Smá hugleiðing á nóvembermorgni.

Hvernig hefurðu það? Hvernig líður þér?  Já fólk spyr af umhyggju og ég veit ekki alveg hvernig ég á að svara.  Stundum líður mér vel og get gleymt mér um stund.  En svo sé ég eitthvað eða heyri sem minnir mig á og söknuðurinn hellist yfir mig.  Ég veit líka að ég verð ekki í ró fyrr en ég hef komið öllum munum hans í röð og reglu.  En ég er algjörlega frosin að framkvæma eitt eða neinn.

 Svo eru það gluggapóstarnir, ég get ekki opnað þau bréf.  Elli minn þarf að standa í því, og ég held að hann sé ekki ofsæll heldur.   Fólk hefur boðist til að aðstoða, og ég er þakklát fyrir það.  Málið er bara að ég kemst ekki til að gera neitt í því heldur.  Ætla að fara að sækja um framlengingu á uppboði fram í mars, eins og nú er hægt að gera.  Bara spurning hvort það sé betra að bíða undir svona pressu eða láta bara slag standa.   En æ,  ég held að ég fái frestinn.    

Ég finn líka að ég er haldinn mikilli  ákvörðunarfælni, get ekki sagt af eða á um minnstu atriði.  Verst með þau minnstu, sem skipta minna máli, get bara ekki ákveðið hvort ég vil rautt eða grænt og svo framvegis.   Það er vont að þurfa að standa frammi fyrir stórum ákvarðanatökum einmitt á þeim tímapunkti, þegar maður er allsendis ófær um það.

 

Það versta er að það eru margir þarna úti sem eiga við þetta sama að stríða.  Sömu sorgina, sömu áhyggjurnar og jafnvel reiðina.  Ég er sem betur fer laus við hana. 

 

Ofan á allt þetta kemur svo jólaundirbúningurinn.  Jólin með sína fjölskylduvænu daga. „ Mamma má Siggi ekki borða með okkur í kvöld, hann hefur engan“, átti Júlli minn til að segja.   Og hvað var annað hægt en að leyfa Sigga að borða með okkur.   Ég þekki konu sem sagði mér að á hennar heimili væri alltaf laust pláss fyrir einhvern.  Það er fallegur hugsunarháttur.  Og  Jólin eru einmitt tíminn til að muna eftir þeim sem minna mega sín eru einmana eða líður á einhvern hátt illa.   Og þegar maður hefur tekið einhvern slíkan heim og leyft að eiga stund með fjölskyldunni, finnur maður að gleðin yfir því gefur okkur sjálfum stærstu gjöfina.

 

Svona var þetta líka á mínu æskuheimili.  Við krakkarnir komum iðulega með einhvern – einhverja sem voru langt í burtu frá heimahögum og áttu enga að á staðnum.  Ég held að það hafi verið fá jólin sem ekki var einhver slíkur með í jólahaldinu.  Það var alltaf laust pláss hjá mömmu minni.

 

Ég hef alltaf átt erfitt með að vakna á morgnana í skammdeginu, held að ég sé haldin skammdegisfælni.  Er upp eins og hani öll sumur, en í myrkrinu vil ég helst kúra mig niður og breiða upp fyrir haus.   Það sem bjargar mér núna eru tvær litlar skottur sem þarf að klæða og fæða og koma á leikskólann, sem betur fer hjálpumst við að við það við Elli minn.  Og svo náttúrulega stubburinn okkar, hann er duglegur að vakna og koma sér í skólann. 

 

Í gær tók hann þátt í freestyle danskeppni.  Hann var í hópi með tveimur jafnöldrum sínum og vinkonum, þau voru búin að æfa stíft í tvo daga, frá skóla og fram á kvöld.  Og þau unnu keppnina.  Fengu farandbikar og verðlaunapening og blóm.  Það var því stoltur drengur sem kom færandi hendi heim í gær.  Því miður komst ég ekki á sýninguna, og því eru engar myndir teknar, en ég er staðráðin í að láta þau klæðasig upp og sýna smá fyrir mig og taka myndir.  Þetta má ekki fara fram hjá mér.  Ég er voða stolt bæði af honum og svo hinu barnabarnabarninu mínu Sóley Ebbu sem var líka í þessum danshópi, þau  voru þrjú alls. 

 

Ég er búin að semja jólasöguna.  Ætlaði aldrei að hafa mig í að byrja, en svo kom þetta bara einhvernvegin af sjálfu sér.   Ævintýrið í Hulduheimum heitir hún.  En þetta verður jólagjöfin mín í ár til barnabarnanna.  Þá er eftir að gera jólakortin.  Ég er reyndar ekki í stuði til að gera neitt svoleiðis.  En ég verð að harka af mér og byrja.  Það kemur örugglega alveg eins og sagan.

 

Þið verðið að afsaka þó ég sé að væla þetta.  Það er bara gott að koma þessu frá.  Svona er lífið bara og það þarf að takast á við það og læra að lifa með því.  Helst að komast upp á jafnvægið aftur sem fyrst. 

 

Ég þarf eiginlega að gera alveg heilan helling, ég held að einn daginn komi það bara yfir mig að drífa af það sem ég hef látið drabbast alltof lengi.  Og sumt er til að hlakka til, því ég er búin að fá nýjan skanner, sem getur tekið slides myndir.  Ég á svo mikið af slíkum  myndum síðan krakkarnir voru litlir.   Við höfum ekki mikið skoðað þær vegna þess að við eigum ekki sýningarvél.  Svo það er hægt að láta sig hlakka til að skoða þær myndir upp á nýtt.  Alveg frá fyrstu tíð krakkanna minna. 

 

Við gerðum nefnilega heilmikið með börnunum þegar við vorum yngri, fórum í útilegur, ferðalög eða bara fjöruferðir.   Stundum var bara farið inn í Álftafjörð og tjaldað inn í botninum þar við ána.  Ég held að þau búi að þessum samverustundum lengi.  Og ef til vill er það einmitt það sem hefur leitt drenginn minn á þær slóðir að elska náttúruna svona mikið.  Og vilja njóta fjörunnar og fjallanna.  Það er allavega ljós í minningunni að láta sig halda það. 

 

Þetta gerðum við þrátt fyrir að við yrðum bæði að vinna mikið, til að eignast þak yfir höfuðið.   En við munum svo sem tímana tvenna.   Við þurftum að velta hverjum pening og spara eins og hægt var.  Ég tók til dæmis alltaf slátur.  Keypti skrokka og frysti.  Gat komist í frostgeymslu hjá föður mínum.  Ég saumaði öll jólaföt sjálf á krakkana og reyndar flest fötin mín líka.  Hafði gaman af því í þá daga.   Man líka eftir að stoppa í sokka, og prjóna ullarvettlinga og sokka.  Sauma fyrir rifur, í dag eru rifurnar bara í tisku. 

 

Þegar ég fór að vinna í frystihúsi Ísfirðina, fengum við að hafa með okkur afganga sem ekki stóðu vikt.  Ég fór oft heim með slíka afganga, það gat verið ýsa, þorskur, ufsi eða jafnvel grálúða.  Úr þessu var hægt að gera yndælis bollur eða steikja á pönnu.  Grjónagrautur og hafragrautur var alltaf með á kvöldin.  Svo gerði ég það sem við kölluðum járnbrautarslys, þá voru afgangar úr slátrinu skornir niður í smá teninga, svo var bökuð upp sæt sósa og kartöflur og slátrið sett ofan í.  Þau átu þetta með góðri lyst börnin mín.  Og við vorum svo heppin að geta haft oft harðfisk á boðstólum vegna þess að pabbi átti hjall sem hann herti fisk í.  Alltaf alla tíð tóku börnin mín lýsi á hverjum morgni,  það læt ég barnabörnin mín gera líka. 

 

En þetta er nú aldeilis orðin greinargerð.  Málið er að ég held að við þurfum fjölskyldan að fara að huga að þessum háttum aftur.  Og ég get ekki sagt að ég kvíði því.  Mér hefur alla tíð verið illa við bruðl og að henda hlutum sem hægt er að nýta.  Ég hef lengi verið undrandi á hve fólk getur bruðlað með hlutina.  En ég er ef til vill of mikið á hinn veginn.   Safna upp allskonar dóti sem ég geri svo ekkert með.  Sennilega þarf að vera þarna einhversstaðar á milli, einhver millivegur. 

 

En ég ætla að láta þessu lokið núna.  Eigið góðan dag elskurnar og takk innilega fyrir mig.

Krúttfærsla undir svefninn.

Nokkrar krúttmyndir svona undir svefninn.

Ég finn að kveikjuþráðurinn í mér er ansi stuttur þessa dagana, svo ég má gæta mín að hvæsa ekki.  Hef sofið illa undanfarið, og notaði tækifærið þegar Elli minn þurfti að fara til læknis að biðja um svefntöflur, sem ég fékk, þannig að ég ætti að sofa ágætlega í nótt.   Þær stuttu eru líka dálítið hvumpnar pabbi kom í heimsókn á helginni og ég held að það sé þess vegna.  Sakna pabba, þó þær séu alsælar hér. Þá kemur auðvitað ekkert í staðin fyrir pabba og mömmu.  En þær áttu allavega yndislegar stundir með pabba sínum.

Það er hnoðast og knúsast.

Já já Ásthildur er hérna líka.

Og svei mér þá er pabbi er ekki alveg búin á því.    Morgunstund með  pabba.

Litla Sólveig Hulda hefur þroskast og stækkað mikið á stuttum tíma.  Þarf að finna gamla mynd af Skafta mínum hún er alveg eins.

Ótrúlega dugleg lítil manneskja, farin að velta sér og setjast upp.  Margur er knár þótt hann sé smár.

Umm hvað frænka mín ilmar vel. 

En ég segi bara góða nótt, sofið rótt og knús á ykkur öll út í nóttina.

Allt mér að kenna.... og hvað svo?

Þetta er ekki Davíð Oddssyni að kenna, ekki Seðlabankanum,  ekki JÁJ ekki Sigurði Einarssyni og svo framvegis.  Þetta var mér að kenna. 

Fyrir þetta fær Kári hrós í hnappagatið fyrir að gangast "þó við ábyrgðinni".   En finnst engum það skrýtið að þrátt fyrir að hann "gangist við ábyrgðinni"  þá er hann samt sem áður í forystu fyrir fyrirtækið.  Menn hér eru búnir að æpa úr sér lungu og lifur yfir því að Baugsfeðgar eigi að fá að halda áfram að reka Bónus, en finnst allt í lagi að Kári fái að vera í forystu ÍE. 

Við erum greinilega ennþá í anda 2007 eitthvað.  Gjörsamlega siðlaus og heimsk.  Það verður engin spilling upprætt ef við ætlum endalaust að haga okkur svona.

Þjóðin er nýbúin að krefjast heiðarleika og réttlætis, á fjölmennum þjóðfundi sem var haldinn.  Er það að gangast við ábyrgð að segjast bera ábyrgð,  ef hún nær svo ekkert lengra en orðin tóm.   Alveg eins og þegar þingmenn segjast axla ábyrgð hætta í þykjustunni og koma svo undirreins fram aftur og biðja um áframhaldandi ábyrgð.  Og það sem verra er, fólk fær slíkum umboð aftur og aftur. 

Hvað er eiginlega að okkur!  Erum við orðin svona gegnsýrð af spillingu, værukærð og þýlyndi að okkur sé alveg saman hvað þetta fólk gerir, við gefum þeim endalaust leyfi til að halda áfram, af því við þorum ekki að skipta út og fá inn ný andlit með nýjar áherslur og ný sjónarmið?

Mikið er ég orðin þreytt á þessu endalausa blaðri um ekki neitt.  Og endalausri viðreisn valdhafa og klíkuskapar um völd, og allt í boði íslensk almennings, af því við nennum ekki að standa upp og axla ábyrgð á sjálfum okkur og samviskunni.   Heldur bara tuða út í horni og velja svo alltaf sama yfir okkur aftur og aftur. 

Er ekki bráðum komið nóg.  Eða halda menn virkilega að það sé ekki hægt að velja hæfara fólk til að stjórna okkur en nú er?

 

Þú íslenska þjóð

 

Þrautpínd og leið.

 

Hokin og hljóð.

 

Hamslaus, en reið.

 

Situr ó-sátt

 

Segir samt fátt.

 

Hvar er þinn baráttuhugur.

 

Hvar er þín djörfung og dugur.

 

Ætlum við endalaust bíða,

 

almenning láta hér líða,

 

allsleysi hungur og doða.

 

Fer ekki fólkið mitt sjúka,

 

farsanum þessum að ljúka?

Vasklega verjum nú skerið.

 vort kæra  og þó fyrr hefði verið.        

 

Kári áfram hjá ÍE

Systrakærleikur.

Litlu systurnar eru oftast nær góðar saman.  Núna er pabbi þeirra í heimsókn, og þær í sjöunda himni.

Alltaf gaman að gera sig fína.

Halló litla systir, viltu prófa líka?

Svona stóra systir skal hjálpa.

Agalega fín,

Ég þarf samt að laga smá.

svona nú ertu sko fín.

Jamm stóra systir er betri en enginn.

Knúsí knús... það er samt eitthvað prakkarlegt við þessa mynd.

Sko bara til!

Hér er svo föndurdrottningin, maður tekur mjólkurfernu, klippir hana niður, og býr til jólaóróa.  Alveg sjálf.

Ekki slæmt á þessum síðustu og verstu.

Ég sendi ykkur knús út í nóttina bloggvinir mínir.  Ég er á kafi í að semja jólasöguna fyrir börnin.  Það er virkilega spennandi og góð leið til að dreyfa huganum. 

Ef þetta er ekki.....

Það jákvæðasta sem maður hefur heyrt lengi þá veit ég ekki hvað.  Svo sannarlega hefur verið þörf á einhverju einmitt svona.  Þjóðfundur!  Af hverju gerðum við þetta ekki fyrir ári síðan?  Þið sem hafið unnið að þessu og útfært hugmyndina eigið þakkir skilið og reyndar allir sem taka þátt.  Megi allir góðir vættir vaka með ykkur og vernda.  Megi landvættir og goð sitja þarna með ykkur.  Mína blessun fái þið líka. 

 

 

 

Aftur til upprunans og byrjum upp á nýtt.  Það er eina vitið.  Gömlu gildin skulu koma á ný. 

Kúlulíf.

Veðrið er búið að vera gott undanfarna daga, þetta fallega logn sem við erum svo fræg fyrir. Og sólin skín á húsið mitt....

Dag eftir dag.

En hún nær ekki alveg niður núna, heldur kristallast í skýjum og getur sent einn og einn geisla ennþá.  Svo verðum við bara að bíða fram í endaðan Janúar.

 

Því miður er mikil mengun núna frá sorpbrennslunni.  Þetta er ekki falleg sjón.

 

Þetta aftur á móti er yndislegt. Litla fjölskyldan hans Skafta míns.  Hann er í Noregi. 

Ásthildur er voða hrifin af frænku sinni og afi líka.

Og auðvitað er mamma best.

Amma plástur!!!.  Það fóru fjórir plástrar á sárið allt á sama klukkutímanum.  Það var ekki við annað komandi. 

Þetta er auðvitað fjallkonan ekki satt!

 

Smámyndir til að sýna að hér er ennþá mannlíf þrátt fyrir allt. 

Kóngur og Drottning.

Ég kaupi oft DV þessa dagana.  Finnst þeir taka vel á spillingarmálum og láta sig varða það sem er að gerast í samfélaginu.  Núna síðast um níu ára drenginn sem var tekinn með ofbeldi frá ömmu sinni að því er virðist ekki á löglegan hátt. 

En ég ætla ekki að tjá mig um það hér. 

Það sem ég hef verið að hugsa um er, að undanfarin blöð hafa verið undirlögð af tveimur persónum.  Þau eru Kóngur og Drottning. 

Ég kannast við opinberu persónu Kóngsins, hann hefur komið víða við í íslensku samfélagi og hefur markað þar djúp spor svo ekki sé meira sagt.  Endalaust getur hann komist áfram á sínum pólitísku "hugsjónum".  

Kóngurinn og Drottningin virðast bæði vera hulin leyndarhjúpi.  Bæði hafa þau um sig hirð aðdáenda, sem gefa þeim auðvitað þann styrk og vernd sem þarf til að komast í þessa stöðu.  Að vísu er hirð Kóngsins kölluð Náhirð.  Hennar sértrúarhirð. 

Bæði baða sig í aðdáun áhangenda sinna, hann í pólitíkinni og hún í business. 

Ég veit svei mér ekki hvernig ég á að taka uppátæki DV að setja þessa ágætu drottningu á stall og hylla hana svona í hverju blaðinu á fætur öðru.  Að vísu ofbauð mér svo að ég ákvað að kaupa ekki þriðja blaðið í röð þar uppljómað af hennar persónu, þar  sem var viðtal við hana upp á minnsta kosti heila opnu.  Ég held sem betur fer, því eftir viðbrögðum Þórarins Tyrfingssonar í blaðinu á eftir, við ummælum hennar um fíkla og alkóhólista, er ég fegin að hafa ekki lagt það á mig með því að lesa það sem hún lætur frá sér.  Þau ummæli hinnar goðumlíku fegurðargyðju er langt því frá að vera sá guðlegi innblástur sem blaðið hefur látið í ljós að hún sé haldinn.  Heldur miklu fremur frá hinum svarta sjálfum. 

Ég skil vel að kóngurinn klári fái að heyra það dag eftir dag í DV, hann er jú keppinautur blaðsins í dag, að vísu eitthvað hnignandi eftir því sem mér skilst. 

En með Drottninguna gildir öðru máli, ég er farin að halda að minn ágæti vinur Reynir Trausta sé fallinn í netið hjá henni og orðin einn af áhangendum safnaðarins.  Slík er mærðin um þessa konu sem ég veit ekki haus eða sporð á, nema að ég ét stundum Gunnars majonnes.  En hún mun víst sjá um að breiða það út meðal landsmanna eins og aðrir gera með útgáfu blaða.  Enda er einn af hennar miklu mannkostum að skrifa bækur. 

Þetta er nú bara svona til gamans.  En það er ekki þar með sagt að ýmislegt flögri að manni svona á þessum síðustu og verstu. 

Eigið góðan dag elskurnar. 

 

Smá hugleiðing og gjöf til vina.

Ég hef verið langt niðri síðustu daga.  Ég veit ekki af hverju, hvort það er sorgin eða gluggapósturinn og innburðarbréfin frá Sýslumanni sem valda því.  Held samt að það sé hvort tveggja, en þó held ég að gluggapósturinn vegi þyngra.

Ég er svo ánægð með sýninguna, og henni var svo vel tekið.  Ég er að vísu eftir að ganga frá þeim munum sem voru þar. Sumt er ennþá í bílnum mínum.  En það er svo erfitt að koma sér að verki, þegar manni líður svona illa, og nær ekki alveg tökum á sjálfum sér, andlega og líkamlega. 

En þar sem ég sat hér fyrir stundu, var eins og væri verið að reyna að segja mér eitthvað.  Eitthvað sem gæti allavega gefið mér einhverja fró eða gleði.   Og ég fór að róta aðeins í gömlum pappírum, og þá sá ég smásögu sem ég skrifaði fyrir  nokkrum árum.  Og þegar ég fór að lesa hana, fann ég að þetta var nákvæmlega það sem ég þurfti á að halda. 

 

Ég ætla því að deila henni með ykkur vinum mínum sem hafið staðið svo vel og yndislega með mér gegnum alla erfiðleika.

 

Það sem augað ekki sér.

 

Skáldið sat á steini, hann fór daglega í stuttar gönguferðir, og hér var hann vanur að setjast niður, það var einhvernveginn svo mikill friður og ró, honum leið vel að sitja á þessum steini, hann var  sléttur eins og stóll, það var líka svo notalegt eins og í dag,

það var vor, og sólin skein glaðlega og yljaði honum.   Geislar hennar dönsuðu prakkaralega á hnjákollum hans og hann fann hitan og hlýjuna frá þeim. 

Gamli maðurinn sat svolítið hokinn og starði fram fyrir sig, án þess að hreyfa sig.  Þótt líkami hans væri mjór og skorpinn, þá voru augu hans vökul og sáu margt. 

 Hann hafði gaman af að yrkja um náttúruna.  Hann elskaði móður jörð og allt sem á henni þreifst.  Plöntur og dýr.  Það voru helst mennirnir sem gátu gert honum gramt í geði, þegar þeir sýndu af sér þá grimmd sem stundum kom fram í athöfnum þeirra, orði og æði. 

Hann þurfti ekki mikið á mannlegum félagsskap að halda, honum nægði nálægðin við sköpunarverkið, náttúruna allt í kring um hann.  Það var gott að vera í fámenninu, og geta gengið sér til heilsubótar stuttan spöl og sest niður og hvílt sig hvar sem manni datt í hug. 

  

Allt í einu tók hann eftir því að hjá honum stóð lítil stúlka.  Hún starði á hann og virtist ofurlítið feiminn.  Stúlkan var mjög falleg, með rjóða vanga og í stuttum kjólgopa, hún hafði ljósar fléttur sem liðuðust langt niður á bak hennar og þegar hún snéri sér við sveifluðust þær til og frá. 

Honum fannst eins og hana langaði að segja eitthvað við hann, en þorði það ekki.  Svo hann brosti til hennar uppörvandi. 

Hún brosti á móti, og sagði hikandi, mamma segir að ég eigi að bjóða þér inn í kaffisopa. 

Ha! svaraði gamli maðurinn undrandi, kaffisopa hér, hér býr enginn. 

Ójú svaraði stúlka og hló, við búum allavega hér. 

Hann horfði í kring um sig og sá þá hús þar rétt hjá, þessu húsi hef ég aldrei tekið eftir fyrr hugsaði hann.  Er mér nú farið að förlast. 

Stúlkan hló ennþá meira, og nú var runnin af henni öll feimni. 

Þá kom einnig lítill drengur skokkandi eitthvað yngri en stúlkan. 

Ertu búinn að bjóða manninum inn, spurði hann forvitinn. 

Já já, hann segir að það búi enginn hér í nágrenninu, svaraði stúlka og þau hlógu bæði. 

Litli drengurinn greip nú í hönd gamla mannsins og togaði í hann. 

Mamma sagði að þar sem þú kæmir svo oft hingað og hvíldir þig ættum við að bjóða þér inn í kaffi, sagði hann blíðlega. 

Maðurinn stóð á fætur, þau gengu hægt í áttina að húsinu, þetta var fallegt steinhús, með fagurlega útskornum gluggum, fínleg útsaumuð gluggatjöld voru þar fyrir.  Allt var svo snyrtilegt og fallegt þarna í kring.  Hann var svo hissa á að hann hefði ekki séð þetta hús fyrr, en hugsaði svo ekki meira um það, því nú opnuðust dyrnar og glaðleg kona stóð í gættinni, hann sá strax hve líkar þær voru mæðgurnar, báðar með þessar fallegu rjóðu kinnar og ljósa hárið í fléttum, brosmildar og hlýja og gáski stafað frá þeim. 

  

Velkominn sértu í hús mitt, Valgarður, sagði konan og rétti honum hendina og heilsaði. 

Svo þú veist hvað ég heiti sagði hann undrandi.  

Ójá minn kæri, það veit ég, sagði hún kankvís. 

En ekki veit ég nein deili á þér góða mín, sagði Valgarður dálítið skömmustulegur, hann var að reyna að muna hvaðan hann ætti að þekkja þetta fólk, og hvernig gæti staðið á því að hann myndi ekki eftir því. 

Þá hló konan, hún var jafn hláturmild og dóttir hennar.  Nei Það veit ég líka, sagði hún, ég heiti Hulda og við erum búin að eiga heima hér lengi.  Lengur en þú meira að segja. 

Þau gengu inn  í lítið en fallegt eldhús og hún bauð honum að setjast við eldhúsborð, á því var útsaumaður dúkur, og fallegt rósamálað bollastell, fat með kökum og mjólkurkanna í stíl. 

Hann settist og dásamaði þetta allt í huganum. 

Mikið er allt fallegt hérna, sagði hann svo. 

Já, okkur finnst gaman að hafa fallega hluti í kring um okkur, sagði Hulda brosandi.  Hún gekk að eldavél og sótti kaffikönnu og helti í bolla fyrir hann, hún hellti líka í bolla fyrir sig, krakkarnir fengu mjólk og tóku svo hraustlega til matar síns af kökufatinu. 

Þetta eru heilbrigð og hraust börn sem þú átt hérna, sagði hann. 

Já blessaðir ungarnir, það eru þau. 

Hvar er húsbóndinn spurði hann varfærnislega. 

Hann er að vinna, var svarið.  Hann kemur ekki heim fyrr en í kvöld.

  

 Ég hef aldrei tekið eftir því að það væri hús hérna, sagði hann til að segja eitthvað. 

Nei það eru ekki allir sem sjá það, svaraði Hulda brosandi. 

Hann beið eftir frekari skýringum en þær komu ekki strax, hún leit á þetta sem sjálfsagt mál. 

Þetta hús sjá einungis þeir sem vilja sjá það, sagði hún svo eftir nokkra þögn.  Eins og svo margt annað í heimi hér.  Það er svo auðvelt að ana blindandi í gegnum lífið, og sjá ekkert nema það sem maður vill sjá sjálfur. 

Þú aftur á móti ert ekki þannig.  Þú ferð mjúkum höndum um allt sem þú snertir, og þykir vænt um náttúruna.  Það er svoleiðis fólk sem lífríkið þarfnast.  Ekki þeir sem telja sig herra jarðarinnar og halda að þeir geti gert hvað sem er í krafti tækni sinnar og auðæfa.  Það er þvi miður mikil skammsýni.  Því erum við þakklát fyrir fólk eins og þig. 

  

Þau höfðu drukkið kaffið og hann borðaði meðlætið af bestu lyst, fannst kökurnar afar góðar.  Og gerði þessu öllu góð skil. 

Svo stóð þessi góðlega kona upp og sagði;   má ég bjóða þér að ganga til stofu. 

Hann stóð upp líka og fylgdi henni inn í bjarta og fallega stofu, þar var mikið af blómum, hann sá litlar verur leika sér í þeim, og þarna var yndislegur blómailmur. 

 

Okkar langar að syngja fyrir þig sagði hún glaðlega, og benti honum á að setjast í grænan sófa, sem þarna var. 

Hann settist eins og í leiðslu, þetta var allt svo fallegt en framandi en þó svo kunnuglegt, teppið á gólfinu minnti helst á nýslegna grasflöt, blómin sem vöfðu sig upp í gluggakisturnar, honum fannst hann kannast við þau, loftið í stofunni var himinblátt, líkt og hvolfþak, hann undraðist hve rúmt var inni í þess húsi sem hafði virst svo lítið utanfrá. 

Hann hrökk upp frá þessum hugsunum sínum, þau höfðu stillt sér upp fyrir framan hann,  konan og börnin, og nú byrjuðu þau að syngja undur fallegan söng, raddir þeirra voru eins og hann hefði ímyndað sér raddir engla.  Söngur þeirra var samstilltur og svo blíður og fagur, svo tóku litlu verurnar undir líka, og þetta varð að hrynjandi kórsöng, aldrei hafði hann upplifað neitt þessu líkt. 

Hann fann hvernig tárin læddust fram í augnkrókana, og kökkur í hálsinn.  En honum leið svo dæmalaust vel, þessi söngur hann var svo dásamlegur, eins og raddir vorsins, lengi vel sat hann dáleiddur og hlustaði og hlustaði. 

 

Svo var skyndilega eins og hann rankaði við sér, eins og hann hefði dottað og hrykki skyndilega upp aftur. 

Hann sat á steininum sínum og fann að honum hafði kólnað svolítið.  Sólin var genginn bak við ský og það var ekki eins hlýtt lengur.  Hvað hafði gerst?  Hann leit í kring um sig undrandi, hvar var fjölskyldan og verurnar, hvar var húsið?  Hafði hann verið að dreyma? En þetta hafði allt verið svo raunverulegt. 

 

Hann leit í áttina þar sem húsið hafði staðið, jú þarna var stór steinn, upp með honum uxu fjólur og mosi og  berjalyng, flöturinn framan við steininn var sléttur og þar uxu sóleyjar og fíflar, allt var svo snyrtilegt og fínt, eins og þetta væri hús og garður.  Honum fannst meira að segja votta fyrir gluggum í steininum, og skófir sem litu úr eins og útsaumaðar gardínur. 

Getur það verið hugsaði hann, að ég hafi verið þarna inni og þegið veitingar, hlustað á englasöng og liðið svona vel. 

Djúpt inn í brjósti sér fann hann ennþá gleðina og þann unað sem söngurinn hafði veitt honum, hann var viss um að hann hafði upplifað eitthvað sem enginn gæti frá honum tekið, þessa minningu myndi hann geyma í hjarta sínu til hinstu stundar.  Ekkert gæti komið í veg fyrir það. 

 

Hann stóð upp af steininum fann að hann var svolítið stirður, stafurinn hans hafði runnið niður og lá við hliðina á steininum.  Hann ætlað að beygja sig til að ná í hann, en á einhvern einkennilegan hátt reistist stafurinn við af sjálfu sér og hrökk í hönd hans.  Takk fyrir tautaði hann glaður,  takk, elskurnar mína, honum fannst hann heyra dillandi hlátur.  Tvö hlægjandi börn, tvö dansandi, hlægjandi börn og falleg  ástúðleg móðir. 

Þessa mynd mun ég ætíð geyma í mínu gamla hjarta, sagði hann og í huga hans ómaði söngur lífsins.   Í frjórri moldu fræið liggur

fegurð vorsins í sér ber.

Frá Guði sínar gjafir þiggur,

gjörvöll jörðin, lífsvon hver.

Eigið góðan dag mín kæru.  Og innilega takk fyrir að hugsa til mín og sýna mér kærleika og fegurð þess sem gleðja vill aðra manneskju.  Það er allt of fátítt á þessum tímum græðgi og undirferlis.  Þá glampar skærar á perlur mannlífsins sem rísa og skína þar sem þeirra er þörf.   

 

Minning um listamann taka tvö.

Já þetta er taka tvö um sýninguna og það sem var í kring um hana.

ég þurfti aðstoð við að prenta út myndir og þar sem synir mínir tveir sem eftir eru hafa flutt sig út til Noregs, þá á ég sem betur fer einn son í viðbót, fyrir utan Bjössa minn og það er Rolando.  Hann kom og hjálpaði mér og kom með englana sína með sér.  Rolando ég vona bara elskulegur minn að þitt fólk hafi sloppið í San Salvador við hörmungar fellibylsins.

Og það er auðvitað farið í kistuna góðu hjá ömmu og fundið eitthvað til að gera sér til skemmtunar.

Flottur spidermann, ég er samt ekki alveg viss um að hann kunni að höndla byssuna.

Áður en þið skammið mig fyrir að láta barnið hafa svona beittan hníf, þá vil ég segja í fyrsta lagi þá lét ég hana ekki hafa þennan hníf, hún hefur örugglega bjargað sér um hann sjálf. Og svo álít ég að börn þurfi að læra af reynslunni að umgangast hluti sem geta gert þeim mein.  Alveg eins og þetta með ofurþrifnað.  Það er sagt að á misjöfnu þrýfist börnin best. Og það er bara þannig.  Ef við ofverndum þau, þá læra þau ekki að bjarga sér.  Það er mín skoðun allavega.

Fröken Hanna Sól.

Flottust.

Þetta er blómálfaprinsessa, við eigum allskonar ævintýrapersónur hér í kúlunni. Og þær birtast þá og þegar.

Þetta er aftur á móti engill í bláum skóm, sem hún elskar.  Amma keypti þá í Pforsheim í sumar og hún hefur verið í þeim síðan.

Þær eru eins og svart og hvítt, og þær rífast eins og hundur og köttur, en þær elska hvor aðra algjörlega.

Og svo er komið að því að undibúa sýninguna.  Halldór besti vinur Júlla var auðvitað með þeim fyrstu að mæta.

Sonur Magga Hauks og Rönku, Guðmundur hér með Úlfi mínum.  Og það er verið að undir búa sýninguna. Ranka og Maggi höfðu búið til súpu í anda Júlla míns, og þar að auki voru brauðtertur og allskona meðlæti sem þetta yndæla fólk hafði útbúið honum til heiðurs.  Þau eru einstök og Júlli var þeirra fjölskylduvinur algjörlega.  Ég er svo þakklát fyrir hvað þau hafa verið honum góð.  Og ég veit að hann var þeim virkilega hjálparhella.  Stundum kom hann heim og sagði; mamma ég þarf að útbúa blómaskreytingar fyrir Tjöruhúsið, má ég fá blóm í garðinum hjá þér.  Og alltaf var það jafn sjálfsagt mál.  Hann var sannur listamaður líka í blómaskreytingum.

Þessi mynd er skemmtileg því báturinn í baksýn er raunverulegur hann er í glugganum.  Ég verð að viðurkenna að ég átti dálítið við hvíta hákarlinn, hann hafði verið niður í gámi fyrir utan og rignt niður, þannig að bakugginn var brotinn og líka sporðurinn.  En hann hafði verið með hákarlinn í höndunum lengi og ég vildi hafa hann á sýningunni, svo ég fékk gips og málningu og setti allt í gang að gera hann sýningarhæfan. Hann er auðvitað samt sem áður að sjálfsögðu algjörlega hannaður af drengnum mínum.

Þetta er indíjáni, ég var með myndabók af sumum listmundum eftir Júlla, og þegar Halldór sá mynd af þessum karli, þá fór hann og sótti hann.  Hann er sem sagt í hans eigu.  ég vissi ekki hvar hann var niðurkomin. Svo er um fleiri muni vinirnir hans eiga fullt af verkum eftir hann.  Þau ætla ég mér að fá lánuð á afmælinu hans og hafa flotta sýningu í júlí á næsta ári honum til heiðurs.

Gleðitímabil hjá syni mínu.  Þá voru litirnir fallegir og ljúft að skoða.

Svo komu þessi dimmu tímabil inn á milli.

Þessi ætti að vera í hverjum banka á Íslandi til minningar um útrásarvíkinga.  Páfuglinn er þeirra status.

Og hann gerði skapalón af fiskunum sem hann gerði.  Hér er ýsa.

Og litli Sigurjón Dagur sem var svo ungur þegar pabbi hans dó.  En hann man samt alveg heilmikið eftir pabba sínum.  Og ég er viss um að Úlfur mun vera með honum og kenna honum það sem pabbi var svo iðinn við að gefa þeim.  Heilræðin og það sem skipti máli í lífinu.  það var hann óþreytandi í að kenna bæði sonum sínum og hinum barnabörnunum mínum.  Þau koma til með að muna það.  Það er nokkuð víst.

Fiskarnir hans sem eru staðsettir fyrir utan Neðstakaupstað munu verða teknir inn og hlúð að þeim í vetur, og settir upp aftur næsta vor.  Það er samkomulag milli mín og safnstjórans, og hann mun fá verðugan minningarplatta á þeim stað sem hann elskaði svo mikið.

Amma við fundum þennan stein og pabbi sá strax að þetta var geimvera.  Hann tók ekki hvað stein sem var, heldur velti þeim fyrir sér, hverjum og einum, og hann sá fiskinn í þeim þegar hann ákvað að taka þá með sér heim.  Svona var drengurinn minn.

Þetta yndislega fólk Maggi og Ranka buðu okkur í mat í hádeginu í gær.  Þau eru rómuð um alla veröldina svei mér þá.  Því fólk hefur komið hér frá ýmsum löndum til að borða fisk í Tjöruhúsinu.  Og fiskurinn undir pönnunni er auðvitað frá Júlla.  Mér var sagt að a.m.k. í tveim giftingum sem haldnar voru niður í Tjöruhúsi var fólk leyst út með fiskum frá honum.  Hann vildi gefa og hann gaf.  Og ég veit að fólk metur það að eiga fisk frá honum.

Það voru margir sem lögðu leið sína niður í Tjöruhúsið í gær.  og ég var svo stolt af syni mínum.  En líka Úlfi sem stóð og bakaði vöfflur ofan í gestina.

Fólk safnaðist líka saman fyrir utan og spjallaði því veðrið var svo gott.

Myndarskapurinn hjá gjestgjöfunum var frábær.  Þar var ekkert til sparað við að bjóða fólki upp á trekteringar og Júllasúpu, sem margir þáðu.

Þetta er skútan IjElla sem hann gaf okkur pabba sínum. 

Og það voru sett kerti við hvert listaverk fyrir utan Tjöruhúsið.

Og á kertafleytingu sem var lokaathöfn á vetrarnóttum var endað með því að syngja; Í faðmi fjalla blárra,  fyrst með gamla laginu sem við Ísfirðingar þekkjum öll og svo með nýju lagi sem Baldur Geirmundsson hefur samið, sem er ekki síður fallegt.  Og þarna syngja þau nýja lagið.  Ég sagði að það væri vel við hæfi að syngja einmitt þetta ljóð Í faðmi fjalla blárra til minningar um son minn, því hvergi vildi hann annarsstaðar vera en einmitt hér á Ísafirði.  Hann elskaði Ísafjörð og fólkið hér.  Og það geri ég reyndar líka.

Litli stubbur og mamma hans, sem sakna svo mikið.  Þau hafa misst svo mikið, þar sem Júlli minn var þeim alltaf svo góður og hjálpsamur.  Og hann elskaði báða syni sína út af lífinu.  Og þeir gáfu honum það besta sem til var í þessum heimi.  Eitthvað til að lifa fyrir, traust og trúnað.  Þeir gáfu honum ekki síður mikið, en hann þeim.

Eftir þenna langa dag var gott að komast í gott bað í kúlunni.  og það var ósvikin gleði, börn eru svo fljót að gleyma sem betur fer. Þó muna þau allt það sem skiptir máli.  Við megum margt læra af börnunum.

 

Þessi er fyrir ísfirðingana mína og sérstaklega Erlu og fólki við Seljalandsveginn.

Og það var regnbogi yfir Ísafirði í dag. 

Enn einn sólargeislin hún Snæfríður, sem dundaði sér hér hjá mér í dag, þó Hanna Sól hefði farið í heimsókn til Sigurjóns.  Við erum svo rík af börnum.  Meira að segja börnin á leikskólanum kalla okkur afa og ömmu.  Hvað er hægt að fá betra hrós en það frá sakleysinu og einstaklingunum sem þekkja ekkert nema sannleikan og lífði eins og það blasir við þeim.

Minning um listamann.

Ég eyddi deginum í að setja upp sýninguna til minningar um Júlla minn.  Það var yndislegt, og ennþá yndislegra voru viðtökurnar.  Það mætti fullt af fólki og honum var sýnd svo mikil virðing.  Ég var þarna allan daginn og alveg fram á kvöld.  Hjónin Maggi og Ranka sem hafa rekið matsölustað á heimsmælikvarða núna undanfarin ár í Tjöruhúsinu, þau höfðu undirbúið veislu fyrir gesti sem komu.  Meðal annars var boðið upp á fiskisúpuna hans Júlla míns.  Ég ætla ekki að setja inn margar myndir núna, ætla að setja inn fleiri myndir á morgun.  Ég er algjörlega búin eftir daginn, bæði tilfinningalega og líkamlega.  En ég er svo sátt og glöð samt sem áður fyrir alt sem var gert fyrir elskulega sonin minn í dag.

Úlfur stóð sig eins og hetja og bakaði vöfflur ofan í gesti. 

Það voru margir sem lögðu leið sína niður í Tjöruhús í dag til að skoða verkin hans Júlla míns.  Og ég var svo stolt af drengnum mínum.

Sumum fannst þeir samt vera útundan.  Ekki illa meint en bara sona. Þeir þekktust mjög vel Júlli minn og þessi piltur hér.

Og hér er Bjarni frá Brekku.  Hann er besti flakarinn í bænum og sennilega sá besti á Íslandi.  Hér er hann að segja okkur frá því hvernig hann vann skákkeppni, og er sannfærður um að Júlli hjálpaði honum að vinna. Það var lagt undir 100.000 kall, en minn maður sagði bara, ég hef ekkert við peninga að gera, ég vil bara lesa fyrir þig upp úr biblíunni.  Betra væri að fleiri hugsuðu þannig.  Ekki neitt 2007 dæmi þar á ferð.

Þegar fór að rökkva var kveikt á kertum við listaverkin hans Júlla sem eru úti á svæði Neðstakaupstaðar.

Amma; sagði Úlfur pabbi tók ekki hvað stein sem var úr fjörunni.  Hann valdi hvern og einn sérstaklega, og hann sá fiskinn í steininum, þegar hann tók hann.  og þegar við fundum þennan, þá var ekki spurning, þetta var geimvera.

Þetta er Hulk, einhver á frú hulk og það væri gaman að vita hver.  en Hulk er nakinn og ég stóð Úlfinn að því hvað eftir annað að reyna að fela bibban með laufum.  Enn Hulkinn ísfirski er bara flottur.

Bæjarstjórnin ákvað að kunngera næsta bæjarlistamann í Tjöruhúsinu og minntust í leiðinni Júlla míns.  Billa var kjörin næsti bæjarlistamaður.  Til hamingju með það mín kæra.

Síðan var kertafleyting í fjörunni og hún var í og með til heiðurs Júlla mínum.

Mikið held ég að hann sé stoltur, minn elskulegi sonur.

Dagskráin endaði svo á söng í fjörunni, í Faðmi fjalla blárra sem er þjóðsöngur Ísfirðinga, og reyndar var svo frumflutt nýtt lag við þetta frábæra ljóð, lag eftir frænda minn Baldur Geirmundsson. ég gat ekki sungið með, því ég var með ekkan upp í hálsi.  Í faðmi fjalla blárra var alveg í anda Júlla míns, sem elskaði bæinn sinn svo mikið, að það kom aldrei til greina annað en að eiga hér heima og starfa og hér gaf hann af sér allt sem hann átti til. Og bæjarbúar hafa svo sannarlega sýnt að þeir virtu hann líka og elskuðu.

 

Þess vegna er ég sátt, þó tárin leki endalaust þá þykir mér svo vænt um hvað allir hafa tekið drengnum mínum vel og hvað hann hefur markað djúp spor í heimabæinn sinn.  Hvað hann hefur gefið mörgum af sér.  Ég móðir hans áttaði mig ekki á þvi hve í raun og veru djúp spor hann hefur markað í samfélagið.  Og svo áttaði ég mig líka á því hve drengurinn minn var í raun og veru líkur mér.  Ég er ekki að hrósa mér, en ég hef fundið að þrátt fyrir allt þá lifði í honum það sem ég lagði inn og lagði mesta áherslu á í þessu lífi, það er virðing fyrir öllu lífi, virðing fyrir bæði dýrum, fólki og plöntum.  Ég hef lært að skoða sjálfa mig í ljósi þess sem hann var og sjá að börnin okkar endurspegla það sem við leggjum inn í banka lífsins fyrir þau.  Þannig að það er ekkert auðvelt að vera foreldri, og sennilega eiga afar og ömmur að ala upp börnin, því þau hafa öðlast viskuna, þolinmæðina og reynsluna til að gefa einstaklingnum þau tækifæri sem þau eiga skilið.  Hér áður þá áttu afi og amma virkan þátt í uppeldi barnanna, þar voru ekki leikskólar heldur afi og amma sem voru inn á heimilum og áttu ríkan þátt í uppeldinu.  I dag er öllu skipt upp, það eru leikskólar, skólar á mismunandi stigum, vinnustaðir og svo dvalarheimili.  Þar með er kippt út því elementi að afi og amma séu til staðar til að bera áfram þekkinguna til barnabarnanna, sem var svo rík hér áður.  Hér þarf að hlú að því og skoða hvort ekki sé komin tími til að kippa þessu í lag og sameina leikskóla og dvalarheimili, þannig að afi og amma séu ekki bara óvirkir þáttakendur í lífinu, heldur séu þaú meðvirk í leikskólum og komi þar inn til að sinna börnunum, segja þeim sögur og fræða þau um gamla tíma.  Því þó fóstrur séu alveg frábærar og góðar að öllu leyti, koma þær samt sem áður ekki í staðin fyrir afa og ömmu.  Reyndar kalla mörg börnin á leikskólanum mig ömmu þegar ég kem þar inn, og mér þykir afar vænt um það.

Megi allir góðir vættir vaka með ykkur öllum og vernda.  Ég sit hér með ekkan í hálsi og hjartað úti  af upplifun dagsins og þakklæti mínu til samfélagsins sem ég er þátttakandi í, Takk innilega, takk ísfirðingar hve vel þið hafið tekið mér og drengnum mínum, sem lifði alltof stutt fyrir minn smekk, en enginn ræður sínum næturstað og allt er náttúrunni háð.  Við höfum ekkert með það að segja, heldur verðum að beygja okkur undir það sem gerist.  Ég er reyndar sannfærð um að okkur er ætlaður ákveðin tími hér í lífsins táradal, við förum hvorki fyrr né síðar en áætlað er.  Þannig er lögmálið.