A boy named Sue.

Þar höfum við það.  Margir hafa reynt að segja þjóðinni að þetta sé allt saman einn samsærispakki, ASG, Icesave og ESB.  Nú er það komið á tært að þannig er það.  Samt sem áður grípa sumir lesist samfylkingarmenn til þess að æpa að þetta sé allt saman þeim að kenna sem hafi staðið gegn samkomulaginu, þeir sem hafa ekki viljað spila geymið eru ljótu karlarnir og ríkisstjórnin fórnarlambið.  Ja hérna hér. 

Mér virðist okkar ríkisstjórnir undanfarin ár ekki hafa neina burði til að leysa svo erfið mál sem að tjónka við svona erfið milliríkjamál.  Þar hafa verið gerð mistök á mistök ofan.  Aðallega sýnist mér af því að í stað þess að ráða færustu sérfræðinga í alþjóðasamskiptum til að vinna að málinu, hafa menn reynt að klúðrast með þetta sjálfir og einnig ráða flokksbræður sína sem eru allsendis ófærir um að eiga við þá hákarla sem um ræðir og eru sjóaðir í að plata sitt fólk upp úr skónum, vanir menn í lygi og undirferli.  svo má líka benda á að mörg ár hefur verið valið í allar stöður pólitískt eða fjölskyldulega en ekki faglega, þannig að það fólk sem er í lykilstöðum er oftar en ekki vanhæft til að gegna svo mikilvægum störfum, eins og nú þarf til.

Það er ljóst að það á að knésetja okkur.  Annað kemur ekki til greina af því að ef þetta örríki gefur skít í samkvæmið, þá missa þeir trúverðugleikann sem þeir telja sig hafa meðal síns fólks.  

Það má því ekki gerast að við segjum þeim upp og leitum annara leiða.  Eins og vinir mínir erlendis segja; þið eruð eina þjóðin sem getur gert það.  Og við það eru þeir hræddir.

 Ætlum við virkilega að láta fara svona með okkur, hvað varð um gamla víkinga andann, eða voru það bara þrælarnir sem eftir lifðu af innrásarliðinu sem hingað kom fyrir þúsöld?

 Vantar okkur ef til vill landsföður eins og pabbann í ljóðinu ameríska, sem vissi að hann gat ekki verið hjá syni sínum, og ákvað þess vegna að nefna hann stúlkunafni, til að hann lærði að berja frá sér þegar föðurins naut ekki við.

 Steingrímur og Jóhanna lýstu þvi yfir galvösk í upphafi þegar þau voru vinsæl og trúverðug, að þau væru eins og pabbi og mamma þjóðarinnar.  Síðan hefur runnið mikið vatn til sjávar, og "pabbi og mamma" hafa reynst vera lánafíklar, sem eingöngu treysta á að einhver komi og mati þau, en ekki manneskjur sem koma með lausnir og herða þjóðina upp í að takast á við vandann sjálf, og það strax í dag en ekki eftir tvö til þrjú ár?

Þetta endalausa væl um að allt lagist þegar við sækjum um aðild reyndist vera tálsýnin ein, og sýnir okkur ágætu landsmenn að þau hafa ekki hugmynd um hvernig þau ætla að leysa málin.  Þær raddir sem nú verja þau í bak og fyrir munu því hljóðna smátt og smátt, þegar það rennur upp fyrir fólki að þessi "lausn" er enginn lausn, heldur eins og ég sagði í pistli hér fyrir framan, ungamamman sem í stað þess að breiða vængi sína blítt yfir land og þjóð, hefur klærnar og gogginn vel brýndan tilbúin til að rífa í sig hræið.

Þið ættuð að sjá heildarmyndina ef þið reynduð að hætta að hugsa pólitískt og færuð að hugsa sem sjálfstætt fólk.  Þetta samkrull þjóðanna og síðan yfirlýsingar til dæmis spánverja  sem nudda saman höndum og bíða slefandi eftir að komast inn fyrir landhelgi okkar og þurrausa fiskimiðin.

Ásókn erlendra aðila um að komast í ódýra raforku, og kaupa sig inn í orkuveitur okkar.  Þarna úti bíða svo sannarlega hákarlar sem enskis svífast, og er alveg sama um fólkið í landinu.  Og við kúrum eins og kjúklingar lokum augunum og tautum við okkur sjálf og aðra; þeir eru bara að reyna að bjarga okkur, þeir bara fara svona að því,  enginn er svona vondur í raun og veru.  

Við erum eins og unglingur sem er plataður af barnaníðingi á netinu til fylgilags, af því að við höldum að allir séu svo góðir of frábærir.

Nei takk segi ég; það er að koma æ betur í ljós hvað er í gangi.  Við getum náð vopnum okkar, með því að neita að taka þátt í þessum leik.  Við getum kastað bullunum út og byrjað upp á nýtt.  Staðið saman sem ein þjóð og hert beltin, staðið föstum fótum og látið umheimin vita að við hin gamla víkingaþjóð getum hrundið þessari árás af höndum okkar.  Það mun kosta blóð svita og tár, en í það minnsta verðum við frjáls þjóð.  Og ég er klár á því að ef við gerum þetta, munum við finna aðilja sem vilja hjálpa til og koma okkur til hjálpar.  En við þurfum samt sem áður að vera viðbúin því að þurfa að standa á eigin fótum meðan þetta gengur yfir, en við verðum þá að minnsta kosti stoltar manneskjur, en ekki undirlægjuþý auðvaldsins og elítunnar í Evrópu.   

Afgreiðslu AGS frestað

Ferðalag. Warsjá.

 

Það var svo daginn eftir sem við fórum miður í miðborgina til að skoða hana.  Eins og ég sagði áður þá var 90% borgarinnar sprengd upp í stríðinu, en gamli miðbærinn stendur samt ennþá, þó lítið hafi verið eftir af sumum húsum eins og konungshöllinni, sem var reyndar endurbyggð, eins og flestar gömlu byggingarnar.

Cultur and scieance palase eða Stalínpalas eins og Warsjá búar kalla höllina sem Sovétmenn gáfu þjóðinni var næst í röðinni til að skoða. Þetta merkilega hús var opnað 21, ágúst 1955, nær yfir 3.3hektara. Var byggt á rústum húsa sem höfðu verið eyðilögð í stríðinu. Hæsta bygging í Póllandi 231 metra hátt og 154.000 fermetrar.

 

Daginn eftir var þrumuveður og ausandi rigning. Við Elli röltum út á markað sem er hér rétt hjá, þegar sólin braust fram.

Þa byrjaði svo aftur að rigna svo það var rólegheit fram eftir degi.  Svo kom í ljós að ég hafði gleymt myndavélinni við grillið kvöldið áður.  Hún var óvirk og full af vatni.  Sem betur fer fann Lech digitalviðgerðarverkstæði þarna rétt hjá, og þeir lofuðu að gera við myndavélina fyrir kl. 3 daginn eftir, því þá áttum við að fara með rútunni til Pforsheim.

Um þrjú leytið var svo komið gott veður og Lech fór með okkur að skoða litlu Versali.  En Pólskur prins kvæntist Franskri prinsessu, hún saknaði svo Versala, að hann byggði fyrir hana eftirlíkingu af þeim frönsku.  Garðurinn er risastór og mjög fallegur.

Við fórum svo á grískan veitingastað og fengum okkur að borða. 

 

Daginn eftir lögðum við svo af stað með  rútu til Pforsheim.  Lech skutlaði okkur á rútubílastöðina.  Við eigum fyrir hendi að aka niður Pólland og Þýskaland.   Lech hafði bent mér á að hér gæti ég fengið góð lestrargleraugu fyrir lítið verð, svo við fórum á stúfana.  Það gekk eins og í sögu að fá gleraugu, með lækniskoðun og öllu saman á einum klukkutíma aðeins 470 slots eða um 20.000 krónur. 

Síðan var það rútan hún fór kl. þrjú og átti að vera í Pforsheim kl. 12.45 daginn eftir.  Svo var bara að kveðja þetta yndislega góða fólk og leggja upp í landferð.

 

Takk fyrir okkur.

 

Garðurinn heima hjá vinum okkar er mjög fallegur og velhirtur, þessi jukka var samt það alflottasta.

Þessi elska er náttúrulega sér kapítuli út af fyrir sig.

 

 

 

Þá er að skipta peningum... nei ekki íslenskum, ég reyndi það ekki einu sinni.  Ég átti dálítið af evrum.

 

Skoðuðum þetta skemmtilega moll, minnti okkur á Kúluna.  Sérlega glæsilegt eru að rísa mörg falleg nútímaleg hús, þó mér virtist í augnablikinu ekki mikið um að vera, og byggingarkranarnir jafn þögulir og hér heima.

 

Hér getur svo að líta garðinn í kjallaranum, þarna er greinilega músik og veitingar. 

 

Hér er þessi skemmtilega útfærða hafmeyja, en hafmeyjan er merki Warsjá.  Þessi heitir rafmagnsdrasl og er samsett úr ótal og allskonar rafmagnsdóti eins og sjá má.

 

Hér er svo Stalinpalas.  Heldur þunglamalegt.  Hér voru haldnir fundir herráðsins og allra þeirra sem stjórnuðu landinu frá Moskvu.  Núna er þetta ráðstefnuhöll, félagasmiðsstöð, og allskonar menningarhús.  Hér var þegar við litum við bílasýning á Kia frá Kóreu.

Og eins og allir vita þá er ekki hægt að sýna bíla nema hafa léttklæddar og léttgeggjaðar ljóskur með í kaupunum.

Hér getið þið svo lesið allt um þetta merkilega hús, sem minnir óneitanlega á Empier state.

 

Frá þrítugustu hæðinni, en þangað er gestum hleypt upp, má sjá yfir Warsjá.

 

Það er hægt að sjá margar glæsilegar byggingar, og svo gömlu húsin innan um.

 

Og hér sést gamli bærinn með höllina og dómkirkjuna.

 

Gæti alveg eins verið New York ekki satt?

 

Víða um borgina má sjá hvar þessi veggur hefur legið, Gettó veggur 1943, dálítið óhugnanlegt ekki satt?

 

Hér er svo kóngsgatan sem liggur niður að gamla bænum.

 

Falleg og björt gata.

 

 

Og hér var Kopernikus gamli.  Og er í hávegum hafður.

 

Svona hefur þetta litið út.  Og í þessari götu er geymt hjartað úr Chopen.  Hann dó í París, en mælti svo fyrir að hjarta hans yrði varðveitt í Warsjá.  Og það var gert.

 

Gamli bærinn í augsýn.  Veðrið var ótrúlega fallegt eftir regnið, loftið hreint og hitinn notalegur.

 

Hér er verið að auglýsa vatnið.. Já að vísu var sýnishornið ókeypis, en verið var að leyfa fólki að drekka pólska vatnið til að finna hve gott það væri.

 

Þarna sést í gamla bæinn, með sínum þröngu götum og virkisveggjum.

 

Höllinn, það var einungis eftir smábrot af henni í stríðinu.  Núna er þarna safn.  Við gáfum okkur ekki tíma til að fara þar inn.

 

ef vel er að gáð má sjá hlutann sem stóð uppi. 

 

Hér má svo sjá gamla virkisvegginn.

 

Þröngar götur og hellulögð stræti.

 

Dómkirkjan.

 

Það er greinilega lagt mikið upp úr fegurð í byggingu kirkna.

 

Og það má allstaðar fá sér Pivo.

 

Húsin eru skemmtilega ólík en hvert upp í öðru.  Og þeir eru ekkert hræddir við litina.

 

Sjáið þið húsið fyrir miðri myndinni, hafið þið séð mjórra hús?? ég held að mjóa húsið í Amsterdamm sé breiðara en þetta.  Hvernig komast menn fyrir í svona mjóu húsi?

 

Verð að viðurkenna að ég man ekki alveg söguna um þessa bjöllu, nema að hún brotnaði og var límd saman, og menn snerta hana sér til gæfu þegar þeir ganga hjá.

 

Og þrátt fyrir alla mafíósana sem hér ganga lausir og að því mér skilst margir, þá er löggann ekkert banginn.

 

Hér komum við svo aftur að virkinu.

 

Og varðmannaskýlum og byssugötum. 

 

Krúttleg hestakerra.

 

Fengum okkur svo súpu í brauði, mjög góða.

 

Þá var að kveikja upp í grillinu.

 

Það er að segja karlarnir, ég lá eins og prinsessa í slökun og Ela í Eldhúsinu. 

 

Svo áttum við notalega stund saman um kvöldið í garðinum hjá Lech og Elu.

 

Málið var að í kring um okkur var að þvælast lítill broddgöltur, og ég ætlaði að reyna að taka mynd af honum.  Því fór sem fór, það var orðið dimmt og við sátum bara með kertaljós og úbbs myndavélin gleymdist úti og það hellirigndi.  Núna er vélin mín nýuppgerð og hreinsuð og í besta standi.

 

Hér er svo garðurinn í Versölum hinum pólsku.

 

Gaman fyrir okkur að skoða allan fallega gróðurinn.

 

Við forvitnuðumst svo um ríka fólkið sem auðvitað býr sér, en takið eftir að gatan er ómalbikuð.  Íbúarnir verða nefnilega sjálfir að sjá um göturnar sem liggja að húsum þeirra.  svoleiðis er nú það.

 

Hér liggja það sem heimamenn kalla landsmæri milli gömlu og nýju Warsjá, þar sem nýju húsin blasa við og á móti liggja ljótu rússablokkirnar.

 

Við fórum svo og skoðuðum skólann sem Lech lærði í.

 

Þar er Fridrich Shopin auðvitað heiðursgestur.

 

Og reyndar nokkrara aðrar skemmtilegar fígúrur líka.

 

Enn einu sinni var komið að því að kveðja gott samferðafólk.

 

Og halda af stað til annara góðra vina í Dietlingen, með rútu til Pforsheim. 

 

Vona að þið hafið notið Warsjá.