Hinn nýji formaður Samfylkingar - jafnaðarmannaflokks Íslands.

Sigurviss Árni Páll.

Já blessaður karlinn, hann kom sá og sigraði á landsfundi Samfylkingar. Hann hélt svo sína sigurræðu eins og vera ber.  Þar sem hann talar mikið um frið og að koma á nýjum stjórnarháttum og breyta gömlu hjólförunum.  Ég er viss um að hann meinti hvert orð, það verður ekki af honum tekið.  Svo þvert ofan á það sem hann ætlaði sér er hann nú kallaður friðarhöfðinginn og það honum til háðungar.  Hann gaf þarna skotleyfi á sjálfan sig með því að vera svo barnalegur að halda að hann gæti bara si sona breytt úr laufi í Spaða með einni sigurræðu.  Hann sagði að nú væri bara að snúa bökum saman og vinna saman að því að taka á vandamálum Íslands og sameinast um að leysa þau vandamál.

Málið er bara að hans lausn á lausn á vandamálum Íslands eru þau ein að ganga inn í ESB.  Hann þekkir enga aðra leið og mun tala eingöngu fyrir henni ef marka má það sem hann hefur látið út úr sér í allskonar viðtölum undanfarið.

Hann gleymdi bara í sigurvímu sinni, að Samfylkingiin bæði sú litla og stóra eru einu flokkarnir með það á dagskrá eitt mála að halda áfram inn í ESB.  Allir hinir flokkarnir vilja annað hvort slíta viðræðum, eða fá kosningu um hvort íslendingar vilja ganga þarna inn.  Sem er eina raunhæfa leiðin til að meta hvort íslendingar eru reiðubúnir til þessa eða ekki.  Þetta skynja aðrir flokkar, svo sem eins og Sjálfstæðisflokkur, Framsókn,Hægri grænir, meira að segja VG er á þeirri línu, þó þau dansi beggja meginn og beri alltaf klæðin á báðum öxlum.  Dögun er frekar klofin í þessu máli, en flestir eru þó á því að þjóðaratkvæðagreiðsla um málið sé það eina rétta, enda kennir sá flokkur sig við   farmboð um sanngirni, réttlæti og lýðræði, og vill hlusta á grasrótina og það sem þjóðin vill sjálf á hvorn veginn sem er. Nýr flokkur í bígerð er svo Alþýðufylkingin sem er eins og flestir alfarið á móti ESB.

En víkjum nú að friðarhöfðinganum.

Hann sem sagt sigraði í formannskjöri með miklum glæsibrag.  Flestir sem eitthvað fylgjast með vita að hann var ekki kandidat Jóhönnu, það var Guðbjartur, meira að segja voru margir í ríkisstjórn búnir að lýsa yfir stuðningi við Guðbjart.

Það var því ljóst að klíkan var ekki ánægð.  Enda hefur komið á daginn að hann ræður ekki við ástandið, þvert ofan á yfirlýsingar um að hann ætlaði að skoða málin og hrókera.

Las DV í morgun, þar er ein fyrirsögnin á forsíðu: Sagður gefa skotleyfi á Jóhönnu.   Inn í blaðinu er svo fyrirsögnin: Ólga vegna Árna Páls, stefnuræðan mælist misvel fyrir, litlar líkur á ráðherrastól strax.

Þó þetta sé auðvitað ekki vottfest, né staðfest, þá er nokkuð ljóst að blaðamenn sérstaklega á DV leggja sig fram um að hlusta á þá sem eru innanbúðar og vilja tjá sig um óvinsæl mál.

Þegar lesið er milli línanna kemur í ljós ákveðin saga.  Sum sé sú að Jóhanna og hennar lið hafi ekki verið par ánægð með frammistöðu nýkjörins formanns, enda talaði hann niður störf þeirra og gerði lítið úr þeim. 

Hann taldi sig hafa umboð til að skáka Jóhönnu úr forsætisráðherrastóli og taka hennar stað.  En komst að því að formaður í stjórnmálaflokki þó í ríkisstjórn sé, hefur ekkert vald til að rótera ríkisstjórn nema með samvinnu við ríkisstjórnina sjálfa.

Það er líka ljóst að þó svo Jóhanna hefði gefið eftir sætið sitt (sem mér finnst ekki í hennar anda)  Þá hefði upphafist valdabrölt milli flokkanna tveggja og VG hefðu ekki sætt sig við slík býtti,  þeir hefðu þá jafnvel gert tilkall til forsætisráðherrastólsins. 

Þannig er nú komið fyrir friðarhöfðingjanum, hann er fastur í pitti sem hann stökk ofan í sjálfviljugur.

Það er nefnilega svo að ef þú vilt frið, þá byrjar þú ekki á því hella olíu á eld, eða ætlast til að allir hlýði því sem þú trúir á.  Friður felst nefnilega einmitt í ákveðnu lítillæti, og að hlusta og gera málamiðlanir.

Það er einmitt það sem Árni Páll þarf nú að læra meðan hann býður eftir upphefðinni, að átta sig á að það er ekki nóg að hafa vissu fyrir einhverju, og telja að það sé hin eina og sanna vissa.  Heldur þarf heilmikið af lítillæti, umburðarlyndi fyrir skoðunum annara og að læra að hlusta á hvað aðrir vilja.

En vonandi fer hann í sjálfshugleiðingu og naflaskoðun, en festist ekki í því að það sem hann vill sé nafli alheimsins og það sé það eina rétta. 

En sennilega þarf hann að lúta í dufti fyrir drottningu sinni, því hún er bæði viljaföst og ákveðin kona sem lætur sitt ekki svo auðveldlega af hendi.

„Ekki ástæða til breytinga á ríkisstjórn“