Ríkjandi viðhorf til okkar öðruvísi barna.

5.10.2009 | 16:24

Ríkjandi viðhorf til okkar öðruvísi barna.

Svona er viðhorfið.

11. október 2002.

P.S. aftan við bréfið til Landspítala.

Ég fór fram á fund meðheimilislækni Júliusar sonar míns og fulltrúa skóla- og fjölskylduskrifstofu og syni mínum síðast liðinn þriðjudag. Þar sagði Hallgrímur læknir hreint út að þeir læknarnir á sjúkrahúsinu á Ísafirði hefðu enga trú á að Júlíus lyki meðferð. Sagði að hann væri ekki einu sinni viss um að hann gerði Júlíusi nokkurn greiða með því að ávísa á hann lyfjunum. Sagði reyndar líka að hann hefði of mikinn stuðning sérstaklega af mér, hann myndi ekki taka á sínum málum meðan ég tæki ákvarðanir fyrir hann. Hann sagði að eina leiðin fyrir drenginn væri að hann sjálfur sannfærði meðferðarfulltrúa um að hann vildi meðferð. Sonur minn sagði þá að hann vildi hjálp, en hann sagði líka að sér fyndist skelfileg tilhugsun að fara í meðferð og eiga yfir höfði sér 10 mánaða fangelsi, hann gæti ekki verið í fangelsi án deyfilyfja vegna innilokunarkenndar. Hann sagði einnig að hann vaknaði á morgnana í sjálfsmorðshugleiðingum og sofnaði á kvöldin í þeim sömu hugleiðingum. Það kom fram á fundinum að félagsmálakerfið og læknarnir myndu reyna að hjalpa til að koma þí svo fyrir að ef hann stæði meðferð, yrði reynt að hafa áhrif á fangelsismálastofnun um að litið yrði á meðferðina sem afplanun. Hann hafði enga trú því. Sagðist þekkja til fangelsismálastofnunar og það væri enginn góðgerðastofnun. Hann hefur setið inni oft og það er sorgarsaga. Niðurstaða fundarins var sem sagt sú að hann ætti sjálfur að hringja í meðferðaraðila og fullivissa þá um að hann vildi fara í meðferð.

Svo nú situr hann heima hjá okkur, að vísu hefur meðferð hans á lyfjunum batnað hversu lengi sem það helst, þannig að hann er ekki eins út úr heiminum. Vaknar um hádegi í sínum sjálfsmorðsþönkum og situr fyrir framan sjónvarpið allan daginn, fram undir morgunn og fer þá í rúmið í þeim sömu þönkum. Það er nákvæmlega ekkert að gerast með hans andlega ástand. Hér er enginn geðlæknir á staðnum sem hægt er að leita til, það var svo áður, en hvers vegna það er ekki nú veit ég ekki. Guð veit að þörfin fyrir slíkan er afar brýn. Við hjónin getum ekki farið út af bæ eina nótt án þess að fá einhvern til að passa hann. Það geta liðið mánuðir þangað til hann verður kallaður inn í fangelsi, sem er löngu fyrirfram vitað að skilar engum árangri.

Einn góðan veðurdag gerist eitthvað, í fyrsta lagi hann springur á limminu og lætur sig hverfa, fer í innbrot og eftirlausa neyslu, sem mun sennilega mjög fljótlega draga hann til dauða. Það er ekki nema eitt og hálft ár síðan hann fékk heilablóðfall og gekkst undir heilauppskurð upp á líf og dauða. Í öðru lagi; Hann lætur verða af þeim ásetningi að enda þetta allt. Í þriðja lagi; Að ástandið verði viðvarandi, þar er óhugsandi bæði fyrir hann og fjölskylduna. Í fjórða lagi. ... nei ég veit að hann mun ekki hafa sig í að hringja og fullvissa menn um að hann vilji meðferð. Ekki af því að hann vilji það ekki. Hann er einfaldlega of veikur og skemmdur til að hafa uppburð í sér til þess. Það kom líka fram í þeim viðtölum sem ég átti við fólk á meðferðarstofnunum, þar sagði fagfólkið; það er langur biðlisti en fáðu lækninn hans til að hringja og ýta á málið þá gengur allt betur. En það er ljóst að það verður ekki. Svo ennþá einu sinni segi ég. 'Eg veit sannarlega ekki hvað ég á að gera. Getur einhver sagt mér það?

Kveðja Ásthildur Cesil.

Flokkur: Bloggar | Breytt s.d. kl. 16:55 | Facebook

Athugasemdir

Ásdís Sigurðardóttir, 5.10.2009 kl. 17:42

Kæra Ásthildur og fjölsk.

Mig langaði að votta þér og þínum mínar dýpstu samúðarkveðju, megi guð styrkja ykkur á þessum erfiðu tímum!!

Kær kveðja

Steinunn Björk Jónatansd- Súðavík (IP-tala skráð) 5.10.2009 kl. 17:54

Ragnheiður , 5.10.2009 kl. 17:54

Kærleik til þín ljúfust.

Guðrún Emilía Guðnadóttir, 5.10.2009 kl. 17:56

Knús í kærleikskúluna

Kidda (IP-tala skráð) 5.10.2009 kl. 17:57

Bestu kveðjur......

Haukur Nikulásson, 5.10.2009 kl. 18:05

Takk öll fyrir hlý orð og samúð

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 5.10.2009 kl. 20:00

Jónína Dúadóttir, 5.10.2009 kl. 21:11

"Sagði reyndar líka að hann hefði of mikinn stuðning sérstaklega af mér, hann myndi ekki taka á sínum málum meðan ég tæki ákvarðanir fyrir hann. Hann sagði að eina leiðin fyrir drenginn væri að hann sjálfur sannfærði meðferðarfulltrúa um að hann vildi meðferð."

Hvaða bull er þetta? Hver á að sýna þessum börnum stuðning ef ekki foreldrarnir? Ég verð svo reið þegar ég les, sé og heyri svona viðhorf að ég gæti grátið og gargað um leið!

Hann var fallegur drengur hann Júlli þinn og átti allan þinn stuðning bæði skilið og vísan

Hrönn Sigurðardóttir, 5.10.2009 kl. 21:30

Elsku Ásthildur. Ég var með þér í Garðyrkjuskóla Ríkisins og útskrifðumst við þaðan saman árið 1988. Man eftir að Júlli kom til þín í skólann og þótti mér merkilegt að þeim tíma hversu náin þið voruð. Hef kíkt öðru hvoru á bloggið þitt og dáist ég af kraftinum í þér og dugnaði. Þú ert einstök. Sendi þér mínar innilegustu samúðarkveðju frá Hafnarfirði og megi almættið vaka yfir þér og þínum. Bestu kveðjur Begga.

Berglind Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 5.10.2009 kl. 22:48

, 5.10.2009 kl. 23:01

Ég gekk með mínum strák alla leið eins og þú með þínum.Þegar minn strákur dó var ég búin að berjast með honum og fyrir hann.Ég gafst ekki upp þótt minn sonur hafi oft gert það.Hver mínúta er þess virði.

Birna Dis Vilbertsdóttir (IP-tala skráð) 5.10.2009 kl. 23:01

Elsku Íja mín, það er skelfilegt að lesa frásagnirnar þínar og sjá hvað þið hafið gengið gegnum. Það er bara ein þú og bara það að koma þessum dreng til hjálpar þó ekkert hefði verið annað, er kraftaverk. En samband ykkar í fjölskyldunni sýnir að þú hefur ekki vanrækt annað hans vegna. Guð gefi þér og ykkur öllum styrk og bloggaðu allt sem þarf til að losa um svo þér líði skár. Það gefur okkur sem lesum smáinnsýn í þennan hræðilega heim.

Dísa (IP-tala skráð) 5.10.2009 kl. 23:18

Sigrún Jónsdóttir, 5.10.2009 kl. 23:59

Innilegar samúðarkveðjur til þín og fjölskyldu þinnar. ótrúlegar frásagnir... kv Beggý

Berghildur Árnadóttir (IP-tala skráð) 6.10.2009 kl. 00:03

Innilega takk öll. Orð ykkar styrkja mig og hjálpa. En hve ég skil þig Birna Dís, sama og ég er að ganga í gegnum núna.

Elsku Dísa mín, ég hef allavega reynt að gera ekki upp á milli barnanna minna. Auðvitað þurfa þau mismikinn stuðning. Þessi sonur þurfti mest, og þyngstu sporin mín liggja við hans hlið. Hann vissi það allan tímann og í dag er ég óendanlega þakklát fyrir að eiga þær minningar að ég gerði allt sem ég gat.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 6.10.2009 kl. 08:06