Stundum er lífið of stutt, í minningu Hjálmars H. Sigurðssonar.

Undanfarnir dagar hafa liðið hratt, þar sem ég er á flótta undan vetrinum við að ganga frá plöntunum mínum fyrir veturinn.  Búin að koma flestu sem var óklárað inn í gróðurhús, svo ég get unað mér við að vinna innandyra það er gott. 

En tímin er bara svona afstæður og líður út úr höndunum á okkur áður en við náum að núa okkur við.  Ég fór í jarðarför s.l. laugardag, elskulegur félagi og samverkamaður til margra ára, Hjálmar H. Sigurðsson var jarðsettur.  Við sem unnum með honum erum öll harmi sleginn yfir að þessi káti drengur skulu horfinn okkur.  Mér finnst ég ennþá heyra hlátur hans og sterka rödd hljóma yfir kaffistofuna.  Það ríkti góður andi og vinsemd á vinnustaðnum og þar var gott að vera, þó ég sé nú hætt að vinna fer ég gjarnan þangað niðureftir til að fá mér kaffisopa og rabba við þessa góðu félaga mína, svo ég tali nú ekki um ef ég þarf einhverja aðstoð, þegar Elli er ekki heima, þá er gott að eiga hauka í horni.  

Hjalli var bóndi, með fram því sem hann vann sem gröfumaður hjá Ísafjarðarbæ.  Hann var alltaf kátur og greiðvikinn var hann og mátti ekkert aumt sjá.  Eins kom Hjalli eins fram við alla menn.  Enginn var öðrum æðri í hans augum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þó rödd hans og hlátur séu nú þögnuð, þá geymum við minningu hans í hjörtum okkar.  Og það verður örugglega oft hugsað til hans með hlýju af samstarfsmönnum.    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Kæri Hjálmar og fjölskylda ég sendi ykkur mínar innilegustu samúðarkveðjur um leið og ég kveð góðan dreng.  

Lífið getur oft orðið endasleppt og áður en við áttum okkur á er komið stórt skarð í vinahópinn, eða fjölskylduna.  Þess vegna er alltaf best að gleyma ekki kærleikanum og hve mikils virði góð vinátta er.

Far þú í friði Hjálmar minn og blessuð sé minning þín.