Austurríki kvatt og halló Danmörk og Noregur.

Síðasta daginn í Ausurríki skruppum við til Eisenstad, en það er höfuðborgin í Burgenland.  Stundum líka kölluð Haydnstad, því þar fæddist Haydn.

Svona byggingar eru á nokkrum stöðum ég held að þetta sé áningastaður fyrir vöruflutningabíla hótel og restaurant. Flott hús.

Þetta er stærsta verslunarmiðstöð í Evrópu, risastór fleiri kílómetrar að flatarmáli og fólk getur ekið um í bílum og slíku milli staða.  Alltof stórt fyrir mig.

Við erum á leiðinni til Vínar með viðkomu í Mary Ellend, hér má sjá hve stutt er í allar áttir og önnur lönd hér.

Þorpið Mary Ellend, þar sem María mey á að hafa stigið á land frá Dóná.

Hér sést svo í Maríukirkjuna.

Hér sést húnbetur, einkar falleg lítil kirkja og reist til dýrðar Maríu Mey.

Hér erum við komin á leiðarenda til Samúels, ég ætla að fara í meðhöndlun númer tvö til hans.  Og núna ætla ég að biðja hann að lækna mig af flughræðslu. 

Skvísan tilbúin.

Samúel var búin að baka þessa líka flottu köku með rjóma þegar við komum.

Og stelpurnar þekktu sig vel þarna og allt dótið hennar Miriam var til reiðu, Goldie passar upp á allt, og Trölli missir af að hitta kærustuna, hann fór til Graz með "pabba sínum" til að járna hjá Peter sem er hrossakóngurinn í  Austurríki. 

Ég átti ljúfa stund með Samúel alveg ótrúlega upplifun, svo er að sjá hvort það virkar í raunveruleikanum hvort ég virkilega hef losnað við flughræðsluna.

Nú erum við komnar til Vínar, við ákváðum að skilja bílinn eftir í bílageymslunni í Gasometer, því þaðan er svo auðveld leið til allra átta með underground.  Húsin þarna í bakgrunni eru reyndar fjögur, byggð sem gastankar, en síðan breytt í íbúðarblokkir. 

Íbúðir og moll undir, og hljómleikasalur þar sem margar af frægustu hljómsveitum hafa haldið tónleika, til dæmis Ozzi Osbourn, Alice Cooper, Boney M, Þegar ég var hér síðast voru hér Oasistónleikar, það voru flutningabílar út um allt, sjónvarpsbílar og allskonar, ég sá þá svo fyrir utan bakdyrameginn strákana með lið í kring um sig, allt svona eins og út úr bíómynd.  Bára mín bjó nefnilega í einum tankinum um árabil.

Í lestinni, við erum að fara á myndlistasýningu hjá Eriku.

Og hér erum við komin.

Sannarlega flott og glæsileg sýning.

Leó frændi tók á móti gestunum með höfðingskap eins og hans er von og vísa.

ég var rosalega hrifin af myndinni þarna á bak við mig. reyndar af öllum verkum Eriku, hún er frábær.

Hér er listamaðurinn að skoða verk sem hún vann að rétt fyrir sýninguna og eru ekki í römmum.

Og hér er Christina komin og ræðir við Eriku, en Christina er listfræðingur.

Og stelpurnar fundu sína aðferð til að skemmta sér

ég held bara að gólfið hafi verið sæmilega vel bónað þegar við fórum.

ég og Leó frændi og ættarsvipurinn leynir sér ekki. 

Og svo var boðið upp á hlaðborð, þetta var aldeilis glæsilegt. Leó og Erika takk fyrir okkur.

Svo var ósköp notalegt að hygge sig þegar maður kom heim.

Við erum komin til Eisenstad, það er aðalborgin í Burgenland.  Hér fæddist Haydn.

Sú stutta sofnaði aðeins í bílnum, en nú erum við komin í miðbæinn.

Austurríkismenn eiga mikið af höllum, enda voru smákóngar í hverju af þessum 9 fylkjum sem voru.

Glæsileg höll hér í miðbænum.

Central Evrópa bara svona fyrir Evrópuumræðuna.

Nú hefur maður komist í kynni við Haydn, skoðað herbergið sem Mosart samdi sína níundu symphoníu og gengið fram hjá húsi Frans List, segið svo að maður sé ekki forframaður í músikinni. 

Þetta er fallegur miðbær, í Fortchenstein er ekki neinn alvöru miðbær eins og hér.

Hér eru örugglega svona tónleika hús fyrir Haydn.

Vildi næstum óska að við skreyttum húin okkar eins og gert var í þá góðu gömlu daga.  þetta er glæsilegt.

Nei þið eruð ekki drukkin, heldur er þetta dálítið á reiki

Við erum komin innfyrir patíóið í höllinni.

Allstaðar sami glæsileikinn.

Vínmuseum það verðum við að sjá ekki satt?

Blau Fränkisch auðvitað.

Og svo er auðvitað að mynda varðmennina í varðturninum.

Og þá var komin tími á að hlaupa svolítið.

Og skoða sig um.

Koma við í bakaríinu, enda kökur eitt af kennimerkjum Austurríkis.

Já það er rétt athugað ég er með rjómabollu!!!

Svona súla er líka í Vínarborg, þetta er minnisvarði um svartadauða sem hrjáði Evrópu hér um árið.

Svo fórum í í skranbúð, það er alltaf gaman að skoða allskonar skran.

Og svo lá leiðin heim.

Og svo var að kveðja, það var erfitt.  Þetta er amman í kjallaranum, yndisleg kona sem hefur lifað tímana tvenna.  Faðir hennar hvarf í fyrra stríði, missti ung mömmu sína, var send til Vínar ung stúlka að vinna við að safna saman múrsteinum eftir stríðið, og þurfti að berjast við rottur og að koma sér þaki yfir höfuðið sem var þá í uppsprengdum húsum.  Missti svo manninn, dóttir hennar lenti í alvarlegum veikindum og er með skerta greind eftir það, fyrir utan að hún og tendasonurinn misstu húsið, nema í Austurrískum lögum má ekki bera foreldra út úr húsum, bankinn á húsið núna og amma fylgir með.  Sonurinn var að flytjast til Þýskalands með kærustunni og þegar ég fór grét þessi elska, þó við gætum lítið talað saman, þá skildum við hvor aðra.  Svo er hún svo dæmalaust góð við dóttur mína og fjölskyldu.

En svo lá leiðin út á flugvöll.

Dóttir mín ók mér þangað og nú er aðskilnaður í nánd.

Elskulega stelpan mín takk fyrir yndislegan tíma

Flug og ég komst að því að flughræðslan var ekki fyrir hendi, það var ótrúlegt en svona var það bara. Takk Samúel. 

Austurríki....

Danamarka!!! Dálítið annað yfirbragð.

Það var nokkurra klukkustunda bið á Kastrup, svo ég hafði hringt í systur mína Sigríði og hún kom út á flugvöll.  Það var yndislegt að hitta hana og við ræddum saman og áttum góða stund.

Fengum okkur bjór og gammle dansk og svo auðvitað smorrebrod.  Það er algjört must í Danmörku.

Systir mín er að læra til prests og er alsæl með lífið sitt.  Hún hafði nýlokið prófum og er að gera það sem hana langar til og gefur henni fullnægju í lífið, hvað er betra til en það.   Hún bað að heilsa öllum og skila ég því hér með.

Svo lá leið mín til Oslóar, því ég hafði fengið svo ódýrt flug heim frá Noregi.

Þar kvað við svona heldur annar tónn... eða þannig.

Þetta er Sólveig Hulda prakkari með meiru Þið kannist við hana sum af myndum frá því í fyrra.

En svona er lífið, lítið hér og mikið þar.

En nærsta færsla verður frá Osló þessari sem stendur við Oslóarfjörðinn sem fréttirnar snúast um í dag.   En nú býð ég góðrar nætur.

 

Smá hugleiðing.

Nú hefur forsetinn sent Icesave til þjóðarinnar.  Mér sýnist að flestum sé létt, það var þrúgandi bið eftir því hvað hann myndi gera.  En eftir á sér maður að hann er samkvæmur sjálfum sér og hefur skorað hátt hjá stórum hluta þjóðarinnar.  Aðrir eru eins og skiljanlegt er bæði svekktir og reiðir. 

Ég hafði hugsað mér að reyna að taka því hvernig sem málin velktust, ekki gera sjálfri mér það að reiðast.  En mér líður afskaplega vel með niðurstöðuna eins og hún er. 
Viðbrögð fólks eru margskonar, flestir sem skrifa taka þessu vel, en svo eru einstaka sem skrifa í reiði og eina sem þeir gera er að skeyta skapi sínu á persónu Ólafs Ragnars, kalla hann öllum illum nöfnum.  Ég held að það fari betur á því að bíða með að skrifa, þangað til reiðin hefur aðeins vikið og skynsemin tekið við.

Við ávinnum nefnilega ekkert með því að uppnefna fólk.  Eina sem gerist er að við verðum okkur sjálfum til skammar. 

Það sem ég skil ekki er af hverju sumt fólk vill endilega greiða þessa skuld, því það hefur marg oft komið fram álitamál um hvort okkur yfirleitt ber að greiða, og líka álita mál um hvort þessi samningur sé hótinu betri en sá fyrri eða ekki.  Hvað er það sem kemur fólki til að þrífa upp veskið og borga?  Nei afsakið þrífa upp veski barnanna sinna og barnabarnanna og borga?

Ég vil sjá fyrst hvort ég yfir höfuð þarf að borgar skuldir milljónamæringa sem spiluðu rassinn úr buxunum, sérstaklega í ljósi þess að það er verið að afskrifa milljarða hjá þeim og margir þeirra halda auk þess öllu sínu.  Og það sem verra er eiga milljarða á einhverjum Tórtóla eyjum um heiminn.  Þeir eiga sínar hallir enn og sínar öldusundlaugar og alles.

Þeir sem fremstir eru í þessum björgunarleiðangri fyrir Bjögga þessa heims eru flestir fylgjandi einum stjórnmálaflokki, eða þeir eru mest áberandi allavega og hafa hæst.  Getur það verið að menn vilji fórna öllu til að komast inn í himnaríki ESB?

Ég hef verið í sambandi við fólk í nokkrum af þessum ríkjum, og ég verð að segja að fólk er yfirleitt hundóánægt með þátttökuna.  Bæði Þjóðverjar og Austurríkismenn sem ég hef talað við eru reiðir yfir hækkandi sköttum til að borga fyrir spánverja, gikki, íra og fleiri.  Sumir þeirra skilja ekkert í því af hverju við erum í viðræðum um að komast þarna inn, þið eruð miklu betur sett án sambandsins heyri ég oft. 

Ég hef áður talað um úrvalið í kjötborðunum, það er afskaplega rírt, maður getur keypt minnst 10 tegundir af mismunandi fíngerðu hveiti, allskonar gerðir af sykri, en í kjöti er ekki mikið úrval.  Allskonar svínakjöt beinlaust yfirleitt, nautastrimlar og sneiðar, nautahakk, svínahakk, kjúklingar, allskonar pylsur vantar ekki.  En þetta er úrvalið af kjöti.  Það var dásamlegt að koma heim á Ísafjörð og geta valið úr allskonar kjöti og fiski.  Auk þess finnst mér kjötið þarna ytra hálf bragðlaust.  Vantar þetta villibragð sem er af íslensku kjöti.  Ég er ef til vill að einhæfa þetta dálítið en það er samt þessi tilfinning sem ég hef. 

Ég held að hvert land hafi sinn sjarma og sérstöðu, kosti og galla.  Það er bara spurning um hvað það er sem maður sjálfur sækist eftir.  Og mér líður best á Íslandi.  Hér vil ég vera og ég vil að mér sé gert kleyft að vera hér.  Ég vildi líka hafa börnin mín nálægt mér og barnabörnin, ástandið hefur valdið því að þau eru farin til annara landa og þau koma ekki heim meðan ástandið er þannig hér að þau geta ekki framfleytt sér og fjölskyldunni. 

Þegar ríkisstjórnin talar um að allt sé svo gott og árangurinn frábær, þá nær það ekki út fyrir stjórnarráðið, það er önnur upplifun úti í samfélaginu. 

Ég efast ekki um að forystumenn hafa ætlað sér að standa við kosningaloforðin sem þau gáfu fólki, en þau hafa síðan heykst á því og hafa þess vegna misst traust fólksins, svo mjög að til vandræða horfir. Stærstu mistökin sem þau gerðu voru að fara af stað með ESB inngönguna.  Það klauf þjóðina í herðar niður, þegar þörfin var mest á að standa saman.   Þetta eru hrikaleg mistök og enn hamra þau þessu áfram.  Hafi einhverntíman verið von á því að Ísland gengi inn í þetta bandalag, þá held ég að nú sé það borin von.  Því íslendingar eru sauðþráir að eðlisfari og ef það er gengið of hart eftir þeim, þá spyrna þeir við fótum. 

Og þegar maður er farin að fá það á tilfinninguna að Icesave sé skiptimiði til að komast inn í ESB þá er fokið í flest skjól. 

Mér er búið að líða illa út af þessu æði Jóhönnu og Össurar, því ég vil alls ekki fara þarna inn.  Og ég skil ekki af hverju við nýtum okkur ekki það sem við höfum.  Við erum svo rík af náttúrlegum auðlindum, til dæmis gætum við rekið sjávarútveginn miklu hagkvæmar með því að auka strandveiðar og gefa handfæraveiðar frjálsar, það myndi strax lyfta litlu plássunum upp.  Það að láta undan frekjunni í mönnum sem fengu kvótann á silfurfati er af sömu gráðu og að borga Icesave, þessi hræðsla við að taka á frekjuhundum sem allt vilja eiga og öllu vilja ráða. 

Það er líka ömurlegt að hugsa til þess hvernig lögfræðingar og skiptastjórar maka krókinn að því er virðist, og öll þessi ofurlaun í bankageiranum, það er eins og bankar séu einhverskonar gullna hliðið sem ekki má hrófla við. 

Því miður spillir vald, og svo sannarlega er nafnið á þessari norrænu velferðarstjórn henni til háðungar.  Því hún hefur haldið þeirri stefnu til streitu sem fyrir var, hygla þeim ríku og taka af þeim sem minna mega sín.  Og að hæla sér af að hafa setir þarna 28 ár segir bara að menn eiga ekki að sitja of lengi, því þá eru þeir ekki lengur í neinum tengslum við hinn almenna borgara eins og hefur sýnt sit núna svo ekki verður um villst.

Þess vegna ætlast ég til þess að ríkisstjórnin geri mér og fleirum þann greiða að segja af sér, forsetinn skipi síðan utanþingsstjórn, af fólki sem hefur sýnt að það hefur dug og visku til að koma okkur upp úr þessum hjólförum.  Gæti nefnt nokkur nöfn. 

En þetta dæmi er einfaldlega ekki að ganga upp.