Frá Köln til Dietlingen í Svartaskógi.

Frá Alley vinkonu minni, fórum við svo til Dietlingen.  Dietlingen er eitt nokkurra þorpa sem lúta sömu yfirstjórn.  Keltern heitir svæðið, og rétt þar hjá er svo Pfhorsheim borgin sem bandamenn réðust á, eftir að stríðinu lauk.  Þeir drápu 18 þúsund saklausa borgara á einni nóttu, Það sem heimamenn svíður sárast er að yfirmenn borgarinnar vissu af loftárásinni, en létu bara gæðina og fjölskyldur vita.  Eftir árásina var svo öllum rústum hrúgað saman og gert manngert fjall úr þeim, sem trónir yfir borginni, þar eru myndir sem sýna fyrir og eftir árásirnar.  Hrikaleg saga sorgar og illvíga. 

En nóg um það, sagan í Evrópu er blóði drifin, eitthvað sem við þekkjum ekki einu sinni af afspurn, svo hrikalegar eru þessar minningar sem geymdar eru komandi kynslóðum til viðvörunar.

Þessi ferðalög tóku svolítið á stubbinn minn og ég er ekki frá því að hann hafi verið farinn að sakna skólans, en alveg örugglega skólafélaganna.

Það virðist vera að hver þumlungur Þýskalands sé þrautskipulaður, þó hef ég komið á stað í Austurþýskalandi þar sem náttúran fékk að hafa sinn gang ótrufluð, en það var við Lubbenau.

En landslagið er fallegt.

Hér er húsið þeirra Birgit og Stefans. Þau hafa svo sannarlega hannað þetta hús með hagkvæmni í huga, því húsið er að mestu sjálfbært með rafmagn og hita.  Einungis yfir desember janúar og ef til vill febrúar þurfa þau að kaupa af rafmagnsveitunni, alla aðra mánuði selja þau orku inn til hennar.  Húsið skiptir um lit eftir því hvort er sól eða skýjað.  Þetta eru fjórar hæðir og byggt þannig inn í landslagið að á öllum fjórum hæðum er hægt að ganga beint inn í húsið.  Enda eru þau Birgit og Stefan verðlaunahafar frá Evrópusambandinu, hún sem arkitekt og hann sem sólarorkusérfræðingur. 

Þau hafa unnið mjög gott starf um heimin við að bæði hanna, betrumbæta hús og auka skilning á því hversu nauðsynlegt það er að nýta sem best sjálfbæra orku.

Skemmtilega skreyting hjá nágrannanum.

Útsýnið frá húsinu þeirra.

Og sumir eru dálítið seinir á sér að forða sér frá vetrinum.

En við ákváðum að fara í smá göngutúr um vínræktarsvæðið og yfir í næsta þorp sem heitir Elmendingen.

Hér eru mörg falleg og við við haldinn hús, sem gaman er að skoða.

Og fólkið hugsar vel um húsin sín og garða.

 

Göngutúrin okkar.

 

Hér er gömul bjórverksmiðja sem nú er safn.

 

Já hér erum við á leið upp á vínakrana.

 

Þessi stigi á þakinu er fyrir sótarann.  Hér eru auðvitað sótarar, því eins og í Noregi þá eru kamínur á nánast öllum heimilum.  Ekki samt hjá okkar fólki, því þau þurfa ekkert slíkt.

 

Litlu þorpin kúra undir hæðunum, hér er reyndar verið að gera lúxuslóð, einhver sem er ekki í kreppu.

Þetta er sniðugt, svona mottur með mosa.  Ef menn vilja ekki gras, þá er þetta alveg gráupplagt.

 

Hér er matarkista, allskonar ávaxtatré, eplin standa ennþá hér.

 

Notuð í snaps sultu eða mauk.

 

Hér er aðalvínræktarakrarnir í Keltern, reyndar held ég að orðið Keltern sé orð yfir vínverksmiðju.  Veit það þó ekki, þar sem ég kann ekki þýsku.

 

 

Elmedingensést hér kúra hlýlegt.

Svona kofar eru mjög gjarnan við ræktarsvæðin, þarna hafa eigendur athvarf, og gjarnan selja þeir afurðir sínar frá svona kofum.

Hér má sjá ber sem ekki hafa verið týnd ennþá, þetta mun verða svokölluð Spedvín, þ.e. tekin eftir fyrstu frost, dýrmætari vín og sætari.

 

Sést betur hér.

Hér á gönguleiðinni voru allskonar skylti um hvað tegund berin eru, og hvernig vínin verða, eftir því hvaða gæði eru á berjunum.

 

Það er svo sannarlega fallegt um að litast hér við rætur Svartaskógar.

Og margt að skoða og spyrja um.

Tröppur upp og tröppur niður, þannig er það bara í hallanum sem er hér.

Við fórum svo inn á kaffihús í Elmendingen, og fengum okkur eitthvað heitt eftir gönguferðina.

 

Og við skemmtum okkur konunglega.

 

Chokolade mit shane Það er lífið.

Gönguleiðin heim var svo friðsæl.

Hér við endan á gönguleiðinni var svo þetta skylti, og víngerðarhús, sem við fengum að kíkja inn í.  bændurnir feðgar á besta aldri voru nýkomnir heim af akrinum, með vínberin sín, og leiddu okkur um húsið sitt og sýndu okkur hvernig þetta er gert.

Gamaldags stampur.

 

Nýtísku ker, eins og okkar fiskikör.

 

Vínberin komin á sinn stað, hér eru þau í tíu daga, síðan pressuð og sett á flöskur. Og bóndinn sagði við okkur; Ameríkanar vilja alltaf hafa sama bragðið af víninu, þess vegna kaupa þeir vín frá Kaliforníu, Argentínu og Chile, en við leggjum upp úr því að vínið sé ekta og fari eftir árferðinu, það er hluti af víngerðinni hér, og svo brosti hann.

Og þegar við komum heim var auðvitað tekinn okkar uppskera, og farið í víngerð.

 

Og ég get sagt ykkur að berin okkar eru GÓÐ.

Elsku Birgit og Stefan, Leon, Britt og Magnús, innilega takk fyrir okkur. Það verður gaman að hitta ykkur í vetur, ef þið komið hingað um jólin.  Innilega takk og knús.

Þórarinn Gíslason- blessuð sé minning þín.

Sú dapra fregn barst mér út til Noregs að bloggvinur minn væri fallinn frá.  Þórarinn Gíslason Icekeiko, er farin yfir móðuna miklu.

Þói eins og hann var kallaður hér í den, var mikill músikant og helgaði líf sitt músikinni, hann spilaði á píanó í hljómsveitum hér á árum áður og var enn að spila áður en hann kvaddi okkur.

Þói var algjör sjarmur þegar hann var ungur, og hefur ef laust verið það alla tíð.  Hann flutti ungur að heiman, og ég missti af honum í mörg ár.  Þangað til ég fann hann hér á blogginu.  Þói var ötull stuðningsmaður öryrkja og talaði hreint út um menn og málefni. http://icekeiko.blog.is/blog/icekeiko/

Þessi ljúfi drengur er nú horfinn okkur, en minning hans mun lifa.

Kæri vinur, ég kveð þig með þessum fátæklegu orðum og sendi systrum þínum báðum þeim Grétu og Jósefínu (Ínu) mínar dýpstu samúðarkveðjur. 

Blessuð sé minning þín.