Ferðin mín, nú á leiðinni til Osló.

Eins og komið hefur fram hér þá er mikil náttúrufegurð í Noregi, að ferðast með rútu gegnum landið er upplifelsi út af fyrir sig.  Það er margt að sjá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo fyrir utan að hitta elsku barnabörnin mín, var ferðin líka næring fyrir skynfærin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rétt eins og hjá okkur sést sólin ekki á þessu svæði í tvo mánuði.  Við hér fyrir vestan þekkjum alveg þá tilfinningu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli brá sér í göngutúr upp á eina hæðina og þar var geitahús, sem bændurnir áttu í sameiningu, en Andrés vinur Inga Þórs er að endurnýja geitastofn sinn, norðmenn eru að útrýma sýkingu úr geitastofni sínum, og ef menn vilja breyta eða stækka stofn og húsnæði, fá þeir enga fyrirgreiðslu nema að fara í gegnum þann prósess, þurfa að fá nýjar geitur sem hafa verið hreinsaðar af öllum sjukdómum.  

Þessir kofar eru í eigu bændanna, það hafa þeir aðstöðu þegar þeir vitja geitanna.  Andrés er að stækka sitt geitahús sem er í við bæ hans.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fyrstu geislar sólarinnar þetta vorið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nýja geitahúsið hans Andrésar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er ekki djúp gróðurþekjan í Noregi, stundum sér maður trén vaxa beint út úr klettunum, og fara verður vel með þann jarðveg sem fyrir er, þess vegna liggja vegir kringum tún bændanna en ekki þvert í gegn.  Þegar við erum að tala um grjóthrúgu hér, þá má segja að það eigi miklu betur við í Noregi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er máni gamli hálfur, milli hrikalega hárra fjallanna.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og kvöldin eru falleg, þegar sólin lýsir skýin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér á sjá dýpsta vatn Noregs.   Horningdalsvatn, en það er við bæinn Gråtos.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér kúrir þorp undir hrikalegum fjöllum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fjöllin okkar blikna við þessa risa, og þeir ná langt niður, ég held að það séu sárafáar fjörur hér í Noregi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við erum byrjuð að klifra upp á Strynfjallið á heimleið.

En áður en við leggjum aftur á fjallið, ætla ég að minnast á Ivar Aasen,  Málvísindamann og málýskufræðing, hann bjó til nýnosku, ferðaðist um öll byggðarlög og samræmdi málýskur sem voru ólíkar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er stytta af honum í miðbæ Örsta.  Tónleikastaður og menningarhús í hans nafni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekki  mjög góð mynd.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En við erum sem sagt að klifra upp á Strynefjallið, það er um 1500 metra hátt og er aðalskíðasvæði Noregs yfir sumartímann, þar eru ótal hyttur sem norðmenn eiga og nota þegar þeir fara á skíði yfir sumartímann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vegurinn upp á fjallið Strynmegin er hrikalegur og brattur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Liggur allur í bogum og beygjum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég hef satt að segja engan áhuga á að fara gamlaveginn, gruna að hann sé ennþá brattari og mjórri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Engir smá risar hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sem betur fer er efstihluti vegarins í göngum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við komin upp á fjallið og hér má sjá hyttur norðmanna, en þessar hyttur eru örugglega fleiri hundruð eða jafnvel þúsund.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og við erum komin upp fyrir skógarmörk, gæti þess vegna verið Steingrímsfjarðarheiði.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Strynefjall, takið eftir stikunum hve háar þær eru, segir dálítið um snjóhæðina sem getur verið hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin niður af fjallinu, hér er greinilega mikið um ferðamenn og bæði hótel og hyttur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá tekur skógurinn við.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og auðvitað er Statoil allstaðar í hverjum krók og kima.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við erum komin til Lom, en þar er elsta stafkirkja Noregs.  Gríðarlega falleg bygging.

 Lom stafkirkja liggur í miðju bæjarins Lom, hún er talin hafa verið byggð 1198.

Nokkrar rúnir og áletranir má ennþá sjá í kirkjunni.  Og loft hennar er magnað listaverk.  Í henni eru fjölmörg listaverk frá 17 og 18 öld. Mörg þeirra voru máluð af listamanni í nágrenninu Eggert Munch, fjarskyldum ættingja Edvard Munsh.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fann þessa mynd á netinu, hér sést kirkjan að innan. Ef ég fer á eigin vegum um þetta svæði, sem ég á eflaust eftir að gera, mun ég skoða þessa kirkju nánar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lom er mikill ferðamannastaður.  Og við erum komin í Guðbrandsdalinn.  

En þaðan er líka Knut Hamsun.  Hann fæddist í Guðbrandsdalnum 4. ágúst 1859.  Hann var fæddur Knut

Pedersen, og lést 19. febrúar 1959.  Hann var einn frægasti rithöfundur norðmanna og var sæmdur Nóbelsverðlaunum í bókmenntum árið 1920.  Við ókum fram hjá bæ þar sem var safn um hann, man bara ekki hvað sá bær heitir.  En það er gaman að upplifa söguna svona.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bærinn Otta, og þá nálgumst við bæinn sem við munum stoppa og fá okkur að borða á veitingastað sem heitir Sinclair.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Otta.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dæmigert norskt hús.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og dæmigerur norskur vegur.  Ég er hrædd  um að við myndum æpa yfir vegum hér ef þeir væru eins þröngir og hlykkjóttir og í Noregi, hraðinn mest 80, en oftast 60 eða 70 km. per.klst, og stundum jafnvel 50 km.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá erum við komin á söguslóðir Péturs Gynt, þeirra Ibsen og Edvards Grieg.  

Leikhús við Grålåvatn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við erum farin að nálgast Lillehammer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Húsin kúra upp um allar hlíðar, og ég sé enga vegi að þeim mörgum hverjum, var að hugsa hvort þeir færu um á snjósleðum eða þrúgum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Miðbærinn í Lillehammer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér voru vetrarólympíuleikarnir haldnir 1994. Og við erum ennþá í Guðbrandsdalnum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá skíðabrekkurnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og áfram skal haldið.  það er farið að dimma, klukkan orðin fjögur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta svæði sem við erum á er greinilega mikil ferðamannaparadís, hér eru eins og ég sagði hótel og hyttur, en líka allskonar til viðverðu, svo sem eins og rafting, veitt gegnum ís og svo framvegis, í Noregi eru margar ár og vötn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Biri er einn af þessum ferðamannastöðum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En nú læt ég staðar numið að sinni.  Eigið góðan dag elskurnar.  

 

 

Athugasemdir

[Jóhanna Ósk Kristjánsdóttir (IP-tala skráð) 8.2.2014 kl. 04:40]

Æji elsku Ásthildur,,, það er svo gaman að ferðast með þér útum allt !!! Takk fyrir að lofa okkur að fylgjast með :)

Hlýjar kveðjur til þín og þinna úr Trékyllisvíkinni.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 8.2.2014 kl. 12:17]

Mín er ánægjan Jóhanna mín bestu kveðjur til þín líka.