Huldumaðurinn.

Það lá við að ég dytti niður dauð, allt umhverfið breytt, þegar ég opnaði síðuna mína núna  en samt ég er komin inn á eitthvað svæði sem ég þekki ekki lengur.  Elsku bloggvinir mínir, ég þarf að átta mig á þessu svæði.  Ætla að skoða þetta betur.   Úff af hverju er verið að breyta svona án þess að láta mann vita.

En svona áður en ég set inn kvöldmyndir og gef mér tíma í blogghringinn, þá ætla ég að setja hér inn smásögustúf sem datt upp í kollinn á mér í dag, reyndar af því að þið tókuð svo vel í hina söguna mína.  Þessi er öðruvísi, en er samt svona spurning um móral.  Ég vona að þið haldið ekki að ég sé að farast úr kjánagangi eða eitthvað slíkt.  Þetta bara kom svona, eins og þegar ég hef meiri tíma en mér er hollt.  Þá er kollurinn á mér fullur af allskonar vitleysu.  En hér kemur þetta;

Huldumaðurinn.

Gamli blaðamaðurinn stóð fyrir framan stórt skrifborð yfirmanns síns, og horfði rannsakandi á hann, meðan sá síðarnefndi las yfir nokkur blöð sem hann hafði rétt honum.

 

Já sagði ritstjórinn þetta er mergjað, og hann er lipur penni.  Ég veit samt ekki...

 

Þú átt eftir að rokselja blaðið, ef þú tekur hann inn sem pistlahöfund, sagði blaðamaðurinn.

 

En hver er hann ?

 

Það get ég ekki sagt þér, sagði blaðamaðurinn. Við skulum bara nefna hann Huldumanninn.

 

Jæja við skulum taka þetta og sjá svo hvað setur.

 

Blaðamaðurinn brosti óræðu brosi.  Gott mál, sagði hann svo, þú átt ekki eftir að sjá eftir þessu.

 

Ef til vill ekki tautaði ritstjórinn.  Hann bar fyllsta traust til undirmanns síns, en þessi beiðni frá honum var óvenjuleg, og hann var ósáttur við að vita enginn deili á höfundi greinarinnar. 

En hún var bæði mjög vel skrifuð og sterk, fyllti mann einhvern veginn réttlætiskennd.

 

Það gekk svo eftir sem blaðamaðurinn sagði, pistlar Huldumannsins urðu frægir og sala blaðsins jókst dag frá degi.

Hann skrifaði um réttlætið, fátæktina, ástina, afbrýðisemina og auðlegðina, eins og hann vissi það frá hjartans innstu rótum. 

Blaðið seldist í ótrúlegum upplögum, og ritstjórinn varð glaður, og svo var líka um eigendur blaðsins.

 

Ritstjórinn fékk ótal samtöl og heimsóknir, þar sem fólk sagði honum, að pistlarnir hefðu haft áhrif.

 

Þessi pistill hefur breytt lífi mínu, sagði ungur maður.  Ég var komin á fremsta hlunn með að fyrirfara mér, þegar ég las hann í blaðinu í gær, og það veitti mér þrek til að takast á við vandamál mín.

 

Annar sagði; ég var orðin svo upptekinn af sjálfum mér og að græða peninga, að ég hafði gleymt sjálfum mér.  Þegar ég las blaðið þitt og pistil Huldumannsins, þá uppgötvaði ég, á hvaða villigötum ég var.

 

Ung kona kom til hans, hún var feiminn, stamaði og átti erfitt með orðin.  Ég ákvað að koma til þín og þakka þér fyrir greinina í blaðinu þínu.  Ég hafði farið villu míns vegar, hafði haldið fram hjá manninum mínum, sem ég elska þó svo mikið, og þegar ég las pistilinn sem var í blaðinu í fyrradag, þá sá ég hvað ég var að gera.  Ég átti því gott samtal við manninn minn í gærkvöldi og við ákváðum að hefja nýtt líf byggt á trausti okkar beggja.  Ég er því að hefja nýtt líf, vegna þess að ég var svo lánsöm að lesa blaðið.  Ég vildi bara þakka þér og Huldumanninum fyrir mig.

 

Ritstjórinn var hamingjusamur yfir pistlunum.  Hann var meira að segja sjálfur farin að hlakka til að lesa pistil dagsins.  Og hann varð að viðurkenna, að hann hafði breytt sínum lífstíl.  Hann hugsaði öðruvísi, og jafnvel íhugaði hvernig Huldumaðurinn myndi bregðast við í þessu eða hinu tilfellinu. Hann sagði samt engum frá þessu.

 

Það fóru að berast fyrirspurnir fá öðrum fjölmiðlum, um hvort þeir mættu taka viðtal við Huldumanninn, sjónvarpsstöðvar vildu fá hann í viðtöl, og það var greinilegt að pistlar hans höfðu víðtæk áhrif á samfélagið.  Fólk fór að hugsa öðruvísi, og taka meira tillit til annara, bara vegna þessara sterku skrifa, sem birtust í Blaðinu. 

En því miður, enginn vissi deili á þessum frábæra höfundi, og því var ekki um nein viðtöl að ræða, eða kynningu á honum. 

 

Einn daginn þegar ristjórinn kom inn á skrifstofuna sína, var enginn pistill á skrifborðinu hans.

Hann kallaði strax inn blaðamanninn, sem hafði haft milligönguna.

 

Ritstjórinn var æstur, mig vantar pistil dagsins, sagði hann.  Það var ekki bara að hann vissi að hann þyrfti að fá pistilinn fyrir blaðið, heldur var hann sjálfur orðin háður þessum skeleggu frábæru skrifum, sem ristu svo djúpt, og kenndu mönnum svo margt um hvernig ætti að haga sér í dagsins önn.

 

Blaðamaðurinn var þreytulegur og greinilega sorgmæddur. 

 

Ég er hræddur um að það verði ekki fleiri pistlar frá þessum höfundi, sagði hann lágt.

 

HVAÐ!, sagði ritstjórinn, þú ætlar þó ekki að segja mér að hann hafi farið eitthvað annað, að einhver annar hafi keypt hann, og hann yfirgefið okkur, án þess að ræða við okkur, við erum alveg tilbúnir til að hækka verðið.

 

Það var aldrei neitt verð greitt fyrir skrifin hans, sagði blaðamaðurinn.

 

Nú var honum aldrei greitt neitt fyrir þau ?.  Þá þarf að bæta úr því, strax, sagði ritstjórinn æstur.  Segðu mér bara hvað hann setur upp, það verður gengið að því.

 

Ég er hræddur um að það sé ekki hægt, sagði blaðamaðurinn.

 

Nú ! sagði ritstjórinn bull, það eru allir falir fyrir fé.

 

Nei ekki þessi, svaraði blaðamaðurinn.

 

Hvaða vitleysa, sagði ritstjórinn, við viljum gera hvað sem er til að halda í hann.  Hvað sem er heyrirðu það!

 

Já ég heyri það, sagði blaðamaðurinn, en það er samt sem áður ekki hægt.

 

Viltu ekki útskýra þetta nánar, sagði ritstjórinn og var orðin heitur í kinnum af ákafa.  

 

Huldumaðurinn okkar var tekinn af lífi kl. oo6 í morgun að staðartíma, í fangelsinu hér í borginni, sagði blaðamaðurinn. Hann sat í dauðaklefanum dæmdur fyrir morð.  Og í dag var dauðadómnum fullnægt.  Hann mun því aldrei framar skrifa greinar, né pistla. 

En ég er viss um að með þeim áhrifum sem hann hefur haft til góðs með skrifum sínum hér í okkar veröld, mun verða vel tekið á móti honum, þangað sem leið hans liggur nú. 

 

Ritstjórinn horfði á blaðamanninn.  Ég hef þekkt þig yfir 30 ár, sagði hann loks, en ég veit sam ekkert hver þú ert.  Hver ertu eiginlega ?

 

Blaðamaðurinn brosti.  Svo sem enginn sérstakur sagði hann svo. En við ættum að muna að stundum glóa perlurnar skærast á sorphaugum mannlífsins.

 

Kyrrðarstund að kveldi og ísfirskur morgun.

Gærkvöldið var hreinn unaður, eftir blásturinn í fyrradag.  Það var líka svo hlýtt að við settumst út í garð.

Með kertaljós.  Elli minn fékk sér eina ölkollu, og stubburinn undi sér hið besta. 

Lognið var algjört, kyrrðin slík að ekkert heyrðist nema fuglasöngurinn og suðið í hunangsflugunum og geitungunum, sem unnu eins og þrælar við að afla sér hunangs í kattarblóminu mínu.

Ú virkar óvarlegt, en hann var undir vökulum augum afa.

Þetta var nefnilega spennandi.

Já það ríkti hljóðlát hamingja í okkur litlu fjölskyldunni, því þennan dag fengum við að vitað að hann yrði hjá okkur til 18 ára aldurs.  Það gekk allt fram í góðu.  Og er ég móður hans þakklát fyrir það.  Mér þykir vænt um hana.  Stundum verða hlutirnir bara að ganga öðruvísi en til var stofnað. Besta lausnin fundin, og síðan heldur lífið áfram sinn vana gang.  Knús á þig mín kæra

Dísarrunnar blómstra og allt er einhvernveginn svo ferskt eftir rigninguna.

Já það ríkir friður yfir þessu heimili.

Brandi finnst lika gott að tilheyra hópnum.  Hann eltir mann út um allt, og er hálf athyglissjúkur.

Morguninn heilsar líka með bliðu og stafa logni.  Dagurinn lofar góðu.

Fjöllinn spegla sig í pollinum, dökk og kröftug, þar sem sólin hefur ekki ennþá náð að lýsa þau upp.

Hvort snýr upp eða niður.

Ekki gott að sjá

 

Flugvélin kemur inn til lendingar, og truflar álfana í Strengberginu.

Og Flateyri kúrir sig niður í Önundarfjörðin, eins og til að liggja betur við sólinni.

Svanafjölskylda syndir í rólegheitum, sennilega eru pabbi og mamma að kenna þeim öllum þremur eitthvert lífsspursmálið.

Á Pollinum neðan við Sólbakka, hefur listamaður sett fram þennan frábæra bát, sem liggur við bauju.

Og ekki síðra er varðskipið með þyrlu aftan á pallinum.

Ég vildi bara deila þessu með ykkur. 

Úr einu í annað.

Já veraldarvinirnir okkar eru flognir burtu.  Það var ekki eins mikil rigning í gær og daginn áður, en í staðin fór hann að blása.  Það stóð ekki lengi, því í dag var hlýtt og logn.

Þau voru dugleg greyin, þó þau mættu alltaf of seint, og færu of snemma.  En þetta var nú sjálfboða vinna. ég var ekkert að fetta fingur út í svoleiðis smámuni.

Þetta eru svo aftur á móti mínar kerlus.  Að hreinsa beðin á Flateyri.

Þær eru yndislega skapheitar þessar portugölsku konur, en þær eru eins og jarðýtur í vinnu.  Sjáiði hollinguna á stóru systur.  Snýr upp á sig, af því að blómin voru ekki sett alveg á réttan stað

en í gær var veðrið dálítið villt og ærslafullt.

Og hér er fáni móður jarðar sýnilegur bara fyrir framan nefið á mér.  Og hér sést að Guð elskar kúlulagið.

Jamm svolítið eins og nornaskógur í ævintýri ekki satt.

Já það má ekki á milli sjá hvort er flottara kúlan mín, eða kúlan hans Guðs

Málið er að mitt sést alltaf, en þetta hér sést bara við ákveðnar aðstæður.

Hér eru nykurrósirnar mína.  Þær skapa fiskunum kærkominn skugga, og bráðum fara þær að blómstra.

enn eitt skemmtiferðaskipið, og bærinn fullur af fólki. 

Þessi mynd er friðsæl og skemmtileg.

Hér er hann Atli frændi minn.  Þessi elska. Við erum búin að þekkjast síðan við vorum unglingar.  Þá gisti ég nokkra mánuði hjá mömmu hans, föðursystur minni, og við sátum á kvöldin og sungum og spiluðum á gítar.  Hlustuðum á Kingston tríó, sem var uppáhaldshljómsveitinn okkar.  Já við Atli eigum góðar minningar.  Ég fékk að fara með honum og vinum hans í göngutúr um hornstrandir, þó ég væri stelpa og tveimur árum yngri, sem er bara alveg rosalega sérstakt, á þeim árum.

Hann Atli er búin að gera ýmislegt, meira að segja var hann mörg ár sýslumannsfrú hehehehe, hann var nærri dauður í flugslysi í Borgarfirðinum, og ég veit ekki hvað og hvað.  En hann er hornstrendingur, og þeir lifa allt af..................... eða þannig.

En nú er þessi elska að fara í vikudvöl í Fljótavík.

Hér er einn kunnugur út skátunum, sagði hann.  Og mikið rétt, hér er hann Steini, sem oft má sjá myndir eftir í BB.  En hann er góður ljósmyndari og allt múligmann, hann Þorsteinn.

Þau voru reyndar að fara fleiri úr ættinni, barnabörnin hennar Ástu Geirmunds og Kristófers, hann er frægur fyrir að skjóta hvítan hrafn hehehehehe.

ég þarf að taka myndir af ættingjum, sagði ég.

Já Atli minn er í góðum félagsskap á Atlastöðum í Fljótavík. 

Svo sá ég nýtt hús á höfninni, sem ég hef ekki tekið eftir áður.  Eins og einskonar kolkrabbi, þarna niður við sjóinn. 

Og nýju trén komin niður í minningargarðinum á Flateyri.  Það er gott mál.

Samt er þetta það sem gladdi mig mest í dag, ég fékk pakka, reyndar bæði í gær og í dag, gærdagspakkinn er þessi fiskur sem Júlli minn færði mér, en húfurnar fékk eg sendar frá bloggvinkonu minni og einusinni tengdadóttur henni Sigrúnu Þorbjarnar.  Hún prjónaði þessar fallegu húfur á litlu skotturnar mínar.  Mikið verða þær glaðar þegar þær fá þessar æðislegu húfur.  Prinsessu húfur eða næstum því kórónur.  Elsku Sigrún mín, þetta gladdi mig svo mikið, og var svo óvænt.  Takk fyrir þetta og kortið sem fylgdi.  Mikið á ég gott að eiga svona yndislegt fólk í kring um mig. 

Smá hugvekja.

eftir að ég hlustaði á byrjun á viðtali við Séra Gunnar í Krossinum, en þar sem ég var að fara inn í gönginn, þá slitnaði samtalið.  Ég varð samt rosalega hugsi yfir því sem ég hafði heyrt eftir að ég fór inn í gönginn, þar sem ég var ein með sjálfri mér, tröllunum, álfunum og dvergunum, sem eru svona að ná sér eftir innrás mannanna í þeirra hýbýli.  Og þá varð þessi hugvekja til.  Hún er raunar ekki illa meint, en svona umhugsun um það hve veruleika fyrrt sumt fólk getur verið, í sinni sjálfsánægju og fullvissu að þau hafi höndlað hinn eina og sanna sannleika. 

Gamli presturinn.

 

Gamli presturinn sat í uppáhalds stólnum sínum.  Hann hallaði sér aftur, með köflótt teppi yfir beinaberum hnjánum.  Hann var með lukt augu, og grannar hendurnar lágu ofan á opinni biblíu sem lá í keltu hans, ofan á teppinu. Mjúkt húmið lagðist yfir stofuna hægt og hægt. 

Æ hvað ég á gott, hugsaði hann.  Ég get glaður kvatt þetta líf.  Ég hef verið prestur í rúmlega sextíu ár, og alla tíð haft orð biblíunnar að leiðarljósi.  Aldrei hefur borið skugga á trúarlíf mitt, og aldrei hafa freistingarnar hlaupið með mig í gönur.  Ég hef verið góður og gegn maður.  Með öll prinsipp á hreinu.  Ég hef verið samviskuksamur, umburðarlyndur, auðmjúkur þjónn drottins og góður við alla, sem til mín hafa leitað.  Sælir eru þeir sem eiga slíka trú.  Það lék ánægjubros um varir hans. 

Hann hlaut að hafa dottað, því hann heyrði einhvern kalla til sín.

 

Gamli maður, kom þú með mér, sagði röddinn.

Hver ert þú ? spurði hann undrandi.  Hafði ekki ennþá vaknað almennilega.

Ég er einn af þeim ungu mönnum sem þú afhommaðir hér um árið, sagði ungur maður glaðlega.

Afhommaði ? sagði gamli maðurinn, en þú varst svo ungur, af hverju ert þú þá hér ?

Jú sagði ungi maðurinn, þegar sjálfið er tekið frá manni, þá er lítið eftir til að lifa fyrir.  Ég trúði því að þú segðir mér satt, og biblían væri rétt.  Svo ég gerði eins og þú sagðir mér.

Já það var alveg rétt af þér góði minn, sagði presturinn.  Þú hefur örugglega orðið miklu hamingjumari á eftir.

Ekki get ég sagt það, sagði ungi maðurinn blíðlega. Svo eftir nokkrar vikur gat ég ekki horfst í augu við sjálfan mig lengur, og endaði líf mitt. 

 

Gamli presturinn þagði nokkra stund.  Svo sagði hann, ég held að ég vilji fá einhvern annan til að sækja mig, en þig.  Ég er heiðvirður maður, sem hef helgað líf mitt öðrum, og á skilið að vera sóttur af einhverjum sem er æðri en þú.

 

 Hafðu það eins og þú vilt gamli minn, sagði ungi maðurinn.

 

Ekki nema það þó, að ætla að senda homma að sækja mig, hugsaði presturinn.  Ég sem hef alla tíð haft guðsorð að leiðarljósi.

 

Sæll, sagði kvenrödd rétt hjá honum.

 

Hann leit upp, og sá brosandi unga stúlku.  Honum fannst hann eitthvað kannast við svipinn á henni. 

Ég kem þér ekki fyrir mig, sagði hann.

 

Nei það veit ég, okkar samfundum bar við fyrir löngu.

 

Nú ? sagði hann spyrjandi.

 

Já sagði stúlkan, ég leitaði ráða hjá þér sem sálusorgara, með að nota smokkinn, og þú bannaðir mér það alfarið.  Sagðir að ef ég vildi stunda kynlíf, sem ég ætti auðvitað alls ekki að gera, nema giftast, þá væri það bannað í biblíunni að stemma stigu við því lífi sem Guð vildi senda í heiminn. 

Já það er alveg rétt, sagði presturinn.  Það er synd að treysta ekki almættinu fyrir slíku.

 

Jæja, sagði stúlkan, það varð til þess að ég varð eyðninni að bráð.  Það tók reyndar fljótt af hjá mér, því ég var viðkvæm fyrir.

 

Þetta hefur nú ekki verið neitt annað en þú áttir skilið, fyrir lauslætið, sagði presturinn argur. Farðu og segðu almættinu að ég vilji fá einhvern annan til að sækja mig.

 

Þú hefur ekki breyst neitt, sagði stúlkan og fór.

 

Halló gamli maður, fyrir framan hann stóð drengur á að giska 7 ára. Ég á að sækja þig.

 

Ég hef sagt að ég vil að einhver sæki mig sem skiptir máli.  Sagði presturinn, ég hef þjónað embætti mínu vel, og á rétt á virðulegri heimkomu.

 

Hér eru allir jafnir sagði drengurinn.

 

Þú segir mér það, sagði sá gamli.  En ég er viss um að þeir sem hafa hagað sínu lífi réttlátlega og eftir boði orðsins, ganga fyrir.  Og hver ert þú svosem.

 

Þú þekkir mig ekki, sagði drengurinn, en ég átti föður sem var drykkjumaður og ofbeldisfullur.  Móðir mín vildi fá skilnað.  En þú komst í veg fyrir það. Sagðir að það sem Guð hefði tengt saman, mætti ekki sundur skilja.  Það endaði því með að faðir minn, drap bæði mig og móður mína í bræðiskasti. 

Ég gerði rétt, þrumaði presturinn.  Það sem Hann hnýtir saman, má enginn mannlegur máttur slíta sundur.  Það er synd. 

 

Það heyrðist hlátur bak við stólinn.  Presturinn leit í kring um sig, og uppgötvaði þá, að hann var ekki í herberginu sínu.  Hann sat þó enn í stólnum, en það var ekkert í kring um hann.

 

Hver er að hlæja sagði hann dálítið smeykur.

 

Það skiptir ekki máli, sagði einhver úti í tóminu.  En þú hefur nú hrakið burtu þá sem áttu að sækja þig og færa til ljóssins, með þeim sama hroka sem þú varst haldinn í lifenda lífi.

 

Vitleysa, sagði presturinn reiður.  Ég hef alltaf lifað eftir Guðsorði, og því sem í biblíunni stendur.  Það er hinn eini og sanni sannleikur.

 

Já já, það er það sem þið haldið sumir hverjir.  Nú færð þú eitt tækifæri enn til að komast á þann stað sem þú telur þig tilheyra.

 

Hvurslags vitleysa er þetta eiginlega ? þrumaði presturinn, hvar eru englarnir sem sækja þá sem lifa sínu lífið samkvæmt lögmáli Drottins ?

 

Litli drengurinn hér áðan sagði þér að hér væru allir jafnir, ekki satt, sagði röddinn þurrlega.  En fylgdu mér, ég skal sýna þér tvær leiðir til að fara. 

 

Þeir fóru eftir löngum gangi, og í enda hans voru tvær risastórar hurðir. 

Sá sem fyrir honum fór, opnaði aðra hurðina, þaðan barst út svo mikið ljós að presturinn fékk ofbirtu í augun.  Lokaðu þess strax, sagði hann ætlarðu að blinda mig ?

 

Nei sagði hinn, hér er svo hin hurðin.  Hann opnaði hana, og fyrir innan blasti við helgimynd af Jesúbarninu í fangi móður sinnar Maríu og Jósef stóð bak viðhana og lagði hönd á öxl hennar.

 

Loksins hrópaði presturinn, hér er staðurinn þar sem ég á heima.  Hingað vil ég komast. 

Gjörðu svo vel, vesæli maður, sagði röddinn.  Þetta er alveg dæmigert fyrir þá sem eiga blinda trú.  Þú hafnaðir öllum þeim sem vildu leiða þig rétta veginn, samt sem áður var það fólk sem þú hafðir gert illt með trúarofstæki þínu.  Gefið þeim falskar vonir og afvegaleitt þá í nafni Guðs.

Síðan, þegar þú færð tækfæri til að stíga beint inn í ljós kærleikans, þá færðu ofbirtu í augun og villt ekki sjá þar sem þar er að finna. 

Loks fellurðu fyrir tálmynd af því sem þú vilt sjá, og heldur að sé rétt. 

Gamli maðurinn staulaðist inn eftir ganginum, og sá að þetta var satt.  Þessi helgimynd var bara það.  Líkneski.  Bak við þau var bara að sjá myrkur.  Ekkert hljóð. Ekkert. 

Hann fann að hann hafði týnt sjálfum sér, vegna þess að hann hlustaði ekki á sína eigin rödd, heldur trúði því sem hann las. Og hann hafði framkvæmt í blindri trú á að hann væri að gera rétt, þó oftast hefði hann átt að sjá, að sú leið var ekki leið umburðarlyndisins, eða réttlætisins.

Það er þá svona sem komið er fyrir mér, hugsaði hann.  Ég hef bara horft á eina hlið á sannleikanum, en lokað allt annað úti. 

Ég gleymdi því að sagt var; leitið og þér munuð finna, knýjið á og fyrir yður mun upplokið verða. 

 

Skyndilega fann hann að tárin fóru að leka niður hrukkóttar kinnar hans.  Ekki braust úr hálsi hans, og hjartað var að springa.

Þá var skyndilega kveikt ljósið í stofunni.  Húshjálpin kom inn, rjóð í kinnum, með rjúkandi heita súpu. 

Kristinn minn, hvað er að sjá.  Situr þú hér í myrkrinu og brynnir músum ?  Hefur eitthvað komið fyrir, þú sem alltaf hefur verið svo sjálfsöruggur. 

Æ já, sagði hann.  Ég hef orðið fyrir slíkri reynslu í kvöld, að ég held að ég þurfi að endurskoða allt mitt líf frá byrjun.  Geturðu rétt mér dagbækurnar mínar og gleraugun. Ég hef sem betur fer fengið dálítinn frest til að endurskoða líf mitt, og biðjast fyrirgefningar.  Fyrir það er ég óendanlega þakklátur.

 

Veraldarvinir og innrás risahvannarinnar.

Já það rigndi dálítið á veraldarvinina okkar í morgun, þegar þeir mættu galvaskir til að reita illgresi

enda eru þetta mest suðræn blóm, frá Koreu, Tékklandi, Króatíu, Þýskalandi, Frakklandi, og víðar að.

Ungamamman þeirra á Flateyri var náttúrulega eins og aðrar ungamömmur, allt umvefjandi á, og passar upp á þau, rótar öllu út úr skápum og geymslum, til að klæða þau almennilega.  Þau eiga sko góða mömmu þar, krakkarnir.

Það var stungið utan með trjám og reitt frá.  Ég lá sjálf á hnjánum í allan gær og fyrir hádegi í dag, að "finna" og "leita" að plöntum sem sláttumenn sumarsins hafa slegið niður.  Ég hugsaði ekki fallegar hugsanir get ég sagt ykkur.  Plöntur fyrri tugþúsundir króna bara slegnar niður eins og ekkert væri.  HVernig er þetta hægt.  En ég fann þær flestar, þó sumar séu ansi dauðalegar eftir tvö eða þrjú skipti sem þær hafa verið slegnar niður með grasinu.  HMPFRRR!

Svona var veðrið í hádeginu, það var hætt að rigna, og logn.  Það fór að vísu aðeins að blása seinnipartinn, en svo kom sólarglæta.

Já það er örugglega öðruvísi að koma svona á fjarlægar slóðir og vinna, eiga góðar stundir með fólki og borða öðruvísi mat.  Þetta veraldarvinadæmi er stórskemmtilegt og gott til að þjóðir kynnist á náinn jákvæðan hátt.

Og auðvitað eru þau misdugleg, eins og gengur.  Þessi stúlka er frá Tékk reblublic, sagði hún, eða Tékki.  Stolt af því auðvitað.

Blómarósir í beði.

Undir kvöld var farið að rifa í seglin á himnagalleríinu, svo vonandi verður bara sól á morgun.

Það hringdi í mig blaðakona af fréttablaðinu í dag, til að spyrja mig um risahvönn.  Hún var með pistil um lítinn dreng sem hafði lent í þessu skrýmsli.  Jamm skrýmsli.  Fyrir nokkrum árum, þá var þessi risavaxna planta til skrauts tignarleg og falleg, en hún er stórhættuleg.  Vökvin í leggjum hennar getur brennt mann illilega ef maður gætir sín ekki.  Hingað til hefur hún verið fágæt, og bara til einstaka planta.  En nú þegar hlýnað hefur í veðri, þá er hún farin að sjá sér út um allt.  Þetta kallar á aðgerðir.  Það þarf hreinlega að útrýma henni.  Og ég þarf að byrja hjá sjálfri ´mér.

Ég hef lítið getað sinnt garðinum mínum í sumar, var eitthvað að eitra fyrir henni í fyrra, og hélt að ég hefði eytt henni, en heldur betur ekki.  Hún er komin um allan garðinnn, og hún er upp í fjóra metra á hæð.  Sannarlega skrýmsli, sem varast ber.  Sjá hér;

http://www.visir.is/article/20080719/FRETTIR01/621077273 En Karen var sú sem hafði samband við mig í dag.  Þetta er eitthvað sem við viljum ekki að börnin okkar lendi í, saklausir kjánar sem þekkja ekki óvininn. Því hér eru fáir slíkir í flóruheiminum. 

Hún er líka kölluð Tromsöpálmi, hefur ekki sáð sér út hingað til, en er heldur betur að taka við sér eftir að veður hlýnaði.  Hún er hinn hættulegasta planta sem brennir húðina.  Og lítið varið í að hafa hana í garðinum, fyrst hún hefur tekið upp á þessum fjanda.  Það er að vísu eitt atriði sem ég er ekki viss um.  Hvort ein planta geti frjóvgað sig, eða hvort þarf tvær til, ég er með tvö afbrigði af henni í mínum, og það er ef til vill þess vegna sem hún sáir sér svona.  Það væri gott að fá svar við þessu.

En hafið það gott elskurnar mínar.  Að lokum ein skemmtileg mynd af bloggvini mínum Jóni Steinari í  skrýtna steininum á Gilsbrekku.  Á eftir að fara og skoða hann sjálf, og líka álfasteininn. 

Flottur ekki satt, og flottir krakkar.

Ýmislegt frá Ísafirði. Útilega -yndislegt fólk og fleira.

Já það var bara notalegt hjá mér meðan drengirnir mínir voru í útilegu.  En þeir áttu lika góða stund.

Það þurfti auðvitað að pakka niður, og vera klár, það dæmdist nú mest á afa.

Veðrið var nú ekkert slor á laugardaginn.

Hér hafa þeir áð.

en eins og kunnugir sjá nú ef til vill, þá eru þeir ekki í Önundarfirðinum, heldur á ættarslóðum bloggvinar míns Jóns Steinars.

'I bæjartúninu á Gilsbrekku.  Vonandi fyrirgefst þeim það, þar sem allt það fólk er stórvinir okkar.

Friður og ró, og afgar í útilegu.

Ég fór á stúfana á sunnudeginum, ætlaði að koma færandi hendi með hádegismat, og koma þeim á óvart, en fann þá auðvitað ekki, þar sem þeir voru ekki í réttum firði.  Og utan þjónustusvæðis.  Svo ég sneri við heim.  Þá sá ég að hér voru komnir piltar með paint ball, vonandi hafa ísfirskir unglingar smellt sér í litastríð.

Reyndar var ég glöð yfir að ég skyldi koma heim, því þegar ég kom að húsinu, sá ég bíl, og vissi að einhverjir höfðu komið í heimsókn.  Það reyndist svo vera þetta yndislega fólk, Harald norskur arkitekt, og dönsk unnusta hans Anna Lise framtíðarkona, eins og hún kallar sig.  Þau voru aldeilis frábær að ræða við.  Og alveg inn á minni línu.  Við gátum spjallað um alla heima og geyma ég gaf þeim svo álfakort.  Þau eru eins og ég, trúa á náttúruvætti og allan pakkan eins og ég.  Reyndar búa þau núna í London svo ég á heimboð þangað.  Þau eins og svo margir koma til að hlaða batteríin og finna sig í náttúrunni.  Mikið lifandis skelfing er gott að hitta svona fólk.   Enda er það svo að til mín kemur fullt af fólki með svipaðar skoðanir.  Ég held að húsið mitt og ég sjálf, sé ein af þessum póstum, sem safnar fólki saman með ákveðnar lífsskoðanir.  Ég held að það sé verið að safna fólki upp til að bjarga móður jörð.  Ég trúi því, og ég vona bara að ég hafi þar einhverja tilveru.  Segu þetta ekki af hroka, heldur af auðmýkt, fyrir því sem einhvert afl einhversstaðar er að vinna með okkur og aðrar náttúruverur.  Vona allavega að hægt sé að nota mig til þess. 

Í dag rigndi.  Ég eyddi deginum í að stjórna Veraldarvinum, krökkum allstaðar að úr heiminum, sem hafa komið til Flateyrar til að fegra þorpið, og láta gott af sér leiða.  Þarna voru frakkar, króati, hollendingur, kóreysk stúlka, norsk stúlka og fleiri þjóðlönd.  Ég heyrði að þau spjölluðu mikið um heimsins vanda.  Voru að tala um að auglýsingar væru falskar og sögðu að það þyrfti að hafa þekkingu til að varast lævísan áróður sjónvarpsins.  Svo voru þær frönsku spurðar i þaula um uppreisnina sem var í París, og hvort það væri búið.  Þær töldu svo vera.  En af hverju stafaði þetta uppþot, spurðu hin. Jú fólk var í gettóum, þau væru fátæk, og kæmust ekkert áfram í lífinu.  Stjórnvöld gerðu ekkert til að hjálpa þeim, og svo allt í einu syði upp úr.  Ég skil þau vel, sagði önnur stúlkan, en ég er ekki sátt við aðferðir þeirra, að skemma bíla og eignir fólks, sem ekkert hefur gert þeim.  En ég vona að stjórnvöld standi við þau loforð sem þau gáfu fólkinu. 

Það er fróðlegt að fá þetta svona beint í æð, frá þeim sem eru á staðnum.   Ég ætla að taka myndir af þeim á morgun.  Það var svo mikil rigning í dag, að ég vildi ekki fara út í það.

Hér er svo hluti af krökkunum mínum, allt í einu fann ég að þau eru að breytast í unglinga.  ég varð svolítið leið inn í mér.  En ég ætla mér að fá að leiða þau aðeins áfram.  þau eru vinir, og ég mun leggja áherslu á það við þau, að þau haldi saman, og virði vinskapinn.  Hann er mikils virði.

Já þau eru falleg börnin mín, lífið blasir við þeim, og margar hættur liggja í leyni.  Það er fólk þarna úti sem enskis svífst til að veiða þau í net fíknar og ólifnaðar.  Svei þeim bara.  Það þarf að gera átak í að ná þessum níðingum og loka þá inni og henda lyklinum. 

Ég var að hlusta á fréttirnar, og nú vilja menn fara að borga almenningi fyrir að stunda löggæslu, einkalöggæslu.  Þvílíkt rugl.  Áróðurinn komin á fullt.  Nú er fólk meira tilbúið til að borga fyrir svoleiðis löggæslu sögðu fréttamennirnir. 

Ég segi; setjið á stofn lokaða meðferðarstofnun, ráðið í hana, sérfræðinga á sviði sálgæslu, félagsfræðinga, og menntað fólk til að takast á við fíkla.  Það mun skila sér langt um betur heldur en einhver borgaraleg gæsla.  Reynið að átta ykkur á hvar vandamálið liggur, áður en þið vaðið út í vitleysuna og fenið.   

Þið eruð á algjörum villigötum um þarfirnar og hvað er til ráða.  Hvar á þetta svo að byrja og hvar að enda.  Einhversstaðar segir í upphafi skal endinn skoða.  Það á vel við hér. 

Fíklana af götunum, og innbrotum mun snarfækka. 

Alltaf gott veður á Ísó, ekki slæmt að fá prinsessur í heimsókn.

Já eins og ég kom inn á í fyrradag, kom hingað í kaffi til mín Hafsteinn Hafliða son með eiginkonu sinni, það er algjört möst að koma til þín, segir hann og brosir.  Það var gaman að ganga með honum um garðinn minn, honum fannst hann algjört æði, þó ég sæi bara umhirðulausan garð

en hann er líka bara svo skemmtilegur hann Hafsteinn. 

Veðri var yndislegt í gæt, það var 17°hiti og sól. 

Í dag verður sennilega sama upp á teningnum, þó að sólin hafi ekki ennþá náð að bræða nokkur ský á himninum ennþá, þá skín hún samt inn um gluggan hjá mér.

Það á eftir smávegis að ýta burt.

Þetta er samt allt að koma.

'Eg er ein í kotinu í dag og gær, afgarnir fóru í útilegu með kajaka.  Ætluðu inn í Seyðisfjörð og róa yfir í Folafót og gista það, en það var of mikill vindur fyrir stubbinn, svo þeir fóru vestur í Önundarfjörð til að leika sér á kajak.  Það er líka notalegt að vera einn í húsinu.  Fór snemma að sofa reyndar, en sá bæði James Bond og Columbo í gærkveldi. 

Sóley Ebba kíkti við með pabba sínu og Evítu litlu, hún var að fara á tónleika með Evrobandinu, hún var búin að teikna mynd, stubburinn vildi líka fá eiginhandaráritun, og bað frænku sína um að fá hana fyrir sig, þar sem hann var að fara í útilegu.

Já litla skottið hún Evíta Cesil kom í heimsókn til ömmu.

Ó þú yndæla sól sem skín á mig!!!

Jamm komin með hjálm tilbúin að fara niður á götu.

Nei Evíta það má ekki fara niður á götu! segir pabbi.

En það var hlaupið af stað samt.

Sjáðu nú er komin bíll, hann getur keyrt á litlar stelpur þegar þær fara niður á götu.

Já en pabbi ég er nú með hjálm!!! hehehehehe... hún hugsar sitt sú stutta.

Maður er nú til í hvað sem er með hjálm sko!

Góðan dag og hafið það gott elskurnar.

Börn og barnaskapur, traust og hverjum er treystandi.

Barnaskapur, í alvöru og plati.

Afi og barnið. Voru að tala um mömmu og pabba.

 

Bernið: Hvar er pabbi þinn afi?

Hann er dáinn.

En mamma þín ?

Hún er líka dáinn elskan mín.

Hver drepti þau ?

Elskan mín það var Guð.

  

Ráðherran og sjávarútvegurinn.

 

I.S.G.  Hvað er þetta fólk alltaf að tala um í sambandi við fiskinn í sjónum ?

Form. L.Í.Ú. Þetta er bara rugludallar sem gera sér ekki grein fyrir því, að það er langbest að við sjáum um veiðar og nýtingu fiskistofnanna.

Já en hvað eru þeir alltaf að tala um að þið hafið fengi þetta gefins.

Form. Fástu ekki um það Ingibjörg mín, þetta er svona og verður ekki aftur tekið.  Eða viltu að sjávarútvegurinn hrynji.

Nei auðvitað ekki, ég mun því treysta ykkur til að sjá um þessi mál.

L.Í.Ú, já auðvitað við vitum þetta best.  Og svo stjórnum við Hafró.  Svo þetta verður allt í lagi.

 

Geir H. og bankamennirnir.

Geir.  Af hverju er fólkið alltaf að æpa um kreppu ?

Bankam.  Af því að þau kunna ekki fótum sínum forráð.  Vilja bara eyða og spenna, og einhver þarf að greiða allt spenderíið.

G .Já en þau eru alltaf að kalla á okkar aðgerðir.

B. Blessaður vertu Geir minn, það sem þau átta sig ekki á, er að við þurfum að græða meira, og halda sjó, svo landið fari ekki á annan endann.  Þess vegna er best fyrir ykkur að gera sem minnst, en bakka okkur upp hjá peningastofnunum.  Það er eina rétta leiðin.

Já ætli það ekki, ég læt ykkur þá bara um þetta.

Bank. Já það er best.  Þið getið fundið upp einhverja smjörklípur, til að slá ryki í augun á fólki.  Ef þið lendið í vandræðum, þá er sérfræðingur í Seðlabankanum, sem kann þetta 100%.

  

Ýmislegt skemmtilegt á föstudegi í miðbæ Ísafjarðar.

Inn í nóttina.

Himnagalleríið var opið á Flateyri í morgun.

Hér kúrir þorpið undir fjöllunum.  Veraldarvinir eru þarna að hjálpa til við hreinsun, og í næstu viku vinn ég með þeim í gróðursetningum og hreinsun á illgresi, þau eru allstaðar að út heiminum, það verður gaman og fróðlegt að kynnast þeim.

Í dag var síðasti dagurinn á kajaknámskeiðinu og þau fengu að grilla.  Amma ég vil fá hamborgara, og svo djúsí steik, sagði stubburinn.

Gömul falleg hús, og bátar hér er sjóminjasafnið í neðsta Kaustað.

en á fallegum góðviðrisdögum eru margir á Silfurtorgi og bara í miðbænum.  Hér var líka morrinn leikfélag vinnuskólans með uppákomu í dag.

Fólki finnst lika notalegt að sitja í sólinni, og hitta mann og annan, ræða heimsmálin og svoleiðis.

Svo var spilað á gítar, börnin máluð, og bara gleði.

Hér var líka trúður.

Ungar stúlkur að dansa.

Strákunum fannst hinsvegar skemmtilegra að skjóta á einhvern úr vatnsbyssum.

Og ekki vantaði ísbjörnin.

Já hér var margt um manninn í dag.

Það var líka setið úti fyrir Gamla bakaríinu og gætt sér á kökum, kaffi og slíku.

Hello ve are french.   Þau sitja fyrir utan Langa manga.

Þessar ungu dömur gæddu sér á ís.

En Lóa sat inn í handverkstæði Karitas, og prjónaði.  Þær eru duglegar konurnar hér að föndra allskonar fallega muni, sem þær svo selja túristunum og okkur hinum líka.

Silfurtorg hjarta Ísafjarðarbæjar á góðum föstudegi.

Í kvöld kom svo vinur minn Hafsteinn Hafliðason í heimsókn með Iðunni konunni sinni.  Við sátum og spjölluðum, og svo gengum við um garðinn og ræddum um gróðurinn.  Hafsteinn er frábær og skemmtilegur, og sérlega fróður um gróður.

Svo eitt að lokum;

Ég sakna þín barnið mitt blíða,

Með björtu augun þín skær.

Á röddina  hjartnæmu að hlýða,

Og knúsa þig brjósti mér nær. 

Að ræða um prinsessu pakka

Og pörin af ballettsins skóm.

Um daglegar þarfir, og þakka,

þegar þú færir mér blóm.  

Á ömmu sín æ viltu hlýða .

upphugsar allkonar gjörð.

Fallega prinsessan fríða.

Fróm vil ég stand’ um þig vörð.

 

 Prakkarinn litli sem lærir.

Og lætur mér líða svo vel.

Ákveðin hrund, sem að hrærir

hjartanu bljúga í mér.  

Þú kannt að gleðja og gefa

Gott er að hlúa að þér

.Grátin þinn  gjallandi sefa.

Gefa þér sálina úr mér.   

Víst er þú örmum mig vefur

Vaktar og  vilt ömmuskinn.

gæfuna mikla mér gefur.

gullmolinn yndæli minn.

 

Svo segi ég bara góða nótt, sofið rótt og takk fyrir hvað þið eruð alltaf yndisleg við mig.   

 

 

Ákorun vegna Elísabetar Sigmarsdóttur.

Bæði er mér ljúft og skylt að birta hér áskorun frá Höllu Rut, vegna bloggvinkonu minnar hennar Elísabetar  Sigmarsdóttur, ef vera kynni að það gæti hjálpað henni í sinni baráttu.

http://hallarut.blog.is/blog/hallarut/entry/594049/

Elsku Elísabet mín ég vona svo sannarlega að þú fáir þá aðstoð sem þú þarfnast.  Megi allir góðir vættir vaka yfir þér og vernda elskuleg mín.