Svona er þetta bara.

Ég verð því miður að segja ykkur kæru vinir að tölvan mín brást mér á neyðarstund, í þetta skipti fann hún ekki harða diskinn svo ég varð að fara með hana aftur, en í þetta sinn virðist málið vera alvarlegra, jafnvel að diskurinn sé bilaður, vona samt að hægt verði að ná því sem þar er geymt, því ég hef þar ýmislegt sem ég ætla að koma á framfæri og leitt ef væri horfið.

Svona er nú lífið. 

En gamall vinur minn hafði samband um daginn, hann hafði samið lag, og bað mig um að semja ljóð.  Ég gekkst auðvitað inn á það, því ég hef alltaf gaman af áskorunum.  Hann sendi mér svo nótur, og sagði svona hvað hann væri að hugsa um þennan texta.

Og svo kom þetta bara allt í einu.

Og hér er textinn.

Ég sit hér í fjörunni og hugur minn fanginn

af fegurstu minning um þig.

Æðurinn vefur um ungahjörð vænginn

og viðkvæmnin altekur mig.

 Eirrauðir röðulsins geislarnir glitra,

og gantast við fjarlægan sjóndeildarhring.

Í hjartanu finn ég einn ástarstreng titra.

af ástúð og gleði ég syng.

 

Ég syng þér ljóð

um sól að vori og fagurt fljóð.

 

Þó eldri við séum mín elskaða mær,

þá man ég þá æskunnar tíð, 

og allt verður eins og þa gerðist í gær,

ég gleðst með þér ástin mín blíð.

Ástin er bæði að elska og skilja

og unaðinn finna í líkama og sál.

að kíta og uppgötva kærleikans vilja

er kröfulaus elskendamál.

 

 Ég syng þér ljóð

um sól að vori og fagurst fljóð.

Á morgun mun verða ljóst hvort ég er búin að missa allt mitt efni og myndir út.  Það er auðvitað sjálfri mér að kenna að hafa ekki tekið afrit af efninu.  En svona er þetta bara.  Ég verð þá að taka því.  Það er margt sem fer þá forgörðum, því ég hef safnað saman sögum frá afa mínum elskulegum, og líka sögu sonarmíns.  Og svo alla annað sem ég hef verið að bralla.  Ég legg samt þetta allt í hendur almættinu, sem ég trúi á, þó ég trúi ekki á biblíuna, presta og preláta.  En eigið góða rest af þessari helgi.