Ferðin mín. Frá Vín til Oslóar.

Austurríki skiptist í níu fylki.  Þau skiptast þannig; Burgenland höfuðborgin þar er Eisenstadt, Efra Austurríki, þar er höfuðborgin Linz, Kärnten, höfuðborg Klagenfurt, Neðra Austurríki, Sankt Pölten er þar höfuðborg. Salzburg, og höfuðborgin ber sama nafn. Steiermark og þar er Graz höfuðborg, þar býr Leó Jóhannsson og Erica, frændfólk mitt. Tírol og þar er Innsbruck höfuðborgin. Vorarlberg með höfuðborg sem ber nafnið Bregenz, síðan er það Vín.

Bára mín býr í Steinbrunn en það er staðsett í Burgenland.  Burgenland er mesta vínræktar hérað Austurríkis.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Áður en við fórum út á flugvöll skruppum við aðeins inn í höfuðborg Burgenlands, Eisenstadt, falleg borg.  Þar er safn um Hayden.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við ætlum í miðbæinn, sem er við hliðina á höllinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er frekar óvenjulegt árferði þarna núna, því það er bara Janúar, en jasmínan er farin að blómstra og einnig kirsuberjatrén.  Reyndar sá ég að það var komin snjór eftir að við fórum þaðan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kirsuber í fullum skrúða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bílastæðið við höllina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þá er að labba upp heimreiðina, við vorum búin að kveðja stelpurnar okkar, því þær þurftu að fara í skólann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gott fyrir stutta fætur að hvíla sig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var hlaupið af stað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Á grasflötinni má svo sjá afrakstur dýrs sem við erum alveg laus við ennþá, en það eru moldvörpurnar.  Mér þykir leitt að þessi mynd skyldi fara svona inn, en ég bara get ekki tekið hana út það er eitthvað í kerfinu sem er ekki rétt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í Austurríki er stjúpan vetrarblóm, hún er sett niður á haustinn, og svo taka önnur blóm við þegar fer að vora.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Héðan er stutt í mörg lönd, Sópron er í Ungverjalandi afskaplega vinaleg og skemmtileg borg. Og Ódýr.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amma náði honum akkúrat þegar hann brá sér til hliðar til að gera B 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er aðalgatan í Eisenstadt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér voru útsölurnar alveg á fullu, allt upp í 70% afslátt.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér var útimarkaður, þar sem Bændur og húsmæður stóðu fyrir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þar kenndi margra grasa, kökur sælgæti, matur ávextir og allskonar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Epli og allskonar mauk, en Bára í keypti kökur af frúnni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér var hægt að kaupa allskonar sauerkraut og slíkt.  Allt auðvitað heimagert.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi var greinilega í fríi, svo ekki veit ég hvað hann geymdi í þessum tunnum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reffilegur hr. Skaftason.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta heillaði samt litla manninn mest.  Flugvél sem fór upp og niður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þetta var gaman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Arkitektúr þeirra finnst mér frábær og svo einnig skreytingar á húsum, þetta er reyndar ráðhúsið þeirra.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við höfðum nægan tíma svo við ákváðum að setjast inn á kaffihús. sss

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kaffihúsið virtist vera einskonar samastaður eldriborgara, hér koma þeir og sitja og fá sér bjór, vín eða kaffi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sá stutti er alltaf glaður og aldrei neitt vesen með hann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já við sómdum okkur vel á þessum stað .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þá var komin tími til að drífa sig út á flugvöll.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á leiðinni hittum við þennan ágæta bíflugnabónda, sem var að selja hunang af öllum stærðum og gerðum, hann var einnig með sælgætismola og áburð úr þessu eðalefni.  Hann sagði okkur að hann gerði mikið af allskonar smyrslum og olíum en hann mætti ekki selja það sjálfur, heldur þyrfti að vera með til sölu slíkt frá stórum fyrirtækjum frá Þýskalandi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já ætli einhverjar konur hefðu ekki viljað vera hér að versla allt upp í 70% afsláttur af allskonar vetrarfötum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er þessi flotta höll í öllu sínu veldi.  Rétt hér hjá er Haydnhúsið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Versta við heimsóknir er að það er erfitt að kveðja.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En við erum á leið til Osló til að hitta börnin þar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Elsku litli JónElli minn 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég hugsa alltaf þegar ég ek fram hjá þessari illu þefjandi olíuhreinsunarstöð, hvað við vorum heppinn að ekki náðist samstaða um að byggja svona skrýmsli í Dýrafirðinum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo óendanlega ljótt, tröllslegt og illa lyktandi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þá var bara eftir að kveðja og heilsa nýjum fjölskyldumeðlimum 

Vona að þið hafið haft gaman að þessu, meira næst.  Eigið góðan dag.  

ferðasaga framh.Salzburg - Steinbrunn.

Já það var notalegt að koma til sonar okkar í Njarðvík og slaka á eftir langa bílferð. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er hann Davíð Elías, hann er myndarstrákur og afar athafnarsamur, en alveg þrælklár.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og sjá má er aðalatriðið tölvuleikir hjá börnum í dag, enda eru tölvur og IPad framtíðin.  Og nú er amma loksins komin frá Serbíu til að hjálpa mömmu með drengina sína 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Litla skottið að fara í svefninn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sá stóri fær að vaka aðeins lengur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bjössi rétt eins og allir synir okkar er frábær kokkur, og hefur virkilega gaman af að elda. En nú liggur leiðin með WOW air til Salzburg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Systursonur minn og vinur hans komu með, þeir eru að fara í ævintýraferð að vinna á hestabúgarði Báru minnar og Bjarka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hreinn og Halli, myndar piltar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við bíðum eftir að Bára komi og sæki okkur á flugvöllinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Austurríkismenn eru ekki mikið fyrir beinar línur, heldur er arkitektin hjá þeim mjúkur eins og fjöllinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var ágæt hugmynd að fá sér í gogginn meðan beðið var.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo erum við lögð af stað, áfangastaðurinn er Steinbrunn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var ágætis veður, en ekkert svo sem betra en á Íslandi á þessum tíma.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ferðin gekk líka vel og það var líka notalegt að komast heim til Báru.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nei Inga Bára mín þetta er ekki Jóakim, þetta er Lilli Fe.  Hennar uppáhaldsstaður er í stiganum upp á svefnloftið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þá var að byrja á að kveikja upp í ofninum, til að fá góða hlýju í eldhúsrýmið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér eru svo elsku stelpurnar mínar í Austurríki, og voru svo glaðar að hitta ömmu og afa, og við ekki síður að hitta þær.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og litli ærslabelgurinn, krullustrákurinn okkar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var ævintýri að leika sér í heyinu, þar var klifrað og leikið sér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sá reyndar ekki betur en allir krakkar í nágrenninu væru að koma og leika þarna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er hún ekki orðin stór hún nafna mín Ásthildur Cesil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú eða Hanna Sólin, börnin vaxa svo hratt og þess vegna er nauðsynlegt að hlú vel að þeim, meðan þau ennþá eru börn 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afastubbur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er ósköp gott að fá sér epli eða aðra ávexti.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Snemma beygist krókurinn, þessi ungi maður er alveg til í að elda matinn, það er líka hægt að segja sama um Davíð Elías, Sólveig Huldu og Símon Dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það þarf að hræra í pottunum og svoleiðis. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo þarf að læra heima.  Börn í Austurríki þurfa að læra mikið heima, og stundum getur það verið bras, ekki með Ásthildi samt, hún elskar að læra heima, en stubbur þarf auðvitað að læra líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Svo getur verið notalegt að kúra upp á þurrkaranum því þar er bæði hlýtt og svo ruggar hann svo vel. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi er skemmtilegur svo er hann bæði stríðin og segir skemmtilegar sögur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jóni Ella finnst líka gaman að leika við afa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Strákarnir þurfa að deila herbergi, þar sem íbúðin er lítil, en þeim finnst það ekkert mál.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það getur ýmislegt gerst, og nú sagaði Hreinn í puttan á sér, og þá var nú aldeilis gott að hafa (Dýra)lækni á staðnum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi og Ásthildur gera gólfæfingar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sem er nú aldeilis flott.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og strákarnir fara ekki varhluta af ærslagangi  En þeir eru báðir svo ljúfir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er Halli að hjálpa Hönnu Sól með reikninginn, hann gerði nú dálítið grín að sjálfum sér í því efni, en þetta gekk bara vel hjá þeim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og fyrst var nú komið teppi á gólfið, þá var um að gera að nota það vel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gaman gaman...                                                                              

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það var svo sannarlega fjör á Obere Hauptstrasse 85.

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Litli fallegi krullukollurinn hann JónElli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Og yndislega dóttir mín. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er svo hann Hreinn Þórir Jónsson systursonur minn myndarpiltur.

 

     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Strákarnir voru sérlega góðir við börnin, sem skiptir ekki svo litlu máli, þegar allir eru þræluppteknir.

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Við erum svo rík með allar þessar elskur við afi.                         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fölskvalaus kærleikur hvað er yndislegra en það?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Grallarinn hún nafna mín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er svona meira í áttina 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er líka notalegt að gera heimaverkefnin á mottunni góðu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú eða bara horfa á mynd í símanum hennar mömmu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mamma hans segir nú samt að þetta sé dæmigerð mynd af JónElla.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann hefur afskaplega gaman af að teikna, en bara stundum teiknar hann á blöð, oftast verða veggirnir fyrir valinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fyrirmyndarnemandinn Ásthildur Cesil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Knúsírófa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amma var að elda snitsel og allir vildu hjálpa, stubburinn fékk að berja kjötið, bamm bamm, og allir hjálpuðust að.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og sumir fá bara aldeilis brilliant hugmyndir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FJölskyldan að borða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er líka gott að vera hjá pabba, þegar hann er heima.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Trölli karlinn er duglegur við að hjálpa strákunum að reka hestana á sinn stað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við komin í Eisenstad sem er höfuðborginn í Burgenland.  Á leiðinni út á flugvöll til að fara til Oslóar, förum með Norwegan og það kostar innan við 10.000 kall miðinn.  En meira um það seinna.

Eigið góðan dag, hér fyrir neðan er mynd sem ég setti inn, en gerði einhverja vitleysu svo ég gat hvorki tekið hana út eða sett hana á sinn stað.  Svo hún fylgir hér með.  s 

 

 

 

Boðið í ferðalag.

Við hjónin ákváðum að stytta okkur skammdegið og heimsækja barnabörnin okkar sem búa erlendis.  Við höfðum keypt okkur miða Kef. Salzburg þann 4. janúar, en komumst ekki lönd né strönd vegna veðurs og urðum að fresta ferðinni til 11. janúar.  Ferðin kostaði tæpar 10.000 kr. ísl.  með WOWair, sem er ekki dýrt þegar miðað er við að miði frá Ísafirði til Reykjavíkur getur kostað allt upp í 24.000.  Ég skil eiginlega ekki verðalagið á flugmiðum innanlands. 

En nóg um það.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Áður en við fórum kom Sigurjón Dagur í heimsókn með vini sínum, eins og hann gerir oft þessi elska.  Í dag lesa börnin ekki bækur, heldur leika sér með IPad.  Þau eru ekki gömul þegar þau hafa náð lengra en afi og amma, og jafnvel pabbi og mamma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og sjá má er heilmikill snjór hér, sem er reyndar hlýlegra en þurrafrost og kuldi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér á sjá mána gamla kíkja upp fyrir Ernirinn, þó kominn sé dagur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Naustahvílftin brosir gleitt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á þessum tíma er mikil litadýrð þegar sól skín á skýin og litar himininn með fallegum roðablæ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og kúlan kúrir hulin snjó og yl.  En nú erum við að leggja af stað, ekki eftir neinu að bíða með það.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rjúpurnar vappa alls óhræddar kring um hýbýli ísfirðinga, þær vita sem er að þær eru friðhelgar þar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þær eru algjör krútt, en systir mín sem elskar að borða þær á jólunum baðaði út höndunum og dæsti yfir þessari krás sem trítlaði fyrir framan nefið á henni og gaf henni örugglega langt nef. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veðrið sem sagt upp á það besta þegar við lögðum í hann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá bæði Snæfjallaströndina og Grænuhlíðina baðaðar í morgunbirtunni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég elska þetta land. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við að fara inn í Seyðisfjörð.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Hesturinn blasir við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést hann hinu megin frá, og Snæfjallaströndinn og Skarðið blasir við.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann er glæsilegur Hesturinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést Ytraskarðið betur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yndislegt að sjá sólina svona á þessum tíma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég elska svona sólarmyhndir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og mikið er nú skemmtilegra að ferðast í svona fallegu veðri, en að þurfa að berjast við snjókomu eða skafrenning.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mér finnst sorglegt hvernig Djúpið er að fara, svona fallegt land og mikið búfjárræktarland.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það á að gefa ungu fólki kost á að fá bújarðir fyrir lítið og afnema kvóta að mestu, þannig að það geti byggt upp eigin bústofn.  En það er víst alltaf þessi forráðahyggja ráðamanna sem heftir allt frjálst framtak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En svona er þetta, nú þegar farið er að flytja mikið út, og þegar staðarmerkingar byrja þá er alveg hægt að selja kjöt á hærra verði, með átaki og markaðssetningu um hreinleika.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ísafjörðurinn var ísilagður, og stóð undir nafni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Máni gamli enn og aftur, nú hálfur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Erum að fara niður af Steingrími og niður í Staðardalinn.  Merkilegir þessir ljósbjarmar í snjónum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er ekki viss en held að við séum hér að aka ofan af Þröskuldum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já einmitt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi sérkennilegu fjöll og strítur blasa einmitt við þegar ekið er ofan af Þröskuldum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi mynd er úr ævintýraheimi, þar sem álfarnir búa.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi fjöll finnst mér alltaf svo flott.  En bíðið þangað til ég pósta norsku fjöllunum, þá verða þessi íslensku eins og babyes við samanburð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En loksins vorum við svo komin til Njarðvíkur til barnabarnanna þar, Arnar Mílos með pabba sínum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elsku stubbarnir voru glaðir að sjá ömmu og afa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú er Arnar Milos orðin 6 ára, og litli stubbur er  hættur snuðið.

En nú er bara að hvíla sig eftir bílferð dagsins, og svo er það flug til Salzburg á morgun.  

Eigið góðan dag elskurnar.  

Hversu lengi ætlum við að berja höfðinu við steininn um að fíklar eru líka fólk?

Ógæfa þessarar ungu stúlku slær mann alveg í gagnum hjartað.  Ég hugsa til hennar sjálfrar, foreldra og annara skyldmenna.  Það er svo sorglegt að upplifa manns eigin minningar, gegnum annað ungmenni, og þau eru mörg sem þurfa á hjálp að halda.

Kerfið hefur algjörlega brugðist þessu unga fólki.  Það  þarf hjálp en ekki fordæmingu heldur hjálp og traust.  Lokuð meðferðarstofnun er eina úrræðið sem dugir þegar fíknin hefur algjörlega tekið yfir og þau ráða ekki lengur við kröfur líkans um fikn.  

Ég hef ekki kynnt mér nægilega vel  Tillögur stjórnvalda um aðhaldsaðgerðir í áfengis og fíkniefnamálum, en það slær mig að þegar talar er um að fá bestu upplýsingar um skilvirkni og hagkvæmni, þá sé ég hvergi minnst á að rætt hafi verið við fólkið sem mest og best þekkir til um hvar skóinn kreppir, en það eru aðstandendur fíkla, og jafnvel fíklarnir sjálfir.  

Það er nefnilega svo með svo margt að það er alltaf leitað til "sérfræðinga" og doktora allskonar sem hafa "lært" um þessi mál í bókum, en hafa ef til vill aldrei upplifað á sínu eigin skinni hvað þetta er í raun og veru erfitt.  Aðstandendur fíkla þekka þetta út og inn, og gætu örugglega lagt heilmikið til málanna, væri reynt að hafa samband og leyft þeim að fylgjast með og gefa ráð.

Kristján Þór sagði einhversstaðar að hann myndi geta hugsað sér að "afglæpavæða" fíkla ef nægur rökstuðningur kæmi fram.  

Það er ekkert lát á góðum rökum fyrir því að gefa léttari fíkniefni frjáls.  Fyrir það fyrsta myndi sparast heilmikill kostnaður við að hundelta fólk sem ekkert hefur gert af sér annað en að neyta kannabis eða sambærilegra efna og gera það fólk að glæpamönnum,  svo að það kemst aldrei almennilega inn í samfélagið aftur.  Með því að ríkið tæki yfir sölu á þessum efnum, rétt eins og alkóhóli og sigarettum, myndi mikið af svörtum peningum koma inn í opinbera peningakerfið úr höndunum á þeim sem nú hala inn milljónir á milljónir ofan af blóðpeningum sem eyðileggur margt ungt fólk til lífstíðar.  

Eitt er líka að um leið og foreldrar skynja að börn þeirra eru farin að fikta við svokölluð eiturlyf, sem sum eru ekkert verri en áfengi, nema vegna ótta fólks við þau, þá eru foreldrar varnarlaus, þau geta ekki leitað til lögreglunnar, því um leið og þau gera það, þá eru börnin þar með kominn á svartan lista hjá yfirvöldum. Meira að segja stundum þannig að þeim er eftir það kennt um allt sem miður fer í litlu samfélagi.  Þar með er tekið helsta vopn foreldranna tekið, til að grípa inn í neysluna.  

Hvað halda menn að kosti samfélagið mikið öll eltingin við þessa krakka, dæming í fangelsi, niðurbrot þeirra og aðstandenda, afbrot þegar lengra er komið í neyslunni, og áhrif þeirra á líf annars fólks sem verður fyrir þjófnaði eða líkamsárásum? Hvað ætli margir foreldrar séu á róandi lyfjum, blóðþrýstingslyfjum og öðrum slíkum, sem afleiðing af því að barnið er komið á götuna?

Hvað um öll sjálfsvígin sem eru framin þegar fíkillinn sér enga aðra leið út úr neyslunni?

Og hvað með stjórnarskrárvarinn rétt þeirra til að fá að lifa mannsæmandi lífi?

Ég hef bent á laust í mörg ár, en það er lokuð meðferðarstofnun fyrir fíkla, þegar fíknin hefur tekið öll völd og fólk ræður ekki neitt við neitt.  Þar þarf að vera öll meðferðarúrræði fyrir fólk sem komið er út úr hinnu mannlega samfélagi, bæði líkamlega og andlega, endurhæfing út í samfélagið og síðan langtíma aðstoð, þangað til þetta blessaða fólk nær að lifa sjálfstæðu lífi og taka þátt í samfélaginu.  

Það þýðir bara ekkert að segja að þetta kosti svo og svo mikið, og það séu ekki til peningar, þegar allt virðist fljóta í peningum til alls annars en að hlú að þeim sem minnst mega sín.  Alþingismenn og ráðherrar hafa hingað til haft skammarlega litlar áhyggur af þessum ummennum, og ef miðað er við margar lögregluaðgerðir, segi ekki alla, þá mætti halda að það sé litið á fiklana okkar sem úrkast, sem ekki þurfi að gæta mannréttinda, og þau vita það.  Þess vegna láta þau allt yfir sig ganga, gagnvart löggæslunni, því þau vita að það er ekki hlustað á þau.   

Nú þarf að bretta upp ermar og hjálpa okkar öðruvísi börnum til betra lífs, koma þeim úr klóm eiturlyfjabarónanna og afglæpavæða þau, ekki seinna en strax.  

Brynja Mist enn týnd

Að versla í heimabyggð.

Þetta er reyndar gömul saga og ný.  Auðvitað leggja sum fyrirtæki meira á en önnur, svo varan verður það dýr að fólk vill fara annað.  

En það er ekki heildarmyndin, heldur kaupendur, sem ekki versla í heimabyggð, þó þeir geti fengið sambærilega vöru fyrir sambærilegt verð.  Margir fara erlendis í verslunarleiðangra og kaupa jafnvel drasl í ódýrum verslunum.  Sérlega erfitt er fyrir sveitafélög í nágrenni Reykjavíkur, til dæmis er ekki hægt að halda úti bíóhúsum vegna þess að fólk fer bara til Reykjavíkur að sjá myndir.

Ef við viljum halda verslunum í heimabyggð, þá verðum við að versla þar eins mikið og hægt er.  Þó það sé eitthvað dýrara, þá þarf að huga að benzínkostnaði og tímaeyðslu við að aka lengri leið til að ná í herlegheitin.  Sérlega ógeðfellt finnst mér að heyra að fólk verslar í stórum stíl tól og tæki frá Kína, ódýr, en standast engan samanburð og eru jafnvel framleidd í þrælabúðum jafnvel af börnum.  

Þessi atriði ættum við að hafa í huga þegar við pöntum föt frá útlöndum í stað þess að skoða hvað er í boði heima hjá okkur.   

Of margir um hituna á litlum markaði

Það er auðvitað ekki allt í lagi með fólk.

Já, svo er verið að tala um biblíubeltið í Bandaríkjunum, Amish og menn sem einblína á biblíu og Kóran.  Þetta er af sama meiði, menn hafa sett hvali í dýrðlingatölu og blása á allar rannsóknir m.a. um að Hrefnustofninn er ekki í útrýmingarhættu.  Hjartansmál hjá fólki sem jafnvel hefur aldrei séð hafið, né veit nokkurn skapaðan hlut um hvað í honum býr og hvað er í útrýmingarhættu og hvað ekki. 

En að stjórnvöld í lýðræðisríki bregðist svona við er þvílíkur kjánaskapur að ég fæ hroll niður eftir bakinu.  Í rauninni ekkert betra en skoðun Pútíns á hommum, sem flestum finnst algjört hallæri sem það auðvitað er.  Menn eru menn hvernig sem kynhneigð þeirra er, hvalir eru hvalir, dýr sem lifa í sjónum og af því að maðurinn þykist nú deila og drottna yfir dýrunum þá er bara kjánalegt að velja út einn stofn frekar en annan af tilfinngalegum toga, í stað þess að fara eftir rannsóknum og staðreyndum.  Það er sjálfsagt að hlífa dýrum í útrýmingarhættu, en lengra nær þessi hlífð ekki að mínu mati. 

Fyrir nú utan að hrefnukjöt er herramanns matur, og betri en nautakjöt að mínu mati.  

 

Lögðu hald á hvalakjöt í Berlín

Íslenskir fjallvegir að vetri til.

Það er ekki árennilegt að fara á fjöll núna.  Ég hefði átt að vera komin til Salsborgar núna og jafnvel alla leið gil Steinbrunn, átti að fljúga út í morgunn. Að hitta elskulegu barnabörnin mín 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það má eiginlega segja að hér sé allt á hvolfi... eða þannig 

En við mátum það svo að betra væri að fresta ferðinni, heldur en að reyna að komast suður í spólvitlausu veðri.  Við reyndar vissum af jebbalest í fyrradag, með sérútbúnum bílum, en við ákváðum að betra væri að bíða en að fara einhverja glæfraferð um íslenskar heiðar í þessari færð og veðri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við höfum nokkrum sinnum lent í því að fara suður í erfiðum veðrum.  Ég lenti einu sinni afar illa í því, þegar ég fór suður alein um þetta leyti, það virtist ekki vera neitt vont veður hér á Ísafirði, en um leið og ég kom inn í djúp fór að kárna gamanið.  Og þegar ég kom upp á Steingrím var komið alveg kolvitlaust veður, sá ekki á milli stika, og snjóalög þannig að ég þurfti að gefa í út í sortan til að stoppa ekki bílinn.  

Þá var vegurinn um Arnkötludal komin og ég þurfti að aka strandirnar.  Það var ekki kræsilegt að aka Ennishálsinn og Broddaneshálsinn í algjöru myrkri.  Þegar ég var hæst á Ennishálsinum mætti ég snjóruðningstæki, þá fór ég aðeins út til að skafa ísinguna af þurrkunum, og sá að ég var komin út á kantinn hinu meginn, þar sem hátt er niður.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég sá aldrei hvenær ég fór framhjá Brú í Hrútafirði, því ég sá ekki ljósin þar, og vissi því aldrei hvenær ég komst upp á Holtavörðuheiðina.  

Hugsaði með mér að þetta myndi nú lagast þegar ég kæmi niður Svartárdalinn.  En þá tók ekki betra við, því þegar ég fór að fara niður í Borgarfjörðinn, var þvílík hálka og rigning eins og hellt úr föru svo að þurrkurnar höfðu ekki við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég var því allfeginn þegar ég kom að göngunum.  Og umferðin var meiri.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við vörum einu sinni á ferð að hausti til, og sáum að það var ekki skilti á Þorskafjarðarheiðinni, ákváðum því að stytta okkur leiðina.  Þegar við vorum komin nokkuð áleiðis fundum við að færðin var farin að þyngjast, Elli þurfi að fara mörgum sinnum út að moka, og Úlfur hjálpaði til, en alltaf versnaði færðin, svo kom að lokum, rétt áður en við vorum komin að Töglunum að við vorum alveg stopp.  Við bjuggumst við að þurfa að láta þarna fyrirberast um nóttina, en við sáum ljósin á bílunum sem óku um Þorstafjörðinn, svo mér datt það ráð í hug að senda með ljósunum svona SOS.  Og viti menn einn bóndinn þarna sá vandræði okkar og kom okkur til bjargar.  Þar sem hann þekkti vel leiðina og ók að mestu utan vegar.  Hann dró okkur upp úr skaflinum og ók á undan okkur niður í fjörðinn að mestu utan vegar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það má því segja að við ættum að þekkja hætturnar sem leynast á okkar íslensku fjallvegum, og því hvernig veðrið getur skyndilega orðið kolvitlaust án fyrirvara.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þarf því að mörgu að hyggja, svo sem að vera vel búinn, með góðan hlýfðarfatnað, skóflu og tóg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Enginn ætti að leggja á heiðar og fjöll án þessa.  Við eigum ekki algjörlega að stóla á að okkur verði bjargað af okkar frábæru björgunarsveitum, heldur þurfum við aðeins að hafa ábyrgðarfulla hugsun og gera okkar til að lenda ekki í svona vandræðum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Annað sem virðist vera að koma fram núna að þeir sem leigja útlendingum bíla til að fara á fjöll á þessum tíma, gæta þess ekki að hafa bílana þannig útbúna að fólk lendi ekki í vandræðum.  Því við verðum að skilja að margt fólk þekkir ekki íslenska veðráttu, tala nú ekki um fólk alla leið frá Ástralíu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fólk í ferðabransanum þarf að skilja að það er ekki þeim til framdráttar ef fólk á þeirra vegum lendir í lífsháska, eða jafnvel deyr vegna vanbúinna bifreiða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá vaknar spurningin um eftirlit.  Þegar húsmæður mega ekki baka kökur eða matreiða einhverskonar kræsingar í sínum eldhúsum, nema undir ströngu eftirliti og úttekt á eldhúsinu, þá er eitthvað mikið að ef slíkt eftirlit er ekki með fyrirtækjum sem beinlínis geta drepið kúnnana sína. Af vangá, eða "mistökum" eins og menn virðast komast upp með að segja endalaust.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér þarf eitthvað mikið að breytast áður en alverleg slys verða.  Því hér hafa vissulega ferðamenn lent í vandræðum, rútur hvolft og fólk slasast.  Göngustígar á hættulegum svæðum ekki sandaðir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þýðir nefnilega ekki að tala um einhvern ferðaskatt, ef umhverfið er þannig að fólki stafar hætta af að treysta ferðaskrifstofum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er allt í lagi að selja safariferðir að vetri til um landið okkar, en þá þarf aðgát og umhyggju fyrir ferðalöngum.  Margir þeirra eru ekki vanir því að ferðast um land eins og Ísland og fólkið treystir þeim sem það semur við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér þarf að taka til hendinni og setja á stofn eftirlit opinberra aðila.  Ef slíkt eftirlit er til staðar, þá er það einfaldlega ekki að virka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við getum ekki bara látið svona mál reka á reiðanum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þetta eru nú bara svona hugleiðinar vegna þess að ég sit hér heima í stað þess að hitta mín elskulegu barnabörn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það á ekki bara að hoppa inn í málin án þess að huga að afleiðingunum.

En þetta eru nú bara svona hugleiðingar um veður og færð og tilhlökkun að hitta barnabörnin mín fljótlega  

 

 

 

 

 

 

 

Kona meðvitundarlítil eftir bílveltu

Gleðilegt nýtt ár kæru vinir og vandamenn.

Virðing og traust eru afar þýðingarmikil í samskiptum manna, og verður að vera til staðar ef við viljum búa í góðu samfélagi.  

Sem betur fer eru þessi orð ofarlega hjá biskupnum og einnig forseta vorum.  Ég tók eftir að  hún minntist líka á kommentakerfi á bloggum og öðrum slíkum miðlum.

Ég held að við getum öll tekið undir þessi orð og reynt að vera jákvæðari og taka meira tillit til annars fólks og skoðana þeirra.  Allavega ætla ég mér að reyna það, hvernig svo sem það gengur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú byrjum við nýtt ár, og við skulum láta það verða eins jákvætt og gleðiríkt og við getum.

Málið er að við getum ákveðið sjálf alveg heilmikið hvernig líf okkar er, við getum byrjað daginn með að hugsa hve allt er nú neikvætt og leiðinlegt, eða byrjað hann á að brosa og ákveða að þetta verði góður dagur.  Ef okkur tekst að framkalla gleði í huga okkar, þá líður okkur vel.  Ekki dvelja í skugganum af því sem gæti orðið.  Það er alltaf einhversstaðar ljós.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það er okkar sjálfra að ákveða hvort við látum það ljós lýsa okkur, eða hvort við höfum það slökkt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er líka gott að eiga nána vini og fjölskyldu sem við getum treyst og elskað.  Enginn maður er eyland, og okkur nauðsyn að eiga einhverja að sem við getum leitað til.  Það má enginn hugsa að öllum sé sama um hann, því það er einfaldlega rangt.  Þá þarf að fara í naflaskoðun og leita eftir kærleikanum, og hann finnst jafnvel á ótrúlegustu stöðum, en þá verða menn að hleypa honum inn í líf sitt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það stendur einhversstaðar í bók sem margir trúa á og lesa, að betra sé að gefa en þiggja, og það er svo sannarlega rétt.  Stundum verður okkur á að muna ekki eftir þessu og jafnvel neitum að taka við því sem að okkur er rétt.  Yfirleitt gefur fólk af góðum hug, og verður sárt ef gjöfin er ekki þegin, við skulum muna það.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þarf líka að kunna að þakka fyrir allt það góða sem kemur til manns, því þakklætið stendur við hlið virðingar og trausts og með kærleikanum er þessis blanda fullkomin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég tók þessar myndir út um dyrnar hjá mér í gærkveldi, þegar skotið var upp flugeldum við bálið sem alltaf er kynnt á þessum stað á þessum tíma, og allir hugsa til Sigurðar á Góustöðum, því það var hann sem byrjaði á þessu.

Kæru bloggvinir og aðrir vinir og vandamenn ég óska ykkur gleðilegs árs, og

megi gæfan fylgja ykkur alla leið.   

Virðing og traust