Svona vítt og breytt.

Ég hugsa oft til ykkar ágætu vinir mínir hér og er þakklát fyrir ykkar kærleika til mín.  Ég hef hinsvegar ekki gefið mér tíma til að vera hér mikið, ég er á fullu, frá kl. 7 á morgnana til kl. 6 á kvöldin, þ.e. í vinnunni hjá bænum frá sjö til þrjú með krökkunum, og svo upp í garðplöntustöð frá þeim tíma til sex.  Eg þurfti að segja vinnukraftinum mínum upp, þar sem lítið var um að vera í sölunni, ríkisrekna Blómaval hefur tekið sig til til að græða meira að opna blómabúðir og garðplöntusölur um landið.  'Eg hélt einhvernveginn að þessi "ríkisstjórn" Velferðarstjórn vildi hlú að landsbyggðinni, en það er nú annað mál.  Það er í mismiklum mæli verið að drepa niður einyrkja á landsbyggðinni með ríkisreknum fyrirtækjum, verslunarkeðjum sem geta selt allt á undirverði, meðan verið er að drepa niður það sem fyrir er.  En svona eru nú kosningaloforðin hjá fjórflokknum ekki á vetur setjandi.  Og fólkið vill auðvitað kaupa þar sem verðið er lægst.  Svoleiðs er það bara, þangað til þau sjá að heimaræktarðar plöntur lifa betur en innfluttar pestarplöntur uppskrúfaðar með áburðargjöf og inn í gróðushúsum. (sumt reyndar framleitt hérlendis ef ég á að vera heiðarleg, af mínum góðu vinum. ) en svona er lífið.

Ég á eftir að setja hér inn fullt af flottum myndum af fjölskyldunni og ýmsum uppákomum, og er orðin á eftir með það allt saman, á jafnvel eftir að setja inn myndir fyrir Gísla Svanbergs um snjóinn í fjöllunum, en hann fylgist með slíku hér á þessu svæði.

Ég er innilega þakklát fyrir fólk sem kemur til mín með kærleika.  Í dag inn í Samkaup kom til mín yndisleg kona með opna arma, knúsaði mig og sagði; Ásthildur mín ég get ekki talað mikið við þig núna er að ná bátnum norður, en ég hugsa svo oft til þín, og svo rosaknús og; ég elska þig.... Ég er búin að lifa á þessum fallegu orðum í dag.  Við þorum svo sjaldan að tjá tilfinningar okkar, og gleðja aðra með þeim.  Þó við hugsum þannig og finnum þannig til, þá þorum við sjaldnast að segja hlutina hreint út.  Samt eru margir sem koma til mín og segja að þeir lesi bloggið mitt alltaf og það gefi þeim svo mikið, og ég verð svo glöð. Til dæmis fyrir stuttu hittumst við nokkur frændsystkini, tveit mótórhjólagæjar frá sunnanverðum vestfjörðum og einn frændi minn sem hér býr, við vorum að spjalla, og ég halla mér upp að bíl á bílastæði Landsbankans, þaðan kemur út kona og þar sem hún setur veskið sitt inn í bílinn, segja frændurnir sem svo að ég verði nú að leyfa konunni að aka burt, það kemur galsi í mig, og ég svar; hún verður náttúrulega að bíða meðan ég klára að ræða við ykkur; Konan lítur á mig og segir; ég ætla að fá að taka utan um þig og þakka þér fyrir bloggið þitt, ég er ný flutt vestur og les alltaf það sem þú skrifar, og það er bara svo gott að lesa.  Svo sannarlega er þetta gott að fá í nesti.  Og ég heyri þetta oft.  Þannig að ég þarf eiginlega að vera duglegri að setja hugsanirnar hér niður.

Ég á eftir að setja frá ættarmóti í móðurætt, og líka heimsókn tengdasonar og dóttur með litla stubb.

Málið er bara að ég er svo mikið að gera með sjálfa mig að það er ótrúlegt.  Ég er búin að rótast núna undanfarna daga eftir vinnu hjá bænum í að taka í gegn hverja einustu blómaplöntu, þ.e. sumarblóm setja þau í vökvun með áburði og meðhöndla þau af ástúð, og mér líður svo vel með það.  þau eru reyndar á útsölu hjá mér núna, því ég vil að einhver taki þau í fóstur. En bara það að meðhöndla þau af ástúð og gefa þeim líf gefur mér svo mikið.  Svo eru komnir 7 litlir hænuungar, fyrir utan allt fuglalífið, þó kattarsmánin reyni að klóa í einn og einn unga, mér til mikillar armæðu. 

Málið er að við erum öll á þessu andlega level, þráum væntumþykju og hrós. Viljum að tekið sé eftir því sem við gerum vel.  Eins og tildæmis í dag, þegar ég þurfti að skila stillönsum sem við höfum haft lánaða, þeir eru í svona sérhannaðri kerru, og ég þurfti að skila þeim í dag, þurfti að fara með þá á sinn stað og jafnvel bakka með kerruna, ég er reyndar vön að bakka kerru, þar sem ég var hér á mínum fyrstu árum sem garðyrkjustjóri var með landróverjeppa með kerru aftaní.  Svo þetta lærist allt saman, ef maður bara gefur sér tíma.

Við nefnilega gleymum stundum að hrósa fólkinu í kring um okkur, gleymum að stundum getur það sem okkur finnst sjálfsagður hlutur verði öðrum stór sigur. Ég hef unnið með allskonar fólki, sem er misjafnlega statt í lífinu, og ég hef lært að gera mismunandi kröfum á þá einstaklinga.  Og bara eitt hrós fyrir þann sem á það skilið, hvernig sem hann er staddur í lífinu, framkallar bros og hreykni einstaklingsins, og gefur honum start út í lífið.  Þannig er gott að hafa í huga að eitt lítið bros, ein lítil samsæriskenning, eitt hrós þegar viðkomandi stendur sig vel, skilar þeim út í allan daginn og stundum meira til.  Og það kostar ekkert.

Já svona sit ég gjarnan eftir erilsaman vinnudag og slaka á með rauðvínsglas eða bjór.

Tjörnin kallar alltaf á, og það eru endalaust börn sem ég á, sem betur fer, þau voru hér í nótt þessar elskur.

Já tjörnin kallar á.

Og svo fleira hehehehe

Fyrrverandi mágur minn og hans núverandi kona kíktu við, alltaf jafn gaman að fá heimsókn.  fékk líka skilaboð í dag frá fólki frá Þýskalandi sem komu hér við  um daginn, þau voru dolfallin yfir kúlunni og garðinum( eins og reyndar margir fleiri).  Þau trúa á álfa og huldufólk og komu hingað svona beinlínis þess vegna, hún er arkitekt og kvartaði yfir því hve erfitt væri að fá að hanna eitthvað annað en bara allt eins og í næsta húsi.  Svo voru skilaboð í dag um að þau vildu vera í meira sambandi email adressa og alles, notaleg, þau voru yndæl.

Þetta er eins og grískt þorp, en er bara tjaldsvæðið inn í Skógi, þar voru yfir 100 svona húsbílar og vagnar og alles í dag.  Ótrúlegt, enda veðrið með því besta.

Drengirnir mínir að mála hvalbeinið.  Verulega duglegir krakkar og þurftu að takast á við allskonar vandamál og bara leystu það.

Jamm hér eru svo blómin mín, nýkomin úr baði og áburðargjöf með Glæðir sem er rosaflottur vestfirskur áburður frá Reykhólum.  Ég nota hann eingöngu og svo blákorn.

Já hér er hægt að fá allskonar falleg blóm á tilboðsverði, blóm sem lifa, hafa verið meðhöndluð af alúð og heimaræktuð hvert og eitt.

eigum við ekki fyrst og fremst að hlú að því sem er hér heima?  ég til dæmis þá sjaldan ég kaupi mér fatnað, þá versla ég hér heima, Jón og Gunna erum með stærðir fyrir alla, hjá Manni og konu getur maður fengið svo nærfatnað og allskonar spennandi hatta og flottar vörur, og hér eru fleiri bæði fataverslanir og allskonar föndur prjóna og saumabúðir.  Við eigum að versla heima og hlú að því sem hér er verið að gera.  Því með því stuðlum við að öflugra bæjarfélagi og sterkara samfélagi.  Þó eitthvað geti verið ódýrara annarsstaðar, þá erum við í raun og veru að brjóta niður það sem hér er, um leið og við förum annað að versla.  Við viljum jú hafa þjónustuna í heimabyggð ekki satt.  Þess vegna þurfum við að hlú að því sem er okkar.  Það er allavega mín skoðun.

En nóg núna, fyrirgefið mér hvað ég er lítið inni og legg ekki rækt við ykkur bloggvinir mínir.  En það skrifast á tímaleysi og líka lúa.  Eg ég segi eins og konan í dag, ég elska ykkur, og vil alls ekki missa ykkur út úr mínu lífi, og eftir svona gengdarlausa vinnu kemur svo betri tíð og innivera sem táknar ekkert annað en það að Ásthildur Cesil sest við skjáinn og byrjar að skoða hvað hennar elskulegu bloggvinir hafa verið að bralla meðan hún var á kafi í mold og blómum.  

Ætla að enda þetta með að segja ykkur frá draum sem mig dreymdi í fyrrinótt. 

En stundum fáum við að fara inn í aðra heima og upplifa eitthvað ótrúlegt.  En þannig var að ég var stödd á svæði sem voru bara  húsarústir, það var enginn eiginleg náttúra eða gróður, heldur var svæðið bara steinsteypa, mismunandi mikið í niðurníðslu veggir, tröppur upp og niður.  Þarna voru börn, allt saman börn, á mismunandi aldursskeiðum, sum voru lítil önnur stærri og þarna voru systkin sem hjálpuðu hvort öðru, þau stærri að vernda þau yngri.  Og svo voru þarna konur nokkrar sem sáu um börnin.  Þarna rakst ég á undirfallegan dreng, með glampandi brún augu og löng augnhár, svo fallegur.  Og einhvernvegin æxlaðist að ég fór að tala við hann, var reyndar búin að ræða við nokkur barnanna, þau áttu ekkert, en voru ekki óhamingjusöm, en þau höfðu engar væntingar um betra líf, einhvernveginn var þetta bara þeirra líf að vera þarna lifa af og þreyja. Drengurinn fór að segja mér af sínum högum, ég held að ég hafi byrjað að spyrja hann, hann sagði mér að mamma hans væri alkólisti og pabbi hans væri í útlöndum og vildi ekki koma heim til að sinna honum, fyndist ekki taka því.   Þannig að hann var dæmdur til að vera þarna.  Mér datt einhvernveginn í hug að bjóða honum að hann gæti komið og heimsótt mig; á næsta ári, fyrr var ekki möguleiki fannst mér.  En á næsta ári myndi ég bjóða honum að koma í viku hálfan mánuð að dvelja hjá mér.  Hann var rosaglaður, en konurnar voru ekki sammála mér. Sögðu að ég hefði betur látið mér nægja að stappa í krakkana stálinu.  Þetta væri út úr korti.  En áður en ég vaknaði, var ég alveg ákveðin í því að koma og sækja drenginn og hafa hann hjá mér einhvern tíma.

Eftir á var ég hugsandi um hvort einhversstaðar væri einmitt svona veröld, og hvort ég hefði þarna undirgengist skyldu sem ég yrði að uppfylla, og hvort mér yrði gefið tækifæri til að uppfylla loforðið.  ég vona það.  Því ég vil alveg standa við það sem ég lofaði.  Og einhversstaðar er þessi heimur fullur af börnum, og ef ég kemst þangað aftur myndi ég vilja leggja eitthvað meira af mörkum til að laga ástandið, því þó þau væru ekki óhamingjusöm og syltu ekki, þá voru þau vonlaus með enga framtíðar sýn, bara ástandið eins og það blasti við.  Og þetta fjandans steinsteypubákn.  Ég myndi sennilega taka með mér fræ og finna einhversstaðar jarðveg til aðsá í og leyfa þeim að upplifa eitthvað vaxa og dafna upp úr jörðinni, þannig að þar væri ekki bara steinsteypa og stál, rústir og eyðilegging. 

Þannig er það bara. 

 

Athugasemdir

[Dísa (IP-tala skráð) 16.7.2010 kl. 23:05]

Ég er ekkert hissa þó fólk gangi að þér á götu og knúsi þig. Það skín svo persónuleikinn þinn í gegn í blogginu þínu. Knús þar til ég get hitt þig og knúsað í eigin persónu.

[Karl Tómasson, 17.7.2010 kl. 00:53]

Allt, allt, allt, svo fallegt sem frá þér kemur.

Bestu kveðjur úr Mosó frá Kalla Tomm.

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 17.7.2010 kl. 01:07]

[Hrönn Sigurðardóttir, 17.7.2010 kl. 08:02]

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 17.7.2010 kl. 08:50]

Já elskan það er til svona veröld og margar aðrar og ef okkur er ætlað að sjá þær og liðsinna þá kemur það til okkar.
Ásthildur mín þú ert yndisleg kona vildi að ég væri á leið vestur þá mundi ég koma í kúlu og njóta þess að spjalla við þig.

Má til að segja þér sögu af túrista, kona kom í upplýsingamiðstöðina hér í bæ og spurði hvað hún gæti fundið stórar skeljar, Milla mín sem vinnur þarna sagði henni að það gæti hún hvergi það væri helst að bátarnir fengu skeljar konan var afar sorgmædd yfir þessu svo Milla hringdi í sinn mann sem var á veiðum í Skagafirði og bað hann að safna skeljum fyrir konuna sem hann gerði og konan ók til Skagafjarðar á leið sinni suður og sótti skeljarnar sem Tengdasonur minn var búin að setja í kassa fyrir hana. Nú konan var að sjálfsögðu mjög þakklát.

Fyrir nokkrum dögum kom pakki Til Millu minnar og í honum var þetta líka dýrindis konfekt sem konan var að senda sem þakklætisvott fyrir skeljarnar og góðar móttökur.
Gaman að þessu.

Kærleik til þín ljúfust
Milla

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 17.7.2010 kl. 12:40]

Takk Dísa mín, já við knúsumst þegar þú kemur. 

Takk Kalli minn

Knús Jóna Kolbrún mín.

Knús Hrönn mín.

Gaman að þessari fallegu sögu Milla mín.  Það þarf oft ekki mikið til að gleðja aðra.  Knús á þig.

[Sigþrúður Magnúsdóttir (IP-tala skráð) 17.7.2010 kl. 20:04]

Verð bara að segja, að mikið er gott að lesa bloggið hjá þér aftur :) Hef ekki séð bloggið þitt í smá tíma.

Þú ert dásamleg og manni líður alltaf betur eftir að hafa lesið hjá þér skrifin.

Njóttu sumarins í botn..

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 17.7.2010 kl. 23:12]

Takk fyrir þessi hlýlegu orð Sigþrúður.  Ég hef verið svo mikið að gera með plönturnar mínar, er að taka þær meðhöndla og gefa áburð og líður svo vel með það.  Takk mín kæra.