Ég er afi minn.

Svei mér þá stundum getur lífi og raunveruleikin slegið öllum leikverkum við.  Ég veit ekki hvort maður á að hlæja eða gráta.  Það er talað um leikfléttur, spenning, uppgjör í skáldverkum.  En þessi leikflétta og spenna er miklu meira en það, og ekki enn ljóst hvernig leikritið endar.  Við fylgjumst öll með og sýnist sitt hverjum.  Þetta er einskonar hringleikahús.... eða þannig, allt komið í hring.  Davið komin undir verndarvæng Ögmundar.  Þvílík snilld ég er alveg viss um að jafnvel Shakespeare hefði ekki dottið þvílík snilldarflétta í hug, og var þó hugur hans frjórri en flestra, þegar kom að plotti.

Þjóðin og jafnvel heimurinn erum stödd í miðju leikverki raunveruleikhússins á Íslandi.  Og enginn veit hvernig lausnin verður, þar getur allt gerst.  Ef þetta væri ekki svo dýrt verk og skaðaði svo marga, þá væri þetta sprenghlægilegt.  En ef til vill má laumast til að hlæja að þessu öllu saman, þó ekki væri nema til að létta aðeins lundina svona mitt í öllu dramanu.

Það er líka rosalega fyndið að lesa bloggið núna, allir svo meðvirkir, með eða á móti, móti eða með, hæst hafa náttúrulega stjórnmálamennirnir okkar, og pótintátar þeirra.  Þeir yfirfæra rifrildi stjórnarliða yfir á sig, og svo er hamast fram og til baka. 

Ég held svei mér þá að fólkið hafi ekkert lært, ekki verið að hlusta, eða taka tillit til okkar vesalinganna sem vorum að setja fram frómar óskir um réttlæti, frið og heiðarleika, von um nýtt Ísland. 

Það hefur allt saman týnst í brimróti og ásakana pólitíkusa fram og til baka.  Við höfum gleymst aftur um leið og búsáhöldin hljóðnuðu um stund. Og kosningabaráttan er ekki einu sinni hafinn!

En gott fólk, við skulum ekki láta þau gleyma okkur, ekki láta þau drekkja vonum okkar um nýtt Ísland.  Ekki hætta að berja potta og pönnur. 

Það sem kemur upp í huga minn núna er setningin hans Ladda hér forðum daga ÉG ER AFI MINN!

Davíð undir væng Ögmundar