9.10.2008 | 11:17

Frá mínu brjósti, amen.

Einræðisherra riðar til falls. Það má glöggt sjá m.a. hér á blogginu. Loksins hefur runnið upp fyrir fólki að það er eitthvað stórkostlegt að á þeim bænum. En það þurfti mikið til, og ef til vill er skaðinn svo mikill, að langur tími líði áður en hann er bættur.

Það getur aldrei orðið til góðs þegar ein manneskja getur haft svona afgerandi völd að enginn þori að hrófla við henni. En við verðum líka að hafa í huga, að manneskjan sjálf verður ekki svona áhrifarík ein og sér. Þar þarf meira til. Þeir aðilar sem sitja kring um hana, og þjóna dyggilega í allskonar verkum, bera meiri ábyrgð en manneskjan sjálf. Því þeir veita valdið. Svo eru aðrir sem læðast í kring um grautinn, taka mola sem falla af borðinu, og vilja ekki raska stöðunni, annað hvort af hræðslu við að fá ekki lengur mola, eða bara einfaldlega vilja halda friðinn. Þeir bera líka stóra ábyrgð á því hvernig hlutirnir æxlast. Síðast og ekki síst eru þeir sem veita þessum aðilum umboð sitt aftur og aftur til að halda áfram á sömu braut.

Já ábyrgð liggur víða. Ég get alveg skilið þá sem mesta ábyrgð bera nú á ástandinu, að vilja ekki að verið sé að leita að sökudólgum. Þeir tala nú fagurlega um að nú verði allir að standa saman, snúa bökum saman og gleyma fortíðinni, horfa fram á veginn.

Ég segi aftur á móti, það er ekki hægt. Því miður, ef við greinum ekki vandann, og gerum okkur grein fyrir hverjir eru sökudólgar í þessu stærsta máli þjóðarinnar, þá getum við ekki horft fram á við. Því þá er hætt við að sagan endurtaki sig. Ef enginn þarf að bera ábyrgð, þá er ekki von til þess að menn lagi það sem þarf að laga.

Hversu erfitt það verður fyrir þá aðila að horfast í augu við sjálfa sig, og okkur hin, þá verður það að gerast. Ég vona að sem flestir geri sér grein fyrir því. Við erum bara mannleg öll sem eitt. Og við lærum ekki af mistökum okkar, ef við neitum að þau hafi gerst. Að sleppa með skrekkinn er eitthvað sem má ekki gerast núna. Því ef við lærum ekki af þessu, þá er hætt við að okkur farnist illa.

Það er orðið nokkuð ljóst að þeir menn sem hafa varðað veginn síðustu tvo áratugina hafa siglt skútunni í strand, þeir hafa brugðist því trausti sem til þeirra var borið, og standa nú frammi fyrir þjóð sinni og reyna að fegra allt saman. Öll stóru orðin um að hér væri góðæri, allar væntingarnar um útrásir og hagræðingu, einkavæðingu.... hvar eru þær núna ? Þessir aðilar hafa teymt okkur hin út í forað sem ekki verður snúið við úr, nema með utanaðkomandi aðstoð.

Það er ekki einu sinni hægt að kenna neinum utanaðkomandi aðilum um í þetta sinn. Okkar menn hafa gjörsamlega klúðrað öllu á síðustu metrunum. Allt blaður um hvað við erum rík þjóð, og hvað við eigum og höfum, hefur hefur klúðrast fyrir fáránleg mistök, eða röð af mistökum hér heima fyrir. Og ekki bara af einum manni, heldur líka af þeim sem næst honum standa, og hefðu átt að vita betur. Þeit hljóta að þurfa að axla ábyrgðina með honum.

Hér þýðir ekki að bölva viðskiptajöfrunum, þeir hafa aldrei gefið sig út fyrir neitt annað, en að vera slíkir, og græða sem mest. Það hafa aftur á móti ráðamenn ekki gert, hvort þeir hafa trúað því sjálfir að þeir væru að gæta almannahags, með því að gefa auðlindir okkar, og gefa síðan vinum sínum algjörlega frálsar hendur, skal ósagt látið, en við verðum að skilja, að þeir bera stærstu ábyrgðina á því hvernig komið er. Því þeir áttu að setja leikreglurnar, og þeir áttu að líta eftir því að hagur almennings væri ekki fyrir borð borinn. Þar hafa þeir brugðist skyldum sínum, og eiga þvi að fara frá völdum, láta öðrum eftir að reisa landið úr rústum.

Annað hvort með þjóðstjórn, eða með nýjum kosningum. Við hljótum að gera þá kröfu að þannig verði það. Á sínum tíma, neitaði forsetinn að skrifa undir fjölmiðlalög, vegna mikillar andstöðu fólksins í landinu. Nú ber okkur að krefja forseta vor um að hann rjúfi þing, slíti ríkisstjórninni og boði til kosninga. Ég veit ekki hvort hann hefur til þess umboð, en það kæmi ekki á óvart, þó það leyndust einhverjir neyðarlagakrókar einhversstaðar um það, þegar þessi staða kemur upp.

Ég er að eðlisfari bjartsýn manneskja, og ég hef trú á manneskjunni sem hugsandi veru. Ég geri mér líka grein fyrir því, að þegar okkur gengur allt í haginn, þá verðum við andvaralaus, þegar við gætum hags annara, og við fáum ekki aðhald, verðum við kærulaus, og að lokum dramsöm. Þetta er mannlegt. Þess vegna hef ég sagt gegnum tíðina, að það sé hættulegt lýðræðinu að kjósa alltaf sama fólki yfir sig aftur og aftur, hvernig sem það stendur sig. Því ber þjóðin mestu ábyrgðina því miður, við sjálf, sem höfum endalaust, gagnrýnislaust hvernig sem fólk hefur hagað sér, endalaust veitt þeim umboð okkar aftur og aftur. Er ekki komið nóg?

Ég veit að við munum ná okkur á strik aftur sem þjóð. Það mun taka tíma að þvo af okkur ósómann. En eins og marg oft hefur komið fram, erum við kröftug þjóð. Við höfum ennþá frumkraftinn í okkur, þó mörg undanfarin ár, höfum við verið í líki leiguþýja og trúgjarnra aumingja, látið plata okkur upp úr skónum endalaust. Ég vona bara að eftir þessa holskeflu verðum við meðvitaðri um hvað lýðræðið snýst. Það snýst fyrst og fremst um að vera ábyrgur þegn, vera gagnrýnin og spyrja spurninga. Refsa þeim sem ekki stendur sig, og veita aðhald þeim sem hafa tekið að sér að sjá um okkar mál. Ef við gerum það ekki, þá fer allt í sama farið aftur.

Vakna þjóðin mín, vakna og sjá

til vitundar um nýja daga.

Að mörgu skal hyggja, í mikið að spá,

margt sem við þurfum að laga.

Fátæktargrílan oss finnur sig hjá,

fólkið í móann þó maldi.

Hér þarf að taka til hendi og fá

hald á því ógnarvaldi.

Að bjarga sér fólki er bannað í dag.

Ei bein má úr Gullkistu bera.

Ráðstjórnarherrum finnst ríkisins hag,

ráðlegast lénsherrum gera.