Niagara.

Við vorum á leiðinni til Niagra þegar síðast var ritað.  

 Niagrafossarnir er stærsta vatnsfall fyrir utan Virginíufossar í Afríku. 

Áin Niagra deilist í tvennt og fellur annar hlutinn Bandaríkjameginn en hinn í Kanada.  

Kanadameginn er fossinn kalaður hestskóarfossinn.  Um 12 milljón manns koma árlega til að skoða fossana. 

Hótel, veitingastaðir og allskonar aflþreying hafa risið í bænum Niagara.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frá Toronto tekur tvo tíma með rútu til Niagara.  Það er líka gaman að ferðast með rútu, því það er margt að sjá á leiðinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Borgin er ekki stór, en hingað koma samt um 12 milljón ferðamenn árlega til að skoða fossana. Rútustöðin er svona um hálftíma gang frá borginni, ágæt ganga, en ef menn eru fótafúnir er hægt að taka svokallaða græna rútu sem fer þessa leið á ákveðnum fresti.  Við ákváðum að labba. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar við vorum rétt ókomin stoppað glaðlegur leigubílstjóri og bauð okkur far, sagði að hann sæi á mér að ég væri þreytt. Elli var nú ekki alveg á því, en ég sá að þarna væri tækifæri til að fá aðstoð með gistingu.  Kostar ekki neitt, sagði hann. Svo við fengum far.  Hann ók okkur á mótel, ágætis stað alls ekki dýrt, kostaði 78 canadadollara, kingsise bed eins og á flestum stöðum hér vestra.  Ég gaukaði að honum 6 dollusum og hann ók glaður á braut.  

Við komum okkur fyrir á mótelinu og fórum svo að skoða okkur um. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skemmtanabransinn er alveg á fullu hérna, minnti mig á Las Vegas, þó ég hafi ekki komið þangað.  En allavega var hér líf og fjör.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já kingsise það vantaði ekki 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fórum og fengum okkur að borða. Leist best á Fridays, eftir reynslu af matsölustöðum í Toronto, þarna var þó allavega steik en ekki bara eitthvað hamborgarasull, nei segi bara sona

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En fossarnir stóðu algjörlega fyrir sínu, þvílík fegurð, og drunurnar voru magnþrungnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er Bandaríkameginn, það færi enginn niður í tunnum þarna meginn svo mikið er víst.  Og sem betur fer fyrir Kanadamenn blasir fossinn miklu betur við þeim meginn frá. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skýt svona að þeim sem hyggjast fara að það er ágætt að vera með eyrnatappa því hávaðinn í tækjum, tólum, horrorhúsum og slíku er ærandi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna sést í þá kanadisku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna sigla bátar með ferðamenn að fossunum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er bara fegurðin ein.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bátar sigla með fullfermi af ferðamönnum, mest voru þetta litli gulir kínverjar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á bakkanum var allskona skemmtun, hér er par að spila og syngja kúrekalög.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í skóginum hoppaði fallegur íkorni örugglega að safna vetrarforða, þeir eru margir hér, sumir gráir aðrir brúnir en alltaf fallegir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hér er sko nóg um að vera. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svona má skoða vel. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leikjaheimurinn heillaði börnin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og að fá sér ís er ekkert slor. Ísinn er samt betri í Hamraborg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mikið um að vera og margar fjölskyldur leggja hingað leið sína í frí. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér má sjá ýmsar þjóðþekktar persónur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

King Kong í öllu sínu veldi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og lífið heldur áfram. Allt í göngufæri.Ekki hafa áhyggjur af  bjórnum hann er á leiðinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ég ákvað allt í einu að við færum í Parísarhjólið.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veit ekki alveg hvað er að gerast með lofthræðsluna mína, en þetta var dásemdar ferð hátt upp í loftið með allskonar tryllingi til viðbótar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Öðruvísi sýn á Niagraborg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og fossarnir eru upplýstir á kvöldin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er meira að segja eldfjall, gerfi eins og allt hitt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var svo notalegt að leggjast í stóru rúminn eftir skemmtunina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli fór svo í göngutúr daginn eftir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést glöggt hvað þetta er gríðarlega mikið vatnsmagn, sem rennur til sjávar.  Þeir eru reyndar með virkjun þarna fyrir ofan, en það virðist ekki hafa áhrif á vatnsmagnið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést greinilega hvað kanadamenn leggja mikið upp úr fagurmótuðum arkitektur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er líka allt snyrtilegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skógarsýn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Var að hugsa um hvort þetta væri eiginlega ??? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar við ætluðum að taka rútuna til baka kom í ljós að allar rútur foru fullar fram að 10 um kvöldið, svo það var ekki um annað að gera en að taka lest til næstu borgar og svo þaðan til Toroto.  Það tók 4 tíma, en var vel þess virði.  Og allt þetta ferðalag var dásamlegt. 

Á svo eftir að tala um thanksgifing og slíkt,  en eigið góðan dag elskurnar. 

 

...

Athugasemdir

[Már Elíson, 12.11.2016 kl. 16:36]

Frábær myndasaga !

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 12.11.2016 kl. 17:22]

Takk fyrir það Már.