Að láta eitthvað fara í taugarnar á sér.

Ég var að hugsa um það í morgun hvað það sé eiginlega sem gerist þegar við "látum eitthvað fara í taugarnar á okkur". Það vita allir hvað það þýðir, en hvað er það sem gerist.  Við vitum að þetta er vond tilfinning, og vekur upp bæði reiði og biturð, en hvað er það eiginlega sem gerist.

Ég veit að það er margt sem maður lætur fara í taugarnar á sér, sem alveg er hægt að sleppa við.  Ég er til dæmis orðin nokkuð þjálfuð í að hætta að láta annað fólk fara í taugarnar á mér.  Ef ég kemst hjá því þá reyni ég að hitta slíkt fólk ekki mikið.  Við eigum líka að hafa meira umburðarlyndi og temja okkur meiri hógværð, þegar skoðanaskipti eru ekki eins og við viljum.  Ég læt til dæmis aðila hér fara óskaplega í taugarnar á mér, af því að þessi aðili eða aðiljar eru alveg á skjön við mig.  Gerðust bloggvinir, skil ekki af hverju, en hugsaði með mér að það væri ágætt að hafa skoðanir þessara samtaka uppi á borðinu.  En ég finn hvernig þessi félagsskapur fer meira og meira í "taugarnar "á mér.  Svo nú á ég bara eftir að henda þeim út, sem verður í fyrsta skipti í sögunni sem ég hendi einhverjum út.  Er meira að segja ennþá inni með tvo kæra bloggvini sem báðir eru horfnir héðan. 

Ég fékk hingað heimsókn af ungum námsmanni sem er að gera aðalritgerð sína, og skrifar um skrúðgarða á Íslandi, hann vildi fá að ræða við mig um Jónsgarð og Austurvöll.  Hann vildi að við hittumst í görðunum.  En ég hef ekki farið þar inn síðan ég hætti.  Það sem ég sá þar var margt ágætt, en sumt fór í taugarnar á mér, svo að ég stóð augnablik til að ná að draga andann.  En svo hugsaði ég með mér, nú eru aðrir teknir við með nýjar og aðrar áherslur.  Mér kemur þetta ekki við lengur, ég er búin að gera mitt. 

Ég hugsa samt að ég fari ekki aftur inn í þessa garða, ég á minn eigin garð og get djöflast þar eins og ég vil, meðan ég hef heilsu og verður ekki hent út úr húsinu eða lóðinni. 

Ég finn oft að fólk á bloggi og umræðuvefjum er harkalegt og svarar illa, oftast vegna þess að skrif annara fara í taugarnar á þeim.  Ég á það til líka að svara ansi hvasst,  þegar mér ofbýður, og skrif fara í taugarnar á mér. 

Þetta er vond tilfinning og full af einhverju sem ég vil ekki hafa inn í mér.  Spurningin er bara hvernig best er að losna alveg við hana, eða er þetta ráðið að líta í hina áttina og láta hlutina eiga sig.  Hér á árum áður, hefði ég snúið þessu við og barist en það er liðin tíð, nú vil ég bara eiga sjálfa mig og þann frið sem ég næ að skapa mér og umhverfi mínu. 

Jörðin snýst hvað sem ég segi og geri, og mun snúast hvar sem ég verð. 

Hér er Fríða frænka mín, bróðurdóttir, með þýskum vinum sínum, þau fóru til Fljótavíkur og fengu vont veður, það hefur örugglega farið í taugarnar á þeim svolítið, en þau voru kát og glöð.  Gaman að hitta þig Fríða mín.

Júlíana og Pípí, þau fara sko örugglega ekki í taugarnar á hvort öðru, nú er hún komin til Noregsi með pabba sínum og Tinnu.  Og elsku Óðinn Freyr handleggslbrotnaði um daginn í fikti.

Alveg er ég viss um að gifsið og umbúðirnar fara í taugarnar á honum og að geta ekki notað höndina sína svona um hásumarið.  'Oska þér góðs bata elsku drengurinn minn.

Sigurjón vill skipta við ömmu, hún má fá báða kettina hans ef hann fær að halda unganum. 

Félagsheimilið Kúlan hér.

Ef einhver kann gott ráð við þessari "taugaveiki" þá má sá sami endilega segja mér hvernig hægt er að losna alveg við hana.  Er til dæmis hægt að skera upp við henni?  Eða taka inn lyf?  Eða er þetta eitthvað sem maður verður að burðast með eins og hvert annað hundsbit?

Eigið góðan dag elskurnar.