Hvað óttumst við svona mikið við að veita flóttamönnum hæli?

Ég verð alltaf jafn sorgmædd, þegar ég les um að verið sé að senda fólk úr landi, fólk sem vill búa hér og hefur meira að segja fengið vinnu og er að læra íslensku, eins og rússneska konan hér í vor, með syni sína.  Við hvað erum við eiginlega hrædd?

Ég veit að þetta er ekki mannvonska í tilheyrandi stofnunum, heldur eru lög og reglur um þessi mál aftan úr grárri forneskju.  

Það er líka sorglegt að vita að það eru bara tilfellin sem komast í fréttir sem löguð eru, eða þannig sýnist manni það vera.

Hér þarf virkilega að endurskoða sýn okkar á þessi mál.  Við erum fá og smá, og getum svo vel tekið á móti fleira fólki, og við erum að tala um fólk sem vill setjast hér að, hefur metnað til að standa sig og verða íslendingar.  

 

Hvað er það sem hræðis svona?

Mér finnst besta mál að krefjast sakarvottorðs og heilbrigðisvottorðs, þega fólk kemur hingað.  En svo eigum við að skoða mál þeirra með jákvæðum hætti og taka tilllit til hvaðan fólk kemur, til dæmis frá ofsafengnum alræðisríkjum, eða fátækt.  

Ég hef bara góða reynslu af því fólki sem hingað hefur flutt, þau hafa auðgað mannlífið og sýnt fram á ný markmið og verkefni.  Svo margt sem við getum lært af bræðrum okkar og systrum sem hingað leita sér til bjargar.  

Gleymum þessu fjandans sáttmála, hann er hvort sem er bull.  En leggjum frekari vinnu í að skoða hvert einstakt mál og hverja persónu og opnum frekar arma okkar fyrir þeim farfuglum sem hingað leita í von um betra líf.  Ekki vera eins og óhræsið í ljóðinu fræga um rjúpuna.   

Izekor sleppt og ekki send burt