Íslenskir fjallvegir að vetri til.

Það er ekki árennilegt að fara á fjöll núna.  Ég hefði átt að vera komin til Salsborgar núna og jafnvel alla leið gil Steinbrunn, átti að fljúga út í morgunn. Að hitta elskulegu barnabörnin mín 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það má eiginlega segja að hér sé allt á hvolfi... eða þannig 

En við mátum það svo að betra væri að fresta ferðinni, heldur en að reyna að komast suður í spólvitlausu veðri.  Við reyndar vissum af jebbalest í fyrradag, með sérútbúnum bílum, en við ákváðum að betra væri að bíða en að fara einhverja glæfraferð um íslenskar heiðar í þessari færð og veðri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við höfum nokkrum sinnum lent í því að fara suður í erfiðum veðrum.  Ég lenti einu sinni afar illa í því, þegar ég fór suður alein um þetta leyti, það virtist ekki vera neitt vont veður hér á Ísafirði, en um leið og ég kom inn í djúp fór að kárna gamanið.  Og þegar ég kom upp á Steingrím var komið alveg kolvitlaust veður, sá ekki á milli stika, og snjóalög þannig að ég þurfti að gefa í út í sortan til að stoppa ekki bílinn.  

Þá var vegurinn um Arnkötludal komin og ég þurfti að aka strandirnar.  Það var ekki kræsilegt að aka Ennishálsinn og Broddaneshálsinn í algjöru myrkri.  Þegar ég var hæst á Ennishálsinum mætti ég snjóruðningstæki, þá fór ég aðeins út til að skafa ísinguna af þurrkunum, og sá að ég var komin út á kantinn hinu meginn, þar sem hátt er niður.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég sá aldrei hvenær ég fór framhjá Brú í Hrútafirði, því ég sá ekki ljósin þar, og vissi því aldrei hvenær ég komst upp á Holtavörðuheiðina.  

Hugsaði með mér að þetta myndi nú lagast þegar ég kæmi niður Svartárdalinn.  En þá tók ekki betra við, því þegar ég fór að fara niður í Borgarfjörðinn, var þvílík hálka og rigning eins og hellt úr föru svo að þurrkurnar höfðu ekki við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég var því allfeginn þegar ég kom að göngunum.  Og umferðin var meiri.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við vörum einu sinni á ferð að hausti til, og sáum að það var ekki skilti á Þorskafjarðarheiðinni, ákváðum því að stytta okkur leiðina.  Þegar við vorum komin nokkuð áleiðis fundum við að færðin var farin að þyngjast, Elli þurfi að fara mörgum sinnum út að moka, og Úlfur hjálpaði til, en alltaf versnaði færðin, svo kom að lokum, rétt áður en við vorum komin að Töglunum að við vorum alveg stopp.  Við bjuggumst við að þurfa að láta þarna fyrirberast um nóttina, en við sáum ljósin á bílunum sem óku um Þorstafjörðinn, svo mér datt það ráð í hug að senda með ljósunum svona SOS.  Og viti menn einn bóndinn þarna sá vandræði okkar og kom okkur til bjargar.  Þar sem hann þekkti vel leiðina og ók að mestu utan vegar.  Hann dró okkur upp úr skaflinum og ók á undan okkur niður í fjörðinn að mestu utan vegar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það má því segja að við ættum að þekkja hætturnar sem leynast á okkar íslensku fjallvegum, og því hvernig veðrið getur skyndilega orðið kolvitlaust án fyrirvara.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þarf því að mörgu að hyggja, svo sem að vera vel búinn, með góðan hlýfðarfatnað, skóflu og tóg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Enginn ætti að leggja á heiðar og fjöll án þessa.  Við eigum ekki algjörlega að stóla á að okkur verði bjargað af okkar frábæru björgunarsveitum, heldur þurfum við aðeins að hafa ábyrgðarfulla hugsun og gera okkar til að lenda ekki í svona vandræðum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Annað sem virðist vera að koma fram núna að þeir sem leigja útlendingum bíla til að fara á fjöll á þessum tíma, gæta þess ekki að hafa bílana þannig útbúna að fólk lendi ekki í vandræðum.  Því við verðum að skilja að margt fólk þekkir ekki íslenska veðráttu, tala nú ekki um fólk alla leið frá Ástralíu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fólk í ferðabransanum þarf að skilja að það er ekki þeim til framdráttar ef fólk á þeirra vegum lendir í lífsháska, eða jafnvel deyr vegna vanbúinna bifreiða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá vaknar spurningin um eftirlit.  Þegar húsmæður mega ekki baka kökur eða matreiða einhverskonar kræsingar í sínum eldhúsum, nema undir ströngu eftirliti og úttekt á eldhúsinu, þá er eitthvað mikið að ef slíkt eftirlit er ekki með fyrirtækjum sem beinlínis geta drepið kúnnana sína. Af vangá, eða "mistökum" eins og menn virðast komast upp með að segja endalaust.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér þarf eitthvað mikið að breytast áður en alverleg slys verða.  Því hér hafa vissulega ferðamenn lent í vandræðum, rútur hvolft og fólk slasast.  Göngustígar á hættulegum svæðum ekki sandaðir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þýðir nefnilega ekki að tala um einhvern ferðaskatt, ef umhverfið er þannig að fólki stafar hætta af að treysta ferðaskrifstofum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er allt í lagi að selja safariferðir að vetri til um landið okkar, en þá þarf aðgát og umhyggju fyrir ferðalöngum.  Margir þeirra eru ekki vanir því að ferðast um land eins og Ísland og fólkið treystir þeim sem það semur við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér þarf að taka til hendinni og setja á stofn eftirlit opinberra aðila.  Ef slíkt eftirlit er til staðar, þá er það einfaldlega ekki að virka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við getum ekki bara látið svona mál reka á reiðanum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þetta eru nú bara svona hugleiðinar vegna þess að ég sit hér heima í stað þess að hitta mín elskulegu barnabörn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það á ekki bara að hoppa inn í málin án þess að huga að afleiðingunum.

En þetta eru nú bara svona hugleiðingar um veður og færð og tilhlökkun að hitta barnabörnin mín fljótlega  

 

 

 

 

 

 

 

Kona meðvitundarlítil eftir bílveltu