Berlín.

Við flugum til Berlínar frá Osló. Fengum afar ódýrt flug eins og áður sagði.

Berlín vekur upp ýmsar hugsanir.  Borg dramatískra atburða, mikillar eyðileggingar og sorgar, en líka ótrúlega falleg og framsækin borg, með fallegum nýtískubyggingum, þar sem heilu hverfin hafa verið sprengd upp í stríðinu.  En líka ótrúleg saga vegna skiptingar borgarinnar í tvo hluta, þar sem fólki var sundrað miskunnarlaust, til þess að halda því sumu nauðugu innan ákveðinna marka.  Grimmdin var slík, og þetta er bara rétt við bæjardyrnar hjá samtímanum, það vekur manni hroll.

Við ákáðum að taka svona city tour, en ekki með svona smábíl, heldur strætó.  Við vorum samt ekki búin að vera lengi um borð þegar Einar Þorsteinn hringdi í okkur og við hoppuðum af, upp í næsta leigubíl og hann tók á móti okkur við vinnustofur Ólafs Elíassonar. En þeir eru í samstarfi við ýmislegt, eins og tildæmis glerverkið í Hörpunni.  Einar Þorsteinn er snillingur í Geometriskum fræðum og örugglega einn af okkar fremstu stærðfræðingum.

Þarna kennir ýmissa grasa, og maður er skyndilega komin inn í ævintýraheim tækni og undra.  Reyndar sagði Eínar mér að Ólafur hleypti ekki fólki þarna inn, svo ég var dálítið feiminn við að taka myndir, en þetta er bara svo stórkostlegt.

Það er eins og maður hafi horfið beint inn í framtíðina við að skoða það sem hér er verið að vinna að.

Vinnustofur Ólafs eru í gamalli bjórverksmiðju, þetta er stórt hús og á þremur hæðum.  á efstu hæð er hann með listaskóla og kennslu, á miðhæðinni eru svo allskonar vinnustofur, bókaútgáfa og fleira, hér vinna um 40 manns.  Niðri er svo verkstæði, þar sem hann vinnur allt sitt hér í eigin aðstöðu.  Frábært.

Rúmgott og vinalegt umhverfi.

Hér skoða þeir Einar og Elli ýmsar framkvæmdir sem Einar og Ólafur hafa unnið saman.

Þetta er örugglega geimskip.

Það er ekki síður ævintýralegt að heimsækja þau Manúelu og Einar. Þau eru bæði frábærar manneskjur, og einhvernveginn meira annars heims en þessa.  Ég held að Einar sé langt á undan sinni samtíð, og hann er með allskonar hugmyndir á prjónunum sem varða framtíðina.  Svei mér þá ef hugmyndir hans eiga ekki eftir að bjarga heiminum.  Manúela er líka mikill íslendingur í sér.

Hún er líka frábær listakona, gerir fallega skartgripi, og þetta gerði hún líka, hér er algjörlega kringlóttur steinn á toppnum, sem snýst endalaust knúin af vatni.  Þetta er svo fallegt, eins og allt annað sem þessi yndislega kona gerir.

Ekki bara í silfri og gullþráðum heldur prjóna líka.

Myndi sóma sér vel sem álfaprinsessa, og ef til vill er hún ein slík.

Einar hér í algjörlega réttu umhverfi.

Kúli og teikningarnar hans.

Húsið þeirra er hér, þau búa fyrir utan Berlín í austurhlutanum.  Einar segir að það eimi ennþá eftir af ríg milli austurs og vesturs, þar sem mönnum hér finnst farið hafi verið of geyst í allskonar framfarir.

Manúela ræktar líka allskonar ávexti og tré, þessi ávöxtur er ekki perur, heldur Quitte, sem er grjótharður, en úr honum eru gerð marmilaði og sultur.  Man ekki lengur hvað hann heitir, ef til vill rekst einhver hér inn sem þekkir til. En Manúela eldaði fyrir okkur englasúpu, áður en við lögðum af stað suður á bóginn.  Í henni er grasker, epli og krydd.  Hún var svakalega góð.

Nokkrar sætar maríuhænur.

Elsku Einar og Manúela innilega takk fyrir okkur, það var yndislegt að heimsækja ykkur og takk fyrir gistinguna, við lofum að vera lengur næst.

En við komum svo aftur til Berlín í bakaleiðinni. Því við fengum flug frá Vín til Berlínar um morguninn kl. átta, en fórum ekki heim fyrr en um kvöldið, svo við höfðum tíma til að skoða Berlín dálítið þá merkilegu borg.

Þessi turn eru leifar af minningarkirkju um William keisara byggð 1895, hún var skotin niður í seinna stríðinu, og það voru umræður um hvort ætti að rífa rústirnar eða byggja kirkjuna upp. Í þess stað var ákveðið að láta rústirnar standa til að minna á atburðina, utan um turnin var svo byggt nýtt, turn og safnaðarheimili 1959 - 61.

Ef til vill ekki mjög smekklegt, en í ljósi sögunnar skiljanlegt.

Hentugt farartæki í stórborginni, þar sem erfitt er að leggja bílum.

Hér erum við á torginu við hliðina á Turninum og Evrópumiðstöðvarinnar, hér hefur greinilega allt verið sprent í loft upp ásamt kirkjunni.  En vel hefur tekist til við að byggja hér upp.

Vín er borg mikilla glerhalla og flotts arkitektúrs, en ekki síður er Berlín, ótrúlega margar glæsibyggingar úr gleri og stáli.

Þar sem við höfðum stokkið út úr rútunni í fyrra sinnið, til að hitta Einar, ákváðum við að ljúka hringnum í þetta sinn og nú í strætó með opnum toppi.  Það komu betri myndir þannig, en við vorum ísköld þegar við loks lukum við hringinn.

Svona tengjast saman gamalt og nýtt.  Ég er nú enginn sérfræðingur í Berlín, svo þið verðið að taka viljan fyrir verkið og hér er bara mín upplifun af borginni.

Þeir kölluðu þetta spakhettiið, hlekkir sem eru ekki alveg lokaðir, en eru sem áminning um sundrung og sameiningu Berlínar á ný.

Elsta lestarstöð Þýskalandsrétt hjá Potsdamer Platz sem var víst aldrei torg, en hér stóð varla steinn yfir steini eftir stríðið, nema þessi gamla lestarstöð. Enda má sjá nýrri byggingar hér í kring.

Þetta svarta verk er líka til minningar um þá sem voru drepnir af nasistum.

Og þessir koddar sem þeir kalla svo eru til minningar um þá gyðinga sem voru drepnir hér.

Philharmonics.  Tónlistarhöll afar sérkennileg og falleg bygging.

Og svo er hægt að renna sér á bretti eða bara snjóþotu, hér í miðri Berlín ekki amalegt það.

Eins og ég sagði þá er jólastemninginn allstaðar byrjuð hér í Evrópu. 

Sumar byggingar hafa sloppið sem betur fer.

Sumir þurfa meira útsýni yfir borginni en aðrir!

Nei þetta er ekki karl upp í stiga, heldur skreyting.

Þá komum við að því sem ef til vill er mest sláandi hér.  Checkpoint Charlie.  Það er hér sem maður áttar sig á því hve sagan er í rauninni stutt.  Og hve stutt er síðan hræðilegir atburðir gerðust, svo að segja rétt fyrir framan nefið á manni.  Sem krakki man ég eftir fréttum af fólki sem hafði reynt að flýja yfir en verið drepið, og svo þá örfáu sem komust yfir með allskonar tilfæringum.

Þó gleðin ríki þar í dag, frelsi og litir.

Þá var það ekki alltaf svo.  Sem betur fer eru þjóðverjar óhræddir við að láta minjarnar standa, öllum til áminningar um það sem aldrei má gerast aftur.

Hér fékk engin að fara í gegn nema diplómatar hermenn og slíkir. Allt var hér lokað almenningi.

Að vísu vildu vestanmenn ekki fara yfir, en austanmenn voru lokaðir þar, fjölskyldur skildar að í miskunnarleysi græðginnar og valdhrokans.

Já sagan er ekki langt í burtu.

Eins og sjá má er ljóst að hér hefur ekki staðið steinn yfir steini eftir stríðið.

Mig minnir að þessi kirkja hafi verið kölluð franska kirkjan. En hún hefur allavega fengið að standa. 

Hér er dómkirkjan, reyndar ekki framhliðin.

Grunewaldtower og smá af Elíasi.

Berlín Cathedral.  Eins og sjá má er ekki mikið hér um byggingar, það er verið aðbyggja upp, en sumir vilja ekki fá hér byggingar, heldur leyfa kirkjunni að njóta sín eins og hún er.

Þetta finnst mér dæmigerð mynd um hvernig borgin hefur þróast.

Þetta er Stjórnsýsluhúsið í Berlín.

Kallað rauðahúsið, ekki vegna þess að hér voru aðalstöðvar komúnistaflokksins, heldur vegna litarins.

Þessar tvær háu byggingar eru svona minnismerki um arkitektúr síns tíma.

Sum hús eru einfaldlega skreytt!!!

Hér er Alexa, stærsta og flottasta verslunarmiðstöð í Berlíln við Alexanders Platz.

Altes museum. Safn, hér er víst alltaf biðraðir til að komast inn. 

´

Í einni götunni var ekkert nema sendiráð ýmissa ríkja, þar voru hver höllinn upp af annari, og nýtískuglæsibyggingar, nýjasta var reyndar sendiráð Bandaríkjanna, en ég tók ekki mynd af henni.

Sendiráð norðurlanda, meðal annars Islands tóku þeir sérstaklega fram.

Hér er svo háskólinn sem bæði Einstein og Karl Marx gengu í. 

Og þá er það Brandenborgarhliðið.  Byggt árið 1791 og átti að vera friðarhlið.  Peace gate, 12 árum seinna var friðurinn úti þegar Napoleon réðst inn í Berlín.

Flott bygging, en ekki til mikils gagns, heldur hvorki vatni né vindi.  En svona eru svo mörg mannanna verk, til að sýnast og gera eitthvað gagnslaust sjálfum sér til dýrðar.  En Berlínarbúar eiga sér götu sem heitir 17. júnígata, og hún endar hér.

Reyndar var hliðið byggt 1791, þesmur árum seinna var styttunni komið fyrir á þaki hennar, og var kölluð Triumph of pease. Napoleon fjarlægði svo styttuna 1806, eftir að hann hafði hertekið Berlín.  Henni var svoskilað 1814, eftir fall Napoleons.   Þá var járnkrossinum bætt ofan á, og í dag heitir styttan Gyðja Sigurs.

Meðan aðrir taka það sem hendi er næst til að skapa sér atvinnu.

Reichtag.Ríkishöllin var byggð1884 - 94.  1882 lagði William II keisari fyrstu skóflustungu að grunni hennar.  Í fyrra stríðinu var bætt við ofan við anddyrið; fyrir þýsku þjóðina.  Ríkisstjórnin hefur hist he´r síðan 1970 og eftir að Berlín varð aftur höfuðborg 1991var byggingin lagfærð og endurbætt. Sérstaklega áhugaverð er glerkúlan á þaki hennar.

Áður var brandenborgarhliðið tákn um "The German Question".  en 9. nóvember 70 árum seinna var spurningunni svarað og Brandenborgarhliðið opnað.

Í dag eru báðar þessar byggingar Brandenburgh Gate og Reichtag minnismerki um gyðinga myrtaí seinni heimstyrjöldinni af sovéskum hermönnum og svo fórnarlamba Múrsins. En merki um hann má ennþá sjá á nokkrum stöðum í Berlín.

Til gamans má geta þess að Angela Merkel hefur bara litla 100m2 skrifstofu, það er þó ekki hennar gjörðir heldur Helmuts Kohls, og gárungarnir hér í Berlín kalla því húsið Kolhosseum. Það er samt ekki rétt hjá mér að hún sé í þessu húsi, sem er sennilega aðalstöðvar DPA.

Haus der Kulturen der welt, sést reyndar meira af listverkinu en húsinu.

Jamm hér er húsið sjálft.

Þetta kalla þeir snákin, þessar blokkir voru byggðar þegar Berlín varð aftur höfuðborg, byggð fyrir fólkið sem bjó í Bonn, sem vildi vera í höfuðstaðnum.  En annað hvort líkaði þeim ekki blokkirnar eða ákváðu að vera áfram í Bonn.  Því enginn kom til að búa hér.

Bellevue höllin, eða höll forsetans.

Sigursúlan. Og hin gullna Elísa á toppnum.  Hún er þyngsta kona Evrópu vegur milli 30- 40 tonn.  Samt létu Nasistar sig hafa það að flytja hana um sess.

Sannarlega glæsikvendi.  Ætlu Für Elísa hafi ekki verið ort um hana?

 

Svo ef þið hafið áhuga á skarti á ýmsum viðkvæmum stöðum þá eru hér nokkrar hugmyndir 

Og hér er smá götulist.

Fórum í Dýragarðin og það er gaman að skoða hve lengi eitt tré getur spannað í sögunni.Sum lifa yfir þúsund ár.

En þá er að taka töskurnar úr geymslu og koma sér til Kölnar, þar sem ég ætla að hitta vinkonu mína hana Alley sem býr þar. 

Og stubburinn hefur tíma til að læra í lestinni. 

En næst förum við sem sagt til Kölnar.  Eigið góðan dag.

Að lokum við ég þakka Stefáni sem svarar mér hér að neðan fyrir leiðréttingar sem hann hefur gert á nokkrum myndunum.   Það er betra að hafa hlutina rétta, þegar maður segir frá.