Vorblómin ljúfu.

Það fer að koma að hvíldatíma hjá mér, það er erfitt að vera í kappi við tímann svona á vorið, og jafnvel missa af vorlestinni.  En svona er þetta bara, við getum ekki gert meira en við getum

Þessi tími er langflottastur í garðskálanum mínum.

Þó veðrið hafi verið fallegt undanfarið þá er ennþá mikill snjór hér hjá mér. En hann fer hratt.

Það er komin 12 maí og ennþá svona mikill snjór.

Ég er samt ekkert að skammast yfir snjónum, hann hlífir plöntunum en fyrst og fremst seinkar hann skemmdarverkum ofar á lóðinni þar sem verið er að grafa allt í sundur, þeir hafa ekki mína blessun á að vaða yfir allan gróður sem ég hef verið að vinna við í 30 ár.

Að vísu er hætt við að eitthvað af trjám og runnum brotni undan þunganum, en það eru náttúrulegar skemmtir en ekki mannanna verk.

En þetta er leiðin sem þarf að krækja til að komst upp í gróðurhúsið mitt.

Sem betur fer hef ég fengið góða hjálp við vinnuna, annars hefði þetta sennilega ekki gengið.

En svo er rosalega notalegt að slaka á við að grilla.

Þessa sælu á nú að reyna að taka frá mér með valdboði, það er sárt.

Nú vantar mig hollvinasamtök fyrir kúluna til að ég fái að vera hér áfram.

En það er erfitt að tala um þessi mál, ég er að reyna að halda sönsum og velta mér ekki upp úr þessari nauðgun.

Hér er yfirgrillarinn minn. Gott að geta kælt bjórinn á svona náttúrulegan hátt.

Og inni er allt í blóma. Fiskarnir að vakna upp eftir veturinn.

Sópurinn minn aldrei fallegri.

Nektarínan mín. Það vantar samt ennþá býflugurnar, þær eru sennilega ennþá á bólakafi í snjó.

Kirsuberin og perurnar.

Kamelíufrúin mín.

Já þetta er paradísin mín, og ég mun gera allt sem ég get til að berjast fyrir henni.

Eigið góðan dag elskurnar.