Farið vítt og breytt um svið tilfinninganna.

Ég hef svona verið að hugsa um allar fréttirnar undanfarið um fangelsismál.  Það er auðvitað gott og blessað að fjölmiðlar hafa fengið áhuga á hvernig þar er umhorfs, og getur ekkert annað en bætt aðbúnað og verið aðhald.  Það sem ég er að hugsa um er þessi ein og hálf milljón sem var gefinn, til að setja upp leiktæki á útiverusvæði Litla Hrauns og hvað það nú heitir Bitru.

Margrét Frímanns sagði að þetta myndi duga til að setja upp leiktæki á þessum tveimur stöðum.  Og ég hugsaði hvað með alla hina?  Kópvoginn , Hverfissteininn og Akureyri, er þetta ekki mismunun?

En það er fleira sem kemur til.  Ein og hálf milljón dugar ekki langt skal ég segja ykkur, ætli einn klifurkastali fari ekki hátt í milljónina.  Rólur og annað væri ef til vill ódýrara, en samt sem áður, þá er eftir að setja þetta upp, og samkvæmt stöðlum þurfa að vera plashellur kring um leiktækin eða annað sambærilegt. 

Svo er hitt, af því að ég þekki dálítið til.  Ég hef nefnilega oft farið með lítinn stubb í heimsókn, og það sísta sem hann myndi vilja væri að fara með fangaverði, út í garð að leika, þegar hann er að hitta pabba eða mömmu smátíma.  Fyrir utan að fangelsisgarður er einangraður og barn yrði einmana þar þó þar væru nokkur leiktæki.  

Ég vil gefa Margréti frænku minni ráð; það er miklu ódýrara og örugglega vinsælla meðal barnanna að fá inn í heimsóknarherbergin eitthvað dót til að dunda sér við, púsluspil, bækur, litabækur, bíla og dúkkur.  Þannig að barnið gæti dundað sér við hliðina á pabba og mömmu. Ég held líka að heimsóknartímar séu takmarkaðir vegna plássleysis.  Ég hef verið í heimsóknum á Litla Hrauni, Hverfissteininum en oftast í Kópavoginum.  Ég er viss um að þessir peningar myndu nýtast betur svoleiðis en að vera með rólu og sandkassa einhversstaðar út í fangelsisgarðinum.  Þá væri líka hægt að miða við fjölbreyttari aldur barnanna. 

===000===

16.5. 02.

Bæti hér við að ég hitti Margréti Frímanns í morgun, hún sagði mér að hún hefði fyrir löngu komið með leikföng í móttökuherbergin, púsl, bækur og litabækur.  Ég var virkilega glöð að heyra það.  Hún sagði mér að þarna væri um að ræða aðeins eldri börn, sem þyrftu aðeins að lofta sig.  Ég skil það vel eftir útskýringar hennar.

Ég er raunar á því að það besta sem hefur hent fangelsin hér sé einmitt hún.  Því hún hefur lagað margt, og á eftir að gera meira.  Ég hef fulla trú á henni, vil að það komi fram hér.

 

En að allt öðru. 

Pabbi minn hefur verið lasinn og er farið að förlast þessari elsku.  Allt hefur sinn tíma víst, en það er samt erfitt fyrir börnin og barnabörnin, þessi bið og ótti um skilaboð sem maður vill ekki fá.

 

Kveðjustund.

   Það gerðist eitthvað inn í mér, þegar ég horfði á pabba minn og systur hans, einn morgunin þegar við sátum yfir honum.  Hann lá og svaf, hún hallaði sér yfir hann og lagði kinn við kinn.  Svipur hennar var meitlaður af sorg, en samt ákveðin.  Hún hafði komið til að kveðja bróður sinn, vissi að hún myndi ekki sjá hann aftur í þessu lífi. og nú var tíminn komin til að hverfa aftur heim. 

Hann níutíu og tveggja hún níutíu ára.  Þau höfðu alist upp við harðar aðstæður norður í Fljótavík og Aðalvík.  Þau höfðu verið 14 systkinin, 12 sem komust upp, tvíburar andvana fædd. 

Þetta rann allt í gegnum huga minn þegar ég sá ástúðina og kærleikan milli þessara tveggja, þau voru alltaf bestu vinir, og reyndar voru þau öll alltaf góðir vinir, svo fóru þau eitt af öðru.  Einn drukknaði ungur að árum, annar dó áður en hann náði sextugu.  Þessi tvö hafa svo kvatt systkinin eitt af öðru og síðast systur sína sem bjó erlendis.  Aska hennar verður þó flutt hingað vestur til jarðsetningar.  Systirin lagði það á sig að koma vestur til að kveðja bróður sinn. 

Þau voru öll stórbrotin þessi börn, enda áttu þau kyn til þess.  Höfðingjar og meira konungleg en fátæk barnafjölskylda norður á hjara veraldar.

 

En þau áttu hjarta úr gulli, og stolt sem náði yfir allt.  Ég er hreykin af að tilheyra þessari fjölskyldu.  Og nú þegar skiljast leiðir þá er erfitt að hafa hugan einhversstaðar annarstaðar. 

Og sorgin fyllir hvern krók og kima.  Samt sem áður veit ég að þetta getur bara hert mig og hjálpað mér að takast á við það sem ég stend fyrir í framtíðinni.  Eftir því sem áföllinn verða erfiðari, því minna verður hvert og eitt þeirra til að takast á við.

 

Systkinin.

 

  

Ein mynd í  hugann meitluð inn,

  

mæt systkin gömul kinn við kinn.

  

Þá fegurð mun ég friða og geyma,

  

fast í huga og aldrei gleyma.

  

Þó finnist sorgin  fara að buga,

  

fellur mynd ei mér út huga.

  

Svo kvöddust þau í hinsta sinn.

  

Sátu þarna kinn við kinn.

  

Sorgin sterk, það sást svo vel,

  

systkin krútleg, að ég tel.

  

Hann á leið um ókunn lönd.

  

langan veg um lífsins strönd.

  

Þó ljúki hér er leiðin sú,

  

liggur öllum, mín er trú,

  

að vættir  góðir vaki þar.

  

og verndi okkur allstaðar.

(Lagafært. 16.5.2010.) 

 

 

 

 

Hér eru þessar elskur í níutíu ára afmæli pabba.  Þau eru svo flott.

Júdith mín með Sigurjóni Degi.

Fjörðurinn minn fallegi.

Á góðum degi.

Kubbinn með hvíta slæðu.

Svona þurrka hunangsflugurnar vængina þegar þeim hefur verið bjargað upp úr tjörninni.  Svo gera þær allskonar fótaæfingar.

En nú eru þær horfnar ofan í búin sín til að unga út heilli þjóð af þernum og þjónum og hermönnum.

Eftir daginn í gær og dag hefur grænkað heilmikið, þó það sjáist ekki á þessari mynd enda er hún tekinn fyrir þremur dögum.

Þessi Mandarínurós er með fimm svona stóra knúppa. 

Gullsóparnir skarta sínu fegursta.

Rauðir og gulir og allavega.

Animónur og prímúlur brosa utan dyra.

Hepatícan mín, held að hún heiti skógarblámi.

Hún er líka til fyllt.

Þetta er keisarinn af Ösp, blómstrandi og fagur.

Ekkert smáflottur.

Og þessa litlu skottu missi ég bráðum til Noregs.  Það er von að maður sé svekktur út í ríkisstjórn, útrásarvíkinga og aðra fjárglæframenn.

 

Gamla brýnið að vökva blómin, það þarf að hlú að öllu, svo það dafni.

Afi og Sigurjón Dagur nýbúnir að lesa um Elsu Maríu og litlu pabbana.

Svo kom þessi yndislegi maður og góður vinur í heimsókn.

 

Nokkrar myndir frá Vín.

Bára mín í hlaupakeppni.

Er hún ekki orðin stór, litla Ásthildur við Dóná.

Svo fer maður í brú.  Það sést að sumarið er komið í Vínarborg.

 

Ásthildur hefur þroskast mikið greinilega.

Hanna Sól líka.

Hér er verið að blása sápukúlur, og auðvitað allt gert með fullum kröftum.

Og ekki er maður smeykur við stóra hunda.

Svo má hjálpa pabba að hreinsa hófa.

Og mömmu auðvitað lika.

Svo þarf að láta þá hlaupa.

Og bregða sér á bak jafnvel.

Þá er ef til vill bara best að loka augunum.

Hanna Sól er samt vön að sitja hest.

Hér sést að Ásthildur Cesil júníor er með græna fingur eins og amma.

Prinsessur.

Eða ef til vill bara fiðrildi.

Já þetta eru ljúfar myndir frá Vín. 

Eigið góða helgi elskurnar.

 

 

Kammertónleikar á Ísafirði.

Ég hef ekki verið mikið hér inni undanfarið.  Það er af persónulegum aðstæðum hjá mér og fjölskyldunni. 

Ég var þó boðin á kammertónleika í Ísafjarðarkirkju í gær, þetta var yndisleg stund.  Tónleikarnir voru haldnir til heiðurs 15 ára vígsluafmæli kirkjunnar og 50 ára afmæli kvenfélags Ísafjarðarkirkju.

Tónleikarnir byrjuðu á söng úr Stabat Mataer eftirG.B. Pergolesi, um söng sáu þær Guðrún Jónsdóttir og Ingunn Ósk Sturludóttir, þetta var yndislegur söngur, mér er sagt að Ingunn Ósk sé eina altsópran á Íslandi, sel að ekki dýrara en ég keypti.  Guðrún er sópran og þær voru einstaklega fallegar raddirnar þeirra saman. 

Hljómsveitina skipuðu Janusz Franch 1 fiðla.

Maksymiliam Frach 2 fiðla.

Sigurður Halldórsson selló

Herdís Anna Jónsdóttir víóla

Iwona Frach orgel.

 

Síðan var flutt messa +i G dúr eftir F. Shubert.

Það var kór einsöngvarar og hljómsveit.

Kammerkór Ísafjarðar undir stjórn Guðrúnar Jónsdóttur.  Einsöngvarar voru Inga Backman sópran, Þorgeir J. ANdrésson tenor og Sigurður Skagfjörð bassi.

Þetta var virkilega falleg messa og raddirnar tærar.  Verkið er einstaklega ljúft og skemmtilegt á köflum.  Kórin hefur æft í vetur einn klukkutíma á viku, og það er ótrúlegt að fara svona flott með þetta mikla verk eftir ekki meiri æfingar. 

Við erum heppin ísfirðingar að eiga svo margt gott tónlistafólk, bæði fólk sem er alið upp í músikinni hér fyrir vestan og svo þeir sem hafa ákveðið að setjast hér að og kenna fræði sín unga fólkinu sem er að alast upp.  Það er ómetanlegt fyrir bæinn að hafa alla þessa frábæru listamenn, tvo listaskóla, Tónlistaskóla Ísafjarðar og Listaskóla Rögnvaldar. Enda held ég að kórar hér telji næstum tuginn sem er sennilega heimsmet miðað við mannfjöldann.

Hljómburður í kirkjunni er einstaklega góður enda oft haldnir konsertar þar.

Virkilega velheppnað allt saman og gott fyrir sálina að hlusta á eitthvað svona fullkomið og fallegt.

Og ég segi bara innilega takk fyrir mig.