Hræringar - grautur í skál - og villikettir sem taka pokann sinn.

Jæja þá datt ég ofan í kjallarann aftur.  Það er svo skrýtið að þetta kemur aldeilis óforvarendis, allt í einu getur maður ekki einbeitt sér að neinu, horfir á allt sem þarf að gera og er eins og frosin.  Þarf að beita mig höfðu til að komast fram úr rúminu, seint og um síðir.  Fór til læknisins um daginn þegar ég fann að ég var að rúlla, og hann skipaði mér að taka þessar róandi töflur ekki bara einu sinni á dag heldur a.m.k. þrisvar.  Reyndar er mér illa við að taka pillur, held svo sem að maður geti náð sér á strik án þeirra, en þegar maður súnkar svona niður, þá er ekkert að gera nema taka þessar töflur og reyna að þrauka daginn og sérstaklega nóttina.  Ég veit ekki einu sinni af hverju ég súnka svona niður.  Sennilega margir þættir.  Sorg, reiði, vonleysi um framtíðina og alltaf bætist eitthvað við.  En núna skín sólin og ég hafði minna fyrir því að koma mér framúr, svo þetta er greinilega að lagast, ég er að stauta mig upp stigan á ný. 

Þetta Icesavemál tekur miklu meira á en ég geri mér grein fyrir.  Ég ber kvíðboga fyrir því að fólk verði svo miklir kjánar að samþykkja að leggja ólögvarðar kröfur á íslenskan almenning, og láti undan endalausum áróðri sem er í mínum augum óskiljanlegur.  Því það er ljóst að fólkið sem vill inn í ESB er fólkið sem ætlar að samþykkja vegna þess sennilega að þessi samþykkt er lykilinn að inngöngu í ESB.  Það er ekki verið að hugsa um þjóðarhag, heldur diplómatiska stöðu ríkisstjórnarinnar.  Hvar er gamla góða víkingablóðið?

En hvað um það.  Þetta kemur allt í ljós 9. apríl.  Ég ætla að vera á fjöllum utan þjónustusvæðis, því ég þoli ekki spennuna.

En það er svo sem margt gott að gerast í þessu bilaða þjóðfélagi okkar.  Barátta margra við að kynna mikilvægi þess að segja nei, með góðum rökum og lögfræðiálitum.  Og nú hafa nokkrir frábærir einstaklingar tekið sig saman og send bréf til Forseta ESB. 

http://thjodarsalin.blog.is/blog/thjodarsalin/entry/1152086/#comment3122851

Hafi þau þökk fyrir. 

Mér brá þegar ég hlustaði á Silfrið í gær þegar varaþingmaður Samfylkingarinnar kallaði eftir því að sjálfstæðisflokkur og Samfylking tækju sig saman og mynduðu ríkisstjórn, er blessuð konan búin að gleyma því að það voru einmitt þessir tveir flokkar sem voru við völd þegar allt hrundi?  Heldur hún virkilega að hrunstjórnin sé fær um að vinna okkur út úr þessu?  Ég fékk hroll niður eftir bakinu, og hver er svo staða hennar eftir þessa yfirlýsingu og eftir að hafa gefið frat í formann sinn og forsætisráðherra?  Ef hún hefur ekki tryggan meirihluta Samfylkingarinnar með sér?

Hvernig getur hún verið í þeirri stöðu sem hún er í eftir slíkar yfirlýsingar?  Samfylkinginn hlýtur að kalla á aukafund til að ræða þá stöðu sem er komin upp.  Og taka afstöðu annað hvort með Jóhönnu eða Margréti. 

Og nú er sagt að Atli Gíslason og Lilja Mósesdóttir ætli að segja sig úr Vinstri Grænum.  Ég tel að þau hafi fullreynt að reyna að koma flokksystkinum á rétta braut, þ.e. að halda sig við kosningaloforðin, og hafi nú endanlega gefist upp.  Og þá kemur upp sú spurning hvað gera Ásmundur Daði og Guðfríður Lilja?  Og hvernig verður þetta svo í framhaldinu.

Versta mögulega útkoman er að Sjálfstæðismenn kæmust aftur til valda með Samfylkingunni, meðan allt er ennþá á rúi og stúi eftir hrunið sem þessir tveir flokkar urðu valdir að.

En það er eins og allt sé að verða einn hrærigrautur.  Siðferðið komið niður á nullpunkt.  Það má segja að eftir höfðinu dansa limirnir, og þegar stjórnvöld bæði núverandi og fyrrverandi hafa komið afskaplega óheiðarlega fram, logið, falið, stungið undir stól bæði álitsgerðum og ályktunum, og fari ekki eftir lögum, komi sér undan að fara eftir ályktunum alþjóðadómstóla, þá er von að illa fari.  Um leið og siðleysið er leyft og það í þeim mæli sem gerst hefur á okkar litla landi, þá gerist einmitt þetta, frumskógarlögmálið eitt ræður, og þeir sem fitna eru þeir sem mest eru innundir hjá klíkum landsins, bankageirinn, stórir businessmenn, skiptastjórar og lögfræðingar.  Meira að segja Háskóli Íslands nýtur ekki trausts lengur því hann er orðin hreiður fyrir Samfylkinguna og þeirra sem vilja ganga í ESB og samþykkja Isesave. 

Þetta er engum einum að kenna, við erum reyndar öll samsek, því við höfum leyft þetta ár eftir ár eftir ár, með því að veita ekkert aðhald þegar okkur gefst til þess tækifæri á fjögurrra ára fresti.  Og með því stuðlað að því sem nú er að gerast.  Óöryggið, óttinn og reiðinn í samfélaginu er fylgifiskur þessa ástands.  Innan við 10% treysta alþingi og innan við 19% treysta forsætisráðherra og fjármálaráðherra.  Samt keyrir þetta fólk áfram eins og ekkert hafi ískorist. 

Versta við þetta allt er að þegar þau tóku við þá höfðu þau traust yfirgnæfandi meirihluta þjóðarinnar, við treystum því að þau myndu standa við það sem þau lofuðu.  En allt hefur verið svikið, engin skjaldborg nema um peningavaldið, fólk þeir sem komast burtu fara, hinir komast ekki og lifa við dauðans dyr.  Foreldrar sem svelta sig til að börnin fái að borða.  Og það er ekkert gert, nema lofa einhverju næstu viku, eða skipa nefnd, skipa ráð og koma svo með úrræði sem reynast vera verri en fyrir var. 

Hvað ætli ráð og nefndir séu annars orðnar margar í þessu landi?  Og hvað ætli þær kosti ríkissjóð á ári, ég hef ekki heyrt um neina sem hefur verið aflögð. 

Í þessum skrifuðum orðum er ég að hlusta á Atla og Lilju og ég er afar ánægð með framgöngu þeirra, loksins kemur fram fólk sem gerir sér grein fyrir því um hvað störf alþingismanna snúast um.  Það er að vinna að þeim málum sem þau hafa lofað fyrir kosningar.  Hafi þau þökk fyrir, og bara þetta litla nei stóra atriði vekur mér strax von um nýja og betri tíma.  Loksins Loksins er eitthvað jákvætt að gerast á leikvellinum við Austurvöll, nema auðvitað þeim málum sem Hreyfingin hefur verið að vinna með almenningi. 

Og í sambandi við þær spurningar hvort þið ættuð ekki að víkja af þingi, beið ég milli vonar og ótta að þið mynduð hverfa af alþingi, en sem betur fer ætlið þið að halda áfram og vinna með ykkar grasrót.  Innilega takk fyrir það.