar margir hafa það skítt, og þurfa virkilega á upplyftingu og samhug að halda.  Við hér fyrir vestan þekkjum það mjög vel frá okkar hræðilegu reynslu frá Flateyri og Súðavík, hvað samhugur skilar sér út um allt.  Þannig er það bara. 

Ýmislegt......... Eigið góðan dag.

Elskuleg mín þið verðir eiginlega að afsaka mig hve ég hef lítið verið við, en það er brjálaður tími hjá mér.  Ég er að opna garðplöntustöðina, þar að auki með þessa sjö flottu stráka í vinnu fyrir bæinn, og þarf að koma þeim af stað í vinnu.  Þeir hafa verið aldeilis flottir og duglegir þó þeir séu bara sextán og sautján.  Ég er allavega rosalega ánægð með þá alla.

En ég ætla að setja inn nokkrar myndir, og þarf svo að fara aftur út að vinna.  En ég lofa að heimsækja ykkur og hafa samband fljótlega.  Þið eruð frábær öll sem eitt.

Þessi er spes fyrir Hrönn.

Garðurinn minn skartar sínum fegurstu vorblómum í dag.  Þarna eru prímúlur og animónur.

Fyllta Hepatícan mín, sem ég var lengi að finna.  Skógarblámi.

Gula geitabjallan.

Lyklarnir eru fallegir og flestir snemmblómstrandi og gefa lit í garðinn snemma vors. Taka við af krókusunum og páskaliljunum og öllum litlu laukunum sem gefa okkur lit á vorin.

En það er allt að verða klárt fyrir sölu.

Grænmeti og krydd í röðum.  Það er mikil ásókn í krydd og grænmeti í ár.

Hér eru plöntur á ölllum stigum, frá græðlingum upp í fullskapaðar plöntur tilbúnar í sölu.

Maður gefur sér samt smátíma til að fara í himnagallerískoðun.

ég held að Ísland sé einstakt í himnagalleríi vegna hreinleikans.

Litlu skotturnar mínar eru farnar í heimsókn til pabba síns og fjölskyldu.  Þau ætluðu í Þórsmerkurferð, svo þær eiga aldeilis ævintýri í vændum.

Beðið eftir að komast út á flugvöll, þær eru spenntar og alvarlegar.

Og svo er komið að því, loksins farið inn á flugvöll.

Flugkappar, Matthildur tengdadóttir mín kom með, til að hjálpa mér að finna einhvern til að bera ábyrgð á Ásthildi, hún er of ung til að senda hana eina.

Hér erum við komnar inn á flugvöll.

En það voru fleiri, Ólöf Dagmar var að fara suður í leikhús til að sjá Söngvaseið. 

Beðið eftir flugvélinni.

Ú hvað amma saknar þeirra.

Matta tók þessar tvær myndir, ég kann ekkert að taka myndir sagði hún.  Allt í lagi sagði ég, myndavélin sér alveg um gæðin hehehehe...

Þessi ungi maður tók svo ábyrgð á stelpunum, það var gott.

ég held við nánari skoðun að Lóa sé einhver óreiðupési.  Hún hvarf um daginn í tvo heila daga, án þess að gefa skýringu á framferði sínu.  Annað hvort var hún að fara á veiðar, vegna þess að sennilega er netið hennar ekki vel staðsett við gluggan, því það eru ekki margar flugur sem eiga leið um eldhúsgluggann minn, (hún hefði mátt skoða það í upphafi)  eða hún var bara að dandalast út og suður.  Allavega kom hún svo aftur, en vefurinn er eitthvað brenglaður ég er næstum viss um að hún hefur verið drukkinn þegar hun óf hann.  Ég hef allavega séð betur gerða vefi en þennan.

Í gær rigndi heil ósköp en svo kom sólin fram annað slagið.  Furðulegt veður.

Pernilla ennþá falleg.

Sópurinn flottu líka

Úlfur tók að sér að grilla í gær.  Reyndar útbjó ég steikina og kryddaði.  Ég var með rifjastein sem ég setti paprikkuost inní.  Það var mjög gott.

Við enduðum svo daginn með að fara á íþróttasýningu.  Knattspyrnufélagið Hörður er 90 ára á þessu sumri.  Það voru tvö íþróttafélög hér Hörður og Vestri, ég held að þau séu bæði starfandi ennþá, vestri er meira í sundíþróttum, en Hörður þróaðist út í aðrar íþróttir eins og júdó, glímu Tai Kwon Do handbolta og fleira.

Þetta var bara hin besta skemmtun.

Strákarnir í Tai Kwon Do æfðu sjálfir upp sýningu, þar sem þjálfarinn var farinn suður.  Þeir gerðu fína hluti þarna alveg sjálfir.

Þetta er eins og með strákana mína í vinnunni, treystu ungviðinu til að gera hlutina, og þeir standa undir því.  traust skiptir miklu máli.  Og þau eru bæði klár og meðvituð ef við leyfum þeim að vera það.

Flott sýning strákar mínir.

Þeir voru eldri júdódrengirnir.

Úbbs jafnvægið er gulls ígildi.

Þær eru góðar sjálfsvarnaríþróttir þessar asísku bardagaaðferðir.

Talandi um jafnvægi

Þeir voru ekki háir í loftinu yngstu keppendurnir í Þrastarglímunni, sem fór fram þarna í gærkvöldi.

Og þessar stelpur eru íslandsmeistarar númer eitt og tvö í glímu kvenna, ekkert minna en það, enda voru þær þrælliðugar.  Reyndar var þriðja stúlkan þarna með, en allar tróna þær á toppnum.

En alltaf þarf einhver að vinna. 

aðalljósmyndari bæjarins Halldór Sveinbjarnarson hér að sýna einum ungum liðsmanni myndir. 

En ég verð að þjóta upp á lóð, það er margt sem þarf að gera, ég lofa að vera duglegri við að heimsækja ykkur um leið og þessi törn er búin.

Eigið góðan dag.  Hér er sól og gott veður, og því líklegt að margir kíki við.  reyndar er ég frekar óhress með fyrirtæki sem heitir Valitor og er á vegum Landsbankans.  Ég pantaði hjá þeim gemsaposa fyrir tíu dögum, bæði með tölvupósti og hringdi líka, þeir sögðu mér að allt væri í lagi og þeir myndu senda þetta strax.  Þegar ekkert bólaði á henni á föstudaginn, hringdi ég aftur og spurðist fyrir. Jú sagði maðurinn hún var send í gær, ég fór svo niður á pósthús og spurðist fyrir, nei ekkert slíkt var þar.  Þær flettu svo upp fyrir mig bókuninni, og hvað með það, þeir höfðu þá farið með hana í póstinn EFTIR símtalið við mig á föstudeginum, svo ég fæ hana ekki fyrr en næsta þriðjudag.  Ég er ekki hress með svona þjónustu.  Og að ljúga að manni í ofanálag er ekki til fyrirmyndar.  Svo þið starfsfólk Valitor þið ættuð að skammast ykkar.  Það er ótrúlega mikil vinna að þurfa að fylla út visanótu með öllum tölum og upplýsingum, miðað við að renna kortinu gegnum posavél.  Mér finnst reyndar að í stað þess að ljúga svona, hefðuð þið átt að viðurkenna mistökin og bjóða mér einhverja dúsu í staðinn.  En ég segi bara skammist þið ykkar fyrir lélega þjónustu.

 

Komnar heim.... og áfram skal halda.

Jæja þá vorum við útskrifaðar i morgunn ömmgurnar.  Sú stutta vaknaði á sínum tíma kl. 7 í morgun og bað um brauð með osti.  Svo horfði hún á sjónvarp og púslaði saman tveimur púslum, á stofugangi voru læknarnir svo ánægðir með hana að við fengum að fara heim. 

En það er dálítið spennandi að gerast fyrir utan eldhúsgluggann hjá okkur, þessi kónguló hefur ofið sinn vef beint þar fyrir utan og við getum fylgst með henni á sínum ferli. 

Líf Lóu Kóngulóar hehehehe....

Hér eru þessi tvö með blóm og rjóma.

En litla skottið var bara lasinn.

Hún var samt orðin bara ansi hress á sunnudagskvöldið.

Svo afi fór með hana á leikskólann á mánudagsmorguninn.

Brandi finnst mjög notalegt að láta Hönnu Sól dúlla við sig á morgnana.

En svo hringdu þær frá leikskólanum og sögðu að þeim litist ekkert á Ásthildi litlu svo ég fór með hana á sjúkrahúsið, og læknirinn sagði að það væri best að leggja hana inn og fylgjast með henni.

Á Sjúkrahúsinu á Ísafirði eru allir algjörlega frábærir, þau voru svo góð við okkur, og það var notalegt að dvelja þarna.  Og það var vel passað upp á að Ásthildur drykki og reyndi allavega að borða. 

Matta og Ingi komu í heimsókn og Matta hafði hugsun á að kaupa orkudrykk, sem ég gaf henni í pela.  Og hún hresstist ótrúlega fljótt.

Hér er mín farin að pússla.

Svo var hægt að horfa á sjónvarpið.

Og afi kom í heimsókn líka.

Hér er heimilislegt og notalegt, blóm á borðum og fallega útsaumuð listaverk á veggjum.

en mín vildi bara fara á leikskólann sinn.  Og hún var heppinn, þau voru einmitt að undirbúa ferð í sveitina til að skoða lömbin.

Fóstrurnar á kafi að undirbúa gönguferðina, því bóndabærinn er jú í göngufæri við leikskólann, eða upp í Hraun til Hjálmars bónda.

Og hin börnin fögnuðu litlu skottunni minni.

Þetta ævintýri endaði vel.  Og veðrið er gott.  Nú þarf ég að drífa mig út að gera eitthvað af viti.  En mikið er ég glöð yfir að allt fór vel.  Og innilega takk fyrir okkur starfsfólk sjúkrahússins á Ísafirði.  Þið eruð frábær öll sem eitt.

 

Nú eru jólin.... eða þannig.

Barninu batnað, net og sjónvarp komið í lag.  Mikið er netið og sjónvarpið annars miklir tímaþjófar!!!

Meðan þetta allt lá niðri, átti ég góðan tíma fyrir sjálfa mig og manninn minn og alla hehehehe...... En það er með netið eins og annað, þegar maður hefur einusinni komist á bragðið er erfitt að fara til baka í gamla farið. Lesa bækur, leggja kapal, ráða krossgátur, eða ennþá aftar, stoppa í sokka, baka kökur, sauma föt á börnin, jafnvel upp úr öðrum fötum, sauma sængur- og koddaver, svo ég tali ekki um jólafötin... eða lengar aftur, þegar ég keypti mér sníðablöðin og saumaði kjólana mína sjálf, eða tískufötin sem maður fór í á böllinn.  Þetta á að vera ball, en ekki böllur

Ég held að svona eftir á hafi ég aldrei fallið alveg inn í hópinn, enda dreymdi mig oft sem ungling að ég stóð í biðröð, nema á komst aldrei inn í biðröðina heldur stóð alltaf fyrir utan hana, langaði inn en komst ekki.  Svoleiðis var nú það.  Samt var ég ánægður unglingur, lék mér með Hildu, Klöru og Dísu vinkonum upp í hlíð eða öðrum börnum í nágrenninu í allskona leikjum.  Skorti aldrei neitt.

En svo má ég til með að koma með nokkrar myndir.

Þessi var tekinn eina nóttina um miðnæturbil, sjá má litadýrðina, þegar sólin litar skýin.

Og sumir voða duglegir að bjarga sér, með að smyrja brauðið sitt sjálfir

Skógarprinsessan, sem vill helst hvergi vera annarstaðar en innan um gróðurinn.

Eða dugnaðarforkurinn sem aldrei fellur verk úr hendi

En Júlli minn kom með þetta líka fína hvaðhöfuð sem minn elskulegi ákvað að setja á áberandi stað í lóðinni.

Engin smásmíð þar á ferð og börnin fylgjast grannt með.

En hann hafði líka komið með skíði af hval fyrir nokkrum árum og nú skyldi hann líka gerður sýnilegri.

Þetta er nú eiginlega orðið hvalasafn

Börnin njóta sín í kúlunni.

Og þau fengu að kaupa sér sykurpúða, ætluðu að nota tækifærið þegar var grillað síðast, en það þarf nefnilega meira bál heheheh... svo kvöldið eftir fengu þau leyfi til að fara með Júlla mínum upp í Bárulund sem er svæði sem við systkinin höfum til gróðursetningar til minningar um móður okkar, og kveikja smábál og grilla.  Þess vegna er litla dýrið svona golsótt.

Þau eru orðin hálfgerð útileguhross, ekkert bannað nema að fara niður á götu

Þið kannist orðið við þetta veðurfar á Ísafirði.

En svo veiktist litla skottið, og varð mikið veik, ég hringdi í doktor og hann kannaðist strax við þetta og sagði mér að það væri að ganga, og tæki minnsta kosti tvo sólarhringa.  Og jamm.... nú þegar tvær andvökunætur með tilheyrandi syfju og þreytu, en mér er ekki vorkunn heldur þessu litla blómi sem stóð sig þvílíkt frábærlega.

Þessi skotta samt í góðum málum.

Álfar og börn heyra vel saman.

Líka börn og blóm og börn blóm og vatn.

Stundum þarf plástur, sérstaklega ef litla systir er veik og fær of mikla athygli, þá þarf að grípa til ýmissa ráðstafana

Þá er gott að til sé nóg af prinessuplástrum.

Og litadýrðin er söm við sig.

Og svo var það skírnin.  Ekki þessi litli gaur.  Hann kom bara til að fylgjast með.

Það var nefnilega prinsessan sem var skírð síðasta laugardag.

En maður fylgist nú með... til að vita hvort þetta sé örugglega óhætt!!

Jú ætli þetta sé nú ekki alveg allt í lagi.  Sérlega þegar presturinn er afi manns.

Og Júlíana mín svo stolt systir að halda á þeirri litlu undir skírn.

Falleg einföld athöfn, þar sem ættingjar og vinir sungu sálmin eina um blessað barn.

Jamm þetta verður í lagi, allt í lagi að snúa sér að öðru.

Stolta fjölskyldan mín

Ekki margar nýju ára stelpur sem fá þann trúnað að fá að halda litlu systur undir skírn.  En svona eru Tinna og Skafti, perlur

Og stolt langamma sem fékk loksins nafnið sitt endurnýjað.  Ef þið skoðið augun í henni, þá getið þið séð stolt en fyrst og fremst hve hrærð hún er þessi yndislega manneskja og litla skottið á eftir að bera nafnið hennar áfram, ég veit hve hamingjusamt það er.

Hér eru svo yndislegu tengdadæturnar mínar og nýjustu barnabörnin, ég er svo stolt og ánægð með þau öll sömul, hvert og eitt, blóðtengt eða ekki. Það bara skiptir ekki máli.  En að heyra þau kalla amma með trúnaði barnsins og trausti þess að þau vita að ég elska þau öll.  Það er málið.

en við litla fjölskyldan í kúlunni, ákváðum að hafa pizzukvöld.

Og þar sem við höfum jafn ólíkan smekk og Sævar Karl, þá fékk hver sína pizzu, eða þannig, Úlfur og afi hafa sama smekk á pizzum.

Og hver og einn fékk að gera sína pizzu sjálfur, nema Úlfur gerði eina fyrir sig og afa.

Og það var skreytt og unnið.

Hanna Sól gerði sína alveg sjálf.

Og svo auðvitað Úlfur.

Lögð lokahönd á verkið.

Þið fáið ekki svona pizzur hjá Dominós.

Og ekki einusinni í Hamraborg þau þeir séu náttúrulega flottastir fyrir utan kúluna

En knús á ykkur öll og þið eruð orðin partur af mínu lífi, þannig er það bara.  Knús á ykkur öll.

Netleysi og veikindi.

Ég hef ekki verið mikið við undanfarna daga.  Netið datt út hjá mér á miðvikudaginn, routerinn fékk á sig rafmagnshnykk og bilaði við það.  Þar með datt líka út sjónvarpið, þetta er bagalegt því það er svo, að sjónvarpið er besta barnapían á morgnana áður en stelpurnar fara á leikskólann og á helgarmorgnum.

En verra er þó fyrir mig persónulega að missa tölvuna, því ég get ekki verið í sambandi við ykkur mín ágætu.

Vonandi kemst þetta samt í lag fljótlega, það eru líka margar góðar myndir óbirtar.  Ég var í skírn á laugardaginn, þar sem var verið að skíra minnstu prinsessuna hún hefur nú formlega fengið nafnið Sólveig Hulda, svo falleg og fíngerð. 

En minnsta skottið á mínu heimili Ásthildur Cesil hefur verið veik, hún byrjaði að gubba á föstudagsmorgun áður en hún fór á leikskólann, og síðan hefur hún verið viðþolslaus, með uppköst og niðurgang, og engu komið niður, það kemur allt upp eða niður jafnharðan.  Samt hefur hún verið þolinmóð þetta litla skinn, mókað að mestu, en það hefur auðvitað ekki mátt víkja frá henni, svo það hefur verið álag á heimilið og sérstaklega ömmu sín. 

En hún var hress í morgun og fór í leikskólann.  Hanna Sól er aftur á mótin hin hressasta og Úlfurinn líka. 

Núna er vorrigning hér á vesturkjálkanum, og þá fer allt af stað að laufgast, liggur við að maður sjái trén laufgast.  En það er erfitt að vinna úti í svona bleytu. 

Ég hef stundum verið að hlusta á K.K á rás 1 á morgnana, það er rosalega notalegur þáttur og rólyndislegur.  K.K. er líka einstaklega ljúfur útvarpsmaður og góður kynnir á þeim lögum sem hann spilar.  Og ég hef uppgötvað svo ekki verður um villst  þvílíkt afrek RUV hefur sýnt hér áður og fyrr, þegar lítið var um stúdíó.  Á árunum 1940 - 50 og bæði fyrir og eftir reyndar voru hljóðritaðar íslenskar perlur sem annars hefðu orðið gleymskunni að bráð.  Perlur sem við njótum enn daginn í dag.  Það ber að þakka og minnast.  En það er oft svo að það góða sem maður gerir liggur í þögninni en það slæma er æpt á torgum.

Við eigum að snúa því við og gera einmitt eins og K.K.  Ræða um það jákvæða og góða, en minnka talið um það neikvæða.  Það á auðvitað ekki að þagga niður illvirki eða gleyma þjófnuðum og græðgi sem hafa komið okkur í þrot, né heldur ekki gleyma þeim sem ábyrgðina bera.

En ég held að heimurinn væri betri ef við gæfum okkur tíma til að minnast þess fallega og góða sem margir eru að gera.  Tala upp jákvæðnina og kærleikann sem vissulega býr allstaðar, bara mismikið uppi á yfirborðinu.  Með því getum við einmitt dregið bjartsýnina og fegurðina upp á yfirborðið.   Og þegar ég tala um fegurð, er ég ekki að tala um falleg fés eða kroppa, heldur fegurðina sem býr í öllu sem lifir og andar.  Þann neista kærleika sem býr allstaðar, en þarf ef til vill hvatningu til að koma betur í ljós og blómstra.  Þetta getum við gert hvert og eitt okkar, og þannig lagt okkar af mörkum til að gera lífið betra og bjartara. 

Við eigum að vera djarfleg í fasi og horfa á fólkið í kring um okkur, brosa og hrósa, þannig verðum við hvert og eitt að litlum ljósperlum sem smátt og smátt litum umhverfi okkar með ljósari og fegurri litum. 

Ég sé stundum fólk sem horfir niður í gólfið og forðast að líta í kring um sig.  Þá hugsa ég um hve bágt þessi manneskja hljóti að eiga að loka sitt lífsins ljós af.  Mig langar til að taka utan um slíkt fólk og segja því að það eigi sinn tilverurétt alveg eins og allir hinir.  Þunglyndi og erfiðleikar er eitthvað sem enginn ræður við, en ég held samt að það sé hægt að gera þeim sem eiga við slíkt, léttara um vik, með brosi og hrósi, með því að láta þeim finnast að þau skipti máli.  Því þannig er það bara við skiptum öll óendanlega miklu máli.

En sem sagt elskurnar ég vona að ég komist í netsamband í dag, svo ég geti sett inn myndir fyrir ykkur.  Ég vil líka þakka þeim sem hafa haft samband þeim mörgu reyndar sem hafa komið og sagt mér að þeir lesi og skoði bloggið mitt daglega.  Ég fyllist þakklæti og jákvæðni við að heyra svoleiðis, ég er nefnilega eins og við öll, þurfum á að halda að vera metinn af því sem við gerum vel.  Það kemur tífallt til baka til þeirra sem þannig gera, þannig hljómar lögmálið.

Knús á ykkur öll þangað til ég kemst inn næst.