Að pakka niður.

Ég ætti fyrir löngu að vera byrjuð að pakka niður dótinu telpnanna minna.  Málið er að ég hef byrjað á því þrisvar og í öll skiptin fengið svo sárt fyrir brjóstið að ég hef ekki getað byrjað.  Þó er ég búin að þvo af þeim það mesta og setja í haug.  Það er bara svo fjandi erfitt að pakka niður kjólunum, púslunum, bókunum og því sem tilheyrir þeim.  Vitandi ekki hvenær ég sé þær aftur.  Það er ótrúlega sárt.  Og það sem verra er ég get ekkert annað en látist vera glöð og samgleðjast þeim að vera að fara til pabba og mömmu.  Því auðvitað er það það besta, og þær hlakka til.  Þó þær skilji ekki alveg að með því þarf að yfirgefa kúluna og hænurnar ballettin, sundtímana og allt sem fylgir.  Og svo er mamma auðvitað að fylgjast með og verður sorgmædd að vita af mömmu sinni í sárum.  Því hún veit betur en nokkur annar hve sárt það er.  Þar sem hún hefur nú gengið í gegnum það allt saman s.l. tvö ár. 

Ég segi samt sem áður, ég myndi gera þetta allt saman aftur, ekki bara af því að þær eru svo yndislegar, heldur líka af því að ég elska barnið mitt svo mikið.  Hún á skilið að fá tækifæri til að ljúka sínu námi og verða það sem hana hefur alltaf dreymt um, dýralæknir.

Þetta er satt að segja að fara með mig.  Síðasti balletttíminn, síðasti sundtíminn, síðustu dagar í leikskólanum, það á að gera eitthvað skemmtilegt fyrir þær þann dag í leikskólanum.  Síðan ferðin suður og svo fara þær til mömmu sinnar með pabba sínum. 

Þá byrjar nýr kafli í mínu lífi.  Ég veit að þetta verður erfitt í fyrstu, en það er ekkert eðlilegra en að börn séu hjá foreldrum sínum, og ég ætti og reyndar geri það að gleðjast með litlu fjölskyldunni að sameinast.

Hanna Sól sagði við Isobel í dag á leiðinni í ballettinn.  Sko, ég bý á Ísafirði, pabbi í Reykjavík og mamma í Vín.

Í gær sagði Ásthildur á leið heim úr leikskólanum; amma ég ætla að veiða fisk fyrir þig. Ég ætla að veiða fisk fyrir þig, afa og mig.  Ég ætla að veiða hann í sjónum.  Ekki veit ég hvað kom henni til að hugsa svona.  En þessi litlu atriði verða einhvernveginn svo stór allt í einu.

Þær fengu aðeins að koma með ömmu í vinnuna um daginn, það var rosa spennandi.

Brandur er hættur að vera í fýlu og búin að taka fjölskylduna í sátt.  Hann er nú reyndar að siða litla dýrið til.  Stelpurnar gera sér ekki alveg grein fyrir að Snúður fer ekki með þeim.  En auðvitað bíður Trölli stóri bróðir þeirra í Vín.

Ég er búin að ákveða að leyfa þeim að hjálpa mér að pakka niður kjólum og dóti, það verður sennilega auðveldara fyrir okkur allar.  En ekki fyrr en eftir veisluna á morgun.  Þá ætla ég að halda stelpupartý fyrir nánustu vinkonur Hönnu Sólar.

Það er hluti af sportinu að klæða sig upp í prinsessukjóla.

Og þeir eru svo sannarlega notaðir.

Úlfur er ansi liðtækur stóri bróðir, hér er hann að greiða prinsessunni fyrir afmæli Ásthildar.

Og við bökuðum auðvitað vöfflur með rjóma.

Það er alltaf stutt í músikina hjá þeim, þær syngja algjörlega í réttum dúr og takti mörg lög, sum þeirra erfið.  En þær eru báðar svona líka klárar.

Að vísu finnst Úlfi lítið til strumpanna koma, en hann dansar samt með þeim stuttu.

Ennþá eru Skafti og Tinna hér, en í vor missi ég þau til Noregs.

Vöfflurnar komnar á borðið og táningarnir tilbúnir.

Og hún fékk m.a. kaffistell.

Og börnin skemmta sér vel.

Börn þurfa alltaf að fikta í kertum, það er bara þannig.

Hér er verið að  leika með bollastell.

Unglingarnir í tölvunni.

Ég vona að barnabörnin mín nái að verða eins náin og börnin mín og þeirra systkinabörn, þó lönd skilji að í bili.  En ég vona bara að þau verði öll nálægt mér þegar hlutirnir fara að lagast.

Og ég verð að trúa því að hlutirnir lagist, þó það þurfi að rippa upp samfélagið og reka mann og annan, þá skal svo verða sem ég heiti Ásthildur Cesil.

Þau eru nefnilega hvert öðru yndislegra.

Minnstu börnin á bænum.

Hver segir að strákar geti ekki leikið sér í  mömmó?

Meira að segja mestu litlu karlrembusvínin á þessu heimili.   Hehehehe.. Óðinn tilkynnti mér í dag, þegar við fórum að sækja langafa til að versla að hann ætlaði að verða hermaður, hann ætlar sko ekki í framhaldsskóla.  Hann er samt ekki viss hvort hann ætlar að fara í hermennsku í Noregi, Þýskalandi, Danmörku eða jafnvel Afríku.  Stóri frændi er nefnilega hermaður í Írak.

Þó að prinsessurnar mínar og prinsessukjólarnir fari, þá verður samt eftir fatakistan hennar ömmu, þar sem gætir ýmissa grasa.

Ísafjörður jafn þungbúin og sálin mín.

Ég er samt ákveðin í að byrja nýtt líf eftir að þessu lýkur.  Þá ætla ég að breyta um stíl og fara að hlú að sjálfri mér og Úlfi og Ella mínum.  Málið er að þó manni finnist hjartað vera að bresta og allt að hverfa, þá kemur alltaf eitthvað nýtt.  Við verðum alltaf að stefna fram á við og reyna að gera gott úr öllu.