Kæru bloggvinir.

Vil óska ykkur öllum gleðilegra jóla og farsæls komandi árs.  Við erum ólík flest okkar, þó eru þræðir á milli okkar sem tengir okkur saman, annað hvort sem sammála, eða ósammála.  Það sem mér þykir vænst um er þegar við getum rætt um málin og verið vinir, þó við séum ekki sammála í mörgum málum.  Bara að gera rætt mál af skynsemi og yfirvegun og komist að niðurstöðu sem við getum sætt okkur við, á hvorn veginn sem það er, það er besta formið á bloggvináttu.  Og gefur reyndar meira af sér en bara eitthvað yfirborð.

 

Nú langar mig til að óska ykkur öllum innilega gleðilegra jóla og farsældar á komandi ári.  Og þakka ykkur öllum fyrir skemmtilegar umræður og skoðanaskipti.  

Eins og sjá má af kortinu mínu þá er ég svo rík manneskja að eiga að öll þessi frábæru börn, það má segja að í stað þess að ég hafi lagt peningafúlgur í banka, þá hef ég lagt kærleika og umhyggju inn í framtíðina.  Gleðileg Jól. 

 

 

Kúlan mín.

Míni kæru vinir hér á blogginu sem ekki eru á fésbókinni.  Mig langar til að segja ykkur frá því sem er að gerast hjá mér.

Ég vaknaði kl. fimm í morgun við andstyggilega skruðninga og óhljóð, og fór út að glugganum í svefnherberginu mínu og sá að stór hluti þaksins í garðskálanum mínum var fallinn, vegna snjóþunga.  Þetta átti reyndar ekki að geta gerst eins og sjá mér hér á mynd frá 1995.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá snjóalög árið 1995.  Og síðan hafa verið snjóavetur, þó ekki svona, og alltaf hefur kúlan staðið sig vel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og sjá mér hér....Bara skelfilegt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég get alveg svarið það að þetta hús er mitt líf og líka allt sem þar er.  Núna eru farin nokkur tré 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo kom hjálp, sem setti stífur undir veika punkta á þakinu sem eftir er.  

En elskurna ég er í vondum málum fyrst og fremst vegna þess að árið 2007 ætluðum við að fara að endurnýja þakið, þá varð hrun, 2009 ætluðum við samt sem áður að fara af stað, þá kom í ljós að ofanflóðásjóður ætlaði að kaupa upp húsið mitt, og ég las það í BB.  Síðan höfum við ekki gert neitt í viðhaldi, vegna þess að að við vissum ekkert hvað gerðist næst.  Síðan hefur komið í ljós að við erum einfaldlega ekki tryggð fyrir þessari vá.  Og Landsbankinn hefur verið á hælunum á okkur.  Og við erum bara gamalmenni með okkar ellilífeyrir, þetta er bara svona, en ég get alveg sagt ykkur það í trúnaði, að ég ætla að gera allt sem ég get til að fá að vera hér áfram, ekki bara gagnvart ofanflóðasjóði, heldur líka að geta fjármagnað viðgerðir á kúlunni minni.  En ef það gengur ekki upp, þá..... veit ég ekki hvað gerist, því þetta er bara einfaldlega ég og kúlan.  Ég veit að það er sjálfselskt en svona er það bara. Stundum finnum við á okkur að þetta er okkar leið, og annað stendur ekki til boða.  Þetta er mín leið og ég kann ekki aðra. 

En eins og þið auðvitað sjáið  þá er ég í rusli yfir þessu öllu saman og tala því eintóma steypu. 

Amma af hverju vilja þau ekki hafa mig?

Já það ríkir gleði á mörgum heimilum í dag vegna þessarar fréttar.  Númer 15 á þessum lista er barnabarnið mitt sem hefur beðið núna í 14 ár eftir að fá ríkisborgararétt.  Hún og fjölskyldan og við öll erum afskaplega glöð. 

Isobel Alejandra Peres Díaz kom hingað með ömmu sinni og afa árið 2000.

Þetta byrjaði með því að sonur Ella kynntist stúlku frá El Salvador, og þau ákváðu að gifta sig.  Við foreldrarnir fórum til að vera viðstödd brúðkaupið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veislan var hin glæsilegasta og haldinn á Mariott hótelinu í San Salvadon.

 

Það kynntumst við foreldrum hennar þeim Pablo Díaz og Isobel og við urðum strax nánir vinir, því við fundum að þó löndin væru ólík og aðstæður, þá áttum við svo miklu meira sameiginlegt í lífinu.

 

Það gerist svo að einn daginn hringir sonur okkar í mig og spyr hvort ég geti mögulega aðstoðað þau til að koma til Íslands.  Mafían í El Salvador sé að hóta þeim lífláti, en hafi þegar myrt foreldra Ísobel, svo það var ljóst að þetta voru engar innantómar hótanir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hótelið sem við bjuggum á.  Fyrir framan allar byggingar svo sem hótel, verslanir og banka voru þungvopnaðir verðir, og ekki að ástæðulausu. 

 

Þau hjónin voru ágætlega stæð, áttu tvö fyrirtæki sem þau ráku af myndarskap, en nú sem sagt vildu glæpamennirnir fá stóra hlutdeild í afkomu þeirra.  Þetta varð svo til þess að þau sáu sitt óvænna og þurftu að yfirgefa landið sitt.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Götulífið í San Salvador var líflegt og fjörugt, þar mátti víða sjá indíjánakonur að selja allskonar dót, allar í svona litlum fallegum svuntum.  

 

 

Sonur okkar sagði við mig að hann vildi helst koma þeim til Íslands, og út á land, ekki vera á stórhöfuðborgarsvæðinu.  Ég sagðist auðvitað myndu gera allt sem ég gæti til að aðstoða þau.  Það var reyndra hægara sagt en gert, því að var ekki heiglum hent að útvega dvalar og atvinnuleyfi. Það þurfi ýmsar seremoníur, ræða við vinnumálastofnunina hér og verkalýðsfélagið, það var ekki nóg að útvega þeim vinnu, heldur þurfti að auglýsa störfin í einhvern tiltekinn tíma, til að skoða hvort þau væru örugglega á lausu.  En loks tókst þó að útvega þeim bæði dvalarleyfið og vinnu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég og mágkona mín eftir heilan dekurdag hjá förðunarfræðingum, hárgreiðslukonum, fóta og handnudd og uppstrílaðar, þar sem taskan mín kom ekki með okkur, hafði ég þurft að kaupa mér föt í mollum í San Salvador og þar var sko hægt að fá allar heimsins merkjavörur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heima hjá vinum okkar foreldrum brúðarinnar, með væntanlegum brúðguma og föður brúðarinnar Pablo Diaz.

 

Þá gerist það að ég fæ símtal um að þau séu hætt við allt saman, þar sem þau fá ekki að koma með barnabarnið sitt með sér.  Telpuna sem þau höfðu alið upp allt frá fæðingu og var nú fjögurra ára.  

Þá gerði ég svolítið sem ég mátti ekki gera, ég sagði þeim að koma samt, þau skyldu bara koma inn sem ferðamenn með barnið og við myndum svo vinna þetta mál héðan.  Ég var einhvern veginn svo viss um að okkar litla samfélag myndi líta þetta jákvæðum augum og ég vissi að bærinn minn myndi taka þeim vel. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Litla Alejandra.

 

Ég gerði þetta alveg upp á mína samvisku, en málið var reyndar ekki eins auðvelt og ég hafði haldið, vegna þess að það eru -skiljanlega- afar strangar reglur um flutning á börnum milli landa.  Og einmitt um þetta leyti var afar erfitt mál sem kom upp þegar ung kona flýði með börnin sín frá Bandarikjunum, en faðirinn hafði fengið forræðið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það gilti því ekki, þó þau væru með plögg undirrituð af báðum foreldrum um að afi og amma mættu fara með barnið hvert á land sem væri, undirritað af þeim og lögmönnum.  Allt þetta þurftu þau að gera, og losa sig við allar eigur sínar undir borðið til að komast úr landi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það gerðist svo ekkert fyrr en Alejandra litla byrjaði í skólanum.  Þá kom auðvitað í ljós að hún var ekki skráð neinstaðar.  Ég man að ég fór með hana í skólann til innritunar og þarna stóðum við meðan allir krakkarnir voru taldir upp og kennarar stóðu með barnahópa í kring um sig, en hún var þar ekki meðal.  Þá tók sig til einn kennarinn Herdís Hüpner og ég sagði hanni hvað væri málið.  Hún sagði bara; komdu með mér, við björgum þessu.

 

 

 

 

 

 

 

Lítill prakkari. 

En svo fóru að berast bréf frá útlendingastofnun um að barnið ætti að fara úr landi.  Þessi bréf bárust reglulega á 6 mánaða fresti, þetta var farið að vera afar þrúgandi fyrir fjölskylduna, en það var ekkert hægt að gera, barnið átti enga aðra fjölskyldu en þessa.

 

 

 

 

 

 

Að lokum sá ég að við svo mátti ekki búa, ég hafði rætt þessi mál við þáverandi sýslumann hér, sem þá var orðin yfirmaður útlendingastofnunnar.  Hún hafði sagt mér að þetta mál væri afar erfitt viðfangs. 

Amma af hverju vilja þau ekki hafa mig? spurði Alejandra einhverntímann, og þá sá ég að þetta gat ekki gengið svona. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Að lokum skrifaði ég þáverandi dómsmálaráðherra Rögnu Árnadóttur bréf, þar sem ég reifaði þessi mál öll og sagði henni að þetta mál væri farið að hafa veruleg áhrif á Alejöndru.  

 

Þá loksins gerðist eitthvað.  Það var ákveðið að barnaverndarnefnd tæki forræðið yfir, en fjölskyldunni yrði gert að sjá um hana.  Loksins var þessari kvöð aflétt.  Og hún í öryggi uns hún yrði 18 ára.  Og þá fengi tækifæri til að sækja um ríkisborgararétt.  

 

Ég rifja þetta upp núna í tilefni þess að loksins núna er Isabel Alejandra Peres Díaz orðin íslendingur, en það fékkst ekki á neinn auðveldan hátt.  Mér er líka létt, vegna þess að auðvitað hafði ég á samviskunni að hafa komið þessari atburðarrás af stað.  En ef ég hefði ekki gert það, þá hefði þetta góða fólk einfaldlega ekki komið til Íslands og við hefðum misst af frábærum einstaklingum.

Mikið er ég þakklát í dag fyrir að hafa fylgt þessu eftir og látið hjartað ráða frekar en skynsemina. Og ég er líka þakklát öllum þeim sem voru tilbúnir til að aðstoða, bæði heimamenn og svo dómsmálaráðherrann Ragna Árnadóttir, forstöðumaður útlendingastofnunnar Kristín Völundardóttir, barnaverndarnefndin hér heima, úrlendingadeildinn hér heima Rauðikrossinn og allir sem greiddu götu þessarar frábæru fjölskyldu.

Bæjaryfirvöld sem tóku vel við og lánuðu flóttafólkinu okkar íbúð frítt í 6 mánuði og gerðu þeim síðan kleyft að fá að búa þar áfram, þeim sem gáfu húsgögn og annað, þar á meðal fjölskyldan mín.   

 Í dag líður þeim vel, þau eiga sína eigin íbúð og Pablo er kominn á eftirlaun en Isobel vinnur ennþá hjá góðum vinnuveitendum, Alejandra er á þriðja ári í menntaskóla og er frábær nemandi.  

Og að lokum smá ferðasaga þegar við fórum út, þar sem þetta allt saman byrjaði: 

 Má bjóða ykkur í smáferðalag til El Salvador undir svefninn. Af því að maður á aldrei að láta eitthvað íþyngja sér undir svefninn, þá ætla ég að bjóða ykkur með mér í smáferðalag til El Salvador. Það var reyndar gleðilegt tilefni, sum sé gifting, og við förum á slóðir Pablo og Isabel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taskan mín kom ekki, svo það byrjaði ekki byrlega, en sem betur fer var mágkona mín með í för sem býr í Mexico sem talar reiprennandi spænsku, svo við gátum tjáð okkur um málið, en enginn taska samt.

 

 Reyndar byrjaði ferðalagið ekki mjög vel, því þegar við komum til San SAlvador komumst við að því að taskan okkar hafði ekki komið með. Og við stóðum þarna með ekkert til skiptanna. En við kvörtuðum við flugfélagið, það voru bæði American airline og British airways sem við höfðum ferðast með, og fengum peninga til að kaupa föt til skiptanna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hér er hótelið sem við gistum á. Það er utan við miðborgina, því þar var stórhættulegt að vera. Menn stoppuðu þar helst ekki á rauðu ljósi, og þetta var fyrir jarðskálftana, það stórversnaði eftir það. En það voru svona verðir við allar byggingar, með vélbyssur og alles, alla banka, búðir og hótel. Þetta venst sjálfsagt. Við íbúðargötur voru keyptir verðir og götur þeirra betur stæðari girtar af.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bakgarður hótelsins.  Alltaf á kvöldin var þrumuveður og rigning um stund svo stytti upp, þetta gerir það að verkum að El Salvador er með gróðursælli löndum álfunnar.

 

Þetta var bakgarður hótelsins, hér borðuðum við morgunmat. Þeir borða ekki kartöflur, heldur nota þeir banana í staðinn, eða hrísgrjón. Þetta er mágkona mín með mér sem býr í Mexíco. Það var ómetanlegt að hafa hana með altalandi á spænsku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á flugvellinum. 

Hér erum við á flugvellinum að kvarta yfir töskunni. Við fengum að leita í týndum farangri, og þvílíkt og annað eins sem týnst hefur, það sama var í London og Miami, þar sem við heimtuðum líka að fá að leita. Fleiri herbergi með töskum og allskonar farangri. En nei taskan fannst ekki. Hún kom reyndar hingað heim nokkrum mánuðum seinna, frá British airways.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Á hótelveröndinni.

 

Hér sitjum við á veröndinni á hótelinu, og Elli að semja ræðu sem hann átti að flytja við giftinguna, og systir þýðir yfir á spænsku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við ströndina, El Salvador er við sjóinn og þar má fá ferskan krabba og rækjur. 

 Við brugðum okkur niður að ströndinni, og fengum okkur krabbasúpu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Krkabbasúpa.

 Eins og sjá má er ekkert smá í þetta lagt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mollið í San Salvador. 

Svo var farið út að versla föt fyrir giftinguna, vegna töskutapsins, ég veit að þið trúið því varla, en þetta hús var inni í mollinu. Það var hægt að kaupa öll heimsins vörumerki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bæjarins bestu, eða þannig. Snakk á horninu. Og ég er þarna í baksýn, eins og sjá má með innkaupapokana hehehe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sölukonurnar á götunum voru allar með svona litlar sætar svuntur. Þær seldu allskonar varning. Þarna voru líka betlarar og maður sá líka vesalinga sem greinilega voru alkoholistar og geðveilt fólk, þau áttu ekki mjög gott líf.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Við fórum líka upp í lítið þorp utan við San Salvador, þar sem borgarastríðið var hvað harðast, það mátti ennþá vel sjá skotgöt víða á húsum. Svona voru göturnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Í þorpinu sátu menn og spjölluðu, enginn vissi lengur í hvaða liði þeir höfðu barist, enda sátu foringjar þeirra saman og sumbluðu. Sá sem vann þetta stríð voru Bandaríkjamenn og aðallega Kóka kóla.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hér er verið að undibúa veislu brúðhjónanna. Þessi litla skotta þarna minnsta er litla Alejandra.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá Pabló leiða dóttur sína ekki upp að altari en til brúðgumans.  Þetta samband reyndar entist ekki en var stór hluti af því að okkar fólk komst upp úr þessu vandræða ástandi og má því segja að það hafi orðið að gerast til að okkar fólk kæmist HEIM.

Hér leiðir Pablo dóttur sína inn gólfið. Það var ekki gift í kirkju, heldur á hótelinu þar sem veislan fór fram, og það var bæði kristileg athöfn, en líka borgaraleg, það er siður þarna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru brúðhjónin og svo við Elías, ég er voða kerlingarleg þarna svei mér þá hehehehe. Eins og sjá má HÉR;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þar sem ég er með mágkonu minni henni Kristínu. Já þetta var ferðin til El Salvador, sem hefur leitt af sér annað mál, sem er að kynnast elskurlegri fjölskyldu minni frá þessu fjarlæga landi. Og svo er að sjá hvernig þeim reiðir af. Þau komu hingað í og vilja setjast hér að. Þau voru rík á mælikvarða El Salvador sem varð svo til þess að Mafían vildi fá sinn skerf að auðæfum þeirra. Of stóran skerf. Þeirra hótanir voru ekki innantómar, því þeir víluðu sér ekki við að drepa foreldra Isabel. En svona er lífið. Þeirra bíður örugglega gott og hamingjusamt líf her á okkar kalda landi. Þau hafa sett sig hér niður, eiga hér sitt heimili og fjölskyldu. Þar sem hjartað er, þar eigum við heima

 

 

Já svona hljómar þetta.  Og í dag getum við öll glaðst fjölskyldan vegna þess að litla stúlkan okkar allra er orðin íslendingur.  

 

„Ég bara hreinlega endurfæðist“

Að skjóta sendiboðann.

Að skjóta sendiboðann. 

Stjórnarflokkarnir eru orðnir uggandi yfir umræðunni í samfélaginu. Þeim finnst að sér vegið, en í stað þess að líta í eigin barm finna þeir sér sökudólg "Ríkisútvarpið".  

Ég skal alveg viðurkenna að á stundum meðan norræna velferðarstjórnin réði ríkjum fannst mér fjölmiðillinn draga of mikið taum hennar í sumum málum, eins og til dæmis í ESB málinu og ýmsum öðrum málum.  Sem segir að til að fjölmiðill virki þarf áherslan að vera til hægri í vinstri stjórn og til vinstri þegar hægristjórn ríkir.  Þegar ég er að tala um hægri og vinstri er ég að vísa í fjórflokkinn, hann er að vísu hvorki hægri né vinstri og áherslurnar frekar líkar ef út í það er farið.  En þetta var útúrdúr. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sem sagt í stað þess að líta í eigin barm og skoða hvort ástæður séu fyrir fréttaflutningum er ríkisútvarpið gert að blórabögli og nú skal höggva í þann knérunn svo eftir er tekið. 

En þetta var raunar byrjað fyrr, eru menn nokkuð búnir að gleyma hótun Vigdísar Hauksdóttur við síðust fjárlagagerð, þegar hún ræddi um vinstri slagsíðuna á ríkisútvarpinu og óbilgirni þeirra í garð stjórnvalda og hótaði þeim, erum við búin að gleyma þessum orðum hennar; " Ég er náttúrulega í þessum hagræðingarhópi".

Auðvitað tóku menn þessu ekki alvarlega þá en annað hefur komið á daginn. Nú á að lækka gjöldin til Rúv á þessu ári og því næsta.  Guðlaugur Þór er alharðastur í þessu með Vigdísi, enda hefur hann átt í útistöðum við stofnunina.  Þau vita bara ekki að flestu fólki leiðist hefnigjarnir, reiðir pólitíkusar.  

En hvað er það sem fer svona fyrir brjóstið á ríkisstjórninni?

Jú það sem kallað er aðför að forsætisráðherranum. Hann hefur ítrekað lýst sig fórnarlamb í umræðunni.  Og vissulega hefur umræðan verið óvæginn á köflum en mest í kommentakerfum blaðanna en ekki á RUV.  Hann hefur reyndar gefið oft færi á sér svo almenningur undrast, eins og að láta sér detta í hug að skrópa í vinnunni þegar alvarlegar umræður eru um fjárlagafrumvarpið á alþingi.  Og tilefni jú konan átti fertugsafmæli.  

Í hugum flestra eru fjörutíu árin bara ekkert svo merkilegur atburður í lífi manna, hvað þá að það sé tilefni til að laumast burtu í utanlandsferð.  laumast segi ég því það hefur komið fram að hvorki stjórnarandstöðumenn né þingforseti vissu af þessu, þó stendur skýrt í reglum um setu á alþingi að það þurfi að fá leyfi til að fara í frí og þá þurfi eitthvað mikilvægt að liggja að baki.  

En það er fleira sem vefst fyrir fólki, til dæmis að honum skyldi detta í hug að það yrði ekki frétt að hann hefði á síðasta starfsdegi sínum ráðstafað embætti lögreglunnar frá Suðurkjördæmi í sitt eigið kjördæmi, þó unnið hafi verið að því um tíma að embættið yrði í Suðurkjördæmi, bæta síðan gráu ofan í svart með því að segja að þar gæti misskilnings í fréttamennskunni.

Eða þegar upplýsingafulltrúi hans reyndi að hafa áhrif á fréttaflutning Grapewine.   

http://www.visir.is/upplysingafulltrui-rikisstjornarinnar-vildi-ad-grapevine-breytti-frett-/article/2014141219589

Það er ýmislegt fleira frá þeim bænum, en þetta er bara svona mest áberandi og von að fólk opni augu og eyru. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En sennilega verður þetta ástand ekki viðvarandi, því Björn Ingi er sveittur við að kaupa upp alla fjölmiðla "án hirðis" eins og einn ágætur þingmaður kallaði sparisjóðina á sínum tíma. Mér er sem ég sjái það að ritstjóri DV láti bjóða sér að vera múlbundinn og með allar tennur úrdregnar lengi.  Núningurinn er byrjaður nú þegar, eða tóku menn ekki eftir að blaðamenn DV sem áttu undir högg að sækja við fréttamennsku í "lekamálinu" vildu láta mál þeirra og Þóreyjar fara í dóm en eigandinn ekki.  Ritstjórinn sagði líka opinberlega að hann hefði vilja ljúka málinu fyrir dómi.  'Eg giska á að fljótlega eftir áramótinn verði DV orðið eitt í rullunni Eyjan.Pressan.DV.is. Og þá hefur skapast rúm fyrir nýtt málgagn.  Það er nefnilega ekki hægt að stjórna umræðunni eða svínbeygja hana í því samfélagi sem við lifum í dag, með alla þá upplýsingatækni eins og internetið.  Risaeðlurnar verða að fara að skilja að það er einfaldlega ekki hægt þá er betra að líta í eigin barm og skoða hvort ekki sé rétt að friðmælast við almenning og gleyma hrokanum og innleiða auðmýkt gagnvart þjóðinni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Að skoða sinn eigin hug er dyggð sem við ættum að temja okkur.

En það eru fleiri sem hafa látið frá sér fara orð sem ekki hafa fallið í kramið.  Illugi sagði til dæmis að Stjórnarskrármálið hefði verið tóm vitleysa.  

 

http://www.dv.is/frettir/2014/12/11/illugi-stjornarskrarmalid-tom-vitleysa-sem-kostadi-mikid/

Þetta er blaut tuska framan í fólk sem lagði mikið upp úr því að fá fram nýja stjórnarskrá, með allir þeirri óeigingjörnu vinnu og fagmennsku sem þar var.  Svona segja menn einfaldlega ekki, það má hugsa svona en ekki segja upphátt ef menn vilja ekki lenda milli tannanna á fjölmiðlum. 

 

Það þarf ekki að ræða Lekamálið, sem var upplýst fyrir þrautsegju tvegga blaðamanna á DV, ætli þeir verði ekki látnir taka pokann sinn nú þegar blaðið er orðið að málgagni Framsóknarflokksins?

Kristján Þór lætur hafa eftir sér að hann "trúi því ekki að læknar fari að segja upp".

 http://www.dv.is/frettir/2014/12/12/eg-trui-thvi-ekki-ad-thad-komi-til-thess-ad-laeknar-muni-segja-upp/

Ég veit ekki hvort hann er svona naív eða þetta bara hafi sloppið út áður en hann hugsaði.  En þetta er heilbrigðisráðherrann okkar en ekki einhver "dude" út í bæ.  Þetta kallar auðvitað á viðbrögð.  Hann virðist ekki gera sér grein fyrir því að allann tímann er ríkisstjórninn búin að strjúka þessum starfshópi öfugt, bæði með áhugaleysi á að leysa deiluna og með yfirlýsingum um að þeir hafi sko nógu há laun.  Þeir virðast ekki gera sér neina grein fyrir því að einmitt þessi hópur er einn af þeim sem getur allstaðar í heiminum gengið inn í vellaunuð störf vegna menntunnar sinnar.  

Hvers vegna í ósköpunum ættu þeir þá að húka hér yfirkeyrðir af vinnu með fleiri hundruð næturvinnutíma, þegar þeir geta haft það miklu betra annarsstaðar.  Á að höfða til þjóðerniskenndar?  Það virkar ekki þegar þessir menn eiga sína eigin þjóð, þ.e. fjölskylduna börnin sem sjá ekki pabba sinn svo vikum og mánuðum skiptir.  Ráðamenn virðast ekki sjá fram úr sínum eigin hugarheimi, og virðast telja að allt eigi bara að vera eins og þeir vilja.

 

Flutningur fiskistofu til Akureyrar er eitt dæmið um óbilgirni stjórnvalda, þar er ekki hlustað á eitt eða neitt en af hverju ekki fara alla leið og færa fiskistofuna í Skagafjörðin þar sem húsbóndinn býr?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hallalaus fjárlög segir fjármálaráðherrann.  Alveg sama þó landið og miðin fari á hliðina þá skulu fjárlögin verða hallalaus.  Þó fólk flýji land, heilbrigðiskerfið sé komið út fyrir síðasta söludag og auðnin ein blasi við, þá skal áfram harkað á hallalausum fjárlögum.  Fyrir mér er það að verða svona eins og Skjaldborgin hennar Jóhönnu og Ekkert ESB, ekki AGS og Ekkert Icesave hjá Steingrími.  

Ekki tók betra við þegar Vilhjálmur Bjarnason gaf það út að það væri til hagsbóta fyrir alla að afnema vörugjöld á heimilistæki, þá gætu hinir "fátæku" keypt gamla dótið af fyrirmönnunum.http://eyjan.pressan.is/frettir/2014/12/12/ollum-til-hagsbota-ad-hinir-efnaminni-kaupi-notud-heimilistaeki-af-hinum-efnameiri/?fb_comment_id=fbc_868195403243915_868221469907975_868221469907975#f339241df8  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og allt þetta eftir að stjórnvöld lækkuðu veiðigjöldin og ráðgera að færa sægreifunum auðlindina í að minnsta kosti 20 ár eða meira.  Nær væri að innkalla allann kvóta og leigja síðan út kvóta eftir veiðigetu.  Það má finna réttláta leið til að þeir sem sannanlega keyptu kvóta fái ívilnun á leigu þangað til þeir hafa endurheimt það sem þeir lögðu í kaup.  Þá myndi skapast svigrúm til að auka strandveiðikvóta, jafnvel setja fasta kvóta á sjávarbyggðirnar sem aftur á móti myndi auka hagvöxt í þeim sem myndi síðan flæða um allt Ísland.  

Allar milljarða afskriftirnar hjá ríka fólkinu, meðan lítið er hægt að gera fyrir almenning í landinu, er svo ekki heldur til að auka hróður stjórnarinnar. 

Ég held að þó þessari ríkisstjórn með Vigdísi Hauksdóttur og Guðlaug Þór í fararbroddi takist að lama ríkisútvarpið að einhverju leyti tímabundið, þá verði það þeim sjálfum að fótakefli, vegna þess að það vill nú svo til að það er alveg sama hvar menn eru í sveit settir í samfélaginu og hverjum sem þeir hugnast þá vilja flestir hafa sterkt og öflug ríkisútvarp og frekar bæta í en hitt.  Ég sakna til dæmis ennþá RuvVest og landsbyggðastöðvanna um allt land, þar sem hlúð var að því sem er í nærumhverfinu.  Eins og er snýst þetta meira um Reykjavík og höfuðborgarsvæðið.  Því þarf að breyta. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eigið góðan dag elskurnar, ég er farin inn í kirkjugarð með ljósakross fyrir drenginn minn, áður en óveðrið skellur aftur á.

Gott málefni og gott veður.

Þetta er afskaplega gleðileg frétt og ber að þakka fyrir það.  En betur má ef duga skal.  Ég var á N1 í dag og rakst þar á barmmerki frá götusmiðjunni sem kostar 2000 kall, ég keypti tvo, ætla að gefa Úlfinum mínu annann svo hann geti látið málefni berast til unglinganna í menntaskólanum.

Hvert eitt lítið skref í áttina að því sem ég hef verið að berjast fyrir nú í tæp 40 ár þakka ég fyrir og vil styðja.  

Það er alveg komin tími til að menn átti sig á því að börnin okkar hvernig sem þau eru á vegi stödd eru fjársjóður sem okkur ber að vernda.  Því segi ég bara kaupið þessi merki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Merkið lítur svona út og það stendur á miðanum;  verndarengilinn er seldur í minningu þeirra sem látist hafa í baráttunni við vímuefni.

 

Götusmiðjan – Street Peace. Stórhöfði 15. 110 Reykjavík. Sími 555 4150. Netfang: [e-mail] Facebook Viltu starfa með okkur. Umsóknareyðublað er hér Endilega styrkja gott málefni.

Svo eru nokkrar myndir sem ég tók í dag, enda er fallegt veður hér fyrir vestan núna eftir allt þrusuveðrið sem hér gekk yfir: 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frekar jólalegt ekki satt?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kúlan í rómantísku umhverfi. Meira að segja kötturinn Lotta hefur vogað sér út fyrir dyr 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og gróðurinn nýtur góðs af snjónum, og hann myndar ýmsar ævintýramyndir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vetrarveröldin mín. 

Eigið góðan dag elskurnar. 

Endurbætur á Stuðlum

Óveður.

Þá er þessu áhlaupi að verða lokið.  Ég er viss um að hjálparsveitir og lögregla hafa verið viðbúnar hverju sem er, en vestfirðingar láta sér ekki allt fyrir brjósti brenna og eru vanir að þurfa að umgangast náttúruna af varúð, svo ég held að ekki hafi verið mikið um útköll. 

En fólkið mitt var farið að hafa áhyggjur af okkur hjónunum, og mágkona mín sem býr í Mexico bað mig að fara og taka mynd í gærkvöldi og ég gerði það með glöðu geði. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það hefur kyngt niður snjónum. Eins og sjá má, þessi mynd var tekin í núna áðan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta lítur nú ekki svo mjög illa út á mynd, en vissulega var ekkert ferðaveður í gær, enda fór ég ekki út úr húsi.

Ég hafði svo sem nóg að gera, því ég var á kafi í að gera jólakortin og ýmislegt annað, þær jólagjafir sem ég þurfti að senda erlendis fóru fyrir veðurhaminn, svo þær kæmust nú öruggega alla leið.  Rafmagnið hélst inni allan tímann, og það er bara óvenjulegt í svona hávaðaveðri. 

Ég var á tímabili dottin ofan í að horfa á beina útsendingu alþingis, sem er að verða eins og sápuópera.  Það var verið að ræða fjármálin, og skólamálin, heilbrigðismálin og félagsmálin, en engin af viðkomandi ráðherrum var í salnum.   Formaður fjármálaráðs var þar heldur ekki, en kom askvaðandi um leið og farið var að ræða um fjarveru hennar.  Ég var farin að vera spennt að sjá hvort stjórnarandstöðunni tækist nú að koma þessu fólki inn á vinnustaðinn sinn til andsvara fyrir þær breytingar sem það hafði lagt fram sem hljóta að skipta okkur öll gríðarlega miklu máli.  En þá datt sendingin út tímabundið, svo ég lagðist aftur yfir jólakortin.  

Ég verð nú að segja það að það virðist vera ansi mikill hroki og yfirdrepskapur í þeim sem hafa verið kosnir til að höndla með okkar málefni, og halda að þau geti bara lagt eitthvað til og ætlast til að alþingi samþykki, og nenna svo ekki að mæta  til að svara fyrir það.  Þau ættu að skoða að þau eru í vinnu hjá okkur en ekki öfugt.  Það erum við sem borgum þeim launin, fríðindin og upphefðina sem reyndar er orðin frekar rislág þessi árin. Algjörlega heimaskítsmál. 

Nú er klukkan rúmlega ellefu og það er ennþá ekki orðið bjart.  Reyndar er kúlan mín vafinn mjúkri hvítri mjöll, svo hér er ansi notalegt og hlýtt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessar myndir voru teknar í gærkveldi.Svo það er ekki gott skil dags og nætur í svona veðri. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi var tekin í gær um tíu leytið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bæti þessum myndum við, nú er klukkan hálf eitt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta eru mjög flottar vetrarmyndir þó ég segi sjálf frá 

En sem sagt, nú tekur bara við að ösla snjóinn upp að nafla.  En þó það sé leiðinlegt, þá eins og ég sagði hlífir snjórinn öllum gróðri, og það verður aldrei eins kalt þegar hann hylur fold, eins og þegar það er þurranæðingur sem allt svíður. 

En eigið góðan dag elskurnar, og mér líður vel.  

 

Ferðin til að hitta barnabörnin mín.

 Það er gott að sjá að barnabörnin mín eru glöð á ánægð á nýjum slóðum.  Þá er auðveldara að sætta sig við að þau eru ekki nærri manni en raun ber vitni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er líka gott að vita að börnin eru ánægð á nýjum stað og standa sig vel, Skafti minn í járnbrautarbransanum og svo Ingi með skólaakstur og umsjón með geitum bóndans sem hann leigir hjá.  En hér er um eitt stærsta geitabú að ræða á þessum slóðum.  Og ný búið að endurnýja allann stofninn, þar sem verið er að útrýma sjúkdómum úr stofninum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þarf svo sem ekki mikið fyrir þessum elskum að hafa, þar sem þær ganga um í frjálsu geitahúsi, og eru vélmjólkaðar, rata vel á básana sína og finnst gott að losna við mjólkina úr júgrunum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þær hugsa þó fyrst og fremst um að fá að éta og sumar hanga vel á roðinu  og ætla ekki að gefa sig alveg strax. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þó samfélagið hér í Austfjorden sé ekki stórt, þá er þar öflugt félagslíf bæði hjá börnum og fullorðnum.  Fótbolti, sund og körfubolti sem þó er í Örsta, en þetta litla samfélag býr við orkuverið Tussu, sem hefur byggt litla upphitaða sundlaug og leikfimiaðstöðu, þar sem heimafólkið fær bara lykilinn og getur notað aðstöðuna eins og það vill.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er líka tónlistakennsla.  Og litla skottan mín er voðalega efnilegur blásari.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kveðjustund í Austfjorden.  Við gátum tekið næturrútuna frá Inga til Gardemoen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Beðið eftir rútunni.  

Við fórum með næturrútu frá Inga Þór, rútan stoppar bara rétt hjá þar sem hann býr, við álitum að það væri best að taka bara rútuna frá Austfjorden til Gardemoen, við myndum hvíla okkur í rútunni og kæmum á flugvöllin í tæka tíð til að innrita okkur í flugið til Vínar, og það stóð heima. Enginn ös, og gátum fengið okkur að snæða á flutvellinum.

 Það er notalegt að þurfa ekki að standa í biðröð og komast greitt og vel alla leið, án þess að þurfa að hlaupa að útgangnum, það hefur þó komið fyrir.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var gaman að hitta stubbinn.  

Það er mikið að gera á hestabúgarðinum hjá Báru og Bjarka. En eins og með hin barnabörnin var yndislegt að hitta þau aftur. Og taka þátt í lífi þeirra smá tíma. Þarna vinnur afskaplega yndæll maður frá Rúmeníu, hann á fjölskyldu í Rúmeníu, en vinnur hjá Báru og Bjarka, hann fær um 1000 evrur á mánuði, en heima í Rúmeníu eru mánaðalaunin 200 evrur. Hann ætlar að vinna þarna í þrjú á og þá getur hann keypt sér einbýlishús heima hjá sér. Það er hans draumur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lutzío er afar ánægður með að vinna á búgarðinum og hlakkar til að geta keypt sér hús eftir 3 ár.  En það mun kosta 30.000 evrur.  Er ekki allra draumur að koma þaki yfir höfuðið?  Sumir fá slíkt tækifæri aðrir ekki. 

Ég gat lokið við bókina þarna, meðan börnin voru í skóla og leikskóla. Það var heldur ekki ónýtt að fá aðstoð frá Báru.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi og Stubbur að leika sér í sandkassa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann er algjört töffari þessi stubbur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tekur kisurnar eingum vettlingatökum heldur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það voru litlu jólin hjá Ásthildi þegar við vorum þarna, og hún söng með krökkunum í bekknum sínum við opnunina, þau höfðu svo gert allskonar fallega muni sem voru svo seldir í veislunni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessir hressu krakkar voru farnir að láta gestina bjóða í, af því að þau virtust ætla að sitja uppi með einhverjar vörur.  En þarna var margt fallegt, eins og aðventukransar, fuglahús og lítil jólatré, allt búið til af krökkunum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo voru seldar veitingar, hér var hægt að kaupa kökur og kaffi, en í annari kennslustofu var hægt að fá sér bjór eða áfengt jólaglögg, það þykir ekkert tiltökumál hér í Austurríki við svona tækifæri. Get ekki ímyndað mér lætin sem myndu verða yfir svona heima.  En auðvitað var enginn drukkin, og það voru bara foreldrarnir og ömmurnar og afarnir sem fengu sér í tána. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Jón Elli í leikskólanum sínum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og við afi sóttum hann, oftast þó afi.  Og hann labbaði líka með Ásthildi í skólann á morgnana, af því að það var gönguátak í gangi þar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kósý eftirmiðdagur hjá okkur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við vorum að hugsa um að skella okkur til Vínar til að skoða jólamarkaðina, en hættum við, fórum bara til Eisenstadt í staðinn, það er höfuðborg Burgenlands.  Hér má sjá innganginn að höllinni, þetta voru hesthúsin í gamla daga, en nú eru þarna pizzastaðir og verslanir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er höllin.  Borgin er líka kölluð Haydnborg, vegna þess að Haydn er héðan, hér er safn og gistihús, kaffi og fleira með nafninu hans. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er búið að planta stjúpunum núna, en það eru haustblóm hér í Austurríki, plantað út á haustin. Þessar dökku þústir í grasinu eru eftir moldvörpur, eitthvað sem við höfum ekki hér ennþá hvað sem verður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í Eisenstadt voru menn í óðaönn að opna jólamarkaðina sína, þessi litlu skemmtilegu hús við göngugötuna, það var ekki búið að opna, en ilmurinn af kanil og kökum voru yfir öllu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli malar í símann á aðaltorginu í Eisenstadt, við vorum að leita að matsölustað.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þau voru fljót að átta sig á því að það var hægt að horfa á myndir í tölvunni hennar ömmu  Og þar var óvart einn diskur í sem Jón Elli vildi mikið horfa á. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var líka verið að skreyta miðbæinn í Steinbrunn litla þorpinu sem Bára mín býr í. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þessi flotti aðventukrans úr blómum. 

Og hér eru stelpurnar að máta föt sem þær fengu frá Ólöf Dagmar, Hanna Sól er orðin svo mikil skvísa að hún var mjög ánægð með fötin og ekki síður Áshildur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Við skelltum okkur á kínverskan veitingastað á hlaðborð, sem var afar gómsætt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En tímin leið og svo kom að því að fara að halda heimleiðis. 

Við komum við í Gasometer í Vín og fórum á kínverskan matsölustað þar sem er uppáhaldsstaður Ásthildar, Running Sushi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maturinn kemur á færibandi, í litlum skálum, súshi og allskonar kínamatur kökur og nammi, minnir að skálin kosti 1 evru og svo eru skálarnar taldar þegar maður gerir upp.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það hefur greinilega margt breyst í Gasometer síðan Bára bjó hér, ýmsir staðir lokað, svo sem ísbúð sem þarna var, og grískur veitingastaður, en allt er jú breytingum háð.  

 

Þar sem ekki er beint flug frá Vín til Keflavíkur á veturna, ákváðum við að kaupa okkur far til London með Easy Jet, ódýrasta flugið. Málið er að til að fá að komast með flugvélinni, þurftum við að bóka okkur inn á netinu og prenta út bording miðana. Bára aðstoðaði okkur með það. Við lendum á Gatwick flugvelli sem er talsvert utan við miðborginni.

En sú saga verður sögð næst. Vona að þið hafið haft gaman að þessari ferð með mér og hitta aftur ungana mína.  En það var margt skrýtið og skemmtilegt að sjá í Londin.  

Eigið góðan dag elskurnar. 

Á ferð til að heimsækja barnabörnin mín.

Ég reyni að heimsækja börnin mín eins oft og ég get og efnahagur leyfir. Hluti af því að hafa efni á er að koma sér af eyjunni fögru á sem ódýrastan hátt.  Það er nú nefnilega málið að flug er óheyrilega dýrt á Íslandi, og þó innanlandsflugið sé algjört rán, þá tekur lifur og lungu af manni að komast til Evrópu.  Þetta vegna er ágætt að hafa samkeppni.  Ódýrasta flugið fengum við með Norvegian til Oslóar, og þar sem ferðinni var jú einmitt heitið þangað til að byrja með þá tókum við að flug. 

Við lögðum af stað 3 nóvember í blíðskaparveðri, fyrsta heimsóknin var til yndislegra barnabarna í Njarðvíkum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Áður en við héldum af stað, elduðum við góðan matt og áttum sameiginlega góða stund með Úlfi.  Myndin fyrir neðan kom svo bara með, af því að ég ætlaði að minnast á þessi tvö, sem eru á Bifröst, en af því að annað hvort er ég klaufi eða þetta bloggforrit í handaskolum, næ ég hvorki að taka út myndina eða færa hana til.  Svo þetta verður bara svona.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var smá snjór þegar við lögðum af stað, en veðrið var dásamlega fallegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og mikið sjónarspil í himnagalleríinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Með gamla Mána til vinstri og svo sólina til hægri, var alveg ótrúleg upplifun.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins og landið vildi kveðja fallega svo við kæmum nú örugglega aftur, eins og nokkur hætta sé á öðru.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dásamlegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þó við elskum sólina og getum ekki án hennar verið, þá á hún það til að vera alltaf einhvern veginn í augunum á manni á þessum tíma.  Og stundum var erfitt að aka, því hún blindar mann algjörlega.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi flotti strákur hann Davíð Elías býr með foreldrum sínum í Reykjanesbæ.  Hann er voða duglegur og er þriggja ára 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er svo Arnar Mílos stóri bróðir. Eitt af því sem er spennandi við afa og ömmu er Ipadinn, sem þau hafa gjarnan með, og krakkarnir eru afar klár í að leika sér með.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Davíð finnst samt skemmtilegra að baka eða elda, hér erum við að gera kjötbollur saman, og hann var afar áhugasamur.

Við stoppuðum reyndar allof stutt hjá þessum flottu strákum, því nú lá leiðin til Osló. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sólveig Hulda kom með pabba sínum á flugvöllinn að sækja ömmu og afa. Eins og ég sagði dauðsá ég eftir að hafa ekki tekið stóru myndavélina með, því þessi er bara alls ekki nógu góð.  En það verður að notast við það sem maður hefur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hér er Ipadinn líka þegins fegins hendi.  Þetta er bara framtíðin hvort sem okkur líkar betur eða verr, og tæknin sem þessi krýli hafa tileinkað sér er öfundsvegð, en þarna æfist líka snerpa og þjálfum í að taka ákvarðanir snögglega.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já ætli það sé ekki bara besti lærdómurinn í dag, að notfæra sér netið?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við að sækja Börnin á leikskólann, ég sem var búin að gleyma öllum brekkunum í Noregi, það er upp brekkur niður brekkur og inn brekkur út brekkur, ekki nema von að norðmenn séu í góðu formi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skvísan við leikskólann þeirra Elíasar Nóa. Næsta ár byrjar hún í skóla, ótrúlegt hvað tíminn líður. Og Elías sem var bara smábarn þegar ég hitti hann í sumar, er farin að bæði labba og tala, og syngja hástöfum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það er ekki bara Davíð sem hefur gaman af að elda, Sólveig Hulda er altaf til í að hjálpa til við matseld, hvort sem það eru pizzur eða pönsur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er nú aldeilis flott skvísa að baka pönnukökur. Með smá aðstoð frá pabba,

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ég gat nú ekki algjörlega slakað á, því ég þurfti að ljúka við söguna, lenti svo í smá klandri og fékk aðstoð frá krökkunum mínum, hér er Skafti minn að aðstoða mömmu sína.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En húsmóðirinn hefur í öðru að snúast, fyrir utan að vinna á leikskóla prjónar hún lopapeysur, svo ef ykkur vantar slíkar þarna úti, þá má bara slá á þráðinn til Tinnu, hún prjónar eftir pöntun og er afar flink.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elías ætlar að fara í fótspor pabba og er hér á skrifstofunni hans. Nær meira að segja upp í snerilinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo má máta verkstjórastólinn hans pabba.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En það er nógur tími til þess að hugsa um framtíðina, miklu skemmtilegra að naga bein, eða borða súkkulaði köku. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Best er samt að fá afa til að lesa sögu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En svo var komin tími til að kveðja og halda áleiðis til Ausfjorden til Inga Þórs.

Við ákváðum að fljúga til Álasunds, og taka síðan rútu til Moe, þangað sótti Ingi Þór okkur svo.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og enn er sagan á dagskrá. En leiðin er greið, því söguþráðurinn er komin og svo alt sem við á. Þá er bara eftir frágangur, en hann tekur líka mikinn tíma. Þá er gott að geta leitað til Inga Þórs.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Ingi Þór bauð okkur upp á svið. Herramanns matur og hugsið ykkur eyrun voru á. Ég skil ekki af hverju eyrun eru skorin af íslenskum sviðum. Ég elska eyrun.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er hann Böðvar frændi, ekki góð mynd, en hann er aupair hjá Inga og er allur í íþróttunum, og góður við börnin.

Skil ekkert í mér að hafa ekki tekið hlunkinn minn með, (myndavélina.)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og pabbi þarf að hjálpa dóttur sinni með heimavinnuna frá skólanum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Falleg mynd af afa og Evítu Cesil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Íþróttadeildin þeirra í Austfjorden, og krakkarnir eru báðir að standa sig vel.

Og svo smá fróðleikur um bjór.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Norðmenn brugga bjór sem kallast Ýlir, sem er reyndar gamalt nafn á mánuðinum Ýlir, sem er einmitt um þetta leyti. Gaman að því.

En ef þið vissuð hvað það er erfitt að blogga við þessar ömurlegu aðstæður sem eru hér, og drepa niður allt sem maður vill segja.  En svona er þetta bara.  En Ég fer ekki lengra núna, en á smá eftir, þ.e. að fara frá Austfjordin og börnunum mínum þar til Austurríkis og svo áfram.  En það bíður til morguns.  

Eigið gott kvöld elskurnar 

Smábrot af Austurríki.

Jæja þá fer þessu ferðalagi mínu að ljúka, ætla að skrifa meira um það seinna, með myndum.  En í kvöld höldum við áleiðis til London, og gistum þar tvær nætur.  Langt síðan ég hef komið þangað. 

En við fórum til Eisenstadt í gær, og fylgdumst með þegar verið var að gera göngugötuna klára fyrir jólamarkaðinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er líka búið að skreyta í Steinbrunn en þar verður ekki kveiktá jólaljósum fyrr en 1. des.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er búið að setja upp jólahlið og fyrir innan var verið að reisa litla skúra sem fólk selur allskonar muni, sumir voru komnir ansi langt í að skreyta, annarstaðar fann maður bara ilmin af glöggi, sem verið var að búa til.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli að tala í símann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við höllina var búið að setja niður stjúpurnar, en þær eru settar niður á þessum tíma til vors.  Eisenstadt er höfuborg Burgenlands, þar sem besta rauðvínið er framleitt, en borgin er stundum líka kölluð Haydnstadt, því hér var hann, og hér er bæði hótel, gistiheimili og söfn með hans nafni.  Þessir svörtu blettir á grasinu eru eftir moldvörpur, við höfum enn sem komið er ekki við þennan vanda að etja, hvað sem verður með hlýnandi veðurfari.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allt á fullu að skreyta.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Höllin í Eisenstadt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er reyndar heimtröðin, og þetta voru hesthúsin.  En hér í Austurríki var mikil hefð fyrir hestaeign þar sem María Theresa og Napoleon voru vinir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En eins og ég sagði er líka búið að skreyta í miðbæ Steinbrunn, þessi fallegi aðventukrans er á aðaltorginu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rétt þar hjá er skólinn hennar Ásthildar, og þar voru litlu jólin haldinn í gær, eða þau kalla þetta jólamarkað, þar sem börnin selja allskonar fallega muni sem þau hafa sjálf búið til.

Hér má sjá Jón Ella með pabba sínum, annars var troðfullt af börnum foreldrum og öfum og ömmum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru frískir krakkar að selja það sem þau bjuggu til.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru til dæmis fallegir aðventukransar sem rokseldust sýndist mér, kostuðu 25 evrur stk.

Svo var hægt að kaupa sé kaffi og kökur og gos, já og ég veit að sumum finnst það skrýtið, en hér var líka í annari kennslustofu hægt að kaupa sér bjór og jólaglögg  Ósköp hrædd um að eitthvað færi á hliðina heima yfir svoleiðis.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er svo Ásthildur, mamma og Jón Elli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Hanna Sól er orðin svo stór stelpa.  Hún er í Miðskóla í Eisenstadt, því þegar krakkar eru orðin 10 ára þurfa þau að fara í þennan miðskóla og hafa ákveðið í hvaða starfsbraut þau vilja fara.  Ég skil það eiginlega ekki, en svona er þetta samt.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá Ásthildi með afa og pabba,þetta var hennar dagur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessar tvær eru þær einu sem bera nafnið Ásthildur Cesil í öllum heiminum, bara tvö eintök og önnur er sjötug og hin sjö ára. 

En ég á eftir að fara betur yfir þessa ferð og bjóða ykkur með í ferðalag 

Eigið góðan dag elskurnar. 

Eftiráskýringar.

Eftiráskýring starfsmannsins hlýtur að gilda jafnt og um slíkar eftiráúrskýrinar þeirra í stjórnsýslunni ekki satt? það er búið að koma þeirri reglu á að enginn beri ábyrgð á neinu, og það frá æðstu stöðum.  Svo nú er þetta bara normið í dag.  Eftir höfðinu dansa limirnir. 

Stytti sér leið og urðaði asbestið