Til hamingju Ísland.

Ég get ekki hælt mér af því að hafa stutt fótboltalið okkar, né að hafa horft á leikina og því síður að hafa farið með himinskautum með velgengni þeirra, hvað þá að æða til Frakklands til að vera á staðnum.

Fylgdist samt með í kvöld þegar þeir komu heim.  Glæsilegir drengir og flottum jakkafötum og greinilega hrærðir yfir öllu tilstandinu.  

En það er annað sem ég skynja, það er þetta með þjóðarsálina stoltið yfir því sem vel er gert, og sameining fólks þegar það á við.  Þetta er fallegt og er sennilega skýringin á því að við erum hér ennþá sem þjóð í rúmlega þúsund ár.  

Bæði landsliðið aðstandendur og ekki síst fólkið sem fór og tók þátt, stóð sig með sóma svo eftir var tekið eiga heiður skilinn.  Þau eiga það svo sannarlega fyrir að bera hróður landsins um alla heimsbyggðina.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Auðvitað eru ekki til betri fyrirmyndir barna en landslið kvenna og karla, heilbrigðar sálir í heilbrigðum líkömum.  Og nú má alveg búast við því að áhugi barna vakni á íþróttum og það er vel, meðan það fer ekki út í öfgar, því allt er best í hófi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ég get alveg unnt þessum frábæru drengjum að njóta sigursins og allra þeirra sem tóku þátt í ævintýrinu líka.  Þess vegna hef ég ekki kvartað mikið yfir endalausum fótbolta í öllum þáttum og rásum útvarps, öllum blöðum og bara allstaðar.  'Eg hef þagað og nagað og hugsað með mér að þolinmæðin þrautir vinni allar 

Ef þetta skilar sáttari þjóð, meiri samstöðu og friði í íslenskri þjóðarsál, þá er allt þetta vel þess virði.  

Eins og ég sagði það er eitthvað bara svo fallegt við allt þetta, hreinn tónn og gleði sem nærir allt og alla.  

Því segi ég velkomnir heim drengir og til hamingju íslenska þjóð.  Við getum staðið saman þegar við viljum og þegar við áttum okkur á því að við getum það.  

 

„Líður eins og ég sé kominn heim“

Athugasemdir

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 4.7.2016 kl. 22:29]

Áshildur mín. Tek undir með þér að sameinuð stöndum við, og sundruð föllum við enn dýpra, í valdagræðgi-siðblindu Valdstjórnarinnar földu, bankastýrðu, stríðsverjandi og helsjúku.

Það gildir á öllum sviðum samfélagsins, að sameinuð í kærleika og friði stöndum við, og í sundrung, öfund og hatri föllum við öll. Ekki er ég hrædd við mitt fall. (Ég fæ það sem ég á skilið). En ég veit fyrir víst að við fæddumst ekki hér á jörðina til að sundra og svíkja okkur sjálf og alla aðra.

Verði okkur öllum að góðu, í samræmi við trú okkar á kærleiksguðinn í sjálfum okkur og öðrum. Það lifir almættis ljós í hverri lifandi sál á jörðinni. Það skaðar ekki að biðja fyrir óvinum sínum á jarðlífsins skólabraut. Valdbeiting, hótanir og vopnað stríð kemur engum aftur uppá réttu skólabrautina.

Almættið alvitra og algóða leiði jarðarbúa á kærleiksvisku-veginum, og leiðrétti þá sem hafa farið útaf í blindbyl.

Kærleikur verður aldrei keyptur í boltakeppni, né í kauphallarspilavítum.

Kærleikur er eina leiðin til friðar á jörðinni.

Án friðar tortímist jörðin. Þá tekur næsta vídd við sálarljósunum okkar:) Ekkert að óttast, með eða án, boltaeltingaleika peningaspilavíta :)

M.b.kv.

[Jóhann Elíasson, 5.7.2016 kl. 07:28]

Þeir stóðu sig alveg frábærlega.  Frakkarnir voru einum tveimur til þremur númerum of góðir fyrir þá, en mér fannst sigur þeirra óþarflega stór og ég er alveg fullviss um það að ef dómarinn hefði haft kjark í sér til að dæma víti þegar Evra handlék boltann innan vítateigs, hefði sigur Frakkanna orðið einu marki minni.  Svo fannst mér Evra vera svolítið valtur á fótunum, hann átti frekar "auðvelt með að detta" - óstöðugur eins og evran.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 5.7.2016 kl. 08:21]

Anna Sigríður mín svo sammála þér í þessu.  Kærleikurinn er eina leiðin til friðar á jörðinni, og samstaða allra, ekki bara sumra eins og stundum vill verða.  Aukin þroski verður að koma til svo menn hætti þessari græðgi í auð og völd.  Það eru okkar verstu óvinir. 

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 5.7.2016 kl. 08:23]

Takk Jóhann, eins og ég sagði þá hef ég ekki hundsvit á boltaleikjum og horfi aldrei á þá, ekki síðan ég fékk stundum að gista hjá Þórólfi Beck og Eileyfi í gamla daga í Glasgow, og það var gaman að rölta með þeim um borgina, því fólk kom hlaupandi til að fá eiginhandaráskrift hjá þeim og reyndar mér líka, því fólk hélt örugglega að ég væri í "fjölskyldunni"  Það er sennilega það næsta sem ég hef komist í boltaleikjum