Það sem mig dreymdi um í sambandi við mína reynslu...

Var að hér yrði sett upp ráðstefna um fíkla og meðferðarúrræði.  Stór ráðstefna þar sem allir leggðu hönd á plóg, Lögregla, fangelsisstofnun, dómarar, geðlæknar, sálfræðingar, félagsmálayfirvöld, heilbrigðisyfirvöld, meðferðaraðilar, aðstandendur og fíklarnir sjálfir.  Allt þetta fólk býr yfir ákveðinni reynslu og þekkingu, en hún er ekki samræmd.  Þannig horfir lögreglan upp á þjáningu fíkilsins í fangelsinu, og læknirinn jafnvel neitar að gefa lyf.  Það hefur komið fyrir í mínu tilfelli.  Auðvitað eiga læknar að vita að það þarf að trappa niður einstakling sem er nær dauða en lífi af neyslu.  En meðan hann horfir ekki upp á það, og er þar að auki fullur fordóma yfir "dópistanum" þá setur hann sig ekki í þau spor.  Það er svo margt svona sem þarf að tala um milli fagaðila.  Til þess að árangur náist í fíkniefnafrumskóginum. 

Sú stefna sem viðgengist hefur þessi yfir 20 ár skilar engu.  Að vísu hefur Fangelsismálastofnun farið meira inn á meðferðarfasa, en alls ekki nóg að mínu mati.  Sumt fólk á bara alls ekkert heima innan fangelsisveggja heldur í lokuðum meðferðarstofnunum, þar sem það er mótiverað til að hætta.  Og fær ekki að fara út, fyrr en það getur nokkurn veginn staðið á eigin fótum.  Og þá þurfa félagsmálayfirvöld að taka við og styðja þau fyrstu skrefin út í lífið.

Það er nefnilega ótrúlegur heimur þarna úti.  Sem við þekkjum ekki.  Og fíkill sem hefur verið mörg ár í neyslu hann þekkir ekki okkar heim.  Hann þekkir bara þann heim sem hann hefur dvalið í.  Og þar er margt ólíkt, eins og tildæmis eignarhald, þarna niðri er ekkert slíkt, þú bara átt það sem er þér næst.  Hvort það er flík eða peningur.  Þau hafa líka ákveðna samtryggingu, bjarga hvort öðru þegar allt um þrýtur.  Þannig að þegar svo einstaklingurinn þarf að fara að lifa eins og við, þ.e. vinna, borga skuldir og taka lán, þá kann hann ekkert á slíkt.  Bara þau skref geta verið óyfirstíganleg.  Svo kjarkurinn fer og allt fer í sama farið.

Fyrir utan að skilaboðin sem hann hefur fengið allan dóptímann er að hann sé óalandi og óferjandi fyrirlitinn og smáður.  Hann lýtur ekki sömu lögmálum og aðrir menn.  Þetta finna fíklarnir og smám saman brotnar algjörlega niður sjálfstraustið og í staðin kemur sjáflsfyrirlitning og kæruleysi um eigin hag og líðan. 

Þegar svo fíkill kemst yfir fyrsta hjallan þ.e. að losna við eitrið úr líkamanum, þá byrjar stríð númer tvö, að fóta sig í mannlegu samfélagi.  Vantraust og útskúfun er það sem hann finnur.  Auk þess að gömlu félagarnir reyna allt til að koma honum aftur á sömu braut.  Þeir vilja nefnilega ekki að neinn fari.

Annað er þegar menn hafa afplánað fangelsisvist þeir fara út, og hvað tekur við?  Hver ætli bíði á næsta horni til að "lána" honum pening.  Ef hann er ekki þegar stórskuldugur þegar hann kemur út, vegna kaupa á fíkniefnum innan veggja fangelsisins.  Það skyldi þó ekki vera sölumaður dauðans.  Ætli það sé nú ekki þannig oft og tíðum. 

Nei það er í mörg horn að líta.  Og margt sem þarf að huga að.  Ef við ætlum að ná einhverjum tökum á þessum hræðilega vanda.  Sem fer síversnandi vegna ráðaleysis. 

Og aldrei nást þeir sem fjármagna innflutning.  Hvar eru þeir ??  Hvítflibbarnir sem stjórna öllu þessu ferli.  Þeir sem skipuleggja og græða.  Sölumenn dauðans, óvinurinn andlitslausi.  Jú hann hefur það fínt. 

Athugasemdir

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 22.2.2007 kl. 12:28]

Við þurfum ekkert að þykjast trúa að það sé verið að gera allt sem hægt er til að sporna við vímuefnavandanum. Það er ekki verið að gera það. Hvað myndi t.d standa í vegi fyrir að halda svona ráðstefnu sem er afbragðsgóð hugmynd t.d? Hver ætti aðv era ábyrgur fyrir að hrinda henni í framkvæmd?

Heilbrigðisráðuneytið kannski? Fínt. Hvernig væri þá að senda þeim bréf þangað og biðja um að svona fagráðstefna  verði haldin þar sem allir að málinu koma séu boðnir. Og svo fylgja eftir viðbrögðum og svörum og afsökunum ef þær koma til..setja allt á bloggið og fylgjast vel með. ýta á og pressa. Er einhver sem hér les sem ekki þekkir til vímuefnavandans og ömurleikanum sem honum fylgir? Myndi þetta ekki flokkast undir þjóðþrifamál? Assgoti verður maður pirraður á að heyra um þessa hunsun og vanmátt. Við getum þetta alveg ef við viljum. Ef einhver nefnir að það vanti fjármagn tek ég því sem brandara. Það vantar ekki fjármgan hjá þessari þjóð. Bara alvöru fólk til að taka við stjórnartaumunum sem getur vill og gerir.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 22.2.2007 kl. 12:35]

Veistu að ég á voða lítið þrek eftir í þetta því miður.  En mikið vildi ég óska að einhver tæki sig til og ýtti þessu úr vör.  Einhver fjölmiðill ef til vill.  Það væri hægt að byrja þar.  Kastljós eða Kompás.  Þeir gætu haft viðtöl við ýmsa aðila og spurt þá um málið, hvort þetta væri ekki bara gott og þarft málefni.  Þetta er allavega til uppbyggingar, svona á móti allri erfiðu umræðunni. 

[Jens Guð, 22.2.2007 kl. 13:14]

Þegar fíkniefnaneytanda er stungið í fangelsi reynir hann með öllu móti að komast í vímu.  Fangelsin fljóta í dópi.  Oft endar fangelsunin á því að fíkniefnaneytandinn er studdur í afeitrunarmeðferð.

Ég átta mig ekki á því hvers vegna afplánunin er ekki látin hefjast á afeitrunarmeðferð í stað þess að enda á henni.  Ég skil ekki heldur hvernig það gerist að meira framboð er á dópi innan fangelsismúranna en utan.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 22.2.2007 kl. 14:02]

Það er næstum eðlilegt ef hægt er að tala um eðlilegt í þessu sambandi, að maður sem kemur beint inn af götunni úr neyslu verði að halda áfram.  Nota allt sem hægt er.  Auðvitað á að byrja á afeitrun og meðferð.  En málið er líka að fíklar eru brotið fólk og þurfa allt aðra meðhöndlun en innilokun eins og fangelsi er.  Þeir þurfa hjálp við að feta slóðina til baka.  Hjálp frá fagfólki eins og læknum, sálfræðingum, félagsfræðingum og hvað þeir nú heita allir þessir fræðingar sem geta unnið með brotnu fólki. 

Sonur minn kom út af Litla Hrauni fullur haturs á yfirvöldum og lögreglu og öllu apparatinu.  Enda var vistin þar þvílík að þeir hefði sennilega farið betur með skepnur.  Vonandi betri aðbúnaður í dag.  En þetta er nú liðin tíð.  Samt sem áður þarf að ræða þetta og skoða hleypidómalaust.  Horfa á framtíðina og hvað er best að gera í stöðu þessa fólks.  Hvernig best er að meðhöndla það, meðan það er fjarlægt af götunum og innbrotunum og neyslunni. 

Svo ég tali nú örlítið um fangaverði, þá er ég viss um að þeir eru ekki ofsælir af vinnu sinni.   Misjafnir eru þeir örugglega og þeir slæmu setja óorð á hina.  En þurfa menn sem vinna svona vinnu eins og fangavörslu og löggæslu ekki að fá áfallahjálp annað slagið eða svona sálgæslu.  Þessir menn vinna við erfiðar aðstæður innan um mikið brotið fólk.  Ég er viss um að þeir hefðu gott af því að fá sín föstu viðtöl við sála, til að halda sönsum.