Pípí týnist.

Jamm óþekktargormurinn pípí fór að heima fyrir þrem dögum síðan og kom ekki heim, ég leitaði að honum hér í kring en fann hann ekki.

Svo fjór að rigna hundum og köttun, og í gær var svo blautt veður að það var ótrúlegt, hann kom ekki og ég hafði rosaáhyggjur af þessu litla dýri.  Hann lét ekki sjá sig.

Verð að viðurkenna að ég var farin að sakna hans og allskonar hugsnir reikuðu í huganum, til dæmis að einhver hefi séð þarna upplagðan jólamat og snúið hann úr. Það er auðvelt því kjáninn litli heldur að hann sé manneskja og er ekkert hræddur við fólk.

Svo rölti hann inn úr dyrunum í gærkvöldi, sennileg búin að fá nóg af ævintýrum, og vissi að gott var að koma heim og fá sér í gogginn og fá sér sundsprett.  ég var auðvitað ósköp glöð að sjá hann.

Hann eyðir sífellt meiri tíma í tjörninni með bægslagangi og látum.

Mömmu stubbur

Hér er bláklukkan bæði sú bláa og hvíta.

Nína Weibul.

Havairósin mín.

Pernille að blómstra í annað skiptið, hún blómstrar þrisvar yfir sumarið.

Hænurnar mínar eru af nokkrum stærðum og gerðum, þessi stóru eru frá Ítölsku (eða þýsku) hænunum sem eru miklu stærri en þær íslensku, þessi þriðja er sennilega frá dverghænu, sem hefur blandast við íslensku hænurnar en er miklu minni en þær.

Veðrið er aðeins að skána,  ég ætlaði að vera svo dugleg við frágang í gær en þá var ekki hundi út sigandi vegna rigningar.  En vonandi lagast veðrið því ég þarf að ljúka við frágangi á plöntunum

En svona er þetta bara, við verðum að ætla okkur tíma og ef hann dugir ekki, þá er ágætt að vita að heimurinn ferst samt ekki.