Ævintýri í ökuferð um Ísafjarðardjúp.

Ég skrapp suður í gær og kom heim í dag.  Það var yndisleg upplifun að aka Djúpið, þvílík náttúrufegurð, það var yndislegt veður í gær, sól og logn, en í dag var rigning á leiðinni, en annars besta veður, oglitirnir ólýsanlega fagrir.  Þegar nær kom Ísafirði var hætt að rigna, en ég naut ferðarinnar í botn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fyrsta frostnóttinn var í fyrradag. En dagurinn í gær var samt fallegur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Algjört logn en sólin er lágt á lofti á þessum tíma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En litirnir í djúpinu voru ólýsanlega fallegir bæði í gær og í dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Við eigum svo fallegt land.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hvalskurðaráin á fullu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Litli bær, hér getur maður fengið sé kaffi og vöfflur, það var allavega í sumar.  Hér bjuggu að minnsta kost tvær fjölskyldur í þessu litla húsi, menn bjuggu þröng hér í gamla daga.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi gamla hlaðna "kví" stendur enn er mörg hundruð ára gömul, finnst líklegast að hér hafi ærnar verið mjólkaðar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er greinilegt að álftin er farin að undirbúa sig undir langferð.

 

 

 

 

 

 

 

Þó eru sumar þeirra pollrólegar, ég sá fjölskyldu upp á lágheiði, hjón með fjóra unga, ungarnir voru sennilega ekki ferðafærir, svo mamma og pabbi bíða róleg, eða hafa jafnvel vetursetur ef ekki vill betur til.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Grjót og gróður heillar mig alltaf jafn mikið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já ég er að njóta mín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vestfirsku fjöllinn hulin skýjahjúpi, þessi var tekinn í dag á leiðinni heim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hvalskurðaráinn aftur.  Dásamlegt vatnsfall.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Selirnir voru sestir upp við Hvítanes.  Þeir voru örugglega saddir og sælir og lágu makindalega á steinum og létu líða úr sér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er ró og hér er friður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yndislegir litir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Af öllum fjörðum hér er Hestfjörðurinn sá fegursti, hér má sjá hestinn í allri sinni fegurð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vegurinn er eins og mjótt strik mitt í ævintýrinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann er reyndar það eins sem sker myndina, fjall frá spegilmynd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stundum er maður eins og staddur í ævintýraveröld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Einungis fuglarnir rufu tærleika sjávarins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stundum vantar orð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rjúkandi í Hestfirði.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alla þessa fegurð eigum við sameiginlega, þangað til misvitrum mönnum dettur í hug að eyðileggja þetta allt, með gröfum og stórvirkum vinnutækjum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þið haldið að það geti ekki gerst?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er nú málið.  Meðan peningahyggja er sett ofar náttúru og manngildi, þá er allt undir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er nú það sem er málið. 

 

 

 

 

 

 

 

 Það er von að fólki sárni.

  

Dúsur?

Ég sé þetta svona:

Stjórn og ráðamenn flokksins kallaðir til skrafs og ráðagerða. 

Hvað eigum við að gera við Gísla Marteinn, segir einn þeirra áhyggjufullur.

Nú hvað?

Jú ég meina hann hefur aldeilis klúðrað sínum málum í flugvallarmálinu, sem meirihluti bæði landsmanna og Reykvíkina eru á öndverðum meiði við hann.

Ó já þú meinar.

Já svo er hann líka tæpur í skipulagsmálunum, vill bara reiðhjólastíga og slíkt, sem ekki fellur beint í kramið. 

Já og það eru kosningar í vor og við getum ekki látið menn með slíkar áherslur vera oddviti okkar í þeim kosningum.

Nei auðvitað ekki, en hvað er til ráða?

Ég er með tromp upp í erminni.

Já þú ert nú alltaf svo sniðugur.

En hvað ertu með í huga.

Sko ég hef hugsað málin, og nú hef ég boðað Gísla á okkar fund.

Það er bankað á dyrnar. 

Þetta mun vera Gísli, hleypið honum inn.

Gísli kemur inn, og er á báðum áttum.

Heyrðu Gísli minn, hvernig lýst þér á að draga þig í hlé í kosningunum í vor.

Af hverju, spyr hann undrandi.  Ég á ekki gott með það, því ég var sá fyrsti sem tilkynnti baráttu mína um leiðtogasætið.

Já ég veit, en það gæti ef til vill hjálpað þér að taka ákvörðun ef þér byðist annað og meira spennandi starf.

Hvað áttu við?

Jú ég hef verið að ræða við Pál Magnússon, við ræddum um að þú fengið að hafa nýjan þátt í sjónvarpinu í vetur.

Ha!

Já, þú ert afar frambærilegur sjónvarpsmaður, og þessi þáttur mun taka á öllum þjóðlífsmálum, pólitík, dægurmál og slíkt.  Þú varst nú afar vinsæll þegar þú varst með þættina þína.

Já, já ég skal hugsa þetta mál, svaraði Gísli. 

Gott, láttu mig vita sem fyrst.

 

Þetta er nú bara samtal sem varð til inn í hausnum á mér, akandi heim frá Reykjavík í dag, hlustandi á útvarpið.

En útkoman er sú sama, og nú fær almenningur að njóta Gísla Marteins enn á ný á skjánum, og þar með verður hann ekki með í hlaupinu um oddamann sjálfstæðísmanna í næstu kosningum. 

Gísli Marteinn hættir í borgarstjórn