Aftur til Oslóar með viðkomu í Björke og Ålesund.

Þá var komin tími til að yfirgefa sveitina.  Matthildur vildi sýna okkur Björke, sem er einstaklega fallegur staður þeirra Hornstrandir.

Fjöllin hér í Noregi gera það að verkum að Vestfirsku fjöllin eru eins og hólar í samanburðinum. En þennan morgun hafði snjóað á fjallatinda.

Það fyrsta sem ber fyrir augu á þessum fallega stað er raforkufyrirtækið Tussa. Þeir eru líka með netþjónustu og ef ég fengi mér nettengingu hjá þeim, fengi ég sennilega netfangið [e-mail]  Nei annars. 

Staðurinn er gífurlega fallegur, landslagið frábært.

Þessi flotta gamla bryggja, skútuhöfnin þarna á móti, og þar sauð sjórinn af makríl, bóndabýlið þarna fyrir handan, og útsiglingin þarna fyrir endan á fjallinu hér nær.  Þar er líka vegur yfir í næstu byggð sem er bara fær á sumrin og jafnvel þá ófær vegna skriðufalla, enda búið að gera göng undir fjallið.

Hér er fjölskyldan niður á bryggju.

Hér eru líka afargömul hús.

Fjöll, fossar og dalir, gróin tún og tré og runnar.

Hér er elsta þyrping í Noregi af gömlum húsum, rétt eins og Neðsti kaupstaður. Hér er líka allskonar uppákomur á sumrin, forngripasala í gamalli hlöðu og bakaðar vöfflur og fólk kemur allstaðar að til að skoða og njóta.

Hér er eitt af húsunum sem er búið í allt árið.

En þessi hús eru örugglega alveg fjörgömul, þó ég viti ekki hve gömul.

Sannarlega forvitnilegt að skoða.

Flestir norðmenn eiga báta, annað hvort skútur, hraðbáta, en mestmegnir bara venjulega báta, og niður við fjöruborð eru svona skúrar algeng sjón.  Þar hafa þeir aðstæður fyrir bátana og veiðarfærin.  En norðmenn í dreyfbýli eru miklir veiðimenn.  Núna var samt aðalveiðitímabilið í skotveiði.  Þar sem menn voru að skjóta dádýr og elgi.

Hér var farið niður þeirra Hrafnseyrarheiði, eini munurinn var að hér voru tré sem földu snarbröttu brekkurnar og beyjurnar og svo voru einstaka sumarbústaðir þarna.

Á leiðinni til Ålesunds, bíðandi eftir ferjunni og Evíta Cesil steinsofandi með opin augun. 

Um borð í ferjunni.  Krakkarnir að kaupa sér eitthvað lítilræði.

Úlfur með Kula, sem er alveg eins og Svali.

Ferjan fer á 20 mín. fresti, og stundum eins og núna rétt misstum við af henni og þurftum að bíða.  En okkur lá ekkert á.

Komin til Ålesund.

Það var strax greinilegt að eitthvað mikið var á seiði, enda höfðum við heyrt um brunan í Norðuljósi.  Hér er björgunarþyrlan.

Við höfnina var stæk þung brunalykt um alla höfnina.  Þetta er skipið sem brann.

Það var óhugnanlegt að fylgjast með fréttunum meðan tala slasaðra hækkaði sífellt, og tveir menn létust, báðir vélamenn.  Annar bara 17 ára nemi í sinni fyrstu ferð í þjálfun.  Sorglegt.

Hér var ekki búið að ganga frá björgunarvestum og slíku, það var heppni að bruninn átti sér stað svo nálægt landi.

Já eitthvað ískyggilegt var á seiði.

Þyrlan aftur.

Þeir nota sínar sjúkraþyrlur mikið.  Til að sækja slasaða í sveitirnar og slíkt, enda hafa þeir sínar þyrlur tiltækar, en leigja þær ekki út og suður og vona að enginn slasist á meðan. 

 

Hvað þá að þeim dytti til hugar að leigja öll sín varðskip út og suður, það er bara í kjánalandi sem það er gert, af því að forsvarsmennirnir þurfa svo mikið að þvælast um heimin og nota peningana í eitthvað allt annað en að sinna hinum venjulega landsmanni.

 

En við skelltum okkur inn á Kebabstað einn sá besti í Ålesund og fengum okkur að borða.

Hér er beðið í ofvæni eftir Kebab.

Já og hamborgara fyrir suma.

Þetta er eitthvað svo þjóðlegt eða þannig, skruppum inn á lagerútsölu, áður en haldið var út á flugvöll.

Komin út á flugvöll til að fara aftur til Oslóar.

Komin heim í eldhús til Skafta og Tinnu.