Austurvöllur og Hörður Torfa.

Þegar ég segi að það sé stemning á Austurvelli á laugardögum kl. þrjú, þá viðurkenni ég að það vantar samt eitthvað.  Ræðumenn eru góðir og tala að mínu skapi.  Þeir sem stjórna þessum fundum eiga heiður skilinn fyrir að standa í stappinu.  Fólkið hlustar og hrópar, og lætur í sér heyra.  Þ.e. flestir, nokkrar valkyrkjur eru þarna sem lofa góðu.  En það vantar samt eitthvað.  Það vantar Hörð Torfason.  Frumkvöðulinn sjálfan.  Manninn sem brýndi raustina, viljum við ríkisstjórnina burt!  viljum við spillinguna burt! og svo framvegis, lýðurinn kallaðist á við hann JÁ JÁ. 

Það má segja að fáir njóti eldanna sem fyrstir kveikja þá.  Það er orð að sönnu.  Hér fyrir allmörgum árum síðan opnaði Hörður umræðuna um homma og lesbíur.  Hann kom sjálfur fram úr skápnum og setti sjálfan sig sem skotspón til að vekja athygli á umræðunni.   Hann gerði það sem enginn þorði á þeim tíma; hann setti sjálfan sig að veði fyrir ástandi sem var orðið óþolandi fyrir homma og lesbíur.  Það sem gerðist í kjölfarið var að honum var sýnt minnsta kosti eitt eða fleiri banatilræði og hann varð að lokum að flýja land.   Hann fór samt ekki langt því hann flutti til Danmerkur, kom heim og flutti okkur fallegu ljóðin og lögin sín.  Það sem hann hefur lifað á allt frá unga aldri.

Loks gat hann komið heim frjáls maður, sem hann sjálfur, vegna þess að upprisa hans sjálfs varð að byltingu sem kom fólkinu öllu til góða.  En ég hugsa oft í Gay pride göngum og umræðum um samtökin sem hann stofnaði og alls þess sem hann lagði á sig og gerði, að þar hafa aðrir hreiðrað um sig og verið í forsvari án þess að minnast mikið á Hörð.   Hann hefur einhvernveginn gleymst í þessari hetjusögu.  Þetta er mitt álit sem ég set hér fram.

Í fyrra byrjaði hann mótmælastöðu á Austurvelli, fyrst bara einn svo bættust aðrir í hópinn, og þessi hópur varð að þúsundum.  Mér er kunnugt um, af því ég þekki Hörð að hann fékk allskonar hótanir, hans fjármál voru skoðuð náið og allt gert til að annað hvort kaupa hann frá þessu eða ýta honum til hliðar.

En Hörður er þannig maður, hann lætur engan kaupa sig, hann skuldar engum neitt.  Engin kúlulán eða yfirleitt lán fyrir því sem hann gerir.  Hann er því manneskja sem er ekki keypt né hótað.

Ég veit ekki af hverju hann er ekki þarna í fararbroddi í dag.  Mér finnst eins og hann hafi gleymst rétt eins og eftir samtökin 78.  eða hvað þau nú hétu.  Það skiptir ekki máli.  Ég hef heyrt að meira að segja í því safni sem verið er að koma upp um búsáhaldabyltinguna sé hans ekki getið þar.  Vonandi er það ekki rétt.  En allavega þá hefur nafnið hans ekki verið borið upp þarna mér vitanlega.  Og þess vegna vantar eitthvað mikið.  Það vantar neistann sem var.  Það vantar upphafsmanninn.  Eldspýtuna sem kveikti bálið. 

Mér finnst við stundum svolítið einmitt þannig, að grípa á lofti það sem aðrir hafa byrjað á.   Það er auðvitað allt í lagi í sjálfu sér, en þá skulu menn líka bera nógu mikla virðingu fyrir þeim sem kemur hlutunum af stað að gleyma þeim ekki, og helst setja þá í öndvegi, þar sem þeir njóta verka sinna.

Ég held að við náum þessu ekki án Harðar, þarna á Austurvelli.  Við þurfum að fara til hans og biðja hann að mæta.  Gera okkur þann heiður að standa þarna í forsvari og sameina lýðinn, hann kann það. 

Ég vil líka að fólk láti ekki sundurtætingaröflin eyðileggja það sem gott er.  Þeir sem stinga á kýlum verða oft fyrir aðkasti, en líka markvissri skemmdarstarfssemi, eins og að láta þá finna fyrir því að standa á rétti sínum og annara.  Stundum með því að hóta þeim lífláti, reka þá úr landi.  En jafnvel líka að hætta að kaupa plötur viðkomandi, mæta ekki á tónleika eða skaða á annan hátt manneskjur sem vilja þjóð sinni vel og gera það af mannkærleikanum einum saman að gera eitthvað svona stórkostlegt.  Þá væri synd ef þeim væri refsað með því að hrekja þá burtu úr landinu, ekki bara einu sinni heldur ef til vill tvisvar. 

Viljum við frekar markaðssetta vindbelgi sem mega ekki reka við án þess að allir landsins fjölmiðlar láti það sig varða og dást að afrekum þeirra, þó þeir hafi sjaldan gert annað en að láta kaupa sig, en langa voða mikið til að vera þjóðfélagshetjur.  Meðan við murkum lífið úr raunverulegu hetjunum okkar.   Og þarna er ég að tala um fleiri en einn og fleiri en tvo.

Hugsum okkur nú aðeins um og skoðum hvað það er sem skiptir máli.  Og hvað það er sem við viljum í raun og veru.  Pólitíkin er jafnvel að reyna að eigna sér byltinguna.  Það dæmi gengur aldrei upp, því ef það er eitthvað sem almenningur er sammála um í dag, er fyrirlitning á pólitíkinni eins og hún er rekin í dag.

Ég vil raunverulegt fólk með raunverulega baráttu eins og Hörð Torfason, Evu Joly og Gunnar Tómasson og auðvitað marga fleiri.  Hverjir vindbelgirnir eru megið þið geta í eyðurnar.  Tækifærissinnarnir eru allt í kring um okkur, sumir þeirra kallast útrásarvíkingar, aðrir reyna að grípa boltan á lofti og klæðast sjálfir frumbúningnum. 

Ég er ekki að tala um fólkið sem er að stjórna núna á Austurvelli ekki misskilja mig með það.   Ég er að tala um raunverulega vindbelgi, við sjáum það vel ef við opnum augun.