Umskipti og dimitering.

Í gær urðu vatnaskil í mínu lífi.  Í gær lauk ég við að hreinsa út úr skrifstofunni minni í Áhaldahúsinu á Ísafirði.  Veðrið var eins og í dag, yndislegt sólskyn og hiti.  Það er skrýtið að hætta störfum eftir áratuga starf hjá Ísafjarðarbæ eða frá árinu 1966, og með smáhléum eins og barneignafríum, árs leyfi og smá hléi eftir að börnin fæddust, eða allt þangað til að Bolli Kjartansson bæjarstjóri hringdi í mig og spurði hvort ég vildi ekki sjá um skrúðgarða bæjarins.  Þetta vatt upp á sig og svo bættust við svæði sem voru snyrt og lögðu.  Bærinn á þessum tíma var kallaður sóðalegasti bær landsins.  En á síðasta ári var mér sagt að farið væri að kalla hann Túlípanabæinn, það er vegna allra túlípanana sem ég gróðursetti niður með öllu Hafnarstrætinu og vakti landsathygli.

Ég lít yfir bæinn minn með stolti og veit að ég á mikið í því hvað hann er fallegur í dag.  Man næstum hvert svæði fyrir sig og hvað það kostaði að fá að laga það.  Í fyrstu sýndu bæjaryfirvöld sáralítinn áhuga á að fegra og snyrta.  Ég þurfti að skammast, og jafnvel halda yfirmanni tæknideildar í gíslingu einu sinni þegar ég þurfti mold og gröfu frá áhaldahúsi, en þar var ekki hlustað á mig, (í þá daga) Hann var með eitthvað múður, svo ég setti hendurnar fyrir dyrnar og sagði; "Allt í lagi ég stend hér og hreyfi mig ekki fyrr en þú hefur hringt og komið þessu í kring." Hann horfði á mig um stund og lyfti svo heyrnatólinu á símanum og fyrirskipaði að ég ætti að fá það sem ég vildi. 

Smátt og smátt rann upp fyrir þeim blessuðum að ég lét ekki kúga mig, og ég var þarna alveg rétt eins og þeir. 

Það var líka þegar ég hafði plantað stórum reynitrjám í ker á Silfurtorgi, eitt af þeim var dálítið bognari en hin.  Yfirmaður minn þá, annar en sá í fyrra skiptið, var eitthvað að kvarta yfir þessu, og ég sagði honum að þetta væri allt í lagi, tré ættu einfaldlega að hafa karakter fyrst og fremst. Daginn eftir kom ég að Elísi þar sem hann var að rífa upp tréð og skipta því út.  Ég spurði hvað hann væri að gera og hann svaraði að yfirmaður minn hefði beðið sig að gera þetta. 

Satt best að segja var ég rárreið.  Ég fór upp á skrifstofu, þá sat hann inni hjá bæjarstjóranum,(sem þá var) og helti mér yfir hann.  Spurði hvaða vit hann hefði á garðyrkju, og hvort okkar væri garðyrkjustjórinn?  Honum var fátt um svör.  Að lokum æsti ég mig svo mikið að ég barði í borðið hjá bæjarstjóranum svo blöðin fuku út um allt og sagði að ég sætti mig ekki við svona afskipti af málum sem ég hefði best vit á, og strunsaði út.  Hélt satt að segja að uppsagnarbréfið lægi á borðinu mínu daginn eftir.  En það var aldrei minnst á þetta.  Ég er enda álitin hin mesta frekja af mínum yfirmönnum, þó hef ég verið þarna í öll þessi ár.  En það er gott að breyta til, og mér er stórlétt að geta loksins hugað að mínum eigin garði og bera ekki ábyrgð á öllum bænum.  Ég óska þeim bara alls góðs sem taka við.

Það var verst að yfirgefa vinnufélaga mína í Áhaldahúsinu, þeir hafa reynst mér afar vel, og þeir eru bestu vinnufélagar sem ég hef átt gegnum tíðina, var þar í 15 ár. 

 

Hér koma nokkrar túlílpanamyndir.

Þetta lífgaði mikið upp á bæinn okkar.

Ég vona innilega að þeir sjái að sér og kaupi aftur túlípana næsta haust.

Þetta er ekki mikill kostnaður, en sparar mikla vinnu á vorin.

Ég var satt að segja afar leið og sár í fyrra haust, þegar yfirmenn mínir ákváðu að spara einmitt þennan lið.  En svona er lífið.

Ég er allavega glöð og sátt við mitt nýfengna frelsi og að geta nú loksins átt tímann fyrir mig og mína.  Takk strákar mínir fyrir yndislega samveru þessi 15 ár, og ég hætti ekkert að koma í kaffi við og við.  Það er gott að eiga góða vinnufélaga.

En í gær var líka einn af þessum dögum, þegar krakkarnir í MÍ dimitera.  Það er föst rútína hjá þeim þau fara um bæinn, byrja eldsnemma og rífa ísfirðingar upp úr rúmunum eldsnemma morguns eða réttara sagt seinnihluta nætur.

Í gær voru það einhvers konar Tigrísdýr sem gerðu innrás í bæinn.  Í fyrra voru það englar.

Hér slaka þau á sum hver í góðaveðrinu um miðjan dag eftir annasaman morgun.

Niður í Samkaupum voru nokkrir ungir viðskiptavinir alveg í sjöunda himni.  Mamma mamma ég sá Tuma tígur, hann var hér ég sá hann ég sá hann alveg satt.. Já ég sá hann líka.  Mamma Tumi tígur er til.

Til hamingju krakkar mínir.  Þið eruð framtíðin. 

En þá eru það sumarblómin sem bíða. Ég er að rækta þau fyrir fólkið mitt hér á Ísafirði og reyndar víðar, því hingað kemur fólk líka frá suðurfjörðunum.  Alltaf gaman að fá þau í heimsókn um leið og þau koma og versla í Bónus.

Eigið góðan dag.