Osló framhald á ferð.

Kl. 22.00 um kvöld var haldið af stað með rútu frá Östra til Osló. Við vildum frekar nota tímann yfir nótt til að ferðast, til að missa sem minnst af börnunum okkar.  En rúta tekur um 9 klst. að fara frá Östra til Osló.

Við komum þangað um kl. 7 um morguninn og Hagbarður Valsson sótti okkur á stöðina.  Ég hafði hlakkað til að hitta bróður hans Hjörleif, en hann þurfti þá að skreppa til Íslands til að spila með Yoko Ono, svo ég hitti hann ekki í þessari ferð.

Tinna er rosalega myndarleg í höndunum, og nú var hún að prjóna peysu fyrir Daníel.  Hún lauk við peysuna meðan ég var þarna og gat ég farið með hana heim til hans.  Ég veit að hann hefur verið ánægður með þessa flottu peysu.

Húsið sem þau búa í.  Það er í eigu Hagbarðar, en hann býr neðar í götunni með fjölskyldu sinni.

Pósturinn hér er ekki borin í hvert hús, heldur settur í svona kassa út við götu, eins og í sveitinni.  Nojarar eru nægjusamir og kunna að spara.

Þau búa fyrir utan Osló í fallegu hverfi, þar sem allt er við höndina, eins og í þorpi eða smábæ hér.

Okkur gæti fundist þessi brekka dálítið brött í hálku, en þessi er þó ekkert miðað við í Forchtenstein.

Eins og áður sagði vorum við heppin með veður allan tímann.  Hér í sól og blíðu hjá Skafta og Tinnu.

Feðgarnir rabba saman.

Á neðri hæðinni búa börn á svipuðum aldrei og Sólveig Hulda, svo þarna er nóg dót til að leika sér að og félagsskapur.

Hér eru afi og Sólveig að fá sér brauð.

Hagbarður og Guðrún, með Rakel dóttur sína.

Fjör í eldhúsi.

Amma viltu nammi!

Rakel og Sólveig horfa á DoDODO Dora, en það var uppáhaldsmyndin hennar Sólveigar.

Svo var bara látið fara notalega um sig í eldhúsinu við mat og drykk.

ÚBBS! þetta er í ættinni.

Alveg satt, þetta er föðursystir tekin rúml. 30 árum fyrr

Halló!!!

Vín er dýrt í Noregi, þess vegna fara þeir til Svíþjóðar til að kaupa inn.  Svíar fara til Danmerkur og danir til Þýskalands.  En nú erum við á leiðinni til Charlottenborg að kaupa inn.  Hér sjáum við eldneytisverð í Noregsi.

Hér eru sömu krákustígar og fyrir norðan, upp og niður, austur vestur og hámarkshraði 70 km.klst.  Málið er að það er svo dýrt að leggja vegi í Noregi, það þarf að sprengja fyrir öllum vestæðum, og það má ekki fara yfir tún bændanna, því þau eru dýrmætari en allt annað, og ekki víst að þeir geti ræktað upp tún í stað þeirra sem leggjast af við veglagnir.  En svona hluti hugsum við ekkert um, því hér er þetta allt öðru vísi.  Eini vegurinn sem ég sá með 90 km. hraða var hraðbrautinn á grensanum milli Noregs og Svíþjóðar.

Komin á grensan.

Óðinn og Úlfur hoppa frá Noregi yfir til Svíþjóðar, Noregur - Svíþjóð - Noregur.........

Jamm hér er einn glaður, enda úrvalið nóg.

Hagbarður er alltaf með pizzuveislur á föstudögum, og nú var okkur boðið.  Og OH hann eldar sko góðar pizzur.

Ekkert minna en snillingur.

Kápan hennar ömmu svo hlý og mjúk.

Þú ert algjört krútt Sólveig Hulda, en samt sjálfstæð lítil stúlka, og þrælákveðin eins og ungar stúlkur eiga að vera.

Rölt í skóginum. Á leið til Oslóborgar.

Risa skranmarkaður niður í bæ, þarna er hægt að kaupa allan skrattan, mest þó stolin varningur, það hefur verið talað um að loka þessum markaði einmitt þess vegna.  Einn þekki ég sem keypti sér síma, með símkorti í og fullt af símanúmerum

Í Noregi er gott að kaupa svona bíla, taka úr þeim öll sæti nema þau fremstu og nota svo bílinn undir varning, minni skattar á hann og svo er þetta prýðileg geymsla.

Við fórum í kaffi til Smára Karls og Siggu og fengum okkur kaffi, þessi mynd er tekin af svölunum hjá þeim.  Hittum svo Bryndísi leikskólakennara frá Sólborg á næsta götuhorni, svona er heimurinn lítill.

Fórum í grasagarðinn í staðinn fyrir Karl Johann.  Það var gaman að rölta þarna í góðu veðri og skoða fallegar plöntur.

Hér er ein sérlega glæsileg.

Sum hús listilega skreytt líka.

Svo eru auðvitað götulistamenn.

Gaman gaman.

Það þurfti auðvitað að heilsa upp á kónginn.

Skoða sjá og spekulera.

Norskar ungmeyjar á Halloween, en það er hér núna um alla Evrópu eitthvað slíkt í gangi.

Hm og okkur finnst vera brekkur hér í hálku!!!

Konungshöllinn.

Vissuð þið að maður má ekki standa byssumeginn við varðmennina? Þessi bæði brosti og hreyfði augun.

Arkitekturinn er afar margbreytilegur í þessum gömlu borgum. Við gengum reyndar fram á nokkrar rýmingarsölur, eða gjaldþrotasölur, svo eitthvað er nú að allstaðar ekki bara heima.

Åkersbryggja er svona samkomustaður fólks á sumrin, fallegur og örugglega notalegt að vera hér á sumrin. Fjölskylduvænt umhverfi.

Í Osló er mikið um svona slæðubúðir, enda krökkt af slæðukonum. Fyrir norðan sáust þær alls ekki.

Maður hefur það bara notalegt og horfir á DoDODoru

Strákar vilja gjarnan vera að spila leiki í tölvunni.

Það má líka sitja í rólegheitum og horfa á DoDoDoru.

AMMA! þú tekur ekki mynd af mér að vaska upp!!!

Svo leikum við okkur saman amman og barnið

Það má líka hugleiða smá.

Jamm þeir kunna þetta alveg stubbarnir hennar ömmu.

Má ég líka??

Peysan að verða búin.

Þetta er sko prakkari út í gegn.

En svo var tíminn búin, við fengum afar ódýrt flug til Berlínar, svo við ákváðum að heimsækja vin okkar þar Einar Þorstein og konuna hans hana Manúelu, þau búa aðeins fyrir utan Berlín. 

Við kveðjum svo börnin með söknuði, en jafnframt ánægð með að þau eru ánægð og komin vel inn í bæði kerfið og alla hluti.  Og nú er Tinna mín búin að koma Sólveigu litlu til dagmömmu, svo hún getur farið að vera frjálsari og fá sér vinnu. 

Við erum hér komin til Berlínar, ætluðum með lestinni niður á HBF en fórum of snemma út og lentum á aðalbrautastöðinni sem var í Austurberlin Östbanhof, það var allt í lagi fórum bara út og fengum okkur kjúkling og droppuðum svo inn aftur og fórum alla leið niður á höfuðstöðina.

Næst ætla ég að fara með ykkur í smáferðalag um Berlín, þar er afar margt fróðlegt að sjá. 

Eigið góðan dag.

 

Eitt lítið ævintýri.

Einu sinni fyrir langa löngu var lítil eyja úti í miðju Atlandshafi.  Þessi eyja hét Ísland.  Eyjan var rík af náttúruauðlindum, og þar draup smjör af hverju strái.  Íbúar eyjunnar hefðu getað átt góða daga saman, ef þeir hefðu skipt gnægtunum jafnt á milli sín og verið ánægðir með það sem þeir höfðu.  En því miður var það ekki svo.

Einn daginn náðu svo systurnar Græðgi og Öfund undirtökunum á íbúunum og þá var ekki aftur snúið.

Þegar þetta gerðist var við völd í landinu stærsti stjórnmálaflokkur landsins Sjálfstæðisflokkurinn, með Geir Hilmar við stjórnvölinn, með honum ríkti næst stærsti flokkurinn Samfylkingin með Ingibjörgu Sólrúnu í fararbroddi.

Það er styst frá því að segja að þessi stjórn brást öllu trausti og sigldi sigldi skútunni í strand.  Þegar almenningur sá hvað verða vildi, þusti hann út á götur og torg með potta og pönnur, og hrópaði: Vanhæf ríkisstjórn.  Þetta var kallað Búsáhaldabyltingin.

Mest áberandi í hópi alþýðunnar voru alþingismenn þriðja stærsta flokksins, Vinstri hreyfingarinnar Græns framboðs. 

Að lokum fór svo að grasrótin í Samfylkingunni fékk nóg, stillti forystunni upp við vegg, og neyddi hana til að slíta samstarfi við spillta Sjálfstæðisflokkinn.  Þar með féllu þau Geir og Ingibjörg út í ystu myrkur.

En Samfylkingin duppaði upp gamlan jálk sem hét Jóhanna Sigurðardóttir, og gerði hana að formanni sínum, hún snéri sér svo til þriðja stærsta flokksins Vinstri hreyfingarinnar Græns framboðs, þar sem Steingrímur nokkur Jóhann var í forsvari og setti með honum saman nýja ríkisstjórn sem lofað öllu fögru.

Því miður verður að segjast eins og er að sú ríkisstjórn var síst betri né vinsælli en sú fyrri, og aftur þusti fólkið út á götur.  Nú voru það tunnur sem þau börðu.

Þetta var kallað tunnubyltingin þau kölluðu: Utanþingsstjórn.  Mest áberandi í tunnubyltingunni voru alþingismenn ennþá minni flokks sem hét Hreyfingin.

Það fór svo að lokum að grasrótin í Vinstri hreyfingunni Grænu framboði, stillti sínum ráðamönnum upp við vegg og neyddi þá til að hætta samstarfi við hina spilltu Samfylkingu.   Þar flaug Jóhanna út í myrkrið.

En Steingrímur Jóhann, sneri sér að forsvarsmanni Hreyfingarinnar Birgittu Jónsdóttur um nýja stjórn.  En af því að Vinstri hreyfingin Grænt framboð hafði verið of lengi undir áhrifum spilltra afla, og það er vitað að vald spillir, réði þessi stjórn ekki við vandamálið. Þegar fólkið sá að þetta var ekki alveg að ganga þusti það enn og aftur út á götu, nú með gáma, sem reyndar voru þeirra eigin húsnæði, því þau áttu ekki lengur nein hús, bjuggu bara í gámunum. ´Nú var kallað: Við erum búin að vera.

Þetta var kölluð gámabyltingin, mest áberandi í þessari byltingu voru fyrrverandi alþingismenn úr minnsta flokknum sem hét Frjálslyndiflokkurinn. 

 Að lokum endaði það þannig að grasrótin í Hreyfingunni neyddi sína forystu til að slíta því samstarfi.  Og þar fór Steingrímur Jóhann með himinskautum út í ystu myrkur.

En Birgitta snéri sér að Frjálslyndaflokknum.  Þar var í forsvari Sigurjón Þórðarson.  Þegar þarna er komið sögu var stjórnsýslan orðin ansi rír.

En það gerði í raun og veru ekkert til, því nú voru allir flúnir.  Hin þýlynda alþýða, sem aldrei gat komið sér saman um nokkurn hlut, aldrei staðið saman um neitt var flúin burtu.  Sumir þeirra voru farnir til Norður Kóreu, aðrir til Búrma, og jafnvel nokkrir til Gasastrandarinnar, því þeim fannst svo ósköp notalegt að láta kúga sig og taka ósmurt í rassgatið......

Nú er þessi litla gjöfula eyja gleymd og grafin.   Og nú eiga litlu Samevrópsku skólabörnin í mestu erfiðleikum, þegar þau rifja upp ævintýrasöguna um sokkna landið, hvort það var Atlandis eða Iceland.  

 

Köttur út í mýri,

setti upp á síg stýri

og úti er ævintýri.