Smá hugleiðing.

Sæl öll sömul. Veðrið hér var hundleiðinlegt í gær, rok og rigning.  Nú er sólin komin fram, en það er komið haust.  Þá koma fallegu haustlitirnir fram.  Haustið er að mörguleyti minn tími, það er tími fyrir minni vinnu og meiri inniveru. 

Skemmtileg gömul mynd af mér Nonna bróður, afa Hjalta og Ásthildi ömmu.

Jamm hér er ég svona í upphafi, fyrsta barn og allt það.

Hér er svo Atli frændi, þessi mynd er svona fyrir vini mína á sjúkrahúsinu á Akureyri til að hengja upp við hliðina á silungamyndinni  Atli var líka fyrsta barn sinnar móður. Okkur hættir víst til að vera með allskonar tilstand svona meðan allt er svo nýtt og ferskt eins og fyrsta barnið. 

En ég var að lesa ansi áhugavert blogg hjá vinkonu minni Rakel, þar sem hún ræðir um hrunið og gerir það á manna máli.

http://raksig.blog.is/blog/raksig/

 

  Hér segir m.a. :

Fyrir einkavæðinguna nutu íslenskar fjármálastofnanir trausts sem grundvallaðist á þessari mynd. Á þeim sjö árum sem eru liðin frá því að hún átti sér stað hefur þetta heldur betur snúist við. Við einkavæðinguna hófust hinir nýju eigendur þeirra handa við að breyta bönkunum, sem þeir komust yfir, úr hefðbundnum innlánsstofnunum í fjárfestingar- banka sem hafa það hlutverk að þjónusta viðskiptalíf og stóra fjárfesta. Tekjur fjárfestingabanka byggjast ekki á muninum á innláns- og útlánsvöxtum heldur þóknunum fyrir þjónustuna við viðskiptalífið og stóra fjárfesta.

Almenningur fylgdi ofangreindum breytingum ekki eftir [heldur] treysti bankanum sínum eins og hann hafði alltaf gert . Fæstir gerðu sér grein fyrir að með nýjum tímum voru komnir gjörbreyttir siðir. (bls. 59)

Viðskiptavinirnir gerðu sér þess vegna ekki grein fyrir að ekki var lengur litið á þá sem skjólstæðinga bankanna heldur sem vöru sem gat gefið arð. Samkeppni, bæði á milli bankanna og innan þeirra, jókst gríðarlega. Bankarnir kepptust við að bjóða í viðskiptavini samkeppnis-aðilanna með alls kyns gylliboðum og innan bankanna var komið upp söluhvetjandi bónuskerfi. 

 

Þetta hafði þær afleiðingar að þjónustufulltrúarnir sem viðskiptavinirnir álitu að hefðu þeirra hagsmuni í huga voru oft og tíðum að veita ráðgjöf varðandi þjónustu bankans sem skilaði þeim sjálfum aukagreiðslu í vasann. Þ.e.a.s. ef kúnninn beit á agnið.

 

Grein sína byggir Rakel á 8 bindi rannsóknarnefndarinnar bls. 58 - 67.

Þegar maður gerir sér grein fyrir þankagangi bankaeigendanna, svona svart á hvítu, þá fær maður hreinlega sjokk.  Og þetta er einmitt nákvæmlega málið. Fólk eins og pabbi minn sem var heiðarlegur maður, treysti þessum hálfbjánum fyrir sínum málum.  Megi þeir hafa skömm fyrir, að fara svo með ærlegan gamlan mann sem hafði unnið alla sína tíð í sveita síns andlitis, frá 14 ára aldri. Svo koma einhverjir hvítflibbar sem aldrei hafa dýft hendi í kalt vatn, og hrifsa til sín allt sem hann hafði nurlað saman og sparað til sinna síðustu ára og fyrir okkur börnin sín. 

Málið er að græðgin á sér enginn takmörk, ef hún á annað borð heltekur sálina.  Maður missir allt vit og skilning á öðrum manneskjum.  Þetta er hræðilegur sjukdómur, sem erfitt er að ráða við. 

Nú er greinilegt að samstaða stjórnmálamanna er að hrynja smátt og smátt.  Þegar þeir loksins horfast í augu við að þau eru ekki hafinn upp til skýjanna lengur, heldur talin hafa gert hrikaleg mistök á mistök ofan, með aðgerðaleysi, undirlægjuhætti eða stjórnlyndi.

Manni verður eiginlega bumbult við afsakanir þeirra, svo sem eins og þeir hafi ekki vitað betur, eða þessi eða hinn hafi ekki upplýst um þetta eða hitt. Fyrir hvað halda alþingismenn og ráðherrar að þau séu í forsvari fyrir þjóðina? Hafa þau haldið allan þennan tíma að þau bæru enga ábyrgð á gjörðum sínum eða aðgerðarleysi? 

Nú þegar loksins á að gera eitthvað í málunum, þá byrjar söngurinn um að það megi ekki dæma þetta fólk, eða það eigi enginn að sæta ábyrgð.  Auðvitað þurfa fleiri að fara fyrir Landsdóm.  Við almenningur vitum þetta, og auðvitað veit allt þetta fólk það líka.   Það er bara svo erfitt að horfast í augu við sannleikann. Og standa eins og illa gerðir hlutir fyrir framan almenning, sem hefur vitað þetta all lengi.

Og eitt er alveg víst, við munum EKKI þola ykkur að draga þetta allt undir teppið.  Þolinmæði okkar er á þrotum.  Hér hefur ekki verið hróflað við neinum bankaeiganda ennþá, þó verið sé að reyna að klóra í bakka.  Ríkisstjórninni virðist það eina leiðin að verja bankana og fjármálakerfið, þó fólkið sé að gefast upp og flýja.

Þegar nú horfir fram á sakbendingar, þá fer að fara um sökudólgana, nú er búið að draga fram hnífasettin, og nú skal hver berjast fyrir sínu.  Það er svo sem ágætt að samstaðan er farin.  Nóg er nú samt. 

Athugasemdir

[Dísa (IP-tala skráð) 16.9.2010 kl. 08:34]

Mikið er gaman að sjá gömlu myndirnar, afa þinn og ömmu eins og ég man þau fyrst og fyrsta myndin hefur verið tekin um það leyti sem við kynntumst. Að eiga vináttu eins og okkar, sem aldrei hefur borið skugga á þó stundum höfum við ekki haft mikið samband á tímabilum, er ekki lítils virði. Vona að haustið verði þér gott. Knús í Kúlu.