Það eru tvær hliðar á öllum málum.

Líka með hraðbrautina sem á að gera í Hnífsdal vegna ganganna.  Sá vegur á að fara meðfram fjörunni.

Málið er að þýsku vinir mínir, keyptu sér lítið hús alveg við fjöruborðið, þau una sér vel hér á landi, og hafa notað sumarfríið sitt til að dvelja hér.  Þau giftu sig á Íslandi og höfðu hugsað sér að setjast hér að, þegar þau væru komin á aldur.  Þess vegna ætla þau að fara á íslenskunámskeið núna í tvær vikur í háskólasetrinu, öll fjölskyldan, til að vera betur í stakk búinn til að takast á við íslenskan raunveruleika. 

En stundum kemur sá veruleiki aftan að fólki.

Vinir mínir eru hámenntað fólk, hún er arkitekt og hann sólarorkusérfræðingur, saman hafa þau unnið að því að teikna vistvæn hús, sem eru sparneytin á orku.  Þau byggðu sitt hús þannig að það framleiðir meiri orku en það nýtir mestan hluta ársins, og þau selja því rafmagn inn á kerfi þorpsins síns.

Þau hafa til og með fengið a.m.k. tvenn verðlaun frá Evrópusambandinu vegna baráttu sinnar sem náttúruverndarfólk og vegna vistvænu húsanna sem þau hafa teiknað. 

Þau búa í Dietlingen, sem er lítið þorp niður við Svartaskóg, beint fyrir framan húsið þeirra liggur hraðbrautin gegnum þorpið. 

Þess vegna heillaði þetta litla hús í Hnífsdal þau, friður kyrrð og nálægð við sjóinn og ána.  Hann veiðir bleikju í sjónum eða ánni, og þeim finnst yndislegt að hlusta á sjávarniðin.  Þetta var draumahúsið þeirra, þau lögðu mikið í að gera það upp, svo fallega.  Þar var mikið lagt í.  Þau misstu son fyrir nokkrum árum, sem er mikið tengdur þessu húsi, þar sem hann þá bara sex ára hjálpaði til við að mála og handverkinn hans eru þarna ennþá.

Þess vegna er svo sorglegt að vita að nú er allt í uppnámi hjá þessum vinum mínum.  Vegurinn á nefnilega að fara sjávarmeginn við húsið.  Hraðbrautinn sem þau voru að flýja í Dietlingen, verður flutt að bæjardyrunum hjá þeim. 
Þau hafa líka leigt húsið út.  Erlendu fólki sem vill frið og kyrrð.  Fólki sem hingað kemur fer í túristaferðir og auðgar mannlífið í litla þorpinu, ég veit að leigendur hafa verið mjög ánægðir þarna.

Þeim finnst að þau geti ekki verið þarna lengur, því grunnurinn sem þau byggðu á er brostinn.  Litla húsið verður við aðalumferðargötuna milli Ísafirðarðar og Bolungarvíkur, og þó það sé ekki mikil umferð, þá er þetta ekki friðsæla fjaran sem hún var.

Þau verða líka að kanselera öllum þeim bókunum sem þau voru búin að gera við ferðamenn sem voru búin að tryggja sér bústaðin næsta sumar. 

Þau eru alveg miður sín og það er ég líka.  Ég vil ekki missa þetta fólk héðan, ég var farin að hlakka til að hafa þau hér í nálægð, spjalla og eiga góðar stundir.  Bjóða þeim á þorrablótið og allt sem vinir gera saman. 

Eins og þau segja, við vitum ekki hvað verður, en nú hefur verið skorið á þær rætur sem við höfðum hér.  Svo hvað getum við þá gert. 

Ég vona svo innilega að það fáist einhver lausn á þessu, annað hvort að vegurinn verði ekki lagður, sem er líklega ekki möguleiki, eða að þau finni annan stað sem þau geta sætt sig við.  Ég hlýt að ætla að ríkið verði að kaupa af þeim húsið.  En það er líka skrýtið að þeim hefur ekki verið tilkynnt þessar breytingar, eða gefinn kostur á andsvari.  En ef til vill er það ekki tímabært, það þýðir þá að planið er ekki komið á það stig.  En þó er búð að teikna veginn skilst mér. 

Kominn tími á göng.

Hugsið ykkur þrátt fyrir alla vegskálana yfir verstu kaflana, grjóthleðslur og víranet, kemur ennþá grjót niður á þá örfáu óvörðu bletti sem ennþá eru. 

Maðurinn minn var mjög hætt kominn í fyrra, þegar skriða kom niður rétt fyrir framan bílinn hans, hann gat stöðvað og bakkað frá, en var ansi sleginn. 

 Þess vegna er orðið tímabært að gera gönginn.   En það ætti að gera göng líka til Súðavíkur.  Þá yrði þetta svæði ein heild, það væri hægt að sameina alla kjarnana í eitt sveitafélag. 

Það er hræðilegt að sjá hvernig búið er að fara með Kirkjubólshlíðina, súðavíkur meginn, hún er öll skröpuð í snjóflóðaskápa.  Skemmdarverk að mínu mati, en svo sam hvað er hægt að gera, þegar öll líðin iðar af snjóflóðum.

Óshlíð.

ruv.is | 08.08.2007 | 16:27Fimm tóku þátt í forvali vegna Óshlíðarganga

5 verktakar og verktakahópar skiluðu inn gögnum vegna forvals um gerð Óshliðarganga en frestur til að skila inn gögnum rann út í gær. Um er að ræða jarðgöng milli Hnífsdals og Bolungarvíkur, ásamt byggingu forskála og vega. Göngin eiga að vera 8,7 metra breið, og 5,1 kílómetri að lengd. Einnig á að byggja um 310 metra langa steinsteypta vegskála, og 3 kílómetra langa vegi og tvær 15 metra langar steinsteyptar brýr.

Verið er að meta gögnin og þeir sem þykja hæfir til verksins fá send útboðsgögn. Vonast er til að ljóst verði í haust hver hreppir verkefnið.

Stórir grjóthnullungar féllu á Óshlíðarveg

Leyfið börnunum að koma til mín.....................

.... og bannið þeim það ekki, því þeirra er himnaríki.  Einhvernveginn svona hljómaði einn fyrsti jafnréttisboðskapurinn í heiminum.  

Þó það sé rigningarúði, á er hlýtt.  Stubburinn og frænka hans Sóley Ebba vildu sofa úti í tjaldi, það var auðvitað auðsótt mál.  Litla skottan hún Hanna Sól, vildi þá sofa líka út í tjaldi.   Og fékk leyfi til þess.  Nú sofa þessi þrjú þarna úti og láta fara vel um sig.  En þau komu hlaupandi inn í gærkveldi og sögðu; amma amma, komdu út og sjáðu, það er regnbogi á himninum, og eins og himininn sé logandi, þú verður að taka mynd.

Reyndar var þetta alveg stórkostleg sjón.  Og varði bara stutta stund. 

Stundum þurfum við litla fólkið til að benda okkur á dásemdir lífsins.  Og við mættum stundum hlusta betur á þau.  Það færi oft betur.  Börn skynja sannleikan oft öðruvísi en fullorðnir.  Þau eru ekki eins blinduð af klækjum og feluleikjum fullorðinna.  Og tjá sig um hlutina eins og þeir eru. 

Við skulum opna eyru og augu fyrir einfaldleikanum.  Þegar allt kemur til alls, þá er það nefnilega hann sem skiptir máli.  Ekki flækjur og felubúningar eins og okkur er svo tamt að sveipa hann í, vegna eigin hégómaskapar, eða til að sýnast eitthvað meira en við erum.  Sagði ekki jésú einhverntíman að til að komast inn í himnaríki þyrfti maður að vera eins og barn. 

Eigiði góðan dag elskurnar.