Morgunblaðið.. bréf til blaðsins árið 1997.

Viði á Íslandi lifum í rótgrónu lýðræðisríki eða svo er okkur sagt.  Það er nú samt sem áður svo að þetta svokallaða lýðræði virðist ekki ná til allra.  Mér virðist líka að aðallega hugsi ráðamenn þessa lands um sjálfa sig og sitt nánasta krens.  Það sýnir hver uppákoma fyrirmanna á fætur annari sem er annað hvort þögguð niður eða látin fara fram óáreitt.  Við sauðsvartur almúgin erum orðin dálítið þreytt á þesskonar lýðræði. Íslendingar eru líka búnir að átta sig á því að það er ekkert gert í málefnum sem snerta hinn almenna borgara, nema stofnaðir séu þrýstihópar sem hafa hátt til að ná eyrum hins háa alþingis.  þar sitja menn sem eru voða viðkvæmir fyrir svoleiðis hrópum og köllum og um leið og einhver þrýstihópurinn hefur nógu hátt fara þeir að athuga málið.. ekki fyrr.  Þetta sést vel þegar maður les blöðin, það er sorglegt að, svo tekin séu nokkur dæmi, forráðamenn geðverndar, lífsvonar, jafnréttindamála aldraðra og margir margir fleiri, skuli neyddir til að hrópa á torgum til að heyrast þegar öll slík málefni ættu að hafa augljóslega sjálfsögð réttindi til að verða meðhöndluð og leiðrétt.

 

Einn hópur í þjóðfélagi okkar hefur engan slíkan málsvara.  Þess vegna er sá hópur án mannréttinda.  Niðurtraðkaður endalaust, allir telja að þeir geti horft framhjá og komi hann ekki við.  En þetta eru fíkniefnaneytendur.

Þorsteinn Pálsson dómsmálaráðherra og hans lið hrópa nú að landið skuli gert fíkniefnalaust fyrir árið 2002.  Fjölmiðlar og aðrir hafa étið þetta upp og fundin hafa verið upp slagorð og talað af fjálgni um forvarnir forvarnir og aftur forvarnir.  Til að forðast misskilning þá eru forvarnir af hinu  góða.

En það hefur sem sagt gleymst að hugsa fyrir þeim sem þegar eru dottnir.  Hvar koma þeir ínn í þetta dæmi? Hvað er áætlað í sambandi við þau. Þarna er um að ræða sístækkandi hóp ungs fólks sem er í helklóm dauðans.  Hefur ráðherrann gleymt þessu fólki algjörlega.  Ekki er langt síðan Tindum var lokað. Nýlega kom í fréttum að Krýsuvík væri nánast óstarfhæf vegna fjárskorts.  Hvað er til ráða?

Þetta fólk hringsólar inn og út úr fangelsum og það er enginn miskunn, þótt sýnt sé að einhver þeirra sé að reyna að brjótast út úr vítahringnum, þá skal hinn sami rifinn burt úr samfélaginu og settur inn vegna áragamalla gjörða.  Þetta er algjörlega óþolandi ástand.

 

Nýlega kom út í Bandaríkjunum greinargerð frá sérfræðingum, þar sem þeir gefa út, sem auðvitað er enginn nýlunda að fíkn sé sjúkdómur, mönnum er ekki sjálfrátt og þeir segja að því fyrr sem læknar og aðrir átti sig á þessu því betra.

Hér á landi er litið á þetta vesalings fólk sem glæpamenn.  Það er enginn greinarmundur gerður á fíkniefnasölum og glæppasamtökum og þessum vesalingum sem ekki eru sjálfráðir gerða sinna.  Þetta er hrikaleg hugsanavilla árið 1997.  Sérstaklega í ljósi fyrirætlana ráðherra dómsmála um fíkniefnalasut land 2002.

Ætlar hann ef til vill að láta eyða þessu fólki?  Eða láta það daga uppi í hringsóli sínu inn og út úr fangelsinu eins og verið hefur?

 Hér þarf að bretta upp ermar og betur má ef duga skal.  Það þarf að byrja á að endurskoða dómskerfið og fangelsismálin.  ég hef áðurminnst á þau mál.  M.a. gert fyrirspurnir til Dómsmálaráðherra sem taldi mig ekki svara verða.  Allir sjá að það hafa ekki orðið neinar stórar breytingar á mannskap í þeim stofnunum síðan Guðmundar og Geirfinnsmálin voru í brennidepli.  Allir vita hvernig þau mál hafa verið eftir umfjöllun undanfarið.  Landsmenn hafa nefnilega ennþá dómgreind og sjá í gegnum yfirklór og þögn.  Það er líka sérkennilegt þegar maður veit að ungri konu sem hafði hafið nýt líf, komin með barn og fjölsklyldu, var enginn miskunn sýnd, inn í fangelsi skyldi hún þrátt fyrir hana og fjölskyldu hennar.  Þetta var gert á þeirri forsendu að menn í dómsmálaráðuneyti þyrftu "sérstakar ástæður" til náðunar.  Þetta er ekki síst sérkennilegt í ljósi þess að fyrsta embættisverk Þorsteins Pálssonar virðist hafa verið að náða einn umsvifamesta fíkniefnasala þessa lands.

Það var einn góður ritstjóri sem sagði ekki alls fyrir löngu að fangelsismálastjóri væri glæpamannaframleiðandi og fékk bágt fyrir.  Ég segi að öll faneglsismálastofnun eins og hún leggur sig er glæpamannaframleiðandi, eins og hún er starfandi í dag.  Steindautt fornaldarskrímsli þar sem engin miskunn kemst að og enginn mannúð, stofnun sem virðist hafa sín eigin lög og reglur og komast upp með það.

Ungir fíkniefnaneytendur eru settir inn í fangelsi og undarntekningarlaust koma þeir fullir af hatri út í kerfið, fyrir utan að vera búnir að læra ýmislegt "þarflegt" til að bjarga sér þegar út kemur.

Þar sem þetta fólk er sjúklingar en ekki glæpamenn, þá þarf að koma upp sérstakri lokaðri stofnun þar sem þeir eru lagði inn. Dæmdir í ef þarf.  Þarna þurfa að vera læknar, félagsfræðingar og geðlæknar.  Þar þarf að fara fram sértæk aðstoð og ráðgjöf, þar sem þessu fólki er hreinlega kennt að lifa í þjóðfélaginu á nýjan leik.  Vegna þess að langvarandi fíkn gerir þau óhæft til að takast á við lífið.  Bara aðgerð eins og að biðja um vinnu verður óyfirstíganlegt vandam´la.  Fyrir utan að öll lítilsvirðingin sem þessu fólki er sýnd af flestum og ekki sísk kerfinu brýtur það niður.

Foreldrar og aðstandendur fíkniefnaneytenda! Ég veit að margir eru orðnir þreyttir og vonlausir í þessari barátti, mér liður líka oft illa, við megum hata fíknina en við verðum að passa okkurá því við verðum að elska einstaklingin sjálfan, við getum hafnað eiturlyfjaneyslunni en við megu aldrei hafna barninu okkar eða ættingja.  Við verðum að krefjast þess að mitt í öllum þessum áætlunum um fíkniefnalaust land árið 2002 sé gert ráð fyrir þessum einstaklingum.  Að séð verði fyrir einhverju öðru úrræði en að stinga þeim inn í fangelsi öðruhvoru og út á götuna aftur án vonar og án aðstoðar, sem leiðir til afbrota og inn aftur, sem Guð einn veit hvernig endar.  Við verðum að taka þátt í hrópunum um aðstoð svo augu ráðamanna opnist fyrir því að fólkið okkar á einhverja að, sem skipta máli.  Að í kring um þau er hópur af fólki sem greiðir atkvæði í kosningum og tekur þátt ílífninu. Það er eina leiðin til að veja þursana af svefninum langa.  Það virðist vera eina tækkið sem virkar á lögráðendur þessa lands því miður.  Með þökk fyrir birtinguna.  Ásthildur Cesil Þórðardóttir.

Já svona var þetta árið 1997.  Hefur eitthvað breyst?? Spurning sem þarfnast svara.  En það virðist vera að svör við svona bréfum liggi ekki á lausu.  Þannig er nú það.

Héðan af getur enginn náð að særa drenginn minn.  

Það sem á mér brennur er, hefði hann sokkið svona djúpt ef hann hefði fengið mannúðlegra viðmót hjá þeim hann átti samskipti við hjá kerfinu? Og þá er ég ekki að tala um það góða fólk sem vinnur hjá félags- og fjölskylduskrifstofu og heldur ekki lögreglumenn flesta þeirra.  Heldur þeirra sem eru þar fyrir ofan og eiga að gæta þess að mannréttindi séu virt?

Ég veit að ég hef verið óttalegur auli að skrifa öll þessi bréf og ætlast til einhvers vitræns svars við þeim.  En ég vil frekar vera auli með hjartað á réttum stað, en hafa sleppt þessu.   

Býð ykkur svo góðrar nætur.

Athugasemdir

[Sigrún Þorbjörnsdóttir, 6.10.2009 kl. 23:46]

Það getur enginn verið auli að berjast fyrir barnið sitt. Ég mundi gera nákvæmlega það sama. Kannski vonlaust að vænta svars við þeim.

Megi englar guðs vaka yfir þér elsku Ásthildur.

[Ragnheiður , 7.10.2009 kl. 00:05]

Þú ert ekki auli elskuleg, þetta er hluti af starfslýsingunni að vera mamma. Það er oft ekki auðveldasta starfið en launin er hæst í heimi þegar vel gengur. Ástin á að geta sigrað allt en það er ekki margt sem sigrar þennan ljóta fíknisjúkdóm.

Knús elsku vina mín

[Elísabet Markúsdóttir (IP-tala skráð) 7.10.2009 kl. 01:28]

Auli !!!! Ó nei... þú ert einstök!!! Þú veist elskan að háu herrarnir svara ekki því sem þeir ekki skilja..... Sorglegt að sjá að nú árið 2009 hefur EKKERT breyst.

Knús í kúluna

[IGG , 7.10.2009 kl. 01:41]

Kærleikur þinn og baráttuþrek er öðrum áreiðanlega mikil hvatning og uppörvun elsku Ásthildur.

[Jónína Dúadóttir, 7.10.2009 kl. 06:37]

Nei auli ertu svo sannarlega ekki mín kæra, þú ert móðir og stendur þig óaðfinnanlega í því

[Gudrún Hauksdótttir, 7.10.2009 kl. 07:38]

Mòdir sem elskar börnin sín og hérna lýsir sérstaklega ást sinni  á drengnum  sínum.Tannig sé ég tig kæra Ásthildur.Auli verdur tú aldrey í mínum augum heldur hetja  sem skrifar sig í gegnum sorgina.Teyrri sorg tek ég tátt í med tví ad lesa tad sem tú skrifar elsku vina.

Sendi tér hlýjar kvedjur .

[Ragna Birgisdóttir (IP-tala skráð) 7.10.2009 kl. 07:39]

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 7.10.2009 kl. 08:19]

Mikið vil ég þakka ykkur fyrir mínar kæru.  Þetta er svo uppörvandi að heyra. Knús á ykkur allar.

[Kidda (IP-tala skráð) 7.10.2009 kl. 08:31]

Það þarf nú mikið að ganga á til að þú verðir auli í mínum huga elsku Cesil mín. Stjórnvöld og þjóðin hafa lokað augunum allt of lengi gagnvart fíklunum, kominn tími fyrir alla að opna augun. Höfum misst allt of marga einstaklinga í klær dópsins og í dauðann. 

Knús í kærleikskúluna

[Hrönn Sigurðardóttir, 7.10.2009 kl. 10:34]

Cesil mín kæra

Vissulega hefur margt breyst síðan 1997. Ástandið hefur farið hríðversnandi.

Ég sé Júlla alltaf fyrir mér eins og hann er á myndinni við stýrið á bátnum á leið til Fljótavíkur! Lífsgleðin og krafturinn geislar alla leið í gegnum linsuna

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 7.10.2009 kl. 11:34]

Elsku Ásthildur mín...þú ert einstök sál með risastórt hjarta og falleg að utan sem innan....

Pistlarnir þínir eru yndislegir og sýna einstaka konu sem elskar Ella sinn,börnin sín,barnabörnin sín og alla þá sem eru henni næstsvo einstök og fögur er þín barátta fyrir velferð barnanna þinna og þeirra sem þig snerta og það er svo sannarlega elskan mín SKYLDA fyrir alla að ´lesa pistlana þína sem og pistlana hennar Röggu Hilmars,því að það má ekki gleyma þeim sem minnimátta eru í þessu þjóðfélagiþví það vill svo oft verða ,að stungið sé undir koddann og þagað og öskrað og grátið í hljóðiþví miður

Elsku Mamma mín var líka einstök mamma og einstök kona....hún var ein af þeim konum sem stofnaði kvennaathvarfið og kom því í gang með hjálparstarfi  og vann þar sem sjálfboðaliði þar til að hún lést og hún var líka sjúkraliði á 33 a í landspítalanum í 10 ár og þar vann hún vel og gaf sig alla í því sem hún taldi vera rétt

Hennar barátta gegn heimilisofbelti,gegn fíkniefnum og öðru sem því fylgdi var hrein og sönn og ekki síst barátta fyrir konum sem höfðu framið glæp sér til varnar og þá er ég að tala um þær yndislegu vinkonum hennar Mundu minnar og Bjargar minnar en þær voru ástæðan að hún fór á þessa braut og jú ég má ekki gleyma hennar sögu sem átti líka stóran þátt í að hún vildi berjast fyrir þeim sem höfðu barist í gegnum lífið með kjafti og klóm....

Ég elska lífið og ég elska fólkið mitt,vinina mína og alla þá sem eru eins og þú með stórt hjarta...:O)

Farðu vel með þig,mín kæra og mundu að þú ert ekki og verður aldrei AULI....

[Ásdís Sigurðardóttir, 7.10.2009 kl. 12:57]

Þú ert bara dásamleg og ekkert annað.

[Ragnhildur Jónsdóttir, 7.10.2009 kl. 13:28]

[Birna Dis Vilbertsdóttir (IP-tala skráð) 7.10.2009 kl. 13:51]

Það hefur ekkert breyst því miður,jú það hefur versnað.Ef einhver er með fíknisjúkdóminn er fátt til ráða.Sumir geta farið í AA,aðrir einhverja aðra leið en svo er sá hópur sem er veikari.Þeim er hafnað og ef þau eru svo óheppin að fá geðsjúkdóm líka er endanlega skellt í lás.Skömm að þessu í landi þar sem fólk á að teljast upplýst og menntað.það særir heldur enginn strákinn minn lengur

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 7.10.2009 kl. 14:27]

Innilega takk fyrir mig.  Ég er reyndar dálítið viðkvæm nákvæmlega núna, var að fara yfir dótið hans og fötin.  Sortera úr hvað á að fara í rauðakrossinn og taka til fötin sem hann á að klæðast í sinni seinustu för í þessum heimi.  Það er sárt og tekur í.  Og svo gleymi ég öllu týni öllu og snýst í kring um sjálfa mig.  En sem betur fer eru allir búnir og boðnir til að hjálpa mér.  Og knús frá ykkur öllum ylja mér svo mikið líka.

[Hrönn Sigurðardóttir, 7.10.2009 kl. 18:47]

Elsku stelpan mín