Hugleiðing

3.11.2009 | 15:38

Mannskepnan er mikil efnishyggjumanneskja. Hún vill helst ekki trúa nema því sem hún getur þreyfað á. Nema á Guð og Jesú. Ég hef stundum velt því fyrir mér af hverju við erum svona föst í efnishyggjunni, en samt svo tilbúin til að trúa á Guð, Jesú og Biblíuna.

Ég skil þetta með Guð. Ég trúi sjálf á eitthvað sem allt eins vel er hægt að kalla Guð, ljós og kærleika sem er upphaf og endir alls.

En svo er bara ekkert upphaf eða endir. Lífið er hringrás. Allt leitar í hring. Merki Ásatrúarinnar er t.d. hringur.

Þess vegna þurfum við ekki að kvíða endalokunum.

Vatnið er hringrás, það gufar upp í himinhvolfið, þéttist þar og kemur svo aftur niður í vötn og höf, áður en það hefur næstu hringrás.

Blómin fölna og blöð falla, en að vori gægjast þau uppúr moldinni aftur, og ný lauf spretta fram. Þó segi í kvæðinu “sama rósin sprettur aldrei aftur þó önnur fegri skreyti veginn þinn” þá er það samt sem áður hringrás lífsins.

Jafnvel dýrin sem við deyðum okkur til matar, fara sína hringrás, sumt endar í líkama okkar, annað fer í áburð. Pranan lifir, og færist úr einum í annan.

Við erum líka voðalega skeptisk á að við lifum eftir líkamsdauðann. Það hlýtur að vera erfitt að burðst með þá kenningu gegnum lífið, að allt sé búið þegar þessari jarðvist lýkur. Þó eru mörg dæmi um hið gagnstæða, því þó ekki sé nema brotabrot af því sem kemur fólki sem sönnun um að látinn lifir, þá er samt sem áður alltaf þetta prósent sem ekki verður hrakið.

Ég hef þá trú að við ætlum okkur inn í þennan heim til að læra. Og að við höldum áfram að koma aftur og aftur uns við erum fullnuma. Að við berum með okkur fyrri vitneskju inn í næsta líf. Ef til vill ekki sem lifandi minningar, en örugglega sem óljósir forboðar.

Ég til dæmis segi ýmislegt, sem ég veit ekki alveg hvaðan kemur, það hendir að ég hugsa kom þetta virkilega frá mér? Þá er það mín innri vitneskja og upplifun sem tekur yfir og opinberar það sem koma skal fram. Þetta gerist oftast þegar mér finnst ég vera það sem kallað er innblásin, með opin hugann beint upp í alla heimsins vitneskju. Þetta er eitthvað sem ég get ekki kallað fram, en ég finn þegar það kemur yfir mig.

Afi minn var svona, nema í hans tilfelli þá sá hann ýmislegt bæði fólk og atburði, sem hann gat svo lýst, stundum jafnóðum og þeir gerðust, en voru langt í burtu.

Af hverju er mannskepnan svo hrædd við að viðurkenna að það er eitthvað meira í heiminum en við og það sem við getum þreyfað á?

Hrædd segi ég, því þeir sem mest hæðast og eru hatrammir út í fólk sem viðurkennir að finna á sér eða sjá og heyra það sem aðrir sjá ekki, eru hræddir. Viðbrögðin sýna það. Það þarf enginn að trúa svona hlutum, en það er sjálfsögð kurteisi að láta vera að niðurlægja og hæða þá sem þannig tala.

Það væri í raun og veru miklu einkennilegra ef það væri ekkert í heiminum annað en það sem við getum þreyfað á.

Svo má benda þeim á sem þannig hugsa að ekki geta þeir séð rafbylgjur eða örbylgjur. Það er ekki hægt að sjá vindinn, þó maður sjái ummerkin. Og einu sinni var maður tekinn af lífi af því hann vildi ekki viðurkenna að jörðin væri hnöttótt en ekki flöt.

Ég held að sálin sé eins og droparnir í hafinu. Ef hafið er Guð, þá gufum við upp, fæðumst og dveljum hér uns okkar tími kemur að falla aftur niður og sameinast hafinu. Dropar hvert og eitt, en þó hluti af því sama. Sumir dropar lenda í grýttum jarðvegi, og þurfa að gufa upp aftur til að falla í réttan farveg.

Ég held líka að á efsta degi þá verðum við að skoða hvernig við höfum varið þeim tíma sem við höfðum. Höfum við lifað góðu lífi og hugsað um aðra, eða höfum við einungis hugsað um að fylla á eigin kornhlöður og verið sama um þá sem hafa verið samferðamenn okkar. Sú sjálfskoðun getur verið annað hvort sársaukafull eða full af gleði og hamingju. En allt eftir því hvernig við höfum hagað vistinni.

Það hefur marg oft komið fram að þegar fólk lendir í lífsháska, þá er eins og lífshlaupið renni framhjá því. Það hefur líka komið fram að þegar menn hafa lent í að vera nálægt því að deyja að þeir hafa ekki viljað snúa til baka.

Það er svo margt sem bendir til að við höldum áfram að vera til eftir þetta jaraðlíf. En af einhverjum ástæðum gengur mönnum illa að höndla það. Veit ekki af hverju. En ég held samt að þeir séu miklu fleiri sem vita að það er framhald á ferð sálarinnar, hvernig það svo verður veit auðvitað enginn. En ætli við getum ekki sjálf haft heilmikið um það að segja með því hvernig við högum okkur hérnameginn gagnvart þeim sem með okkur dvelja í jarðvistinni.

Það er allavega mín trú. Eigið góðan dag elskurnar.

Flokkur: Bloggar | Facebook

Athugasemdir

Kær kveðja..

ég verð að segja að mig hlakkar oft svolítið til að sjá hvað verður, finn ég Himma minn aftur eða hvað...

Knús í kúluna

Ragnheiður , 3.11.2009 kl. 16:08

Eftir öllu að dæma mun hann koma og vera viðstaddur þegar þú hverfur héðan. Rétt eins og aðrir ættingjar koma og sækja sína. Það kom fram bæði hjá mömmu þegar hún lá sína banalegu og svo tengdamömmu. Og reyndar sýnir afa míns við jarðarfarir. Svo við þurfum ekki að kvíða í því efni Ragga mín.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 3.11.2009 kl. 16:30

Heil og sæl Ásthildur Cesil,

Ég votta þér samúð mína vegna fráfalls sonar þíns um leið og ég dáist af dugnaðinum í þér að skrifa allar hugleiðingarnar og deila þeim með "hverjum sem er" sem bloggið nú er. Þú hefur sýnt og sannað að lífið heldur áfram þrátt fyrir boðaföll og ágjafir, þú hvetur fólk til að gefast ekki upp, þú sýnir fólki líka að það stendur ekki eitt þegar á dynur - bara ef fólk myndi vilja sjá það. Lífið heldur jú áfram og lífið er dásamlegt þó það eigi sér grimmar klær og kaldar strokur af og til. Ég hef ekki upplifað þá reynslu í lífinu sem þú hefur rætt um en er samt ekki reynslulaus fremur en aðrir sem komnir eru á miðjan aldur :-). Ég kenndi mínum ungum bænir og vers þegar þau voru lítil og gerði þeim líka grein fyrir að það væri þeirra að gera upp hug sinn til þeirra mála er þau færu að mynda sér skoðanir á trúnni en það væri nú einu sinni svo að fólk leitaði oft í trúna þegar á bjátar.......og margur segir jú "Guð minn góður" í einhverjum aðstæðum....... Mest er um vert að vinna úr þeim aðstæðum sem við erum í hverju sinni á þeim hraða/tíma sem við sjálf æskjum og þurfum því ekki að hafa einhvern tímaramma þar að lútandi.

Takk fyrir mig - greinar þínar hafa aukið mína sýn. Gangi þér vel í öllu lífinu.

Bestu kveðjur,

Sólveig Arad.

Sólveig Ara (IP-tala skráð) 3.11.2009 kl. 19:17

"Ég held að sálin sé eins og droparnir í hafinu. Ef hafið er Guð, þá gufum við upp, fæðumst og dveljum hér uns okkar tími kemur að falla aftur niður og sameinast hafinu. Dropar hvert og eitt, en þó hluti af því sama. Sumir dropar lenda í grýttum jarðvegi, og þurfa að gufa upp aftur til að falla í réttan farveg."

Algjörlega sama sýn og ég hef í mínum huga Ásthildur. Sumt fólk er voðalega feimið við að viðurkenna eitthvað "æðra" en það sjálft og eitthvað sem það getur ekki fest hönd á. Við notum ekki nema brot af þeirri vitneskju sem heilinn hefur til að skynja, bæði það sem hér og í kringum okkur. Ég held ég verði að fara að skrifa þér "á bak við" svo einhverjir gárungar fari ekki að atast í mér. ..

Jóhanna Magnúsdóttir, 3.11.2009 kl. 21:07

ELSKU ÁSTHILDUR VILDI BARA KASTA KVEÐJU TIL ÞÍN OG VOTTA MÍNA SAMÚÐ,,VONANDI EIGUM VIÐ EFTIR AÐ HITTAST,,,ERTU Í EINHVERJUM SORGARSAMTÖKUM EF ÉG MÁ SPYRJA ????

lady, 3.11.2009 kl. 22:24

Það að trúa ekki öðru en því sem við getum skoðað og þreifað á er í mótsögn við sjálft sig, því það er svo margt sem við "vitum" án þess að geta snert. Ást, hlýhugur og væntumþykja er eitthvað sem við finnum en getum ekki sannað svo eflaust er margt annað í tilverunni sem okkur flestum er hulið, en erfitt að segja að það geti ekki verið.

Held líka að okkur sé ekki hollt að vita allt, ef við vissum fyrirfram ýmislegt sem fyrir okkur kemur á lífsleiðinni dæjum við úr hræðslu við það óþekkta. Get auðveldlega tekið undir hugleiðingar þínar hér að framan. . Góð tilhugsun að fá móttökur við brottför héðan.

Dísa (IP-tala skráð) 3.11.2009 kl. 22:33

Þetta orð trú er soldið snúið. Ég veit fyrir víst að það er líf eftir þetta líf og að þeir sem eru okkur nánir og fara á undan okkur bæði fylgjast með og passa upp á okkur.

Fíkilinn minn (vonandi fyrrverandi) fékk trúna þegar hann overdósaði 2007 og var á leið inn í ljósið, reyndar á glæsilegri rauðri corvettu og vildi alls ekki til baka. Hann varð fyrst reiður við vini sína sem náðu honum til baka. Hann segist líka gera sér grein fyrir því að einhver haldi verndarhendi yfir honum því margt hefur hann gert í lífinu en sloppið ótrúlega vel út úr.

Amma mín lofaði mér því einu sinni að ég fengi að sjá huldufólkið, ég bíð ennþá en kannski er ég búin að sjá þau.

Þið báðar Cesil og Ragga munuð hitta Himma og Júlla þegar að því kemur, alveg eins og ég mun hitta pabba og Ömmu mína þegar minn tími kemur.

Knús í kærleikskúluna

Kidda (IP-tala skráð) 4.11.2009 kl. 08:48

Falleg skrif Ásthildur mín og ég er þér svo sammála, fólkið okkar sem farið er kemur við og fylgist með okkur, lætur vita af sér, hjálpar mér stundum í eldhúsinu, stríðir mér smá og ég brosi bara, mér líður vel.

Álfarnir láta sjá sig, þeir létu sjá sig er ég flutti inn í þetta hús, held að þeir búi hér með mér, allavega verður hundurinn stundum skrítinn, hvað með það, ég trúi á þetta.

Kærleik til þín góða vinkona
Milla

Guðrún Emilía Guðnadóttir, 4.11.2009 kl. 09:05

Þakka þér fyrir innleggið þitt Sólveig. Það sem ungur nemur gamall temur. Við gerum því gott með því að upplýsa börnin okkar um tilgang lífsins, og jafnvel gefa þeim ljós og kærleika í fararnesti. Það er svo auðvitað hvers og eins að miðla því sem hann trúir á. Bænir gefa mikið og eru oft það eina sem fólk hefur þegar eitthvað bjátar á.

Ég hef gaman af að ræða þessi mál elsku Jóhanna mín. Mér finnst karlmenn vera feimnari við þessi mál en konur. Þó það sé ekki algilt. Þeir vita ekki alveg hvernig þeir eiga að samræma svona tal karlmennskunni sem ætlast er til að þeir sýni.

Lady mín takk og ég sendi þér mínar innilegustu samúðarkveðjur líka. þetta er sárt. Ég las innleggið þitt áður en ég fór að sofa í gærkveldi og fór í rúmið með hugsunina, er ég í einhverjum sorgarsamtökum.

Nei reyndar ekki. En ég hef allan bæinn minn, fólkið hér sem umvefur mig umhyggju og kærleika, á hverjum degi fær ég knús og huggunarorð. Fólkið hér á blogginu mínu sem gerir það sama. Þetta eru mín sorgarsamtök, og svo sannarlega hefur það hjálpað mér mjög mikið. Ég get farið hér inn og lesið huggunarrík orð og hugleiðinar frá fólkinu sem hefur upplifað það sama og ég. Og síðan get ég leitað til svo margra hér heima sem vilja allt fyrir mig gera. Það er nefnilega svo, að í litlu samfélagi þá taka allir ábyrgð hver á öðrum. Umvefja og vilja hjálpa. Allir þekkja til og allir vilja taka þátt. Það er eitt af því ómetanlega við að búa í litlu samfélagi. Knús á þig elskulega kona og megi þér ganga vel að vinna úr sorginni. Hún er erfið og kemur og fer.

Einmitt Dísa mín við viljum ekki vita allt. Við viljum samt trúa því að það sé eitthvað þarna fyrir handan sem elskar okkur og tekur á móti okkur þegar við ákveðum að hverfa héðan. Ég hef mína vissu fyrir því, og líður vel með það.

Kidda það er nefnilega einmitt málið þetta með að sjá ljósið og vilja ekki snúa aftur. Það eru til fjölmargar slíkar frásagnir, svo margar og frá ólíkum aðilum, að það hlýtur að vera sannleikur í því. Takk mín kæra.

Takk Milla mín. Já ég er viss um að þau eru með okkur ástvinirnir allavega líta við og gá að okkur. Og Álfarnir eru líka nálægir, einhverjir þeirra búa hjá mér, og sumir eru stríðnir, það hef ég fengið að upplifa. Knús á þig elskleg mín.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 4.11.2009 kl. 12:55