Útlitsdýrkun og dásemdin við að eldast.

Auminga kerlingin, það er rosalegt að þurfa endalaust að leggjast undir hníf lýtalækna til að "líta vel út"... eða þannig, og að lokum verða eins og Michael Jackson með allt út á hlið.  Eða May West sem var svo oft undir hnífnum að þegar hún opnaði munninn lokuðust augun.  Za Za Gabor var svona líka hrædd við að eldast og Sheer.  Það er ömurlegt að vera svona á útopnu og halda að maður geti varðveitt endalausa æsku, ekki sætta sig við að aldur færist yfir og elska sjálfa sig, eins og maður er, en ekki einhverja gerfikerlingu í speglinum.  En svona er víst frægðin.  Endalausar kröfur um útlit og yfirbragð sem ekki skiptir raunverulega neinu máli fyrir mann sjálfan eða aðra.

Fólk er ennþá að tala um að þegar við Sokkabandsgellurnar komum fram á Aldrei fór ég suður, vorum búnar að klæða okkur í okkar fínasta púss og vorum " að okkar mati og margra annara" rosa gellur, að þegar við komum fram, stóð hópur af unglingum fyrir framan sviðið og margradda kór kallaði "amma amma!!!" Þetta var svo flott og einlægnin algjör, þau bara voru svo stolt af ömmu, og fannst hún svo flott, án fegurðaskurðlækna eða gerfiaðgerða. 

Ég var líka skömmuð fyrir að vekja athygli á auglýsingum á konum sem voru að  mynda sig fyrir og eftir, og einhver sagði að þetta væri bara afbrýðisemi feitrar konu út í grannar konur.  Það er bara þannig að allt sem við upphefjum, fylgjast unglingarnir með og margir þeirra meðtaka að nákvæmlega þetta sé normið.  Að vera tágrannur, nánast tálgaður, og síðan að láta "laga" það sem lætur á sjá.

Við verðum einfaldlega að sætta okkur við okkur sjálf og viðurkenna að ýmislegt slappast með tímanum og það er bara þannig, láta sér þykja vænt um sjálfa sig er aðal atriðið.

Ein saga um það, var núna síðasta laugardag var ég að hjálpa þýskum vini mínum að gróðursetja plöntur í grjótvegg sem gerður var við sumarbústað hans í Hnífsdal vegna nýja vegarins út í Bolungarvík, þar sem ég var að príla upp stórgrýti og var ekki alltaf í jafnvægi, sagði ég rétt si sona: Stefan bara ekki segja neinum að þú hafi fengið 67 ára kerlingu til að príla svona upp stóra steina til að planta út plöntum.   Hann þagði smástund og sagði svo; Nobody  believes that you are 67, so they would thing that you where lying.

En þessi dagur var svona letidagur hjá mér, veðrið var frekar  svona ekki til útiveru, það var vindur og ekki beint sól, þó hún kæmi fram stöku sinnum til að láta vita af sér.  Að vísu notað ég tækifærið til að þrífa húsið setja nýtt utan um rúmið mitt og viðra sængurfötin. Svo bankaði vinkona mín frá Sokkabandinu upp á, elsku Ásdís Guðmunds söngkona Sokkabandsins og við áttum gott spjall saman, hún er reyndar nýbúin að gefa út geisladisk með lögum frá ýmsum löndum.

Fyrir utan að Ásdís er frábær söngkona, þá elska ég þessa músik.  Hún fer í haust til Mexico til að hitta vini og kynna plötuna sína.  Algjörlega frábært mæli með henna algjörlega sem svona skemmtileg partýplata. 

Skreytingar á albúminu eru gerðar af Mexicóskri vinkonu hennar.

En í gær var fallegt sólarlag, Ísafjörður kveður alltaf gesti sína fallega.

Með himnagalleríið opið.

Himininn logar af geislum morgundagsins.

Já þetta er alveg ókeypis en svo falleg sýning og engu lík.

Fiskarnir mínir elska salad.  Loksins fattaði ég að þeir þ.e. Kojarnir eru grænmetisætur og lifa í lækjum og vötnum.  Gullfiskarnir þurfa svo bara að hlýta því matarræði sem kojarnir fá.  Veit annars einhver hvað gullfiskum finnst gott?

Þeir lifa yfir 60 ár, og þar með lengur en ég, svo ég þarf sennilega að gera ráðstafanir til að einhver taki þá að sér þegar ég fer héðan. 

Svona er bara lífið, maður er alltaf að læra eitthvað nýtt.

Pípí elskar líka kál, og hann var mikið að spekulera í að fara ofan í tjörnina til að ná sér í kál, þó hann hefði fengið líka kál við matardallinn sinn.   En þegar hann var pínulítill fór hann ofan í tjörnina og komst ekki upp úr nema með hjálp, svo hann fer ekki ofan í hana aftur.

Segið mér svo að dýrin hugsi ekki.

En svo ég endurtaki það sem ég sagði áðan.  Mikið vorkenni ég fólki sem getur ekki elskað sjálft sig eins og það er, og er endalaust að reyna að komast að enda regnbogans.  Og þegar maður er komin yfir fimmtugt, ætti maður að vera nógu þroskaður til að vita að það er einfaldlega ekki hægt elsku Dollý mín, þannig er það bara. 

Hikar ekki við að leggjast undir hnífinn