Hugleiðing.

Ég er svona að pæla í ýmsum hlutum, fyrir utan að vera með ritstíflu, þá er hugurinn á fullu.

 

Ég verð að viðurkenna að stjórnmálin eru skrýtin í dag, og mér virðist ég ekki vera eina manneskjan um það að vera rugluð í rýminu.

 

 

Var til dæmis að sjá skoðanakönnun um flokkana í Reykjavík þar sem Sjálfstæðisflokkurinn er langstærstur, og sá sem kemur sáir og sigrar er Jón Gnarr.  Hann er sjálfsagt hinn vænsti maður og þau sem standa með honum að framboði.  En er fólk virkilega ekki komið lengra en svo að það ætli að kalla yfir sig aðra búsáhaldabyltingu, með fullri virðingu fyrir því ágæta fólki.  Því þetta er ekkert annað en slíkt í öðru formi.  Það er hlaupið á næsta hest út í miðri á.

 

 

Í fyrra tilfellinu er fólk sem gjörsamlega skilur ekki hvað er í gangi að ætla að kjósa yfir sig aftur og aftur sama spillta liðið sem hefur tröllriðið landinu undanfarin 20 ár eða svo, og svo hinir sem hlaupa á fyrsta flekan sem býðst. 

Það tekur nefnilega tíma að byggja upp stjórnmálaafl.  Það vitum við í Frjálslynda flokknum.  Það hefur tekið okkur um að bil 12 ár í umbrotum og auðmýkingum, liðhlaupum, höfnun, lygum og rætni.  Það sem vildi okkur til er að við höfum þessa góðu málefnaskrá, sem hefur alltaf staðið óhögguð. 

Og fólk hefði betur hlustað á það sem forystumenn flokksins sögðu, þ.e. þeir sem hafa verið flokksmenn, en ekki þeir sem hlupu inn til að reyna að sveigja af leið.  En það er einmitt það sem gerist við svona ný framboð, það er fullt af fólki sem hleypur á pallinn til þess að trana sjálfum sér fram, en ekki til að vera með í liðsheildinni. Það tekur tímann sinn.

 

Þess vegna er undarlegt að fólk skuli ekki velja það sem fyrir er, til dæmis Frjálslynda flokkinn, Borgarahreyfinguna eða Hreyfinguna, en stökkva beint á þann boltan sem rúllar framhjá skrautlegur og skær.

 

Ef við ætlum að byggja hér upp nýtt Ísland, þurfum við einmitt að bera ábyrgð á atkvæði okkar og skoða vel hvað er í boði.  Hvað fólk hefur að segja og fram að færa.  Stefnumálin númer eitt tvö og þrjú.

 

 

Ég var virkilega undrandi að heyra það eftir viðskiptaráðherranum að hann furðaði sig á því hve lítil áhrif hrunið hefur haft á ástandið í landinu. Þá skildi ég loksins fyrir fullt að “þetta fólk” þ.e. ráðamenn landsins eru ekki í neinum tengslum við almenning í landinu.  Þau lifa og hrærast örugg með sínar tekjur og afkomu, innan um alla hina sem eru með fastar tekjur og afkomu, samráðherra, fólkið í ráðuneytum, bankastjórnendur sem eru að taka allt sem hægt er að taka af almenningi og svo útrásarvíkingana sem þeir eru að vernda fyrst og fremst.

 

Almenningur stendur úti í kuldanum og horfir inn um hélaðar rúðurnar, eins og litla stúlkan með eldspýturnar. 

Ég get sagt Gylfa Magnússyni það að þessi fjandans kreppa hefur gjörsamlega umbylt mínu lífi, hrakið mig úr öryggi út í kuldan, börnin mín öll farin eða að yfirgefa landið vegna ástandsins.  Þetta virðist ekki valda neinum áhyggjum hjá því fólki sem lofaði að slá skjaldborg um heimilin og fólkið í landinu.

 

Steingrímur hefði til dæmis gott af að lesa gömlu ræðurnar sínar upp á nýtt, þessar sem hann flutti í stjórnarandstöðu, þau hann og Jóhanna ættu að leggjast yfir að lesa og LÆRA utan að kosningaloforðin sem nú liggja gleymd og grafin í glatkistunni.

Þau þurfa reyndar ekki annað en að lesa DV til að sjá að daglega er verið að bera fólk út úr húsum sínum, einstæðar mæður, ekkjur og bara venjulegt fólk, sem bankarnir láta bera út, þeir eru að eigna sér allt það sem almenningur í þessu landi á, og gera það meðan ríkisstjórnin horfir á með blinda auganu, algjörlega áhugalaus, og undrast hve lítil áhrif kreppan hefur haft í landinu.

 

 

En verst af öllu er að hugsa til þess að Sjálfstæðisflokkurinn og Framsókn nái þeim tilgangi sínum að hrekja þessa duglausu ríkisstjórn frá. Því þá fyrst frysi í Helvíti.

 

Þeir eru núna grímulausir í afstöðu sinni til sægreifanna og sýna svart á hvítu að þeirra hjarta hrærist fyrst og fremst með peningaöflunum.  Það er þeirra upphaf og endir.  Við sáum þetta greinilega í Kastljósinu í gær þegar þær áttu saman Vigdís Hauksdóttir og Ólína Þorvarðardóttir.  Frekjan og yfirgangurinn í framsóknarkomunni var yfirgengilegur og svo greinilegt að hún vissi ekkert hvað hún var að tala um.  Ég var ánægð með Ólínu bæði í þættinum og svo það sem ég las um fundinn og fundafundinn í Edinborgarhúsinu.

 

Ólína þekkir miklu betur ástandið úti á landi, hefur kjark til að brjóta það til mergjar og segja frá.  Kjark sem eiginlega enginn hefur haft hingað til nema Frjálslyndiflokkurinn og forystumenn hans.  Enda hefur það brunnið þar vel á.

 

Ég hef sagt það áður og segi það enn, lýðræðið kostar, það er ekkert sjálfgefið að við höfum það.  Við sjáum það núna eftir áratuga kæruleysi og heimóttarskap í kjörklefanum hve við getum alið af okkur spillingaröfl og komið á nánast einræði Mammons.  Við höfum látið það átölulaust að vera hlunnfarin, svipt eignum okkar og ættingjum og kosið sömu spillinguna yfir okkur aftur og aftur. 

Hér þarf að vera breyting á.  Nú þurfa menn að taka upp nýja háttu.  Ég get bent þeim á sem hafa kosið undir hótunum L.Í.Ú manna um brottfluttning atvinnulífsins ef menn kjósa ekki rétt, að það veit enginn hvað maður gerir í kjörklefanum, þess vegna eru kosningar leynilegar.  Til að fyrirbyggja að einræðisherrar misnoti fólk á þann hátt.

 

Við hljótum að þurfa að taka okkar ábyrgð á því hvernig málum er háttað í dag. 

Okkur ber að veita aðhald og eina aðhaldið sem við eigum til er að kjósa ekki fólkið sem bregst okkur.  Það er eina ráðið sem dugar, eina sem pólitíkusarnir hræðast.  Það er vopnið okkar, en ef við bara kjósum til að kjósa, hugsunarlaust og með einhverjar glansmyndir í hausnum, þá verður vopnið bitlaust og við þurfum að híma fyrir utan hrímaðar rúður, skjálfandi og reið og horfa á dýrðina fyrir innan; eða eins og fjármálaráðherrann okkar fyrrverandi sagði þegar Frjálslyndi flokkurinn var á þingi og hafði áhyggjur af hvert stefndi; hvað er þetta drengir, sjáiði ekki veisluna!!!